Γιατί δεν κοιταζόμαστε επιτέλους στον καθρέφτη;

[...]

Αλλά τους Χίτλερ και Μουσολίνι βοήθησε και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Οχι μόνο γιατί προετοίμασε το έδαφος, όταν ήταν στις κυβερνήσεις, προκειμένου να μεγαλώσει το τέρας του φασισμού, αφού έκανε σφοδρό αντικομμουνιστικό και αντισοβιετικό αγώνα, έπαιρνε μέτρα διάσωσης του καπιταλισμού από τη μεγάλη οικονομική κρίση του 1929-'33 χτυπώντας εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα, απαγορεύοντας τους εργατικούς διεκδικητικούς αγώνες, σε μια περίοδο μάλιστα που η οικονομική κρίση ωθούσε τις λαϊκές μάζες στην εξαθλίωση. Ηταν αυτές οι κυβερνήσεις, όπως, για παράδειγμα, η κυβέρνηση Μίλερ στη Γερμανία, που, με το νομοθετικό οπλοστάσιο ενίσχυσης της αντιδραστικής ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας, έστρωναν το έδαφος της φασιστικής επίθεσης. Και ταυτόχρονα πρόβαλλαν ως υπεύθυνο για την οικονομική κρίση και ως το μεγαλύτερο εχθρό των λαϊκών μαζών το σοσιαλισμό που οικοδομούνταν στην ΕΣΣΔ.

Aπό την εποχή ακόμη που ο Καρλ Κάουτσκι και η γερμανική σοσιαλδημοκρατία, για να στηρίξουν την αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα, στο όνομα της δημοκρατίας έκαναν τον πιο βρώμικο αντισοβιετισμό, χτυπώντας την Οχτωβριανή Επανάσταση ως «δικτατορία», μέχρι σήμερα, το όπλο του αντικομμουνισμού είναι αιχμή της αστικής ιδεολογίας. Είναι μέρος της στρατηγικής του κεφαλαίου στον «πόλεμό» του κατά της εργατικής τάξης, γι' αυτό και εκφράζεται με «πόλεμο» ενάντια στο επαναστατικό κόμμα της, το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Ο Καρλ Κάουτσκι στο βιβλίο του «Ο μπολσεβικισμός σε αδιέξοδο», έχοντας στραφεί ουσιαστικά ενάντια στην ταξική πάλη, υποστήριζε ότι η αντεπανάσταση των λευκοφρουρών στη Σοβιετική Ρωσία ήταν λιγότερο επικίνδυνη από τον μπολσεβικισμό. Ο Κάουτσκι έφτασε στο σημείο να θεωρεί μια από τις κύριες αιτίες της οικονομικής κρίσης τη σοβιετική εξουσία, λόγω της απόσπασης της αγοράς της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας στον κόσμο από τη βιομηχανική Ευρώπη και πρότεινε ανοιχτά: «Το να βγάλουμε τον μπολσεβικισμό από τη μέση... σημαίνει να ανοίξουμε το δρόμο προς την άνθηση όχι μόνο της Ρωσίας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης». Πάνω στο έδαφος του αντικομμουνισμού, ο αποστάτης Κάουτσκι συνενώθηκε με την κεφαλαιοκρατία στον αντισοβιετικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Επίσης, στο συνέδριο της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, που έγινε στη Λιψία το 1931, ένας απ' τους ηγέτες της, ο Φ. Ταρνόφ, δήλωσε ανοιχτά: «Στεκόμαστε δίπλα στο κρεβάτι του άρρωστου καπιταλισμού όχι μόνο για να κάνουμε διάγνωση. Είμαστε υποχρεωμένοι... να γίνουμε ακριβώς ο γιατρός, που θέλει σοβαρά να θεραπεύσει τον άρρωστο και ωστόσο να διατηρήσουμε το αίσθημα ότι εμείς είμαστε οι κληρονόμοι». «Είναι αυτονόητο - έγραφε ο ηγέτης της κοινοβουλευτικής ομάδας των σοσιαλδημοκρατών στο γερμανικό Ράιχσταγκ Ε. Χάιλμαν - ότι όλη η σοσιαλδημοκρατία εργάζεται για ν' αποτρέψει την κατάρρευση του καπιταλισμού».

Οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας απέτρεπαν τους εργάτες από τις απεργίες, έριξαν μάλιστα και το σύνθημα: Στις συνθήκες της κρίσης είναι εγκληματικό να διεξάγονται απεργίες, γιατί αυτό οδηγεί στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση της παραγωγής. Υποστηρίζοντας τα αντιδραστικά αντεργατικά μέτρα των αστικών κυβερνήσεων, δήλωναν ότι αυτό πρέπει να γίνει εν ονόματι του «μικρότερου κακού», δηλαδή για να αποτραπεί ο φασισμός ή ο «ριζοσπαστισμός από τα αριστερά». Στην πραγματικότητα, όμως, η γραμμή συνεργασίας με την αστική τάξη οδηγούσε από τη μια παραχώρηση στην αντίδραση στην άλλη, στην παραίτηση από τον αποφασιστικό αγώνα κατά της επίθεσης του φασισμού, στρώνοντας ουσιαστικά το δρόμο για την επιβολή του.

[...]

Η συμβολή της σοσιαλδημοκρατίας στην άνοδο του φασισμού

 και οι πλαστογράφοι της Ιστορίας