Χρωστούμενα

I

Θα ΄μαι πάντως στην ώρα μου για την εκτέλεση της ποινής, αλλά κάθε ανθρώπινη διήγηση καταπονεί• αφήστε με λοιπόν να ψάξω τα ράφια, αφού οπουδήποτε μπορεί να κρύβεται η αθωότητα ενός ανθρώπου, ιδίως αν έχει πάρει αμέτρητες φορές την Υδρόγειο στο μαξιλάρι του, μήπως βρει επιτέλους, τα τραγούδια που του εξαφάνιζαν στοίβες χρεόγραφα ανεξήγητων χρεών.


II

Δεν μπορεί, οι ουρανοί κάτι περισσότερο ξέρουν για να ΄χουν τόση θλίψη, και τι θα ΄χες κάνει τη ζωή σου αλήθεια, αν δεν υπήρχαν οι ουρανοί να την κρύβεις• γιατί καταδιωκόμαστε• κι οι πενταροδεκάρες που μαζεύαμε τραγουδώντας παιδιά τα κάλαντα, έρχεται η ώρα που πρέπει να επιστραφούν με τόκους εκατό καταχρεωμένων ζωών, γι αυτό κι εγώ αφήνω απαθής, ν΄απαγχονίζονται οι μέρες μου – για να μην μικροζωούν σε βάρος μου οι κλέφτες κι οι κλεπταποδόχοι – ενώ τις νύχτες καθυστερώ συλλέγοντας μαργαρίτες κα προσευχόμενος ή πίνοντας έναν ωκεανό, για να΄χω μια δική μου θάλασσα να ταξιδεύω, ή μένοντας ακίνητος για ν΄αποφύγω το μοιραίο, αφού από τη Βασιλεία των Ουρανών αποκλείστηκα τότε που έκλαψα γοερά, αντί να επευφημήσω.


III

Κύριε, δώσε μια συνοπτική διαδικασία στη καταδίκη μας – το έλεος με τόσους αιώνες δοσίλογων έχει διανεμηθεί κι οι μέρες δεν ρωτούν αν μπορείς ανά πάσα στιγμή να υποδύεσαι τον ζωντανό.


IV

Κάποτε όμως θα γράψουμε ένα τραγούδι χωρίς ίσκιους και θα΄ναι καλύτερα ν΄αποσυρθούμε μετά. Μα κι αν δεν το γράψουμε, ας αποσυρθούμε, μήπως μπορέσουμε να το σχεδιάσουμε στον ορίζοντα σαν ένα φύλλο από παιδικό τετράδιο, αφού από παιδικές μουντζούρες φαίνεται να ΄γινε ο Κόσμος, γιατί η Ελευθερία, περισσότερο κι απ΄το Θεό, δεν κάνει ποτέ λάθος.


«Η κυρία με την τήβεννο
και άλλα βλοσυρά πρόσωπα»
Γιώργος Τσαγκάρης