Σκέψεις για την καταστολή του Occupy

1. Η πιθανότητα η επιχείρηση καταστολής να συνδέεται με τον ιδιοκτήτη του κτηρίου, που είναι η Εκκλησία, σε σχέση με την πρόσφατη απώλεια εκκλησιαστικής περιουσίας και την "αγωνία' επανάκτησης των δικαιωμάτων της σε δικά της κτήρια, είναι αμφίβολη. Το συγκεκριμένο σπίτι δεν είναι εμπορικά εκμεταλλεύσιμο.

Η Εκκλησία δεν έχει κανένα λόγο να διεκδικεί ένα κτήριο εκτός από την περίπτωση που αυτή η διεκδίκηση εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλάνο πολιτικών διεκδικήσεων. Στην προκειμένη, θα μπορούσε να αφορά
α) τον δημόσιο χώρο "Λήδρας και Φανερωμένης" τον οποίο όπως γνωρίζουμε διεκδίκησαν έντονα πέρσι  οι ακροδεξιοί πολιτικοί φίλοι της Εκκλησίας ανεπιτυχώς.
β) την επιθυμία τόσο της Εκκλησίας όσο και πολλών άλλων πολιτικών κύκλων, να κλείσουν οριστικά τα οδοφράγματα.

Εάν η εκκλησία έχει ανάμιξη στο συμβάν - αυτό δεν συνδέεται με καμιά "επιτυχία" κανενός να "πάρει" τα χρωστούμενα της εκκλησίας προς όφελος των δημοσίων ταμείων, γιατί το εν λόγω κτήριο δεν αντισταθμίζει ποσώς την επανάκτηση "των χρωστούμενων" - αλλά συνδέεται με την "αποτυχία" του κράτους και της κυβέρνησης  να ελέγξει τις πολιτικές παρέμβασεις της εκκλησίας σε μια μείζονος πολιτικής σημασίας περιοχή. Αντ΄αυτού, εάν υπάρξει απόδειξη πως η εκκλησία έβαλε το χέρι της στην πραγματοποίηση της επιχείρησης καταστολής - αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως το κράτος και η κυβέρνηση συνέργησε με την εκκλησία, εναντίον πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας.

2. Η πιθανότητα η επιχείρηση καταστολής να συνδέεται με την ανάληψη εκ μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας της Προεδρίας της Ε.Ε μας αναγκάζει να προβούμε σε ορισμένα ενδιαφέροντα συμπεράσματα και ερωτήματα:
α) παντού 'οπου εκδηλώθηκαν ειρηνικά κινήματα σε έδαφος χωρών της Ε.Ε τα μέτρα καταστολής ήταν ασύμμετρα σε μέγεθος βίας.
β) η Ευρώπη των Λαών φαίνεται να δείχνει μηδενική ανοχή, όχι μόνο στη διαφορετικότητα και στο δικαίωμα πολιτικής άποψης αλλά σε αυτό καθαυτό το δικαίωμα των ειρηνικών μορφών διαμαρτυρίας.
γ) η ανάληψη της Προεδρίας από την εκάστοτε χώρα μέλους της Ε.Ε, είναι εκ των πραγμάτων δεσμευτική σε ακραίες επιχειρήσεις καταστολής, που στόχο έχουν να εγκαθιδρύσουν ένα έκτατο πλαίσιο αστυνόμευσης  στην εκάστοτε χώρα, ενδεικτικό του πλαισίου λειτουργίας της ίδιας της Ε.Ε, την οποία καλείται να αντιπροσωπεύσει ως Προεδρεύουσα η χώρα.
δ) εαν η Ε.Ε έχει τη δικαιοδοσία να επεμβαίνει και να επιβάλλει μέτρα καταστολής εναντίον πολιτών της δημοκρατίας που διαμαρτύρονται ειρηνικά, χωρίς δικαίωμα του Κράτους να παραβεί αυτή την εντολή, η Ε.Ε έχει ήδη καταστείλει τις δικαιοδοσίες του ίδιου του Κράτους.
ε) εαν η Ε.Ε έχει το δικαίωμα να καταστέλλει το ίδιο το Κράτος, τόσο η Ε.Ε όσο και το Κράτος είναι φύσει εχθρικά προς την ιδιότητα του πολίτη.
ζ) εαν το Κράτος μέλος της Ε.Ε είναι φύσει εχθρικό προς την ιδιότητα του πολίτη έχει ήδη καταργηθεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Δεν υπάρχει κανένα νόημα να ψηφίζουμε ή να μην ψηφίζουμε.
η) εαν δεν υπάρχει δικαιοδοσία των πολιτών να ασκούν προστατευμένα τα δημοκρατικά τους δικαιώματα , πλην του δικαιώματος να "ψηφίζουν" και όταν τα ασκούν, οι εκλελεγμένοι είναι δεσμευμένοι να ακολουθούν ανώτερες οδηγίες,  τότε το αστικό κοινοβούλιο και η κυβέρνηση είναι απλά και μόνο ο τοπικός εντολοδόχος μιας πολιτικής διχτατορίας.
θ) η κρατική - κυβερνητική εξουσία ως εντολοδόχος της πολιτικής διχτατορίας - είναι τα μαθήματα που ματαίως μας δόθηκαν αλλά δεν πήραμε από την παράδοση του μαρξισμού.
ι) η αριστερά ως δικαιούχος διαχειριστής του αστικού ευρωπαϊκού κράτους είναι το αργό τέλος της αριστεράς.

3. η διαστροφή που προκαλεί η αποτυχημένη "εκσπερμάτωση" των φιλελεύθερων μορφών κοινωνικοποίησης, ο φθόνος στο διαφορετικό και στην ηδονή του διαφορετικού, είναι μια άλλη μορφή του αστικού τέρατος. η βία που ασκείται δεν αφορά μόνο τον άνθρωπο ως "πολιτικό" ον. αφορά το σώμα ως μετέχων και δημιουργό μιας άλλης ζωής και ενός άλλου μη τερατώδους ανθρώπου.

4. ο πόλεμος στο αστικό κράτος αφορά το δικαίωμα μας να μην είμαστε τέρατα.