Η δική μου γενιά έχει χάσει/Giorgio Gaber

Δεν αντέχω τη δήθεν χαρά.
Δεν αντέχω ούτε τα "φαγητά" με παρέες.

Και με τους νέους είμαι απόλυτος:
μόδες, τραγούδια και ξεσαλώματα, δε μ αφορούν καθόλου.

Και βαριέμαι όλους αυτούς που κάνουν τους ηθικούς,
ενθουσιασμένοι με την ιερότητα της συζυγικής ζωής.

Και μετά είναι και οι γκέυ, με όλα τους τα δίκια,
όμως εγώ δεν μπορώ ν ανεχτώ...
την επιδειξιομανία τους.

Δεν γουστάρω αυτούς που τα "παίρνουν" και μετά
κάνουν τον επαγγελματία του κοινωνικού συμφέροντος.

Όσοι κερδοσκοπούν εις βάρος αρρώστων, ανήμπορων,
τοξικομανών και ηλικιωμένων, είναι πραγματικοί εγκληματίες!

Μα εγώ δε βλέπω πια κανένα να γίνεται έξαλλος,
μ όλους όσους έχουν προσαρμοστεί
μ αυτήν την καινούρια ράτσα.

Κι όσοι επινοούν ένα ωραίο κόμμα - για το δικό μας το καλό -
είναι πάντα εντελώς προορισμένο,
να καταντήσει...γελοίο.

Μα, ίσως να είμαι εγώ, αυτός που ανήκει
σε μια ράτσα προς εξαφάνιση.

Η δική μου η γενιά έχει δει
δρόμους και πλατείες γεμάτες
με κόσμο παθιασμένο και σίγουρο
που θα δώσει ένα νόημα στη δική του ζωή.

Μα τώρα όλ αυτά είναι πράγματα
που ανήκουν πια στον περασμένο αιώνα.

Η δική μου η γενιά έχει χάσει.

Δεν γουστάρω την υπερβολική πληροφόρηση
ούτε και τις εφημερίδες και την τηλεόραση.

Η κουλτούρα για τη μάζα είναι μια ανοησία
Και οι ουρές με τα σάντουιτς μπροστά στα μουσεία
μου προκαλούν μελαγχολία.

Και η τεχνολογία που μπορεί να μας πηγαίνει μακρυά
δεν έμαθε κανένα να μιλάει τη γλώσσα μας σωστά.

Είναι ωραίο που στα σχολεία ενημερώνονται γρήγορα
και με όλα τα καινούρια κουίζ
μας εγγυώνται την άγνοια.

Δεν γουστάρω καμιά ιδεολογία
κι ούτε είμαι οπαδός αυτής της δημοκρατίας,
όλων όσων λένε,
πως η πολύ ποιότητα δεν είναι το ζητούμενο,
αφού τα νούμερα είναι που μετράνε.

Ακόμα και ο τόπος μου μ αρέσει όλο και πιο λίγο,
και δεν πιστεύω πια στην ευφυία των ανθρώπων αυτής της χώρας
όπου ο κάθε διανοούμενος πετάει και μια γνώμη,
αλλά αν τον κοιτάξεις πιο καλά...είναι απλώς...ένα αρχίδι!

Μα, ίσως να είμαι εγώ, αυτός, που ανήκει σε μια ράτσα...
προς εξαφάνιση!

Η δική μου γενιά έχει δει,
χιλιάδες παιδιά έτοιμα για όλα,
που έψαχναν να βρουν
- ίσως και με κάποια αλαζονεία -
πως να αλλάξουνε τον κόσμο.

Μπορούμε να τα διηγούμαστε αυτά στα παιδιά μας,
χωρίς καμιά τύψη,
αλλά η δική μου γενιά...έχει χάσει!

Δεν γουστάρω την παγκόσμια αγορά,
αυτόν τον παράδεισο κάθε πολυεθνικής,
που κάποια μέρα - και μην ανησυχείτε! -
θα είμαστε άλλοι πιο φτωχοί κι άλλοι πιο πλούσιοι,
αλλά όλοι πιο ηλίθιοι!

Και φαντάζομαι ένα μέλλον, χωρίς καμιά γιατρειά,
ένα είδος μάζας χωρίς κανένα άτομο,
κι ένα κράτος φοβισμένο και ανήμπορο,
να γίνεται κομμάτια -
και κανείς να μη νοιάζεται για τίποτα!

Και βλέπω μια Εκκλησία, να πιέζει όλο και πιο πολύ -
θα ήθελα να βουλιάξει!
με όλους τους παπάδες της και τα Ιωβηλαία της!

Μα, αυτές είναι αφηρημένες σκέψεις -
είναι οι ιδέες, όσων ανήκουν

σε μια ράτσα προς εξαφάνιση!