Χωρίς άλλο, οδεύουμε προς το τέλος της ηγεμονίας της Αριστεράς στην Κύπρο.
Καθένας από μας, οφείλει να σκεφτεί πολύ σοβαρά αυτή την ιστορία, την πορεία μας, τα ιδιόμορφα χαρακτηριστικά της, τα "νησιώτικα" όρια της, την εποχή της γέννησης και της άνθισής της, την εποχή του τέλους της, πριν αποφασίσει για το τί μέλλει γενέσθαι.
Ζούμε πραγματικά ιστορικές στιγμές και θα ήταν ανόητη η όποια βιασύνη στα συμπεράσματα. Ως άνθρωποι μεγαλωμένοι σε ένα περιορισμένο σε έκταση τόπο, μάθαμε έτσι κι αλλιώς πως δεν είναι οφέλημο να δραματοποιούμε τη "μοίρα" μας. Ο τόπος μας είναι μικρός, δεν χωράει παρά μια ψύχραιμη αποδοχή των γεγονότων, όποια κι αν είναι αυτά κάθε φορά.
Η Αριστερά σημάδεψε την κυπριακή ιστορία του 20ου αι. όσο καμιά άλλη πολιτική δύναμη. Κατείχε διαχρονικά την απόλυτη ηγεμονία σε περιόδους ειρήνης και αποτέλεσε γι αυτό ακριβώς το λόγο, τον στόχο της δεξιάς και της εκκλησίας από την αρχή της δημιουργίας της.
Ηγεμονία ως η συνεκτική εκείνη δύναμη που διοχετεύσε στο ιστορικό παρόν τους όρους, την ιδεολογία της, την κοινωνική και πολιτική της ταυτότητα, που καθόρισε διευρύνοντας ακόμα και την εξέλιξη της ντόπιας δεξιάς αστικής τάξης. Το δίχως άλλο, από τις αρχές του 20ου αιώνα, η Κύπρος είχε μια έντονα αριστερή ταυτότητα.
Δεν είναι καθόλου εύκολο για κανένα, ούτε για μένα, να προσπαθήσει μια αποτίμηση αυτού που καταγράφω εδώ. Περισσότερο μιλάει η εμπειρία τώρα, και γίνεται η προσπάθεια για μια πρώτη απογραφή μιας εποχής που τελειώνει οριστικά.
Θα άξιζε, για άτομα σαν εμάς, που η εποχή μας βρίσκει σε μια ηλικία πολιτικής ωρίμανσης, να μελετήσουμε βαθιά τον τόπο μας τώρα. Τώρα, όχι αύριο, όταν θα έχουν χαθεί τα ίχνη του παρελθόντος οριστικά...κρίνω τη βιασύνη προς κάπου άλλου, γι αυτό το λόγο, ως χάσιμο χρόνου και όχι ως ιστορικό κέρδος...
Γνωρίζω, πως τα συναισθήματα και οι ανάγκες του καθενός μας, ίσως να είναι διαφορετικά στην παρούσα ιστορική περίοδο. Γνωρίζω πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι σε θέση να αποδεκτούν, ούτε καν τον τίτλο αυτού του ποστ, πόσο μάλλον να διαλογιστούν για τις επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης τέτοιας αλήθειας.
Όπως και νάχει, η ιστορία δεν είμαστε εμείς, εννοώ εμείς ως ατομικές συνειδήσεις. Δικό μας χρέος είναι η παρατήρηση χωρίς φόβο και πάθος για ότι συμβαίνει. Αυτό οφείλει κατά τη δική μου κρίση καθένας σοβαρός ή συνειδητοποιημένος άνθρωπος. Σε μεταβατικές περιόδους η παρατήρηση είναι η βάση όπου θα δημιουργηθεί ένα πιθανό μεταβατικό σχέδιο ή πλάνο για το τί κάνουμε.
Εχουμε χρέος χωρίς φόβο να αναγνωρίσουμε κάποιες ιστορικές αλήθειες και να διαγνώσουμε την απουσία κάποιων αναγκαίων πράξεων. Ο φόβος δημιουργεί επίπλαστες φαντασιώσεις. Δεν μας χρειάζονται.
Είναι πολλά τα ζητήματα που οφείλουμε να συζητήσουμε τόσο με τη συνείδηση μας όσο και με τους συνανθρώπους μας ή τους συντρόφους μας. Για πρώτη φορά ουσιαστικά καλούμαστε να θέσουμε ανοιχτά τη θέση μας, τις επιλογές μας για το μέλλον του τόπου καθώς και για το μέλλον της αριστεράς.
Θέλω να πω, πως τα ζητήματα που έχουμε πια να επιλύσουμε είναι καθαρά πολιτικά ζητήματα. Δεν είναι θέμα, αν μας αρέσει ή αν δεν μας αρέσει το πλαίσιο "αγώνα", το πόσο κινηματικό είναι αυτό το πλαίσιο, το πόσο ανοιχτό είναι αυτό το πλαίσιο και με ποιούς θα συνδέεται, το ζήτημα είναι για ποιά πράγματα πρόκειται να αγωνιστούμε από εδώ και πέρα.
Πως βλέπουμε πια την Κύπρο ως μέλος (ανήμπορο και εξαρτώμενο μέλος) μιας αυτοκρατορίας, πως θα συγκεράσουμε την ιστορία μας με την απώλεια (ξανά) της ανεξαρτησίας του τόπου, ποιό περιεχόμενο θα έχει κοινωνικά η παρουσία της αριστεράς (αφού πια μπορεί να παίξει τον ίδιο ρόλο η δεξιά), ποιά είναι η θέση μας για το διεθνές κεφάλαιο που οριστικά και ανεπιστρεπτί μας στερεί την ηγεμονία στον τόπο.
Ζούμε ιστορικές στιγμές, γιατί η απώλεια της ηγεμονίας της αριστεράς, δεν αφορά ένα κόμμα, το ακελ, αλλά αφορά αυτή καθαυτή την αριστερά και κάθε έκφανση της, όπως αυτή πιθανόν να παρουσιαστεί στο μέλλον. Όσες παραλλαγές κι αν αποκτήσει αυτή.
Έχουμε πολλά να πούμε και να συζητήσουμε, χωρίς φόβο και πάθος, γιατί έχουμε δικαίωμα να γνωρίζουμε αν αυτή η κατάληξη ήταν όντως αναπόφευκτη ή αν ήταν ευτυχώς αναπόφευκτη εντέλει...
Για κανένα δεν είναι ευχάριστο να ζει σε ένα μεσοδιάστημα, αλλά να θυμάστε πως η ανθρωπότητα, οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές, έζησαν πολύ σοβαρότερα "μεσοδιαστήματα" με την κατάρρευση του υπαρκτού.
Κάθε τέλος αδιαμφισβήτητα είναι τραυματικό ειδικά για όσους θα αρνηθούν να αποδεκτούν αυτό το τέλος και το τραύμα που θα επιφέρει.
Η Ιστορία δυστυχώς δεν πάει πίσω.
Καθένας από μας, οφείλει να σκεφτεί πολύ σοβαρά αυτή την ιστορία, την πορεία μας, τα ιδιόμορφα χαρακτηριστικά της, τα "νησιώτικα" όρια της, την εποχή της γέννησης και της άνθισής της, την εποχή του τέλους της, πριν αποφασίσει για το τί μέλλει γενέσθαι.
Ζούμε πραγματικά ιστορικές στιγμές και θα ήταν ανόητη η όποια βιασύνη στα συμπεράσματα. Ως άνθρωποι μεγαλωμένοι σε ένα περιορισμένο σε έκταση τόπο, μάθαμε έτσι κι αλλιώς πως δεν είναι οφέλημο να δραματοποιούμε τη "μοίρα" μας. Ο τόπος μας είναι μικρός, δεν χωράει παρά μια ψύχραιμη αποδοχή των γεγονότων, όποια κι αν είναι αυτά κάθε φορά.
Η Αριστερά σημάδεψε την κυπριακή ιστορία του 20ου αι. όσο καμιά άλλη πολιτική δύναμη. Κατείχε διαχρονικά την απόλυτη ηγεμονία σε περιόδους ειρήνης και αποτέλεσε γι αυτό ακριβώς το λόγο, τον στόχο της δεξιάς και της εκκλησίας από την αρχή της δημιουργίας της.
Ηγεμονία ως η συνεκτική εκείνη δύναμη που διοχετεύσε στο ιστορικό παρόν τους όρους, την ιδεολογία της, την κοινωνική και πολιτική της ταυτότητα, που καθόρισε διευρύνοντας ακόμα και την εξέλιξη της ντόπιας δεξιάς αστικής τάξης. Το δίχως άλλο, από τις αρχές του 20ου αιώνα, η Κύπρος είχε μια έντονα αριστερή ταυτότητα.
Δεν είναι καθόλου εύκολο για κανένα, ούτε για μένα, να προσπαθήσει μια αποτίμηση αυτού που καταγράφω εδώ. Περισσότερο μιλάει η εμπειρία τώρα, και γίνεται η προσπάθεια για μια πρώτη απογραφή μιας εποχής που τελειώνει οριστικά.
Θα άξιζε, για άτομα σαν εμάς, που η εποχή μας βρίσκει σε μια ηλικία πολιτικής ωρίμανσης, να μελετήσουμε βαθιά τον τόπο μας τώρα. Τώρα, όχι αύριο, όταν θα έχουν χαθεί τα ίχνη του παρελθόντος οριστικά...κρίνω τη βιασύνη προς κάπου άλλου, γι αυτό το λόγο, ως χάσιμο χρόνου και όχι ως ιστορικό κέρδος...
Γνωρίζω, πως τα συναισθήματα και οι ανάγκες του καθενός μας, ίσως να είναι διαφορετικά στην παρούσα ιστορική περίοδο. Γνωρίζω πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι σε θέση να αποδεκτούν, ούτε καν τον τίτλο αυτού του ποστ, πόσο μάλλον να διαλογιστούν για τις επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης τέτοιας αλήθειας.
Όπως και νάχει, η ιστορία δεν είμαστε εμείς, εννοώ εμείς ως ατομικές συνειδήσεις. Δικό μας χρέος είναι η παρατήρηση χωρίς φόβο και πάθος για ότι συμβαίνει. Αυτό οφείλει κατά τη δική μου κρίση καθένας σοβαρός ή συνειδητοποιημένος άνθρωπος. Σε μεταβατικές περιόδους η παρατήρηση είναι η βάση όπου θα δημιουργηθεί ένα πιθανό μεταβατικό σχέδιο ή πλάνο για το τί κάνουμε.
Εχουμε χρέος χωρίς φόβο να αναγνωρίσουμε κάποιες ιστορικές αλήθειες και να διαγνώσουμε την απουσία κάποιων αναγκαίων πράξεων. Ο φόβος δημιουργεί επίπλαστες φαντασιώσεις. Δεν μας χρειάζονται.
Είναι πολλά τα ζητήματα που οφείλουμε να συζητήσουμε τόσο με τη συνείδηση μας όσο και με τους συνανθρώπους μας ή τους συντρόφους μας. Για πρώτη φορά ουσιαστικά καλούμαστε να θέσουμε ανοιχτά τη θέση μας, τις επιλογές μας για το μέλλον του τόπου καθώς και για το μέλλον της αριστεράς.
Θέλω να πω, πως τα ζητήματα που έχουμε πια να επιλύσουμε είναι καθαρά πολιτικά ζητήματα. Δεν είναι θέμα, αν μας αρέσει ή αν δεν μας αρέσει το πλαίσιο "αγώνα", το πόσο κινηματικό είναι αυτό το πλαίσιο, το πόσο ανοιχτό είναι αυτό το πλαίσιο και με ποιούς θα συνδέεται, το ζήτημα είναι για ποιά πράγματα πρόκειται να αγωνιστούμε από εδώ και πέρα.
Πως βλέπουμε πια την Κύπρο ως μέλος (ανήμπορο και εξαρτώμενο μέλος) μιας αυτοκρατορίας, πως θα συγκεράσουμε την ιστορία μας με την απώλεια (ξανά) της ανεξαρτησίας του τόπου, ποιό περιεχόμενο θα έχει κοινωνικά η παρουσία της αριστεράς (αφού πια μπορεί να παίξει τον ίδιο ρόλο η δεξιά), ποιά είναι η θέση μας για το διεθνές κεφάλαιο που οριστικά και ανεπιστρεπτί μας στερεί την ηγεμονία στον τόπο.
Ζούμε ιστορικές στιγμές, γιατί η απώλεια της ηγεμονίας της αριστεράς, δεν αφορά ένα κόμμα, το ακελ, αλλά αφορά αυτή καθαυτή την αριστερά και κάθε έκφανση της, όπως αυτή πιθανόν να παρουσιαστεί στο μέλλον. Όσες παραλλαγές κι αν αποκτήσει αυτή.
Έχουμε πολλά να πούμε και να συζητήσουμε, χωρίς φόβο και πάθος, γιατί έχουμε δικαίωμα να γνωρίζουμε αν αυτή η κατάληξη ήταν όντως αναπόφευκτη ή αν ήταν ευτυχώς αναπόφευκτη εντέλει...
Για κανένα δεν είναι ευχάριστο να ζει σε ένα μεσοδιάστημα, αλλά να θυμάστε πως η ανθρωπότητα, οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές, έζησαν πολύ σοβαρότερα "μεσοδιαστήματα" με την κατάρρευση του υπαρκτού.
Κάθε τέλος αδιαμφισβήτητα είναι τραυματικό ειδικά για όσους θα αρνηθούν να αποδεκτούν αυτό το τέλος και το τραύμα που θα επιφέρει.
Η Ιστορία δυστυχώς δεν πάει πίσω.
H ηγεμονία της αριστεράς ετέλειωσεν με την ΕΟΚΑ. Την ετσάκκισεν ο εθνικισμός τζιαι η ιδέα της ένωσης. Την ετσάκκισεν μαζίν με την Κύπρον. Ποττέ πια δεν υπήρχεν ηγεμονία τζιαι ότι εκατάφερεν η αριστερά από τότε εκατάφερεν το με συναίνεσην με έναν μέρος της δεξιάς. Η πλειοψηφία είναι τζιαι θέμαν δύνασθαι. Με 30-35% του λαού να υποστηρίζει το πρόγραμμα σου μόνον συναινετικές, δηλαδή μοσοδότζιν λύσεις έχει. Τζιαι η στραγηγηκή στίλλον στίλλον άνεση μπορεί να σε πάρει αρκετά μακρυά. μπορείς να δουλέψεις πάνω στες αργές δυνάμεις που δεν είναι εμφανείς εκ πρώτης όψεως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω η ανάρτηση σου εκφράζει μιαν απογοήτευσην της στιγμής. Θα περάσει τζιαι τούτη. Αν η αριστερά δεν θα είναι πλέον κοινωνική ανάγκη ας πάει τζιαι τούτη. Θα έρτουν άλλα. Αλλά νομίζω ότι με έτσι τζιαιρούς, η αρεστερά θα εν αναγκαία, διαφορετική που όπως τηςν εμάθαμεν. Η ιστορία δεν επαναλαμβάννεται διότι δεν ξαναζούμεν την ζωήν άλλων. Ζούμεν την δικήν μας. Η ζωή θα τα κανονίσει μόνη της. Στον καθέναν εναπόκειται να είναι ενεργος συμμετέχων ή απλός θεατής. Τζαι η δράση μες την κοινωνίαν που μας έλαχεν εν πιο γλυτζιά παρά την δράσην τους τζιείνους που επεθάναν τζιαι θκιαβάζουμεν την μες τα βιβλία.
Εν πολλα πραματα που σκεφτομαι, εν δυσκολο να γινουν λεξεις, εν ειμαι απογοητευμενη, αλλα σιουρα υπαρχει μια "νοσταλγία" τουντη περίοδο. Σαν να τζαι σκεφτουμαι τζαι την ιστορια περαν που τα τελευταια 2-3 χρονια.
ΔιαγραφήΝομίζω Ασέρα, η ηγεμονία της αριστερας εν ετελειωσεν με την εοκα. Νομίζω μαλιστα πως το 2008 ήταν ιστορικά μια μεγάλη στιγμή στην ιστορία της αριστερας τζαι της κοινωνικής της ηγεμονικής δύναμης.
Ηγεμονία θεωρώ μες τα πλαισια του συτηματος τζαι των ιδιομορφιών της κύπρου τζαι του εισαγωμενου εθνικισμού, το γεγονός πως η αριστερα εστιγματισεν ανεξίτηλα την ιστορια του τοπου....αν καμουμεν μιαν ιστορική αναδρομή ειναι σαν να τζαι μονον η αριστερα αφησε καλα σημαθκια στον χρόνο....τουτον εννοω ηγεμονια...
Το ότι η ιστορια δεν επαναλαμβανεται εν το μονο καλό τζαι το μονο σίουρο...το ζητημα ειναι πως δεν γραφεται ουτε ευκολα....υπαρχουν περιόδοι που εννε καθοριστικοι τζαι αλλες που ένι....εν δαμε που νομιζω πως η ζωη εν τα κανονιζει μονη της, συνηθως μονη της η ζωη τραβα προς την καθηλωση τζαι τον συντηρητισμό....
Οπωσδηποτε κάτι καλυτερο θα έρτει, εγω πιστεφκω στην εξελιξη τζαι προχωρουμεν μπροστα.
Αλλα η εξελιξη για μενα εννεν μια στρωμενη υποθεση. Θελει παραδοχες, αλλαγες, θυσίες, τζαι αγωνες.
Προς το παρον θα περασουμεν που μεταβατική περιοδο. Τζαι τουτη η περιοδος επισης θα γεννησει πραματα που δεν θα αντεξουν στον χρονο ως που να διαμορφωθουν νεες συνθηκες.
εν θα εν ευκολη περίοδος.
εν να δειξει...:)
Μα για ποιαν ηγεμονία μιλούμε; Του 55-59, του 67-74, του 93-2003 οξά τη σημερινή;
ΔιαγραφήΟι καιροί αλλάζουν, εν πρωτόγνωρες οι καταστάσεις παγκόσμια. Τουλάχιστον για την αριστερά, που μπαίνει σ ένα πόλεμο χωρίς το στήριγμά της το οκτωβριανό.
Δεν είναι πολλά που θα μπορούσε να κάμει η κυπριακή αριστερά σε τούτα τα διεθνή πλαίσια όπως διαμορφώνονται μετά το 2008.
Παραμένει η μόνη πολιτική δύναμη στο τόπο, μετρώ τες λέξεις μου.Δεν υπάρχει άλλος πολιτικός φορέας. Διαχρονικά είχαμε να κάμουμε με οικονομικά-καθεστωτικά συμφέροντα που εκφράζονται δήθεν πολιτικά, για το ξεκάρφωμα.
Κάποτε επαίζαν μας με αληθινές σφαίρες για να μας δαιμονοποιήσουν, εβάλλαν μας αληθινές πόμπες στα γραφεία τζιαι στα φεστιβάλ μας.
Τωρά εν επικοινωνιακός ο πόλεμος, παίζουν διαφορετικά με τα μυαλά του κόσμου. Εν οικονομικός, εν διαφορετικές οι εισβολές τζιαι οι κατοχές.
Ούτε τον Γρίβα εκαταφέραμε να εμποδίσουμε. Ακόμα τζιαι τωρά εν δύσκολο να τον ξεριζώσουμε. Τι σημαίνει, ότι εν κάμνουμε καλά τη δουλειά μας;
Τωρά ο Γρίβας εν οι τραπεζίτες, βούρα έβρε τους. Όπως εδίκασες τον Κίκη τζιαι τον Καρούσο, τον Παρισσίνό τζιαι τον Χρύσανθο Αναστασιάδη, όπως τους εμπόδισες να ξαναφκάλουν κκελλέ, δοκίμασε τζιαι τωρά με τούντα τσογλάνια που μας επήραν στον λαιμό τους. Μα σοβαρομιλούμε;
Τούτη εν η ιστορία της κυπριακής αριστεράς. Τούτη.
Που τις εφκαίνναν κάτι παλλικάρκα του γιατρού που τ αριστερά το 71-74 τζιαι ύστερα που 20 χρόνια εφκάλλαν τον Κληρίδη του μεταπραξικοπήματος πρόεδρο,τζιαι ξανά το 98. Τζιαι ξανά τωρά.
Νομίζω εν άλλον που θέλεις να πεις με τον τίτλο, για την ηγεμονία του ΑΚΕΛ στην κυπριακή αριστερά. Θα το δείξει ο καιρός μάλλον, μα σίγουρα μπαίνουμε σε άλλην εποχή.
η Αριστερά όρισε διαχρονικά "τον κανονιστικό" ρυθμό συναινεσης σε αυτο τον τόπο. Όχι το κέντρο. Το κεντρο μαλιστα αποτελει αποτύπωμα της δυναμης της αριστεράς, η αριστερα ηγεμονευσε γιατί εγεννησε τα πλαισια μεσα στα οποια μπορεσε να λειτουργει η δημοκρατια. Το κυπριακό θαύμα των ποσοστών της αριστερας είναι μια απο τις αποδείξεις.
ΔιαγραφήΤο ότι ηγεμονευσε δεν σημαινει πως δεν υπηρχε ο Πολεμος, ή όσα περιγραφεις, ο γριβισμός κ.λ.π.
Θα συμφωνήσω στο πνευμα του σχολίου σου, υπαρχει γενική πολιτική κριση στον τοπο...ουτε η δεξια θα φερει πλεον τα δικα της χαρακτηριστικά.
Αλλα διαφωνώ για το "παραμενει η μονη πολιτική δυναμη στον τοπο". Πριν από εναμιση χρονο, θυμουμαι πως αρχισα να σκεφτουμαι το τελος "του κοινοβουλευτικου παραδεισου" για το ακελ....πως επρεπε να ψαξει περαν αυτού του τρόπου, πως έφτανε η ώρα όπου θα εξαντλούνταν τα ιστορικα όρια του ίδιου του δρόμου...
Εγώ θεωρώ πως εμπορούσεν να καμει πολλα η κυπριακή αριστερά...ένα απο αυτα θα ήταν η επεξεργασία κατα τη διάρκεια της διακυβέρνησης της ενός άλλου προγραμματος και όχι η συγχωνευση της με τη λογική του συστηματος, επαλεψεν μεν αλλα μεσα στα πλαισια της λογικής του συστηματος...ειπαμεν ο δρομος ήταν αδιέξοδος...δεν υπαρχουν "αιωνιότητες" στην πολιτική, ούτε το ακελ είναι αιώνιο.
αυτη τη στιγμή ενα μεγάλο κομματι του κοσμου της αριστερας απλα δεν διαθέτει καμιαν πολιτική επιλογή.
η δημοσκόπηση εδειξεν καθαρά τα αδιέξοδα της ιδιας της βάσης.
και φυσικα τα θέματα της οικονομίας: ο δεξιος διατηρει ακομα τους ταξικους προστατες του...ο αριστερός που να παει να αποταθεί; ο φτωχός που να πάει; εν εσιει που να πάει.
Disdaimona, Έχω τη αίσθηση ότι έχεις δίκιο. Ασφαλώς η ήττα ήρθε οριστικά το 2010, αφού η μεγάλη αποτυχία να συμφωνήσει με το CTP οδήγησε στη σταδιακή κατάρρευση: Πρώτα το Μαρί, μετά η οικονομική κρίση και τώρα η διαχείρηση της κρίσης. Ναί Ασερα, η ΕΟΚΑ από τότε εβάλε στη γωνια΄την Αριστερά, αλλά περιέργως επανήλθε και μάλιστα μετα την κατάρρευση του "υπαρκτού" και τη διάσπαση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩστόσο νομίζω ότι διανύουμε μια νέα ιστορική περίοδο, παρκοσμιώς αλλά και τοπικά: η εποχή της κρίσης μας παίρνει όλους και η διαχειριστική λογική του συστήματος έχει ολοκληρωτικά τελειώσει - θέλει ρήξη το σύστημα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος... αυτόι σημαίνει ότι θα έχουμε νέα δεδοπμένα, εντελώς νέα δεδομένα μπροστά μας τον επόμενο χρόνο.
το συστημα ξαναπερασε περιόδους που απαιτούσαν ρήξεις....για 87 χρόνια η αριστερα εξαργύρωσεν την δύναμη της ρηξιγενούς στάσης της και όχι της συναινετικής στασης της...είναι οι ρήξεις που εφεραν την δυναμική, και βλεπουμε ιστορικα αλλα ακόμα και φιλοσοφικα απο μιαν έννοια, πως η ρήξη ιστορικά δημιουργεί την κινηση στην ιστορια...με την εννοια δηλαδη του κύμματος που καθορίζει την ισορροπία δυναμενων
Διαγραφήχαρη στη ρήξη η αριστερα μπορεσε να ηγεμονευσει εν ειρηνη τόσα χρόνια...τώρα εκλεισε και θα επρεπε να ξανανοιξει ο κύκλος...δεν ανοιξε...δεν υπαρχει μομεντουμ κινησης πλεον για την αριστερα, και η αριστερα δεν θα καθορίσει το μελλον του τοπου...
ουτε εδω ουτε παγκοσμια θα ειναι ευκολο.
ειπα σε αλλο ποστ, πως οσο ειχαμε τον υπαρκτο ( που πολλοι βρίζουν ακόμα ) είμασταν πατριωτες και ήρωες.
τωρα ήταν η δική μας σειρα να επιστρεψουμε στην ανθρωποτητα τα κερδη...δυστυχως ομως επιστρεφουμε ζημιές...μονο οι κομμουνιστες κρατουν ακομα γερα τα ινία τη ιστοριας.
ο επομενος χρονος θα ειναι χαρακτηριστικος του τελους για πολλα πραματα. βασικα θα ειναι χρονος διαλυσης και όχι χρονος συνθεσης. Και χρονος "μεταφορας" κοσμου απο εδω και απο κει, χωρις ουσιαστική προταση εξόδου απο το συστημα που φθινει. Γιατι μεχρι στιγμης και οι αντιπροτασεις ειναι διαχειριστικου και όχι ρηξιγενούς τύπου.
Τζείνον που παρατηρώ τόσο στο σχόλιο του νέου όσον τζιαι σε τζείνον του Ασέρα εν μια απόδειξη της φυσικοποίησης (εν αγγλιστοί reification) του θανάτου της εργατικής τάξης ως το υποκείμενο της ιστορίας, της ανατροπής, που εξεκίνησεν θεωρητικά ο Αλθούσερ τζιαι ο Πουλαντζάς. Εάν έσιει κάτι η Αριστερά εν ακριβώς η παρακαταθήκη, η Μαρξιστική Λενινιστική γνώση, που θέλει την εργατική τάξη να μπορεί να αλλάξει τις συνθήκες μέσα στις οποίες λαμβάνει χώρα η αναπαραγωγή της. Τζιαι τούτον λέω το γιατί, όπως αντιλαμβάνομαι την χρήση των όρων "Δεξιά", "Αριστερά" που τους ίδιους συντρόφους, λαμβάνει χώρα μέσα που μιαν ακόμα φυσικοποίηση του φιλελεύθερου μορφώματος οτυ πολιτικού σκηνικού το οποίον ουσιαστικά αναιρεί ξανά την εργατική τάξη τζιαι τα συμφέροντα της όπως επίσης τζιαι την απώλεια που πλευράς των κομμουνιστών (της πρωτοπορίας των) της στρατηγικής τζείνης τζιαι της αναγκαίας σε σχέση με τούτη, πολιτικής, πορείας προς τον κομμουνισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήμας το λέει με καίρια εύστοχο τρόπο και ο Μπαντιού:
Διαγραφήέχοντας εγκαταλείψει προ πολλού κάθε αυτόνομο πολιτικό σχέδιο, επιθυμούν πάση θυσία να προστατεύσουν την παλιά συναίνεση, που αποτελεί πλέον τον μόνο λόγο ύπαρξής τους. Η «αριστερά» έχει απόλυτη ανάγκη μιας δεξιάς τής συναίνεσης. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο καλείται σήμερα να υποδυθεί και τους δύο ρόλους, συνδυάζοντας έτσι τις λειτουργίες τού συντηρητικού με αυτές τού ρεφορμιστικού μπλοκ εξουσίας.
και βέβαια, απόλυτα τραυματικό να παρακολουθείς τους ίδιους ανθρωπους που για 2 χρονια προσπαθούσαν να απονομιμοποιήσουν την αριστερα, να εξέρχονται απο το προεδρικό χαμογελαστοί, και να ακούς την αριστερα να δηλώνει ευχαριστημένη από την συναίνεση.
ΑπάντησηΔιαγραφήως δια μαγείας, οταν προκειται η αριστερα να παει δεξια, εμφανίζεται χωρίς κόπο και η συναίνεση απο τη δεξια....τραυματικό, γιατι η αριστερα αποδεικνύεται εξαιρετικα κοντοφθαλμη στην μνημη....μεχρι χτες ακόμα υπηρχε εσωτερικός "εμφυλιος" πολεμος στα μμε...
και δεν ειναι η πρωτη φορα...καθε φορα την τελευταια τριετια που η αριστερα γινοταν δεξια, η δεξια απλωνεν τα χαλια της εσωτερικης ειρηνης....
και θα πρεπει να ειμαστεν αφελεις αν θελουμε να περασουμε στον κοσμο πως αυτο αποτελει ενδειξη μιας νικης της αριστερας.
Νομιζω οτι η σχετικα χαλαρη χρηση των ορων εν βοηθα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερι ηγεμονιας. Η αριστερα εν εισιεν ποτε της ηγεμονια οσον αφορα την τοπικη εξουσια. ουτε πριν το 55 - δαμαι οι αριστεροι δασκαλοι εθκιωχνουνταν που τα σχολεια το 48, ιντα ηγεμονια; η αριστερα ηταν το "λαικο κινημα" τζαι οι προυχοντες σε συνργασια με την εκκλησια τζαι την αποικιοκρατια ποτε εχασαν την εξουσια; Οξα ηταν ηγεμονια το οτι οι αριστεροι στο Βαρωσι εν εμπορουσαν να παιξουν στο κοινοτικο γηπεδο;
Τζαι φυσικα εν υπηρχε αριστερη ηγεμονια ουτε στο ρουσφετολογικο κρατος των καπετανατων μετα το 60..κλπ..
Η αριστερα οντως, ομως, εκφρασε την ιστορικη δυναμικη, την ιστορικη συνειδηση αν θελετε, οποτε παρα τες επιθεσεις επανεμφανιζετουν τζαι μαλιστα σαν ο εμπνευστης, η καθοριστικος παικτης στο δρομο - εστω τζαι εκτος εξουσιας.
Ενεν η αριστερα που με σαφηνεια η εμμεσα εθεσε το θεμα της ανεξαρτησιας;
απλα η δεξια ανακαλυψε τον τροχο ξανα - τζαι με ορους για τους οποιους θα επληρωνε η κοινωνια ολοκληρη.
Αναλογα μπορει να πει καποιος για την στρατηγικη των πολλαπλων συμμαχιων γεωπολιτικα - η για την εσωτερικη πολιτικη. Η αριστερα εθετε τζαι εκφραζε την σωστη αποψη πρωτη - εδεχετουν επιθεσεις τζαι τελικα η δεξια η το κεντρο εκαταλαβαινε οτι ειχαν δικαιο... Τελικα λ.χ. η φαινομενικη ηττα των συντεχνιων του 48 αποδεικτηκε νικη σε φοντο 10-15 χρονων καθως οι εισγησεις της αριστερας εφαρμοστηκαν ακομα τζαι που τους αντιπαλους της. Οπως ελαλεν τζαι ο Τασσος ο Ζιαρτιδης ηταν σαν το δασκαλο του.
Αρα ενεν ηγεμονια. Εν ενα ειδος ιστορικου συμβιβασμου - οπου, για να το απλοποιησουμεν, η αριστερα εκφραζε την προοπτικη των ιστορικων δυναμικων τζαι την καθημερινοτητα, ενω η δεξια εισιεν την εξουσια τζαι το κρατος. Τζαι για να κατανοηθει γιατι ο ιστορικος πολιτικος χωρος που εκουβαλουσεν το αναγκαιο, εν ηταν κατ αναγκη στην εξουσια μαλλον θα πρεπει να δουμε τες αντιφασεις που παραγει η εσωτερικη συγκροτηση της εξουσιας αλλα τζαι οι εξωτερικες δυναμικες σε ενα χωρο, γεωπολιτικα πολυτιμο, οπως η κυπρος.
Περι Αυτοκρατορια. Ενεν αυτοκρατορια η Ε.Ε. Μπορει να μεν εν το επιθυμητο, αλλα αυτοκρατορια εν ενι - ουτε με την παραδοσιακη ουτε με την μεταμοντερνα εννοια. Εν σημαντικο για ενα αναλυτικο λογο: αν βαλουμε στο τελος μιας πορειας την επιστροφη σε "αυτοκρατορια" σαφως εγκλωβιζουμαστεν σε ενα ειδος λογικης αποδοχης καποιου "τελους" που εν οπισθοδρομικο κλπ. Η ε.ε. εν προσπαθεια συγκροτησης ενος πολου στο παγκοσμιο συστημα - αν τα καταφερει θα εν μια μεγαλη δυναμη. Χεστηκε η φοραδα στο αλωνι. Σιγα που εν να γινουν οι ευρωπαιοι ξανα αυτοκρατορια...Dream on..εν για τζηνους που το λαλω..:)
"Περι Αυτοκρατορια. Ενεν αυτοκρατορια η Ε.Ε. Μπορει να μεν εν το επιθυμητο, αλλα αυτοκρατορια εν ενι - ουτε με την παραδοσιακη ουτε με την μεταμοντερνα εννοια."
ΔιαγραφήΠολύ θα ήθελα να ξέρω γιατί.
Η ιστορία που γνωρίζω εγώ είναι η εξής: Στα τέλη του δέκατου ένατου και τις αρχές του εικοστού αιώνα έχουμε αποκορύφωση των ενδοευρωπαϊκών ανταγωνισμών για έλεγχο σφαιρών επιρροής. Συνθήκη του Βερολίνου, ο "Ιμπεριαλισμός" του Λένιν, πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Ασταθής επίλυση των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην Ευρώπη, δεύτερος παγκόσμιος.
Από εκεί και πέρα, δύο αναχώματα:
Ένα στρατιωτικοπολιτικό, που ονομάζεται ΕΣΣΔ και που καταρρέει στα τέλη του 80. τα εθνικοπαλευθευρωτικά και αντιαποικιακά κινήματα που στηρίζονται έμμεσα ή άμεσα από τον κομμουνισμό.
Ένα ηθικο-θεσμικό, δηλαδή κατά βάση ιδεολογικό, "καλής συνεργασίας" μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Ευρώπης.
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την παρακμή των αντι-αποικιοκρατικών αγώνων μένει μόνο το "ανάχωμα" της ηθικονομικής συμφωνίας των ιμπεριαλιστικών πυλώνων της Ευρώπης. Η οποία αποτρέπει τον πόλεμο μεταξύ τους και διευκολύνει τον πόλεμο σε βάρος άλλων.
Γιουγκοσλαβία, 1991. Ο πρώτος πόλεμος του μορφώματος ΕΕ σε συνεργασία με ΗΠΑ που "προβάρει" το τοπίο μετά την κατάρρευση του πόλου της ΕΣΣΔ.
Και από κει και μπρος Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία. Όλοι πόλεμοι συνεργασίας του ιμπεριαλιστικού πόλου των ΗΠΑ με τον ιμπεριαλιστικό πόλο των παλιών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που αποτελούν τους πυλώνες της ΕΕ: Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, με την Αγγλία να συμμετέχει σε όλες τις εκστρατείες αλλά όχι στο ευρώ.
Από πού ακριβώς συνάγεται ότι η ΕΕ δεν είναι αυτοκρατορία; Ο ιμπεριαλισμός πέθανε επειδή στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια διαβάζανε Χάμπερμας και Ντεριντά; Είναι κάποιου είδους "συνήθεια της σκέψης" ή κάποιου είδους ηθική τάση που θεραπεύεται με το κατάλληλο curriculum ο ιμπεριαλισμός; Πεθαίνει μια οικονομική οργάνωση του κεφαλαίου από βαρεμάρα, ανία ή πάροδο της μόδας της; Ή τι ακριβώς θεωρείς ότι έβαλε ποτέ τέλος στον ιμπεριαλισμό;
[συνεχεια]
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κυπριακη αριστερα ανελαβε την εξουσια σε μια πολλα δυσκολη περιοδο τζαι ευτυχως. Οποιαδηποτε κριτικη για το τι εν εκαμεν μπορει να εν σωστη η λαθος μονο αν εξηγα πως θα εγινετουν κατι στα δεδομενα θεσμικα πλαισια. Να πει καποιος/α "τουτες οι συμφωνιες περνουν που την βουλη" [τζαι εν υποβληθηκαν λ.χ.], "τουτες οι συγκλισεις μπορουν να εγκριθουν-κατανοηθουν σε τουτο το σταδιο" τζαι εν εγιναν κλπ. Η επικληση λ.χ. του 2010 με τους τ/κ τζαι τον ταλατ, νομιζω φτανει στα ορια του να εθελοτυφλουμεν αναπαραγωντας την φτηνη προπαγναδα των δρουσωτη κλπ τοτε [ ησημερινη του καταντια, σαν δουλοπρεπης chherleader της τροικα τζαι των τραπεζων, ενεν κατι το νεο - δειχνει ποθεν ερκεται τζαι τι νοημα ειχαν διαφορα που πριν]. Δηλαδη ο Ταλατ, για να ερτουμεν στον κοσμο της πραγματικοτητας, ηταν να κερδισει τις εκλογες αν υποχρεωνετουν να δωσει τοτε χαρτη με τις υποχωρησεις της τ/κ πλευρας; Η συμφωνια εφτασε στο σημειο που εφτασε γιατι εν μπορεν να προχωρησει αλλο - ειτε λογω τουρκιας, ειτε λογω τ/κ [ειχαν τζαι τζηνοι τα απωθημενα τους με διαφορους], ειτε λογω ε/κ ...για να μεν ξηχανουμε οτι μολις εσυρθηκεν η εδεκ εκτος κυβερνησης, ο δησυ ανακαλυψεν προβληματα...ειδαμεν επισης τζαι τα ορια της φιλελευθερης συνεπειας..
Η αριστερα εκαμεν ενα αλμα στο κυπριακο..τζαι ανοιξεν το δρομο στο μελλον..
οϊ μονο εβαλεν τα ουλλα στο τραπεζι , μπροστα στο κοινο, τζαι ετολμησεν να τα συζητησει, αλλα εκλεισεν τζαι συμφωνιες/συγκλισεις [οπως η σταθμισμενη ψηφος] για το συνταγματικο που αναποφευκτα θα εν το ιστορικο πλαισιο των διεκδικησεων της κυπριακης αριστερας στο μελλον - οποιασδηποτε κοινοτητας τζαι μορφης.
Το να συναντας υστερια οταν αμφισβητας μια υπαρχουσα ηγεμονια ενεν παραξενο - εν το κοστος, το βασανο που πρεπει να τραβησει ο προμηθεας στην μυθολογικη αφηγηση της αριστερας. Τζαι οι βουλευτικες του μαη του 2011 ηταν ενδιαφερουσες για τα εν δυναμει υπογεια ρευματα/μετατοπισεις - που αγνοησαν τες υστεριες των μμε.
Τζαι σαφως το κυπριακο στην διαπλοκη του με το φυσικο αεριο, δημιουργει ενα ακομα κομπο που εν μπορει ουτε να λυθει ουτε να κοπει, χωρις μορφων κοινης διαχειρισης - επανενωσης.
Εφτιαξεν ιστορια η κυπριακη αριστερα με τουτην την προεδρια τζαι εν τουλαχιστον λογικο να αναλαβει την περηφανεια ενος ρηγματος, αφου ετραβησνε τζαι το κοστος του [με την μορφη των επιθεσεων]...
εστω τζαι αν ηλυτρωτικη διασταση του ρηγματος θα φανει πιο καθαρα στο μελλον..
Θα δουμε λ.χ. ποια λυση θα μπορει να προχωρησει χωρις την δουλεια που εκαμεν η αριστερα αλλα τζαι χωρις το πλαισιο που εφτιαξεν..
τζαι φυσικα χωρις την στηριξη της..
Το Μαρι τζαι η οικονομικη κριση εν αλληλενδετα. η υστερια εισιεν σαν στοχο την επιβολη σοκ θεραπειας. Πρεπει να εθελοτυφλει καποιος για να μεν θωρει το τι εγινε τοτε - σε ποιον πλαισιο.
Η Αντισταση στην λιτοτητα εκ μερους της κυπριακης αριστερας εν ηταν "ηρωικη" γιατι η εννοια ηρωικη εν κιτς..Ηταν ιστορικα αναγκαια τζαι ανοιξεν επισης δρομους..
εκαθυστερησεν την λιτοτητα οσον εγινετουν, εφερεν την πιεση για καποιο μνημονιο-συμφωνια σε ενα πλαισιο [του 2012] σαφως καλιτερο του 2010 η 2011,
ενω ανοιξεν η ιδια η αριστερα τις εναλλακτικες επιλογες..που τα διακρατικα δανεια μεχρι την συζητηση του ευρω..
Νομιζω ακομα τζαι μια επιφανειακη αναγνωση των δεδομενων, δειχνει οτι ο στοχος του τοπικου κεφαλαιου [οπως εκφραζεται τζαι που τα μμε του αλλα τζαι τους πολιτκους του] τον τελευταιο τζαιρο εν ο προεδρος ακριβως γιατι αντιστεκεται..κρατει την πορτα ανοικτη στην αντισταση, σε εναλλακτικες προοπτικες..
Οποτε αν το ερωτημα ενι- "αλλασει το πλαισιο της πολιτικης οπως το εξεραμεν;"
ΑπάντησηΔιαγραφήη απαντηση μπορει να ενι "εν να δειξει"..αναλογα τι θα φκει τζαι πως θα φκει η διαπραγματευση αλλα τζαι πως θα εξελιχθει η κατασταση στην ε.ε. αλλα τζαι στην περιοχη μας...
η αριστερα [οπως την εξεραμεν ως τωρα] εσυμπεριφερτηκεν οπως επρεπεν - τζαι αν την συγκρινουμε με την υπολοιπη ευρωπη, μπορει να πει καποιςο τζαι υποδειγματικα για ενα μαζικο κομμα εξουσιας..να λαλει το νουσιμο, τζαι να κρατα ανοικτες τις επιλογες..μαλιστα θα ελαλουν οτι αν συγκρινουμε με αλλες εποχες εντασης-κρισης-μεταβασης κλπ [47-49, 63-64, 74-76, 89-92, 2004-06 κλπ] τουτη την φορα ηταν πιο ωριμη, πιο αποφασιτιτικη..τζαι οσον τζαι να τσακρα μια μεριδα, πρεπει να το πουμεν: τζαι με παραπανω προλεταριακη ιστορικη συνειδηση..:)..
για τουτο φκαλουν τοσα σπυρκα μερικοι..
τζαι τουτον εν κατι που δυσκολα θα ξεριζωθει, σαν μνημη αξιοπρεπειας τζαι διεκδικησης - οπως θα ελαλεν τζαι μακιαβελι..
τζαι σαν μετρο συγκρισης
Θα δειξει οντως τι θα φκαλουν οι σποροι τουτων των αγωνων καινοτομιας-αμυνας -διευρυνησης που εζησαμεν στην κυπρο τα τελευταια χρονια - τζαι στην σκια της παγκοσμιας κρισης αλλα τζαι των εσωτερικων μας μεταμορφωσεων..
Νομιζω ο "τοπος" που μαλλον θα εν καλα να κοιταξει καποιος για εν δυναμει αναδυση αριστερων ευαισθησιων εν περα που την υπαρχουσα αριστερα του ακελ - τουτη απλα θα πεταξει που πανω της σε μια φαση την υστερια των μμε, τζαι θα δει το δρομο που εκοψε με το αισθημα δικαιωσης που φκαλει ο στιχος της χαρουλας "..τιποτε δεν παει χαμενο"..
Αλλα επειδη η αριστερα ενεν μονο το ακελ, αλλα εν τζαι κομμαθκια τζαι ευαιθησιες που διαχεονται στην ευρυτερη κοινωνια [τζαι εν το φοβος τουτης της διαχυσης που εκαμεν την υστερια για το Μαρι τοσο χυδαια τζαι τελικα αποκαλυπτικη] μπορει να εν πιο χρησιμο να δουμε τες διαπραγματευσεις της ταξικης συνειδησης τζαι της πολιτικης ταυτισης στο χωρο του κεντρου - τζαι εν δυναμει της δεξιας..οπως τζαι τα αδιεξοδα των φιλελευθερων οταν συνειδητοποιησουν οτι εν απλα φυλλο συκης για οτι ταχα αντιπαθουν: μια ρουσφεοτολογια του "παλαιου καθεστωτος" [με τους μιζες-κατσιαριστρες-χασικους, το παπαδαριο, τζαι την γνωστη ακολουθια του "μεσαιωνικου παρελθοντος"] in full view ακομα τζαι προεκλογικα...
Υποψιαζομαι λοιπον οτι εν αλλες ηγεμονιες που τριζουν..ακριβως γιατι τα συνθηματα της δεξιας αλλα τζαι οι ρητορικες δικαιολογιες του κατεστημενου, κοντεφκουν σε οριακο σημειο...
Εν να δειξει..:)
Εν εγώ που καμνω χαλαρή χρήση των ορων; ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ότι η αριστερα επεβαλεν τα πλαισια διεθνοποίησης τζαι τη βαση λυσης του κυπριακου εννεν ηγεμονια;
Το αίτημα της ανεξαρτησίας τζαι η εξωτερική πολιτική εννεν ηγεμονια;
Το οκταωρο, οι συλλογικες συμβασεις, η συνδικαλιστική οργάνωση, η συνταγματική κατοχύρωση των δικαιωματων αυτων εννεν ηγεμονία;
Η διάχυση σε ουλλη την κυπριακη κοινωνια της παρουσιας της αριστερας με τοπικες οργανωσεις εννεν ηγεμονια;
ο Συνεργατισμός εννεν ηγεμονία;
Τί απο ολα εμεινε;
Τιποτε!!! Δεν υπαρχει αλλη λεξη δυστυχως, οταν υπογραφεις να τα χασεις ουλλα. Υπογραψαμεν μεχρι τζαι αλλαγη του συνταγματος ως το τελος του 2012 αλλα η Μερκελ κουντα το στο 2013...
Πε μου ενα σημειο αναγνωριστικο που εμεινεν της αριστερας. ΕΝΑ!! Εμεις εχουμε ενστερνιστει τα επιχειρηματα του αντιπαλου, οχι το αντιθετο...
Η Ε.Ε τι ενι; Συμμαχια κρατών σε αδελφικη βαση; Αποχαιρετουμεν καθε εννοια ανεξαρτησιας!! Πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής. Τζαι το ότι θα βαφτισουμεν αριστερα την δεξιοποιηση των ουσιωδών πολιτικών μας αιτηματων, εν τα καμνει αριστερα.
αρα εννε καθολου διαπραγματευση αυτον που συμβαινει.
ΑπάντησηΔιαγραφήδιοτι τα ζητουμενα απο την αλλη πλευρα τα εδωσαμεν ΗΔΗ!!!
η αλλη πλευρα εν ενδιαφερεται αν θα κοψεις 7 ή 9 που τους δημοσίους.
ενδιαφερεται για τα εξης:
Διάλυση του συνεργατισμου - επετυχεν το με την υπαγωγη των τραπεζων στην εποπτεια της ΕΚΤ
Γεωπολιτικη εξάρτηση από τις ΗΠΑ/Ε.Ε - επετυχεν το με την "ανταλλαγη του φυσικού αερίου" - ειπεν καθαρα η Μαρκουλη, πως η κύπρος θα γινει κέντρο της ευρωπαικής ενεργειακης "ασφαλειας" - τάχα ποιας ασφάλειας ποιου;
Διαλυση του κοινωνικου ιστου.
Καταργηση ολων των κατακτησεων της αριστερας!
Εν θα αρνηθουμεν τις κατακτησεις της αριστερας ως μη υπαρχουσες στην ιστορια, λεγοντας πως εν ειχαμε "ηγεμονια" τζαι εν χαλαρη η χρηση του ορου.
Τι παραδιδουμε στην αριστερα μετα το μνημονιο;
Την μηδενικη βαση. Την οποια βαφτιζουμεν "ευρωπαικη προοπτικη" για αλλαγή!
ας σκεφτουμε μονο πως η συνδικαλιστικη οργανωση των αριστερων, δηλαδη η ΠΕΟ, θα ενσωματωθει απολυτα, στα καθεστωτικα ευρωπαικά συνδικατα...χωρίς να εσιει αλλην επιλογη.
Για μενα λοιπον, μιλουμε για οριστική και αμετακλιτη ήττα της αριστερας.
Εμεις θα μεινουμε να παλεφκουμεν σε "πολιτικο" επιπεδο...θα καμνουμεν ομιλιες, μαζωξεις, πορειες....αυριο θα μπουμε τζαι στο ΝΑΤΟ...αφου εμεις υπογραψαμεν την προσαρτιση της χωρας στην Ε.Ε....την στρατιωτικη προσαρτηση....
Αυτα παθαινεις οταν εν πιστεφκεις στην ταξικη παλη...
Ουτε συνδικατο να μας προστατεψει δεν αφησαμεν!!!
η αριστερα επροβλεψεν τζαι ηταν η κινητηριος δυναμη για την νομιμοποιηση οσων αναφερεις - αλλα εγιναν με ηγεμονικο κρατικο καθεστως της δεξιας..ξηχανεις ποιοι τζαι πως εδιοριζουνταν για χρονια επικεφαλης του συνεργατισμου λ.χ. πριν το 80-90;...:)
ΑπάντησηΔιαγραφήτι εμεινε;
τζαι τι εχαθηκεν;..εν υπαρχει το δικτυο της αριστερας οξα οι συλλογικες συμβασεις;..οξα ενεν για να συμμετεχουν τζαι οι συντεχνιες στο διαλογο που εγινε τζαι η θεσμικη μαχη που παιζεται που το καλοτζαιρι του 2011;
αλλα εν τζαιρος τζαι μερικες συντεχνιες να δουν οτι η περιοδος του καλου σαμαρειτη εν παει μονη της..
εσιει τζαι η ιστορια τις απαιτησεις της..
Αμα παιζει μια διαπραγματευση τζαι εσιεις διακδικηση θεσμικων δεδομενων, εν εχασες..αμα τελειωσει το πακετο θωρουμεν τι εδιασωθηκεν τζαι πως μπορουν να ανακτηθουν οσα χαθουν προσκαιρα..αν εσιεις δυναμικη να τα επαναδιεκδικησεις..τζαι νομιζεις οτι μετα το φυσικο αεριο οι ιθαγενεις εν να κατσουν απλα να γινουν υπο κατασκευη νεο-βαρβαροι;
το "δωρο" της αριστερας [αντι του θεου] στο κυπριακο μελλον κουβαλα μεσα του πολυποικιλα διληματα τζαι αποκαλυψεις - μερικα εχουν να καμουν τζαι με την οικονομια, τζαι αλλα με την γεωπολιτικη..
η αριστερα, σημερα, εν τζηνη [ειδες κανενα αλλο κομμα να το λαλει;] που λαλει οτι υπαρχει θεμα ταξικο [εργαζομενοι τζαι πλουτος] τζαι οτι οι συντεχνιες εν μερος της διαδικασιας τζαι οτι τα δικαιωματα της εργατικης ταξης μπορουν να παγοποιηθουν [εκαμεν το τζαι ζιαρτιδης το 74 για να μεν ξηχανουμε - τζαι εν εχασεν την δυναμη της η εργατικη ταξη για να επιβαλει ορους συμβιβασμου] αλλα οι θεσμοι θα μεινουν..
για τα διεθνη..
μα εν τζαι επεβαλε η αριστερα την γεωπολιτικη πραγματικοτητα..υπηρχεν..απλα εν ενδιαφερον οτι εκαταλαβαν το πρωτοι τα ατομα στους συλλογους των λαικων οργανωσεων ενω οι διανουμενοι της δεξιας ετρωαν εθνικο κουτοχορτο του 19ου αιωνα. Οταν εσυνηδητοποιησεν τζαι ο μακαριος τζαι οι αλλοι οτι εισιεν δικαιο η αριστερα, η αριστερα εισιεν ηδη φτιαξει τζαι θεσμικα [μεσα που τες αυτονομες σχεσεις της στο εξωτερικο αλλα τζαι μεσα που την διαχυση της εσωτερικης συνειδησης στην καθημερινοτητα] το κλιμα για να γινει αποδεκτη τζαι κατανοητη μια πραγματικοτητα που αμφισβητουσε [εστω τζαι αν εσυνυπηρχε ρητορικα] με την δουλοπρεπεια προς την ελληνοπληξια τζαι την δυση..
Τζαι η κατανηση της πραγματικοτητας ηταν αναγκαια, σαν ενα περασμα - οπως οτι επερασαμεν την περιοδο 2008-2011 για το κυπριακο..
Οποτε αν δεν το θωρεις ακομα τουτο το σκηνικο, κρατα λλιον υπομονη τζαι εν να δεις..:) γιατι ενεν θεμα επιβολης αποψεων - εν θεμα αναγνωρισης δεδομενων..
αν το 48 η αριστερα εκαταλαβεν οτι ο κοσμος εμπαινε στην μεταποικιακη περιοδο, το 2008-2012 η κυπριακη αριστερα εδιαχυσεν στην κοινωνια οτι ζουμεν πκιον σε ενα πολυπολικο κοσμο..σαν αναγνωση του μελλοντος που ερκεται..
οσο για την ε.ε... ημουν εναντια στην ενταξη που το 2003 - καταλαβω γιατι οι ακελικοι με την νοοτροπια της συναινεσης με αξονα το "λαικο συμφερον" κλπ, ενεν αντισταθηκαν περα που την ρητροικη - εν τζαι θεμα ποσα τραβα ο κοσμος - στο συγκεκριμενο πλαισιο..
τζαι αμα ενταχθηκαμε τζαι στο ευρω το 2008, το πακετο εκλεισεν - εχασαμεν μερος της οικονομικης μας ανεξαρτησιας ντε φακτο..
τι αλλαξε τωρα;..
απλα διαπιστωνουμεν το..
εχασαμεν μερος της ανεξαρτησιας μας το 2004-08..
ενεν τωρα που εγινεν..αντιθετα τωρα [το 2008-2012] εγινεν κατι αλλο - εμαθαμεν να μεν υπακουομεν απλα - αλλα να προσπαθουμεν ..να φερνουμε αλλους παικτες ..να συζητουμεν..οφειλουμεν να πουμεν οτι τζαι ο τασσος [για αλλα] εκλωτησησεν επισης..αλλα στα οικονομικα υποταχτηκεν χωρις κατανοηση των συνεπειων..τωρα μαθαινουμεν να παιζουμεν..τζαι μεσα στην ευρωπη τζαι ποξω ξαναφτιαχνωντας δεσμους της προηγουμενης περιοδου..
[συνεχεια]
ΑπάντησηΔιαγραφήγιατι ενταχθηκαμεν δομικα;
γιατι προφανως ειμαστεν σε μια εποχη αναλογων προσπαθειων..τζαι οσο μιζερη τζαι να εν η ε.ε. εν τζαι εν αναγκη να την δαιμονοποιουμεν απο οτι ενι..
γινεται τζαι ενας αγωνας ποτζει..
νομιζω οτι η "ιστορικη μοιρα", οταν αλλασουν οι εποχες, ενεν να θωρουμεν το μισο ποτηρι που ειχαμεν, αλλα το μισο που θα γεμωσουμεν στις νεες συνθηκες..διοτι τζαι η ανεξαρτησια του 60 ηταν εξικιν, τζαι η μετα το 74 κατασταση ηταν μετεωρη..τζαι το τωρασινο..
ειδες την δημοσκοπηση του ρικ; 60% εναντιον του ευρω..σκληρο τζαι μαλακο βεβαια..αλλα το παιχνιδι παιζεται ωσπου η συνειδηση εν κλειει σε δηθεν μονοδρομους τζαι θωρει τες δυναμικες της πραγματικοτητας..
η εργατικη ταξη τζαι τα μελη της εν υλιστες-οραματιστες.
Διαγραφήεν θα μιλουμεν χωρις αναφορα στα συγκεκριμενα θεματα για τα οποια υπογραψαμεν τζαι θα υπογραψουμεν...
εν θα αποσιωπησουμεν το γεγονος πως παραδιδουμε οικειοθελως ολες τις κατακτησεις τοσων χρονων.
αν καποιοι θεωρουν αρκετο να τα δωσουμε τζαι μετα να μιλουμε για επανακτηση....τουλαχιστον ας παραδεκτουμεν πως θα τα παραδοσουμεν πρωτα...για καποιους τουτον εννεν ηττα...οκ....μπορει να το δουν τζαι σαν ευκαιρια καποιοι τουτον για μιαν νεα αριστερα....η αριστερα ως συνθημα...εξω που τα δομικα πλαισια, τα όρια, εξω που την πραγματικοτητα, μονο στο επιπεδο της βουλησης....
οπως τζαι να εσιει κλειει ο κύκλος της ιστοριας.
και θα πρεπει οσοι θελουν να ανηκουν στην αριστερα, να επαναπροσδιορισουν τα πολιτικα τους αιτηματα....να μας τα πουν τζαι μας...διοτι καποιοι που μας μπορει να μεν θελουν πλεον να εργαστουν για αυτα τα αιτηματα.
εν μπορουμεν να παρπατουμεν με το παλιο μας προσωπο πλεον...αλλαξαν τα περιεχομενα...
Περί ηγεμονίας συνεισφορά, από άρθρο μου που τυχαίνει να μεταφράστηκε μόλις για δημοσίευση στην Ελλάδα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο έργο του Γκράμσι, αν και πολύ πιο κατακερματισμένο, αντιφατικό και ελλειπτικό απ’ ό,τι αυτό των προκατόχων του, μπορούμε να πούμε ότι εγκαινιάζει μια νέα φάση στη θεωρητική ενασχόληση με το ζήτημα του κράτους για δύο τουλάχιστον ζωτικής σημασίας λόγους. Πρώτον, λόγω του προσανατολισμού του προς την αναγκαιότητα μιας συγκεκριμένης παρά μιας γενικής θεωρίας του κράτους. Μια τέτοια θεωρία θα πρέπει να παίρνει υπόψη της τους τρόπους με τους οποίους τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά χαρακτηριστικά των ημι-φεουδαρχικών κρατών (όπως ήταν το κράτος της τσαρικής Ρωσίας) διαφέρουν από αυτά των προηγμένων καπιταλιστικών κρατών της Δύσης. Σημαντική από αυτή την άποψη είναι η αναγνώριση εκ μέρους του Γκράμσι του γεγονότος ότι η «αστική τάξη» διαφέρει σημαντικά από τις «προηγούμενες κυρίαρχες τάξεις»: «προβάλλει ως ένας οργανισμός σε συνεχή κίνηση» και δεν λειτουργεί ως «κλειστή κάστα». Για το λόγο αυτό, «τροποποιείται» υπό τη διακυβέρνησή της «η συνολική λειτουργία του Κράτους».[i] Το κράτος αναλαμβάνει μια «εκπαιδευτική» λειτουργία (ας θυμηθούμε την απογοήτευση του Λένιν από την έλλειψη «γνήσιας αστικής κουλτούρας» στη Ρωσία). Η χεγκελιανή μεταμφίεση του κράτους ως ηθική αυτοπραγμάτωση μιας καθολικής βούλησης[ii] δείχνει ακριβώς τη φιλοδοξία της αστικής τάξης να απορροφήσει, μέσω της ηθικής, πολιτιστικής και νομικής καθοδήγησης, «ολόκληρη την κοινωνία», την ουτοπική προσπάθειά της να τελειοποιήσει το κράτος και το νόμο σε τέτοιο βαθμό ώστε να οδηγήσει στον ειρηνικό «μαρασμό» τους μέσα στην κοινωνία των ιδιωτών.[iii] Μόνο ο «κορεσμός» της αστικής τάξης –η αποτυχία της δηλαδή να διατηρήσει συνθήκες συνεχούς επέκτασής της– την υποχρεώνει να επανέλθει στην «έννοια του Κράτους ως καθαρής καταναγκαστικής ισχύος» που μέχρι τότε κυριαρχούσε στη μαρξιστική παράδοση.[iv]
Έτσι, ο διχασμός μεταξύ Χέγκελ και Μαρξ σχετικά με τον κυρίαρχο χαρακτήρα του κράτους επιλύεται ιστορικά, καθώς ο Γκράμσι τον αναδιατυπώνει ως αποτέλεσμα διαφορετικών –προοδευτικών και αντιδραστικών– σταδίων στην ανάπτυξη της μπουρζουαζίας ως κυρίαρχης τάξης (μια άνιση ανάπτυξη που καταλήγει σε διαφορετικές ενσαρκώσεις της αρχής του κράτους σε διαφορετικές χώρες) Από την άλλη ωστόσο, αυτός ο ίδιος διχασμός επανατίθεται ως θεμελιώδες στοιχείο μιας μη αναγώγιμης δυαδικότητας που χαρακτηρίζει το δυτικό, αστικό κράτος, και που όπως υποστηρίζεται, τουλάχιστον σε ορισμένες διατυπώσεις στα Τετράδια, συνδυάζει τον καταναγκασμό με τη συναίνεση:
"Η «κανονική» άσκηση ηγεμονίας στο κλασικό πλέον πεδίο του κοινοβουλευτικού καθεστώτος χαρακτηρίζεται από το συνδυασμό καταναγκαστικής ισχύος και συναίνεσης, οι οποίες εξισορροπούνται αμοιβαία, χωρίς να κυριαρχεί υπερβολικά η ισχύς έναντι της συναίνεσης. […] με τον όρο «Κράτος» πρέπει να εννοήσουμε όχι μόνο το μηχανισμό διακυβέρνησης, αλλά επίσης τον «ιδιωτικό» μηχανισμό της «ηγεμονίας», δηλαδή την κοινωνία των ιδιωτών […] πρέπει να σημειωθεί ότι η γενική έννοια του Κράτους περιλαμβάνει στοιχεία που πρέπει να αποδοθούν ξανά στην έννοια της κοινωνίας των ιδιωτών (με την έννοια που μπορεί κανείς να πει ότι το Κράτος ισούται με την πολιτική κοινωνία συν την κοινωνία των ιδιωτών, με άλλα λόγια την ηγεμονία που προστατεύεται από τη θωράκιση του εξαναγκασμού)."[v]
O Γκράμσι, όπως δείχνει με τρόπο διεξοδικό ο Πέρρυ Άντερσον, δεν κατάφερε ποτέ να καταλήξει σε μια ενιαία θεωρία του δυτικού, κοινοβουλευτικού δημοκρατικού κράτους. Εν μέρει αυτό οφείλεται στον κατακερματισμένο και μη συστηματικό χαρακτήρα των Τετραδίων, τα οποία συντάχθηκαν υπό την πίεση της ζωής στη φυλακή, και εν μέρει στο γεγονός ότι η πιο άμεση αιτία της ενασχόλησής του με το ζήτημα του κράτους ήταν, παραδόξως, το φασιστικό κράτος της αστικής αντεπανάστασης. Έτσι, τα Τετράδια αμφιταλαντεύονται μεταξύ τριών βασικών σχημάτων: Το πρώτο ταυτίζει την «ηγεμονία» με την κυριαρχία των συναινετικών θεσμών της «κοινωνίας των ιδιωτών» έναντι του κράτους, το δεύτερο ενσωματώνει τον καταναγκασμό και τη συναίνεση αλλά τις κατανέμει αδιακρίτως στην κοινωνία των ιδιωτών και στο κράτος, ενώ το τρίτο στην ουσία υποτάσσει την κοινωνία των ιδιωτών στο κράτος, συγχωνεύοντάς τα σε μια πιο γενική, συνθετική αρχή της ταξικής εξουσίας (είναι ενδιαφέρον ότι αυτό το τελευταίο σχήμα αναδύεται κατά την δύσκολη πραγμάτευση του προβλήματος του κράτους ειδικότερα στον φιλελεύθερο καπιταλισμό).[vi] Καθένα από αυτά τα σχήματα, με τη σειρά του, αντιστοιχεί σε μια διαφορετική στρατιωτική τοπολογία του κράτους: μια πρώτη αντίληψη σύμφωνα με την οποία το κράτος είναι απλώς «μια εξωτερική τάφρος», πίσω από την οποία βρίσκονται τα πολύ πιο ανθεκτικά «αναχώματα» της κοινωνίας των ιδιωτών·[vii] μια δεύτερη, σύμφωνα με την οποία και τα δύο ισορροπούν σε μια «σωστή σχέση»[viii], κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την υπεροχή του κράτους στην Ανατολή· και τέλος, μια αντίληψη σύμφωνα με την οποία «[ο]ι τεράστιες δομές των σύγχρονων δημοκρατιών –τόσο ως κρατικοί οργανισμοί όσο και ως συμπλέγματα ενώσεων στην κοινωνία των ιδιωτών»– λειτουργούν ως «χαρακώματα» και «μόνιμες οχυρώσεις» μιας αδιευκρίνιστης αρχής της ταξικής εξουσίας.[ix]
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και, όπως σωστά επισημαίνει ο Άντερσον, κανένα από αυτά τα θεωρητικά σχήματα δεν προσφέρει επαρκή και ξεκάθαρη λύση στο ζήτημα του συγκεκριμένου χαρακτήρα της κρατικής εξουσίας στις καπιταλιστικές κοινοβουλευτικές κοινωνίες[x], ωστόσο αναμφισβήτητα επιτρέπουν στον Γκράμσι να διερευνήσει το ρόλο των ηθικο-νομικών και πολιτιστικών θεσμών (σχολεία, Εκκλησία, εφημερίδες, τύπος) σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι οποιοσδήποτε άλλος έως τότε. Για το λόγο αυτό –που αποτελεί και τη δεύτερη ζωτικής σημασίας πτυχή της παρέμβασής του στο ζήτημα–, του επιτρέπουν να τοποθετήσει τους διανοούμενους, τους οποίους αντιλαμβάνεται από μια άποψη λειτουργικής εξειδίκευσης αλλά ταυτόχρονα και από αυτή της ευρύτερης κοινωνικής ενσωμάτωσης[xi], σε σχέση τόσο με την αναπαραγωγή της κρατικής εξουσίας όσο και με τη δυνατότητα υπονόμευσής της από νέες, αναδυόμενες κοινωνικές δυνάμεις. Οι διανοούμενοι παύουν να είναι μια κοινωνιολογικά αδιαχώριστη μάζα: Είναι είτε «παραδοσιακοί» είτε «οργανικοί»· συνδέονται με τις λαϊκές μάζες με διαφορετικό τρόπο στα μητροπολιτικά κέντρα απ’ ό,τι στις καθυστερημένες περιφέρειες[xii]· συνάπτουν συγκεκριμένες σχέσεις με τα πολιτικά κόμματα και τις κοινωνικές τάξεις· αντιπροσωπεύουν ένα ευρύ φάσμα όχι μόνο πολιτισμικών και ηθικών, αλλά και τεχνικών και εξειδικευμένων λειτουργιών[xiii]· και έχουν ιδιαίτερη σημασία τόσο για τη σταδιακή απόκτηση αυτοσυνείδησης μιας κοινωνικής τάξης ή ομάδας όσο και για την ικανότητά της να αυτο-οργανώνεται ως ενιαία και συνεκτική κοινωνική δύναμη που είναι σε θέση να μεσολαβεί μεταξύ θεωρίας και πράξης.[xiv] Το πρόβλημα που αναγνώρισε ο Λένιν στο τελευταίο του κείμενο, αυτό της «κουλτούρας», σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αναχθεί απλώς σε ζήτημα της «υπερδομής», αλλά σχετίζεται με την ουσία του προσανατολισμού της ταξικής πάλης (συμπεριλαμβανομένου του προσανατολισμού που ενδέχεται να πάρει σε μια σοσιαλιστική κοινωνία), καθώς
ΑπάντησηΔιαγραφή"η εκπαιδευτική σχέση δεν πρέπει να περιορίζεται στο πεδίο των αυστηρά «ακαδημαϊκών» σχέσεων μέσω των οποίων η νέα γενιά έρχεται σε επαφή με την παλιά […] Αυτή η μορφή σχέσης υφίσταται […] μεταξύ των τμημάτων του πληθυσμού που είναι διανοούμενοι και αυτών που δεν είναι, μεταξύ των εξουσιαστών και των εξουσιαζόμενων, των ελίτ και των ακολούθων τους, των ηγετών και των υπηκόων τους, της εμπροσθοφυλακής και του κύριου σώματος του στρατού. Κάθε σχέση «ηγεμονίας» είναι αναγκαστικά μια εκπαιδευτική σχέση […]"[xv]
Πάνω από όλα, λοιπόν, η παρέμβαση του Γκράμσι στο ζήτημα των διανοούμενων συνίσταται στην αποκάλυψη της θεμελιώδους συμβολής τους στην παραγωγή και αναπαραγωγή της πολιτικής εξουσίας, και ως εκ τούτου στις μορφές με τις οποίες η εξουσία αποκρυσταλλώνεται στο κράτος. Σύμφωνα με τον Γκράμσι, οι διανοούμενοι συμμετέχουν ενεργά στην παραγωγή κρατικών μορφών την ίδια στιγμή που παράγουν τους όρους της θεωρητικής τους εννοιολόγησης: Κατά το θεωρησιακό ιδεαλισμό του Χέγκελ, για παράδειγμα, ένας από τους τρόπους με τους οποίους το κράτος αναπαράγει τον εαυτό του ως απόλυτη ηθική ιδέα είναι η παραγωγή διανοούμενων των οποίων η ταξική οπτική τούς προδιαθέτει να αντιλαμβάνονται το κράτος με αυτόν τον τρόπο[xvi]· αντίθετα ο Μακιαβέλι, η «εγχώρια» εκδοχή του Μαρξ όσον αφορά τον Γκράμσι, αναδύεται ως θεωρητικός της κρατικής εξουσίας που αποσυνδέει τη σκέψη του από τις πολιτικά κυρίαρχες ομάδες, προκειμένου να τη φέρει σε επαφή με μια αναδυόμενη τάξη, με μια τάξη που στερείται τη γνώση των μυστικών της κρατικής εξουσίας: «την επαναστατική τάξη της εποχής», το λαό της ιταλικής «δημοκρατίας των πολιτών». [xvii]
ευχαριστώ Αντώνη για το άρθρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θα μου επιτρέποταν να κάνω μία παρατήρηση από την απόσταση που βρίσκομαι, αυτή θα ήταν πως το χάσιμο της πολιτικής ηγεμονίας της "αριστεράς" εντός του αστικού πολιτικού παιχνιδιού, είναι εκ των ουκ άνευ όρος για την πολιτική αυτοτέλεια της εργατικής τάξης, που είναι και το ζητούμενο. Το παράδειγμα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας νομίζω πως είναι χαρακτηριστικό. Νέες καταστάσεις- νέα καθήκοντα που γράφαμε και στο ΚΚΕ κάποτε...
ΑπάντησηΔιαγραφή