Ένας μέρμηγκας κουφός με πήρε απ΄το χέρι ή Γιατί είναι χρήσιμο να φοβόμαστε

Ποιά είναι η πληρέστερη εικόνα του κόσμου;

Κάποιος θα πει, πως η πληρέστερη εικόνα του κόσμου είναι αυτή ενός κόσμου δυστυχίας, πείνας, ασθενειών, δουλείας, κακοποιήσεων, πλήρους  ανθρώπινης εξαθλίωσης.Ο κόσμος που συνηθίσαμε να ονομάζουμε Τρίτο Κόσμο.

Ο άλλος είναι ένας κόσμος ανυπέρβλητης αδικίας, ελάχιστων ουσιωδών δικαιωμάτων, αναληθούς ηλιθιότητας, ο κόσμος του "δυό πιάτα φαγητό τη μέρα για τον καθένα", του ρατσισμού, του ψέμματος, του φανατισμού, της υπερπολυτέλειας για τους λίγους, του οκτάωρου για τους πολλούς, των οικιακών ονείρων, των συνειδησιακών ονείρων και της εθελοδουλείας.

Ο κόσμος που ονομάζουμε Πρώτο Κόσμο, ο δυτικός κόσμος, που υπερπηδά ναρκισσιστικά την πιθανότητα ενός "άλλου δεύτερου Κόσμου" πια, και  προτιμά να φλερτάρει ευθέως και πρόστυχα μάλλον, με την πιθανότητα μετατροπής του κατευθείαν σε Τρίτο. Φτάνει να εξακολουθήσει να ονομάζεται Πρώτος! Αυτό να μην του το πάρουμε. Αυτοί είναι όσοι κόσμοι διαθέτουμε.

Είναι πλήρης ο πολιτικός οδηγός επιβίωσης που μας ζητά να επιλέξουμε μεταξύ  του ενός (Τρίτου) ή του άλλου (Πρώτου προς Τρίτο) κόσμου;

Ίσως και να είναι. Θα πρέπει να τεθεί με ειλικρίνια το ερώτημα. Αλλά για να τεθεί θα πρέπει οι δύο προτεινόμενοι κόσμοι να μπουν σε μια οικουμενική εικόνα. Να γίνουν ο "εφικτός Κόσμος  μας" για να επιλέξουμε υποτίθεται έλλογα τον δικό μας.

Θα ήθελα να δω την οικουμενική εικόνα. Το πρώτο βήμα απεγκλωβισμού από το Φόβο θεωρώ πως είναι αυτό.

Ήταν πριν από πέντε ή έξι χρόνια, στην τηλεόραση έδειχνε μια νέα Ισραηλινή επιδρομή κατά των Παλαιστινίων και νομίζω πως φάνηκε στα δικά μου μάτια και στη δική μου συνείδηση για πρώτη φορά, το προμήνυμα του σημερινού ερωτήματος, είδα δηλαδή μια εικόνα, που θα μπορούσε να οδηγήσει στην αναγκαιότητα της συμπύκνωσης ενός ερωτήματος.

Η εικόνα ήταν η εξής: ένα αγόρι, κάπου στα 9, χτυπούσε με δύναμη το κεφάλι του σε ένα βράχο βγάζοντας μια κραυγή που δεν είχα ποτέ ξανακούσει. Ο εκφωνητής έλεγε, πως το αγόρι αυτό είχε δει να δολοφονούν και τους δύο γονείς του λίγο νωρίτερα, μπροστά στα μάτια του.

Ποιά είναι η οικουμενική εικόνα πίσω απ΄αυτή την κραυγή που ξεπερνούσε κάθε όριο προσωπικού πόνου ή δράματος του αγοριού αυτού ή ενός θεατή που άκουγε την κραυγή του;

Είναι η εικόνα ενός κόσμου στρατοκρατούμενου. Όταν λέμε στρατοκρατούμενου εννοούμε ενός κόσμου  κυριολεκτικά Πάνοπλου!

Είπαμε ο  μέρμηγκας είναι κουφός. Ο κουφός δεν ακούει. Θα πρέπει να αφήσουμε τα μάτια να δουν αυτό που το αυτί δεν ακούει ή δεν αντιλαμβάνεται, εάν θέλουμε να μιλήσουμε επαρκώς για το "από τι πρέπει να απελευθερωθεί ο Φόβος του μέρμηγκα".

Τί αισθάνεσαι μέρμηγκα όταν βλέπεις την οικουμενική εικόνα; Εάν δεν αισθάνεσαι φόβο τότε δεν είσαι μόνο κουφός είσαι εντελώς ανώφελος ή ψεύτης ή ηλίθιος ως μέρμηγκας γενικώς.

Στο μεταξύ, μέρμηγκα, σου παίρνουν και το οκτάωρο...εάν το συζητάς, γιατί "έχεις λές την εικόνα" του ορθολογισμού, μάλλον δεν έχεις τίποτα όρθιο ούτε λογικό και αποτελεί μέγα μυστήριο, τι είδους οράματα ονομάζεις "καθαρές εικόνες".

Να επαναλάβουμε τις επιλογές των μερμηγκιών. Ένας ενιαίος κόσμος αποτελούμενος από έναν Πρώτο και έναν Τρίτο. Κρίση του ενιαίου κόσμου δε, είναι η ποσοτική μεταφορά πληθυσμών από τον Πρώτο στον Τρίτο κόσμο στα πλαίσια της ενιαίας καπιταλιστικής "κοσμογένεσης" αλλά και γενικώς αποδεκτής "κοσμοαντίληψης".

Ή αλλιώς, η εθελοδουλεία αλλάζει ατζέντα. Περιλαμβάνει εφεξής την απώλεια μέρους των δικαιωμάτων που καθιστούσαν την δουλεία "εθελοντική συναίνεση" και την μετατρέπουν σε δουλεία πιο απροκάλυπτη και κοσμοϊστορικώς ξανά αναγκαία.

Μήπως εδώ είναι το ακριβές σημείο που κάποια μηρμύγκια  αρχίζουν να μιλούν  είτε για "το έθνος", είτε για "τον τόπο της πατρίδας τους", για την αξία της ελευθερίας και της πνευματικής αφύπνισης, για τον πολιτισμό και λοιπά λεξοτανίλ νέα πολιτικά; 

Πολιτιστική επανάσταση σήμερα, είναι να βλέπεις καθαρά τους πυραύλους διαιρώντας επί πόσα άφατος και αφανής είσαι εσύ μέρμηγκα!

Ακούω καθαρά την πρόταση εξόδου:

-- η Δύση δεν μπορεί να αντιπαλέψει το τέρας με μια επανάσταση. Θα πρέπει να διενεργεί ρήξεις μέχρι την τελική νίκη επί του συστήματος ειρηνικά, μέχρι να εξημερώσει το τέρας  ή μέχρι την τελική εξάρθρωση του τέρατος  από δικές του αναπόφευκτες εσωτερικές συστημικές λοιμώξεις.

-- Και πόσο θα μας πάρει αυτό, ρωτάω; Κανείς δεν ξέρει, ακούω την απάντηση, αλλά είναι ο μόνος δρόμος, είναι ένας μακρύς δρόμος.

-- Άρα δεν είναι ένας δρόμος άμεσης εξόδου, διευκρινίζω.

-- Όχι, μου απαντάνε, δεν υπάρχει δρόμος άμεσης εξόδου.

-- Ωραία λοιπόν, λέω. Αφού δεν υπάρχει δρόμος άμεσης εξόδου, εξηγήστε μου παρακαλώ γιατί συνιστά προδοσία του δρόμου ή παρέκκληση από την κανονικότητα, που εγώ θέλω ένα κομμουνιστικό πρόγραμμα;

-- Γιατί το κομμουνιστικό πρόγραμμα, δεν αποφέρει άμεση λύση.

-- Ενώ το δικό σας αποφέρει;

-- Όχι.

-- Τότε γιατί να μην διανύσω το δρόμο με το δικό μου κομμουνιστικό πρόγραμμα; Απαιτώ μια έλλογη απάντηση!

-- .....

-- Απαιτώ μια απάντηση, γιατί θεωρείται περιττός ο κομμουνιστικός δρόμος;

-- Δεν έχουμε απάντηση. Αντερωτούμε: σε τι συνεισφέρει η ύπαρξη ενός τέτοιου δρόμου, αφού καμμιά λύση δεν είναι άμεση;

-- Απαντώ: συνεισφέρει στην επιλογή της διαδρομής. Εκτός αν ο δρόμος δεν έχει διαδρομές και έχει μόνο λεωφόρους! Άλλα μου λέγατε χθες, για την ανοιχτότητα, τα δρομάκια, τις εναλλαχτικές, τη δημοκρατία,  και δε συμμαζεύεται.

Ζητώ την παροχή Διαδρόμου στις Διαδρομές και κατάργηση της Λεωφόρου των Ενιαίων Εικόνων.

--.......

Ζητώ τη δημιουργία ενός Κομμουνιστικού Κόμματος.

-- αυτά είναι αστειότητες...

-- Ζητώ την ανοιχτότητα στην αρίθμηση των πιθανών κόσμων. Ζητώ την αναγνώριση της αναγκαιότητας να χαραχτεί παράλληλα με όλους τους άλλους δρόμους ΚΙ ΑΥΤΟΣ!!!

-- αυτά είναι επικίνδυνες αστειότητες.

--Επικίνδυνες αστειότητες θεωρώ τις Λεωφόρους με τα προκατασκευασμένα δρομάκια που οδηγούν πίσω στη ίδια Λεωφόρο με άλλα καινούρια δρομάκια. Θέλω να βγω από τη Λεωφόρο αυτή.

Διεκδικώ να κάνω τη Δική μου Διαδρομή και όχι την Δική Σας στον Μακρύ Δρόμο που προαποφασίστηκε.

Ζητώ ένα Κομμουνιστικό Κόμμα στην Κύπρο.

--...γίνεσαι γραφική. μπορείς να γίνεις ψιλοανάρχω να σου περάσει, θα τις τρως βέβαια από καιρό σε καιρό,αναγκαία και αναίμακτα, αλλά θα περνάς ωραία στο μεσοδιάστημα...σου εξηγήσαμε πως ένα κκε δεν θα ήταν χρήσιμο στη χώρα μας...υπάρχουν πολλές φιλόξενες ομάδες για την επιθυμία αυτή.

-- Επαναλαμβάνω. Κύπρου!! Ζητώ ένα Νέο Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου. Γιατί ο Δρόμος θα είναι μακρύς. Και γιατί δεν διατίθεμαι να περπατήσω κανένα άλλο μακρύ και μαραθώνιο δρόμο εξόδου.

Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα!

Carpe Diem!