Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

30.9.10

Do vale à montanha



From the valley to the mountain
from the mountain to the hill
horse of shadow
monk knight
through houses through fields
through farms through fountains
you walk yourself allied
From the valley to the mountain
from the mountain to the hill
horse of shadow
monk knight
through black cliffs
behind and in front
you walk secretly
From the valley to the mountain
from the mountain to the hill
horse of shadow
monk knight
through desert fields
without horizons
you walk freely
From the valley to the mountain
from the mountain to the hill
horse of shadow
monk knight
through indigenous paths
through rivers without bridge
you walk alone
From the valley to the mountain
from the mountain to the hill
horse of shadow
monk knight
because has no end
with no one to describe
you walk in me
From the valley to the mountain
from the mountain to the hill
horse of shadow
monk knight
through desert fields
without horizons
you walk freely
without horizons
you walk freely
horse of shadow
monk knight
because has no end
with no one to describe
you walk in me
aaai monk knight
through black cliffs
through rivers without bridge,
you walk in me

Fernando Pessoa

 
 

Ποιός μας προσκαλεί;

Τι εστί Παγκύπριο Εθνικολαϊκό! Απελευθερωτικό Μέτωπο (Π.Ε.Α.Μ), το οποίο διατηρεί γραφείο στην οδό Ακαδημίας στην Αθήνα (πόσο πάνε εκεί τα ενοίκια άραγε, κάνουν σκόντο για τους αγωνιστές;) και το οποίο φιλοξενείται αύριο στην Αρχιεπισκοπή σε εκδήλωση για τα 50χρονα της Δημοκρατίας την οποία προσφωνεί ο Gold Cyprus Mouth αρχιεπίσκοψ Χρυσόστομος;


Γνωρίζει κανείς, ποια είναι η συντονιστική επιτροπή αυτού του μη-τόπου και ποιοι το χρηματοδοτούν;
Να ξέρουμε πόσο βαθιές είναι και οι «χαρακιές» του…

(επίσης, γνωρίζει κανείς, ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;)

29.9.10

Λευκή παράκληση...

Φίλε μου,
οι γυναίκες έχουν χειραφετηθεί. Και εργάζονται. Στις δύο το πρωί που τηλεφωνείς μπορεί να εργάζονται. Πόσο δε μάλλον που τηλεφωνείς με απόκρυψη και δημιουργείς μοιραία ύποπτες σκέψεις περί της επικινδυνότητας σου. Γιατί παίρνεις και άγριες ώρες και είσαι τυχερός που είμαι ξύπνια γιατί δουλεύω!!! Δεν είσαι όμως καθόλου τυχερός αν δεν ξέρεις πως μέχρι τις δύο το πρωί οι άνθρωποι κουράζονται όταν δουλεύουν. Δεν έχω χρόνο για να κάνω και νεύρα. Επειδή ξέρεις πως δεν μπορώ να σε πάρω πίσω και ξέρω πως θα το διαβάσεις αυτό, πληζ, αν έχεις να πεις κάτι πες το, έτσι κι αλλιώς αποφεύγω γενικώς να τρώω πρωινό, δεν θα σε φάω. Μου είναι εξαιρετικά δυσάρεστο την ώρα που εργάζομαι να πρέπει να διερωτώμαι ποιος στο διάολο με παίρνει τέτοια ώρα, όταν οι άνθρωποι λογικά κοιμούνται.
Και το τραγούδι δεν είναι για σένα. Έχεις αργήσει. Ή μίλα ή σταμάτα να παίρνεις.
Ή καλύτερα σταμάτα να παίρνεις.

28.9.10

Ο Γάμος

Μη από τρέλλα μη θαρείτε από διεστραμμένο παράπονο αλλά από το δικαίωμα.

Αλλά η πιο ευλογημένη ώρα για γάμο είναι αυτή εδώ.
Που ολωνών μας οι ζωές τελείωσαν η θυγατέρα μου πλάγιασε στο νερό και τα αρσενικά μου.

Εκείνα τα μικρά σώματα με τα γαλάζια πλευράκια έχουν για πάντα θαφτεί γιατί αυτά που είδες έρχεται η ώρα και τα ξεχνάς αλλά πώς να ξεχάσεις αυτά που δεν είδες πώς τα ξεχνώ.
Αλλά όλα αυτά θέριεψαν τον γάμο μου κι έκαναν πιο απαραίτητο το γάμο με μαχαίρια! θα ξεκοιλιάσω το θεό κι αρπάζω.

Με το μακρύ του ράμφος ο θεός μου το άρπαξε το δικαίωμα μου.
Υπόμεινα αυτόν τον θεό που ό,τι θέλει κάνει και τον παραφυλάω σ΄αυτόν εδώ τον γάμο.
Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος κι έχει ένα δικαίωμα που δεν χαρίζεται και με καμμιάν αγάπη με καμμιά συμφορά δεν αλλάζει και δεν πεθαίνει.

Κι αν το δικαίωμα πεθαίνει και πια δεν ωφελεί.
Τότε έρχεται η ώρα του γάμου.
Τότε ακόμα πιο πολύ με κυριεύει το δικαίωμα το ερεθίζω και το αγριεύω κι όσο κι αν έχει λυώσει και βρωμά κι ακριβώς τότε ακόμα πιο πολύ.
Ντέφι και το βροντώ και τότε η τάξη του κόσμου θα εξουσιαστεί από το δικαίωμα γιατί εγώ είμαι άνθρωπος κι έχω δικό μου νου κι άλλος ο νους του κόσμου.

Ό,τι απομένει στον άνθρωπο είναι το άχρηστο δικαίωμα κι ούτε καν έναν άλλο άνθρωπο θα έχει ποτέ παρόλο που όλους τους ανθρώπους ο άνθρωπος τους γεννά κι όσο πιο άνθρωπος είναι όπως εγώ πιο πολύ τους γεννά.

Όμως όλοι οι άνθρωποι γίνονται φως μέσα σ΄ένα φως κι ό,τι μου απέμεινε είναι το αφανισμένο μου δικαίωμα και διεκδικώ.

Με χρέος μπολιάζω τον κόσμο τον παραδίνω στο αιώνιο χρέος! δεν τον προστατεύω πια.
Ήρθε ο καιρός να χωρίσουν μέχρι θανάτου ο νους του ανθρώπου από το νου του κόσμου κι έτσι χώρισα από τον κόσμο και φεύγω ρημαγμένη αλλά με μανία.
Αλλά υπερήφανη αφού κανείς δεν θα περηφανευτεί κι ούτε ο θεός θα περηφανευτεί ότι με πρόδωσε.

Η μορφή της ολοκαίνουρια και λεία και οι κινήσεις της σαν να ήταν μικρές τροχιές κεριών έτσι ευλύγιστη.

Ο Γάμος, Γ.Χειμωνάς

25.9.10

Χρωστούμενα



I

Θα ΄μαι πάντως στην ώρα μου για την εκτέλεση της ποινής, αλλά κάθε ανθρώπινη διήγηση καταπονεί• αφήστε με λοιπόν να ψάξω τα ράφια, αφού οπουδήποτε μπορεί να κρύβεται η αθωότητα ενός ανθρώπου, ιδίως αν έχει πάρει αμέτρητες φορές την Υδρόγειο στο μαξιλάρι του, μήπως βρει επιτέλους, τα τραγούδια που του εξαφάνιζαν στοίβες χρεόγραφα ανεξήγητων χρεών.


II

Δεν μπορεί, οι ουρανοί κάτι περισσότερο ξέρουν για να ΄χουν τόση θλίψη, και τι θα ΄χες κάνει τη ζωή σου αλήθεια, αν δεν υπήρχαν οι ουρανοί να την κρύβεις• γιατί καταδιωκόμαστε• κι οι πενταροδεκάρες που μαζεύαμε τραγουδώντας παιδιά τα κάλαντα, έρχεται η ώρα που πρέπει να επιστραφούν με τόκους εκατό καταχρεωμένων ζωών, γι αυτό κι εγώ αφήνω απαθής, ν΄απαγχονίζονται οι μέρες μου – για να μην μικροζωούν σε βάρος μου οι κλέφτες κι οι κλεπταποδόχοι – ενώ τις νύχτες καθυστερώ συλλέγοντας μαργαρίτες κα προσευχόμενος ή πίνοντας έναν ωκεανό, για να΄χω μια δική μου θάλασσα να ταξιδεύω, ή μένοντας ακίνητος για ν΄αποφύγω το μοιραίο, αφού από τη Βασιλεία των Ουρανών αποκλείστηκα τότε που έκλαψα γοερά, αντί να επευφημήσω.


III

Κύριε, δώσε μια συνοπτική διαδικασία στη καταδίκη μας – το έλεος με τόσους αιώνες δοσίλογων έχει διανεμηθεί κι οι μέρες δεν ρωτούν αν μπορείς ανά πάσα στιγμή να υποδύεσαι τον ζωντανό.


IV

Κάποτε όμως θα γράψουμε ένα τραγούδι χωρίς ίσκιους και θα΄ναι καλύτερα ν΄αποσυρθούμε μετά. Μα κι αν δεν το γράψουμε, ας αποσυρθούμε, μήπως μπορέσουμε να το σχεδιάσουμε στον ορίζοντα σαν ένα φύλλο από παιδικό τετράδιο, αφού από παιδικές μουντζούρες φαίνεται να ΄γινε ο Κόσμος, γιατί η Ελευθερία, περισσότερο κι απ΄το Θεό, δεν κάνει ποτέ λάθος.


«Η κυρία με την τήβεννο
και άλλα βλοσυρά πρόσωπα»
Γιώργος Τσαγκάρης

22.9.10

Η εκδρομή...

Πρωί μεσημέρι και βράδυ

Ο Ελύτης λέει, κρατούσε τις προτάσεις του μισοτελειωμένες για μήνες. Έψαχνε την κατάλληλη λέξη για μήνες. Ανάθεμά με αν είχα καταλάβει όταν το διάβαζα, τι σήμαινε αυτό.

Χρόνια μετά κατάλαβα, πως ο Ελύτης ήταν βαθιά μορφωμένος και ήξερε, πως οι λέξεις λύνουν και δένουν τους ανθρώπους πισθάγκωνα και πως η Ποίηση διατελεί συχνά το ρόλο του μεταξένιου σχοινιού τους.
Στους φιλολογικούς κύκλους, τα μεταξένια σχοινιά, εξακολουθούν να μοιράζονται αβέρτα και δωρεάν. Οι φιλολογικοί κύκλοι αρέσκονται πολύ στον επιστημονικό τους ρόλο. Διδάσκουν τις λέξεις δεμένες δωράκι με εγχειρίδια αναλύσεων επί των αναλύσεων. Οι λέξεις στο μεταξύ δραπετεύουν από το παράθυρο για να γλυτώσουν, σε καμιά κάμαρα κανενός μυστήριου εραστή τους να διασωθούν. Γιατί ο εραστής απλούστατα δε θα τις πουλήσει για τα αργύρια ούτε στη γύρα των επιστημονικών «κύκλων». Να ψάξουμε επ΄αυτού τη σχέση του κύκλου με τον κόμπο.
Θέλω να πω, πως οι λέξεις – δραπέτες, έχουν κι αυτές τους λόγους τους να μη μας κάθονται. Κάνουν κι αυτές τη δική τους «σεξουαλική επανάσταση» γιατί πως θα γίνει αφού, «χρόνια πολλά, μετά την αμαρτία, που την είπαν αρετή μέσα στις Εκκλησίες και την ευλόγησαν» να εξακολουθούμε εμείς, στα επιστημονικά μας πηγαδάκια, να στήνουμε προξενιό να τις παντρεύουμε. Δεν παντρεύονται οι λέξεις. Οι λέξεις συνηγορούν να σου ανοίξουν το δρόμο να περάσεις. Ως εδώ.

Έτσι και ο ανελέητος πόλεμος για τα νοήματα αποκτά την πραγματική του αξία.
Να ένα αξίωμα για φιλοσόφους, τρεις φορές τη μέρα πριν το γεύμα, παρακαλώ!

: «Όταν η συμφορά συμφέρει λογάριαζέ την για πόρνη»

Κάπου εδώ ανάμεσα σ΄αυτές τις λέξεις θα στήσεις το προσωπικό φιλοσοφικό σου οδηγό. Όχι στους ορισμούς των εγχειριδίων. Διάβαζε λέει πολύ Χάιντεγκερ ο Ελύτης. Μη μου το λες! Άντε τώρα, τρέχα γύρευε εσύ τον Ελύτη σαν καροτάκι στη μύτη του Χάιντεγκερ. Ή το ανάποδο.

«Όταν οι λέξεις συμφέρουν λογάριαζέ τις για πόρνες.» Ορέγονται με ασταμάτητη όρεξη και τρώνε ανελέητα. Και δε σου μένει πια τίποτ΄άλλο, εκτός από το να ορίσεις επιτυχώς, τι έπαθες και βαρυστομάχιασες. Κι αφού βαρυστομάχιασες, κάνεις κι ένα ντοκτορά στη Φιλοσοφία να ξαλαφρώσεις! Για το πότε η Φιλοσοφία θα βγάλει τη μάχαιρα να μας κυνηγήσει άγνωστον! Άγνωστο επίσης παραμένει αν οι ψυχαναλυτές έχουν φτιάξει την κρύπτη τους.

(απρόσμενο μήνυμα μιας δεινοπαθούσας λέξης : get a life!)

19.9.10

Ο Τρωικός πόλεμος

Τουλάχιστον αν ζούσαμε από την ανάποδη
να τα βλέπαμε όλα ίσια; Μπα. Η αναποδιά
έχει μια μονιμότητα πεισματική
αποτελεί όπως λέμε τον κανόνα.
Όπου σημαίνει ότι αν καταφέρνουμε να ζούμε
βέβαια ζούμε από τις εξαιρέσεις.
Προσποιούμαστε ότι δεν συμβαίνει τίποτε
ακριβώς για να συμβεί επιτέλους κάτι
έξω και πάνω από τη χλεύη.

Ένα κεράσι την ώρα που χειμάζονται
μέσα του όλες οι αθλιότητες
και αυτό στο πείσμα τους καθάριο παντοδύναμο
άψογο λάμπει δείχνοντας
ποια θα μπορούσε να ΄ταν η υπεροχή του ανθρώπου.

Η σταγόνα το αίμα κάθε Απρίλιο
δωρεάν και για όλους.

Δυστυχείς εμπροσθοφύλακες και ανάστροφοι
οδηγοί των βαρέων οχημάτων τ΄ουρανού
ως και τα σύννεφα είναι ναρκοθετημένα
το νου σας: από μας η άνοιξη εξαρτάται.

Να ξαναδώσουμε στα πόδια μας το χώμα.
το πράσινο στο πράσινο τον άνθρωπο του Νεάντερνταλ
στον άνθρωπο του Νεάντερνταλ. Δεν ωφελούν πια οι μυώνες
θέλει αγάπη θηριώδη
θέλει πήδημα τίγρισσας μες τις ιδέες.
Όσο υπάρχουνε Αχαιοί θα υπάρχει μια ωραία Ελένη
και ας είναι αλλού το χέρι αλλού ο λαιμός.

Κάθε καιρός κι ο Τρωικός του πόλεμος.

Μαρία Νεφέλη, Οδ. Ελύτης

Αδυναμίες

Μετά σου λέει, οι γυναίκες είναι το αδύνατο φύλο! Ok guys! Πείτε μας μόνο πότε το θέλετε.Πριν ή μετά; :-)





17.9.10

Kalinixta Kypros Καλημέρα να λες

Παραθέτω δύο σημερινά κείμενα «προβολείς» από την κυπριακή μπλογκόσφαιρα.

Το πρώτο ανήκει στον κ. Χρίστο Κ. Σενέκη, μέλους της Κ.Ε του ΔΗΚΟ και το δεύτερο στον Γιώργο Στρατή. Καλή ανάγνωση και καλή ψαριά!

 
Οι παγίδες στις προτάσεις Χριστόφια για το "Περιουσιακό" του Χρ. Σενέκη


Οι προτάσεις Χριστόφια για το «Περιουσιακό» υιοθετούν, πλήρως, την ξεδιάντροπη νουθεσία που υπάρχει στα έγγραφα Ντάουνερ ότι η κατοχύρωση του δικαιώματος της Ιδιοκτησίας πρέπει να είναι «επιφανειακή». Δηλαδή, να γίνεται αναφορά στην κατοχύρωση του δικαιώματος στις αρχικές παραγράφους ως «θέση αρχής», όμως με αστερίσκους και υποσημειώσεις να γίνεται σχεδόν αδύνατη η άσκησή του.

Παράδειγμα αυτής της λογικής αποτελεί η εύηχη «θέση αρχής» ότι «αναγνωρίζεται πλήρως το δικαίωμα ιδιοκτησίας των περιουσιών που επηρεάστηκαν» και ότι «οι ιδιοκτήτες περιουσιών θα αποφασίζουν ελεύθερα (σ.σ. πιο κάτω θα εξετάσουμε πόσο «ελεύθερα») για την τύχη τους».

Μετά, όμως, υπεισέρχονται τα κριτήρια που αναιρούν, σχεδόν ολοκληρωτικά, τη «θέση αρχής»: Δεν επιστρέφονται οι περιουσίες που χρησιμοποιούνται για σκοπούς «δημόσιας ωφέλειας». Αν η περιουσία χρησιμοποιείται ως κατοικία από τον σημερινό «χρήστη» (σ.σ. υιοθέτηση της πάγιας τουρκικής απαίτησης για αντικατάσταση του όρου «σφετεριστής» με τον όρο «χρήστης» διότι, σε βάθος χρόνου, ο «χρήστης» αποκτά δικαιώματα, σε αντίθεση με τον όρο «σφετεριστής» που παραπέμπει σε παράνομη εκμετάλλευση περιουσίας που δεν του ανήκει), τότε ο «χρήστης» μένει στην περιουσία καταβάλλοντας ενοίκιο, μέχρι να γίνουν διευθετήσεις για μεταστέγασή του. Τραγελαφικότερη περίπτωση, αν η περιουσία χρησιμοποιείται από τον «χρήστη» για βιοποριστικούς σκοπούς, τότε θα πρέπει να δοθεί χρόνος για να βρεθεί άλλη περιουσία από την οποία ο χρήστης να μπορεί να έχει ανάλογο εισόδημα! Εξού και η παροχή «δικαιώματος» στον σημερινό «χρήστη» να αποδείξει ότι η ικανοποίηση της επιθυμίας τού ιδιοκτήτη τού προκαλεί δυσανάλογη «ταλαιπωρία»...

Επίσης, δυσχέρεια στην άσκηση του ατομικού δικαιώματος της Ιδιοκτησίας θα προκαλέσουν και οι εξής πρόνοιες των προτάσεων Χριστόφια: Αν η περιουσία έχει αναπτυχθεί ή βελτιωθεί εν μέρει, τότε ο ιδιοκτήτης αποκαθίσταται μόνο στο τμήμα που δεν έχει αναπτυχθεί ή αν επιθυμεί πλήρη αποκατάσταση τότε θα πρέπει να καταβάλει αποζημίωση ίση με την αξία των βελτιώσεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι η μέγιστη έκταση περιουσίας που επιστρέφεται σε ε/κ ιδιοκτήτη στο τ/κ κρατίδιο είναι 7.500 τ.μ. και αν ακόμα και αυτά τα 7.500 τ.μ. δεν διεκδικηθούν μέσα σε δύο χρόνια, τότε αυτά δεν αποκαθίστανται.

Τέλος, άμεση επιστροφή θα δικαιούνται μόνο οι πρόσφυγες των οποίων οι περιουσίες δεν χρησιμοποιούνται από σημερινούς «χρήστες» ή ήταν πέραν των 10 χρονών όταν έχασαν την περιουσία τους. Δηλαδή, υιοθετούμε, μερικώς, την αιρετική αντίληψη ότι εξασθενεί το δικαίωμα ιδιοκτησίας στα τέκνα!

Είναι φανερό ότι όλοι οι ανωτέρω περιορισμοί πλήττουν τον πυρήνα του ατομικού δικαιώματος της Ιδιοκτησίας, υπό την έννοια ότι ουσιαστικά το καταργούν ή καθιστούν δυσχερή την άσκησή του. Και όλα αυτά, στον 21ο αιώνα που όλα τα Συντάγματα των προοδευμένων κρατών διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή του…

http://senekkis.blogspot.com/2010/09/blog-post_16.html


Γράμματα, πνεύματα, νεύματα. Πού πάεις; , του Γιώργου Στρατή


Συνεχίζω πάνω στο ίδιο θέμα γιατί εν σημαντικό. Υποστηρίζεται ευρέως ότι χωρίς την υπογραφή μας τίποτε εν γίνεται, για αυτό πρέπει να κάτσουμε στα αυκά μας τζαι να κόψουμε τες υποχωρήσεις. Το πρόβλημα με τούτη τη συλλογιστική εν ότι βασίζεται σε δυο πυλώνες ψεύτικους. Ο πρώτος εν ότι η κατάσταση εν αλλάσσει, άρα όσα χρόνια τζαι να περάσουν μπορούμε να σφυρούμε αδιάφορα. Ο δεύτερος εν ότι χωρίς να δεχτούμε εμείς δεν μπορεί να υπάρξει νομικά ομαλή κατάσταση. Εν θεμελιακά λάθη τούτα, οπότε τζαι το συμπέρασμα εν λανθασμένο.

Στο προηγούμενο κείμενο έγραφα ότι «[ε]ννα γίνεται αυξανόμενα δύσκολο ο ελληνοκύπριος τάδε γενιάς πρόσφυγας να πάει σε διεθνές δικαστήριο να κερδίσει τον τάδε γενιάς έποικο με το επιχείρημα ότι το δικαίωμα του στην ιδιοκτησία της γης που εγέννησε τον προ(πολλαπλασιάστε τάδε φορές)-πάππο του εν πιο ισχυρό».

Σύμφωνα με τους νομικιστές, τα δικαιώματα του πρόσφυγα δε σβήνουνται αυθαίρετα με το πέρασμα του χρόνου, τζαι θα αναγνωρίζουνται πάντα διεθνώς μέχρι να πιεστεί η Τουρκία να τα σεβαστεί, εχτός αν τα εγκαταλείψουμε μόνοι μας. Η σκληρή πραγματικότητα εν ότι πριν να κλείσει ο μήνας (στες 8 του Μάη έγραψα το κείμενο, στες 27 του Μάη εφκήκε η απόφαση) το ίδιο το ΕΔΑΔ αποφάσισε άλλωσπως.

Το δικαστήριο ανάμεσα σε άλλα εσημείωσε ότι «while an applicant does not necessarily have to be the owner of the ‘home’ for the purposes of Article 8, it may nonetheless be relevant in such cases of claims to ‘homes’ from the past that he or she can make no claim to any legal rights of occupation or that such time has elapsed that there can be no realistic expectation of taking up, or resuming, occupation in the absence of such rights».

Εμείς μπορεί να μεν εσπουδάσαμε νομική στο Sheffield και το Nottingham αλλά δκυο εγγλέζικα μιλούμεν τα. Αν το δικαστήριο θεωρήσει ότι δεν υπάρχει ρεαλιστική προσδοκία να ξαναπάεις σπίτι των προγόνων σου τότε μπορεί να αποφασίσει ότι το δικαίωμα σου στην πατρογονική εστία επήε περίπατο.

Μπας τζαι εν εμετάφρασα σωστά, το ΕΔΑΔ έρκεται να εφαρμόσει την ερμηνεία πάνω στη συγκεκριμένη υπόθεση. «For almost his entire life, the applicant has been living elsewhere. The fact that he might inherit a share in the title of that property in the future is a hypothetical and speculative element, not a concrete tie in existence at this moment in time». Παρόλο που το δικαστήριο αναγνωρίζει ότι ο κύριος Ασπρόφτας έζησε τα παιδικά του χρόνια τζιαμαί, τζαι ότι δυνητικά σε κάποια χρόνια μπορεί να κληρονομήσει το σπίτι, πάλε η χρονική απόσταση τζαι η συνεχιζόμενη κατοχή εν αρκετά για να μεν παραβιάζεται το δικαίωμα του στην πατρογονική εστία.

Μερικά σχόλια τζαι τελειώνω.

Δεν θεωρώ ότι ο δικηγόρος του κυρίου Ασπρόφτα ήταν ανίκανος. Όσο καλός τζαι να ήταν η απόφαση θα ήταν η ίδια.

Παρόλο που η σύμβαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν άλλαξε καθόλου, εγώ έχασα με μια μονοκοντυλιά του ΕΔΑΔ ένα που τα δικαιώματα μου. Νόμιμα τζαι διεκπεραιωτικά, χωρίς την υπογραφή μου.

Πολλοί, βλέποντας να αποδεικνύεται αλόγιστη η στρατηγική εξαναγκασμού της Τουρκίας σε λύση μέσω των διεθνών δικαστηρίων, υποστηρίζουν ότι εν η πολιτική της κυβέρνησης που φταίει. Ο σκοπός τους είναι να παρασυρθούμε σε συζήτηση εσωτερικής κατανάλωσης, ενώ η ουσία εν ότι με το ίδιο το επιχείρημα που βρίσκουν να δικαιολογηθούν παραδέχουνται με τον πιο άμεσο τρόπο ότι τα διεθνή δικαστήρια επηρεάζουνται τζαι κινούνται μέσα στην πολιτική αρένα. Παραδέχουνται επιτέλους ότι το ΕΔΑΔ κινείται μέσα στη σφαίρα της διεθνούς πολιτικής, μέσα σε πολιτικά συμφέροντα που ρέουν, τζαι μαζί τους τζαι οι αποφάσεις του.

Το ΕΔΑΔ ήδη επαράγραψε το δικαίωμα των ακτημόνων προσφύγων στην πατρογονική εστία. Σε άλλη απόφαση είπε ότι οι ιδιοκτήτες πρέπει να προσφύγουν στην επιτροπή αποζημιώσεων, τζαι αν δεν το κάμουν ως το 2011 θα χάσουν μονίμως (ξαναδιαβάστε τζαι υπογραμμίστε, μονίμως) το δικαίωμα προσφυγής τους στο ΕΔΑΔ.

Ίσως πρέπει να εγκαταλείψουμε τη νομικίστικη στρατηγική όσο μας μένουν ακόμα θετικά νομικά προηγούμενα. Ίσως πρέπει να σταματήσουμε να περιπαίζουμε τον κόσμο ότι τα διεθνή δικαστήρια εν μέσα στη γυάλλα ή αποτελούνται που εξωγήινους, πριν να έρτουν να μας παραγράψουν με τον πιο τελεσίδικο τρόπο τζαι το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Εδοκιμάστηκε η στρατηγική με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, τζαι εξίσου πανηγυρικά εγύρισε εναντίον μας.

Αφήνω τες πιο σημαντικές ερωτήσεις για το τέλος: Μήπως κάποιοι οφείλουν μια δημόσια συγνώμη στους ακτήμονες πρόσφυγες που πλέον εχάσαν το διαίωμα στην πατρογονική εστία; Μήπως κάποιοι οφείλουν επιστροφή χρημάτων στους ιδιοκτήτες αιτητές που εκδιωχθήκαν που το ΕΔΑΔ με την εντολή να παν στην επιτροπή αποζημιώσεων; Μήπως κάποιοι οφείλουν μια δημόσια συγνώμη σε όλους τους ιδιοκτήτες πρόσφυγες που λόγω της αλόγιστης τζαι καταστροφικής τους τακτικής πρέπει να διαλέξουν μεταξύ του να προσφύγουν στην επιτροπή αποζημιώσεων μέχρι το 2011 ή να χάσουν δια παντός το δικαίωμα προσφυγής στο ΕΔΑΔ;

http://www.epanenosi.com/index.php/archives/1048

16.9.10

Τα σονέτα του σκοτεινού έρωτα, Ο Λόρκα

Τα φιλμάκια δεν είναι αντάξια του περιεχομένου τους. Ο Μίνως Θεοχάρης όμως που τραγουδά,είναι καθόλα αντάξιος.
(Για τον Ποδηλάτη που ακούει τις νυχτερινές ώρες και για όλους τους νυχτερινούς)




15.9.10

Πολιτικά θέλγητρα



Αυτές είναι οι αρχές μου, κι αν δεν σας αρέσουν, έχω κι άλλες.

Groucho Marx


14.9.10

Οι μηχανισμοί του κράτους και η ιδεολογία του έθνους.

• Τι είναι το συνεκτικό στοιχείο που συγκρατεί, συγκολλά και αναπαράγει το Έθνος – Κράτος;

• Ποιες είναι οι συγκεκριμένες κρατικές/πολιτειακές δομές (κοινωνικές, ιδεολογικές, πολιτικές, οικονομικές, νομικές) που συμβάλλουν στη δημιουργία και όξυνση ή αντιθέτως στην άμβλυνση των «εθνοτικών/εθνικών» συγκρούσεων;

• Πως μπορεί να κατανοηθεί το εθνικό ζήτημα ως ιστορικό ζήτημα και πως μπορεί να γίνει κατανοητό στην σημερινή εποχή, την εποχή των διεθνικών ή υπερεθνικών ολοκληρώσεων και της ευρωπαϊκής ενοποίησης;

• Ποιος ο ρόλος της ιδεολογίας στην ερμηνεία του εθνικιστικού φαινομένου;

• Ποιος ο ρόλος της Αριστεράς στην «επίλυση» του εθνικού ζητήματος;

• Ποια η στάση των δημοκρατικών και αριστερών δυνάμεων σε πολύπλοκα ζητήματα και πως τοποθετούνται απέναντι στα, φαινομενικά τουλάχιστον, αξεπέραστα διλλήματα όπως αντι-εθνικισμός ή αντι-ιμπεριαλισμός;

• Πως αντιλαμβανόμαστε τις διεργασίες για ενοποίηση, ενσωμάτωση της ΕΕ, και πως μεταβάλλονται τα σύγχρονα έθνη – κράτη;

Στο πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Η Διαλεκτική του Έθνους – Κράτους και το Καθεστώς Εξαίρεσης» ο Νίκος Τριμικλινιώτης με μια - έσωθεν της σπάνια εκλεκτής, αριστερής διανόησης του τόπου – 17ετή έρευνα, «ξεψαχνίζει» κυριολεκτικά τα πιο πάνω ερωτήματα. Το βιβλίο (αφού έχω τελειώσει το πρώτο κεφάλαιο) κατάλαβα πως δεν κάνει για καθαρούς μπλοκκεράδες, κάνει όμως για καθαρά και ακριβά σκεπτόμενους! Είναι των εκδόσεων Σαββάλας και φαντάζομαι θα πωλείται στα μεγαλύτερα βιβλιοπωλεία, τουλάχιστον της Λευκωσίας και της Λεμεσού. Δεδομένου, πως η παρουσίαση του βιβλίου, θα γίνει στις 29 Σεπτεμβρίου στη Λευκωσία και στις 14 Οκτωβρίου στη Λεμεσό, θεώρησα αναγκαία αυτή την αναφορά, για όσους από μας «παλεύουμε» μ΄αυτά τα ερωτήματα και διατηρούμε την αξίωση για αξιοπρεπείς απαντήσεις. Πρέπει να πω, πως διάβασα το πρώτο κεφάλαιο απνευστί. Ξέροντας όμως πως πρέπει να το ξαναδιαβάσω. Όσο πιεσμένα κι αν είναι τα ωράρια του καθενός μας, αυτές οι δουλειές δεν πρέπει να μένουν στα ράφια των βιβλιοπωλείων.

Όχι μόνο μπλόκκινγκ, ας κάνουμε και μια συζήτηση live σαν άνθρωποι. Επί της ουσίας!

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην επανέλθω γι΄αυτό το βιβλίο. Ούτε πρόκειται να χάσω καμιά από τις δύο παρουσιάσεις!


Οι εκδόσεις Σαββάλας και το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας

σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου:
Η Διαλεκτική του Έθνους-Κράτους & το Καθεστώς Εξαίρεσης
Κοινωνιολογικές & Συνταγματικές Μελέτες γιατην Ευρω-Κυπριακή Συγκυρία & το Εθνικό Ζήτημα

του Νίκου Τριμικλινιώτη

Στις 29 Σεπτεμβρίου, Ώρα 7.30 μ.μ. στο βιβλιοπωλείο Σαββάλα,

Αλκαίου 15 (Λεωφ. Γρίβα Διγενή, πλησίον Ξεν. EUROPA)

Παρουσιάζουν:
Αλέκος Μαρκίδης
Τάκης Χατζηδημητρίου
Τουμάζος Τσιελεπής

Συντονίζει ο Ιωσήφ Παγιάτας

και

Στις 14 Οκτωβρίου, Ώρα 7.30 μ.μ. στο Δημοτικό Μέγαρο Λεμεσού


Παρουσιάζουν:
Νεοκλής Συλικιώτης, υπουργός εσωτερικών
Χρίστος Στυλιανίδης, βουλευτής
Αντρέας Παναγιώτου, κοινωνιολόγος
Νίκος Περιστιάνης, κοινωνιολόγος

Χαιρετισμός: Αντρέας Χρίστου, δήμαρχος Λεμεσού

Συντονίζει ο Χρίστος Ευθυμίου

12.9.10

11.9.10

Ω, ξενέρωτα!

Ξύπνησα και έχω κέφια. Ξύπνησα και έχω κέφια σημαίνει πρέπει να περιπαίξω, πληζ λλίο μόνο, με τον αυτοσαρκασμό μου είμαι συνεπής, άρα δικαιούμαι!

Διαβάζω : Αρχαία Ελληνική Ερωτική Ποίηση, σειρά: Βιβλιοθήκη του Έρωτα, εκδ. Καστανιώτη.

 Ο Έρωτας

Ο έρωτας μου τίναξε
τον νου σαν άνεμος του βουνού που πέφτει στις
βελανιδιές.
Σαπφούς, Έρωτας

Ο Αντέρωτας

Ήρθες, κι εγώ σε λαχταρούσα
και δρόσισες την ψυχή μου που ΄καιγε ο πόθος.
Σαπφούς, Ήρθες

Ο Ξενέρωτας


10.9.10

Ο μύθος της ελευθερίας. Τοξικές σχέσεις – τοξικές κοινωνίες.

Το σύστημα κτυπά στην καρδιά και μπορεί να νικηθεί μόνο απ΄το ίδιο σημείο.



Ξεκινώντας από μια γενική θεώρηση του «μύθου» της ελευθερίας με στόχο όχι την κατάλυση αυτής, με την έννοια πως η ελευθερία αποτελεί μύθο, αλλά την απομυθοποίηση των στοιχείων σύσταση του όρου, εντός της συναισθηματικού και πρακτικού μας βίου, αντιμετωπίζω τις λεγόμενες συγκεκριμένες εστίες ή μορφές μέσω/στις οποίες, η κατάσταση της ελευθερίας, (το μέτρο της παρουσίας ή της απουσίας της), μπορεί να αποδειχθεί. Έρχομαι δηλαδή αναγκαστικά αντιμέτωπη, κυρίως με το θεσμό της οικογένειας, τις σχέσεις των ζευγαριών, των παιδιών με τους γονείς, και βέβαια το καθεστώς της κληρονομικής ιδιοκτησίας.


Καθορίζω εξ αρχής, ως κομβικά σημεία στις σκέψεις μου για την ελευθερία, πρώτο : την πρακτική - προσωπική και κοινωνική ελευθερία, και δεύτερο : την εξουσία και άρα την προσάρτηση/εξάρτηση του ατόμου, στα πλαίσια του οικογενειακού άγραφου και γραπτού νόμου, στις ερωτικές σχέσεις καθώς και στη κοινωνική ζωή στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας.

Με απλά λόγια, θα άρχιζα με αυτό: η τοξική εξάρτηση εντός μιας οικογενειακής ή προσωπικής σχέσης, δεν είναι μια εύκολα ανιχνεύσιμη κατάσταση, γιατί αποτελεί κυρίως διαδικασία, στην οποία το άτομο που εξουσιάζει και το άτομο που εξουσιάζεται βρίσκονται σε συνεχή «αλληλεξάρτηση» και σε ένα κύκλο αλληλεπιδράσεων ο οποίος εγκλωβίζει την ορατότητα των δεδομένων της σχέσης.

Η εξάρτηση δεν είναι καταναγκασμός. Είναι εθελούσια παραδοχή και αναγνώριση του φορέα της εξουσίας και άρα προϋποθέτει σε κάποιο μέτρο την «ελεύθερη επιλογή» του εξαρτώμενου.

Η δε «ελεύθερη επιλογή» ενός εξαρτώμενου θα μπορούσε να καθοριστεί ως εξής: διαδικασία κατά την οποία, η κρίση, η ατομική συνείδηση και η προσωπική θέληση, διαμορφώνονται από προ-δεδομένα περιεχόμενα, με τρόπο ώστε, αυτά τα περιεχόμενα να μην αποτελούν «υλικό προς επεξεργασία» με στόχο τη διαμόρφωση μιας καινούριας, άλλης προσωπικότητας,(στις σχέσεις γονέα-παιδιού), η μια ισότιμης ερωτικής συν-εύρεσης, αλλά να αποτελούν και να ισχύουν ως δεσμευτικές νόρμες για την κρίση, τη θέση και τη θέληση του ατόμου.

Θα εντόπιζα εδώ, μιλώντας αυστηρά προσωπικά, γιατί μου είναι εντελώς αδύνατο, να σεβαστώ εκ βαθέων, το νοητικό, συναισθηματικό και ηθικό «σύστημα» των ατόμων, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως «δεξιοί» ή ως δεξιοί θρησκευόμενοι, είτε φέρονται ως τέτοιοι εξ αριστερών.
Πρέπει όμως, από κάπου αλλού ν΄αρχίσω, για να φτάσω σ΄αυτό…

Οι εκφάνσεις της αστική αντίληψης για την ελευθερία, στηρίζονται κυρίως σε μια αντιφατική θεωρία, σύμφωνα με την οποία, οι νόμοι της ζωής καθορίζονται από τη συνύπαρξη/σύνθεση της ούτω καλούμενης «εσωτερικής ελευθερίας» και της ούτω καλούμενης «εξωτερικής ελευθερίας». Ο κόσμος αποτελεί τη διαίρεση των εσωτερικών και των εξωτερικού φαινομένων σε δύο ανεξάρτητους τομείς, από τους οποίους εν τέλει προκύπτει, πως ο ένας αποτελεί τον κόσμο της ελευθερίας ενώ ο άλλος τον κόσμο της ανελευθερίας.

Ο κόσμος της ελευθερίας ως δυνατότητας, ορίζεται ως ο εσωτερικός κόσμος του ατόμου, είτε ως μέλους του βασιλείου της Λογικής, είτε ως μέλλοντος μέλους του βασιλείου του Θεού.

Ο «εξωτερικός» εαυτός, δηλαδή ο άνθρωπος ως μέλος της κοινωνίας και μέρος της φύσης, ορίζεται ως το ον που εξέπεσε από τον «πνευματικό» ή τον θεολογικό παράδεισο, φορέας της αμαρτίας ή της λήθης του εαυτού, ο εκ φύσεως κακός και κατ΄επέκταση κύριος και «φυσικός» υπαίτιος της αδικίας, του πόνου, των πολέμων. της πείνας, του ανταγωνισμού κ.λ.π

Αυτοί τώρα οι δύο υποτιθέμενοι κόσμοι, σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, δεν βρίσκονται σε παραλληλία ή σε διαδοχή μεταξύ τους. Τελούν υπό τους όρους της αιτίας και του αποτελέσματος ή της αιτίας και της τιμωρίας, κατά τον Νίτσε, και άρα κάποιος προϋπάρχει του άλλου, με την έννοια πως ο εσωτερικός και ο εξωτερικός κόσμος, προκαθορίζονται από όρους μιας ιδρυτικής μεταξύ τους σχέσης.

Με απλά λόγια, αν εγώ ως έλλογο ον ή ως Χριστιανή, μπορώ να είμαι τελείως ελεύθερη μόνο εσωτερικά, πρέπει σαν μέλος του εξωτερικού κόσμου να είμαι ανελεύθερη, γιατί η απόλυτη ελευθερία του ατόμου στον εξωτερικό κόσμο θα σήμαινε ταυτόχρονα την απόλυτη απελευθέρωση του από το Θεό καθώς και από την συνεπαγόμενη υποδούλωση του στο διαστροφέα/φίδι/διάβολο.

Δεν είναι ποτέ δυνατή, κατ΄αυτή την έννοια, η απελευθέρωση του ανθρώπου μέσα στην ιστορία από τη μια, και από την άλλη, η προσπάθεια/αίτημα για μια τέτοια απελευθέρωση θεωρείται αρνητική, εγωιστική, «υλιστική», μη πνευματική προσπάθεια.

Έτσι κι αλλιώς, αν το μέτρο που κρίνει τον άνθρωπο, είναι το μέτρο της ελευθερίας, αυτός θα κριθεί σε μια άλλη ζωή, στη ζωή της θεϊκής βασιλείας, καθότι καμιά κοινωνική κατάσταση δεν αντιπροσωπεύει ούτε μπορεί οποτεδήποτε να αντιπροσωπεύσει το βασίλειο του Θεού, το βασίλειο της καθεαυτής ελευθερίας.

Είναι για αυτό ακριβώς που η Πίστη ή η εσωτερική ελευθερία, θεωρείται απρόσβλητη από τον εξωτερικό υφιστάμενο κόσμο. Για να φτάσουμε στην αντιστροφή αυτής της «ένθεης» αρχής, πως δηλαδή, η εγκόσμια εξουσία και τάξη, είτε δίκαια πράττει είτε άδικα δεν μπορεί να βλάψει την ψυχή, αφού δεν κρίνει την καθεαυτή ελευθερία/σωτηρία της ψυχής μας.

Ο εσωτερικά ελεύθερος άνθρωπος τίθεται μ΄αυτό τον τρόπο, υπεράνω του εγκόσμιου νόμου. Σε κάποιες δε περιπτώσει η ζωή θεωρείται πολύ ωμά, ως ανοχή ή οικειοθελής υποταγή και συμμόρφωση, ως πέρασμα προσωρινό προς την ελευθερία.
Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της υπεροχής θα ενταχθεί αργότερα το μοντέλο του μεμονωμένου ελεύθερου οικονομικού υποκειμένου, του ιδιώτη.

Φτάνουμε λοιπόν στα εξής συμπεράσματα:
1. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ορθολογικές μεθόδους για τον έλεγχο της κοινωνίας και της φύσης αλλά η κοινωνική ζωή παραμένει στο σύνολό της παράλογη αναπόφευκτα.

2. Σε ένα διπλό κόσμο ελευθερίας – της εσωτερικής και της εξωτερικής – αποδεχόμαστε τη διπλή ηθική του κόσμου. Ο άνθρωπος διαχωρίζεται από τα έργα του. Μπορεί να είσαι εκμεταλλευτής αλλά εσωτερικά καλός και ηθικός άνθρωπος.

3. Η ανελευθερία και η ανισότητα είναι συνέπεια της φύσης της ίδιας της ελευθερίας, η οποία μπορεί να υπάρξει μόνο εσωτερικά.

4. Αφού καμιά εξωτερική συνθήκη δεν μπορεί να με κάνει ελεύθερο ή ενάρετο αρνούμαι τον εξωτερικό κόσμο ως φύσει εχθρικό προς την εσωτερική μου ουσία. Η ελευθερία και η αρετή σε πλήρη αντιδιαστολή με την κοινωνία των ανθρώπων και το σώμα μας.

5. Η ελευθερία δεν αποτελεί Πράξη. Ελεύθερος είναι αυτός που πιστεύει. Άρα η μόνη δυνατή πράξη ελευθερίας είναι αυτή που προηγείται της Πίστεως και καμιά άλλη. Μόνο οι πράξεις που μας κάνουν αρεστούς στον Θεό είναι πράξεις ελευθερίας. Είναι οι λεγόμενες ασκήσεις του σώματος και του πνεύματος. ΄Η ελεήστε τον φτωχό ή δίνε για να παίρνεις κ.ο.κ

Πρόκειται για αντιλήψεις βαρύνουσας σημασίας, που έχουν ενσωματωθεί με χίλιες διαφορετικές μάσκες, στις αντιλήψεις μας για τις κοινωνικές, διαπροσωπικές, οικογενειακές μας σχέσεις. Είναι οι αρχές μιας συλλογιστικής που καθορίζει εντέλει την πλήρη «εμπορευματοποίηση» των κοινωνικών μας σχέσεων.

Ποια είναι η λέξη που κολλά σαν δικό της ρούχο στην ελευθερία; Η δικαιοσύνη.
Όταν λοιπόν η ελευθερία, υπερβαίνει της εγκόσμιας τάξης πραγμάτων είναι πολύ εύλογο να υποθέσουμε, πως και το δίκαιο παίρνει τη μορφή μιας ανεξάρτητης από τις συγκεκριμένες κοινωνικές σχέσεις επιθυμητής μεν, αδύνατης δε κατάληξης στην ιστορική εξέλιξη. Πόσο μάλλον, που εδώ εμπλέκεται και το λεγόμενο «αν θέλει ο Θεός», η αμετάλλακτη Θεϊκή Βούληση.

Τι γίνομαι λοιπόν εγώ ή εσύ ή εμείς όταν αμφισβητούμε την πιο πάνω συλλογιστική, όταν επιλέγουμε την ανταρσία και την ανυπακοή στις υφιστάμενες κοινωνικές σχέσεις; Στην καλύτερη των περιπτώσεων– αμαρτωλοί. Η κοινωνική ανταρσία θεωρείται παράπτωμα χειρότερο των άλλων θανάσιμων αμαρτημάτων, της λαγνείας, της κλοπής, του φόνου κ.λ.π. (να και οι λίστες των αντιφρονούντων στην αστυνομία), γιατί ενώ τα πιο πάνω αμαρτήματα προσβάλουν κάποια τμήματα του συνόλου, η αμφισβήτηση των εξουσιαστικών μηχανισμών, προσβάλλει κατευθείαν τον πυρήνα του ηθικού/νομικού/κοινωνικού συστήματος.

Έτσι το πολύ το Κύριε Ελέησον, η σωτηρία της ψυχής, η εσωτερική ελευθερία του ανθρώπου μόνο φαινομενικά και ψευδεπίγραφα τον ανυψώνει στον ύψιστο βαθμό της αξιοπρέπειας. Στην πράξη τον καθιστά ανίσχυρο και αναποτελεσματικό απέναντι στα αληθινά ζητήματα της πραγματικότητας, αφού το φυσικό βασίλειο της δικαιοσύνης και της ισότητας διαχωρίζεται εξ΄ορισμού από την κοινωνική ευθύνη και ζωή των ανθρώπων.

Να το πούμε απ΄την ανάποδη. Τι είναι αυτό που συντηρεί τη συνοχή της εγκόσμιας τάξης πραγμάτων; Η υπακοή! Και στο κέντρο αυτής της συνοχής η αστική οικογένεια, μέσα στους κόλπους της οποίας θα διαμορφωθεί το παιδί-ο καινούριος άνθρωπος, μέσω των μηχανισμών της ενοχής και της τιμωρίας, της αμαρτίας και της σωτηρίας.
Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου!


Η ευθύνη για την κοινωνική συνοχή καθώς και για την ενδεδειγμένη πειθαρχία προς όφελος της σωτηρίας της ψυχής μας, περιέρχεται στην οικογένεια και φυσικά, βάση των ιεραρχικών δομών της αστικής και θρησκευόμενης οικογένειας, πρώτα στον πατέρα και μετά στη μητέρα.

Το φυσικό οικογενειακό περιβάλλον, το δώρο της τεκνοποίησης ως νόμιμου ανταλλάγματος του μυστηρίου του γάμου, τείνει να εμφανίζεται και να εγκαθιδρύεται λόγω ακριβώς της «φυσικότητας» του περιβάλλοντος της οικογένειας, ως απορρέων λογικός νόμος ενός άλλου «φυσικού» νόμου
αυτονόητου και αιώνιου. Του Θείου Νόμου. Εν ολίγοις, η υποταγή του ατόμου στην εγκόσμια εξουσία καταλήγει να νοείται ως «φυσική», αυτονόητη και αιώνια – τουτέστιν αναπότρεπτη – στο βαθμό ακριβώς που αντιγράφει όλες αυτές τις ιδιότητες της υποταγής στην ενδοοικογενειακή ιεραρχική εξουσία του πατέρα. Αμφότερες – εγκόσμια και οικογενειακή ιεραρχία – προέρχονται από την ίδια θεϊκή πηγή.

Αν αμφισβητηθεί το κύρος των γονέων αμφισβητείται στο πρόσωπο τους, το κύρος της κυρίαρχης εγκόσμιας λογικής και τάξης.

Οι γονείς, νομιμοποιούνται να τιμωρούν, να εγκρίνουν, να κατακρίνουν, να αποφασίζουν, να διατάζουν, να κατέχουν, να ορίζουν τον κόσμο των παιδιών τους, γιατί η τεκνοποίηση είναι καθαγιασμένη από τον Θεό, όπως και ο γάμος, μα πάνω απ΄όλα, γιατί είναι μια πράξη μυστηρίου με στόχευση! Στόχος αυτής, η καθυπόταξη της παιδικής θέλησης και της ανάπτυξης της προσωπικής κριτικής σκέψης, που ως αποτέλεσμα έχει, το ύψιστο αμάρτημα : την ανυπακοή και την ανταρσία. Πρώτα στην οικογένεια και μετά στην κοινωνία.

Ο οικογενειακός ηθικός νόμος ορίζει να τιμώνται οι γονείς, λες και σου παραχωρείται τίτλος ευγενείας αφού ερωτευτείς, παντρευτείς και γεννήσεις, τίτλος τιμής ο οποίος παραχωρεί και την εξουσία της δύναμης, που θα λυγίσει τον υποτιθέμενο εκ γενετής εγωισμό των αμαρτωλών παιδιών, ούτως ώστε να γίνονται ταπεινά, πράα και ικανά να κυβερνώνται και να υπακούουν στα μελλοντικά τους αφεντικά/μέντορες.

Η εξάρτηση, λοιπόν, όπως ορίστηκε πιο πάνω, σε συνδυασμό με την εκμετάλλευση της αδυναμίας των παιδιών παρουσιάζεται ως «εμφυτευμένη» στο θείο έδαφος της οικογένειας. Έχει και όνομα. Τη λένε αγάπη.

Η πραγματικότητα των αντιθέσεων της κοινωνίας στην οποία θα ενταχθούν μελλοντικά τα παιδιά ως ενήλικες, μεταβάλλεται σε μια επίφαση φυσικής και θεϊκής ιεραρχίας! Πολύ περισσότερο δε, που η εξάρτηση καμουφλάρεται σε υποχρέωση μιας ευγνώμονος ανταπόδοσης για τις «ευεργετικές, αγαπητικές, παροχές» της οικογενείας. Καθότι ο καλός Θεός μας «συντηρεί», μέσω της υποταγής μας στην εξουσία των γονέων, με προστασία, ασφάλεια και τα υπάρχοντα και μη εξαιρετέα περιουσιακά στοιχεία των τελευταίων.

Υπακοή-Εξάρτηση-Αγάπη. Πως αλλιώς να πω αυτό το τρίγωνο; Το τρίγωνο των μέσα μας Βερμούδων! Χρειάζομαι και εισαγωγικά. Για τη συγκεκριμένη «αγάπη». Η οποία παίρνει τη θέση μιας άλλης αγάπης, χωρίς εισαγωγικά. Με αποτέλεσμα, η Αγάπη ως θεμελιώδης όρος ύπαρξης του ανθρώπου να σημαίνει περισσότερο τον φόβο που τον λέμε σεβασμό για να αρέσει στ΄αυτιά μας, το δέος και τα εξ αυτών συναισθήματα. Γιατί όπως η ανυπακοή, θεωρείται το έσχατο αμάρτημα, έτσι και η υπακοή-εξάρτηση-αγάπη, θεωρείται το ανώτερο επίτευγμα της αστικής οικογένειας αλλά και του αστικού κράτους. Ο εκ φύσεως «κακός, φθονερός, διεστραμμένος» ανθρώπινος νους, αντιτίθεται στην υποταγή, και να που βρήκαμε που ακριβώς είναι πιο εύκολο να τον πετύχουμε : στην κούνια.


Έχω γι αυτό έντονα την αίσθηση, πως στη βάση των κοινωνικών εξουσιαστικών μηχανισμών, θα βρούμε μαζεμένους πολλούς ψυχολογικούς καθορισμούς αγαπητικής φύσεως. Η συντήρηση, η ευημερία και το δίκαιο μεταφέρονται στη σφαίρα του «μεμονωμένου ή μόνου ανθρώπου» εντός των οικογενειακών, υλικών και συναισθηματικών συμφερόντων, και μετατρέπονται σε ιδιοτελείς σκοπούς, οικοδομούνται δε σε ένα σύστημα «αμοιβαίας εξάρτησης» η οποία προστατεύει το άτομο από την χαώδη κοινωνία και την κοινωνία από τη – κατά την κρίση της – αυθαίρετη και συμπτωματική ή άναρχη ανατροπή του στάτους της ανελευθερίας της.

Θεωρώ την αστική οικογένεια καθώς και τις επιτρεπόμενες από την αστική ηθική, ερωτικές σχέσεις, ως την ρίζα ενός δέντρου των ηθών που σάπισε, γιατί μόνο στα πλαίσια αυτών των σχέσεων, υπάρχει ακόμα η δυνατότητα διαμόρφωσης εκείνων των χαρακτηριστικών με τα οποία το άτομο γίνεται φορέας του διχασμού της εξωτερικής ανελεύθερης καθολικότητας και της εσωτερικής υποτιθέμενης ελευθερίας. Η οικογένεια δε, όπως και οι επι «καλού σκοπού» ερωτικές σχέσεις είναι και οι μοναδικοί παροχείς μιας διεστραμμένης εξωτερίκευσης της εσωτερικής ελευθερίας αφού αυτό που προσδίδει θέση και «πρόσωπο» στο μέλος της οικογένειας μέσα στην κοινωνική ομάδα είναι η κληρονομική ιδιωτική ιδιοκτησία που του παρέχεται. Με την έννοια πως, η κληρονομημένη ιδιωτική ιδιοκτησία δεν είναι απλά το μέσο ικανοποίησης των αναγκών του ατόμου, αλλά είναι η πρώτη εκδήλωση της επίσημης εγγραφής του ως κοινωνικού μέλους. Η ιδιοκτησία γίνεται αυτοσκοπός και ταυτοποιείται με τον κοινωνικό προσδιορισμό του ανθρώπου. Έχουμε έτσι μια τριπλή ταυτοποίηση. Της εξωτερικής ελευθερίας ως κατοχής πλούτου, της ιδιοκτησίας ως μέτρου επιτυχούς ένταξης στην κοινωνία αλλά και αυτού του ίδιου του δικαιώματος στην ιδιοκτησία με αυτό που νοεί ο αστικός νους ως κοινωνικό δικαίωμα. Σε βαθμό τέτοιο, που ο ελάχιστος έστω υπαινιγμός για την πιθανότητα δόμησης μιας κοινωνίας πέρα αυτών των ταυτοποιήσεων να θεωρείται από ανεδαφικός μέχρι… σατανιστικός. Το απολυταρχικός σε αντιδιαστολή με τον «ελεύθερος» ας μην τον πω, γιατί πήξαμε από ελευθερία…

Υπηρετώντας λοιπόν ο άνθρωπος, δυνάμει μιας αιώνιας φυσικής τάξης της κληρονομικότητας, τα υπάρχοντα του και της οικογένειάς του, υποτίθεται πως υπηρετεί ταυτοχρόνως και την κοινωνία στο σύνολο της, εφόσον γίνεται προστάτης των ιδιωτικών και κοινωνικών αλληλεξαρτήσεων.

Τα πολιτικά και θρησκευτικά συντάγματα φαίνεται έτσι να απορρέουν από την φύση των ανθρώπων και δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά απ΄αυτά που είναι, χωρίς να διαταράξουν την «ανθρώπινη φύση». Στην περίπτωση δε, που η κοινωνία και το κράτος πάσχουν και από θεοκρατικές εμμονές, όπως δηλαδή η Αγία Νήσος Κύπρος, καταργείται και η ελάχιστη προσπάθεια εκλογίκευσης του συστήματος των οικογενειακών και κοινωνικών σχέσεων και δομών. Αλλά ακόμα κι αυτών των προσωπικών μας σχέσεων.

Θεέ και Κύριε!

Τι άλλο θα ακούσουμε! Όχι πάντως κάτι πολύ νέο! Πατρίς και θρησκεία και οικογένεια όπου, σε κράτη σαν και το δικό μας, η θρησκεία αποκτά μια ακόμα πιο εξέχουσα, στο τρίο των εγκόσμιων εξουσιών, θέση. Η οποία μας μαθαίνει, έμμεσα, έμμεσα πάντα, πως για τους θείους σκοπούς της ο Θεός, χωρίς εμείς να το ξέρουμε, με κάποιο τρόπο προνοεί για την κοινωνία και τους νόμους της, που εμείς ματαίως, τα είπαμε, φαντασιωνόμαστε πως θα ελέγξουμε. Αυτός ο τρόπος λέγεται : «εκλεκτοί και σπάνιοι άντρες της ιστορίας». Αυτοί οι άντρες της ιστορίας, όνομα και μη χωριό, είναι οι φορείς, με ένα μυστικιστικό θα έλεγα τρόπο, της εθνικής ψυχής. Έχουμε δίπλα από τη θεοκρατία και ένα φαινόμενο που θα το έλεγα «παραδοσιοκρατία» ή «οικογενειοκρατία». Γιατί ο Θεός, σε συμφωνία με το χριστεπώνυμο πλήρωμα που προσεύχεται νυχθημερόν μας στέλνει αυτούς τους άντρες; Μα επειδή ο άνθρωπος εν γένει, είναι υπερβολικά κακός, άπληστος, αμαρτωλός και ανάξιος να καθορίσει τη ζωή του. Εξάλλου ο άνθρωπος έχει δουλειές. Μεγαλώνει τις επιχειρήσεις του, σώζει τη ψυχή του και αγοράζει γκόμενες.

Θα το αφήσω μέχρι εδώ. Για τις ερωτικές σχέσεις απαιτείται μια άλλη ανάρτηση, με καθαρό μυαλό. Και προσοχή.

Θα κλείσω αυτό το κείμενο, με κάτι που είπε ο Νίκος Κούνδουρος σε μια συνέντευξη που μου άρεσε. Πως κάποτε οι άνθρωποι, όταν θα αναφέρονται στη δική μας εποχή, για να την ξεχωρίζουν από τη δική τους, θα λένε : Η εποχή προ συγχύσεως και η εποχή μετά συγχύσεως.


 
 

9.9.10

 Όταν σιγουρευτώ, πως ότι έχει λεχθεί δεν πήγε χαμένο, θα αρχίσω να γράφω.
Μέχρι τότε, θα ψάχνω στις βιβλιοθήκες του κόσμου και θα κρατώ σφιχτά το μολυβι μου.


5.9.10

Soledad Orquesta

Εσείς ξέρατε πως υπάρχει στην Κύπρο ορχήστρα ισάξια της Soledad Orquesta; Μάλλον όχι. Που να το ξέρατε; Ναι υπάρχει, την έφτιαξαν κάποια παιδιά της Κρατικής Ορχήστρας Κύπρου, ξένοι οι περισσότεροι, μόνιμοι κάτοικοι πια της αγίας νήσου. Το ένα από τα τραγούδια πιο κάτω, που είναι το πιο γνωστό, το Libertango, το άκουσα ψες από αυτούς live. Άψογοι! Είτε ένας ακροατής είτε χίλιοι, είτε στα σαλόνια είτε στα αλώνια το ίδιο τους έκανε.


Έμαθα πως δυστυχώς δεν εμφανίζονται συχνά, μόνο καμιά φορά το χρόνο, κάποτε και κάθε δύο χρόνια. Ό λόγος; Το οικονομικό. Το οικονομικό σημαίνει περίπου 2.000 ευρώ, τόσο ήταν το συνολικό κόστος της παράστασης! Ψίχουλα. Δεν θα πω πόσα ζήτησαν για να παίξουν, ντρέπομαι. Ούτε θα ξαναθυμηθώ τις 700 χιλιάδες του Χατζηγιάννη, ούτε θα κάνω τη διαίρεση να βρω, σε πόσες παραστάσεις, πόσα σχολεία, πόσα χωριά θα μπορούσαν να παίξουν αυτοί οι άνθρωποι.

Τι άλλο; Η παράσταση δόθηκε…στα βουνά, σε ένα χωριό, στο οποίο οι μισοί κάτοικοι είναι ξένοι, εκείνοι απαίτησαν από την κοινότητα να προσκληθεί το συγκεκριμένο σχήμα. Ήταν και οι περισσότεροι στο ακροατήριο. Το 30% των Κυπραίων, δεν έλεγε να βγάλει εύκολα τον σκασμό…και από κάπου μου μύρισε και αρνάκι κλέφτικο! Όμως η μουσική θα μπορούσε να είχε γραφτεί στο συγκεκριμένο περιβάλλον. Τελικά αυτός ο τόπος όλα τα έχει, εμάς να μην είχε. Μα είναι δυνατόν να ακούς το libertango και να θέλεις να μιλήσεις;;; Τι να πεις; Αγία νήσος με αγία μουσική ακατάλληλη για αγίους κύπριους!

Κανένα μπαράκι ρε παιδί μου στη Λευκωσία, δεν υπάρχει να κανονίσουμε να παίζουν;
Διαλέξτε : αύριο δουλειά ή Piazzolla;
Το πρώτο κομμάτι ονομάζεται «Το τραγούδι της μακρινής πατρίδας»





3.9.10

---

Σήμερα είναι Παρασκευή; Πόσες έχουμε τρεις του μήνα; Θα βάλω ένα ημερολόγιο στον τοίχο σαν τους φυλακισμένους να σβήνω μέρες. Μέρες σβηστές…ύπνος γιοκ…αριστερά «θέλω» δεξιά «θέλω» εγώ επίσης «θέλω» να γίνουν όλα όπως πρέπει…τρέξε, τρέξε κάτι θα βρεις…


Οτιδήποτε αλκοολούχο με διάφανο χρώμα παρακαλώ και ένα τραγουδάκι θέλω τώρα. Όχι εντάσεις, κανένα «κόμμα» κανένα «κυπριακό». Πληζ.

Και τι θέλω να ακούσω για intro; Κάτι με στίχους. Αυτό, και υπόσχομαι πως δεν θα βρείτε 58 αναρτήσεις με τα υπόλοιπα τραγούδια…ίσως ένα κάθε μέρα;;

Καλό βράδυ, καλό σαββατοκύριακο, καλή βδομάδα, καλό μήνα σε όλους.
Ότι πετύχουμε…

2.9.10

Είδα Αντιγόνη και μπήκα…

Σκέφτηκα στην αρχή, να στείλω προς ανάγνωση το παρακάτω απόσπασμα, στον κ. Νίκο Τορναρίτη , πρόεδρο της επιτροπής Παιδείας της Βουλής. Ο κ. Τορναρίτης, έχει λέει ενστάσεις για το νέο αναλυτικό πρόγραμμα της εκπαίδευσης,( το οποίο καταρτίστηκε, μετά από συνεδριάσεις 21 επιτροπών που συνεδρίαζαν για δυόμιση χρόνια, στα πλαίσια της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης ), από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού. Μετά σκέφτηκα, πως ο κ. Τορναρίτης, λόγω φόρτου εργασίας, ίσως να μην πρόλαβε να κάνει τα φετινά του ψώνια, κι αν τυχόν κλονιστεί η βαθύτατα ελληνική του πεδοία, ίσως αρχίσει να σκίζει το ιμάτια του, ήτοι τα λευκά μεταξωτά πουκάμισα με την μπλε ριγούδα από το Timini΄s αξίας 145 ευρώ έκαστο, και να βλέπαμε τους φύλακες των Θερμοπυλών της Γνώσης, γυμνούς στους δρόμους της απόγνωσης. Ε, όι! Αν θα δούμε κάτι γυμνό, παρακαλώ, να μην είναι τόσο εμβριθώς ελληνομαθές, γιατί μετά μάλλον θα δυσκολευτούμε να μας ξανακάνει κούκου! Να θυσιαστώ για τη φύλαξη, αλλά ως ενός ορίου!


Έκανα και τη σκέψη να το στείλω στην ίδια την Αντιγόνη (την Παπαδοπούλου), που ως πρόεδρος της επιτροπής των Οικονομικών, είναι ορθολογίστρια (μετάφραση όρου στην καθομιλουμένη : ορθολογιστής είναι αυτός που μπορεί να βρει με πιο τρόπο το 3 διαιρείται με το δύο. Οποιοσδήποτε συλλογισμός προκύψει, πέραν αυτής της πράξης, είναι μη-ορθολογικός, άρα αποτελεί «ουου φιλοσοφίες», σύνθημα, κενότητα λόγου, ρομαντισμό κ.λ.π εις το άπειρον). Η Αντιγόνη όμως είναι επίσης απασχολημένη. Ψάχνει για ιδιαιτέρα με προσόντα χτίστη για να τσιμεντώσει το τείχος, την κουπ της και την καρέκλα της Cyprus airways για Βρυξέλλες.

Όσο αφορά στο ανέκδοτο «Δημήτρης Συλλούρης» που επίσης έχει σοβαρές ενστάσεις για το κατατεθέν πρόγραμμα της εκπαίδευσης, ένα με στενοχωρεί, που δεν το τραβά στα άκρα αυτό το ανέκδοτο. Αν ήταν ο Άδωνις μάλιστα, να του το στείλω!

Το απόσπασμα είναι από το περιοδικό ΕΝΕΚΕΝ.
(να θυμηθώ, μέσα στον κυκεώνα των υποχρεώσεων, να φροντίσω να έρχεται το περιοδικό στο σπίτι)*

(Κάποια άρθρα, ίσως, να μην είναι άμεσα ευνόητα, από φίλους που δεν είναι εξοικειωμένοι με τη συγκεκριμένη βιβλιογραφία στην οποία αναφέρονται. Σε κάποιους άλλους, ίσως να φανούν εντελώς ευνόητα. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, ισχύει ο νόμος, πως δεν υπάρχει κανενός είδους γνώση, η οποία να αποτελεί το προνόμιο μερικών. Οτιδήποτε έχει συλληφθεί από τον ανθρώπινο νου είναι προσβάσιμο στον κάθε άνθρωπο ανεξαιρέτως. Όποιος πει το αντίθετο, παίρνει δώρο από το μπλοκ τα χριστουγεννιάτικα στολίδια που μας περίσσεψαν για να μην νοιώθει αστραφτερή/ος και μόνη/ος. Ισχύει επίσης ο νόμος, πως τίποτα δεν μας χαρίζεται στη ζωή και πως εκτός από το σκύλο, ο πιστότερος φίλος του ανθρώπου είναι το μυαλό του. Έτσι κι αλλιώς, κανείς από μας δεν πρόκειται ποτέ να έχει κάτι ακριβότερο από την προσωπική του κρίση, που κερδίζεται με κόπο και σε πείσμα της χαριτωμενιάς και της εμετικής σοβαροφανούς κενοφάνειας των καιρών)


Η φωνή της Αντιγόνης και η σιωπή της διαλεκτικής, Βrigitta Keintzel


Η Διαλεκτική και η Σιωπή

Στη Φαινομενολογία του Νου ο Χέγκελ συνδέει το αίτημα της Αντιγόνης με το πεπρωμένο της αδελφής, ένα πεπρωμένο που περιγράφει ως ένα καθολικά γυναικείο προσδιορισμό. Η γυναικεία συνθήκη αποτελεί εδώ έναν παράγοντα που φτιάχνει ιστορία και χρησιμοποιείται από τον Χέγκελ για να καταδειχθεί αυτή η διαδικασία στη διάρκεια της ταφικής τελετής της Αντιγόνης. Όταν η τελευταία θάβει τον νεκρό αδελφό της, το σώμα του υφίσταται μια συμβολική μεταμόρφωση. Ο Χέγκελ δεν ερμηνεύει την ταφή ως μια εξαιρετική πράξη αλλά, αντίθετα, την ταυτίζει με έναν γενικό γυναικείο προσδιορισμό. Αυτός ο γυναικείος προσδιορισμός συνίσταται στη συμβολική μεταμόρφωση της βιολογικής διαδικασίας. Ο προσδιορισμός αυτή εμπεριέχει και μιαν άλλη διάσταση της χεγκελιανής αντίληψης για τη γυναικεία συνθήκη: συγκεκριμένα, ότι οι γυναίκες έχουν την ευθύνη για την προετοιμασία πολιτιστικών διεργασιών αλλά κατέχουν αυτό το λειτούργημα μόνο στο βαθμό που δεν είναι πολιτικά, οικονομικά ή πνευματικά ενεργοί εκπρόσωποι της κοινωνίας. Στο πλαίσιο αυτό, η γυναικεία συνθήκη γίνεται αντιληπτή ως εκείνη η οποία δεν διαθέτει ακόμη ιστορία και παρόλα αυτά ευθύνεται για την ίδια τη δυνατότητα της ιστορίας, είτε μέσω της τεκνοποιίας είτε μέσω της ταφής των νεκρών. Αυτή η λειτουργία —της συνθήκης για τη δυνατότητα της δημιουργίας (αλλά όχι της διαμόρφωσης) πολιτισμού— συνιστά τον οντολογικό ορισμό της γυναικείας κατάστασης. Δεν πρόκειται για την ατομική αποφασιστικότητα ή την αποφασιστικότητα γυναικών που διαφέρουν ατομικά, αλλά για την αποφασιστικότητα της «γυναικείας συνθήκης αυτής καθεαυτής». Έτσι, νόμος και πεπρωμένο αλληλο-προσεγγίζονται μέσω αυτού του διπλού δεσμού στον οποίο η τριάδα «φύλο», «νόμος» και «πεπρωμένο» λειτουργεί ως το κρυμμένο κέντρο πάνω στο οποίο έχει οικοδομηθεί η μεθοδολογική δομή της Φαινομενολογίας του Νου.

Ο Χέγκελ περιγράφει τον δεσμό μεταξύ «νόμου, φύλου και πεπρωμένου» στην ενότητα που επιγράφεται «Η πράξη του ήθους, η ανθρώπινη και η θεϊκή επίγνωση, το σφάλμα και η μοίρα». Σ’ αυτή την ενότητα, ο Χέγκελ αναπτύσσει μια σειρά από ειδικές όσον αφορά το φύλο προσεγγίσεις της σύλληψης περί ηθικών και πολιτικών πραγματικοτήτων, την ίδια στιγμή που περιγράφει την εγκυρότητα αυτών των προσεγγίσεων ως μία έξωθεν της ιστορίας διαδικασία, αντιμετωπίζοντάς την ως σχετική εγκυρότητα λόγω της δύναμης του πεπρωμένου: «Μόνο με την ίση υποταγή των δύο πλευρών έχει πια επιτελεσθεί το απόλυτο δίκαιο και έχει ανακύψει η υφιστάμενη ουσία του ήθους ως η αρνητική δύναμη που καταπίνει τις δύο πλευρές, δηλαδή η παντοδύναμη και δίκαιη μοίρα». Αμφισβητώντας το έμφυλο-ιστορικό μοντέλο, ο Χέγκελ θέτει επίσης υπό αμφισβήτηση το ιστορικό μοντέλο της ηθικής. Για τον Χέγκελ, η ηθική δεν είναι μια διαδικασία ανάπτυξης και μεταμόρφωσης, αλλά ένα γεγονός που απορρέει από την ισχύ του πεπρωμένου που συνεπάγεται η διαφορά του φύλου. Η διάκριση μεταξύ κοινότητας και οικογένειας συνιστά, κατά τη γνώμη του, τους πυλώνες της ηθικής. Αυτή η υποτιθέμενα αιώνια και καθορισμένη από τη μοίρα διαφορά μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω μόνον από τις γυναίκες. Μόνον οι γυναίκες είναι ικανές να αμφισβητήσουν τις κοινωνικές νόρμες μέσω ενός ειρωνικού χειρισμού τους: «Το θήλυ —η αιώνια ειρωνεία της κοινότητας— αλλάζει ραδιουργώντας τον γενικό σκοπό της κυβέρνησης σε ιδιωτικό, μεταβάλλει την γενική δραστηριότητά της σε έργο του τάδε συγκεκριμένου ατόμου και διαστρέφει την γενική κτήση της πολιτείας σε περιουσία και κόσμημα της οικογένειας». Σύμφωνα με την ανάλυση αυτή, ο Χέγκελ οδηγείται στο συμπέρασμα ότι οι γυναίκες δεν είναι μόνο οι εχθροί της εξουσίας, αλλά ότι η συμπεριφορά τους νομιμοποιεί την αναγκαιότητα των πολέμων με στόχο την κάθαρση της κοινωνίας από ιδιάζουσες ως προς το φύλο παραδοχές. Ο Λεβινάς αντέστρεψε την απόδοση αυτού του γνωρίσματος (στις γυναίκες). Γι’ αυτόν, η προσέγγιση του Χέγκελ ήταν μια αρρενοπρεπής-ηρωική προσέγγιση της φιλοσοφικής άποψης για τον πόλεμο και τη βία. Για τον Ντεριντά, η διαλεκτική του Χέγκελ παράγει έναν έκδηλα ανδρικό δυναμισμό, ενώ ο γυναικείος αντιστοιχεί μόνο στη θεία φύση του θεού και διασπά το ανδρικό στοιχείο.

Οι παγίδες της ερμηνείας του Χέγκελ κάνουν τη λύση του κατανοητή. Μέσα από τις δραστηριότητες των δύο φύλων, η κάθε πλευρά παραμένει άλαλη και καθοριζόμενη από την ισχύ του πεπρωμένου; Αλλά σύμφωνα με μιαν άλλη ερμηνεία, η έννοια του πεπρωμένου μπορεί να επαναπροσδιοριστεί μέσω της εγγύτητάς της προς την έννοια της σιωπής. Ακολουθώντας αυτόν τον επαναπροσδιορισμό, η έννοια της σιωπής αρχίζει να υποδεικνύει όχι μόνον μία εκ προθέσεως σιωπή, αλλά επίσης μια σιωπή που κάνει τόπο για μια άλλη φωνή, μια φωνή που ανοίγει έναν άλλο τρόπο άρθρωσης. Ενώ η πρώτη εννοιολογική απόχρωση της σιωπής —και η προτιμώμενη από τον Χέγκελ— δεν λαμβάνει υπόψη τη δυνατότητα μιας νέας άρθρωσης και μεταμόρφωσης των έμφυλων ρόλων, η δεύτερη παρέχει τις προϋποθέσεις γι’ αυτή τη δυνατότητα, δημιουργώντας έτσι μια πιθανή έξοδο από την ιδιάζουσα ως προς το φύλο πολωτική αντίθεση. Η ερμηνεία των άγραφων νόμων της Αντιγόνης από τον Χέγκελ ως «γυναικείου-θεϊκού» νόμου λειτουργεί ως εννοιολογική βάση6 για τη διαλεκτική ανάπτυξη του «ανδρικού-ανθρώπινου» νόμου. Μία συνέπεια της ταυτοποίησης αυτής είναι ο εξορισμός της γυναικείας συνθήκης στα λιμνάζοντα νερά της ιστορίας. Επιπρόσθετα, δομείται ένα σχήμα στο οποίο η ανδρική και η γυναικεία δράση —καθεμιά τους παραγόμενη από το κανονιστικό τυπικό ενός γυναικείου και ενός ανδρικού νόμου— υπάγονται σε μια αντίληψη ενός «εμείς» το οποίο είναι αποκλειστικά ανδρικό (σύμφωνα με τους Λεβινάς, Ρόζεντσβάϊχ και Ντεριντά), και το οποίο υπονομεύει ακόμη περισσότερο τη γυναικεία συνθήκη. Εδώ, μια ατέρμονη σιωπή μεταξύ των φύλων διαιωνίζεται μέσω της άρθρωσης μιας φωνής του «εμείς» η οποία είναι υπόχρεη σε μία έμφυλα-ηγεμονική, ανδρική παράδοση που αγνοεί την ποικιλία των φωνών που συνεπάγεται η ετερογένεια του φύλου.

Ενάντια σ’ αυτή την ανάγνωση, η δεύτερη εννοιολογική απόχρωση της σιωπής που σκιαγραφήσαμε πιο πάνω (η οποία σηματοδοτεί την έξοδο από την απορία που προαναφέραμε) προτάσσει μια έννοια του πεπρωμένου που υποδηλώνει την υπαρξιακή διάσταση της ανθρωπότητας, μια διάσταση που ορίζει το φύλο ως αυτό το οποίο εκφράζει μία δομική και χωρίς χρονικά όρια απώλεια. Σύμφωνα με αυτή την κατανόηση, η σιωπή δεν αποτυγχάνει απλώς να μνημονεύσει την απώλεια κάποιου αλλά, αντίθετα, επιτρέπει στον Άλλο να μιλήσει στη θέση αυτής της απώλειας.

Με αυτή την ανα-σχηματοποίηση κατά νου, μια νέα ανάγνωση της ΦΝ συνίσταται στη μεθερμήνευση της έννοιας του πεπρωμένου υπό τους όρους της έννοιας της σιωπής. Αυτή η μεθερμήνευση λαμβάνει διεξοδικά υπόψη μια δομική και εις άπειρον απώλεια που δεν είναι ποτέ δυνατό να περιγραφεί πλήρως και αντιλαμβάνεται την έμφυλη ταυτότητα ως μία διαδικασία που δεν έχει τη δυνατότητα να ολοκληρωθεί, πάντα μαζί μας και ανίκανη να καταλήξει κάπου. Εννοούμενη κατ’ αυτόν τον τρόπο, η δομική ανοιχτότητα των έμφυλων ρόλων μπορεί να θεωρηθεί (σε συμφωνία με τον Βάλτερ Μπένγιαμιν) ότι εδρεύει σε έναν ενδιάμεσο χώρο δημιουργούμενο από την «άβυσσο» του φύλου, και όχι από το «σκοπούμενο» που αποκαλείται φύλο. Αλλά για να περιγράψουμε αυτή τη διαδικασία απαιτείται μία έννοια του χρόνου τέτοια όπου οι δύο χρονικές τροπικότητες —η παροντικότητα του τώρα («Jetzt») και το κεκλεισμένο παρελθόν («Gewesene»)—είναι ισότιμες. Σ’ αυτή την ενδιάμεση ανοιχτότητα, η παροντικότητα του τώρα και το κεκλεισμένο παρελθόν δεν έχουν ακόμα διαχωριστεί. Σε αντίθεση προς τον Χέγκελ, όμως, πρέπει να τονίσουμε ότι μια σύνδεση ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν είναι αναπόφευκτη για τον αυτοπροσδιορισμό του φύλου. Για τον προσδιορισμό του υποκειμένου αναφορικά με την έμφυλη-μεταμορφωτική και όχι οντολογική-στατική υπόστασή του/της είναι απαραίτητα και τα δύο. Ο Χέγκελ περιγράφει αυτή τη σύνδεση ως την εκδήλωση ενός «αδιαχώριστου πνεύματος» που σηματοδοτεί τη μετάβαση στην «πνευματική ουσία.» Εδώ, το υποκείμενο δεν είναι ικανό να διακρίνει ούτε μεταξύ των αξιώσεων των Άλλων και της δικής του/της ούτε μεταξύ του κεκλεισμένου παρελθόντος και της παροντικότητας του τώρα. Σύμφωνα με τον Χέγκελ, η επίκληση των άγραφων νόμων από την Αντιγόνη υπεραμύνεται και των δύο αυτών αξιώσεων ταυτόχρονα καθώς ικανοποιεί μια συνθήκη απαραίτητη για τον διαχωρισμό της «ηθικής ουσίας» («sittliche Substanz») σε «θεϊκό-γυναικείο» και «ανθρώπινο-ανδρικό» νόμο.

Ο Χέγκελ, επομένως, δεν είναι ικανοποιημένος με την ερμηνεία της επίκλησης των άγραφων νόμων που κάνει η Αντιγόνη ως τη συνθήκη εκείνη που πραγματώνει μία «πνευματική ουσία»• κατά τη γνώμη του, η Αντιγόνη όχι μόνο αντιπροσωπεύει του άγραφους νόμους αλλά αποτελεί επίσης το εύλογο αίτιο για τον προσδιορισμό ενός «θεϊκού-γυναικείου νόμου.» Κατά συνέπεια, ο Χέγκελ κάνει μια διάκριση μεταξύ των άγραφων νόμων αυτών καθαυτών και μιας συγκεκριμένης εφαρμογής αυτών των άγραφων νόμων σε συμφωνία με τη λογική του «θεϊκού-γυναικείου νόμου.» Η ταύτιση που κάνει ο Χέγκελ των άγραφων νόμων με τον «θεϊκό-γυναικείο νόμο» αναγκάζει την Αντιγόνη να σιωπήσει την ίδια ακριβώς στιγμή που έχει ξεκινήσει να μιλά και να επικαλείται τους άγραφους νόμους.

Απόσπασμα από το φιλοσοφικό δοκίμιο της Brigitta Keintzel που δημοσιεύεται στο 14ο ταλυχος του περιοδικού ΕΝΕΚΕΝ. Η απόδοση του κειμένου στην ελληνική έγινε από την Ελένη Δημητριάδου.
http://enekenperiodiko.blogspot.com/


* Λινοπαμπάκεια μέθοδος

(σημ. Εαν εξαφανιστώ δεν οφείλεται σε αυτοκτονία εξαιτίας της μη λύσης του Κυπριακού, αλλά σε βαρύτατο φόρτο εργασίας εως και το τέλος Σεπτεμβρίου)