Απαιτείται ενιαίος αγώνας - σύγκρουση με το αστικό κράτος

σημ: Η δικτατορία του αστικού κράτους δεν πολεμάτε με κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση. Χίλιες φορές έχει αποδειχθεί αυτό. Συμμετέχεις στο κοινοβούλιο για να καθυστερείς πράγματα όχι για να ορίζεις πράγματα.

Συμμετέχεις στο κοινοβούλιο για να οργανώνεις τον αγώνα έξω, για να κερδίσεις χρόνο μέχρι να οργανωθεί ο αγώνας έξω. Δεν υποκαθιστάς αυτό τον αγώνα με κυβερνήσεις, υπουργούς και κοινοβούλια.

Τα πράγματα ορίζονται έξω από το κοινοβούλιο. Εκεί που λαμβάνει χώρα η αληθινή μάχη μεταξύ των πραγματικών δυναμεων. Του κεφαλαίου και της εργασίας.

Η άρνηση της ταξικής πάλης δεν είναι καποιου είδους δρόμος προς την κοινωνική ευημερία, ούτε ανάχωμα είναι στο κεφάλαιο. Η άρνηση της ταξικής πάλης και η υποκατάσταση της από τις εκλογές και τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, που ισοδυναμεί με τον αστικό κρατισμό και την κομματικοποίηση της πολιτικής ζωής, που ισοδυναμεί με την κομματικοποιημένη κυριαρχία του κεφαλαίου σε διάφορα χρώματα είναι ένας αδιέξοδος δρόμος.

Αυτό δεν είναι ζήτημα "ερμηνειών", ούτε ζήτημα να φτάσουμε στον ίδιο στόχο από άλλους δρόμους. Οι μορφές αγώνα καθορίζουν τον δρόμο και το αποτέλεσμα.

Έτσι λοιπόν, όσοι μιλάνε για μη ώριμες συνθήκες είναι πάντα αυτοί που διαμορφώνουν τις μη ώριμες συνθήκες για να τις επικαλεστούν αργότερα.

Είναι η πολιτική της στρουθοκάμηλου του κεφαλαίου και κυκλοφορεί με διάφορα χρώματα.

Οι εξελίξεις στο Δημόσιο, η οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων και της ενιαίας δράσης τους ενάντια στα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα ήταν το βασικό ζητούμενο της σύσκεψης που οργάνωσε χτες το απόγευμα το ΠΑΜΕ με τη συμμετοχή συνδικάτων, συνδικαλιστών και εργαζόμενων από το Δημόσιο και το ευρύτερο δημόσιο Τομέα. 

Στο πλαίσιο της σύσκεψης αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί παράσταση διαμαρτυρίας στις 26 Ιούνη, στις 2 μ.μ., στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης με αίτημα αιχμής την κατάργηση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου που καταργεί την ΕΡΤ, οδηγεί σε συγχωνεύσεις και καταργήσεις εκατοντάδες οργανισμούς και φορείς του Δημοσίου.

Την εισήγηση έκανε η Λαμπρινή Χριστογιάννη, στέλεχος του ΠΑΜΕ. Παρουσίασε συνοπτικά το σύνολο των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στο Δημόσιο σημειώνοντας ότι τσακίζουν τα εργασιακά δικαιώματα αλλά και τα δικαιώματα συνολικά του λαού μέσα από τη συρρίκνωση, υποβάθμιση, απαξίωση των κοινωνικών υπηρεσιών, την ιδιωτικοποίηση σημαντικών τομέων.

Η απόρριψη αυτών των αναδιαρθρώσεων, υπογράμμισε, δε σημαίνει για τις ταξικές δυνάμεις «αποδοχή ή ανοχή της σημερινής κατάστασης που επικρατεί στο δημόσιο. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ κρίνουν τις αλλαγές από την κατεύθυνση και το περιεχόμενό τους, και η ουσία του προβλήματος στο δημόσιο τομέα έχει να κάνει με τον προσανατολισμό που αυτός έχει, με το γεγονός ότι ήταν και είναι στην υπηρεσία των μονοπωλίων.

Παλεύουμε για ένα δημόσιο που θα υπηρετεί τις δικές μας ανάγκες και όχι τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι να αλλάξει χέρια η εξουσία. Να γίνει ο λαός κυρίαρχος του πλούτου που παράγει». Αντιθέτως, οι άλλες δυνάμεις στο κίνημα «αποδέχονται την αστική διαχείριση και η όποια κριτική περιορίζεται στις μεθόδους, τα εργαλεία και τα αποτελέσματα της εφαρμοζόμενης πολιτικής χωρίς να θίγουν το ρόλο του αστικού κράτους, το γόρδιο δεσμό του με τα μονοπώλια και τους καπιταλιστές».

Τόνισε ακόμα ότι η πάλη ενάντια στις αναδιαρθρώσεις δεν αφορά μόνο τους εργαζόμενους στο Δημόσιο αλλά το σύνολο του εργατικού λαϊκού κινήματος. «Απαιτείται ενιαίος, συντονισμένος αγώνας -είπε- σύγκρουση με το αστικό κράτος και την κυβερνητική πολιτική, ενάντια στις απολύσεις και τις αντιδραστικές αλλαγές». Με αυτό το πλαίσιο «βάζουμε το ζήτημα στα σωματεία, συγκαλούμε Διοικητικά Συμβούλια, Γενικές Συνελεύσεις με θέμα την οργάνωση του αγώνα. (...) δεν περιμένουμε την επίσημη ανακοίνωση νέων μέτρων (...) Δημιουργούμε από τώρα τις προϋποθέσεις οργάνωσης των εργαζομένων. Προωθούμε την κοινή δράση με άλλα σωματεία εργαζομένων του χώρου αλλά και ιδιωτικού τομέα που πλήττονται, με επιτροπές ανέργων, με συλλόγους γονέων, με τις ριζοσπαστικές συσπειρώσεις των φτωχών αγροτών, με συνταξιουχικές οργανώσεις, με Λαϊκές Επιτροπές. Διευρύνουμε τους δεσμούς μας, την κοινωνική συμμαχία με όσους πλήττονται από αυτή την πολιτική. Αξιοποιούμε κάθε μορφή συσπείρωσης. Αποφασίζουμε μέσα από μαζικές διαδικασίες κάθε μορφή πάλης που βοηθάει στη συμμετοχή των εργαζομένων, κόντρα στον εκφυλισμό, κάθε μορφή που βοηθάει στην κοινή δράση με βάση τα κοινά μας συμφέροντα, που δυναμώνει τη συμμαχία και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την αποτελεσματικότητα των αγώνων. Πολλές δυνάμεις στο κίνημα πλειοδοτούν σε μορφές πάλης, καλούν σε Γενικές Απεργίες και Απεργίες Διαρκείας. Ομως οι απεργίες δε γίνονται με e-mail, ούτε χωρίς απεργούς. Η απεργία είναι όπλο στα χέρια των εργαζομένων, χρειάζεται προετοιμασία, συμμετοχή, οργάνωση, αντοχή απέναντι στις πιέσεις. Χρειάζεται εναλλαγή και εμπλουτισμός μορφών. Κυρίως όμως απαιτούνται αγώνες με προσανατολισμό και περιεχόμενο που θα ατσαλώνουν δυνάμεις, θα συνενώνουν δυνάμεις, θα δυναμώνουν τη λαϊκή συμμαχία. Αγώνες με προσανατολισμό σύγκρουσης με την αστική εξουσία και το κράτος της. Μόνο αυτή η γραμμή πάλης εξασφαλίζει την αποτελεσματικότητα των αγώνων.

Σήμερα έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα μαζικό, οργανωμένο, ταξικό, καλά προετοιμασμένο στη σύγκρουση με πλουτοκρατία, αστικό κράτος, κυβέρνηση, τρόικα, ΕΕ. (...) Κίνημα που θα συνδέει την καθημερινή πάλη για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα με την προοπτική της ανατροπής κάθε αντιλαϊκής πολιτικής, για μια φιλολαϊκή ανάπτυξη όπου ο λαός θα είναι κυρίαρχος του πλούτου που παράγει. Κίνημα που θα κάνει σαφές, πως αν δεν απαλλαγούμε, αν δε χειραφετηθούμε από τη δικτατορία των μονοπωλίων και της ΕΕ, άσπρη μέρα δεν πρόκειται να δούμε.

Γι' αυτό είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξει ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης, να ενισχυθούν οι ταξικές δυνάμεις, η συσπείρωση γύρω από το ΠΑΜΕ».

Στις τοποθετήσεις που ακολούθησαν αναδείχθηκε η απαξίωση και η υπολειτουργία στο Δημόσιο μέσα από τη συνεχή μείωση του προσωπικού, τη συρρίκνωση ή ιδιωτικοποίηση τομέων και υπηρεσιών, την υποβάθμιση υποδομών κ.ά. Ακόμα, έγιναν αναφορές στην επιζήμια δράση του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού που στηρίζει τους αντεργατικούς σχεδιασμούς καλλιεργώντας μεταξύ άλλων τεχνητές διαιρέσεις μεταξύ των εργαζομένων, το συντεχνιασμό, τον εφησυχασμό και τη μοιρολατρία.

Ριζοσπάστης