Ένα θεμελιακό ερώτημα είναι, αν πρέπει να μιλάμε για Αντιφασιστική Κατεύθυνση ή για Αντιφασιστικό Μέτωπο. Αν κάποιος εκτιμά ότι ο φασισμός αποτελεί την κύρια πολιτική του συστήματος για την επίλυση του πολιτικού του αδιεξόδου, θα πρέπει να προτείνει τη συγκρότηση ενός πολιτικού-κοινωνικού Αντιφασιστικού Μετώπου, που θα ενώνει κάθε δύναμη που θέλει να αντισταθεί στο φασισμό. Αν, αντίθετα, πιστεύει, όπως εμείς, ότι ο εκφασισμός της δημόσιας ζωής αποτελεί συστατικό και αναγκαίο στοιχείο της στρατηγικής επίθεσης του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου στο λαό, πρέπει να εργαστεί για την οικοδόμηση της αντιφασιστικής κατεύθυνσης μέσα στο Λαϊκό Κίνημα.
Υπάρχει πολιτική διαφορά ανάμεσα στις δύο εκτιμήσεις; Ναι υπάρχει, γιατί η πρώτη, λαθεμένη άποψη, μπορεί να αποπροσανατολίσει το κίνημα από τον κύριο στόχο της ανατροπής της πολιτικής ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου, με αποτέλεσμα την απώλεια του πιο ζωογόνου και λαϊκά αποδεκτού στόχου του Λαϊκού Κινήματος. Ακόμα χειρότερα, ίσως παραγνωρίζει τον κίνδυνο να μπολιαστεί ο αντιΕΕ και αντιΔΝΤ αγώνας με ρατσιστικά, εθνικόφρονα, δήθεν «αντιμνημονικακά» χαρακτηριστικά, όπως επιχειρήθηκε σχεδιασμένα και από τα πάνω να γίνει στο Σύνταγμα, καλύπτοντας έτσι το φασισμό πίσω από τη μάσκα του «αντιμημονίου». Κίνδυνος υπαρκτός, που μπορεί να πετάξει την Αριστερά από το δρόμο (ας πούμε από την πλατεία Συντάγματος!), αφαιρώντας έτσι το οξυγόνο!
Είναι αναγκαίο να αναγνωρίσουμε, κατ’ αρχάς, ότι ο εκφασισμός γεννιέται από την ανάγκη της καταστολής του Λαϊκού Κινήματος ενάντια στην πολιτική του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, και την ανάγκη για τον αποπροσανατολισμό των λαϊκών μαζών από τους πραγματικούς φταίχτες της κρίσης: τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και την εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό.
Εκφασισμός λοιπόν είναι, τα διλήμματα «ευρώ ή τανκς» του Πάγκαλου, η ΝΑΤΟϊκή άσκηση καταστολής διαδηλώσεων «Καλλικράτης», η απαγόρευση των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας από τον Καμίνη, η ρατσιστική επιχείρηση «Ξένιος Ζεύς» από την ΕΛΑΣ. Εκφασισμός είναι η αστυνομική βία και οι διώξεις αγωνιστών και πολιτικών χώρων , τα ΜΑΤ στις απεργίες. Εκφασισμός είναι η παρονομοποίση της Αριστεράς και οι επιθέσεις σε αγωνιστικούς-κινηματικούς χώρους. Εκφασισμός είναι η στοχοποίηση των καταλήψεων από την ΔΗΜΑΡ, η κατάργηση του Ασύλου, το ρατσιστικό δηλητήριο των ΜΜΕ, τα κηρύγματα του Άνθιμου, οι προκλητικές επεμβάσεις την ξένων παραγόντων στη χώρα. Εκφασισμός αποτελεί η πολιτική των κυβερνήσεων ενάντια στου μετανάστες, και η μετατροπή τους σε δεύτερης κατηγορίας ανθρώπους. Η άνοδος, και το σιωπηλό σπρώξιμο από το σύστημα και τους μηχανισμούς του της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, αποτέλεσε την κορυφαία και πιο επιθετική πολιτική έκφραση του εκφασισμού.
Ο εκφασισμός μπορεί να αντιμετωπιστεί και να νικηθεί, μόνο από ένα πολιτικό, αντικαπιταλιστικό-αντιϊμπεριαλιστικό-αντιφασιστικό Λαϊκό Κίνημα, που θα παλεύει για την ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων, σαν πρώτη αιχμή για το ξεπέταγμα από τη χώρα όλων αυτών που ζούνε πάνω στο σβέρκο του ελληνικού λαού και κάθε εργαζόμενου ανθρώπου στην Ελλάδα. Μπορεί να νικηθεί, μόνο αν οι πλατιές, αγωνιζόμενες λαϊκές μάζες τον συναντήσουν απέναντί τους, σαν συμπλήρωμα της κυρίαρχης πολιτικής, σαν συνυπεύθυνο της μετατροπής τους σε σκλάβους του κεφαλαίου. Κάθε άλλη πολιτική κατεύθυνση είναι καταδικασμένη να αποτύχει οικτρά!
Από την παραπάνω ανάλυση, απορρέουν τα εξής καθήκοντα:
Πολιτική-Ιδεολογική Συγκρότηση του Αντιφασιστικού λόγου
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι ο αντιφασιστικός λόγος θα πρέπει να αποκαλύψει στα μάτια του κόσμου, ότι ο εκφασισμός αφορά το δικαίωμα του ίδιου να αγωνίζεται, να εκφράζεται και να οργανώνεται. Ότι αποτελεί εφεδρεία και συμπλήρωμα της αντιλαϊκής πολιτικής.
Κατ’ αρχάς ότι σε πολιτικό επίπεδο, μπαίνει τροχοπέδη στην ανάπτυξη λαϊκών και εργατικών αγώνων, συσκοτίζει τα αίτια της κρίσης, και ορίζει τον κύριο πολιτικό εχθρό του λαού τους μετανάστες και τους "πολιτικούς-κλέφτες", απομακρύνει την οργή από την ΕΕ και το ΔΝΤ, αθωώνει το ελληνικό κεφάλαιο, το οποίο συνεχίζει να πλουτίζει σε βάρος του λαού, μειώνει τους μισθούς και απολύει εργαζομένους.
Να αποκαλύψει ότι με την αντιμετώπιση του ελληνικού έθνους σαν ενιαία οντότητα, αποκρύπτει τις ταξικές αντιθέσεις, αθωώνει την τάξη που κυβερνά τη χώρα. Ότι ο εθνικόφρονας και φασιστικός λόγος, είναι υποτακτικός απέναντι στα μεγάλα ξένα αφεντικά, αποδέχεται την εξάρτηση της χώρας από τη Δύση, αποδέχεται τον μονόδρομο της ΕΕ, και παλεύει για την επαναδιαπραγμάτευση των όρων συνέχισης της εξάρτησης, με έναν τρόπο που θα εξασφαλίζει την αστική τάξη και όχι τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα(που είναι, άλλωστε ασυμβίβαστα με τις αστικές επιδιώξεις). Να αποκαλύψει ότι ποτέ η αστική τάξη δε θα παλέψει για την εθνική ανεξαρτησία του ελληνικού λαού, πολύ απλά γιατί η εξάρτηση είναι αυτή που εξασφαλίζει την κυριαρχία και τον πλουτισμό της επάνω στο λαό.
Τέλος, να αντιπαλέψει την αντιδραστική μικροαστική ιδεολογία του «σωτήρα», του «μεσσία», που με το «νέο Γουδί» θα «κλείσει φυλακή «τους κλέφτες της Βουλής», και μαζί με αυτά θα ρίξει το λαό σε ένα σκοταδιστικό περιθώριο, χωρίς πολιτικά, συνδικαλιστικά και πολιτιστικά δικαιώματα, έρμαιο των εξελίξεων και εξαπατημένο. ‘Όπως συνέβαινε μετά από κάθε πραγμάτωση μιας "μεγάλης εθνικής ιδέας".
(Επίσης σημαντικό είναι να κατανοηθεί, ότι το Λαϊκό Κίνημα δεν υπερασπίζεται το αστικό κοινοβούλιο και την αστική δημοκρατία από το φασισμό γιατί αυτό από εκεί γεννιέται. Αλλά και γιατί θέλει να ανατρέψει το σύστημα αυτό που ούτε δημοκρατία είναι, ούτε σαν τέτοια αναγνωρίζεται πλέον από τα λαϊκά στρώματα. Θεσμοί όπως η δικαιοσύνη και η αστυνομία είναι εκφασισμένοι, και ανίκανοι να αντιπαρατεθούν στο φασισμό.).
Ταξικός Προσανατολισμός του Αντιφασιστικού Αγώνα
Κομβικό κοινωνικό ζήτημα για κάθε επιδίωξη του Λαϊκού Κινήματος, αλλά ειδικά ενάντια στον εκφασισμό,αποτελεί η ενεργοποίηση του βασικού πληττόμενου από την πολιτική αυτή. Της εργατικής τάξης. Χωρίς την πολιτική οργάνωση της, δεν μπορεί να κερδηθεί καμία μάχη.
Πρώτο και κύριο καθήκον, αποτελεί η πολιτική αποκάλυψη και διαφώτιση, ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός σπέρνουν τον εμφύλιο μέσα στην εργατική τάξη, διασπώντας την και καταδικάζοντας την να μην έχει πολιτική και ταξική συγκρότηση.
Βασικά πολιτικά μέτωπα αποτελούν το ζήτημα της ανεργίας, των μισθών και των ελαστικών σχέσεων εργασίας- και των ΕΟΖ. Η καταδίκη της κυρίαρχης πολιτικής και του κεφαλαίου σαν υπεύθυνους για την εξαθλίωση των εργαζομένων, του ιμπεριαλισμού για τη διάλυση της παραγωγής και της υπαίθρου. Η συνειδητοποίηση ότι η υστερία απέναντι στους μετανάστες, αθωώνει τα αφεντικά για την ανεργία και τους μισθούς. Η συνειδητοποίηση ότι μόνο με την ταξική ενότητα όλων των εργατών μπορεί να κερδηθεί οποιοδήποτε ευρώ από τα αφεντικά.
Πέρα όμως από αυτό, αποτελούν ανοιχτά ζητήματα η πολιτιστική ενότητα της τάξης, η αντίσταση στην γκετοποίηση, η απάντηση στα ρατσιστικά πογκρόμ και τις δολοφονίες. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν μόνο με την ανάδειξη των μεταναστών εργατών σε πολιτικό υποκείμενο, και όχι αντικείμενο ανθρωπιστικής αλληλεγγύης. Να μπολιαστούν, λοιπόν τα σωματεία και οι οργανώσεις του λαού με πολιτικό αντιφασιστικό λόγο.
Αλλά όχι μόνο αυτό, σύντροφοι. Το μεγάλο στοίχημα είναι να οικοδομηθούν στις γειτονιές σχέσεις αλληλεγγύης Ελλήνων και μεταναστών εργατών, κοινές δομές αλληλεγγύης (πχ συσσίτια-όχι ελεημοσύνη), κοινές πολιτιστικές εκφράσεις. Και πάνω από όλα ένταξη, όπου είναι δυνατό, των μεταναστών στις λαϊκές οργανώσεις. Αυτό είναι το πιο δύσκολο μέτωπο! (Και λόγω οργανωτικών δυνατοτήτων.) Να προσπεράσουμε τον πολιτιστικό διαχωρισμό που επιβάλλει το σύστημα.
«Να πάμε στα σπίτια που δεν τα βλέπει ο Ήλιος» είχε πει ένας εκλιπών σήμερα, συναγωνιστής από την Πρωτοβουλία Δυτικών Συνοικιών Θεσσαλονίκης. Γιατί στα σπίτια που δεν τα βλέπει ο Ήλιος, χτυπά η καρδία της εργατικής τάξης.
Κινηματική-Οργανωτική Συγκρότηση του Αντιφασιστικού Αγώνα
Κορμός του αντιφασιστικού αγώνα δεν μπορεί να είναι άλλος, παρά οι οργανώσεις λαϊκής πάλης, που έχουν αναδειχθεί από τον αγώνα ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική. Αυτές άλλωστε οι οργανώσεις αποτελούν και στόχο αλλά και γενεσιουργό αίτιο του εκφασισμού (αφού ανάγκασαν το σύστημα να πετάξει το δημοκρατικό του προσωπείο).
Αυτές λοιπόν οι λαϊκές οργανώσεις, τα σωματεία, οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι συνελεύσεις σχολείων, οι λαϊκές συνελεύσεις και πρωτοβουλίες, οι επιτροπές ανέργων, τα τοπικά κινήματα, είναι που συνενώνουν τα πιο δραστήρια αγωνιστικά στοιχεία του λαού. Είναι εκεί όπου πραγματώνεται η καλύτερη όσμωση Αριστεράς και λαού.
Αυτές οι οργανώσεις έχουν την ευθύνη να εντάξουν στην πολιτική τους κατεύθυνση τον αντιφασιστικό αγώνα, και να μπολιάσουν το λαό με τον αντιφασιστικό λόγο, να πλησιάσουν και να υπερασπιστούν τους μετανάστες και τους Αριστερούς αγωνιστές που δέχονται επιθέσεις. Έχουν ευθύνη να προφυλάξουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Πλάι σε αυτές τις οργανώσεις, πρέπει να στηθούν όπου είναι δυνατό, αντιφασιστικές πρωτοβουλίες, εκεί όπου η δράση των φασιστικών συμμοριών είναι το κυρίαρχο ζήτημα, εκεί όπου υπάρχουν οι πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις, με τη συμμετοχή κάθε τίμιου αγωνιστική που αισθάνεται αντιφασίστας και δημοκράτης.
Να πιαστούν ζητήματα καθημερινότητας, εργασίας, δημοκρατίας, ανεργίας, τοπικά ζητήματα, από μία αντιφασιστική σκοπιά. Να χτυπηθεί πολιτικά ο φασισμός εκεί όπου γεννιέται. Στις λαϊκές, τα σχολεία, τις συνοικίες, τη δουλειά.
Τέλος, και σαν πολιτικό επιστέγασμα, να συγκροτηθεί με πλατύ, συμμετοχικό τρόπο, μέσα στις λαϊκές οργανώσεις, η μαζική αντιφασιστική λαϊκή αυτοάμυνα, που θα απαντήσει στο δρόμο και κινηματικά τη φασιστική βία. Κόντρα στις αυταπάτες των αναρχικών ότι οι ομάδες κρούσης μόνο των οργανωμένων σε κάποιον πολιτικό χώρο θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Συνειδητοποιώντας ότι η νομιμόφρονη και καταγγελτική παθητική αντίσταση δίνει αέρα στους φασίστες. Και ότι αν τους «ταράξουμε της νομιμότητα», θα μας ταράξουν στις σφαλιάρες!
Πρέπει να κατανοηθεί ότι η πολιτική του «Σοκ και Δέος» είναι συστατικό στοιχείο του φασιστικού λόγου και της φασιστικής πρακτικής, και ότι ποντάρουν στην τρομοκράτηση του λαού. Γι’ αυτό η περιφρούρηση του κινήματος αποτελεί αναγκαίο μέρος της απάντησης. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε, ότι η δήλωση της Παπαρήγα «όχι οδόντα αντί οδόντος», μετά από το γνωστό τηλεοπτικό επεισόδιο, έδωσε αβάντζο στην ΧΑ και παρέλυσε τον απλό κόσμο του ΚΚΕ.
Τέλος, μόνο αν υπηρετήσουν συνολικά αυτή την πολιτική κατεύθυνση, θα μπορέσουν η Αριστερά και οι κομμουνιστές να αποκτήσουν μια σχέση «νύχι- κρέας» με το λαό, σαν απαραίτητη προϋπόθεση για την απόκρουση της αντιαριστερής, αντικομουνιστικής υστερίας. Ότι μόνο αν οι Αριστεροί, οι κομμουνιστές, αποτελέσουν στον κοινωνικό τους χώρο υποδείγματα λαϊκών αγωνιστών και ανθρώπων, υπερασπιστές του ψωμιού του κόσμου, θα μπει ο λαός στη διαδικασία υπεράσπισης τους, και απομόνωσης των φασιστοσυμμοριών.
Η Πρωτοβουλία για μια Αριστερή Αντιϊμπεριαλιστική Συνεργασία, οφείλει να ανοίξει στα πλαίσια της συγκρότησης της την κουβέντα, για το πώς θα μπολιάσει με έναν σύγχρονο, δημοκρατικό, αντιφασιστικό λόγο το λαϊκό κίνημα. Για το πώς τα μέλη της θα κινηθούν σαν τα ψάρια μέσα στο νερό στις λαϊκές μάζες και θα υπηρετήσουν τον αντιφασιστικό αγώνα. Για το πώς θα αναγνωριστούν από το κόσμο σαν λαϊκοί αγωνιστές, άξιοι να τους υπερασπιστούν ακόμα και αυτοί που διαφωνούν πολιτικά μαζί τους. Είναι όρος όχι μόνο για την πολιτική ενδυνάμωση, αλλά για την ύπαρξη μας, σαν δυναμική συνιστώσα με ρόλο και λόγο στα πράγματα!
Πηγή: Όλα είναι δρόμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου