Ε.Ε Matrix

Εναλλαχτικά θα έβαζα τον τίτλο "όπου ακούς ε.ε ανθρώπινο κρέας μυρίζει" αλλά σκέφτηκα πως δεν θα ήταν "πιασάδικος" ένας τέτοιος τίτλος...όλοι θα νόμιζαν πως αναφέρομαι στην έξοδο από το ευρώ και στην ευρωζώνη, την οποία δεν επιθυμούν...όμως το κείμενο δεν αναφέρεται απλά σ αυτό...αναφέρεται στο κλουβί, αυτό το τεράστιο κλουβί μέσα στο οποίο άνθισαν οι στημένες μας "αντιστάσεις", η "αριστερά", τα κοντέινερς χαρτιού αναλυτικών / θεωρητικών κειμένων για την "επαναθεμελίωση" κάποιου πράγματος, τα κινήματα που ήταν γουάου αλλά έλεγαν ψέμματα ή μάλλον δεν έλεγαν την αλήθεια, πως χρηματοδοτούνταν πάντα πλαγίως βέβαια και πως χτίστηκαν απάνω στη διάλυση του συνδικαλισμού που συνυπόγραψαν, οι επίσης γουάου οργανωτές / γκρούπες / πρωτοπόροι της αριστεράς, σε όλο αυτό το εμετικό παιχνίδι με τα χιλιάδες μαζικά δίκτυα, τα περιοδικά, τις πρωτοβουλίες, τα συνέδρια, τα φιλμάκια....εμετός....είναι υγιές να δραπετεύεις από αυτό το κλουβί και ίσως η μόνη διέξοδος όχι μόνο για την πολιτική  ευθυκρισία ούτε μόνο για την ηθική αυτοτέλεια αλλά ακόμα και για την όποια εναπομείνουσα κριτική ικανότητα...

...δεν ξέρω αν αυτό το κείμενο μου προκαλεί τρόμο ή αν μου προκαλεί αντίθετα μιαν ειρήνευση...ή και μια ειρωνική ψυχρότητα...ή ένα ειρωνικό χαμόγελο...γιατί τόσες λέξεις για τόσο περιορισμένης αξίας φτηνά ψέμματα;...λέγεται απλά...το παιχνίδι των αστών...μπορούσατε να πείτε αυτό:

είμασταν υποψήφιοι να γίνουμε υπάλληλοι σε τράπεζα αλλά η μοίρα το φερε να το ρίξουμε στα βιβλία...είμαστε μια αστική τάξη που μορφώθηκε κι αντί να μετρά ευρώ στο ταμείο μετρά ευρώ σε ένα άλλο "ταμείο".

τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και τους διεθνισμούς τί τους θέλατε;...ήταν απλά ζήτημα προσωπικής ηδονικής ικανοποίησης όλο αυτό το νταβαντούρι με την αριστερά και τη θεωρία; πείτε απλά: είμαστε το κλουβί και οφείλουμε με κάθε θυσία να το συντηρούμε...

Η πραγματικότητα

αναδημοσίευση από Lenin Reloaded

Στην πραγματικότητα, συνέβη το εξής:

Γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η πολιτικο-οικονομική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης προέβη σε ένα μεγάλης έκτασης στρατηγικό σχέδιο.

Το σχέδιο αυτό περιελάμβανε τρεις βασικούς τομείς:

α) τον έλεγχο στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τις πολιτικές τους

β) τον έλεγχο στα πολιτικά κόμματα της λεγόμενης Αριστεράς

γ) τον έλεγχο πάνω στους διανοούμενους

Δηλαδή:

α) τον έλεγχο πάνω στην οργάνωση της εργατικής τάξης

β) τον έλεγχο πάνω στις κομματικές "εναλλακτικές" στο ευρωπαϊκό πολιτικο-οικονομικό σύστημα

γ) τον έλεγχο πάνω στην κοινωνικο-πολιτική ιδεολογία των διαθέσιμων εναλλακτικών

Στόχος του σχεδίου αυτού ήταν ο απόλυτος εγκλωβισμός των πολιτών της Ευρώπης στην κυρίαρχη τάξη πραγμάτων σε περίπτωση σφοδρού κλυδωνισμού του συστήματος. Είναι άκρως πιθανό ότι η παρούσα κρίση είχε προβλεφθεί από τα σχετικά επιτελεία, τα οποία γνώριζαν την πραγματική κατάσταση των καπιταλιστικών οικονομιών και τον πλασματικό χαρακτήρα της "ανάπτυξής" τους, που είχε ήδη φτάσει σε τέλμα από τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Εξού και η αναγκαιότητα κλεισίματος των διόδων αντίδρασης έγκαιρα.

Βασικό μέσο του σχεδίου ήταν το χρήμα, υπό τη μορφή πλουσιοπάροχων χρηματοδοτήσεων οργανισμών και ατόμων που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα του στρατηγικού σχεδιασμού.

Για το τι συνέβη στο α), στις συνδικαλιστικές δηλαδή οργανώσεις, έχουμε δημοσιεύσει κάποια στοιχεία στις εξής αναρτήσεις:

Γ. Μαυρίκος, "Η κατάσταση στην Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία"

Lenin Reloaded, "Διαβολικές συμπτώσεις"

Lenin Reloaded, "Η λαμπρή καριέρα του κ. Irving Brown, ή ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει ΓΣΕΕ"

Είναι άκρως σημαντικό για την ΕΕ να υπάρχουν πολλαπλοί μηχανισμοί συνδικαλιστικού σαμποταρίσματος των απεργιών. Η μαζική συρρίκνωση των συνδικαλιστικών οργανώσεων στην Ευρώπη αφενός εγγυάται ότι όλο και περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν τι συμβαίνει (στην Ελλάδα έχουμε εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό συνδικαλιστικά οργανωμένων) και αφετέρου, απογοητεύονται και απαξιώνουν περισσότερο το συνδικαλιστικό κίνημα. Σε τέσσερα χρόνια κρίσης δεν έχει οργανωθεί μία (1) πανευρωπαϊκής κλίμακας απεργία. Τα χρήματα έχουν πιάσει τόπο.

Για το τι συνέβη στο β), δηλαδή στον έλεγχο πάνω στα πολιτικά κόμματα της λεγόμενης Αριστεράς και την αποτελεσματική απομόνωση και περιθωριοποίηση κομμουνιστικών κομμάτων, έχουμε δημοσιεύσει την εξής ανάρτηση:

Lenin Reloaded, "Για το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ): Κάποια κρίσιμα ζητήματα πιθανώς άγνωστα στην Ελλάδα"

Είναι άκρως σημαντική, μαζί με την άκρως επιτυχή διάλυση ή περιθωριοποίηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων σε χώρες-κλειδιά του εργατικού κινήματος της Ευρώπης, η ύπαρξη "εναλλακτικών" κομμάτων που θα αποκλείουν στην πράξη και ουσία κάθε εναλλακτική, που θα ξανακλείνουν δηλαδή, με τρόπο λεπτό και διακριτικό, όποια "πόρτα" (ρήγμα) πηγαίνει να ανοίξει σε χώρες που πιέζονται ιδιαίτερα από την εγκεκριμένη από το ευρωπαϊκό κεφάλαιο πολιτική. Αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα και επιβεβαιώνεται πλήρως από την έμπρακτη (όχι τη ρητορική) στάση του "Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς".

Για το ζήτημα των διανοουμένων, κεντρικής σημασίας στοιχείο είναι το ιδεολογικό στίγμα των δραστηριοτήτων στις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες που χρηματοδοτήθηκαν στις χώρες-μέλη από την ΕΕ, η ιδεολογική λειτουργία του προσωπικού εδρών που χρηματοδοτούνται από την ΕΕ, όπως οι έδρες Jean Monet, και η σημασία των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων εδώ και χρόνια για την οργάνωση συνεδρίων, την δημιουργία ερευνητικών μονάδων στις πολιτικές και κοινωνικές επιστήμες, την δημοσίευση πρακτικών και βιβλίων, την χρηματοδότηση επιστημονικών, πολιτιστικών και πολιτικών περιοδικών και φορέων. Επίσης η συνάρθρωση ενός σημαντικού τμήματος των χρηματοδοτημένων από την ΕΕ διανοητικών δραστηριοτήτων με κομματικά σημαίνουσες δραστηριότητες διακρατικών οργανώσεων (όπως είναι η ΚΕΑ) που επίσης χρηματοδοτούνται από την ΕΕ. 

Για το ζήτημα αυτό, το ιστολόγιο δημοσίευσε το κείμενο "Κατηγορώ."

Οι λαοί της Ευρώπης είναι δεμένοι πισθάγκωνα σε αυτό το τριπλής θεμελίωσης σύστημα εγκλωβισμού τους, χωρίς να συνυπολογίζεται η ατομική και εθνική οικονομική τους υποδούλωση, η δυνατότητα του συστήματος για χρήση βίας εναντίον τους, και η μιντιακή χειραγώγηση. Οι μορφές αντίδρασης που τους προσφέρονται "αυθόρμητα" είναι αυτές που το σύστημα προκρίνει (και ακόμη και πριμοδοτεί). Οι μορφές αντίδρασης που το σύστημα δεν προκρίνει και δεν πριμοδοτεί είναι ακριβώς οι ίδιες με αυτές που οι ίδιοι "αυθόρμητα" απορρίπτουν βάσει του συνολικού ιδεολογικού συστήματος το οποίο τους περιβάλλει και τους διαμορφώνει ως συνειδήσεις: συνδικαλιστική οργάνωση που έρχεται σε ρήξη με το στημένο συνδικαλιστικό σύστημα, παραγωγή ιδεών που έρχονται σε ρήξη με τις "εγκεκριμένες" ιδέες του ακαδημαϊκού συστήματος και των ΜΜΕ που το αναπαράγουν, κομματική οργάνωση που δεν είναι αρεστή στο σύστημα που δημιούργησε υπομονετικά και με μεγάλα έξοδα το ευρωπαϊκό διευθυντήριο.

Η Ευρώπη είναι μια μεγάλη φυλακή. Το μυαλό μας είναι μια μεγάλη φυλακή. Οι σκέψεις μας είναι σε τεράστιο βαθμό κατευθυνόμενες σκέψεις. 

Δεν υπάρχει καμία ελπίδα χωρίς την επανασυγκρότηση διεθνώς ενός κομμουνιστικού και εργατικού χαρακτήρα και προσανατολισμού κινήματος τόσο δυνατού ώστε να σπάσει τα δεσμά με οποία δένονται οι εργαζόμενοι στην υποτέλεια, με τα οποία εξαναγκάζονται σε μια ωμή ληστεία από το κεφάλαιο. Και αυτό θα είναι τρομακτικά δύσκολο. Και η κατεύθυνση των μαζών είναι ως τώρα η ακριβώς αντίθετη από την μοναδική τους ελπίδα.

Κάποτε, κάποιος ή κάποιοι θα ιχνηλατήσουν με μεγαλύτερη ακρίβεια το ακριβές περίγραμμα της μεγάλης σκευωρίας του κεφαλαίου σε βάρος της ελευθερίας και των βασικών εργασιακών δικαιωμάτων των λαών.

Μέχρι τότε, θα μας λένε τρελούς.