Ο θρίαμβος της σταθερής απώλειας

Απαντώ στη φωνή σου

στους ανάλαφρους τόνους της ηλικίας σου:

το ποίημα δεν ειν' αυτά που είπαμε 

ούτε τα λίγ' ακόμη που θα ζήσω.

Δεν ειν' αυτά που μου 'δειξες αμίλητος

σα να μην ήτανε δικά σου ουτ' η δική μου

ένδεια

μπρος στους κήπους.

Κοίτα,

η λέξη μόνο βγαίνει

από τη λέξη

κι η ιδιοσυγκρασία της αναβλύζει

ολόκληρη

σα φύση.

Αποτυχαίνω στην ποίηση

όταν συγκεντρώνομαι στην

αιώνια έκφραση

του πρόσκαιρου

καί πληγωμένη

φτιάχνω τά προπλάσματα

της ανημποριάς μου.

Όμως όταν

το μέλλον με χόρτα

με νεύματα, νέφη και στάχτες 

όπως παλιά οι ζωώδεις φύσεις

των ποιητών 

τότε τ' ανάποδα άσπρα μάτια μου

ανθίζουν σαν βολβοί

και γίνονται χρησμοί

οι ελαφροί σου κυνισμοί

της νύχτας.


Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

"Ο θρίαμβος της σταθερής απώλειας"