"Μερκολάντ", ο καινούριος συμβιβασμός;

Εναν συμβιβασμό ανάμεσα στην επαναδιαπραγμάτευση του συμφώνου δημοσιονομικής πειθαρχίας, που ζητεί ο Ολάντ, και στην ευλαβική προσήλωση στο σύμφωνο, που επιθυμεί η Μέρκελ, προβλέπει ο Ρενό Ντεούς, καθηγητής στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών (Sciences Po), όπου διευθύνει το Κέντρο Ευρωπαϊκών Σπουδών. «Αν ο Φρανσουά Ολάντ επιμείνει να ανοίξει ξανά το θέμα, είναι απίθανο να του κλείσουν την πόρτα στα μούτρα. Οχι μόνο γιατί δεν μπορούν να αγνοήσουν την εντολή που θα έχει λάβει από τον γαλλικό λαό, αλλά και γιατί δεν είναι ο μοναδικός ευρωπαίος ηγέτης που ζητεί να γίνουν ενέργειες για να ενισχυθεί η ανάπτυξη» λέει μιλώντας στο «Βήμα». «Είναι βεβαίως απίθανο η Γερμανία να δεχθεί να κάνει πίσω σε όσα πέτυχε στο τέλος του 2011. Τίποτε όμως δεν μας εμποδίζει να υιοθετήσουμε ένα ακόμη σύμφωνο που θα συμπληρώνει το πρώτο».

Στην Ευρώπη «ο ρόλος της Γαλλίας και της Γερμανίας έχει υπάρξει καθοριστικός. Πολλοί παράγοντες συνέβαλαν σε αυτό. Στον οικονομικό τομέα, οι δύο χώρες εκπροσωπούν το μισό του ΑΕΠ της ευρωζώνης. Επιπλέον, οι γάλλοι και οι γερμανοί ηγέτες έχουν την τάση να αντιδρούν με τρόπο πολύ διαφορετικό. Συνεπώς, μια γαλλογερμανική συμφωνία κυμαίνεται συχνά κοντά στον μέσο όρο των απόψεων του συνόλου των κρατών-μελών».

Ο κ. Ντεούς φέρνει το παράδειγμα της βοήθειας προς την Ελλάδα. «Ο Νικολά Σαρκοζί τάχθηκε πολύ γρήγορα υπέρ της υποστήριξης της Ελλάδας, στην οποία οι γαλλικές τράπεζες ήταν πολύ εκτεθειμένες. Η Ανγκελα Μέρκελ το δέχθηκε απρόθυμα, απαιτώντας ως αντάλλαγμα εγγυήσεις για δημοσιονομική πειθαρχία». Στο γαλλογερμανικό ζεύγος σήμερα,«είναι σαφές ότι το Βερολίνο σέρνει τον χορό. Με το σύμφωνο δημοσιονομικής πειθαρχίας, ο Νικολά Σαρκοζί κατέληξε να δεχθεί την ενίσχυση της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης, που απέχει έτη φωτός από τη δική του πολιτική κοσμοθεωρία». Οσο για το πώς θα εξελιχθούν οι γαλλογερμανικές σχέσεις την επομένη των γαλλικών εκλογών, ο κ. Ντεούς πιστεύει ότι σε λίγους μήνες θα γίνει εμφανής ο νέος συσχετισμός δυνάμεων.

Για το ίδιο το σύμφωνο δημοσιονομικής πειθαρχίας, θεωρεί ότι «δεν φέρνει παρά μια μερική απάντηση στην κρίση χρέους». Ωστόσο «οι περιπτώσεις της Ελλάδας και, σε μικρότερο βαθμό, της Ισπανίας δείχνουν ότι, χωρίς ανάπτυξη, η δημοσιονομική πειθαρχία κινδυνεύει να επιδεινώσει τα ελλείμματα, επειδή μειώνει τα έσοδα από τη φορολογία. Φαίνεται λοιπόν απαραίτητο να συμπληρωθούν οι παρούσες διατάξεις - δηλαδή το σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας και ο ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερότητας που συμφωνήθηκε τον περασμένο Ιούνιο - από μια πρόβλεψη για την ανάπτυξη».

Ο κ. Ντεούς προσθέτει ότι πολλοί ευρωπαίοι ηγέτες συμφωνούν με τον Ολάντ ως προς την ανάγκη να ενισχυθεί η ανάπτυξη. Αλλά διαφωνούν για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να επιτευχθεί αυτό. «Ορισμένοι ζητούν απελευθέρωση - μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, άνοιγμα επαγγελμάτων κ.ά. -, ενώ η ευρωπαϊκή Αριστερά πιέζει για την υιοθέτηση ενός συστήματος ευρωομολόγων που θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει μεγάλα έργα στρατηγικού ενδιαφέροντος. Δεδομένων των περιορισμών που βαρύνουν τα δημόσια οικονομικά των κρατών-μελών, είναι λογικό η πρωτοβουλία να προέλθει από την Ευρώπη. Ωστόσο αρκετές κυβερνήσεις έχουν δηλώσει ότι ελπίζουν πως θα μειωθεί ο ευρωπαϊκός προϋπολογισμός».

πηγή