το «μαρξιστής» δεν σημαίνει πολλά μόνο του αν δεν κατέχεις την τέχνη της ταξικής επανάστασης..

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Έχω γράψει ήδη τέσσερις φορές επετειακά στο διαδίκτυο για τον Αλιέντε και το πείραμα της Χιλής –τούτη είναι η πέμπτη φορά.. Κάθε φορά, φιλτράροντας την ιστορική εμπειρία μέσα στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία, μαθαίνουμε από αυτό το πείραμα. Νουθετούμαστε..

Με το πείραμα της Χιλής, έκλεισε σαν τραγωδία για τον Χιλιάνικο λαό, ένας κύκλος από τους μύθους του ευρωκομμουνισμού –αυτός του δημοκρατικού δρόμου για το σοσιαλισμό. Ένας άλλος- αυτός του ιστορικού συμβιβασμού, άνοιξε από τον Μπερλίγκουερ και τον Άλντο Μόρο στην Ιταλία και έκλεισε το ’78 με τη δολοφονία του τελευταίου. Άλλος, που άνοιξε το 1961 με τους Σαντινίστας στην Νικαράγουα, έκλεισε το 1990 μετά από δύο εμφύλιους πολέμους.

Ο κύκλος του Τσάβες στην Βενεζουέλα ακόμα κρατεί..

Ο κύκλος της Κούβας είναι ακόμη ανοικτός, από το 1959..

Σαλβαδορ ΑΛΙΕΝΤΕ… δεν είναι απλώς ένας μύθος της Αριστεράς –είναι βασικό μάθημα της ” ιστορίας των κινημάτων των λαών.. -τι να κάνεις και τι να μην κάνεις, για να διώξεις την τυραννία του σημερινού συστήματος”…

Σήμερα, 39 χρόνια μετά την αυτοκτονία του Αλιέντε, ηγέτη της Λαϊκής Ενότητας στη Χιλή το ’70-’73, ένα μήνυμα είναι επίκαιρο όσο ποτέ –το ιστορικό μήνυμα: «λαός ενωμένος-ποτέ νικημένος!». Το λαϊκό κίνημα στη Χιλή υπέστη ήττα – ο Λούι Κορβαλάν, ΓΓ του Κομμουνιστικού Κόμματος Χιλής, σχολίαζε το 1974.. «...Η Χιλή, η Λατινική Αμερική, ο κόσμος των καταπιεσμένων και ξεπουλημένων, πήρε το δρόμο για μία καλύτερη ζωή. Δεν έχουν σημασία οι δυσκολίες και οι παροδικές ήττες του. Η πορεία του θα συνεχιστεί μπροστά, γιατί είναι η πορεία της Ιστορίας...»

40 χρόνια μετά, η Λατινική Αμερική βρίσκεται πολλά βήματα μπροστά!..και στις μέρες μας η χιλιάνικη νεολαία, πάλι ματώνει σε αγώνες για το σήμερα και το αύριο..

Αντιφάσεις θα πείτε.. μα τι άλλο από αντιφατικούς κύκλους συνθέτει το σπιράλ της ιστορικής εξέλιξης των κινημάτων των λαών;..

Επιβεβαιώνεται ένα αβίαστο διδάγμα από το πείραμα της Χιλής: «δεν δικαιούσαι να διστάσεις την κρίσιμη ώρα της μάχης, νικάει μόνο αυτός που ξέρει πότε να πολεμήσει» (Σουν Τζου-η τέχνη του πολέμου).. και ο Αλιέντε και το ΚΚΧ, αν και γνώριζαν το σχέδιο της αντεπανάστασης, δίστασαν την κρίσιμη ώρα να οπλίσουν τον λαό που ήταν συσπειρωμένος και ώριμος να αντισταθεί..Ο Αλιέντε υπάκουσε στους ηθικούς νόμους της αστικής καταγωγής του τηρώντας τις δεσμεύσεις του προς την αστική τάξη της Χιλής–«να μην οδηγηθούμε σε εμφύλιο και αίμα..» είπε.. και θυσίασε τους αγώνες του χιλιάνικου λαού..που έδωσε στα μαύρα χρόνια που ακολούθησαν, 30.000 νεκρούς από τις διώξεις και τα βασανιστήρια της αμερικανοκίνητης χούντας του Πινοσέτ.. Δεν είναι το Χιλιάνικο ΚΚ άμοιρο ευθυνών.. σε άλλο επίπεδο όμως..

Τότε, μετά από τρία χρόνια διακυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας, υπήρχαν οι δύο θεμελιώδεις προϋποθέσεις για να δράσει στην σωστή κατεύθυνση: ισχυρό ταξικό κίνημα και κοινωνικοπολιτική ενότητα και οργάνωση στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Το μόνο εμπόδιο ήταν η γεωμορφολογία αυτής της χώρας (μία λωρίδα, 4.600 χλμ μήκους, με 175 χλμ μέσο πλάτος).. που πολύ εύκολα μπορούσε να αποκοπεί σε κομμάτια.. και αυτό ακριβώς έγινε το σχέδιο της CIA και των αντεπαναταστατών..

Η κριτική αποτίμηση μοιάζει εύκολη υπόθεση σήμερα..ωστόσο..

Ας προβληματιστούμε διαβάζοντας αυτό το σημείωμα: ..-σήμερα, στον τόπο το δικό μας, ...χωρίς το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο της Λαϊκής Ενότητας που θα αφαιρέσει την εξουσία από την ολιγαρχία τι άλλο μπορεί να γίνει;;;..

-τι μπορεί να γίνει για να ανατραπεί το σάπιο σύστημα που μας κυβερνάει;..-τι ενότητα μπορεί να υπάρξει σύμμαχων κοινωνικών ομάδων, που να μην θεμελιώνεται στις ταξικές δυνάμεις της κοινωνίας μας –στην εργατική της τάξη;... -τι άλλο μπορεί να γίνει που να είναι η αφετηρία για να αρχίσει να ξηλώνεται ο καπιταλισμός, οι σχέσεις υποτέλειας και εξάρτησης, η εκμετάλλευση εργαζομένων και πλουτοπαραγωγικών πόρων του τόπου μας υπερ της ολιγαρχίας-τι άλλο από την εξουσία ενός Λαϊκού Μετώπου;..-τι μπορεί να γίνει για να είναι ο λαός κυρίαρχος, για να βλέπει μέλλον η κάθε νέα γενιά, για να παίρνει το μερίδιο του από τη δουλειά του ο κάθε εργαζόμενος;;..

οφείλουμε να οργανωθούμε και να στρατευθούμε άδολα σ’αυτό τον σκοπό –να ξεφύγουμε από τις ατομικότητες και το αυθόρμητο...

Αυτό το μήνυμα παίρνω εγώ –40 χρόνια μετά, 40 λάθη μετά...

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ χωρίς οργάνωση, χωρίς αυτήν την ενότητα, ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ τους στόχους.. ΤΙΠΟΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ!..

Μπορεί το Νοέμβρη του ’73 να γράφαμε το όνομα του Αλιέντε σε συνθήματα έξω από το Πολυτεχνείο –τα μικρά χαρτάκια που μοιράζαμε έγραφαν –αντίσταση στη δικτατορία όπως ο Αλιέντε.. και να αρκούσε αυτό για τότε, -μπορεί ο κόσμος να είναι πιό πολύπλοκος και το ανθρώπινο γένος σχεδόν να διπλασιάστηκε στα 40 χρόνια που πέρασαν, -πολλαπλασιάστηκε όμως και η καταδυνάστευσή του από τη χρηματιστική δράκα του ιμπεριαλισμού και σκοτώθηκαν-θυσιάστηκαν εκατομμύρια ανθρώπων από την καπιταλιστική μηχανή του όλο και μεγαλύτερου κέρδους αυτά τα χρόνια -μπορεί να αποτύχαμε στις πρώτες προσπάθειες μας για έναν νέο κόσμο αλλά έχουμε χρέος να μην σταματήσουμε, -μπορεί ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός να μοιάζει πανίσχυρη τίγρη –μία χάρτινη τίγρη όμως.., -μπορεί να χρειαστεί τώρα να ματώσουμε περισσότερο εμείς για τις μέλλουσες γενιές, -μπορεί, -μπορεί... Το είπε ο Α. Καμύ πολύ περιεκτικά σε μία φράση: «η πάλη για να ανέβεις στην κορφή γεμίζει την καρδιά του ανθρώπου.. -να φανταζόμαστε τον Σίσυφο έναν ευτυχισμένο άντρα..».  Έχουμε χρέος να ανέβουμε αυτή την κορυφή εν τέλει και είμαστε ευτυχισμένοι που κάνουμε τον αγώνα!..

Και μαθαίνουμε από την ιστορία των κινημάτων των λαών..

Μαθαίνουμε να μην εμπιστευόμαστε και να στηριζόμαστε σε ηγέτες ή ηγέτιδες δυνάμεις, τους «σοσιαλιστές» τους λογής οπορτουνιστές και τους «σοσιαλδημοκράτες» -το «μαρξιστής» δεν σημαίνει πολλά μόνο του αν δεν κατέχεις την τέχνη της ταξικής επανάστασης.., -μαθαίνουμε να μην υποχωρούμε σε στρατηγικούς στόχους μας χάριν αβέβαιων «συμμαχιών», όμως μπορούμε να ελιχθούμε πρόσκαιρα, -μαθαίνουμε να στηριζόμαστε στους απλούς ανθρώπους του λαού και κυρίως στην εργατική τάξη..αυτούς που δεν θα προδώσουν ποτέ!

Ο Αλιέντε, είναι μία αμφιλεγόμενη περίπτωση ηγέτη –αγωνίστηκε για το λαό της Χιλής, αλλά παραιτήθηκε από την πάλη για την κατάκτηση της κορυφής την τελευταία στιγμή... Αντί να εξοπλίσει τον λαό που αντιστεκόταν, διόρισε τον δήμιο του λαού –τον Αουγκούστο Πινοσέτ, αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων. Την επόμενη μέρα δολοφονήθηκε ή αυτοκτόνησε και τότε ξεκίνησε η πιό μαύρη σελίδα στην ιστορία της Χιλής..

... «Δεν ισχυρίζομαι οτι νικήσαμε ολοκληρωτικά το μαρξισμό. Ο μαρξισμός είναι σαν... ένα... ένα... Φάντασμα.

Είναι δύσκολο να τον δέσεις.

Ή μάλλον καλύτερα είναι αδύνατο να τον δέσεις...»

Αουγκούστο Πινοτσέτ  (–συνέντευξη στους γερμανούς δημοσιογράφους Χεϊνόφσκι-Σόϊμαν –καλοκαίρι 1974)

Σαλβατόρ Αλιέντε: Εκλέχθηκε πρόεδρος της Χιλής το 1970 με την υποστήριξη του κομμουνιστικού κόμματος και αριστερών δυνάμεων, με μικρή διαφορά από του δεύτερου υποψηφίου. Στην ομιλία του μετά την νίκη του, ο Αλιέντε είπε: «Αξιώνουμε να δημιουργήσουμε έναν διαφορετικό κόσμο, να αποδείξουμε ότι μπορούν να γίνουν βαθιές αλλαγές που αποτελούν επανάσταση. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια κυβέρνηση δημοκρατική, εθνική, επαναστατική και λαϊκή που θα οδηγήσει στον Σοσιαλισμό». Αμέσως μετά την ορκωμοσία του, στις 3 Νοεμβρίου του 1970, άρχισε να εφαρμόζει ένα ευρύτατο πρόγραμμα σοσιαλιστικών μεταρρυθμίσεων κρατικοποιώντας μεγάλες εκτάσεις γης, τον ορυκτό πλούτο της χώρας και τις τράπεζες.

Το πρόγραμμα του Αλιέντε περιλάμβανε αναβάθμιση των συμφερόντων των εργατών, εφαρμογή της αγροτικής μεταρρύθμισης, αναδιοργάνωση της εθνικής οικονομίας σε δημόσιο, μικτό και ιδιωτικό τομέα, εξωτερική πολιτική διεθνούς αλληλεγγύης και εθνικής ανεξαρτησίας, καθώς και νέα θεσμική οργάνωση (ως λαϊκό κράτος) με την ίδρυση ενός ενιαίου σώματος αντιπροσώπων. Το πρόγραμμα της Λαϊκής Ένωσης πρότεινε επίσης την εθνικοποίηση των κύριων ορυχείων χαλκού της Χιλής που άνηκαν σε ξένα συμφέροντα (κυρίως των ΗΠΑ). Ορισμένες χαρακτηριστικές μεταρρυθμίσεις κατά το πρώτο διάστημα της προεδρίας του Αλιέντε περιλάμβαναν την ανακατανομή εκατομμυρίων στρεμμάτων γης σε ακτήμονες ως μέρος της αγροτικής μεταρρύθμισης, αύξηση μισθών στις ένοπλες δυνάμεις, και παροχή δωρεάν γάλατος στα παιδιά. Επίσης, ιδρύθηκαν ο Αναπτυξιακός Συνεταιρισμός Ιθαγενών Πληθυσμών και το Ινστιτούτο Εκπαίδευσης των Μαπούτσε, για να καλύψουν τις ανάγκες των αυτοχθόνων κατοίκων της Χιλής.Παράλληλα ο Αλιέντε εφάρμοσε νέα εξωτερική πολιτική ξεκινώντας τη συνεργασία πρώτα με τη Κίνα και στη συνέχεια με την Κούβα. Η πολιτική του αυτή έφερε σε αντιπαράθεση τα συμφέροντα των ΗΠΑ με συνέπεια οι σχέσεις των δύο χωρών να ψυχραθούν. Ο τότε κάτοικος του λευκού οίκου Νίξον είπε χαρακτηριστικά : Τώρα με τον Κάστρο στην Κούβα και τον Αλιέντε στη Χιλή έχουμε στην Λατινική Αμερική ένα κόκκινο σάντουιτς και μοιραία όλη θα γίνει κόκκινη. Δύο χρόνια αργότερα, από της εκλογής του, άρχισε να καλπάζει ο πληθωρισμός και να πλήττεται βεβαίως η μεσαία τάξη.

... 11 Σεπτέμβρη 1973...πριν 39 (μόλις) χρόνια..

Σύντομο σημείωμα της ανόδου και της πτώσης της Λαϊκής Ενότητας στη Χιλή.

Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε (Salvador Allende Gossens, 1908-1973) ήταν πολιτικός και πρώτος μαρξιστής Πρόεδρος της Χιλής.

Γεννήθηκε στο Βαλπαράιζο το 1908 και σκοτώθηκε (ή αυτοκτόνησε) στο Σαντιάγκο το 1973. Καταγόταν από μεγαλοαστική τάξη και σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγκο. Ασχολήθηκε έντονα με την πολιτική αναπτύσσοντας μαρξιστική δράση. Το 1933 συνέβαλε στην ίδρυση του σοσιαλιστικού κόμματος της Χιλής. Το 1937 συμμετείχε στη κυβέρνηση του Πέντρο Αγκίρε Σέντρα όπου και ανέλαβε για τέσσερα χρόνια υπουργός Υγιεινής. Το 1945 εκλέχθηκε για πρώτη φορά μέλος της Γερουσίας.

Εκλέχθηκε πρόεδρος της Χιλής το 1970 ως επικεφαλής της Λαϊκής Ενότητας (συνασπισμού πολιτικών δυνάμεων: Κομμουνιστικό Κόμμα Χιλής, Σοσιαλιστικό Κόμμα, Ριζοσπαστικό Κόμμα, Κίνηση της Ενωμένης Λαϊκής δράσης (MAPU), Ανεξάρτητη ΛαΪκή Δράση (ΑΡΙ), Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα). Στην ομιλία του μετά την νίκη της ΛΕ, ο Αλιέντε είπε: «Αξιώνουμε να δημιουργήσουμε έναν διαφορετικό κόσμο, να αποδείξουμε ότι μπορούν να γίνουν βαθιές αλλαγές που αποτελούν επανάσταση. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια κυβέρνηση δημοκρατική, εθνική, επαναστατική και λαϊκή που θα οδηγήσει στον σοσιαλισμό». Αμέσως μετά την ορκωμοσία του, στις 3 Νοεμβρίουτου 1970, άρχισε να εφαρμόζει ένα ευρύτατο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων κρατικοποιώντας μεγάλες εκτάσεις γης, τον ορυκτό πλούτο της χώρας και τις τράπεζες.

Το πρόγραμμα της Λαϊκής Ενότητας περιλάμβανε αναβάθμιση των συμφερόντων των εργατών, εφαρμογή της αγροτικής μεταρρύθμισης, αναδιοργάνωση της εθνικής οικονομίας σε δημόσιο, μικτό και ιδιωτικό τομέα, εξωτερική πολιτική διεθνούς αλληλεγγύης και εθνικής ανεξαρτησίας, καθώς και νέα θεσμική οργάνωση (ως λαϊκό κράτος) με την ίδρυση ενός ενιαίου σώματος αντιπροσώπων. Το πρόγραμμα της Λαϊκής Ένωσης πρόβλεπε επίσης την εθνικοποίηση των κύριων ορυχείων χαλκού της Χιλής που άνηκαν σε ξένα συμφέροντα (κυρίως των ΗΠΑ).

....................

Σατράπες – Πάμπλο Νερούντα

Νίξον, Φρέϋ και Πινοσέτ

ως τώρα, ως τούτο τον πικρό

μήνα Σεπτέμβρη του 1973,

με τον Μπορνταμπέρι, τον Γκαρατσάτσου και τον Μπαντζέρ,

ύαινες αχόρταγες, τρωκτικά,

σιγοτρώνε τα λάβαρα,

τα καταχτημένα με τόσο αίμα, με τόση φωτιά,

στα τσιφλίκια ποδοπατημένα,

διαβολικοί δραγουμιστές,

σατράπες, μύριες φορές πουλημένοι,

ξεπουλητάδες βαλτοί

από τους λύκους της Νέας Υόρκης...

πεινασμένες για δολλάρια μηχανές,

σημαδεμένοι από τα θύματα

των λαών που θυσιάσατε,

εκπορνευμένοι μικροπωλητές

ψωμιού και αέρα αμερικάνικου,

εγκληματικοί βούρκοι, συμμορίες

από μαστρωπούς μπόσηδες

δίχως άλλο νόμο απ’τα βασανιστήρια

και την πείνα που μαστιγώνει τους λαούς...

Πάμπλο Νερούδα

έγραψε ο Κοκτέηλ Μολότωφ