Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

31.1.15

Εχω χαθει στο ευρος αυτης της Λαικής Συμμαχίας. Καποιος να με βοηθησει να βρεθώ!

Συγνωμη, αλλά όσο ζώο και να ειναι καποιος, μετά και απο αυτο, πρέπει να τραβήξει την κουρτίνα και να δει.

Κανένα άλλο σχόλιο. Εχω διαβάσει ήδη πολλά ερμηνευτικά σχόλια για όσους ακόμα τολμούν να διαμρτυρονται και να μιλάνε.  Γι αυτο, όσο ζώο ή κατα το προσφιλεστερο κυπριακό, όσο χτηνον τζαι να ένι καποιος, χτηνον με την καλη εννοια, δηλαδη να θελει να πιστεψει με τυφλη εμπιστοσυνη σε κάτι, όσο πιστο γαδουρι τζαι να ειναι καποιος, εν ο τέως τα μαυρογέρημα τζαι τα σκοτεινα!!
Ποιός άλλος φασιστας αντιδραστικος έμεινε να συνταχθει; Ποιο αλλο λαμογιο της Ιστοριας και της Πλουτοκρατιας έμεινε;
Αυτο που φοουμαι ειναι πως ολες αυτες οι ενδειξεις θα χαθουν στο χωνευτηρι της  ιδεολογικής ερμηνειας πως ταχα ο λαος καθοριζει και καλά τις δυναμικές. Ότι η ΧΑ, ο Πολυδωρας, ο Τεως είναι "δυναμικές"...

Ενταξει εκαμε δυο δηλωσεις η ΧΑ, Ο Πολυδωρας, ο Τέως γιατί υπερβαλλεις;

Αυτο περιμενω ως αποτιμηση των φαινομενων. Πλεον το τερατωδες απαιτειται να γινεται αποδεκτο ωε περιπου αυτονοητο! Μα ειναι κυβερνηση της αριστερας τουτη καλε;;; Και ολα τα καθαρματα να την στηριζουν;;

Στο μεταξυ ο Καμένος αλωνιζει την Ελλαδα και καταθετει στεφάνια ηρωισμού..και ανασηκωνει το εθνικο φρονημα των Ελληναράδων!



Ήρθε η δημοκρατία στα ίσα της. Μπράβο σστη ΧΑ


Τα χρυσαυγουαλα τιμησαν τα Ιμια, οι αντιφασιστες εκαναν την αντιπορεια τους και δεν ανοιξε ρουθουνι. Αντιθετα ο κοσμος εκανε ανενοχλητος τη βολτα του, ουτε αστυνομια, ουτε κλειστα μετρο ουτε τιποτα. Τί πιο φυσιολογικό σε μια δημοκρατια, να παρελαυνουν οι φασιστες δημοκρατικα; Τί πιο φυσιολογικο με αριστερη κυβερνηση που εξελεγει πριν μια βδομαδα η ΧΑ να μην προκαλει επεισοδια; Μπραβο στη ΧΑ. Είδες αμα ειναι μαγκιορικη η κυβερνηση με μηχανοβιους χωρις γραβατα ξερει και η ΧΑ ρε α παιδι μου να συμπεριφερθει δημοκρατικα!Εδω θα συμπεριφερθει δημοκρατικα ο Ιμπεριαλισμος, η ΧΑ γιατι να εχει προβλημα; Μπορει να τους ειχαμε παρεξηγησει τους ανθρωπους..Πηγε και ο Φυσσας απο μια παρεξηγηση.
Τί να πω; Μπορει αυτο να ειναι το ιδανικο των Ελληνων, να γινουν σουπα κολοκυθι γλασε. Ως γνησιοι απογονοι και του εαμ-ελας.Ε τί;

Το ζήτημα δεν ειναι ούτε τα αφηγήματα, ούτε τα διηγήματα, ούτε τα μυθιστορήματα!



Διευρύνεται το Λαϊκό Μέτωπο"! Μετά την ΧΑ και τους Μακεδονομάχους και οι Σαλαμινομάχοι υπερ συριζα-ανελ!


"Ο κατά φαντασίαν νικητής των εκλογών κ. Σαμαράς δίνει ακρίτως μάχη οπισθοφυλακών. Καλό θα ήταν να διάβαζε στον Πλούταρχο το σχετικό απόσπασμα για τη συμφιλιωτική στάση-συμπεριφορά του Αριστείδη, του και Δίκαιου καλούμενου, προς τον πολιτικό του αντίπαλο Θεμιστοκλή, στη ναυμαχία της Σαλαμίνος. «Ήκεν ὁ Ἀριστείδης ἐπὶ τὴν σκηνὴν τοῦ Θεμιστοκλέους καὶ καλέσας αὐτὸν ἔξω μόνον, ᾿ἡμεῖς᾿ εἶπεν ᾿ὦ Θεμιστόκλεις, εἰ σωφρονοῦμεν, ἀρξώμεθα σωτηρίου καὶ καλῆς φιλονικίας πρὸς ἀλλήλους, ἁμιλλώμενοι σῶσαι τὴν Ἑλλάδα, σὺ μὲν ἄρχων καὶ στρατηγῶν, ἐγὼ δ᾿ ὑπουργῶν καὶ συμβουλεύων». Είναι ένα μήνυμα της ιστορίας προς όλους μας, που γίνεται επίκαιρο σήμερα, στην μάχη της διαπραγμάτευσης που δίνει η νέα κυβέρνηση της Ελλάδος με τους πιστωτές της και θεσμικούς εταίρους μας κατ’ εντολή, νωπή και καθαρή, του Ελληνικού λαού. Μόνον η συστράτευση είναι έντιμη πατριωτική στάση. Ναι, θέτω τον εαυτό μου στην υπηρεσία της πατρίδος και του λαού, συστρατευόμενος στη διαπραγμάτευση κοινωνικής σωτηρίας και εθνικής απελευθέρωσης που διεξάγει η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.–"


30.1.15

Οι γεωπολιτικές διαστάσεις της ελληνικής κρίσης-συζήτηση του Ν. Κοτζιά με τον Γ. Καραμπελιά

Η συζήτηση έγινε την Δευτέρα , 26/1/2015 μία μέρα μετά τις ελληνικές εκλογές, στο βιβλιοπωλείο Ιανός.

-Πολιτισμικοί αγώνες - Πόλεμος των Πολιτιτισμών - Δημοκρατικός Πατριωτισμός - Θρησκείες - Ανατολή - Δύση, Αποικίες χρέους και άλλα πατριωτικά   ενδιαφέροντα.

Μεταξύ άλλων και "τί συμβαίνει στη δική μας, όπως αναφέρεται   Κύπρο"


Η ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ «ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ» ΝΟΜΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ


Έχει διαμορφωθεί και αναπαράγεται εδώ και τέσσερα χρόνια το διανοητικό consensus, του οποίου κυρίαρχη πεποίθηση είναι ότι όλα τα επείγοντα κοινωνικά ζητήματα, ανάγονται ή επιλύονται μέσω της μορφής συγκρότησης του κράτους:


Από τη σκοπιά του αστισμού το κράτος ανασχεδιάζεται ως κυρίαρχη εξουσία, η οποία αποβάλλει τις αυταπάτες της συναίνεσης και αναλαμβάνει πρωτεύοντα ρόλο στην επανεκκίνηση της διαδικασία συσσώρευσης του κεφαλαίου. Στο χώρο της μικροαστικής πολιτικής και ιδεολογίας, υπάρχουν κατά φαινόμενο ετερόκλητα «αφηγήματα», τα οποία όμως όλα τείνουν προς την αποδοχή της συνθήκης, την οποία περιγράψαμε ακροθιγώς παραπάνω: Το κράτος είτε ως ετοιμόρροπο οχυρό, το οποίο θα καταληφθεί από μια εκλογική έφοδο, είτε ως μια μεταβατική μορφή προς κάτι προφανώς θολό και αδιευκρίνιστο, την οποία μορφή θα λάβει υπό την πίεση ενός από τα κάτω εκβιασμού, είτε ως κάτι, που με μια σχεδόν μαγική-μεταφυσική έννοια αναδύεται μέσα από τον μαζικό κινηματισμό τύπου «αγανακτισμένων» και συντείνει σε μια μεταμοντέρνα έννοια «δημοκρατίας».

Στην Ελλάδα η έννοια του «κράτους» έχει γίνει κάτι σαν αυτό, το οποίο ο Benjamin περιέγραφε με το όρο «έγνοια», ως μια πνευματική αρρώστια, η οποία προσιδιάζει στην καπιταλιστική εποχή. –Όλοι ασχολούνται με το «κράτος», κανένας με την «κοινωνία» και την «οικονομία». Ο Hobbes ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δεν θα μπορούσε να φανταστεί την απήχηση του Leviathan στη μαζική κουλτούρα αυτής της γωνιάς του ευρωπαϊκού νότου, την οποία λέμε «Ελλάδα».

Τι όμως συμβαίνει τα τελευταία τέσσερα χρόνια με το ελληνικό κράτος;

Όντως το κράτος τα τελευταία τέσσερα χρόνια με επιθετικό και αποφασιστικό τρόπο προσανατόλισε και στοχοπροσήλωσε όλες τις λειτουργίες και δραστηριότητές του στη θεσμικοποίηση-κανονικοποίηση ενός συντριπτικά πιο ευνοϊκού συσχετισμού υπέρ του κεφαλαίου και εις βάρος της εργασίας, ο οποίος βασικό υλικό αποκρυστάλλωμα έχει τη σαρωτική τυπική υπαγωγή της εργασίας στο κεφάλαιο. Επίσης όντως τα τελευταία τέσσερα χρόνια μεταβλήθηκε η υλικότητα του ελληνικού αστικού Συντάγματος προς μια πιο αυταρχική-αντιδραστική και καθαρά αντεργατική κατεύθυνση, με βασικό άξονα την ένταση και αναβάθμιση της κρατικής και παρακρατικής-φασιστικής καταστολής, την σαρωτική ποινικοποίηση κάθε μορφής εργατικού αγώνα και ειδικά της απεργίας και τη θεσμικοπολιτική αναβάθμιση του αντικομμουνισμού (όλα αυτά τα οποία περιγράφονται με το δόγμα «νόμος και τάξη»).

Έχει ενδιαφέρον ότι αυτή η μεταβολή στην υλικότητα του αστικού Συντάγματος έγινε, χωρίς να είναι αναγκαία κάποια μεταβολή στο τυπικό Σύνταγμα. Κι αυτό δείχνει ότι από το 2001 (συμβατικό ορόσημο) είχε αρχίσει να διαμορφώνεται ένα νομοθετικό-δικαιοδοτικό-πρακτικό πλαίσιο, το οποίο θωράκιζε από άποψη καταστολής την αστική εξουσία. Αυτό το πλαίσιο είχε να κάνει αφενός με την προσαρμογή της ελληνικής ποινικής και ποινικοδικονομικής νομοθεσίας και πρακτικής στις επιταγές της ΕΕ και αφετέρου με την εισαγωγή νομοθετικών κατασταλτικών μέτρων και πρακτικών, οι οποίες κάλυπταν πιο «εγχώριες» ανάγκες (ριζική μεταβολή της νομολογίας απέναντι στους εργατικούς αγώνες και δη απέναντι στην απεργία, συγκρότηση μηχανοκίνητων αστυνομικών τμημάτων, «κουκουλουνόμος» κλπ).

Εν ολίγοις τα τελευταία τέσσερα χρόνια το αστικό κράτος στην Ελλάδα εισήλθε εκούσια-ακούσια σε μια υλική-πρακτική διαδικασία απομυστικοποίησης της ταξικής φύσης και χαρακτήρα του. Σχεδόν εξαφανίσθηκαν οι παλιές ρητορείες και πρακτικές του «κοινωνικού εταιρισμού», του «κοινωνικού διαλόγου», των «ατομικών δικαιωμάτων» και τα κανακέματα στην «κοινωνία των πολιτών» και άρχισε ξανά το κράτος μέσα από τις ξινισμένες μούρες του Βενιζέλου, του Δένδια, του Σαμαρά και από κάθε γλοιώδη ή ντροπαλό κοντυλοφόρο της αστικής τάξης, να περιγράφεται με τους όρους μιας νομικίστικης machina machinarum, η οποία θεσπίζει νόμους και τους επιβάλλει, επικαλουμένη και επιστρατεύουσα πάνω απ' όλα το μονοπώλιο της βίας.

Ένα ιδιαίτερο σημείο, στο οποίο θα πρέπει να σταθούμε αναφορικά με την συγκρότηση του σύγχρονου κράτους, είναι το έτος 2001 και τα όσα ακολούθησαν των χτυπημάτων στη Ν. Υόρκη και στο Λονδίνο. Πρόκειται για τη στιγμή, κατά την οποία η νομική συγκρότηση του σύγχρονου καπιταλιστικού κράτους αντιστοιχίζεται στις ανάγκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, ο οποίος εκείνη τη χρονιά εισέρχεται σε μια κρίσιμη καμπή κλιμάκωσης και κορύφωσης.

Η ποιοτική διάφορα σε σχέση με το παρελθόν έγκειται στην εισαγωγή καινούριας νομοθεσίας με βασικό ορόσημο την περιβόητη Patriot Act στις ΗΠΑ και το καινούριο νομικό καθεστώς για τους κρατούμενους στα πλαίσια της «αντιτρομοκρατικής σταυροφορίας». Βασικές νομικές και δικονομικές εγγυήσεις στο πεδίο των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», οι οποίες καθορίζονταν από ανώτερες αρχές του δίκαιου και συνταγματικές διατάξεις, ανεστάλησαν και στη θέση τους υπεισήλθαν και πλέον ισχύουν ως νομικά έγκυρες μονομερείς αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας.

Η χώρα μας δεν θα αργήσει να προσαρμοσθεί στο νέο κατασταλτικό παράδειγμα. Ήδη από το 2001 ψηφίζεται ο Νόμος 2928 με τίτλο «Για την προστασία του πολίτη από αξιόποινες πράξεις εγκληματικών οργανώσεων», ο αποκαλούμενος τρομονόμος, τον οποίο θα ακολουθήσουν στη συνέχεια άλλοι τρεις. Το καλοκαίρι του επόμενου έτους στον Πειραιά μια βόμβα σκάει στα χεριά ενός άντρα…Πρόκειται για την απαρχή του πιο πετυχημένου μέχρι σήμερα κατασταλτικού παραμυθιού του ελληνικού κράτους…Καλοκαίρι 2004, ο αττικός ουρανός ανοίγει τις αγκάλες του για το «Ζέπελιν», οι στύλοι της Αθήνας γεμίζουν κάμερες, στο εσωτερικό των σταδίων περιπολεί στρατός…η νέα κατασταλτική ιστορία έχει αρχίσει για τα καλά και συνεχίζεται…

Τα θεμέλια της αστικής νομοθεσίας, την οποία κάθε λογής οπορτουνιστές και ρεφορμιστές επίτηδες για να συσκοτίσουν και να παραπλανήσουν αποκαλούν «εξαίρεση» και «κατάσταση ανάγκης» και προφανώς την συνδέουν με το «μνημόνιο», βλέπουμε ότι έχουν αρχίσει να τίθενται από το 2001 (εποχή «ευδαιμονίας»). Τα τελευταία τέσσερα χρόνια αυτό που ζούμε, δεν είναι τόσο η εισαγωγή νέας κατασταλτικής νομοθεσίας ή η αναστολή της προϋπάρχουσας, αλλά ακριβώς η ενεργοποίηση και η εφαρμογή διατάξεων, οι οποίες θεσπίσθηκαν σε ανύποπτο (για τους μικροαστούς) χρόνο.

Χρειάζεται όμως να επικεντρώσουμε την ανάλυσή μας και σε μια ακόμα μεταβολή των κρατικών κατασταλτικών πρακτικών στη χώρα μας. Αυτή έχει να κάνει με τους εργατικούς αγώνες. Πέρα από τις περιπτώσεις της ωμής κρατικής παρέμβασης με βασικό όπλο την επιστράτευση (ναυτεργάτες, μετρό, καθηγητές), αλλά και την επέμβαση της Εισαγγελία του Αρείου Πάγου (βλ. επιστολή-εγκύκλιο Σανιδά για κινητοποιήσεις ΠΑΜΕ στα «Τζάμπο»), τα κρατικά τζιμάνια έχουν διαμορφώσει και άλλες μεθοδολογίες χτυπήματος και καταστολής των εργατικών αγώνων στο χώρο εργασίας: Η μία έχει να κάνει με την κρατική προστασία, την οποία χαίρει το εργοδοτικό διευθυντικό δικαίωμα έναντι της ελευθερίας συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης στο χώρο εργασίας. Τρανό πρόσφατο παράδειγμα είναι η επίκληση εκ μέρους της εργοδοσίας της «Κόκα-Κόλα» του οικείου εσωτερικού κανονισμού και κώδικα συμπεριφοράς. Έχουμε γράψει για τη λειτουργικότητα αυτών των νέων «καπιταλιστικών συνταγμάτων» (βλ. http://valorisatio.blogspot.gr/2014/02/blog-post_3890.html). Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι το ίδιο το κράτος αρχίζει και αναγνωρίζει το οιονεί κανονιστικό περιεχόμενο αυτών των κανονισμών και κωδίκων. Είναι διακηρυγμένος στόχος να θεσμικοποιηθεί αυτή η επιλογή μέσα από τον νομοθετικό περιορισμό-επί της ουσίας κατάργηση της απεργίας, η οποία μάλιστα θα θεσμοθετηθεί μέσω της αναθεώρησης με συνταγματική διάταξη. Εδώ η αλλαγή του υλικού Συντάγματος οδηγεί στην αλλαγή και του τυπικού.

Η άλλη μεθοδολογία, η οποία όμως εντάσσεται στην ίδια με παραπάνω λογική, έχει να κάνει με την εκκίνηση με πρωτοβουλία της εργοδοσίας ύστερα από μήνυση της διαδικασίας ποινικής δίωξης (βλ. περίπτωση Χαλυβουργίας, Ζώνης Περάματος και Σχιστού κλπ). Και όπως όλοι γνωρίζουμε της μήνυσης επιλαμβάνεται η Εισαγγελία, η οποία βέβαια για να επιβάλει το νόμο, διατάζει την επέμβαση των ΜΑΤ, ή όπου αυτό δεν είναι αναγκαίο το στήσιμο «εργατοδικείων».

Χρειάζεται επίσης να θίξουμε και μια ακόμη καινοτομία του ελληνικού αστικού κράτους. Είναι αυτή, η οποία αφορά την θεαματική ένταση της βιοπολιτικής λειτουργίας του ποινικοδικονομικού συστήματος. Τα παραδείγματα της συγκρότησης μιας βιοπολιτικής, η οποία οδηγεί στο να αφήνει το αντικείμενο της ποινικής καταστολής (τον κατηγορούμενο) παντελώς έκθετο απέναντι στην ισχύ του δικαίου και του μικροαστικού-μιντιακού κανιβαλισμού, είναι πάμπολλα. Από τα κέντρα κράτησης των μεταναστών, και από τις δικαστικές «περιπέτειες» του Σακκά, μέχρι την αλητεία, που επέδειξε το κράτος στην περίπτωση των «οροθετικών» γυναικών, μπορούμε να μιλήσουμε για την λειτουργία της ποινικής καταστολής ως αυτό, το οποίο πραγματικά είναι: μια κρεατομηχανή, που συνθλίβει ανθρώπινες ζωές, ψυχές και σώματα.

Η εντός της «προοδευτικής» νομικοπολιτικής θεωρίας συζήτηση για τη συγκρότηση του ελληνικού αστικού κράτους εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, αρχικά περιεστράφη γύρω από το ζήτημα της «αντισυνταγματικότητας» των Μνημονίων. Από νομικοδογματική σκοπιά, δηλαδή από τη σκοπιά του νομικού φορμαλισμού, πρόκειται για μια θέση, η οποία χωράει αρκετή κουβέντα. Το κράτος τοποθετήθηκε επ’ αυτής της συζήτησης με τον πλέον επίσημο, πανηγυρικό και αυθεντικά κυριαρχικό τρόπο, με την έκδοση της υπ’ αριθμό 688/2012 απόφασης της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία απέρριψε την αίτηση ακύρωσης, την οποία άσκησε ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών και άλλοι φορείς κατά των νόμων και των αποφάσεων, οι οποίες θέσπιζαν το «Μνημόνιο» με βασική νομική βάση την αντισυνταγματικότητα αυτών. Στο σκεπτικό της απόφασης η βασική αιτιολογία προέκυπτε μέσα από την επίκληση της έννοιας του «δημοσίου συμφέροντος» και δη: «Με τα δεδομένα αυτά, η θεσπισθείσα με τους νόμους 3833/2010 και 3845/2010 περικοπή αποδοχών και επιδομάτων εργαζομένων στο Δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και συνταξιοδοτικών παροχών αποτελεί τμήμα ενός ευρύτερου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και προωθήσεως διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων της ελληνικής οικονομίας, το οποίο, συνολικώς εφαρμοζόμενο, αποσκοπεί τόσο στην αντιμετώπιση της κατά την εκτίμηση του νομοθέτη άμεσης ανάγκης καλύψεως οικονομικών αναγκών της χώρας όσο και στη βελτίωση της μελλοντικής δημοσιονομικής και οικονομικής της καταστάσεως, δηλαδή στην εξυπηρέτηση σκοπών, που συνιστούν κατ’ αρχήν σοβαρούς λόγους δημοσίου συμφέροντος και αποτελούν, ταυτοχρόνως, και σκοπούς κοινού ενδιαφέροντος των κρατών μελών της Ευρωζώνης, εν όψει της καθιερουμένης από τη νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως υποχρεώσεως δημοσιονομικής πειθαρχίας και διασφαλίσεως της σταθερότητας της ζώνης του ευρώ στο σύνολό της. Τα μέτρα δε αυτά, λόγω της φύσεώς τους, συμβάλλουν αμέσως στην περιστολή των δημοσίων δαπανών. Εν όψει τούτων, με τα δεδομένα, που, κατά τον νομοθέτη, συνέτρεχαν κατά τον χρόνο θεσπίσεως των επιμάχων μέτρων, τα μέτρα αυτά δεν παρίστανται, κατ’ αρχήν, απρόσφορα, και μάλιστα προδήλως, για την επίτευξη των επιδιωκομένων με αυτά σκοπών, ούτε μπορεί να θεωρηθούν ότι δεν ήταν αναγκαία, λαμβανομένου, άλλωστε, υπόψη ότι η εκτίμηση του νομοθέτη ως προς τα ληπτέα μέτρα για την αντιμετώπιση της υπ’ αυτού διαπιστωθείσης κρίσιμης δημοσιονομικής καταστάσεως υπόκειται σε οριακό μόνον δικαστικό έλεγχο».

Προσαρμογή, πειθαρχία, σταθερότητα, δημόσιο συμφέρον, ο συνδυασμός αυτών των εννοιών τεκμηριώνει και επιβάλλει από δικαιοπολιτική άποψη την συνταγματικότητα του «Μνημονίου». Από την άλλη πλευρά οι έννοιες, οι οποίες προβάλλονται, για να τεκμηριώσουν την αντισυνταγματικότητα, είναι ισότητα, αναλογικότητα, εθνική κυριαρχία.

Οι δε αιτιάσεις των αντιμνημονιακών νομικών ότι το «Μνημόνιο» καταργεί τον συνταγματικό πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας και δημιουργεί ένα «Παρασύνταγμα», εύκολα αντικρούονται από το κράτος, με την επίκληση του άρθρου 28 του Συντάγματος, το οποίο καθορίζει τη σχέση εθνικού και διεθνούς δικαίου και το οποίο με την αναθεώρηση του 2001, απέκτησε Ερμηνευτική Δήλωση, σύμφωνα με την οποία το εν λόγω άρθρο «αποτελεί θεμέλιο για τη συμμετοχή της χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» (μία ακόμα συνταγματική επιτυχία του Βενιζέλου).

Εν τέλει η επίκληση του δοσμένου Συντάγματος, προκειμένου να απονομιμοποιηθεί το «Μνημόνιο» από νομική άποψη, έφερε τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Το ίδιο έγινε και στην περίπτωση του κλεισίματος της ΕΡΤ: Εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει κεντρική αιχμή την εφαρμογή της περιβόητης προσωρινής διάταξης του ΣτΕ (καλοκαίρι 2013), με αποτέλεσμα να εκτονώσει και να αφυδατώσει πολιτικά τις κινητοποιήσεις, οι οποίες εξελίσσονταν και συνάμα να δημιουργήσει επικίνδυνες αυταπάτες, οι οποίες διαψεύσθηκαν με την έκδοση της από Φεβρουαρίου 2014 απόφασης του ΣτΕ, η οποία ερμηνεύοντας το άρθρο 15 του Συντάγματος, έκρινε συνταγματικό το «κλείσιμο» της ΕΡΤ με πράξη νομοθετικού περιεχομένου.

Λογικό ήταν ως απόρροια όλων αυτών, η «αριστερή» νομική ρητορεία να μετατοπισθεί και να επιλέξει άλλο πεδίο διαπάλης και άλλα σχήματα, από τη στιγμή που είδε ότι η επίκληση του Συντάγματος «δεν φτουράει». Σε εκείνη τη φάση επινοήθηκε το τέχνασμα της αναλογίας με την «Βαϊμάρη»: Το επιχείρημα είναι, ότι, όπως η "Βαϊμάρη" με επίκληση της κατάστασης ανάγκης καταργούσε συνεχώς το δικό της τυπικό Σύνταημα και κυβερνούσε με διατάγματα και έτσι άνοιξε τον δρόμο στην ανατροπή της από τον φασισμό, κάτι αντίστοιχο γίνεται και σήμερα με τους "μνημονιακούς" νόμους.

Σε αυτή τη ρητορεία συνειδητά αποκρύπτονται μια σειρά ιστορικοπολιτικών παραμέτρων της «Βαϊμάρης», θεμελιώδους σημσίας. Κατ’ αρχήν ανεξάρτητα της προβληματικής για το τι μορφής αστικό κράτος ήταν η «Βαϊμάρη» το κομβικό για να ασκήσουμε κριτική σε αυτή τη συγκεκριμένη μορφή αστικού κράτους, ήταν ότι από την αρχή μέχρι το τέλος επρόκειτο για ένα κράτος, το οποίο ως απόλυτο και άμεσο καθήκον και σκοπό έθετε το ζήτημα της αντεπανάστασης -- της συντριβής του εργατικού επαναστατικού κινήματος.

Στην πλειοψηφία της ελληνικής φιλολογίας, η οποία έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια γύρω από την «Βαϊμάρη», αυτό συνειδητά αποσιωπάται και αποκρύβεται, ότι δηλαδή η υλικότητα του Βαϊμαριανού Συντάγματος ήταν άμεσα συνδεδεμένη με το στρατηγικό στόχο της καταστολής της επανάστασης -- με το στρατηγικό στόχο της επανενσωμάτωσης της εργατικής εξέγερσης στην καπιταλιστική προσταγή. Με αυτόν τον τρόπο η «Βαϊμάρη» ουδετεροποιείται, ως ένα «πεδίο», στο οποίο αποκλειστικά αντιπαρατίθεται η μορφή του αστικοδημοκρατικού κράτους, στο οποίο την πολιτική πρωτοβουλία έχει η σοσιαλδημοκρατία και η μορφή του φασιστικού κράτους. Αντίθετα η «κοινωνική δημοκρατία» της Βαϊμάρης της νικήτριας πολιτικά σοσιαλδημοκρατίας μάχεται από την αρχή κατά του προλεταριάτου και του ΚΚΓ. Σε αυτήν την διαδικασία είναι η ίδια η δημοκρατία, η οποία αξιοποιεί το ίδιο το δικό της «τυπικό» Σύνταγμα για να μετασχηματίσει το «υλικό της Σύνταγμα» στη μορφή του κρατικού φασισμού και όχι η νίκη του συνταγματικού φασισμού επί της συνταγματικής δημοκρατίας, η οποία δήθεν καταργεί το Σύνταγμα και τη δημοκρατία.

Είδαμε τις συνταγματολογικές περιπέτειες της «αριστερής» νομικοπολιτικής θεωρίας της χώρας μας: από την αντισυνταγματικότητα του Μνημονίου, στην αναλογία της Μνημονιακής Ελλάδας με την «Δημοκρατία της Βαϊμάρης». Και στο τελευταίο όμως επινόημα η «θεωρία» τα βρήκε σκούρα. Όταν το ελληνικό αστικό κράτος επέλεξε να επανενσωματώσει τον ελλαδικό πολιτικό φασισμό στην αστική νομιμότητα, δηλαδή στην Κυριαρχία του, μέσω των διώξεων στην ηγεσία της ΧΑ (βλ. http://valorisatio.blogspot.gr/2014/02/e-ta-sergio-bologna.html), η «αριστερή νομική θεωρία» βρέθηκε μετέωρη.

Πώς συμβαδίζει αυτή η πραγματική πολιτική επιλογή του ελληνικού κράτους με την φαντασιακή αναλογία με την «Δημοκρατία της Βαϊμάρης»;. Το ερώτημα ήταν προφανώς αναπάντητο και αυτό γιατί η ίδια η ζωή καταδείκνυε τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις, τις οποίες αναπαράγει η «αριστερή νομική θεωρία». Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε μία διπρόσωπη ρητορική: Από τη μια σε επίπεδο κεντρικού-θεσμικού πολιτικού λόγου στηρίζει «το έργο της Δικαιοσύνης» και από την άλλη οι νομικοί του εκπρόσωποι ψελλίζουν αριστερά και δεξιά για το έωλο της δικονομικής διαδικασίας των διώξεων. Αυτές οι αντιφάσεις έχουν να κάνουν, με το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι νομικοί του συνειδητά επιλέγουν να συσκοτίσουν την ταξική φύση του πολιτικού φασισμού. Δεν αντιλαμβάνονται τον πολιτικό φασισμό ως οργανικά δεμένο με την αστική δημοκρατία, ως γνήσιο τέκνο αυτής σε εποχή καπιταλιστικής κρίσης, αλλά ως εξ αρχής αντιτιθέμενο σε αυτήν, ως αποτελούντος δήθεν την μορφή άρνησής της.

Έτσι το οπορτουνιστικό κριτήριο για τον φασισμό είναι η υπακοή του ή μη στην αστική νομιμότητα. Έτσι υπάρχουν «καλοί» φασίστες-πατριώτες, τύπου κόρης Λεπέν, Γκρίλο, κομματιών των ΑΝΕΛ, Καρυπίδη κοκ και από την άλλη οι «κακοί» φασίστες, οι οποίοι είναι «κακοί» μόνο και μόνο επειδή «δέρνουν, τραμπουκίζουν, μαχαιρώνουν κλπ». Η απάντηση που δίνει ο οπορτουνισμός στον πολιτικό φασισμό είναι «δημοκρατία», όπως αυτή είναι η κάθε απάντηση που δίνει σε κάθε κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα. Από αυτήν την άποψη το τελευταίο επινόημα της «αριστερής νομικής θεωρίας» στη χώρα μας, τώρα που τα προηγούμενα παραμύθια τελείωσαν, είναι η ανάγκη για νέο Σύνταγμα. Αφού είδαν ότι το δοσμένο Σύνταγμα μπορεί να ερμηνευθεί αντιλαϊκά και αντεργατικά και αυτή είναι η κυρίαρχη ερμηνεία, ανακάλυψαν την «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» ως δήθεν παράδειγμα συνταγματικής εκτροπής. Όταν όμως το αστικό κράτος αναβαπτίσθηκε στον θεσμικό «αντιφασισμό», τότε και αυτοί με τη σειρά τους αναγκάστηκαν τελεσίδικα πια να εγκαταλείψουν το παρόν Σύνταγμα και να διακηρύξουν την ανάγκη για ένα καινούριο:

…«Όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία, σε κάθε οικονομική και πολιτική κρίση τίθεται το ερώτημα: «χρειαζόμαστε λιγότερη ή περισσότερη δημοκρατία για να εξέλθουμε από την κρίση;». Ιστορικά, έχουν δοθεί απαντήσεις και στις δυο κατευθύνσεις» (http://ergatikosagwnas.gr/EA/index.php/2012-02-04-20-01-31/1578-2014-02-13-20-24-14). Αυτή είναι η εισαγωγική πρόταση ενός κειμένου με τίτλο «Η ανάγκη ριζικής συνταγματικής αλλαγής». Πρόκειται για την όπως είπαμε, την τελευταία καινοτομία της «αριστερής νομικής θεωρίας». Παρακάτω θα προβούμε σε κάποιες κριτικές παρατηρήσεις επ’ αυτής:

Η καπιταλιστική κρίση και όχι γενικά «κάθε οικονομική και πολιτική κρίση» το βασικό ερώτημα, το οποίο θέτει στις τάξεις είναι: αναδιάρθρωση του κεφαλαίου ή επανάσταση; Αυτή η αντίθεση είναι διαχωρισμένη από το ψευτοδίλημμα «περισσότερη ή λιγότερη δημοκρατία». Το θέμα από θεωρητική και πρακτικοπολιτική άποψη έχει εκτεθεί και επιλυθεί από τον Λένιν στην μπροσούρα «Η Προλεταριακή Επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκυ». Από τη σκοπιά του κράτους το δίλημμα, το οποίο θέτει η καπιταλιστική κρίση δεν είναι «περισσότερη ή λιγότερη δημοκρατία», αλλά αστικό κράτος ή δικτατορία του προλεταριάτου.

Η «δημοκρατία» του κειμένου, το οποίο κριτικάρουμε, είναι αποκλειστικά μια θεσμικονομική μορφή, χωρίς ταξικό περιεχόμενο. Έτσι στην αντίληψη του συγγραφέα αξιωματικά «περισσότερη δημοκρατία» σημαίνει εισαγωγή πολιτειακών θεσμών, οι οποίοι νεκρανασταίνουν μια διαλεκτική μεταξύ της «κοινωνίας των πολιτών» και της «πολιτικής κοινωνίας», ή προσδίδουν θεσμικό χαρακτήρα στην «κοινωνία των πολιτών», όπως «εισαγωγή θεσμών άμεσης δημοκρατίας όπως η λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία, το δημοψήφισμα σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο με πρωτοβουλία των πολιτών και δεσμευτική ισχύ, το δικαίωμα των μαζικών φορέων των εργαζομένων να υποβάλλουν προτάσεις νόμων, η δυνατότητα των πολιτών να συζητούν, να αποδέχονται ή να απορρίπτουν σχέδια νόμων αλλά και ψηφισμένους νόμους, να προκαλούν αναθεώρηση του Συντάγματος ή να αποφασίζουν τη σύγκληση Συντακτικής Συνέλευσης» (Καλτσώνης, οπ). Μα αυτό έχει ήδη προταθεί και δη: «Την ίδια στιγμή η Κοινωνία των Πολιτών ενισχύει τη πορεία προς μια δημοκρατική μεταρρύθμιση της κοινωνίας. Μια μεταρρύθμιση που θα ενισχύει τη συμμετοχή στην πολιτική διαδικασία με τον πολίτη να ελέγχει τους μηχανισμούς λήψης των αποφάσεων και τη νομή της εξουσίας…Οι πρωτοβουλίες των πολιτών, δίνουν την ευχέρεια να προχωρήσουν ζητήματα πέρα από τις στενές κομματικές δομές και αντιλήψεις. Δεν είναι το ζητούμενο να χειραγωγηθούν οι πρωτοβουλίες των πολιτών, αλλά να ενισχυθούν σε ένα πλαίσιο στήριξης με πολιτική θέση. Ας αφήσουμε τον πολίτη ελεύθερο. Να επικοινωνήσει, να δράσει, να αυτοοργανωθεί. Ο κόσμος έχει αλάθητο κριτήριο. Το έχει αποδείξει. Δεν χρειάζεται ινστρούχτορες και καθοδηγητές. Το κίνητρο είναι η συμμετοχή, η παρουσία, ο λόγος. Πολλές φορές όταν προχωρούμε μπροστά καλό είναι να κοιτάμε και πίσω μας. Ο ρόλος της κοινωνίας των ενεργών πολιτών στην διαμόρφωση της πολιτικής είναι σημαντικός. Σήμερα στην πολιτική δράση η Κοινωνία των Πολιτών έχει πρωτεύοντα ρόλο στις αστικές δημοκρατίες μας. Μέσα από τις ατέλειες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και των ελλειμμάτων της σε συμμετοχή των πολιτών, οι ενεργοί πολίτες αντέδρασαν δημιουργώντας το δικό τους πολιτικό γεγονός» (Γ.Α Παπανδρέου, «Η Κοινωνία των Πολιτών εμπεδώνει τη Συμμετοχική Δημοκρατία», 24/2/2014).

Σε πλήρη αντίθεση με τον Λένιν, ο οποίος πατώντας πάνω στην εμπειρία της Κομμούνας και των σόβιετ, κατέδειξε ότι η «δημοκρατικότητα» της δικτατορίας του προλεταριάτου, έγκειται στο ότι εκφράζει τα συμφέροντα της εκμεταλλευόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας κόντρα στους εκμεταλλευτές και στην εγγενή προοπτική, την οποία περιέχει, απονέκρωσης και κατάργησης του κράτους, εδώ η «δημοκρατικότητα» ταυτίζεται με επίτηδες αυτονομημένους από την ταξική πάλη και τις κοινωνικές σχέσεις «συμμετοχικούς» πολιτειακούς θεσμούς. Πρόκειται για ακόμα μία παραλλαγή του βασικού αξιώματος της ρεφορμιστικής σκέψης, το οποίο δεν είναι άλλο από την απόσπαση της πολιτικής από την οικονομία.

Γνωρίζουμε ότι η βολική κριτική στην κριτική μας θα λέει ότι η κριτική μας «είναι ισοπεδωτική και ότι δεν αντιλαμβάνεται την έννοια της ριζικής συνταγματικής αλλαγής ως μεταβατικό εργαλείο σε μια νέα κοινωνική και πολιτική οργάνωση», ως «κάτι ενδιάμεσο». Επίτηδες αυτή η κριτική συσκοτίζει τον κοινωνικοταξικό χαρακτήρα του Συντάγματος, ο οποίος συνίσταται στο ότι αυτός συγκροτεί μία μορφή κράτους, η οποία αντιστοιχίζεται σε ένα ταξικά προσδιορισμένο τύπο κράτους. Η δε ταξικότητα του τύπου του κράτους είναι άμεσα συνηρτημένη με τον τρόπο παραγωγής, τον οποίο το κράτος αυτό ως μηχανισμός της δοσμένης άρχουσας τάξης διασφαλίζει και αναπαράγει. Τι σημαίνει λοιπόν «μεταβατικό τυπικό Σύνταγμα»; Σε ποιόν τρόπο παραγωγής και σε ποιο σύστημα κοινωνικών σχέσεων αντιστοιχεί αυτή η μεταβατική μορφή; Το ερώτημα συνειδητά δεν απαντιέται -- ούτε καν θίγεται.

Ξέρουμε ότι στη σκέψη της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, η οποία αφού διέπραξε το ιστορικό έγκλημα ενάντια στην προλεταριακή επανάσταση του 1918, εξαργύρωσε στο ταμείο της άρχουσας τάξης το έγκλημά της, με το να θέσει τη σφραγίδα της στο νέο Βαϊμαριανό Σύνταγμα, το Σύνταγμα αυτό ήταν μια μεταβατική μορφή προς κάτι, το οποίο σε γεωπολιτικό επίπεδο θα αποκαθιστούσε τις αδικίες της συνθήκης των Βερσαλλιών και σε κοινωνικό επίπεδο θα οδηγούσε σε έναν «δημοκρατικό σοσιαλισμό». Αυτή όμως η εκ μέρους της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας νοηματοδότηση της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης» δεν αναιρεί το ότι στη Γερμανία της περιόδου της «Βαϊμάρης» ο τρόπος παραγωγής ήταν αναπτυγμένα και διευρυμένα καπιταλιστικός και η κυρίαρχη κοινωνική σχέση ήταν η υπαγωγή της προλεταριακής εργασίας στο κεφάλαιο. Πολύ περισσότερο δεν αναιρεί το γεγονός ότι το ίδιο το Βαϊμαριανό Σύνταγμα επέτρεπε στην άρχουσα τάξη να το μετασχηματίσει στην μορφή της πολιτειακής του εξαίρεσης-αυτή της φασιστικής κομισαριακής δικτατορίας στα πλαίσια πάντα του τύπου του αστικού κράτους, ένα προνόμιο το οποίο το ίδιο το βαϊμαριανό Σύνταγμα επεφύλασσε στον εαυτό του με την ανάλογη βέβαια ερμηνευτική συμβολή του Carl Schmitt. Αντίστοιχα ισχύει για το Σύνταγμα και την κοινωνία της σύγχρονης Βενεζουέλας, ή της Πορτογαλίας μετά την «Επανάσταση των Γαρυφάλλων».

Το σημείο όμως στον οποίο η ελληνική «αριστερή νομική θεωρία», συμπυκνωμένη στο κείμενο, το οποίο κριτικάρουμε, εκδηλώνει τον πλήρη σοσιαλδημοκρατικής από πολιτική και θετικιστικής από επιστημολογικής άποψη κοπής συμμορφωτισμό της στο αστικό κράτος, είναι η όψιμη εκ μέρους της υιοθέτηση και προβολή της έννοιας του «οικονομικού Συντάγματος». Πρόκειται ακριβώς για το σημείο του πλήρους εκφυλισμού της.

Ξέρουμε από τα λίγα νομικά μας, ότι η έννοια συναντάται πρώτη φορά στο Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (στα γερμανικά Wirtschaftsverfassung) και αφορά το σύστημα των «οικονομικών και εργατικών συμβουλίων» (Arbeit und Wirtschaftsraten), το οποίο κατοχυρωνόταν από το άρθρο 165 αυτού. Για να διευκολύνουμε, λέμε ότι το «Οικονομικό Σύνταγμα» σηματοδοτεί μια δέσμη διατάξεων στο συνταγματικό σώμα, το οποίο κατοχυρώνει βασικές αρχές για τη λειτουργία της οικονομίας. Η έννοια του «Οικονομικού Συντάγματος» είναι άμεση απόρροια του συνταγματικού νομικού θετικισμού, ο οποίος θεμελιώθηκε από τον γερμανό νομικό Hans Kelsen. Βρίσκεται δε σε άμεσο διάλογο με το βασικό αγκωνάρι της αστικής πολιτικής φιλοσοφίας -- τον μύθο του «Λεβιάθαν»: ότι δηλαδή η ανάδυση του κράτους είναι αυτή, η οποία διαμορφώνει την οικονομία και την κοινωνία και όχι το αντίθετο -- ότι η πολιτική έχει οντολογική προτεραιότητα και υπεροχή από την οικονομία και την κοινωνία.

Πρόκειται για μια προσπάθεια να αναπαρασταθεί η υλική βάση της κοινωνικής ζωής όχι με τους υλικούς όρους της εργασίας, των κοινωνικών σχέσεων και της ταξικής πάλης, αλλά με τις αφηρημένες διατυπώσεις, οι οποίες ευρίσκονται στο κείμενο του τυπικού Συντάγματος. Η υλική ζωή ως απόρροια του Grundnorm. Ο Μαρξ κάτι έχει να μας πει γι’ αυτό: «Το τέλειο πολιτικό Κράτος είναι, κατά τη βαθύτερη σύστασή του, η ζωή του γένους, σε αντίθεση με την υλική ζωή του ατόμου. Όλες οι προϋποθέσεις της εγωιστικής αυτής ζωής, εξακολουθούν να υπάρχουν στην κοινωνία έξω από την πολιτική σφαίρα, αλλά σαν ιδιότητες της ιδιωτικής κοινωνίας. Εκεί όπου το πολιτικό Κράτος έχει φθάσει στην πραγματική του άνθηση, ο άνθρωπος ζει όχι μόνο στη σκέψη, στη συνείδησή του, αλλά και στην πραγματικότητα, στη ζωή, μια διπλή ύπαρξη, ουράνια και επίγεια, την ύπαρξη μέσα στην πολιτική κοινότητα, όπου λογίζεται σαν γενικό ον και την ύπαρξη μέσα στην ιδιωτική κοινωνία, όπου εργάζεται σαν ιδιώτης, βλέπει τους άλλους ανθρώπους σαν απλά μέσα, ξεπέφτει ο ίδιος στο ρόλο απλού μέσου και γίνεται το παίγνιο ξένων δυνάμεων. Το πολιτικό Κράτος είναι, σχετικά με την ιδιωτική κοινωνία όσο ο ουρανός σχετικά με τη γη. Βρίσκεται στην ίδια αντίθεση με αυτή, θριαμβεύει απέναντί της κατά τον ίδιο τρόπο που θριαμβεύει η θρησκεία απέναντι στον βέβηλο κόσμο. Είναι αναγκασμένο να την αναγνωρίσει, να την αποκαταστήσει και ν’ αφήσει τον εαυτό του να κυριαρχηθεί από αυτήν. Ο άνθρωπος στην πιο άμεση ύπαρξή του, είναι μέσα στην ιδιωτική κοινωνία, βέβηλο ον. Εκεί όπου και ο ίδιος και οι άλλοι τον θεωρούν σαν πραγματικό άτομο, είναι ένα ψεύτικο φαινόμενο. Μέσα στο Κράτος, απεναντίας, όπου ο άνθρωπος ζει σαν γένος, είναι το φανταστικό μέλος μιας φανταστικής κυριαρχίας, στερημένος από την πραγματική και ατομική ζωή του και γεμάτος από μια ανύπαρκτη γενικότητα» (Μαρξ, Για το Εβραϊκό Ζήτημα, εκδ. Γκοβόστη).

Προφανώς από τα παραπάνω μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η «αριστερή νομική θεωρία» έχει αποκοπεί εντελώς όχι μόνο από μια επαναστατική αντίληψη για το κράτος, αλλά από την οποιαδήποτε κριτική στην οντολογία του αστικού κράτους. Στην Ελλάδα των τελευταίων τεσσάρων χρόνων σε επίπεδο «αριστερών διανοουμένων», αναφορικά με τη συζήτηση για το κράτος, έχει εκλείψει ο Μαρξ, ο Λένιν, ακόμα και ο Ρουσσώ και έχει νεκραναστηθεί ο Schmitt, ο Kelsen, ακόμα και ο Σβώλος. Όλα αυτά δεν είναι χωρίς πρακτικές συνέπειες για την μη αμελητέο μικροαστικό πληθυσμό, ο οποίος παρακολουθεί αυτές τις προτάσεις και ανακαλύπτει έκπληκτος στο «Σύνταγμα» ένα πεδίο, στο οποίο μπορούν να εκπληρωθούν οι αντιμνημονιακοί του πόθοι. Αντίστοιχα δεν μένουν αδιάφορα και κομμάτια της αστικής τάξης, όταν βλέπουν ότι μέσα από έναν νέο «οικονομικό Σύνταγμα» μπορεί να προωθηθεί η πολυπόθητη «εθνική κυριαρχία».

Είπαμε και παραπάνω ότι από την άποψη του κράτους, το δίλημμα, το οποίο θέτει η καπιταλιστική κρίση, είναι: αστικό κράτος ή δικτατορία του προλεταριάτου. Η ιστορική δυνατότητα να θεμελιωθεί υλικά ένα τέτοιος τύπος κράτους, έχει επαληθευθεί εμπειρικά από το 1871. Περαιτέρω τον Οκτώβρη του 1917 επαληθεύθηκε εμπειρικά η ιστορική δυνατότητα να θεμελιωθεί υλικά η δικτατορία του προλεταριάτου όχι μόνο ως τύπος κράτους, ο οποίος εκφράζει μια νέα ταξικοπολιτική Κυριαρχία, αλλά και ως μία πρωτόγνωρη μορφή, η οποία το βασικό καθήκον, το οποίο θέτει στον εαυτό της, είναι η ίδια της η απονέκρωση και μαρασμός. Αυτό είναι το αγκωνάρι της προλεταριακής πολιτικής φιλοσοφίας για το κράτος.

Ας θέσουμε το ερώτημα στους εκπροσώπους της «αριστερής νομικής θεωρίας» και ας μας απαντήσουν ειλικρινά: «Υπάρχει μια μαρξιστική θεωρία για το κράτος;»

Η αρνητική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, έχει ως άμεση συνέπεια, ότι η όποια κριτική στο κράτος και το δίκαιο συγκροτείται με εννοιολογικά εργαλεία και κατηγορίες δανεισμένα από την αστική επιστήμη και θεωρία και εν τέλει εκούσια-ακούσια αυτή η διαδικασία καταλήγει σε μια απολογητική της μορφής-κράτος.

Η σωστή απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει μια νομιμοποιητική και απολογητική μαρξιστική θεωρία για το κράτος, αλλά υπάρχει μαρξιστική κριτική του κράτους υπό το πρίσμα της απονέκρωσης-μαρασμού και της κομμουνιστικής μετάβασης, όπως αντίστοιχα υπάρχει κριτική της πολιτικής οικονομίας και του κεφαλαίου υπό το πρίσμα απονέκρωσης-κατάργησης του νόμου της αξίας και αντικατάστασης από τον κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής.


πηγή: Lenin Reloaded

29.1.15

Αν στη Ελλαδα γίνει της Ουκρανίας..

Κι αν οι συριζαίοι και εκει και εδω αφήσουν τις καραμέλες πως οι ΗΠΑ είναι σταθεροποιητικός παραγοντας στην περιοχή

Κι αν οι συριζαίοι και εκεί και εδω παραδεχτουν πως 5 χρόνια κορόιδευαν τον ελληνικό λαό π ως η ΕΕ νομικά κατοχυρωνει την ισονομία κα την ισότητα των χωρών μελών, πως είναι θέμα διαπραγματευσης που δεν κανουν οι Σαμαροβενιζέλοι γιατι ειναι πουλημένοι

Και αν οι συριζαίοι και εκεί και εδώ δεν φανούν κότες και θελήσουν να τα βαλουν με την ευρωατλαντική συμμαχία

Και αν στο μεταξυ οι ΑΝΕΛ μαζί με την ΧΑ δεν φτασουν το 30%

Κι αν στο μεταξύ ο συριζα δεν ξαναπαει στο 6-7-8% γιατι θα πηδουν ολοι απο το τραινάκι της ομαλης μετάβασης στη έξοδο από την κρίση

Κι αν θελήσουν να σωσουν με συγκεκριμενο ορθολογικο και ρεαλιστικό τρόπο την Ελλαδα για έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ και σύναψη άλλων διεθνων συμμαχιιων με λαούς που αγωνιζονται επισης για την επιβίωση γους

Κι αν στου Ψυρρή γίνει του Λουγκανσκ

θα είμαστε δίπλα στον αγώνα του ελληνικού λαού.

Ως τότε θα χτυπαμε καθε μορφή δεξιοποίησης της αριστεράς, ειτε προς τα εθνικια και το ντοπιο αστικο κεφάλαιο, είτε προς τα ποτάμια και το ντόπιο αστικό κεφάλαιο.

Δεν αντισταθηκαμε στους Λιλλήκες γι να παμε άδοξα από τους Καμένους.

Και ντροπή σε όποιον λέει πως το ακελ συνεργαστηκε με τους εδω Καμένους.

Εβγαλε και η Χρυση Αυγή ανακοίνωση στηριξης στην νεα κυβερνηση για το θεμα της Ρωσίας και των ιδιωτικοποιησεων λέει...

Αντραπείτε...εν που το 2011 που σας περιμένουμε να αντραπείτε για τες επιπολαιοτητες τζαι τες ψεφκιες..


Ιστορική ανακοίνωση του Λαϊκού Συνδέσμου υπέρ των θέσεων ΣΥΡΙΖΑ για Ρωσία και Ιδιωτικοποιήσεις




Πριν λίγο σε μια ιστορική ανακοίνωση η "σκληρή" ελληνική δεξιά το εθνικιστικό κόμμα του Λαϊκού Συνδέσμου-Χρυσή Αυγή, επικροτεί την γεωστρατηγική στροφή που επιχειρεί η νέα αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ τάσσεται επίσημα υπέρ των αποφάσεων της νέας κυβέρνησης για ματαίωση των ιδιωτικοποιήσεων σε ΔΕΗ κλπ τονίζοντας ότι πρώτος ο Λαϊκός Σύνδεσμος έλαβε αυτές τις θέσεις.
Στην ανακοίνωση με τίτλο «Όχι στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, όχι στις ιδιωτικοποιήσεις» αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι:
«Πάγια θέση της Χρυσής Αυγής, η οποία έχει διατυπωθεί και δημόσια στη Βουλή είναι ότι η Ελλάς δεν πρέπει να συμμετάσχει στις κυρώσεις Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΗΠΑ κατά της Ρωσίας. Αυτήν την στάση επιβάλλει το Εθνικό συμφέρον και τα γεωπολιτικά δεδομένα. Επίσης, στο ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων, τις οποίες θεωρούμε ξεπούλημα της Πατρίδος, έχουμε διατυπώσει θέση κατά των ιδιωτικοποίησεων σε ΟΛΠ και ΔΕΗ. Θεωρούμε επίσης σημαντικό ζήτημα την επιστροφή στον Ελληνικό Λαό της λεγόμενης "μικρής ΔΕΗ"».
Η κυβέρνηση και ο Λαϊκός Σύνδεσμος μπορεί να χωρίζονται από πολιτικό χάοςσε ότι αφορά τις θέσεις τους σε μια πλειάδα θεμάτων, όπως ο διαχωρισμός θρησκείας και κράτους, η λαθρομετανάστευση κλπ  (τις ίδιες θέσεις έχει άλλωστε και ο κυβερνητικός εταίρος οι ΑΝΕΛ), αλλά φαίνεται ότι στα κορυφαία ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης συνάδουν. Και η στήριξη του κόμματος του Λαϊκού Συνδέσμου-Χρυσή Αυγή προς στην κυβέρνηση στην Βουλή σε τέτοια ζητήματα δεν είναι καθόλου αμελητέα υπόθεση.
Οπως και στον Γοργοπόταμο αριστερά και δεξιά δίνουν τα χέρια για να διώξουν τους συνεργάτες της Γερμανίας...
Την ίδια στιγμή στην Ρωσία τα ΜΜΕ πανηγυρίζουν για τις νέες θέσεις της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με τις δυτικές κατά της Μόσχας.
Πάντως είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε στην Μόσχα άρεσε ο πολιτικός όρκος των περισσότερων υπουργών της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτό συνάδουν απόλυτα με τις θέσεις του ΛαΪκού Συνδέσμου, αλλά και των ΑΝΕΛ.
Τα ρωσικά ΜΜΕ επισήμαναν με πληθώρα σχολίων και την επιλογή του Αλ. Τσίπρα και του μεγαλύτερου μέρους της νέας κυβέρνησης να ορκιστεί με πολιτικό όρκο.
Μεταξύ άλλων, την απόφαση σχολίασε και ο αναπληρωτής επικεφαλής του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, πρωθιερέας Νικολάι Μπαλασόφ, ο οποίος εκτιμά ότι «σε μία χώρα με τόσο ισχυρή ορθόδοξη παράδοση, η οποία διαμόρφωσε την ιστορία και την κοσμοαντίληψη του λαού, δεν υπάρχει μέλλον για καμία πολιτική δύναμη, η οποία θα αποφάσιζε να αγνοήσει την Εκκλησία και τις πνευματικές αξίες, που εκείνη προστατεύει και είναι πολύτιμο για τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού».
«Η Ελλάδα δίδαξε στις Βρυξέλλες ένα μάθημα δημοκρατίας» είναι ο χαρακτηριστικός τίτλος του κρατικού ρωσικού πρακτορείου RIA Novosti σε ρεπορτάζ αναφορικά με την  αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης για τη χθεσινή ανακοίνωση της Ένωσης για την Ουκρανία και την πιθανότητα επιβολής νέων κυρώσεων στη Ρωσία, ενώ σύσσωμος ο ρωσικός Τύπος και οι σχετικές εκπομπές στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ της χώρας συγχαίρουν τη νέα κυβέρνηση για τη στάση της.
«Οι Έλληνες αποποιούνται τη σκληρή ευρωπαϊκή ρητορική ως προς τη Ρωσία και αυτό ενδέχεται να βοηθήσει τη Μόσχα να αποφύγει ενίσχυση των κυρώσεων» γράφει το έγκυρο οικονομικό φύλλο RBK (RosBusinessConsulting), σημειώνοντας ότι στον λογαριασμό της στο twitter η επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, Φεντερίκα Μογκερίνι, απέφυγε να αναφερθεί στις διαφωνίες που προέκυψαν με την ελληνική κυβέρνηση.
Βέτο από τον Νίκο Κοτζιά στην Ευρώπη;
«Η Ελλάδα απείλησε να μπλοκάρει τις νέες κυρώσεις της ΕΕ κατά της Ρωσίας» είναι ο τίτλος της κυβερνητικής εφημερίδας «Ρασίσκαγια Γκαζιέτα» που επαναλαμβάνουν πολλά ρωσικά ΜΜΕ, ακόμη και η ρωσική εκπομπή της «Φωνής της Αμερικής» η οποία αναφέρεται στους φόβους για ένα «ελληνικό βέτο» στην αυριανή έκτακτη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ για το Ουκρανικό.
Τι λένε τα ρωσικά ΜΜΕ για τους ΑΝΕΛ
«Ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα είναι ο νέος σύμμαχος της Ρωσίας;» αναρωτιέται η ρωσική υπηρεσία του BBC, ενώ η πατριωτικών τόνων και φιλική προς το Κρεμλίνο ιστοσελίδα Vzglyad.ru αναδεικνύει την άποψη των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» ότι θα πρέπει «να πραγματοποιηθεί γεωπολιτική στροφή προς την κατεύθυνση της Ρωσίας» κάτι που πρώτο δημοσίευσε χθες το defencenet.gr.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο του Συμβουλίου Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής της Ρωσίας, Φιόντορ Λουκιάνοφ, «η Ελλάδα μπορεί να εμποδίσει ένα τυχόν νέο κύμα αντιρωσικών κυρώσεων στη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ»και θα απαιτηθεί να υπάρξει «ξεχωριστή συζήτηση με τον ελληνικό παράγοντα».
Όπως σημειώνει ο Ρώσος διεθνολόγος στο πρακτορείο ΡΙΑ- Νόβοστι, υπάρχει ακόμη μία σειρά χωρών που έχουν εκφράσει διαφωνίες και επιφυλάξεις, όπως η Ουγγαρία, η Τσεχία, η Αυστρία κλπ, ενώ για τον Έλληνα πρωθυπουργό, Αλ. Τσίπρα, «υπάρχουν άλλα ζητήματα πρώτης γραμμής, τα οποία πρέπει να επιλυθούν».
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

28.1.15

Ο Πανος Καμένος θα" τιμήσει" την 1η Απριλίου στην Κυπρο;

το διαβασα μολις τωρα σε τοιχο συριζαίας που ζει στη Κυπρο, που το εγραφε κιολας με καμαρι..οριστε που κατηγορουσατε την αριστερα για διεθνισμό και οτι δεν ειναι επαρκως πατριωτική....!!!

Αν δεν ειναι μπαρουφες από μια φιλη συριζαία που τα εχει παιξει ετσι κι αλλιως εδω και δυο βδομαδες ( ανεβαζει σημειωματα με καρδουλες για τον Αλεξη και ντρεπεται για το ΚΚΕ λεει...) και αλλα ωραία και ευσταθει πως ο Καμενος ανηγγειλε επισκεψη στην Κυπρο την 1η Απριλίου που γιορταζουν οι της ΕΟΚΑ - Αλέξη θα φαει ντοματες ο υπουργος σου με μια σημαιουδα του συριζα καρφιτσωμενη πανω στις ντοματες!!


ΠΑΡΑΚΑΛΕΙΤΑΙ ΘΕΡΜΑ ΤΟ ΑΚΕΛ ΝΑ ΛΑΒΕΙ ΕΓΚΑΙΡΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥ!!

Θα μαθω παντως και θα ενημερώσω.

Η Πειραϊκή Πατραϊκή είναι υπέρ του λιτου βίου για τους Έλληνες

Είμαστε υπέρ του λιτού βίου για του Έλληνες. Ανάπτυξη δεν σημαίνει να κυκλοφορούμε με τις πόρσε.
 
Γιάννης Βαρουφάκης, Υπουργός Οικονομικών


όταν η εθνοσοσιαλιστική κυβερνηση "της αριστερας" σταματά τις ιδιωτικοποιήσεις τί σημαίνει;

Σημαινει πως ότι ιδιωτικοποιήθηκε, ιδιωτικοποιήθηκε και δεν θα υπαρξει περαιτερω ιδιωτικοποίηση.

Για παραδειγμα η ΔΕΗ ιδιωτικοποιήθηκε κατά 73% και θα παραμεινει στην κατοχή του ιδιωτικού καεφαλαίου. Δεν θα ιδιωτικοποιηθει το υπόλοιπο 17%.

Κλαίει γοερα το ιδιωτικό κεφάλαιο!

Ριζοσπαστικό προγραμμα όχι αστεία!

Όταν ένας εθνικιστής και ένας σοσιαλιστής κάνουν κυβερνηση και επιλέγουν για Υπουργό Οικονομικών έναν Ποταμίσιο πώςονομαζεται;

Η Αλίκη στο Ναυτικό

Τράβα μπρος και μη σε μέλλει
Θάρρος η ζωή μας θέλει
Κι είναι πάντοτε ωραία
Η ελπίδα για παρέα

Η καρδιά σου να μη βάζει
Ούτε πίκρα ούτε μαράζι
Τράβα μπρος και μη σε μέλλει
Τράβα μπρος και μη σε νοιάζει

Τράβα μπρος
Κι όσα έρθουν κι όσα πάνε
Τράβα μπρος
Και του κεφαλιού σου κάνε
Τράβα μπρος
Πριν η νιότη σου να φύγει
Τράβα μπρος
Η ζωή μας είναι λίγη

Τράβα μπρος και μη σε νοιάζει
Μια νυχτώνει μια χαράζει
Και ο κόσμος είναι σφαίρα
Που γυρίζει νύχτα μέρα

Μη λυπάσαι δεν αξίζει
Τίποτα μη σε φοβίζει
Τράβα μπρος και μη σε νοιάζει
Σφαίρα είναι η γυρίζει

Τράβα μπρος

Τράβα μπρος και μη σε νοιάζει
Η ζωή μας όλο αλλάζει
Και δεν ξέρεις τι θα βγάλει
Απ’ τη μια στιγμή στην άλλη

Πιες τραγούδησε και γέλα
Κάνε κάθε είδους τρέλα
Τράβα μπρος και μη σε νοιάζει
Τράβα μπρος και χαμογέλα



όταν ένας εθνικιστης και ένας σοσιαλιστής κάνουν κυβέρνηση πώς ονομάζεται; - ριζοσπαστικη αριστερά

Ψηφίζεις σύριζα και σου βγαίνει Λάζαρος Μαύρος

Εθνικιστής, Ρατσιστης, Αντισημίτης, Ομοφοβικος - ποιός το περίμενε - οι υποκρισίες των νεοφιλελευθερων της Κυπρου.

Όλοι παθαμε ενα ταρακουνημα απο τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, νομίζω κανεις δεν το περιμενε, αντιθετα ολοι νομιζαμε πως ειχαμε ξεκαθαρισει για το ποιός ειναι ο συριζα απο ενα σημειο και περα γιατι οι δηλωσεις και οι κινησεις του κόμματος εδειχναν καθαρα την αφοσιωση στον δυτικό αξονα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Κατι που δεν αλλαξε βεβαια λογω της συνεργασίας με του ΑΝΕΛ.
Κυρίως δεν περιμεναμε εμεις εδω στην Κυπρο, όπου η υπόθεση "Εθνικιστικό Υπουργείο Αμυνας, Ελληνικός Στρατος και ΕΛΔΥΚ συνδεεται με τις πολυ μαυρες σελιδες της Ιστορίας μας.
Μια πρωτη - δική μου αντιδραση - είναι πως η κίνηση του συριζα να υπουργοποιησει ενα ατομο εντελως κολλημενο με την Κυπρο απο την ακροδεξια σε ενα τετοιο υπουργειο, καθιστα τον συριζα ακραία επιπόλαιο απεναντι στην Ιστορια της Κυπρου και τα αισθηματα του Κυπριακου λαου, να το πω λαικά, η πρωτη πολιτική πραξη του συριζα ήταν να μας γραψει στα παπαρια του!
 Όχι δεν το περιμενα. Νομιζα πως ξεραμε με ποιους εχουμε να κανουμε αλλα τελικα δεν ξερουμε με ποιους εχουμε να κάνουμε, ανα πασα στιγμη μπορει να μας βγαλουν άλλο ασσο απο ο μανίκι.
Δεν γνωριζω, ουτε μας αφορα η αληθεια, ποιοι κυκλοι του Κεφαλαίου του βαθεως δεξιου κραταιού αστικού κρατους επεβαλαν τον Πανο Καμενο στον Τσιπρα. σιγουρα ομως μπηκε εκει για να αντιπροσωπευσει το μεγαλο ελληνικό Εθνικο Κεφαλαιο, το οποιο βλεπει την Κυπρο σαν προεκταση της Ιδιοκτησίας του και του πλουτου του - εξου και οι τσιριδες του Πανου.
Κατα τον ιδιο τροπο μας βλεπουν ολοι οι "ακροδεξιοι Παίσιοι" και η συνεργασία αυτη ηταν ενα απροσμενο δωρο και στους ακροδεξιους κυκλους της Κυπρου

όπως έλεγε το σποτακι του Πανου "ξεκολλα Αλεξη" θα ηθελα να πω κι εγω στον Πανο για μας "ξεκολλα Πανο και γενικως ξεκολληστε απο την Κυπρο και αφηστε μας ΗΣΥΧΟΥΣ όλοι οι υπερπατριωτες!!

Βγηκαν ομως και οι νεοφιλελευθεροι του δησυ ενοχλημενοι απο αυτη την συνεργασια.
Μα ειναι ακροδεξιοι ειπε η Ξενια Κωνσταντινου στην εκπομπη του Μανωλη Καλατζη οπου ηταν φιλοξενουμενη μαζι με τον Χριστο Χριστοφιδη.
Δεν ξερω απο ποτε ενοχλειται ο ΔΗΣΥ και οι φιλοι του δησυ με την ακροδεξια. Δεν ειδα να ενοχληθει με τους κ.κ Υπουργους Μακη Βοριδη και Αδωνι Γεωργιαδη. Ουτε ειδα κανενα να ενοχλειται με τον ακροδεξιο Χασικο και τους ακροδεξιους του ΕΥΡΩΚΟ ή με την Ελενη Θεοχαρους.
Μαλλον η μη ανοχη στην ακροδεξια αφορα την ανοχη/αγαπη στους νεοφιλελευθερους στο Ποταμι, με τους οποιους ηθελαν πολλοι εδω στην Κυπρο, που είναι πολιτικα ξεμπαρκοι και παριστανουν τους επανενωτικους, να συγκυβερνησει ο συριζα.
ήταν και το εισιτηριο το Ποταμι να εισελθουν στην "αριστερα" της Κυπρου απο τα πλαγια.
Καποιοι κυνηγουν με παθος βουλετικες καρεκλες ή άλλου ειδους νομιμοποίηση μεσα στο ακελ - αλλα θελουν κι ενα αλλοθι ως ειναι αριστεροι, που δεν το εχουν...η συμβουλη μου ειναι να μην βριζουν πολυ τον Τσιπρα γιατι μεχρι το τελος της θητειας του μπορει και να συγκυβερνησει με τους Ποταμισιους που ξερεις; Κι εται να δικαιουνται κι εκεινοι ποντους στη αριστεροσυνη.

Όσον αφορα σε μας, αν κρατουσαμε μικρο καλαθι για τον συριζα, τωρα δεν κραταμε καν καλαθι, κραταμε "μιαν καρω μαντηλια" όσο οσο να χωρει μεσα κανενα κυπριακο μυρωδατο λεμονι" ωσπου να μας το πιασουν τζαι τζεινον να το ποσφυξουν παλε οι αδελφοί  μας...

Πολλα απογοητευμενη με τες ενδειξεις...

από Αυτοκαθορισμός


Όσο νυχτώνει το αγγούρι μεγαλώνει..
  
Ο απόλυτος εφιάλτης για πολλούς, αλλά όχι ακόμα για τους εντός της κυβέρνησης. Πότε θα καταλάβουν πόσο βοηθούν αυτό που θα σαρώσει όλο το "δυτικόφιλο" εποικοδόμημα;
Πολύ γέλιο παιδιά!
Ευχαριστώ Σύριζα!
Η διεθνιστική "αντι-ιμπεριαλιστική αριστερά" στοχοποιεί, μαζί με το Σίχαμα Θεοδωράκη (Ποτάμι), τον ρωσσόφιλο εθνικιστή Καμμένο..
Διατί άραγε;
Πόνεσε αλήθεια πολύ;
Ποτέ δεν είναι αργά να συγκροτήσετε μέτωπο, εκτός και εντός κυβερνήσεως, με το Ποτάμι και την Άθενς Βόις (Βόδια)..
Ο Πάνος θα κάνει μεγάλο εθνικιστικό και φιλορωσσικό ντόρο και πρόκειται να προετοιμάσει τον νέο δεξιό χώρο, που συν τοις άλλοις, και προς αφρίζουσα κατάπληξη όλων των ευρωδούλων, θα είναι ακομπλάριστα φιλορωσσικός, παρά τον ρεαλισμό τού ιδρυτή του. Ο άνθρωπος έχει κάνει το "άλμα" του. Οι συριζαίοι δεν καταλαβαίνουν τίποτα, μιας και ανοίγουν την πόρτα μόνοι τους με τον Κοτζιά, που συνφαντασιώνεται μαζί με τον Τσίπρα (ο φαινομενικά ξύπνιος) ένα πολυπαιχνίδι τύπου Αντρέα Παπανδρέου, σε μια εποχή όμως που θα επιβάλλει επιλογές. Ρωσσία ή ΗΠΑ; Ρωσσία ή Δύση; 
Ευχαριστούμε τον Τσίπρα που είναι τόσο έξυπνος βλάκας ευρωπαϊστής. Μετά τους ευρωηλίθιους φιλελεύθερους ήρθαν οι άνθρωποι όλων των δυνατοτήτων. Ο δρόμος είναι ανοιχτός για μεγαλύτερες αντιφάσεις στο φιλοδυτικό και "διεθνιστικό" στρατόπεδο..
Προσέξτε "σύντροφοι" μην σας υπερκεράσει ο Πάνος, και σεις βρεθείτε με την οακκε και τους "αυτονομο-καταστασιακούς" στα σκουπίδια ενόσω θα αναπτύσσεται ο νέος εθνικισμός. Και τι θα πείτε τότε; Την δυναμική την άνοιξε και ο Γιώργος Παπανδρέου και τώρα είδατε που είναι. 
Αλλά το ξαναλέω: 
Σας ευχαριστούμε πολύ!
Ευχαριστώ Σύριζα! 
Πολύ σας βόλεψε η Χρυσή Αυγή. 
Τώρα έρχονται άλλα.,.. 

27.1.15

Πανος Καμένος - Υπουργος Αμυνας

Τσάβες - Λούλα - Αλιέντε
Η Χουντα δεν τελειωσε το δεκαπέντε!

( Ανταρσυοτικο- κλεμένο )

Λαμπρόν να σας κάψει!
( κυπριακό - δικό μου )

Η ιστορικη υποχρέωση του ΚΚΕ

Το ΚΚΕ  με 15 βουλευτές εχει το δικαιωμα να καταθετει νομοσχεδια και να ζητά ονομαστικη ψηφοφορια. Αυτη ειναι η ιστορικη υποχρεωση του ΚΚΕ προς οφελος των λαικων στρωματων, οχι να μπει σε μια κυβερνηση προκατασκευασμένη μπλοφα των Βρυξελλων.
 Ο Αλεξης δεν ηταν αναγκασμενος να κανει κυβερνηση με τον Καμενο γιατί δεν ειχε άλλη επιλογη.Αντιστροφα πηγε Δεν ειχε άλλη επιλογη παρα τον Καμενο γιατι προδεσμευτηκε στις Βρυξελλες πως για να αποκαθηλωθεί ο Σαμαρας και να πεσει, θα επρεπε ο συριζα να εχει κυβέρνηση να, μεινει στο ευρω, να σεβαστει τα ηδη συμφωνημενα, να μην προκαλεσει ρηξη και να πεισει τον λαο να αποδεχτει το χρεος με την υποσχεση της "σκληρης διαπραγμάτευσης" για ενα βιωσιμο πρόγραμμα αποπληρωμης. Δηλαδή απο το μη βιώσιμο χρεος που μας ελεγε τοσο καιρο, να πάμε στο βιωσιμο χρεος με βιώσιμο πρόγραμμα. 
Πρωτα λοιπον καθίστε να σιγουρευτούμε πως ο συριζα θελει το ΚΚΕ μέσα στη βουλή να ζητά συγκεκριμενα πράγματα απο την κυβερνηση και ονομαστικές ψηφοφοριες και μετά αποφασίζουμε αν όντως  ο συριζα θα ηθελε τον "μπελα" και μέσα στην κυβέρνηση...

25.1.15

Εκλογες - σύντομη ανταπόκριση από την Αθήνα

αντιγραφω απο τον τοιχο φίλου δημοσιογράφου σε τοπική εφημερίδα "Η Λεμεσός" που βρίσκεται στην Αθήνα για να καλυψει τις εκλογες. χωρίς δικό μου σχόλιο..

του Σ.Σ

Βρίσκομαι στη καρδιά του ελληνισμού. Υπάρχει ενθουσιασμός και ελπίδα στους δρόμους της Αθήνας για το μέλλον της πατρίδας. Σε λίγες ώρες και επίσημα το ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η επόμενη κυβέρνηση στη χώρα. Παρακολουθώντας στενά τις εξελίξεις, το πρόγραμμα και τις εξαγγελίες του κόμματος της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς κατέλειξα σε μερικά συμπεράσματα. Κάνω τις ακόλουθες εκτιμήσεις:
→Δίνει ανακούφιση σε άστεγους, μακροχρόνια ανέργους. Η ακραία φτώχεια μειώνεται.
→Δωρεάν ρεύμα για μηδενικά εισοδήματα και μακροχρόνια ανέργους για ένα διάστημα.
→Ο Αντιπρόεδρος της ΝΔ και κομισάριος της Ε.Ε Αβραμόπουλος ψηφίζεται για Πρόεδρος της Δημοκρατίας από το ΣΥΡΙΖΑ.
→Το Μνημόνιο "φεύγει" αλλά τα μνημονιακά μέτρα μένουν.
→Συμφωνία με ΕΕ και ΔΝΤ για νέο Μνημόνιο αλλά δεν θα το λέμε έτσι γιατί επικοινωνιακά θα είναι λάθος.
→Δεν θα επαναφέρει τα όρια συνταξιοδότησης στα προ κρίσης επίπεδα.
→Δεν θα φέρει πίσω στα ασφαλιστικά ταμεία τα κλεμμένα.
→Η Ελλάδα μένει στο ΝΑΤΟ.
→Το 8ωρο είναι ήδη παρελθόν.
→Όταν του ασκείται κριτική θα απαντάει με το γνωστό "παραλάβαμε καμένη γή".
→Προώθηση λύσης του κυπριακού à la americaine.
→Μπόλικο κρατικό χρήμα σε επιχειρηματίες για επενδύσεις. Επιχειρηματίες που επενδύουν στην Ελλάδα και δεν είχαν σχέση σε σκάνδαλα.
→Δίωξη "κακών", διεφθαρμένων επιχειρηματιών που λόγω της πελατειακής τους σχέσης με ΝΔ ΠΑΣΟΚ αναλάμβαναν σκανδαλώδης συμβόλαια και προνομιακή μεταχείριση στις ιδιωτικοποιήσεις. (Σ' αυτό θα χει την στήριξη του ΔΝΤ).
→Καταπολέμιση γραφειοκρατείας για να κάνοει εύκολα και γρήγορα τις buissiness της η "νέα και υγιείς επιχειρηματική τάξη". Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι στο πλευρό της.
→Διευθέτηση χρέους σε συμφωνία με Τρόϊκα. Διαγραφή ενός μέρους με αντάλλαγμα ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.
→Απογοήτευση μιας μεγάλης μερίδας του κόσμου απ τις ελπίδες του ΣΥΡΙΖΑ.
Με λίγα λόγια θυμίζει το θεατρικό έργο του Σαίξπηρ "Πολλή κακό για το τίποτα". Και αυτοί που είναι "υπέρ" και αυτοί που κινδυνολογούν ενάντια. Η επόμενη κυβέρνηση απλά βγαίνει στη διακυβέρνηση γιατί είναι πιο ρεαλιστική, μιλάει την γλώσσα της "λογικής" από την ακροδεξιά, ανορθολογική παρέα που κατάντησε την Νέα Δημοκρατία ο έκπτωτος και απομονωμένος πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Η ανανέωση της ευρωπαϊκής φιλελεύθερης και δημοκρατικής κεντροδεξίας στη Ελλάδα είναι μονόδρομος.‪#‎elections2015‬ ‪#‎syriza‬ ‪#‎nd‬
Υ.Γ. Δεν είμαι γέροντας να κάνω προφητείες άρα όλα υπόκεινται σε έλεγχο και επιβεβαίωση 
ή αναίρεση. Η ζωή θα δώσει απαντήσεις. Και θα είναι σκληρές.

23.1.15

# 4


# 3


Εξαιρετικός! Μπράβο!


9.1.15

ΕΥΡΩΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ!!!


ΕΥΡΩΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΣ ΤΗς ΠΕΝΤΑΡΑΣ!!!
(του Ν. Μπογιοπουλου)
Η τάξη των χορτάτων αποφάσισε να ξαναπιάσει τη «βαριοπούλα» για να σφηνώσει μέσα στο κεφάλι των πεινασμένων την γνωστή απάτη: Ότι τα δικά της ιδιοτελή προνόμια ισοδυναμούν με το δήθεν «εθνικό συμφέρον»...
Δεν υπάρχει πολιτευτής της μνημονιακής συμφοράς, τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός κολαούζος, δεν υπάρχει προύχοντας, δεκανίκι ή παπαγάλος του ευρω-ραγιαδισμού, που να μην επιδίδεται στη διακίνηση του παρακάτω δόγματος:
«Η μεγαλύτερη μεταπολεμική κατάκτηση της χώρας είναι το ευρώ»! Νατη η γνωστή μπούρδα που, όπως ακριβώς και το 2012, επιστρέφει στο προσκήνιο. Ιδού η «μεγάλη αλήθεια» τους, που διακινείται με ένταση οργουελιανής προπαγάνδας τα τελευταία 24ωρα.
Ο στόχος τους είναι προφανής: Επιδιώκουν και στο τελευταίο χωριό της χώρας, και στην τελευταία ανθρωποσύναξη, και στον τελευταίο μισθωτό, «απασχολήσιμο», άνεργο, τον απομονωμένο και παραδομένο μπροστά στο σύγχρονο εικονοστάσι της μαζικής χειραγώγησης που ακούει στο όνομα «τηλεόραση», να φτάσει το παραλυτικό μήνυμα:
«’Η θα αποδεχτείς να θυσιάζεσαι αιωνίως, ή θα μας διώξουν από το ευρώ και τότε… χανόμαστε»!
Το λοβοτομικό τους εγχείρημα να ταυτίσει ο ελληνικός λαός την ίδια του την ύπαρξη με ένα νόμισμα (!), είναι τόσο φτηνό και τόσο ανάξιο, μια σκέτη φάρσα προηγούμενων ιστορικών περιόδων όταν εκτρέφονταν «Μεγάλες Ιδέες» - οι οποίες έφεραν τις πραγματικές συμφορές.
Σε κάθε περίπτωση η τακτική τους συνιστά μια ακόμα απόδειξη για την «ποιότητα» των «σωτήρων»: Για τους ευρω-μαυρογιαλούρους μας το «μεγαλύτερο μεταπολεμικό επίτευγμα» δεν είναι ούτε ότι η Ελλάδα στάθηκε στα πόδια της μετά από την καταστροφή του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Ούτε ότι κατάφερε να περάσει διά πυρός και σιδήρου μέσα από «γύψους» και χούντες. Ούτε ότι ο λαός της δημιούργησε μια χώρα που το ΑΕΠ της, ο πλούτος της, αυξήθηκε από τη μεταπολίτευση και σε σταθερές τιμές του 1974 έως και κατά 15.000%!
Όχι! Για την τάξη που εκπροσωπεί ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Παπανδρέου, ο Θεοδωράκης, το «μεγαλύτερο επίτευγμα» της Ελλάδας είναι ότι έχουν εξαναγκάσει τον ελληνικό λαό να μετράει τη δυστυχία του έχοντας για μονάδα μέτρησης μια… μεταμφίεση του μάρκου!
Το «μεγαλύτερο επίτευγμα» της Ελλάδας (ω, τι κήρυγμα πατριωτισμού»!) είναι ότι, πλέον, τα μονοπώλια μετρούν την φοροαποφυγή τους στην Ελλάδα, τις καταθέσεις τους στην Ελβετία και την εκμετάλλευση του εργάτη στην Ευρώπη, έχοντας για μονάδα μέτρησης μια... μεταμφίεση του μάρκου.
Πράγματι. Από αυτή την άποψη, το ευρώ για την ολιγαρχία - και μόνο για την ολιγαρχία – είναι μεγάλη κατάκτηση. Πράγματι, οι εγγυήσεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ «δεν αμφισβητείται», στην ίδια ολιγαρχία απευθύνονται.
Ακούγοντας τους ευρω-εκβιαστές δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς πως τα «επιχειρήματά τους» δεν αξίζουν ούτε μια τρύπια δεκάρα. Κι αν η προπαγάνδα τους καταφέρνει να «περνάει» και να βαφτίζει το μαύρο άσπρο, είναι για ένα και μόνο λόγο: Επειδή έχει εξασφαλίσει ότι μέσα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, με το διαρκές «πες - πες» της ακατάσχετης ευήθειάς της, «κάτι θα μείνει».
Εντούτοις, όσο κι αν μονότονα επιμένουν ότι το «ευρώ» είναι ένα τοτέμ όπου οι Έλληνες πρέπει να προσέρχονται γονυπετείς για να το προσκυνούν και να του προσφέρουν τα παιδιά τους, όπως ο Αβραάμ τον Ισαάκ, δε μας απαντούν:
Ποιος κερδίζει από τη σφαγή; Ποιος κέρδισε από την ΕΕ, από τα «Αγορές», από τα Μάαστριχτ; Η «βασιλεία των Ουρανών» που υπόσχονταν ποιον αφορούσε; Στη λατρεία ποιου ακριβώς «Θεού» καλούν το λαό να συνεχίσει να παίρνει μέρος ως σφαχτάρι; Τίνος «Άγιος» είναι, τελικά, το ευρώ;
Η ευρω-προπαγάνδα για να πνιγεί μέσα στην ίδια της τη ρηχότητα είναι αρκετό να ζυγιστεί και να μετρηθεί με το ζύγι του καθημερινού ανθρώπου. Εκείνου του ανθρώπου που πάει στο σούπερ - μάρκετ και στη λαϊκή. Εκείνου του ανθρώπου που δεν έχει για φάρμακα και πετρέλαιο θέρμανσης.
Ας το αποτυπώσουμε, λοιπόν, με τον πιο απλό, έως απλουστευτικό και απλοϊκό, τρόπο. Με τον τρόπο, δηλαδή, που υπαγορεύεται από τη δική τους «βαθύνοια», και με δεδομένο ότι τα δώδεκα χρόνια που πέρασαν από τότε είναι ελάχιστος χρόνος για να θολώσει η σκέψη.
Ρωτάμε: Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα που από το ίδιο βράδυ που μας το παρουσίασε ο Σημίτης, ό,τι ο εργάτης αγόραζε με 100 δραχμές, το επόμενο πρωί το αγόραζε με 170 δραχμές;
Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα που με το που μπήκε στη ζωή του Έλληνα, ό,τι τη μια στιγμή κόστιζε 200 δραχμές, την ακριβώς επόμενη στιγμή ο μισθωτός έπρεπε να πληρώσει 340,75 δραχμές για να το ψωνίσει;
Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα που τίναξε την ακρίβεια ακόμα πιο ψηλά;
Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα με το οποίο η Ελλάδα
κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ ανεργίας,
κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ φτώχειας,
κατέρριψε, ήδη προ μνημονίου, κάθε προηγούμενο ρεκόρ πραγματικής μείωσης εισοδημάτων,
κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ σε «λουκέτα» και «φέσια» στην αγορά,
κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ μεταναστευτικής ροής της νεολαίας σε ομαλές συνθήκες,
κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ χρεών;
Βέβαια, ισχύει και η άλλη αλήθεια: Το ευρώ, όντως, είναι εκείνο το νόμισμα με το οποίο η ελληνική πλουτοκρατία - πατώντας πάνω στον κοινωνικό ερειπιώνα που αποτελεί την προϋπόθεση για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» των μονοπωλίων - σημείωσε τη μεγαλύτερη κερδοφορία στην ιστορία της!
Το ευρώ είναι το νόμισμα με το οποίο οι τράπεζες έφτασαν να κατέχουν ενεργητικό 3 (!) φορές πάνω από όλο το ΑΕΠ της χώρας με αποτέλεσμα οι δικές τους «φούσκες» να μετατρέπονται σε χρέη για το λαό και σε πλειστηριασμούς για τα σπίτια του λαού. Να, επομένως, από πού η απορρέει η λατρεία τους για το ευρώ, την ΕΕ, την Ευρωζώνη ΟΝΕ...
Αυτό είναι το ευρώ «τους». Μέσο νομισματικής καταγραφής του θησαυρισμού των λίγων και της αποστέρησης των πολλών. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι και κάθε νόμισμα – από το δολάριο και τη δραχμή μέχρι τα αρχαίες μνες αι τα τάλαντα - στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της ταξικής ανισότητας.
Να λοιπόν γιατί το ερώτημα δεν είναι σε ποιο νόμισμα θα μετρούν τη χλιδή τους οι κεφαλαιοκράτες - και σε ποιο νόμισμα θα μετρούν την ανέχειά τους οι προλετάριοι, οι άνεργοι, εξαθλιωμένοι.
Το ερώτημα δεν είναι σε ποιο νόμισμα οι μεν δουλοκτήτες θα μετράνε τα περισσεύματά τους, οι δε είλωτες το υστέρημά τους.
Το ερώτημα δεν είναι σε ποιο νόμισμα θα μετρούν οι πολυεθνικές την υπεραξία που σφετερίζονται και σε ποιο νόμισμα οι εργάτες και οι άνεργοι την υποτίμηση της ζωής τους και τον εξανδραποδισμό της ύπαρξής τους.
Το δίλημμα είναι αν ο λαός θα διατηρήσει ζωντανές τις δυνάμεις που απαιτούνται ώστε να τους «σαρώσει» θέτοντας στην υπηρεσία του την οικονομία (συνεπώς και το νόμισμα). Αν δηλαδή θα γίνει εκείνος πολιτικά κυρίαρχος αποτινάσσοντας από το σβέρκο του τις πολιτικές βδέλλες. Η’ αν θα «παραδοθεί» και θα αφεθεί να τον απομυζούν μέχρι τελευταίας «ευρωδεκάρας» εκείνοι που δεν δίνουν για τη ζωή του «πεντάρα τσακιστή».... (Το έργο ειναι του ζωγράφου Δημήτρη Τζάνη).....http://www.enikos.gr/