Ποιός είναι ο δικός μας αγώνας.

Το αίτημα κατά της λιτότητας, είναι ένα "λαϊκό" αίτημα. Αφορά σχεδόν όλα τα στρώματα του λαού, εφόσον ως λαό εννούμε τους νόμιμους κατοίκους μια χώρας. Κατά της λιτότητας, είναι ο εργαζόμενος στην παραγωγή, ο δημόσιος υπάλληλος, ο καλλιτέχνης, ο φοιτητής, η υπάλληλος στα εμπορικά καταστήματα, ο συνταξιούχος, ο μικρομεσαίος, όλοι όσοι δεν περιλαμβάνονται στη λίστα με τους πλουσιότερους ανθρώπους στη χώρα.

Το αίτημα κατά της λιτότητας προωθείται κυρίως από την αριστερά. Από την παραδοσιακή αριστερά, αυτή που χρεώνεται τους αγώνες υπέρ των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και την ευρύτερη αριστερά που βλέπει να πλήττονται αυτά τα δικαιώματα.

Κεντρική ιδέα γι αυτή την αριστερά είναι "ο πλούτος" και η "κατανομή του πλούτου" και η σημερινή κατάσταση φέρει την αριστερά σε ένα αγώνα για την συμβολή του πλούτου στα οικονομικά προβλήματα. Όλοι όσοι ανήκουν στην αριστερά, μιλάνε σήμερα για την τραπεζική κρίση, για τα σκάνδαλα των τραπεζών και για την επίθεση των τραπεζών ενάντια στα δικαιώματα του λαού, δηλαδή ενάντια σε όσους δεν βρίσκονται στη λίστα με τους πλουσιότερους.

Εντός αυτών των πλαισίων, διαμορφώνεται και ο ενδοαριστερός διάλογος αλλά και οι ενδοαριστερές οπτικές για τον χειρισμό εκ μέρους των κομμάτων της αριστεράς ( στη δική μας περίπτωση και της κυβέρνησης ) του ζητήματος των τραπεζών.

Αιχμή του δόρατος είναι ο τρόπος της διαχείρισης. Έτσι ανοίγει αναπόφευκτα το ζήτημα για τα όρια αυτής καθαυτής της αστικής δημοκρατίας. Όλοι δέχονται πως αυτά τα όρια είναι περιοριστικά και τελεία. Τελεία, δηλαδή, μένουν μέχρις εκεί. Αφού αναγνωρίσουν "τον περιορισμό" στην ουσία επανέρχονται με μια πισινή κίνηση στην αναζήτηση της λύσης με μορφές οργάνωσης και αντίδρασης προ της εμφανίσεως του περιορισμού αυτού στο ξεδίπλωμα της ιστορίας.

Όταν λοιπόν, εμφανίζονται διαχειριστικού περιεχομένου διαφωνίες για τις πιθανές διεξόδους από αυτό το τέλμα, φαίνεται πως και τα ερωτήματα αρχίζουν να στερούνται περιεχομένου.

Φορολόγηση του πλούτου, έλεγχος των τραπεζών, δικαιότερη κατανομή. Όλες οι οργανωμένες ή μη αντιδράσεις ή όπως επιθυμούν κάποιοι να τις ονομάζουν, οι εξεγέρσεις στις χώρες της ευρώπης, έχουν ως κεντρικό αίτημα αυτό.

Δεν ρωτάει και δεν απαντάει κανείς το αρχικό ερώτημα: Ποιού πλούτου;

Ποιού πλούτου διεκδικούμε την δικαιότερη κατανομή;

Καταρχήν τί εννοούμε κατανομή; Κατανομή εννοούμε τη διανομή/μοίρασμα/κατοχή του πλούτου ή εννοούμε την συμβολή του πλούτου στο μερίδιο του χρέους που φορτώνεται ένας λαός;

Νομίζω εννοούμε το δεύτερο. Άρα δεν μιλάμε για κατανομή του πλούτου, αλλά μιλάμε για πληρωμές χρεών από την τσέπη και των πλουσίων, δηλαδή της μειοψηφίας της χώρας.

Με άλλα λόγια μιλάμε για μείωση των κερδών των πλουσίων εφόσον μέρος αυτών των κερδών θα επιστρέφονται ως φορολογία στο κράτος.

Πράγμα που ευθύς εξαρχής, δεν απορρίπτει την πληρωμή των χρεών από την τσέπη και του λαού.

Το αρχικό καθαυτό αίτημα λοιπόν, δεν είναι άλλο παρά η μείωση του βάρους του χρέους από το λαό, όχι η κατανομή του πλούτου αλλά η συνεισφορά του πλούτου χωρίς καμιά πρότερη κατανομή σ αυτο καθαυτό τον λεγόμενο πλούτο.

Το δεύτερο υποερώτημα στο ερώτημα "Ποιού πλούτου" είναι το εξής:

Υπάρχει μόνο "εθνική αστική τάξη" η οποία ελέγχει αυτό τον πλούτο; Η απάντηση είναι όχι.
Υπάρχει το διεθνές κεφάλαιο το οποίο δραστηριοποιείται στα όρια ενός κράτους. Άρα για ποιό κεφάλαιο μιλάμε, όταν αιτούμαστε την φορολόγηση του πλούτου; Προφανώς μιλάμε και για το διεθνές κεφάλαιο.

Προκύπτει αναπόφευκτα λοιπόν το ακόλουθο ερώτημα: Πως μπορεί ένας λαός, εφόσον ως λαό εννοούμε τους νόμιμους κατοίκους μιας χώρας, να επιτύχει την ταυτόχρονη φορολόγηση του εθνικού και  του διεθνούς κεφαλαίου;

...........

Μπορεί για παράδειγμα, μια εξέγερση των κυπρίων να επιτύχει τη φορολόγηση της Noble Energy; Μπορεί να πετύχει τη φορολόγηση των εταιριών της πολεμικής βιομηχανίας που τροφοδοτούν τον στρατό; Μπορεί να φορολογήσει τα μονοπώλια του λιανικού εμπορίου και της ξενοδοχειακής βιομηχανίας; Μπορεί να φορολογήσει τους διεθνείς αερομεταφορείς και τις άλλες εταιρίες μετά την επικείμενη ιδιωτικοποίηση των ημικρατικών επιχειρήσεων;

Ναι μπορεί. Με μια προϋπόθεση. Πως προηγούμενα, το λεγόμενο εθνικό κεφάλαιο θα περάσει στα χέρια του διεθνούς κεφαλαίου. Και του νομίσματος συνδιαλλαγών αυτού του κεφαλαίου, του ευρώ. Δεν είναι η κυπριακή λίρα το συνάλλαγμα της λυκοσυμμαχίας.

Όταν η αριστερά σήμερα μιλάει για ανάγκη διεθνοποίησης ( εντός της ευρώπης ) του αιτήματος για δίκαιη κατανομή του πλούτου, χωρίς έξοδο από την Ε.Ε, εννοεί εν ολίγοις την πρότερη αποδοχή πως το εθνικό κεφάλαιο θα περάσει στη δικαιοδοσία του διεθνούς κεφαλαίου.

Όλες οι διεργασίες που γίνονται σήμερα στην Ε.Ε και η πολιτική γραμμή της αριστεράς στην ευρώπη, έχουν ως στόχο αυτό:

Να βάλει τον οβολό του στην κρίση το διεθνές κεφάλαιο με εγγύηση πως δεν θα υπάρξει καμιά απολύτως κατανομή στον πλούτο, πέραν από την κατανομή του εθνικού πλούτου στις τσέπες του διεθνούς κεφαλαίου, αλλά αντίθετα πως θα κατοχυρωθεί το διεθνές κεφάλαιο, πως αυτή η κατανομή θα είναι εφεξής εντελώς αδύνατη για ένα λαό, εφόσον λαό, εννοούμε τους νόμιμους κατοίκους μιας μόνο χώρας, ο οποίος δεν θα μπορεί να εγκρίνει ούτε καν τον ετήσιο προϋπολογισμό, πόσο μάλλον να ορίσει τα κέρδη του διεθνούς κεφαλαίου.

Ο δικός μας αγώνας δεν είναι αυτός.

Ο δικός μας αγώνας είναι αντι-ιμπεριαλιστικός γιατί είναι αληθινά διεθνιστικός. Υπέρ των δικαιωμάτων των λαών σε κάθε χώρα να κατέχουν και να ζουν από τον εθνικό τους πλούτο συνεισφέροντας στο διεθνές ταμείο της εργατικής τάξης, των εργαζομένων και των λαών, και όχι μοιράζοντας το εθνικό κεφάλαιο στα ευρωπαϊκά κέντρα της διεθνούς πλουτοκρατίας.

Κάτω οι προδότες των λαών!!