Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

15.9.13

Μια σκέψη για το "αυθόρμητο"...

Το "αυθόρμητο", είναι μια λέξη που κυριαρχεί στο λεξιλόγιο μας τα τελευταία χρόνια και έδωσε το έναυσμα για σοβαρές διαφωνίες, κάποτε ρήξεις, αλλά κάποτε έγινε ευκαιρία - ακριβώς γιατί προκάλεσε ρήξεις - για ένα σοβαρό προβληματισμό και κάποιες σοβαρές αναλύσεις.

Έγραψα προχθές κάτι που το τιτλοφόρησα "Γέννημα θρέμμα του κόμματος", ξέρω πως η φράση αυτή συνήθως έχει ένα θετικό πρόσιμο, εγώ την χρησιμοποίησα αρνητικά, ως εκ τούτου είναι κατανοητό, πως μπορεί ο καθένας, χωρίς δεύτερη σκέψη, να βγάλει κάποια συμπεράσματα που δεν αφορούν τη δική μου τοποθέτηση. Π.χ μπορεί να βγάλει το συμπέρασμα, πως δεν πρέπει να γινόμαστε μέλη κομμάτων. Ή μπορεί να βγάλει το συμπέρασμα πως τα κόμματα προκαλούν βλάβη στην πολιτική σκέψη.

Πολλές φορές, με πολλούς τρόπους προσπάθησα να τονίσω την ανεπάρκεια "της αυθόρμητης" ένταξης μας σε πολιτικά κινήματα, της "αυθόρμητης" ταύτισης μας με πολιτικούς χώρους.

Νομίζω πως την περίοδο μετά το ΄74 και μέχρι το ΄80 περίπου, η ιδεολογικο-πολιτική δουλειά βρισκόταν σε άλλα επίπεδα. Ήταν αναγκαιότητα που εξέφραζε ο ίδιος ο κόσμος, ο οποίος βρέθηκε εκτεθειμένος από τα ίδια τα γεγονότα.

Έκτοτε - κυριαρχεί το "αυθόρμητο" στην κυπριακή αριστερά. Όχι ως μαζική διαμαρτυρία/αντίσταση στο δρόμο, αλλά ως τρόπος πολιτικοποίησης.

Κάθε φορά, που θέτω το ζήτημα της αναγκαιότητας για ιδεολογικο-πολιτική δουλειά, θέτω το ζήτημα της ανεπάρκειας για κάθε πολιτικό κίνημα - είτε αριστερό, είτε δεξιό - να επιβιώνει στηριζόμενο στην αυτονόητη συσπείρωση, λόγω αυτονόητης και αυθόρμητης υποταγής ή έστω προτίμησης σε ένα συγκεκριμένο χώρο.

Το αν, είναι επιτρεπτή η όχι, η ιδεολογικο-πολιτική δουλειά, είναι επίσης από μόνο του ένα σύνθετο θέμα. Απαιτεί ικανά στελέχη, απαιτεί προγραμματισμό αλλά κυρίως απαιτεί αυτό που λέμε "θεωρία και πράξη". Δεν μπορείς να λες άλλα και να πράττεις άλλα...το να μην λες τίποτα λοιπόν, το να θεωρήσεις περιττή την θεωρητική εκπαίδευση των μελών σου, είναι ίσως μια καλή διέξοδος για να πράττεις ανενόχλητα και χωρίς λαϊκή επικύρωση των πράξεων σου.

Στόχος του κειμένου "Γέννημα θρέμμα του κόμματος" ήταν να θίξει την επικινδυνότητα του αυθόρμητου της κυπριακής αριστεράς  -  το αυθόρμητο, γεννά οπαδούς, που είτε με τον ένα, είτε με τον άλλο τρόπο, μακροπρόθεσμα θα καταστούν επικίνδυνοι για τους σκοπούς σου. Σήμερα θα είναι στην άλφα "αυλή", αύριο θα είναι στην άλλη...για τον άλφα ή τον βήτα λόγο.

Είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς, πως η κρίση και η εμβάθυνση της κρίσης, ξυπνά συνειδήσεις και απαλλάσει τον άνθρωπο από τις μυθοπλασίες του ή από την πολιτική βολή του.

Πιθανότερο είναι πως θα προσπαθήσει να διεκδικήσει αυτή τη βολή, ρίχνοντας βολές προς εσένα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου