1. Υπάρχουν σήμερα, περισσότερο από ό,τι για πολλά χρόνια, πολλοί άνθρωποι οι οποίοι μιλούν μια γλώσσα στην οποία κυριαρχούν "οι μάζες", οι υποχρεώσεις του κινήματος προς αυτές, το καθήκον να "τις κερδίσουμε", να "τις φέρουμε με το μέρος μας", κλπ. Ποτέ δεν εμπιστεύτηκα ανθρώπους που μιλούν με τέτοια γλώσσα. Γιατί ξέρω ότι πριν ο κομμουνιστής κατορθώσει ως συλλογικό ον τέτοια μεγάλα πράγματα, αν ποτέ του έχει την τύχη να τα κατορθώσει, ζει ως άτομο μέσα σε μια μεγάλη μοναξιά. Αν δεν τον εχθρεύονται, τον αγνοούν. Αν δεν τον αγνοούν, τον εχθρεύονται. Και για αυτό, για το τι σημαίνει τούτο, το να φεύγεις απ' την χαρούμενη παρέα σκυφτός, το να μη σου μιλούν, να μη σε καλούν σπίτι τους, να σε αποφεύγουν στο δρόμο--για αυτά όλα αυτοί που μιλούν μόνο για "μάζες" και για "ηγεμονία" δεν θέλουν να ξέρουν τίποτε. Όμως η μοναξιά ακολουθεί τον κομμουνιστή σαν τη σκιά του. Και δεν θα τον αφήσει ποτέ, ούτε καν κι αν όλα του τα όνειρα εκπληρωθούν. Μέσα της, μες στη σιωπηλή καρδιά της αγάπησε τους ανθρώπους· μέσα της θα συνεχίσει να τους αγαπά και σε μια απελευθερωμένη κοινωνία.
2. Δεν εμπιστεύομαι ποτέ όσους μιλούν για τον κομμουνισμό απλώς ως καθήκον, ως αυτό που επιτάσσεται απ' τα πράγματα. Ο κομμουνισμός είναι πρώτα από όλα προνόμιο. Είναι καθήκον επειδή είναι προνόμιο. Επειδή απέναντι στο προνόμιο του να είσαι κομμουνιστής, έχεις ένα καθήκον. Γιατί ο κομμουνισμός δεν μπορεί ποτέ να παρουσιαστεί στη συνείδηση του ανθρώπου ως το μικρότερο κακό, ως αυτό στο οποίο καταλήγεις επειδή όλα τα άλλα είναι χειρότερα. Δεν ανήκει σ' αυτή την κατηγορία. Ανήκει στην κατηγορία των μεγάλων αληθειών, των διασταλτικών αλήθειων. Αυτών που μεγαλώνουν τον χώρο μέσα σου. Αυτόν που καλλιεργούν και οξύνουν ό,τι καλύτερο έχεις. Και αυτό είναι προνόμιο και δώρο, όχι καθήκον που ανέλαβες με θυσίες. Αν είσαι έτοιμος για θυσίες είναι μόνο γιατί δεν είσαι σε θέση να εγκαταλείψεις μια τέτοια αλήθεια, γιατί δεν μπορείς να φανταστείς να είσαι χωρίς αυτή.
3. Ο καθημερινός εξευτελισμός που υφίσταται ο άνθρωπος που δεν έχει δουλειά και αυτός που έχει δουλειά, η έχθρα και η περιθωριοποίηση που υφίσταται απλά και μόνο επειδή ζει σ' ένα κόσμο δομημένο πάνω στο κέρδος, πολλαπλασιασμένος επί όλα τα εκατομμύρια και εκατομμύρια εκατομμυρίων των ανθρώπων που ζουν, αναπνέουν, καταπίνουν, τον εξευτελισμό της ύπαρξής τους, κάνουν την έχθρα που έχεις εισπράξει για όσα διακηρύσσεις να εξαφανίζεται στην ασημαντότητα. Κάθε φορά που υβρίζεσαι και λοιδωρείσαι για τις ιδέες σου, έχεις το προνόμιο της επαφής με την καθημερινότητα των συντετριμμένων, μ' αυτό που είναι αναγκασμένοι να ονομάζουν "ζωή."
4. Η ισότητα των ανθρώπων είναι απροσμέτρητη. Αν μπορούσε να μετρηθεί, δεν θα ήταν ισότητα, γιατί κάθε μέτρο εισάγει το άνισο. Για αυτό, οι άνθρωποι δεν είναι απλώς ίσοι, είναι άπειρα ίσοι, ή μάλλον είναι μόνο άπειρα ίσοι, και ίσοι με όρους του απείρου. Η άπειρη ισότητα μεταξύ αριθμών και πρώτων αριθμών είναι η βάση της κομμουνιστικής ισότητας.
5. Όλα θα ήταν πολύ απλούστερα αν η ιδιοκτησία ήταν απλά μια αφηρημένα νομική κατηγορία, αν δεν διαπερνούσε πλήρως τις βασικές κοινωνικές κατηγορίες του ανήκειν, από τη σχέση με την οικογένεια ως τη σχέση με την εθνικότητα, από την προδιάθεση απέναντι στην ιστορία των ιδεών ως τις ερωτικές σχέσεις, από τον τρόπο προσέγγισης του σκέπτεσθαι μέχρι τη στάση απέναντι στη φιλία. Αυτός είναι ένας άλλος τρόπος του να εξηγήσεις το γιατί ο κομμουνισμός περνά μέσα απ' τη μοναχικότητα του αποσυνάγωγου και εκπορεύεται από αποσυνάγωγους.
με τες λέξεις που εν τζαι δικές μου λέξεις, με άλλες λέξεις
του Lenin Reloaded
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου