Τοπικιστικοί προβληματισμοί με αφορμή τη συνέντευξη του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Να πω καταρχήν, πως θα με ενδιέφερε πολύ, η μελέτη ενός ιστορικού, ο οποίος θα επιχειρούσε την καταγραφή της ιστορίας του Λαϊκού Κινήματος, από την οπτική της διαφορετικότητας στην άσκηση και τη θεώρηση της πολιτικής, όσον αφορά τις τοπικές κοινότητες της Λευκωσίας και της Λεμεσού.

Μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση, κατά την ανάγνωση διαφόρων βιβλίων και ντοκουμέντων για την ιστορία της κυπριακής αριστεράς, πως σ αυτή την ιστορία, ενυπάρχει μονίμως και διαχρονικά μια παράλληλη ιστορία αλληλοσυμπλήρωσης και συχνά συγκρουσιακής αλληλοσυπλήρωσης "δύο" κινημάτων σε "ένα". Θέλω να πω, πως μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως η ιστορία του Λαϊκού Κινήματος είναι άρρητα δεμένη με τις σχέσεις Λευκωσίας - Λεμεσού και τη διαφορετική αντίληψη πολιτικοποίησης και οργάνωσης στις δύο αυτές πόλεις, όπως εγώ τις αντιλαμβάνομαι.

Αφορμή για να καταγράψω αυτές τις σκέψεις, που έχω εδώ και καιρό, στάθηκε μια δήλωση, μια ειλικρινής νομίζω δήλωση , του Προέδρου της Δημοκρατίας, στο πρόγραμμα "Ειλικρινά" του Αντένα. "Ήθελα να φέρω μια ανθρωπιά στην πολιτική, αλλά δεν...."

( παρεμπιπτόντως η συνέντευξη ήταν πολύ καλή, αποκαλυπτικότατη και θα είχα πολλά να πω για αυτή, αλλά αργότερα....να ψηθεί και το σκηνικό με τα μέτρα και την αντιπολίτευση )

Αφορμή επίσης για αυτές τις σκέψεις, είναι το γεγονός πως εγώ, όπως και πολλά άτομα της δικής μου ηλικίας, μεγαλώσαμε κατά την περίοδο όπου, οι άνθρωποι που μας έφεραν κοντά στο Λαϊκό κίνημα, οι άνθρωποι που μας έκαναν σεμινάρια για τον Μαρξισμό - Λενινισμό στα μαθητικά μας χρόνια , βρέθηκαν είτε λόγω αποχώρησης είτε λόγω αποβολής έξω από το κόμμα.

Αυτό σας διαβεβαιώ, πως δημιουργεί κάποιες ιδιαίτερες συνθήκες, τις οποίες εγώ κρίνω ως θετικές, καθότι πολλοί από μας δεν ενσωματώθηκαν στο κόμμα και ως εκ τούτου είχαν μια ευκαιρία να διατηρήσουν μια ζωντανά συνειδητή στάση διερώτησης, για την πορεία του κόμματος. Εννοώ, πολλοί από μας, έστω κι αν στερηθήκαμε την ωραία βεβαιότητα της ιδεολογικής και κοινωνικής ασφάλειας που παρέχει ένα μεγάλο κόμμα, εντούτοις κερδίσαμε πολλά υπερβαίνοντας αναγκαστικά την "φυσική ουδετερότητα" αυτής της ιδεολογικής ασφάλειας...εκτός από αυτό κερδίσαμε πολλά σκεπτόμενοι αξίες όπως "η εμπιστοσύνη" και η "ανθρώπινη αξιοπρέπεια".

Όλο αυτό το διάστημα, των τελευταίων δύο χρόνων, είναι γεγονός πως ο Χριστόφιας έγινε αποδέκτης ενός απαράδεκτου μίσους και μνησικακίας. Μάλιστα εξαιτίας αυτού του μίσους, πολλοί από μας, που δεν είμαστε μέλη του ακελ, βρεθήκαμε να αντιδρούμε σαν "Λιάνα Κανέλη" κατά το επεισόδιο με τον Κασιδιάρη όταν επιτέθηκε στην Δούρου...εγώ τουλάχιστον, έτσι ερμηνεύω τη δική μου στάση...σαν στάση αρχών και αξιοπρέπειας.

Ας υποθέσουμε, προς χάρην αυτού του κειμένου, πως υπάρχει ένας θετικός και ένας αρνητικός πόλος έλξης κατά τη δημιουργία των ανθρωπίνων σχέσεων, και ας υποθέσουμε πως, στο θετικό πόλο κατατάσσεται το Δέος και η Αγάπη και στο αρνητικό το Μίσος και ο Φόβος.

Ξέρω πως στην πολιτική δεν χρησιμοποιούμε αυτούς τους όρους, εγώ όμως θα τους χρησιμοποιήσω. Να σας πω γιατί. Γιατί νομίζω κατά ένα τρόπο τους βίωσα. Όχι μέσα από  μια κουλτούρα συνύπαρξης και δράσης, αλλά μάλλον μέσα από μια κουλτούρα της σκέψης.

Θα πω ευθύς εξαρχής πως η Λευκωσία είναι μια πόλη που παράγει και προάγει το Δέος. Και πως η δική μου πόλη είναι διαχρονικά ανεπίδεκτη μαθήσεως σε αυτό...ρωτήστε όποιον αριστερό θέλετε στη Λεμεσό αν αισθάνεται Δέος για τον Αντρέα Χρίστου. Ρωτήστε όμως και όποιον θέλετε αν ο Αντρέας δεν είναι ένα άτομο που αγαπάνε οι λεμεσιανοί.  Ρωτήστε επίσης κυρίως αν οποτεδήποτε υπήρχαν "Ανδρεϊκοί" στη Λεμεσό. Δεν υπήρχαν ποτέ. Σε αντίθεση με τη Λευκωσία - ας μην κρυβόμαστε - μέχρι την περίοδο πριν το 2008, ήταν σαφές πως θα ήσουν είτε Χριστοφικός είτε Κατσουριδικός...μήπως στη Λεμεσό δεν υπάρχουν τάσεις; Σαφέστατα υπάρχουν....όμως εδώ στην πρωτεύουσα κανένας δεν είναι "αγαπητός" από όλους...ο καθένας έχει τον δικό του "εκλεκτό", ανκαι αυτό όπως είπαμε αμβλύνθηκε κατά τα τελευταία δύο κυρίως χρόνια...

Πάμε πάλι πίσω...έχω την εντύπωση πως η ιστορία του Λαϊκού κινήματος - του ΚΚΚ μη εξαιρουμένου - είναι διάσπαρτη από δύο διαφορετικές τάσεις "κομματικοποίησης". Από τη μια το "κέντρο" και από την άλλη "η περιφέρεια". Από τη μια η δημιουργία "τάσεων των εκλεκτών του καθενός" στο κέντρο, από την άλλη ένα ανεξαρτησιακό πνεύμα απέναντι στο κέντρο ( και τοπικά και εθνικά) και στις τάσεις αυτές.

Ξέρω πως η Λεμεσός είναι αυτή που συνήθως "κατηγορείται" ως μια πόλη που δημιουργεί "τάσεις ανυπακοής και αποκέντρωσης" και ενίοτε και προβλήματα...αλλά αυτό δεν είναι  αλήθεια. Μου φαίνεται πως η Λευκωσία είναι αυτή που προώθησε τις "τάσεις" και ακολούθως προσπάθησε να επιβάλει αυτές τις τάσεις ανά το παγκύπριο. Αν πω πως η Λεμεσός μέσα σε 87 χρόνια ιστορίας ακόμη είναι ανεπίδεκτη μαθήσεως θα έχω λάθος; Ποτέ η Λεμεσός δεν είχε κανένα πρόσωπο που προκαλούσε το δέος. Ποτέ. Νομίζω επίσης πως η δική μου πόλη δεν έγινε ποτέ το υποκατάστημα ενός κεντρικού γραφείου. Εξάλλου η Λεμεσός είναι η πόλη που γέννησε την ιδέα της αυτοδιάθεσης και της ανεξαρτησίας της Κύπρου, και αυτό δεν είναι μόνο ένα ζήτημα εξωτερικής πολιτικής...είναι και ένα ζήτημα εσωκομμάτικής πολιτικής...κάποιες φορές μάλιστα σκέφτομαι πως η δική μου αντίθεση ως προς την εισαγωγή "ελληνικού κομματικού προϊόντος" στην Κύπρο, οφείλεται σε αυτό το πνεύμα...

Ίσως, ο Δημήτρης Χριστόφιας, να είναι ένα πρόσωπο το οποίο προσπάθησε για το καλύτερο, δηλαδή να συγκεράσει αυτή τη διαχρονική διαφορετικότητα που εκδηλώθηκε, ως ιδιαίτερος τύπος σχέσης "κέντρου" και "περιφέρειας" και να "ειρηνεύσει" αυτή την ιστορική διαφορετικότητα.

Πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτών των δύο χρόνων, όπου ο Πρόεδρος έτυχε αυτής της εντελώς άδικης επίθεσης κακεντρέχειας και μίσους, διερωτήθηκα αν σκέφτηκε κάποιους άλλους ανθρώπους, που δεν έτυχαν της μέγιστης συντροφικότητας στα πλαίσια των πολιτικών διαφωνίων, αλλά έγιναν στόχος της κομματικής τους οικογένειας....

"Ήθελα να φέρω μια ανθρωπιά στην πολιτική, αλλά δεν...."

Ίσως να σου ταίριαζε καλύτερα η Λεμεσός σύντροφε...η Λεμεσός δεν δημιουργεί Δέος και Μίσος. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως αν η δική μου πόλη ήταν το κέντρο και η πρωτεύουσα του τόπου μας, το λαϊκό κίνημα σήμερα θα είχε τη μισή κύπρο μαζί του και μαζί σου...