Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.
Ζοζέ Σαραμάγκου
Αν σου πω συντρόφισσα ότι πριν να ακούσω τ κομμάτι, το μοναδικό μουσικό κομμάτι -πλην της Διεθνούς -που με έκαμνε να νοιώθω δέος εν το Ντίες Ίραε (http://www.youtube.com/watch?v=ZDFFHaz9GsY) του Βέρντι. Τζιαι για τούτο, σχολιαστές εγράψασιν ότι εν η μουσική αναπαράσταση της Τελευταίας Κρίσεως του Μικελάντζελο όπου ο Θεός έρκεται σαν τιμωρός. Ανάλογα, το κομμάτι τούτον που ανέρτησες, εν υλιστική απάντηση στο κομμάτι του Βέρντι... με το ὑλιστική"να ανταποκρίνεται στο ότι "Θεός"εν υπάρχει τζιαι ως εκ τούτου εν θα έρτει να τιμωρήσει του ζωντανούς τζιαι τους νεκρούς. Οι εργάτες/τριες όμως εν καθόλα ζωντανοί. Το Ρέκβιεμ εν για τους ζωντανούς, είπεν ο Βέρντι στους κριτές του. Μόνον που μάλλον εν για το κομμάτι τούτο που εμιλούσε. Ν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραιο σχόλιο σύντροφε..
ΑπάντησηΔιαγραφή