Kalinixta Kypros Καλημέρα να λες

Παραθέτω δύο σημερινά κείμενα «προβολείς» από την κυπριακή μπλογκόσφαιρα.

Το πρώτο ανήκει στον κ. Χρίστο Κ. Σενέκη, μέλους της Κ.Ε του ΔΗΚΟ και το δεύτερο στον Γιώργο Στρατή. Καλή ανάγνωση και καλή ψαριά!

 
Οι παγίδες στις προτάσεις Χριστόφια για το "Περιουσιακό" του Χρ. Σενέκη


Οι προτάσεις Χριστόφια για το «Περιουσιακό» υιοθετούν, πλήρως, την ξεδιάντροπη νουθεσία που υπάρχει στα έγγραφα Ντάουνερ ότι η κατοχύρωση του δικαιώματος της Ιδιοκτησίας πρέπει να είναι «επιφανειακή». Δηλαδή, να γίνεται αναφορά στην κατοχύρωση του δικαιώματος στις αρχικές παραγράφους ως «θέση αρχής», όμως με αστερίσκους και υποσημειώσεις να γίνεται σχεδόν αδύνατη η άσκησή του.

Παράδειγμα αυτής της λογικής αποτελεί η εύηχη «θέση αρχής» ότι «αναγνωρίζεται πλήρως το δικαίωμα ιδιοκτησίας των περιουσιών που επηρεάστηκαν» και ότι «οι ιδιοκτήτες περιουσιών θα αποφασίζουν ελεύθερα (σ.σ. πιο κάτω θα εξετάσουμε πόσο «ελεύθερα») για την τύχη τους».

Μετά, όμως, υπεισέρχονται τα κριτήρια που αναιρούν, σχεδόν ολοκληρωτικά, τη «θέση αρχής»: Δεν επιστρέφονται οι περιουσίες που χρησιμοποιούνται για σκοπούς «δημόσιας ωφέλειας». Αν η περιουσία χρησιμοποιείται ως κατοικία από τον σημερινό «χρήστη» (σ.σ. υιοθέτηση της πάγιας τουρκικής απαίτησης για αντικατάσταση του όρου «σφετεριστής» με τον όρο «χρήστης» διότι, σε βάθος χρόνου, ο «χρήστης» αποκτά δικαιώματα, σε αντίθεση με τον όρο «σφετεριστής» που παραπέμπει σε παράνομη εκμετάλλευση περιουσίας που δεν του ανήκει), τότε ο «χρήστης» μένει στην περιουσία καταβάλλοντας ενοίκιο, μέχρι να γίνουν διευθετήσεις για μεταστέγασή του. Τραγελαφικότερη περίπτωση, αν η περιουσία χρησιμοποιείται από τον «χρήστη» για βιοποριστικούς σκοπούς, τότε θα πρέπει να δοθεί χρόνος για να βρεθεί άλλη περιουσία από την οποία ο χρήστης να μπορεί να έχει ανάλογο εισόδημα! Εξού και η παροχή «δικαιώματος» στον σημερινό «χρήστη» να αποδείξει ότι η ικανοποίηση της επιθυμίας τού ιδιοκτήτη τού προκαλεί δυσανάλογη «ταλαιπωρία»...

Επίσης, δυσχέρεια στην άσκηση του ατομικού δικαιώματος της Ιδιοκτησίας θα προκαλέσουν και οι εξής πρόνοιες των προτάσεων Χριστόφια: Αν η περιουσία έχει αναπτυχθεί ή βελτιωθεί εν μέρει, τότε ο ιδιοκτήτης αποκαθίσταται μόνο στο τμήμα που δεν έχει αναπτυχθεί ή αν επιθυμεί πλήρη αποκατάσταση τότε θα πρέπει να καταβάλει αποζημίωση ίση με την αξία των βελτιώσεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι η μέγιστη έκταση περιουσίας που επιστρέφεται σε ε/κ ιδιοκτήτη στο τ/κ κρατίδιο είναι 7.500 τ.μ. και αν ακόμα και αυτά τα 7.500 τ.μ. δεν διεκδικηθούν μέσα σε δύο χρόνια, τότε αυτά δεν αποκαθίστανται.

Τέλος, άμεση επιστροφή θα δικαιούνται μόνο οι πρόσφυγες των οποίων οι περιουσίες δεν χρησιμοποιούνται από σημερινούς «χρήστες» ή ήταν πέραν των 10 χρονών όταν έχασαν την περιουσία τους. Δηλαδή, υιοθετούμε, μερικώς, την αιρετική αντίληψη ότι εξασθενεί το δικαίωμα ιδιοκτησίας στα τέκνα!

Είναι φανερό ότι όλοι οι ανωτέρω περιορισμοί πλήττουν τον πυρήνα του ατομικού δικαιώματος της Ιδιοκτησίας, υπό την έννοια ότι ουσιαστικά το καταργούν ή καθιστούν δυσχερή την άσκησή του. Και όλα αυτά, στον 21ο αιώνα που όλα τα Συντάγματα των προοδευμένων κρατών διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή του…

http://senekkis.blogspot.com/2010/09/blog-post_16.html


Γράμματα, πνεύματα, νεύματα. Πού πάεις; , του Γιώργου Στρατή


Συνεχίζω πάνω στο ίδιο θέμα γιατί εν σημαντικό. Υποστηρίζεται ευρέως ότι χωρίς την υπογραφή μας τίποτε εν γίνεται, για αυτό πρέπει να κάτσουμε στα αυκά μας τζαι να κόψουμε τες υποχωρήσεις. Το πρόβλημα με τούτη τη συλλογιστική εν ότι βασίζεται σε δυο πυλώνες ψεύτικους. Ο πρώτος εν ότι η κατάσταση εν αλλάσσει, άρα όσα χρόνια τζαι να περάσουν μπορούμε να σφυρούμε αδιάφορα. Ο δεύτερος εν ότι χωρίς να δεχτούμε εμείς δεν μπορεί να υπάρξει νομικά ομαλή κατάσταση. Εν θεμελιακά λάθη τούτα, οπότε τζαι το συμπέρασμα εν λανθασμένο.

Στο προηγούμενο κείμενο έγραφα ότι «[ε]ννα γίνεται αυξανόμενα δύσκολο ο ελληνοκύπριος τάδε γενιάς πρόσφυγας να πάει σε διεθνές δικαστήριο να κερδίσει τον τάδε γενιάς έποικο με το επιχείρημα ότι το δικαίωμα του στην ιδιοκτησία της γης που εγέννησε τον προ(πολλαπλασιάστε τάδε φορές)-πάππο του εν πιο ισχυρό».

Σύμφωνα με τους νομικιστές, τα δικαιώματα του πρόσφυγα δε σβήνουνται αυθαίρετα με το πέρασμα του χρόνου, τζαι θα αναγνωρίζουνται πάντα διεθνώς μέχρι να πιεστεί η Τουρκία να τα σεβαστεί, εχτός αν τα εγκαταλείψουμε μόνοι μας. Η σκληρή πραγματικότητα εν ότι πριν να κλείσει ο μήνας (στες 8 του Μάη έγραψα το κείμενο, στες 27 του Μάη εφκήκε η απόφαση) το ίδιο το ΕΔΑΔ αποφάσισε άλλωσπως.

Το δικαστήριο ανάμεσα σε άλλα εσημείωσε ότι «while an applicant does not necessarily have to be the owner of the ‘home’ for the purposes of Article 8, it may nonetheless be relevant in such cases of claims to ‘homes’ from the past that he or she can make no claim to any legal rights of occupation or that such time has elapsed that there can be no realistic expectation of taking up, or resuming, occupation in the absence of such rights».

Εμείς μπορεί να μεν εσπουδάσαμε νομική στο Sheffield και το Nottingham αλλά δκυο εγγλέζικα μιλούμεν τα. Αν το δικαστήριο θεωρήσει ότι δεν υπάρχει ρεαλιστική προσδοκία να ξαναπάεις σπίτι των προγόνων σου τότε μπορεί να αποφασίσει ότι το δικαίωμα σου στην πατρογονική εστία επήε περίπατο.

Μπας τζαι εν εμετάφρασα σωστά, το ΕΔΑΔ έρκεται να εφαρμόσει την ερμηνεία πάνω στη συγκεκριμένη υπόθεση. «For almost his entire life, the applicant has been living elsewhere. The fact that he might inherit a share in the title of that property in the future is a hypothetical and speculative element, not a concrete tie in existence at this moment in time». Παρόλο που το δικαστήριο αναγνωρίζει ότι ο κύριος Ασπρόφτας έζησε τα παιδικά του χρόνια τζιαμαί, τζαι ότι δυνητικά σε κάποια χρόνια μπορεί να κληρονομήσει το σπίτι, πάλε η χρονική απόσταση τζαι η συνεχιζόμενη κατοχή εν αρκετά για να μεν παραβιάζεται το δικαίωμα του στην πατρογονική εστία.

Μερικά σχόλια τζαι τελειώνω.

Δεν θεωρώ ότι ο δικηγόρος του κυρίου Ασπρόφτα ήταν ανίκανος. Όσο καλός τζαι να ήταν η απόφαση θα ήταν η ίδια.

Παρόλο που η σύμβαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν άλλαξε καθόλου, εγώ έχασα με μια μονοκοντυλιά του ΕΔΑΔ ένα που τα δικαιώματα μου. Νόμιμα τζαι διεκπεραιωτικά, χωρίς την υπογραφή μου.

Πολλοί, βλέποντας να αποδεικνύεται αλόγιστη η στρατηγική εξαναγκασμού της Τουρκίας σε λύση μέσω των διεθνών δικαστηρίων, υποστηρίζουν ότι εν η πολιτική της κυβέρνησης που φταίει. Ο σκοπός τους είναι να παρασυρθούμε σε συζήτηση εσωτερικής κατανάλωσης, ενώ η ουσία εν ότι με το ίδιο το επιχείρημα που βρίσκουν να δικαιολογηθούν παραδέχουνται με τον πιο άμεσο τρόπο ότι τα διεθνή δικαστήρια επηρεάζουνται τζαι κινούνται μέσα στην πολιτική αρένα. Παραδέχουνται επιτέλους ότι το ΕΔΑΔ κινείται μέσα στη σφαίρα της διεθνούς πολιτικής, μέσα σε πολιτικά συμφέροντα που ρέουν, τζαι μαζί τους τζαι οι αποφάσεις του.

Το ΕΔΑΔ ήδη επαράγραψε το δικαίωμα των ακτημόνων προσφύγων στην πατρογονική εστία. Σε άλλη απόφαση είπε ότι οι ιδιοκτήτες πρέπει να προσφύγουν στην επιτροπή αποζημιώσεων, τζαι αν δεν το κάμουν ως το 2011 θα χάσουν μονίμως (ξαναδιαβάστε τζαι υπογραμμίστε, μονίμως) το δικαίωμα προσφυγής τους στο ΕΔΑΔ.

Ίσως πρέπει να εγκαταλείψουμε τη νομικίστικη στρατηγική όσο μας μένουν ακόμα θετικά νομικά προηγούμενα. Ίσως πρέπει να σταματήσουμε να περιπαίζουμε τον κόσμο ότι τα διεθνή δικαστήρια εν μέσα στη γυάλλα ή αποτελούνται που εξωγήινους, πριν να έρτουν να μας παραγράψουν με τον πιο τελεσίδικο τρόπο τζαι το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Εδοκιμάστηκε η στρατηγική με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, τζαι εξίσου πανηγυρικά εγύρισε εναντίον μας.

Αφήνω τες πιο σημαντικές ερωτήσεις για το τέλος: Μήπως κάποιοι οφείλουν μια δημόσια συγνώμη στους ακτήμονες πρόσφυγες που πλέον εχάσαν το διαίωμα στην πατρογονική εστία; Μήπως κάποιοι οφείλουν επιστροφή χρημάτων στους ιδιοκτήτες αιτητές που εκδιωχθήκαν που το ΕΔΑΔ με την εντολή να παν στην επιτροπή αποζημιώσεων; Μήπως κάποιοι οφείλουν μια δημόσια συγνώμη σε όλους τους ιδιοκτήτες πρόσφυγες που λόγω της αλόγιστης τζαι καταστροφικής τους τακτικής πρέπει να διαλέξουν μεταξύ του να προσφύγουν στην επιτροπή αποζημιώσεων μέχρι το 2011 ή να χάσουν δια παντός το δικαίωμα προσφυγής στο ΕΔΑΔ;

http://www.epanenosi.com/index.php/archives/1048