Καλές ιδέες

Λένιν και Μαχάτμα / Νίκος Καρούζος


Ξημέρωνε κ’ οι δυο τους
ασπροντυμένοι.
Κελαηδούσε απ’ όξω ο τόπος.
 "Τα πουλιά"
ψιθύρισε ο Μαχάτμα.
Ο Λένιν χαμογέλασε καλόκαρδα διορθώνοντας.
"Μυδράλια".

Το 1931, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στο Λονδίνο, και αφού είχε περιηγηθεί στα μεγάλα αξιοθέατα της μητρόπολης της αυτοκρατορίας, ο Μοχάντας (Μαχάτμα) Γκάντι, που είχε ήδη ανακηρυχθεί άνθρωπος της χρονιάς απ' το περιοδικό Time, ρωτήθηκε τι γνώμη έχει για τον βρετανικό πολιτισμό.

Η απάντησή του είναι διάσημη: "Νομίζω πως θα ήταν καλή ιδέα." Ο Γκάντι είχε έτσι έμμεσα αλλά ξεκάθαρα αποκαλέσει την βρετανική αυτοκρατορία βάρβαρη και οπισθοδρομική.

Το 1933, δύο χρόνια αργότερα, ο Αδόλφος Χίτλερ ανέβαινε στην καγκελλαρία της Γερμανίας, υιοθετώντας στην προπαγάνδα του NSDP τις βασικές ιδέες περί βιολογικής και νοητικής ανωτερότητας της λευκής φυλής τις οποίες προπαγάνδιζαν οι Άγγλοι Τσάμπερλαιν και Τσώρτσιλ. 

Σήμερα, 80 χρόνια μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, και 82 μετά τη δήλωση του Γκάντι, παραμένει δύσκολο να πειστεί η τεράστια πλειοψηφία των λευκών κατοίκων του πλανήτη ότι η συμμόρφωση με τις επιταγές της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας αποκτηνώνει τους ανθρώπους και αποτελεί τεράστιο εμπόδιο για τον εκπολιτισμό τους. 

Παραμένει, αντίθετα, πάρα πολύ εύκολο για μια ολιγαρχία πλουτοκρατών να στρέψει όλο το μίσος, την καχυποψία και την εχθρότητα της μεγάλης πλειοψηφίας των υπηκόων της ενάντια σε ανθρώπους που δεν τους έχουν βλάψει ποτέ, για τους οποίους δεν γνωρίζουν τίποτε, και τους οποίους δεν έχουν καν αντικρίσει.

 Κι όμως, η ίδια αυτή πλειοψηφία θεωρεί εξωφρενικό το γεγονός ότι η πλειοψηφία των Γερμανών πολιτών πείστηκε πως οι Εβραίοι πρέπει να εξαλειφθούν από προσώπου γης, ή ότι μια πολύ μεγάλη μερίδα προοδευτικών Αμερικανών (ανάμεσά τους και ο Τζακ Λόντον) πείστηκε από την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα περί "κίτρινου κινδύνου" να μισήσει κάθε Ασιάτη και να ζητήσει την απέλαση όλων τους από τη χώρα ως ανεπιθύμητων. Ο λεγόμενος "κίτρινος Τύπος", που ιδρύθηκε μαζί με τον Ιμπεριαλισμό ως απαραίτητο ιδεολογικό του όργανο, έχει σήμερα εξαπλωθεί σε ασύγκριτα μεγαλύτερη κλίμακα και πολύ πέρα από τα όρια των έντυπων μέσων.

Αλλά η "πρόοδος" δεν έχει τίποτε να κάνει με το απλό πέρασμα του χρόνου και την αναπόφευκτη αλλαγή μόδας που αυτό φέρνει. Η πρόοδος έχει να κάνει με την άρνηση της άρνησης της προόδου.

Αυτή η άρνηση της προόδου --η άρνηση του πολιτισμού-- που κρίνεται απαραίτητη για την διαιώνιση ενός υποκατάστατου πολιτισμού ποτισμένου στη βαρβαρότητα της βίαιης εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο λέγεται ιμπεριαλισμός. 

Η άρνηση αυτής της άρνησης θα ήταν πράγματι μια καλή ιδέα.

Ο Λενινισμός είναι η υλοποίηση αυτής της άρνησης της άρνησης ως πολιτικής, δηλαδή ως συλλογικής και θεσμικής και όχι ατομικής, ηθικής δυνατότητας. 

Αυτή η υλοποίηση είναι απαραίτητη, επειδή οι άνθρωποι που πετυχαίνουν να αρνηθούν την άρνηση του πολιτισμού ατομικά χάνονται χωρίς να αλλάξουν τίποτε στη βαρβαρότητα των άλλων ανθρώπων. 

Αλλά ένας ατομικός πολιτισμός δεν είναι καν πολιτισμός. Και αυτοί οι άνθρωποι που κάποτε αρνήθηκαν τη βαρβαρότητα ως άτομα έχουν, με την εξέλιξη και επέκταση του ιμπεριαλισμού και της διαφθοράς συνειδήσεων που επιφέρει, σχεδόν εξαφανιστεί ούτως ή άλλως.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους ένας άνθρωπος που πιστεύει πως ο πολιτισμός θα ήταν μια καλή ιδέα οφείλει να είναι επίσης πολιτικά Λενινιστής.

πηγή: Lenin Reloaded