Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

30.6.13

Ο Γιώργος Μαργαρίτης για τον φασισμό. ( Σφυροδρέπανο )


Εξαιρετική ανάλυση, το τότε, το σήμερα και το μέτρο σύγκρισης.







Μια συζήτηση με το Μαργαρίτη για το φασισμό

Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον
Δε θα πεθάνει μόνος τσάκισέ τον

Για να τον τσακίσουμε όμως, πρέπει πρώτα να τον καταλάβουμε. Κι αυτό σημαίνει μεταξύ άλλων να τον δούμε ιστορικά, να εξετάσουμε τις κοινωνικές του ρίζες, την εμφάνιση και εδραίωσή του κατά τον εικοστό αιώνα, για να αντλήσουμε τα απαραίτητα συμπεράσματα.

Στα πλαίσια αυτά έκρινα σκόπιμο να απευθυνθώ στον ιστορικό γιώργο μαργαρίτη, για να κάνουμε μια συζήτηση –υπό τη μορφή συνέντευξης- σχετικά με το φασιστικό φαινόμενο. Κατά τη διάρκειά της, ο μαργαρίτης αναφέρεται στα αίτια που γέννησαν το φασισμό και τα βασικά του χαρακτηριστικά, στην τακτική αντιμετώπισής του από το κομμουνιστικό κίνημα και τον χαρακτήρα του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, ενώ στο τέλος επιχειρεί μια σύνδεση με το παρόν και τις προοπτικές της σύγχρονης αντιφασιστικής πάλης.
Νομίζω πως το τελικό αποτέλεσμα είναι αρκετά ενδιαφέρον, φωτίζοντας αρκετές πτυχές και ζητήματα που απασχολούν τους σφους αναγνώστες-ακροατές.

Η κε του μπλοκ ευχαριστεί θερμά τον γιώργο μαργαρίτη πρωτίστως που δέχτηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις που του τέθηκαν, τη ζωή (ξέρει αυτή) που μου παρείχε ανιδιοτελώς τον τεχνικό εξοπλισμό καθώς και τον ανδρέα από τοredflyplanet για την πολύτιμη αρωγή του στην επεξεργασία του υλικού –που ομολογώ ανοιχτά πως μου έβγαλε την πίστη. Κι εύχεται στη βάση του μπλοκ καλή ακρόαση, περιμένοντας στα σχόλια της γόνιμες κριτικές παρατηρήσεις σας.


Υγ: η χρονική συγκυρία τα έφερε έτσι, ώστε το υλικό αυτό να δημοσιεύεται μία μέρα μετά από αυτό το άρθρο του μάκη μαΐλη, που είναι άκρως σχετικό με το κείμενο που εξετάζουμε. Κατά συνέπεια συνίσταται για έναν παραπάνω λόγο η ανάγνωσή του.

29.6.13

Ασφάλειες ζωής για το Κεφάλαιο

Το λοιπόν, εμείς δεν δίνουμε τα παιδιά μας δουλοπάροικους στο συναινετικό κέρδος των συναινετικών συμφωνιών των φιλελεύθερων εργατικών κύπρου.

 Δεν δίνουμε τα παιδιά κανενός, για δούλους ημιαπασχολούμενους και ανέργους σε αγγλικανικές συνδικαλιστικές αιρέσεις του εργατικού κινήματος!!

 Ανθρώπινες ζωές διαπραγματεύεστε, όσο κάθεστε όσοι κάθεστε στα γραφεία σας και στα γραφεία των εργοδοτών Κύπρου γράφοντας "ιστορία" - και τί ιστορία!!!!! 

 Ανθρώπινες ζωές πουλάτε στο όνομα της αριστεράς! Ασφάλειες ζωής του Κεφαλαίου Πουλάτε!! Πάει ο καιρός της σιωπής και πάει ο καιρός της κατανόησης! 

 Βλέπουμε τους γονείς μας να ζουν σαν απόκληροι με πενιχρές συντάξεις δεν θα δώσουμε και τα παιδιά μας για παρανάλωμα του κέρδους της εξουσίας που είναι και δικής σας εξουσία πια.

 Εγώ το δικό μου παιδί δεν σας το δίνω σκλάβο για 500 ευρώ μεροκάματο για να κόβετε εσείς κορδέλες στα εγκαίνια του κάθε επιχειρηματία Σιακόλα προσμένοντας τη "δίκαιη κοινωνία"....δώστε αν θέλετε τα δικά σας παιδιά - που σιγά μην τα δώσετε!!! Και γιατί να τα δώσετε; Εσείς είστε "η μέση κυπριακή οικογένεια" με οικογενειακό προϋπολογισμό του μισού ή άνω του ενός εκατομμυρίου. Οι εργάτες όμως πρέπει να υπογράφουν την καταδίκη τους και την καταδίκη των παιδιών τους γιατί δεν είναι "μέση κυπριακή οικογένεια" είναι από τη μέση και κάτω, εκεί δηλαδή που την βάλατε...

 Στο μεταξύ μπορείτε να τα λέτε και με συντρόφους για αυτοϋπνωση...των υπολοίπων!! 

 Όχι στα σύγχρονα εργατικά σφαγεία που φτιάχνετε για τα παιδιά μας,Τζ ας γενεί το γαίμαν μας αυλάτζιν!!! Παρά να γίνει η ντροπή μας ένα με τον τάφο μας!!!





28.6.13

Pepsi: Κλείνει το εργοστάσιο παραγωγής στην Κύπρο

για την σεκ δεν θα κάνω κανένα σχόλιο, περιττεύει...

για την πεο, προτείνω να προσλάβουν όλους τους ημιαπασχολούμενους και ανέργους για τους οποίους "τα βρίσκουν" με τις εργοδοσίες - μέσα στα πλαίσια του αντι-μνημονιακού αγώνα πάντα!!!! - και να τους αναθέσουν την συγγραφή των Δελτίων Τύπου για την στήριξη των Εργατικών Αγώνων άλλων χωρών, ώστε οι ημιαπασχολούμενοι και άνεργοι να εμπεδώσουν με κάποιο τρόπο τις αρχές του λεγόμενου "προλεταριακού διεθνισμού" ( αναφέρομαι σε αυτό το μυστήριο πράγμα με το οποίο κλείνουν όλες οι ομιλίες των στελεχών και εμμίσθων στους εορτασμούς της 1ης του Μάη και στις ανακοινώσεις για την ΠΣΟ ).

ήμουν και έτοιμη να χυμήξω τον κ. Σάββα Παύλου για το δημοσιεύμα του σχετικά με το φεστιβάλ της εδόν, αλλά δεν θα το πράξω...

φκάρτε τα πέρα μόνοι σας με τον μαύρο φασισμό...στα εργασιακά μια χαρά τα βρίσκετε εξάλλου...εκτός αν νομίζετε πως αυτό που πράττετε συνδικαλιστικά δεν είναι συναινετικό με τον φασισμό...

Εάν νομίζετε πως δεν είναι συναινετικό με τον φασισμό, παρακαλώ δώστε μας και τις θεωρητικές σας αναλύσεις για το φαινόμενο της εθνικιστικής κυπριακής δεξιάς και ακροδεξιάς, τις σχέσεις της με το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και αιτιολογήστε αν μπορείτε τη στάση σας, ως αριστεροί - υποτίθεται - λέμεν τωρά....


Λευκωσία: Μια από τις παλαιότερες εταιρείες αναψυκτικών στην κυπριακή αγορά, η Pepsi, που δραστηριοποιείται από το 1959 και παράγει τα αναψυκτικά Pepsi Cola, 7 UP και ΗΒΗ, μελετά το κλείσιμο της γραμμής παραγωγής και εμφιάλωσης του εργοστασίου της και την εισαγωγή των αναψυκτικών από το εξωτερικό, κατά πάσα πιθανότητα από την Ελλάδα. Η μείωση του κύκλου εργασιών της εταιρείας είναι ο βασικός λόγος που προβάλλει η εργοδοτική πλευρά.
Το κλείσιμο της γραμμής παραγωγής οδηγεί σε απολύσεις 95 εργαζομένων, σε σύνολο περίπου 190 εργοδοτουμένων παγκύπρια. Χθες, η διεύθυνση της εταιρείας ανακοίνωσε στις αντιπροσωπείες των συντεχνιών ΣΕΚ και ΠΕΟ, την πρόθεσή της να προχωρήσει σε απολύσεις από όλα τα τμήματα (γραφεία, αποθήκες, δίκτυο παραγωγής, διανομής).
Κατά τη χθεσινή συνάντηση των πλευρών, οι συντεχνίες υπέβαλαν αίτημα όπως οι απολύσεις δρομολογηθούν αρχές του 2014 αντί το 2013. Αξίζει να σημειωθεί ότι από την εκδήλωση της κρίσης, η εταιρεία Pepsi δεν είχε προβεί σε απολύσεις προσωπικού.

Πριν μερικούς μήνες οι συντεχνίες και το προσωπικό είχαν συμφωνήσει με τη διεύθυνση στη μείωση της εβδομαδιαίας απασχόλησης τον χειμώνα στις τέσσερις ημέρες και το καλοκαίρι στις πέντε, ως ένα μέτρο αντιμετώπισης των δύσκολων οικονομικών συνθηκών, με τη δέσμευση της εργοδοσίας να μην προβεί σε απολύσεις εντός του 2013.

Στο ζήτημα της χαριστικής αποζημίωσης, η εταιρεία ανακοίνωσε την πρόθεσή της να παραχωρήσει το μισθό μιας εβδομάδας για κάθε έτος υπηρεσίας, με τις συντεχνίες να υποδεικνύουν ότι στο παρελθόν (προ της εκδήλωσης της κρίσης), το σχέδιο ήταν μισθός τριών εβδομάδων για κάθε χρόνο υπηρεσίας.  

Η διεύθυνση της Pepsi ανέλαβε να εξετάσει τα αιτήματα των συντεχνιών, με τον Γ.Δ. της εταιρείας, Σωκράτη Μιχαηλίδη, να δηλώνει ότι «η εταιρεία μας ποτέ δεν κινήθηκε μονομερώς και οι όποιες αποφάσεις της πάντα λαμβάνονταν σε συνεννόηση με τις συντεχνίες, σεβόμενη τον ρόλο τους, ιδιαίτερα σε αυτές τις δύσκολες περιόδους και με αυτή τη φιλοσοφία συνεχίζουμε τη διαπραγμάτευση για εξεύρεση της ορθότερης απόφασης, προς όφελος του καταναλωτή, του εργαζόμενου και της εταιρείας».

πηγή: Φιλελεύθερος

Το σκοτεινό παρελθόν της AFL-CIO: Οι μυστικές επεμβάσεις στην Ευρώπη, η χρηματοδότηση της πάλης ενάντια στα κομμουνιστικά συνδικάτα (Ι)


Στα δεξιά, ο Irving Brown

Το σκοτεινό παρελθόν της AFL-CIO
Οι μυστικές επεμβάσεις στην Ευρώπη, η χρηματοδότηση της πάλης ενάντια στα κομμουνιστικά συνδικάτα (Ι)
του Harry Kelber
Μτφρ./Πηγή: Lenin Reloaded

Λίγο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου, η AFL [American Federation of Labor, Αμερικανική Ομοσπονδία Εργαζομένων] άρχισε τη διενέργεια μυστικών επιχειρήσεων με στόχο τη δολιοφθορά σε κομμουνιστικά συνδικάτα και οργανώσεις που υπήρχαν στη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία και την Ελλάδα. 

Ο ψυχρός πόλεμος ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ, πρόσφατων συμμάχων στον πόλεμο εναντίον της χιτλερικής Γερμανίας, είχε αρχίσει να θερμαίνεται. Μέρος σ' αυτόν θα λάμβαναν τα εργατικά κινήματα και των δύο υπερδυνάμεων, τα οποία θα λειτουργούσαν ως υποκατάστατα των αντίστοιχων χωρών.

Η Επιτροπή Συνδικάτων του Ελεύθερου Εμπορίου (FTUC) ιδρύθηκε στο συνέδριο της AFL το 1944. Στόχος της ήταν η συνδρομή στα συνδικάτα του εξωτερικού. Ελεγχόταν αυστηρά από τέσσερις προεξέχοντες ηγέτες των εργαζομένων: τον George Meany, ταμία τότε του AFL· τον David Dubinsky, Πρόεδρο του Συνδικάτου Γυνακείου Ρουχισμού· τον Matthew Woll, Πρόεδρο του Συνδικάτου Φωτοχαρακτών· και τον George Harrison, Πρόεδρο των Σιδηροδρομικών Υπαλλήλων. 

Ο μακροπρόθεσμος στόχος τους ήταν η οικοδόμηση μιας παγκόσμιας οργάνωσης "ελεύθερων" συνδικάτων που θα ελέγχονταν από τις ΗΠΑ. Καθώς εργαζόντουσαν προς τον στόχο αυτό, γνώριζαν ότι μπορούσαν να βασιστούν στην στήριξη της κυβέρνησης των ΗΠΑ και της επιχειρηματικής κοινότητας της χώρας, η οποία ήταν συνήθως εχθρική απέναντι στα συνδικάτα.  

Η FTUC ήταν μια υπηρεσία "εκτός προϋπολογισμού και συνεισφορών", της οποίας η οικονομική δραστηριότητα ήταν μυστική, ακόμα και από ηγέτες των συνδικάτων στα υψηλά κλιμάκια της AFL. Δύο από τις πρώτες της δράσεις ήταν ο διορισμός του Jay Lovestone ως Γενικού Γραμματέα και του Irving Brown ως μοναδικού εκπροσώπου της AFL στην Ευρώπη.

Ο Brown, που γεννήθηκε στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης το 1911, ήταν ένας εύσωμος, ψηλός άνδρας, που δεν ξεχώριζε εμφανισιακά και ήταν απλός στη δημόσια συμπεριφορά του. Αποφοίτησε με πτυχίο στα Οικονομικά από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και πέρασε πολλά χρόνια ως συνδικαλιστής σε δύσκολες εκστρατείες, όπως αυτή στο εργοστάσιο της Ford στο Νότιο Σικάγο και τα ανθρακωρυχεία στην Κομιτεία Χάρλαν του Κεντάκι.  

Αυτό που καθιστούσε τον Brown εξαιρετική επιλογή για τη δουλειά ήταν το οξύ του μυαλό, η ανεξάντλητη ενέργειά του, η φωτογραφική του μνήμη για τα ονόματα τόπων και ανθρώπων, και το ταλέντο του να δημιουργεί φιλίες με σημαντικούς αξιωματούχους στις κυβερνητικές υπηρεσίες και τα συνδικάτα στις ΗΠΑ και το εξωτερικό. Η σύζυγός του Λίλυ, η οποία μιλούσε πέντε ευρωπαϊκές γλώσσες, εργάστηκε ως γραμματέας του και σύμβουλός του. 

Ο Irving διατηρούσε στενές αν όχι ένθερμες σχέσεις με τον Jay Lovestone, έναν πρώην ηγέτη των κομμουνιστών, τον οποίο είχε επιλέξει προσωπικά ο George Meany για τη διοίκηση της Επιτροπής Διεθνών Σχέσων της AFL. Μαζί, έφτιαχναν την τέλεια ομάδα, με τον Jay να σχεδιάζει την αντικομμουνιστική στρατηγική για τους εργαζόμενους στην Ευρώπη και τον Irving να την εκτελεί. Η συνεργασία τους κράτησε πάνω από δύο δεκαετίες. 


Η χρήση δωροδοκίας για τη διάσπαση των γάλλων εργατών

Καταφθάνοντας στο Παρίσι τον Οκτώβρη του 1945, ο Brown περιέγραψε τα καθήκοντά του ως εκπρόσωπος της AFL ως εξής: "Θέλω να οικοδομήσω τα μη κομμουνιστικά συνδικάτα στη Γαλλία και την Ιταλία και να εξασθενίσω το CGT στη Γαλλία και το CGIL στην Ιταλία." Όφειλε να δίνει συχνά αναφορά στους Lovestone και Meany.

Ο Irving προτιμούσε να κάνει προσωπικές συμφωνίες με τους συνδικαλιστικούς ηγέτες της Ευρώπης, όπου, ως μοναδικός εκπρόσωπος της AFL, είχε και το ξεκάθαρο πλεονέκτημα. Αλλά μπορούσε να ενεργεί και σκληρά όταν χρειαζόταν. Το 1947-48, προσέλαβε τάγματα από μπράβους, πολλοί εκ των οποίων ήταν εγκληματίες, για να πάρει τον έλεγχο του λιμένα της Μασσαλίας από τα κομμουνιστικά λιμενικά συνδικάτα. Έτσι επέτρεψε στα συμμαχικά πλοία να φέρουν φαγητό, μηχανήματα και άλλα αντικείμενα που έλειπαν από τη Γαλλία και την Ιταλία.  

Όμως ο Irving, όσο ταλαντούχος κι αν ήταν, δεν θα μπορούσε να καθαρίσει τα λιμάνια για τις αποστολές των συμμάχων ή να αμφισβητήσει με επιτυχία τα κομμουνιστικά συνδικάτα χωρίς τα τεράστια ποσά χρημάτων τα οποία λάμβανε συνεχώς για να δωροδοκεί ξένους συνδικαλιστές, για να οργανώνει διαδηλώσεις, για να οργανώνει ή να σπάει απεργίες, για να επιδρά πάνω στις συνδικαλιστικές εκλογές, και για να παρεμποδίζει τις συνελεύσεις των κομμουνιστών. 

Ανάμεσα στο 1945 και το 1948, ο Brown λάμβανε χρηματοδότηση από το ταμείο της AFL, από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ και από μεγάλες επιχειρήσεις όπως οι Exxon, General Electric, Singer και άλλες με εμπορικά συμφέροντα στην Ευρώπη. Κατόπιν, το 1948, οι ΗΠΑ ξεκίνησαν το Σχέδιο Μάρσαλ (Σχέδιο Ευρωπαϊκής Ανάκαμψης), το οποίο μοίρασε 13 δισεκατομμύρια δολάρια στη Δυτική Ευρώπη και τίποτε στις χώρες υπό σοβιετική επιρροή. 

Το Σχέδιο Μάρσαλ όριζε πως 5% από την χρηματοδότηση έπρεπε να χρησιμοποιείται για διοικητικούς σκοπούς και για την ανοικοδόμηση των δυτικοευρωπαϊκών συνδικάτων. Αλλά εφόσον ο Irving είχε αναπτύξει στενή σχέση με τον Averill Harriman, τον διευθυντή του Σχεδίου Μάρσαλ, ήταν σε θέση να πάρει ένα καλό κομμάτι από τα 800 εκατομμύρια δολάρια που ήταν διαθέσιμα στο "ζαχαρωτό κονδύλι" [sugar fund] ώστε να χρηματοδοτήσει τις αυξανόμενες δραστηριότητές του.  

Όταν έλαβε τέλος το Σχέδιο Μάρσαλ το 1950, η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA), η οποία ιδρύθηκε το 1947, ήταν διαθέσιμη ώστε να συνεχιστεί η χρηματοδότηση των μυστικών επιχειρήσεων του, και μάλιστα σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα. Η CIA μετέφερε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια στην  FTUC, γιατί θεώρησε τις μυστικές επιχειρήσεις του Brown χρήσιμες. Ούτε η CIA, ούτε η FTUC, είχαν καμία υποχρέωση να αναφέρουν αυτές τις μυστικές οικονομικές συναλλαγές. 

Dramatis Personae (σημειώσεις του Lenin Reloaded):

Φωτογραφία του Irving Brown (στη μέση) από το Getty Images. Αριστερά του, ο έλληνας συνδικαλιστής Φώτης Μακρής. Δεξιά του ο κύπριος συνδικαλιστής Μιχάλης Πισσάς*. Από το συνέδριο του International Confederation of Free Trade Unions. Φωτογράφος Loomis Dean.

Irving Brown: Μέλος της AFL, πράκτορας της CIA με αποστολή την διάλυση των κομμουνιστικών συνδικάτων, συνεργάτης του Jay Lovestone. Έδρασε επίσης στη Χιλή για την ανατροπή του Αλιέντε. Στην δεκαετία του 1960, ερευνήθηκε η σχέση του με διεθνή σπείρα εμπορίας ναρκωτικών από το FBN (Federal Bureau of Narcotics). Η έρευνα σταμάτησε με εντολή άνωθεν. Έλαβε το Προεδρικό Παράσημο της Ελευθερίας από τον Ρόναλντ Ρήγκαν το 1988. Περισσότερα στο "Η λαμπρή καριέρα του Irving Brown".
Αφιερωματική φωτογραφία του Jay Lovestone

Jay Lovestone: Ο συνεργάτης του Brown στην μυστική επιχείρηση διάλυσης των κομμουνιστικών συνδικάτων, υπεύθυνος σχεδιασμού τακτικής της CIA στον τομέα αυτό. Μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος ΗΠΑ στην δεκαετία του 1910. Ηγέτης του ΚΚ ΗΠΑ στη δεκαετία του 1920. Διαγράφηκε από το ΚΚ ΗΠΑ το 1929 λόγω σύνδεσής του με τον Ν. Μπουχάριν και τη δεξιά αντιπολίτευση στην ΕΣΣΔ, και λόγω της υποστήριξής του στην θεωρία της "αμερικανικής εξαιρετικότητας", σύμφωνα με την οποία οι αμερικανοί σοσιαλιστές έπρεπε να ακολουθήσουν πιο μετριοπαθή πολιτική στις ΗΠΑ λόγω των ιδιομορφιών του αμερικανικού καπιταλισμού. Περισσότερα στο "Η λαμπρή καριέρα του Irving Brown".
Ο Averill Harriman στη Γιάλτα με τον Ιωσήφ Στάλιν

Averill Harriman: Πολιτικός, διπλωμάτης και επιχειρηματίας. Ο διευθυντής του Σχεδίου Μάρσαλ. Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης. Πρεσβευτής των ΗΠΑ στην ΕΣΣΔ ως το 1946. Δύο φορές υποψήφιος για το χρίσμα του προέδρου των ΗΠΑ. Γιος του μεγιστάνα των σιδηροδρόμων E. H. Harriman. Είναι ο άνθρωπος με τον οποίο έστησε, στα 1924, την τράπεζα Union Banking Corporation, ο παππούς του Τζορτζ Μπους, Πρέσκοτ. Η UBC ήταν μια από τις βασικές αμερικανικές τράπεζες του χρηματοδότη των Ναζί Φριτς Τίσσεν, και τα περιουσιακά της στοιχεία, όπως και αυτά των εταιριών συμφερόντων Τίσσεν-Harriman Holland-American Trading Corporation, Silesian-American Corporation, και Seamless Steel Equipment, κατασχέθηκαν το 1942. Από τους βασικούς υποστηρικτές της γραμμής σκλήρυνσης στάσης απέναντι στην ΕΣΣΔ, ήδη από την Σύνοδο της Γιάλτας, όπου έλαβε μέρος. Έλαβε το Προεδρικό Μετάλιο της Ελευθερίας το 1969. Περισσότερα στο "Πώς ο παππούς του Μπους βοήθησε τον Χίτλερ να κατακτήσει την εξουσία".

Ο Μ. Πισσάς ανέλαβε το πηδάλιο της ΣΕΚ στις δύο πιο πολυτάραχες περιόδους της κυπριακής νεότερης ιστορίας, το 1946 (δύο μόλις χρόνια μετά την ίδρυσή της) έως το 1961 και το 1968-1971. Συνέδεσε την πολιτική και συνδικαλιστική του δράση με τις κρισιμότερες φάσεις του Κυπριακού.


Υπήρξε σύμβουλος του Εθνάρχη Μακαρίου στον αγώνα για απελευθέρωση και αυτοδιάθεση του κυπριακού λαού.
Το 1956, ένα χρόνο μετά την έκρηξη του Αγώνα της ΕΟΚΑ ταυτόχρονα με την εξορία του Εθνάρχη Μακαρίου, το αποικιοκρατικό καθεστώς με απόφαση του Άγγλου κυβερνήτη τον συνέλαβε και τον έκλεισε στα κρατητήρια. Ύστερα από πολλά διαβήματα και διαμαρτυρίες και χάρη στη δυναμική παρέμβαση των Διεθνών Ελεύθερων Εργατικών Συνδικάτων, απελευθερώθηκε και μετέβη στις Βρυξέλλες. Εκεί εργοδοτήθηκε από τη Διεθνή και συνέχισε το διαφωτιστικό του έργο μέχρι την απελευθέρωση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα προσφέροντας τις υπηρεσίες του στο Γραφείο της Εθναρχίας.

πηγή: Sigmalive

27.6.13

Βρετανία: Ποιος «γλίτωσε από το χείλος της χρεοκοπίας» άραγε; ( να μας πει και ο Φακοντής )


Τα «καλά» νέα (κατά τα λεγόμενα πάντα του υπουργού Οικονομικών της Βρετανίας George Osborne) είναι ότι η Βρετανία σώθηκε από το χείλος της χρεοκοπίας. Τα κακά - και στην ουσία μόνα πραγματικά - νέα είναι ότι η κυβέρνηση της Βρετανίας ανακοίνωσε περαιτέρωπερικοπές για το 2015-16,νέα μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας που θα φτωχοποιήσουν ακόμη περισσότερο την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, αλλά θα ενισχύσουν την ίδια ώρα τις δημόσιες δαπάνες για έργα υποδομών και οδοποιίας, από τα οποία θα ωφεληθούν πρωτίστως τα μονοπώλια και οι κατασκευαστικές... Η πολυπόθητη λοιπόν για τα βρετανικά μονοπώλια ανάπτυξη, εάν έρθει, θα γίνει πάνω στα συντρίμμια της ζωής εκατομμυρίων εργαζομένων και φτωχών ανθρώπων.
Συγκεκριμένα: Οι «απαραίτητες» περικοπές που ανακοίνωσε ο Osborne είναι ύψους 11,5 δισ. βρετανικές λίρες και πλήττουν περισσότερο την Πρόνοια. Εισάγεται για πρώτη φορά στα πλαίσια του προϋπολογισμού όριο στο χρηματικό ποσό για επιδόματα, συμπεριλαμβανομένων και των επιδομάτων για ΑμεΑ.
Εισάγονται και άλλα καινούρια μέτρα. Για παράδειγμα, για το επίδομα ανεργίας, για το οποίο μάλιστα οι άνεργοι θα είναι υποχρεωμένοι να παρουσιάζονται κάθε βδομάδα στον αντίστοιχο ΟΑΕΔ αντί για μια στις 2 βδομάδες (όπως ήταν έως τώρα) και να αποδεικνύουν ότι ...παραμένουν άνεργοι. Συσχετίζοντας μάλιστα με έντεχνο τρόπο η κυβέρνηση τα δεινά που βιώνουν οι Βρετανοί εργαζόμενοι με την ύπαρξη μεταναστών στη χώρα, εισάγει μέτρο για εκμάθηση της βρετανικής γλώσσας ως όρο για να πάρει κάποιος το επίδομα.
Οι περικοπές κατά 9,5% στον προϋπολογισμό για εργασιακά και συντάξεις σημαίνουν ανάμεσα στα άλλα όριο στην ετήσια αύξηση μισθών, όπως και κατάργηση των αυξήσεων στο Δημόσιο. Περικοπές 10% προβλέπονται και για την τοπική διοίκηση.
Φυσικά, ό,τι μπορεί να ευνοήσει το μεγάλο κεφάλαιο δεν υπάρχει λόγος να περικοπεί. Για παράδειγμα, αυξάνεται η χρηματοδότηση για τα προγράμματα μαθητείας που προσφέρουν απλόχερα πολύ φθηνούς ή και τζάμπα εργαζόμενους στις επιχειρήσεις.
Όλα αυτά βέβαια έρχονται σε συνέχεια της παράδοσης του τομέα της υγείας στους ιδιώτες, του φόρου της κρεβατοκάμαρας, των εφαρμοσμένων  μέτρων για περικοπές στα επιδόματα κλπ. Υλοποιούνται ενώ και στοιχεία της αστικής στατιστικής δείχνουν ότι 1 στους 5 εργαζόμενους παίρνει λιγότερο από αυτό που οι ίδιοι έχουν υπολογίσει σαν «μισθό επιβίωσης» (το «αστρονομικό» ποσό των 800 βρετανικών λιρών το μήνα, καθαρά). Η ανεργία, η μερική απασχόληση, η κακοπληρωσιά και  η εντατικοποίηση της δουλειάς είναι κανόνας για την εργατική τάξη της Βρετανίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι πέρσι οι Βρετανοί εργαζόμενοι δούλεψαν 2 δισ. ώρες απλήρωτες υπερωρίες (ισοδυναμεί με 1 εκατ. θέσεις εργασίας).
Ένα είναι σίγουρο ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει διέξοδο στις λαϊκές ανάγκες σε καμία χώρα, με καμία κυβέρνηση και με κανένα μείγμα διαχείρισής του. Και αυτό αποδεικνύεται και στηχωρίς μνημόνιο και με εθνικό νόμισμα καπιταλιστική Βρετανία... Δείχνοντας παράλληλα ότι η λύση για το λαό είναι μόνο η εργατική εξουσία.


Bonus: Βρείτε τις διαφορές με το πιο πάνω...

Ανεργία – 3 Αιτίες και 13 Μέτρα


Η ανεργία είναι σύμφυτο του καπιταλιστικού συστήματος και σε περιόδους οικονομικής κρίσης αυτή αυξάνεται. Στην Κύπρο, με την απότομη συρρίκνωση της κατασκευαστικής και τουριστικής βιομηχανίας μειώθηκαν απότομα τα έσοδα του κράτους και αυξήθηκε η ανεργία με αποτέλεσμα το Σεπτέμβριο αυτή να ανέλθει στο 12,2%. Οι εργαζόμενοι, παρόλο που είναι οι τελευταίοι που ευθύνονται για την οικονομική κρίση, είναι οι πρώτοι που πληρώνουν το τίμημα της.

Οι βασικές αιτίες που προκάλεσαν τα πρωτοφανή ποσοστά ανεργίας στην Κύπρο είναι:
1.    Η ύφεση της κυπριακής οικονομίας και η αδυναμία της να δημιουργήσει θέσεις εργασίας ίσες με τον αριθμό των ατόμων που ζητούν και μπορούν να εργαστούν, φαινόμενο που επικρατεί σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες λόγω της πρωτοφανούς σε μέγεθος κρίσης και του δόγματος λιτότητας που ακολουθείται για έξοδο από αυτή.
2.    Η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας με την ένταξη μας στην Ε.Ε. και η κινητικότητα που επιβάλλεται σε αυτή με αποτέλεσμα οι κοινοτικοί εργαζόμενοι στην Κύπρο να ξεπερνούν τις 100,000. Αναλογικά, ως Κύπρος έχουμε τα υψηλότερα ποσοστά απασχόλησης κοινοτικών εργαζομένων στην Ε.Ε. Σ΄ αυτό έχει συμβάλει και το γεγονός ότι στην προενταξιακή περίοδο (Διακυβέρνηση Γλαύκου Κληρίδη) δεν διεκδικήσαμε να τεθεί έλεγχος στην εισαγωγή κοινοτικών στην Κύπρο, όπως επίσης, στην περίοδο των ψηλών ρυθμών ανάπτυξης δεν λήφθηκαν τα κατάλληλα μέτρα και δεν συστάθηκαν οι αναγκαίοι μηχανισμοί για αποτροπή φαινομένων dumping και ανταγωνισμού μεταξύ των εργαζομένων.
3.    Η μεγάλη έκθεση των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα και η μεγάλη ζημιά που έχουν υποστεί που δημιουργεί σημαντική αδυναμία δανειοδότησης των κυπριακών επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να εκτελέσουν έργα ανάπτυξης, πολλά από τα οποία είναι και αδειοδοτημένα. Αυτό με τη σειρά του προκαλεί αλυσιδωτά σοβαρά προβλήματα στην κυπριακή αγορά, όπως απολύσεις εργαζομένων και αδυναμία δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.
Παρόλο που η αντιπολίτευση, στο βωμό των πολιτικών σκοπιμοτήτων, ασκεί έντονη κριτική στην Κυβέρνηση ότι δεν πήρε μέτρα για αντιμετώπιση της ανεργίας και τόνωση της ανάπτυξης που θα δημιουργούσε νέες θέσεις εργασίας, η αλήθεια είναι ότι η Κυβέρνηση Δημήτρη Χριστόφια έχει καταβάλει και συνεχίζει να καταβάλλει τιτάνιες προσπάθειες για να περιορίσει το μέγεθος του προβλήματος με σωρεία αποφάσεων και μέτρων που στοχεύουν στην ανάπτυξη, στην ενίσχυση της απασχόλησης, στην δημοσιονομική εξυγίανση της κυπριακής οικονομίας και στη μείωση της ανεργίας.  
Για αποτελεσματική αντιμετώπιση της ανεργίας, ως ΑΚΕΛ στοχεύουμε στα εξής 10 μέτρα:
  1. Προώθηση νέου πακέτου με στοχευμένα μέτρα για ώθηση της ανάπτυξης και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
  2. Σύσταση νέων Σχεδίων Στήριξης της Απασχόλησης και ενθάρρυνση της νεανικής επιχειρηματικότητας.
  3. Εξεύρεση τρόπων και μέτρων που θα περιορίσουν την μαζική έλευση κοινοτικών εργαζομένων. Ως πρώτη προτεραιότητα είναι η εισαγωγή της ελληνικής γλώσσας ως υποχρεωτικό προσόν για συγκεκριμένα επαγγέλματα. 
  4. Εντατικοποίηση της εκστρατείας για πάταξη της παράνομης και αδήλωτης εργασίας.
  5. Εφαρμογή της νομοθετικής ρύθμισης για υποχρέωση των εργοδοτών να δηλώνουν την εργοδότηση νέων εργαζομένων από την πρώτη μέρα.
  6. Εγκαθίδρυση και λειτουργία συστήματος πιστοποίησης επαγγελματικών προσόντων.
  7. Εφαρμογή της σημαντικής απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου που προνοεί ότι οι επιχειρηματίες που αναλαμβάνουν έργα του Δημοσίου έχουν υποχρέωση να απευθύνονται στις Δημόσιες Υπηρεσίες Απασχόλησης για εξασφάλιση άνεργου προσωπικού για όλες τις νέες θέσεις που προκύπτουν.
  8. Εισαγωγή μορατόριουμ στην παραχώρηση αδειών αλλοδαπών.
  9. Να δοθεί έμφαση στον τομέα της Έρευνας και της Ενέργειας και παροχής κινήτρων σε ερευνητικά κέντρα για να εργοδοτήσουν νέους με αυξημένα ακαδημαϊκά προσόντα που σήμερα είναι άνεργοι.
  10. Επιδότηση στην απασχόληση αντί του θεσμού της αναστολής εργασιών στην Ξενοδοχειακή Βιομηχανία για να παραμένουν ανοικτά τα ξενοδοχεία όλο το χρόνο.  
  11. Σύνδεση του εκπαιδευτικού μας συστήματος με την αγορά εργασίας, ώστε να μην παράγουμε άνεργους επιστήμονες, καθώς και αναβάθμιση του θεσμού του επαγγελματικού προσανατολισμού και της επαγγελματικής αγωγής των νέων μας και στροφή τους προς νέα επαγγέλματα.
  12. Παροχή κινήτρων για προσέλκυση νέων ξένων επενδύσεων στην Κύπρο.
  13. Νομοθετική ρύθμιση με την οποία θα δίνεται η δυνατότητα στον εκάστοτε Υπουργό Εργασίας, να επεκτείνει με διάταγμα, την εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης ενός κλάδου και να καθιστά την εφαρμογή της υποχρεωτική για αποφυγή του αθέμιτου ανταγωνισμού μεταξύ «εισαγόμενου φθηνού εργατικού δυναμικού» και Κυπρίων εργαζομένων.


Αντρέας Φακοντής, βουλευτής ΑΚΕΛ, Πρόεδρος Επιτροπής Εργασίας της Βουλής

πηγή: ΑΚΕΛ

25.6.13

Η ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΤΩΝ ΚΚ ΣΕ ΑΣΤΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ της Αλέκας Παπαρήγα

Επιτρέψτε μου να εκθέσω καταρχήν την πείρα του ΚΚΕ από τη συμμετοχή του σε αστικές κυβερνήσεις, μια πείρα που είναι ακόμα πιο πλούσια όσον αφορά την Ευρώπη γενικότερα.

 Δεν πρόκειται για πολύ ειδικές περιπτώσεις, αλλά για γεγονότα και αποτελέσματα που προσφέρουν γενικευμένα συμπεράσματα και επιβεβαιώνουν ένα ζήτημα: ότι την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, το ΚΚ δεν έχει κανένα λόγο να αναλαμβάνει ευθύνες σε αστική κυβέρνηση ή γενικότερα σε μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης. Για όσο διάστημα η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της δεν έχουν την εξουσία στα χέρια τους, το ΚΚ πρέπει να είναι δύναμη αντιπολίτευσης και από αυτή τη θέση να πραγματοποιήσει τον πρωτοπόρο ρόλο του στο κίνημα, αξιοποιώντας βεβαίως όλες τις μορφές πάλης - και το αστικό κοινοβούλιο.
Η συμμετοχή σε μια αστική κυβέρνηση συνιστά λάθος που δεν διορθώνεται εύκολα και μπορεί να αποδειχθεί ανεπανόρθωτο.
Η πρώτη πείρα που αποκτήθηκε αφορά στη συμμετοχή του ΚΚΕ στην κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη γερμανική, ιταλική και βουλγαρική κατοχή. Ενας αστός πολιτικός, ο Γεώργιος Παπανδρέου (πατέρας και παππούς δύο κατοπινών πρωθυπουργών της Ελλάδας, ηγετών της σοσιαλδημοκρατίας) πήρε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, κατόπιν επιλογής του από το βασιλιά και την Αγγλία, δίπλα στην οποία είχε συνταχθεί προ πολλού η αστική τάξη της χώρας. Επιλέχθηκε το πρόσωπο αυτό γιατί απολάμβανε της απόλυτης εμπιστοσύνης τους, θεωρούσαν ότι με πολιτικές δολοπλοκίες και μηχανορραφίες θα αντιμετώπιζε το μεταπολεμικό συσχετισμό δυνάμεων που ήταν υπέρ του ΚΚΕ και των αγωνιστών πατριωτών της ελληνικής εθνικής αντίστασης και θα οδηγούσε σε αστική σταθερότητα. Η εξέλιξη αυτή άρχισε να δρομολογείται από τον Απρίλη του 1944, πριν την απελευθέρωση της Ελλάδας. Ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε μείνει συνειδητά μακριά από τον αγώνα του ελληνικού λαού κατά της ξενικής κατοχής, είχε αρνηθεί επίμονα τις προτάσεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ για ενότητα και συμμετοχή στην Αντίσταση. Από το 1943 είχε αποστείλει υπομνήματα στη βρετανική κυβέρνηση, με τα οποία συντάσσονταν στο πλευρό της και βεβαίως κατά της ένοπλης εθνικής αντίστασης που καθοδηγούσε το ΚΚΕ, με σκοπό να κόψει τη λαϊκή νίκη στο νήμα, πράγμα που έγινε. Η εντολή για το σχηματισμό αυτής της κυβέρνησης στηρίχθηκε και στον απαράδεκτο συμβιβασμό που έκανε το ΚΚΕ -το ηρωικό κόμμα της αντίστασης, ο αιμοδότης και καθοδηγητής της- και η ηγεσία της Εθνικής Αντίστασης όταν -πριν λήξει ο πόλεμος, στα μέσα του Απρίλη του 1944, ήρθε σε συμφωνία για τη δημιουργία ενιαίας κυβέρνησης με αστικές πολιτικές δυνάμεις και με ρυθμιστή το Βρετανικό Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής. Η αντιπροσωπεία που πήγε στο Κάιρο της Αιγύπτου για τη συμφωνία δέχτηκε να συμμετάσχει το ΕΑΜ, το ΚΚΕ στη μεταπολεμική κυβέρνηση. Η συμφωνία παραβίαζε το συσχετισμό δυνάμεων και τις αρχές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, ο οποίος από την πρώτη στιγμή έθετε το ζήτημα της έκβασης του αγώνα προς τη λαϊκή δημοκρατία.
Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ χαρακτήρισε απαράδεκτες τις υποχωρήσεις της αντιπροσωπείας, η οποία δεν τήρησε τις σχετικές κατευθύνσεις, όμως η προσωρινή κυβέρνηση που είχε σχηματιστεί μέσα στην Ελλάδα, που εξέφραζε και τη συμμαχία του ΚΚΕ, θεώρησε αναγκαία τη συμφωνία. Ακολούθησαν άκαρπες προσπάθειες για τη βελτίωση της συμφωνίας και τελικά η ΚΕ του ΚΚΕ που συγκλήθηκε στις 2-3 Αυγούστου του 1944 την ενέκρινε. Η συγκατάθεση της ΚΕ του ΚΚΕ οδήγησε στη συμμετοχή στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου με το επιχείρημα ότι: Η μη συμμετοχή θα ενίσχυε τις ακραίες μερίδες που επεδίωκαν να ματαιώσουν την ενότητα και να επιβάλουν αντιλαϊκό καθεστώς με πρόκληση ανοικτού εμφύλιου πολέμου. Το ΚΚΕ πρόταξε ως κύρια επιδίωξη να παρεμποδιστούν οι δικτατορικές τρομοκρατικές τάσεις, να επιτευχθεί η διάσπαση των δυνάμεων που έχουν φασιστικές αντιλαϊκές τάσεις. Η υπογραφή της συμφωνίας έδωσε αντικειμενικά τη δυνατότητα στους Αγγλους ιμπεριαλιστές να προωθήσουν με επιτυχία τα σχέδιά τους να τσακίσουν το κίνημα της εθνικής αντίστασης και να στηρίξουν ένοπλα το δολοφονικό όργιο κατά του ΚΚΕ. Η μια υποχώρηση έφερε την άλλη, νέες συμφωνίες που έδωσαν τη δυνατότητα να επιστρέψουν τα αστικά κόμματα στον κυβερνητικό μηχανισμό και να αναστηλώσουν τους κλονισμένους μηχανισμούς της αστικής εξουσίας, όπως τον «εθνικό» στρατό, μια διαδικασία που κράτησε αρκετά χρόνια κι έδωσε τη δυνατότητα στην αστική τάξη -που δεν είχε τότε λαϊκά ερείσματα- να διαμορφώσει ένα πολιτικό κομματικό σύστημα ικανό να ανατρέψει άμεσα τον υπέρ του λαού συσχετισμό δυνάμεων.
Βεβαίως η λαθεμένη πολιτική του Κόμματος, η συμμετοχή στη μεταπολεμική αστική κυβέρνηση, δεν ήταν λάθος της στιγμής. Η εκτίμηση που κάνουμε σήμερα ως ΚΚΕ αφορά τη στρατηγική του Κόμματος που δεν είχε την πρόβλεψη και τη σταθερότητα να συνδέσει τον πόλεμο κατά του κατακτητή με την πάλη για την εξουσία. Η καθοδήγηση του ΚΚΕ και η ηγεσία του κινήματος της Εθνικής Αντίστασης δεν είχαν καν την πρόβλεψη, δεν είδαν τον κίνδυνο που αντιπροσώπευαν για τον ελληνικό λαό οι αστικές δυνάμεις της χώρας, έστω και αν ήταν αποδιοργανωμένες, σε συνδυασμό με τις επιδιώξεις της Αγγλίας σε βάρος του κινήματος στη χώρα μας. Δεν είδαν δηλαδή σωστά το στρατηγικό ζήτημα και δεν έκαναν προετοιμασία γι’ αυτό.
Τη δεκαετία του 1950, το ΚΚΕ έκανε δημόσια αυτοκριτική τοποθέτηση για τους απαράδεκτους συμβιβασμούς, αντιστάθηκε στην αντικομμουνιστική τρομοκρατία που δεν ήταν μόνο ιδεολογική αλλά συνδυάστηκε με διώξεις, εκτελέσεις, δολοφονικές ενέργειες με απώλειες κομμουνιστικών δυνάμεων. Οι δολοφονικές διώξεις κατά του ΚΚΕ οδήγησαν στη συγκρότηση του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ, στον τρίχρονο εμφύλιο που αποτέλεσε και αποτελεί ως σήμερα την κορυφαία μορφή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, που άφησε σημαντικές παρακαταθήκες, ανεξάρτητα από την ήττα που ήρθε ως αποτέλεσμα του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων και της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής επέμβασης.
Το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν εκτίμησε σωστά τις εξελίξεις λίγο πριν και μετά τον πόλεμο ως απόρροια προβλημάτων στη στρατηγική του, το γεγονός ότι δεν εκτίμησε ως όφειλε τις προθέσεις των Αγγλων ιμπεριαλιστών, αυτό δεν αναιρεί την αναντικατάστατη προσφορά του στα χρόνια της εθνικής αντίστασης, στην απελευθέρωση της Ελλάδας.
Μεταπολεμικά στην Ευρώπη υπάρχει μόνο αρνητική εμπειρία από τη συμμετοχή ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις, που συνήθως γίνονται είτε κάτω από την πίεση αντικειμενικών παραγόντων και συνθηκών είτε ως αποτέλεσμα κοινοβουλευτικών αυταπατών και πάνω απ’ όλα κάτω από την επίδραση και κυριαρχία οπορτουνιστικών αντιλήψεων και πρακτικών. Τα κομμουνιστικά κόμματα στη Γαλλία και την Ιταλία μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως και πριν λίγα χρόνια πήραν μέρος σε αστικές κυβερνήσεις. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα που να επιβεβαιώνει ότι χάρις στη συμμετοχή τους άλλαξε ριζικά η ζωή των λαών ή ότι κατάφεραν να ανακόψουν το συμβιβασμό, την πολιτική γραμμή της σοσιαλδημοκρατίας. Υστερα από κάθε τέτοια συμμετοχή τα ΚΚ έχαναν δυνάμεις προς τη σοσιαλδημοκρατία, αδυνάτιζαν γιατί ακριβώς αναδεικνύονταν συνυπεύθυνα, αλλά και γιατί μια τέτοια συνεργασία ασκεί μεγαλύτερη πίεση πάνω στα ΚΚ απ’ ό,τι τα ίδια μπορούν να ασκήσουν πάνω στη σοσιαλδημοκρατία.
Το ΚΚΕ διαθέτει και σύγχρονη εμπειρία από ένα είδος ιδιόμορφης συμμετοχής σε δύο διαδοχικές κυβερνήσεις το 1989-1990, στην πρώτη περίπτωση με το φιλελεύθερο κόμμα (ΝΔ) και στη δεύτερη και με τη σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ). Η συμμετοχή στην κυβέρνηση έγινε για πολύ ειδικούς λόγους, καθώς ήταν αδύνατος ο σχηματισμός κυβέρνησης ύστερα από εκλογές, σύμφωνα δε με το νόμο έπρεπε να μεσολαβήσει ένα μικρό χρονικό διάστημα ως την επόμενη εκλογική αναμέτρηση για να μην παραγραφεί ένα πολιτικό σκάνδαλο που επικεφαλής -σύμφωνα με το κατηγορητήριο- αναφέρονταν ο σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός. Το Κόμμα μας από τη φύση των δύο αυτών κυβερνήσεων -που ήταν μεταβατικές ως τις επόμενες εκλογές- δεν υποχρεώθηκε σε επιζήμιες υποχωρήσεις αν και ένα μέρος του λαού -καθοδηγημένο από τη σοσιαλδημοκρατία- απέδωσε στο κόμμα πολιτική ανίερης συμμαχίας. Είχαμε ζημιά σε ψήφους, το κυριότερο όμως δεν ήταν αυτό το γεγονός, όσο το ότι αναπτύχθηκε (σε μια περίοδο που ο οπορτουνισμός είχε σηκώσει κεφάλι μέσα στο κόμμα) η αντίληψη ότι δεν είναι θέμα αρχής η συμμετοχή του κόμματος σε μια αστική κυβέρνηση. Ακόμα όμως χειρότερο ήταν η διάδοση της αντίληψης ότι σε κάποια πολύ κορυφαία στιγμή, που το αστικό πολιτικό σύστημα συναντά εμπόδια, το ΚΚΕ πρέπει να παραμερίσει τη στρατηγική του και να στηρίξει το σχηματισμό κυβέρνησης στη λογική του λεγόμενου μίνιμουμ προγράμματος, που στην πραγματικότητα σε όλες τις περιπτώσεις δεν προκαλεί ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, αντίθετα του παρέχει τη δυνατότητα να ανασυντάξει τις δυνάμεις του.
Πρόσφατα, στα μέσα του 2012, ασκήθηκε στο ΚΚΕ μεγάλη πίεση προκειμένου να υιοθετήσει την επιλογή συμμετοχής σε μια κυβέρνηση της «αριστεράς», όπως ονομάστηκε, με δυνάμεις του οπορτουνισμού που απότομα πήραν μεγάλη κοινοβουλευτική δύναμη, ως αποτέλεσμα αποδιάρθρωσης της σοσιαλδημοκρατίας σε συνθήκες ανερχόμενης φτώχειας, εξ αιτίας της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που ξέσπασε στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη. Η απότομη κοινοβουλευτική άνοδος του οπορτουνισμού δεν έγινε αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας της μεγάλης λαϊκής δυσαρέσκειας, αλλά σε συνδυασμό με την καθοδηγημένη -από μεγάλο αριθμό στελεχών της σοσιαλδημοκρατίας και των μηχανισμών της- μαζική μεταφορά ψήφων. Στη μετακίνηση δυνάμεων προς τον οπορτουνισμό συνέβαλαν και τμήματα της αστικής τάξης που έβλεπαν ότι είναι ανάγκη να διαμορφωθεί -έστω προσωρινά- ένας άλλος πόλος στη θέση της σοσιαλδημοκρατίας, πριν οι εργατικές, λαϊκές μάζες τραβήξουν σε πραγματική ριζοσπαστικοποίηση.
Είχαμε σοβαρές εκλογικές απώλειες, λόγω της άρνησης να στηρίξουμε μια τέτοια κυβέρνηση και μάλιστα να πάρουμε μέρος. Χάσαμε το 50% των ψήφων, είτε γιατί ένα μέρος πήγε προς το οπορτουνιστικό κόμμα είτε γιατί κυρίως προτίμησε την αποχή.
Αυτή η εξέλιξη δεν μας φόβισε, όσο και αν προκάλεσε απογοήτευση και σίγουρα ορισμένα πολιτικά τραύματα στο εκλογικό σώμα. Είναι πεποίθησή μας ότι η στάση μας αυτή σε μια περίοδο όπου κυριαρχεί η μοιρολατρία, ο συμβιβασμός, η απογοήτευση, αποτελεί θετική παρακαταθήκη για το λαό, αλλά και για το ίδιο το κόμμα. Αν δεν αντέχαμε την πίεση, θα μπαίναμε σε ένα δρόμο ολισθηρό και ανεπίστρεπτο. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει ελπίδα αυτοσυγκράτησης στον κατήφορο.
Ταυτόχρονα πήραμε και ένα καλό μάθημα που πρέπει να το αξιοποιήσουμε. Δεν φτάνει να έχεις επεξεργασμένη σωστή στρατηγική, βεβαίως αυτό σήμερα είναι βασική προϋπόθεση. Ομως δεν χρειάζεται καμία επανάπαυση: Για να ασκήσει επίδραση αυτή η στρατηγική, να επηρεάσει όσο γίνεται ένα σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης, απαιτείται η κατάκτηση της μέγιστης ικανότητας. Πάνω απ’ όλα να μη χαλαρώνει το Κόμμα στη συστηματική δουλειά για τη συσπείρωση δυνάμεων στον τόπο εργασίας, στον κλάδο, στην κομματική οικοδόμηση στην εργατική τάξη, στην προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα φτωχά τμήματα του πολυάριθμου στην Ελλάδα ενδιάμεσου στρώματος των αυτοαπασχολούμενων.
Αν και έχουμε εμπειρία στην ιδεολογική διαπάλη, ωστόσο δεν παλέψαμε όσο έπρεπε εδώ και χρόνια τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες που υπήρχαν σε φίλους και οπαδούς, ακόμα και σε ένα μέρος μελών του Κόμματος που δεν έχουν μακρόχρονη πείρα και απαιτούμενη ιδεολογικοπολιτική θωράκιση. Ο κύριος φορέας αυτών των αυταπατών είναι το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα και τα κόμματά του, η δεξαμενή μικροαστικών στρωμάτων, η δράση της εργατικής αριστοκρατίας που αποτελούν την κοινωνική ρίζα του δεξιού και «αριστερού» οπορτουνισμού μέσα στο εργατικό κίνημα.
Σε συνθήκες απότομης επιδείνωσης της ζωής του λαού κι ενώ το εργατικό κίνημα -παρά τους σημαντικούς αγώνες με ευρύτερη απήχηση στην Ευρώπη- βρίσκεται ακόμα πολύ πίσω σε οργάνωση και σε κατεύθυνση, η αστική τάξη καταφέρνει -παρά τα δικά της αδιέξοδα, τις δικές της δυσκολίες να διαχειριστεί την κρίση και να πετύχει γρήγορη καπιταλιστική ανάκαμψη- να διατηρεί τη σταθερότητα της εξουσίας της. Μπορεί να μεγαλώνει η αγανάκτηση και η οργή και ταυτόχρονα, σε τέτοιες συνθήκες, να καθυστερεί η ταξική συνείδηση. Σε τέτοιες συνθήκες δημιουργούνται προϋποθέσεις και ριζοσπαστικοποίησης αλλά και αναδίπλωσης, μείωσης των απαιτήσεων. Αυτό το δεύτερο ρεύμα προς το παρόν είναι ισχυρό, ενώ η ριζοσπαστικοποίηση σημειώνεται μεν, αλλά με αργούς ρυθμούς και με ταλαντεύσεις.
Σε αυτές τις συνθήκες ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης συνεργασίας, με εγγύηση μάλιστα το κύρος του ΚΚΕ, φάνταζε ως κάτι καλό ή έστω μικρότερο κακό.
Σήμερα το ΚΚΕ επιβεβαιώνεται στις εκτιμήσεις και προβλέψεις του. Η αστική διακυβέρνηση προσαρμόστηκε σε νέα μορφή, αυτή της συνεργασίας αστικών κομμάτων - παρά τις αντιθέσεις τους. Ξεκίνησαν απόπειρες και σχεδιασμοί για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, στοιχείο της οποίας είναι και η αναστήλωση της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας μέσω του οπορτουνιστικού ΣΥΡΙΖΑ που η ραχοκοκαλιά του προέρχεται από διάσπαση του ΚΚΕ και συμπληρώνεται από σοσιαλδημοκρατικές, τροτσκιστικές, αναρχικές δυνάμεις. Σήμερα στην Ελλάδα στη θέση του δίπολου ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υπάρχει το δίπολο ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ως μια μεταβατική περίοδος για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος.
Οι πολιτικές αντιθέσεις ανάμεσα στη φιλελεύθερη και στη ρεφορμιστική - οπορτουνιστική πολιτική κινούνται, παρά τις επί μέρους διαφορές, σε ανοικτή φιλομονοπωλιακή κατεύθυνση, με κοινό χαρακτηριστικό την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας που συνοδεύεται από μεγάλη ανεργία, σχετική και απόλυτη φτώχεια, φέρνει μέσα της από την πρώτη στιγμή το σπέρμα ενός νέου κύκλου κρίσης πιο βαθιάς από την τωρινή. Μετεκλογικά ο οπορτουνισμός πραγματοποίησε μια ολοφάνερη πιο μεγάλη δεξιά στροφή στο πρόγραμμα και τα συνθήματά του, αφού γνωρίζει ότι υπάρχει πιθανότητα να κυβερνήσει.
Οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στο φιλελεύθερο και κεϋνσιανό μοντέλο διαχείρισης είναι απολύτως δοκιμασμένες σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα.
Η εναλλαγή τόσο του φιλελεύθερου όσο και του κεϋνσιανού μοντέλου διαχείρισης έφεραν σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα κύκλους οικονομικής κρίσης, όξυναν τις ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οδήγησαν σε δύο παγκόσμιους πολέμους.
Ο οπορτουνισμός κατά την περίοδο του 1989-1991, σε συνθήκες αντεπανάστασης, αρνήθηκε το μαρξισμό-λενινισμό. Χειροκρότησε τη νίκη της αντεπανάστασης και μάλιστα βροντοφώναζε ότι η ανθρωπότητα μπαίνει στο δρόμο της δημοκρατίας, της ειρήνης. Σήμερα που ο καπιταλισμός έχει απογυμνωθεί στα μάτια των λαών, που η ΕΕ έχει διαψεύσει εκατομμύρια εργάτες και εργάτριες στην Ευρώπη, οι οπορτουνιστές εμφανίζονται ως τιμητές του ΚΚΕ και της άρνησης να συμμετάσχει στην κυβέρνηση, επικαλούμενοι ότι είμαστε αρνητές της λενινιστικής διδασκαλίας, των κατευθύνσεων της Κομμουνιστικής Διεθνούς κλπ.
Ανοίγοντας εδώ μια παρένθεση, πρέπει να τονίσουμε ότι το Κόμμα μας, μελετώντας την Ιστορία του και την Ιστορία του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, στέκεται κριτικά και αντλεί συμπεράσματα από παλαιότερες λαθεμένες προσεγγίσεις. Ετσι στην Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ εκτιμήσαμε π.χ. πως το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) και η θέση του για «ποικιλία μορφών μετάβασης στο σοσιαλισμό, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις», η γραμμή της «ειρηνικής συνύπαρξης» συνδέθηκε και με τη δυνατότητα του κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό στην Ευρώπη, στρατηγική που προϋπήρχε σε ορισμένα και επικράτησε στα περισσότερα ΚΚ. Η θέση αυτή αποτελούσε ουσιαστικά αναθεώρηση των συμπερασμάτων από την επαναστατική σοβιετική εμπειρία και συνιστούσε μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατική στρατηγική.
Οι αντιθέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, που βεβαίως περιείχαν και το στοιχείο της εξάρτησης όπως συμβαίνει στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, δεν αναλύθηκαν σωστά. Επικράτησε η λαθεμένη εκτίμηση ότι υπήρχε «σχέση υποτέλειας και εξάρτησης» κάθε καπιταλιστικής χώρας από τις ΗΠΑ. Υιοθετήθηκε η στρατηγική της «αντιμονοπωλιακής διακυβέρνησης», μια μορφή σταδίου ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, που θα έλυνε προβλήματα «εξάρτησης» από τις ΗΠΑ. Ετσι ΚΚ επέλεξαν πολιτική συμμαχιών και με δυνάμεις της αστικής τάξης, αυτές που χαρακτηρίστηκαν ως «εθνικώς σκεπτόμενες», σε διάκριση από τις λεγόμενες «ξενόδουλες».
Επίσης η στάση πολλών ΚΚ απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία εντασσόταν σε αυτή τη στρατηγική. Κυριάρχησε στα ΚΚ η λαθεμένη εκτίμηση για διαχωρισμό της σοσιαλδημοκρατίας σε «δεξιά» και «αριστερή» πτέρυγα, αδυνατίζοντας εξαιρετικά το ιδεολογικό μέτωπο εναντίον της. Στο όνομα της ενότητας της εργατικής τάξης (που απόβλεπε και στη δημιουργία κοινών κυβερνήσεων με τη σοσιαλδημοκρατία ή τμήμα της), τα ΚΚ προέβησαν σε σοβαρές ιδεολογικές και πολιτικές υποχωρήσεις, ενώ οι διακηρύξεις ενότητας από την πλευρά της σοσιαλδημοκρατίας δεν απέβλεπαν στην ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά στην απόσπαση της εργατικής τάξης από την επιρροή των κομμουνιστικών ιδεών και την ταξική αλλοτρίωσή της.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι και το δικό μας Κόμμα, το ΚΚΕ, για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν στραμμένο σε ανάλογες στρατηγικές προσεγγίσεις, που ιστορικά δεν επιβεβαιώθηκαν. Η στρατηγική των ΚΚ που είχε στόχο στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες τη δημιουργία -με βάση το Κοινοβούλιο- αντιμονοπωλιακής κοινοβουλευτικής κυβέρνησης, η στρατηγική που έβλεπε το πέρασμα στο σοσιαλισμό μέσα από τη διεύρυνση της αστικής δημοκρατίας και της κρατικής ιδιοκτησίας επιχειρήσεων, τα μεγάλα εκλογικά ποσοστά των ΚΚ σε Γαλλία - Ιταλία και η συμμετοχή τους σε αστικές «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις χωρών της ΕΕ όχι μόνο δεν έφεραν ουσιαστική αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων, αλλά τροφοδότησαν παραπέρα τις οπορτουνιστικές παρεκκλίσεις και τη συρρίκνωση των κομμουνιστικών δυνάμεων στην Ευρώπη.
Η τακτική των οπορτουνιστών είναι να επαναφέρουν την ξεπερασμένη και λαθεμένη στρατηγική των σταδίων, με πρώτο στάδιο μάλιστα σήμερα τη διέξοδο από την κρίση στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και ενσωμάτωσης στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Οι προγραμματικές θέσεις που προβάλλονται υπερασπίζονται έναν καπιταλισμό χωρίς μεγάλη αδικία, δίχως σήψη και παρασιτισμό, έναν καπιταλισμό πιο ανθρώπινο που επιλύει τις διεθνείς διαφορές, δηλαδή τον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, με πολιτική διαβούλευση και ειρηνικά μέσα!
Η απόσπαση της πολιτικής από την οικονομία είναι προκλητική στις θέσεις των οπορτουνιστών, ενώ υποστηρίζουν ότι το αστικό κράτος μπορεί να γίνει κοινωνικό για όλο το λαό. Εκεί που είναι επίσης προκλητικοί είναι στην ερμηνεία που δίνουν στον ιμπεριαλισμό. Γι’ αυτούς ο ιμπεριαλισμός στην Ευρώπη ταυτίζεται με τη Γερμανία, στη Λατινική Αμερική με τις ΗΠΑ. Αρνούνται την οικονομική ουσία του ιμπεριαλισμού που είναι η εξαγωγή των κεφαλαίων, η συγκέντρωση κεφαλαίου με τη μορφή της μετοχικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, το μονοπώλιο και βεβαίως δε βλέπουν τον ιμπεριαλισμό ως το μονοπωλιακό καπιταλισμό, ως ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού. Μεταφέρουν σήμερα μηχανιστικά την περίοδο της αποικιοκρατίας, θεωρώντας ότι η Ελλάδα και όλες οι χώρες που βρίσκονται σε ενδιάμεση και κατώτερη θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα έχουν μετατραπεί σε αποικίες. Κατηγορείται η αστική τάξη ως μη πατριωτική γιατί δήθεν από δειλία εκχωρεί αρμοδιότητες και δικαιώματα σε κέντρα όπως είναι η Κομισιόν. Διαχωρίζουν την αστική τάξη σε παραγωγική και παρασιτική, σε υγιείς και ανήθικους καπιταλιστές, η κριτική στον καπιταλισμό έχει κυρίως ηθικό χαρακτήρα, δε γίνεται η παραμικρή αναφορά στις καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας.
Επιτίθενται στο ΚΚΕ με επιλεγμένα αποσπάσματα και φράσεις των Μαρξ, Λένιν και μάλιστα με αφαίρεση των συγκεκριμένων συνθηκών, για να δικαιολογήσουν την πολιτική των σταδίων, το μίνιμουμ πρόγραμμα, την υποστήριξη της μεταρρύθμισης έναντι της επανάστασης.
Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι την περίοδο των αστικών επαναστάσεων το πρώτο καθήκον που έβαζαν οι Μαρξ και Ενγκελς, κι ενώ ακόμα η εργατική τάξη δεν είχε αποκτήσει το δικό της κόμμα, ήταν ο διαχωρισμός της εργατικής τάξης από την επαναστατημένη μάζα που αποτελούσαν οι αστοί, μικροαστοί, αγρότες. Οι Μαρξ και Ενγκελς ακόμα στις συνθήκες πραγματοποίησης της αστικής επανάστασης έθεταν ζήτημα ότι στο προσκήνιο πρέπει να βγει, να φανεί και να αποκτήσει αυτοσυνείδηση η εργατική τάξη.
Οι οπορτουνιστές αποκρύπτουν τη μεγάλη λενινιστική κληρονομιά ότι είναι αδιανόητη η νίκη της εργατικής τάξης, του εκμεταλλευόμενου λαού, ακόμα και η άνοδος της ταξικής πάλης δίχως ασίγαστη και ασυμβίβαστη πάλη με τον οπορτουνισμό. Αποκρύπτουν ότι άλλο ήταν το περιεχόμενο της πάλης σε συνθήκες εξέλιξης της αστικής επανάστασης και άλλο σήμερα στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό σε συνθήκες ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού.
Χρησιμοποιούν αυθαίρετα την εκτίμηση του Λένιν στο γνωστό του έργο «Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», ότι μια χούφτα, ένας πολύ μικρός αριθμός κρατών ληστεύουν τη μεγάλη πλειοψηφία των κρατών της γης. Σύμφωνα με αυτή την άποψη ο ιμπεριαλισμός ταυτίζεται με ένα πολύ μικρό αριθμό χωρών που μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού και όλες οι άλλες είναι υποτελείς, καταπιεζόμενες, αποικίες, κατεχόμενες.
Και σήμερα οι χώρες που βρίσκονται στην κορυφή, στις πρώτες θέσεις της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας είναι λίγες, ακόμα και μια χούφτα χωρών μπορεί να πει κανείς. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλα τα άλλα καπιταλιστικά κράτη είναι θύματά τους, είναι υποτελή, δεν σημαίνει ότι η γραμμή αντίθεσης και πάλης των λαών πρέπει να έχει αντιγερμανική κατεύθυνση στην Ευρώπη, ενώ στην αμερικανική ήπειρο μόνο αντι-ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι οπορτουνιστές στην Ελλάδα προβάλλουν ως θετικό παράδειγμα για την αντιμετώπιση της κρίσης τη Βραζιλία και την Αργεντινή, εξαίρουν την πολιτική Ομπάμα.
Σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότερες αποδείξεις ότι η κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, σχηματισμένη με βάση το γενικό εκλογικό δικαίωμα, δεν μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για να ξεσπάσει επαναστατική κατάσταση, αφού αυτή έχει αντικειμενικό χαρακτήρα, αλλά ούτε να υποχρεώσει τους καπιταλιστές να δεχθούν πλήγματα στην κερδοφορία τους υπέρ των εργαζόμενων, όταν μάλιστα το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε φάση που δυσκολεύεται να πετύχει τη διευρυμένη καπιταλιστική αναπαραγωγή με τον ίδιο τρόπο που το πετύχαινε στο παρελθόν. Το ερώτημα αν μια κοινοβουλευτική κυβέρνηση μπορεί να ωθήσει στο άνοιγμα της επαναστατικής διαδικασίας είναι ανεδαφικό και ουτοπικό, πολύ περισσότερο σήμερα που έχουμε τα παραδείγματα της Χιλής και της Πορτογαλίας, αλλά και τα σύγχρονα παραδείγματα της Βολιβίας, Βενεζουέλας, Βραζιλίας, Εκουαδόρ που διαφημίζονται από τους οπορτουνιστές ως η σύγχρονη στρατηγική του 21ου αιώνα.
Αναμφισβήτητα στη Βενεζουέλα άνοιξε ένα παράθυρο για τη βελτίωση της ζωής του λαού, κυρίως του πιο εξαθλιωμένου μαζικού τμήματός του με την απόφαση του Τσάβες να προχωρήσει σε εθνικοποίηση μεγάλων τομέων της βιομηχανίας πετρελαίου, καθώς το πετρέλαιο είναι το μεγάλο πλεονέκτημα της χώρας. Η επιλεκτική εθνικοποίηση χρηματοδότησε ορισμένα προγράμματα μαζί με τη βοήθεια της Κούβας για παροχή υγείας και τροφίμων στην πιο ακραία φτώχεια. Το ζητούμενο βέβαια δεν είναι να ικανοποιηθούν οι άμεσες απαιτήσεις της ακραίας φτώχειας, αλλά και να ανοίξει ο δρόμος για να ζήσει ο δοκιμαζόμενος λαός με βάση τις δυνατότητες της χώρας και τις σύγχρονες ανάγκες. Τα θετικά αυτά μέτρα δεν μπόρεσαν να μειώσουν καθόλου τη μεγάλη συγκέντρωση του πλούτου και του εισοδήματος στην αστική τάξη, στα ανώτερα μεσαία στρώματα. Η αγροτική μεταρρύθμιση δεν κατάφερε τελικά να αλλάξει τη ζωή των εργατών γης, της φτωχής αγροτιάς έναντι των μεγάλων γαιοκτημόνων.
Είναι επίσης γεγονός ότι στη Βολιβία η κυβέρνηση Μοράλες έδωσε αυξήσεις τους κατώτατους μισθούς, στα ημερομίσθια και στις συντάξεις. Ωστόσο το μεγαλύτερο μέρος του ινδιάνικου πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Πρόκειται μάλιστα για το κοινωνικό αυτό στρώμα που έδωσε τη νίκη στον Μοράλες. Ολα τα στοιχεία δείχνουν ότι στη Βολιβία σημειώνονται αθρόες ξένες επενδύσεις πολυεθνικών ομίλων, ενώ στηρίζεται από την κυβέρνηση η εξαγωγή κεφαλαίων. Εχει δυναμώσει η αύξηση των μικρομεσαίων ιδιοκτητών μεταλλείων με ιδιαίτερα εκμεταλλευόμενη μισθωτή εργασία και οι επιχειρήσεις αυτές εξελίσσονται σε συμμάχους των πολυεθνικών.
Ανάλογες είναι οι εξελίξεις στο Εκουαδόρ, με κορυφαίο στοιχείο ότι οι πολυεθνικές έχουν αυξήσει την ιδιοκτησία τους σε τομείς στρατηγικής σημασίας, όπως είναι οι εξορύξεις και οι πηγές ενέργειας. Η στρατηγική της κυβέρνησης Κορέα είναι η ανάπτυξη και εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου από το ξένο κεφάλαιο.
Τα προγράμματα κατά της φτώχειας που δεν την καταργούν αλλά τη διατηρούν με άμβλυνση των πολύ ακραίων πλευρών της, η αύξηση και κυρίως η βελτίωση της θέσης μεσαίων στρωμάτων είναι το χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής ανάπτυξης που περικλείει νομοτελειακά την κρίση, τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και την όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Οι οπορτουνιστές στη χώρας μας, αυτοί που μας εγκαλούν γιατί δεν θέλουμε να στηρίξουμε μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, υποστηρίζουν ότι αυτός είναι ο δρόμος για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, αυτός είναι ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα. Αυτή η γραμμή δεν είναι ούτε καν αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή πολιτική, δεν έχει καμία σχέση ούτε με την πολιτική των σταδίων, που βεβαίως και αυτή έχει ξεπεραστεί προ πολλού ακόμα από την περίοδο του 1917.
Η πολιτική ληστείας, προσαρτήσεων, μετατροπής κρατών σε προτεκτοράτα, η πολιτική διαμελισμού κρατών δεν είναι απόρροια πολιτικής ανηθικότητας ούτε ζήτημα υποτέλειας και δειλίας από την πλευρά της αστικής τάξης της χώρας που έχει ισχυρότερες και ανισότιμες εξαρτήσεις. Είναι ζήτημα οικονομικής και πολιτικής θέσης που απορρέει από την καπιταλιστική ανισομετρία, από τη θέση στη διεθνή καπιταλιστική αγορά. Η αστική τάξη που αισθάνεται ότι δεν την αντιμετωπίζει με ίσους όρους ο ισχυρός εταίρος της, ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, γιατί εκτός των άλλων η συμμαχία με τον ισχυρότερο εταίρο εξασφαλίζει και ισχυρή πολιτική προστασία στο εσωτερικό της χώρας έναντι της απειλής από την όξυνση της ταξικής πάλης.
Η αστική τάξη είναι αδύνατο να υπερασπίσει τα κυριαρχικά δικαιώματα προς όφελος του λαού, αλλά αποκλειστικά και μόνο για το δικό της συμφέρον. Και αν χρειαστεί θα αγνοήσει και ιδιαίτερα δικά της συμφέροντα αν πρόκειται ως αντιστάθμισμα να μη χάσει την εξουσία της, να την κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο.
Η απάντηση στον καπιταλισμό δεν είναι η ανέφικτη επιστροφή στην περίοδο του προμονοπωλιακού καπιταλισμού, των σκόρπιων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, αλλά η αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού, η κατάκτηση ετοιμότητας μέσα και από τον καθημερινό αγώνα και την πείρα στις συνθήκες της επαναστατικής κατάστασης.
Το ΚΚΕ δίνει προτεραιότητα στην ανάπτυξη της ενότητας δράσης της εργατικής τάξης και στη συμμαχία της με τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους επιχειρηματίες και τη φτωχή αγροτιά. Η εργατική τάξη έχει αντικειμενικά συμφέρον από την κατάργηση κάθε μορφής ιδιοκτησίας μεγάλης και συγκεντρωμένης, μεσαίας και μικρής, αφού αυτή συνεπάγεται μισθωτή εκμεταλλευόμενη εργασία, αποξένωση του εργαζόμενου από τον πλούτο που παράγει. Οι αυτοαπασχολούμενοι λόγω της ενδιάμεσης θέσης τους έχουν συμφέρον μεν από την πάλη κατά των μονοπωλίων, δυσκολεύονται όμως να ταχθούν κατά της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για την κατάργηση κάθε μορφής ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, ευελπιστούν ότι από μικροί και φτωχοί επιχειρηματίες θα γίνουν μεσαίοι, δορυφόροι των μονοπωλίων, παρόλο που τα εργασιακά και κοινωνικά τους δικαιώματα διασφαλίζονται μόνο στις συνθήκες του σοσιαλισμού. Ο συμβιβασμός που προτείνει το ΚΚΕ είναι η συνάντηση των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων με τις αντιμονοπωλιακές, η κοινή τους δράση που βεβαίως δεν καταργεί τις διαφορές τους, δράση που κατευθύνεται στη λαϊκή εξουσία, στην κατάργηση της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτή η συμμαχία είναι κοινωνική όσον αφορά ποιες κοινωνικές δυνάμεις πρέπει να συμπαραταχθούν στον αγώνα και πολιτική με την έννοια ότι η συμμαχία αυτή πρέπει να έχει κατεύθυνση πάλης για τη λαϊκή εξουσία που, ως αντίληψη, δεν ταυτίζεται με το πρόγραμμα του ΚΚΕ, δεν είναι δυνατό να ταυτίζεται. Επηρεάζεται μόνο από ορισμένα βασικά της στοιχεία, όπως είναι η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ο αγροτικός παραγωγικός συνεταιρισμός, η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτά όμως τα βασικά στοιχεία συνιστούν αντικειμενικά υποχρεωτικές επιλογές για να βγει η χώρα από την κρίση προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας, για να ζήσει ο λαός με βάση τις σύγχρονες ανάγκες, για να πάψει η χώρα να είναι προγεφύρωμα και σύμμαχος των διάφορων ιμπεριαλιστικών κέντρων, του ιμπεριαλιστικού πολέμου, να υφίσταται εξαρτήσεις και δεσμεύσεις σε βάρος του εργαζόμενου λαού.
Σήμερα στην Ελλάδα διαμορφώνονται τα φύτρα αυτής της συμμαχίας που βεβαίως η εξέλιξη θα της δώσει και νέες μορφές, ιδιαίτερα από τα κάτω προς τα πάνω, θα επέρχονται αναδιατάξεις που δεν είναι δυνατό σήμερα να προκαθοριστούν.
Η λαϊκή εξουσία συνιστά πολιτική κυβερνητική λύση, επομένως το ΚΚΕ και το Κίνημα δεν περιορίζονται σε αγώνα αντίστασης, σε αγώνα φθοράς δίχως εναλλακτική πρόταση εξουσίας.
Στο βαθμό που με την πρόοδο της ταξικής πάλης διαμορφώνονται μικροαστικού χαρακτήρα πολιτικές δυνάμεις που υιοθετούν κατεύθυνση αγώνα με έκβαση τη λαϊκή εξουσία, τότε το ΚΚΕ θα έχει και διάλογο και συνεργασία μαζί τους, χωρίς όμως να αποτελέσουν οι συνεργαζόμενες πολιτικές δυνάμεις ενιαίο πολιτικό φορέα, γιατί τότε χάνεται η αυτοτέλεια του ΚΚΕ. Η κοινή δράση του ΚΚΕ με τις πολιτικές δυνάμεις θα εκφράζεται στις γραμμές και στα όργανα πάλης της Λαϊκής Συμμαχίας που βάση της έχει τον τόπο δουλειάς και τη λαϊκή γειτονιά με μορφές οργάνωσης το σωματείο, τη γενική συνέλευση, τις επιτροπές αγώνα. Η βάση δηλαδή της συμμαχίας είναι μέσα στο λαό, στις γραμμές του κινήματος, απευθύνεται σε όλους και όλες, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους επιλογές, με κριτήριο σε ποια τάξη ανήκουν, σε ποιο κοινωνικό στρώμα. Στο επίπεδο όμως της εξουσίας δεν χωράνε συμβιβασμοί, τακτικισμοί και καιροσκοπικοί ελιγμοί. Είναι άλλο πράγμα η επιλογή των κατάλληλων συνθημάτων και μορφών πάλης για την προσέγγιση, συσπείρωση των εργατικών λαϊκών μαζών, για την ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και την κοινωνική συμμαχία και άλλο πράγμα να προτάξεις ως στρατηγική επιλογή τη μεταρρύθμιση, βάζοντας την επανάσταση στο περιθώριο, στην αφάνεια, στο όνομα του δυσμενούς σήμερα συσχετισμού δυνάμεων.
Ο Λένιν με την εισήγησή του στην 7η Συνδιάσκεψη του ΣΔΕΚΡ (μπολσεβίκοι) τον Απρίλη του 1917 ζήτησε και συμφωνήθηκε η εγκατάλειψη του συνθήματος της «δημοκρατικής δικτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς» ως ξεπερασμένου και υιοθετήθηκε ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της επερχόμενης επανάστασης. Ανέλυσε μάλιστα ότι το βασικό στις «δύο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας» δεν ήταν ο θεσμός της εξουσίας της «δημοκρατικής δικτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς», αλλά η διαμόρφωση της κοινωνικής συμμαχίας αγροτών και εργατών.
Είναι φανερό ότι στη σύγχρονη εποχή η πολιτική συμμαχιών του ΚΚ δεν μπορεί να είναι ακριβώς η ίδια με εκείνη σε περίοδο διαμόρφωσης του επαναστατικού εργατικού κινήματος (περίοδος στην οποία αναφέρονται ο Μαρξ και ο Ενγκελς πριν ακόμα ολοκληρωθεί η εποχή των αστικών επαναστάσεων και διαμορφωθεί το κόμμα νέου τύπου). Δεν μπορεί να είναι ίδια ούτε με την πολιτική του κόμματος των μπολσεβίκων πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν στη Ρωσία δεν είχε ακόμα πλήρως καταργηθεί η φεουδαρχική εξουσία. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα εμφάνισης ενδιάμεσης πολιτικής εξουσίας μεταξύ της καπιταλιστικής και της εργατικής. Η εξουσία ή θα είναι στα χέρια της αστικής τάξης, οπότε δεν μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος του λαού ή θα είναι σοσιαλιστική. Είναι άλλο πράγμα οι «στιγμές» διαμόρφωσης της εξουσίας σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης ή οι στιγμές εξέλιξης της εξουσίας όταν ακόμα η σοσιαλιστική επανάσταση δεν έχει νικήσει.
Το καπιταλιστικό σύστημα στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε άλλη χώρα, δεν πρόκειται να καταρρεύσει από μόνο του, λόγω των αντιθέσεών του. Η μεγάλη όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων θα οδηγήσει σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, σε συνθήκες αδυναμίας στην επιβολή της καπιταλιστικής πολιτικής και μεγάλης όξυνσης της ταξικής πάλης κι ενώ θα ωριμάζει και θα αναπτύσσεται μέσα από τους καθημερινούς αγώνες ένα πανίσχυρο εργατικό κίνημα σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν. Μέσα σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης θα κριθεί, με την κατάλληλη επιλογή των συνθημάτων και όλων των μορφών πάλης, η θέληση, η απόφαση του λαού να σπάσει και να καταργήσει τις αλυσίδες της ταξικής εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Προϋποθέτει εργατικό κίνημα που δεν παγιδεύεται σε παραπλανητικές εναλλακτικές λύσεις, τις οποίες το αστικό πολιτικό σύστημα αξιοποιεί για να οργανώσει το τσάκισμα του κινήματος, το χτύπημα του ριζοσπαστισμού, της επαναστατικής διάθεσης και θέλησης, για να προλάβει ή να ματαιώσει, για όσο διάστημα μπορεί, την ανατροπή του.


* Το συγκεκριμένο κείμενο αποτελεί άρθρο της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα που δημοσιεύτηκε στο θεωρητικό περιοδικό της Ένωσης Κομμουνιστών Ουκρανίας «Μαρξισμός και σύγχρονη εποχή»