Το σκοτεινό παρελθόν της AFL-CIO: Οι μυστικές επεμβάσεις στην Ευρώπη, η χρηματοδότηση της πάλης ενάντια στα κομμουνιστικά συνδικάτα (Ι)

Στα δεξιά, ο Irving Brown

Το σκοτεινό παρελθόν της AFL-CIO

Οι μυστικές επεμβάσεις στην Ευρώπη, η χρηματοδότηση της πάλης ενάντια στα κομμουνιστικά συνδικάτα (Ι)

του Harry Kelber

The Labor Educator

Μτφρ./Πηγή: Lenin Reloaded

Λίγο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου, η AFL [American Federation of Labor, Αμερικανική Ομοσπονδία Εργαζομένων] άρχισε τη διενέργεια μυστικών επιχειρήσεων με στόχο τη δολιοφθορά σε κομμουνιστικά συνδικάτα και οργανώσεις που υπήρχαν στη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία και την Ελλάδα. 

Ο ψυχρός πόλεμος ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ, πρόσφατων συμμάχων στον πόλεμο εναντίον της χιτλερικής Γερμανίας, είχε αρχίσει να θερμαίνεται. Μέρος σ' αυτόν θα λάμβαναν τα εργατικά κινήματα και των δύο υπερδυνάμεων, τα οποία θα λειτουργούσαν ως υποκατάστατα των αντίστοιχων χωρών.

Η Επιτροπή Συνδικάτων του Ελεύθερου Εμπορίου (FTUC) ιδρύθηκε στο συνέδριο της AFL το 1944. Στόχος της ήταν η συνδρομή στα συνδικάτα του εξωτερικού. Ελεγχόταν αυστηρά από τέσσερις προεξέχοντες ηγέτες των εργαζομένων: τον George Meany, ταμία τότε του AFL· τον David Dubinsky, Πρόεδρο του Συνδικάτου Γυνακείου Ρουχισμού· τον Matthew Woll, Πρόεδρο του Συνδικάτου Φωτοχαρακτών· και τον George Harrison, Πρόεδρο των Σιδηροδρομικών Υπαλλήλων. 

Ο μακροπρόθεσμος στόχος τους ήταν η οικοδόμηση μιας παγκόσμιας οργάνωσης "ελεύθερων" συνδικάτων που θα ελέγχονταν από τις ΗΠΑ. Καθώς εργαζόντουσαν προς τον στόχο αυτό, γνώριζαν ότι μπορούσαν να βασιστούν στην στήριξη της κυβέρνησης των ΗΠΑ και της επιχειρηματικής κοινότητας της χώρας, η οποία ήταν συνήθως εχθρική απέναντι στα συνδικάτα.  

Η FTUC ήταν μια υπηρεσία "εκτός προϋπολογισμού και συνεισφορών", της οποίας η οικονομική δραστηριότητα ήταν μυστική, ακόμα και από ηγέτες των συνδικάτων στα υψηλά κλιμάκια της AFL. Δύο από τις πρώτες της δράσεις ήταν ο διορισμός του Jay Lovestone ως Γενικού Γραμματέα και του Irving Brown ως μοναδικού εκπροσώπου της AFL στην Ευρώπη.

Ο Brown, που γεννήθηκε στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης το 1911, ήταν ένας εύσωμος, ψηλός άνδρας, που δεν ξεχώριζε εμφανισιακά και ήταν απλός στη δημόσια συμπεριφορά του. Αποφοίτησε με πτυχίο στα Οικονομικά από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και πέρασε πολλά χρόνια ως συνδικαλιστής σε δύσκολες εκστρατείες, όπως αυτή στο εργοστάσιο της Ford στο Νότιο Σικάγο και τα ανθρακωρυχεία στην Κομιτεία Χάρλαν του Κεντάκι.  

Αυτό που καθιστούσε τον Brown εξαιρετική επιλογή για τη δουλειά ήταν το οξύ του μυαλό, η ανεξάντλητη ενέργειά του, η φωτογραφική του μνήμη για τα ονόματα τόπων και ανθρώπων, και το ταλέντο του να δημιουργεί φιλίες με σημαντικούς αξιωματούχους στις κυβερνητικές υπηρεσίες και τα συνδικάτα στις ΗΠΑ και το εξωτερικό. Η σύζυγός του Λίλυ, η οποία μιλούσε πέντε ευρωπαϊκές γλώσσες, εργάστηκε ως γραμματέας του και σύμβουλός του. 

Ο Irving διατηρούσε στενές αν όχι ένθερμες σχέσεις με τον Jay Lovestone, έναν πρώην ηγέτη των κομμουνιστών, τον οποίο είχε επιλέξει προσωπικά ο George Meany για τη διοίκηση της Επιτροπής Διεθνών Σχέσων της AFL. Μαζί, έφτιαχναν την τέλεια ομάδα, με τον Jay να σχεδιάζει την αντικομμουνιστική στρατηγική για τους εργαζόμενους στην Ευρώπη και τον Irving να την εκτελεί. Η συνεργασία τους κράτησε πάνω από δύο δεκαετίες. 

Η χρήση δωροδοκίας για τη διάσπαση των γάλλων εργατών

Καταφθάνοντας στο Παρίσι τον Οκτώβρη του 1945, ο Brown περιέγραψε τα καθήκοντά του ως εκπρόσωπος της AFL ως εξής: "Θέλω να οικοδομήσω τα μη κομμουνιστικά συνδικάτα στη Γαλλία και την Ιταλία και να εξασθενίσω το CGT στη Γαλλία και το CGIL στην Ιταλία." Όφειλε να δίνει συχνά αναφορά στους Lovestone και Meany.

Ο Irving προτιμούσε να κάνει προσωπικές συμφωνίες με τους συνδικαλιστικούς ηγέτες της Ευρώπης, όπου, ως μοναδικός εκπρόσωπος της AFL, είχε και το ξεκάθαρο πλεονέκτημα. Αλλά μπορούσε να ενεργεί και σκληρά όταν χρειαζόταν. Το 1947-48, προσέλαβε τάγματα από μπράβους, πολλοί εκ των οποίων ήταν εγκληματίες, για να πάρει τον έλεγχο του λιμένα της Μασσαλίας από τα κομμουνιστικά λιμενικά συνδικάτα. Έτσι επέτρεψε στα συμμαχικά πλοία να φέρουν φαγητό, μηχανήματα και άλλα αντικείμενα που έλειπαν από τη Γαλλία και την Ιταλία.  

Όμως ο Irving, όσο ταλαντούχος κι αν ήταν, δεν θα μπορούσε να καθαρίσει τα λιμάνια για τις αποστολές των συμμάχων ή να αμφισβητήσει με επιτυχία τα κομμουνιστικά συνδικάτα χωρίς τα τεράστια ποσά χρημάτων τα οποία λάμβανε συνεχώς για να δωροδοκεί ξένους συνδικαλιστές, για να οργανώνει διαδηλώσεις, για να οργανώνει ή να σπάει απεργίες, για να επιδρά πάνω στις συνδικαλιστικές εκλογές, και για να παρεμποδίζει τις συνελεύσεις των κομμουνιστών. 

Ανάμεσα στο 1945 και το 1948, ο Brown λάμβανε χρηματοδότηση από το ταμείο της AFL, από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ και από μεγάλες επιχειρήσεις όπως οι Exxon, General Electric, Singer και άλλες με εμπορικά συμφέροντα στην Ευρώπη. Κατόπιν, το 1948, οι ΗΠΑ ξεκίνησαν το Σχέδιο Μάρσαλ (Σχέδιο Ευρωπαϊκής Ανάκαμψης), το οποίο μοίρασε 13 δισεκατομμύρια δολάρια στη Δυτική Ευρώπη και τίποτε στις χώρες υπό σοβιετική επιρροή. 

Το Σχέδιο Μάρσαλ όριζε πως 5% από την χρηματοδότηση έπρεπε να χρησιμοποιείται για διοικητικούς σκοπούς και για την ανοικοδόμηση των δυτικοευρωπαϊκών συνδικάτων. Αλλά εφόσον ο Irving είχε αναπτύξει στενή σχέση με τον Averill Harriman, τον διευθυντή του Σχεδίου Μάρσαλ, ήταν σε θέση να πάρει ένα καλό κομμάτι από τα 800 εκατομμύρια δολάρια που ήταν διαθέσιμα στο "ζαχαρωτό κονδύλι" [sugar fund] ώστε να χρηματοδοτήσει τις αυξανόμενες δραστηριότητές του.  

Όταν έλαβε τέλος το Σχέδιο Μάρσαλ το 1950, η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA), η οποία ιδρύθηκε το 1947, ήταν διαθέσιμη ώστε να συνεχιστεί η χρηματοδότηση των μυστικών επιχειρήσεων του, και μάλιστα σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα. Η CIA μετέφερε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια στην  FTUC, γιατί θεώρησε τις μυστικές επιχειρήσεις του Brown χρήσιμες. Ούτε η CIA, ούτε η FTUC, είχαν καμία υποχρέωση να αναφέρουν αυτές τις μυστικές οικονομικές συναλλαγές. 

Dramatis Personae (σημειώσεις του Lenin Reloaded):

Φωτογραφία του Irving Brown (στη μέση) από το Getty Images. Αριστερά του, ο έλληνας συνδικαλιστής Φώτης Μακρής. Δεξιά του ο κύπριος συνδικαλιστής Μιχάλης Πισσάς*. Από το συνέδριο του International Confederation of Free Trade Unions. Φωτογράφος Loomis Dean.

Irving Brown: Μέλος της AFL, πράκτορας της CIA με αποστολή την διάλυση των κομμουνιστικών συνδικάτων, συνεργάτης του Jay Lovestone. Έδρασε επίσης στη Χιλή για την ανατροπή του Αλιέντε. Στην δεκαετία του 1960, ερευνήθηκε η σχέση του με διεθνή σπείρα εμπορίας ναρκωτικών από το FBN (Federal Bureau of Narcotics). Η έρευνα σταμάτησε με εντολή άνωθεν. Έλαβε το Προεδρικό Παράσημο της Ελευθερίας από τον Ρόναλντ Ρήγκαν το 1988. Περισσότερα στο "Η λαμπρή καριέρα του Irving Brown".

Αφιερωματική φωτογραφία του Jay Lovestone

Jay Lovestone: Ο συνεργάτης του Brown στην μυστική επιχείρηση διάλυσης των κομμουνιστικών συνδικάτων, υπεύθυνος σχεδιασμού τακτικής της CIA στον τομέα αυτό. Μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος ΗΠΑ στην δεκαετία του 1910. Ηγέτης του ΚΚ ΗΠΑ στη δεκαετία του 1920. Διαγράφηκε από το ΚΚ ΗΠΑ το 1929 λόγω σύνδεσής του με τον Ν. Μπουχάριν και τη δεξιά αντιπολίτευση στην ΕΣΣΔ, και λόγω της υποστήριξής του στην θεωρία της "αμερικανικής εξαιρετικότητας", σύμφωνα με την οποία οι αμερικανοί σοσιαλιστές έπρεπε να ακολουθήσουν πιο μετριοπαθή πολιτική στις ΗΠΑ λόγω των ιδιομορφιών του αμερικανικού καπιταλισμού. Περισσότερα στο "Η λαμπρή καριέρα του Irving Brown".

Ο Averill Harriman στη Γιάλτα με τον Ιωσήφ Στάλιν

Averill Harriman: Πολιτικός, διπλωμάτης και επιχειρηματίας. Ο διευθυντής του Σχεδίου Μάρσαλ. Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης. Πρεσβευτής των ΗΠΑ στην ΕΣΣΔ ως το 1946. Δύο φορές υποψήφιος για το χρίσμα του προέδρου των ΗΠΑ. Γιος του μεγιστάνα των σιδηροδρόμων E. H. Harriman. Είναι ο άνθρωπος με τον οποίο έστησε, στα 1924, την τράπεζα Union Banking Corporation, ο παππούς του Τζορτζ Μπους, Πρέσκοτ. Η UBC ήταν μια από τις βασικές αμερικανικές τράπεζες του χρηματοδότη των Ναζί Φριτς Τίσσεν, και τα περιουσιακά της στοιχεία, όπως και αυτά των εταιριών συμφερόντων Τίσσεν-Harriman Holland-American Trading Corporation, Silesian-American Corporation, και Seamless Steel Equipment, κατασχέθηκαν το 1942. Από τους βασικούς υποστηρικτές της γραμμής σκλήρυνσης στάσης απέναντι στην ΕΣΣΔ, ήδη από την Σύνοδο της Γιάλτας, όπου έλαβε μέρος. Έλαβε το Προεδρικό Μετάλιο της Ελευθερίας το 1969. Περισσότερα στο "Πώς ο παππούς του Μπους βοήθησε τον Χίτλερ να κατακτήσει την εξουσία".

Ο Μ. Πισσάς ανέλαβε το πηδάλιο της ΣΕΚ στις δύο πιο πολυτάραχες περιόδους της κυπριακής νεότερης ιστορίας, το 1946 (δύο μόλις χρόνια μετά την ίδρυσή της) έως το 1961 και το 1968-1971. Συνέδεσε την πολιτική και συνδικαλιστική του δράση με τις κρισιμότερες φάσεις του Κυπριακού.

Υπήρξε σύμβουλος του Εθνάρχη Μακαρίου στον αγώνα για απελευθέρωση και αυτοδιάθεση του κυπριακού λαού.

Το 1956, ένα χρόνο μετά την έκρηξη του Αγώνα της ΕΟΚΑ ταυτόχρονα με την εξορία του Εθνάρχη Μακαρίου, το αποικιοκρατικό καθεστώς με απόφαση του Άγγλου κυβερνήτη τον συνέλαβε και τον έκλεισε στα κρατητήρια. Ύστερα από πολλά διαβήματα και διαμαρτυρίες και χάρη στη δυναμική παρέμβαση των Διεθνών Ελεύθερων Εργατικών Συνδικάτων, απελευθερώθηκε και μετέβη στις Βρυξέλλες. Εκεί εργοδοτήθηκε από τη Διεθνή και συνέχισε το διαφωτιστικό του έργο μέχρι την απελευθέρωση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα προσφέροντας τις υπηρεσίες του στο Γραφείο της Εθναρχίας.

πηγή: Sigmalive