απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Sierra Maestra του Marcos Roitman Rosenmann στην έγκυρη μεξικανική εφημερίδα La Jornada.
Η μάχη κατά της ανισότητας, της φτώχειας και της κοινωνικής περιθωριοποίησης αποδίδουν καρπούς. Κατά την περίοδο 1999 – 2010, οι συνολικές κοινωνικές δαπάνες ήταν της τάξης των 330 δις δολαρίων (20% του ΑΕΠ), ενώ κατά την περίοδο 1988 έφταναν μόλις το 8%. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, η φτώχεια μειώθηκε από 70% το 1996 σε 23,9% το 2009 και αντίστοιχα η ακραία φτώχεια περιορίστηκε από 40% σε μόλις 5,9%. Ο δείκτης Gini, που μετρά την κοινωνική ανισότητα, μειώθηκε κατά μία μονάδα, φθάνοντας το 0,4068, ο χαμηλότερος σ’ όλη τη Λατινική Αμερική. Ο δείκτης ανεργίας δεν ξεπερνά το 6,2% και ο βασικός μισθός από 185 δολάρια το 1998 έφθασε τα 462 το 2010. Το 1998 οι λήπτες παροχών από το συνταξιοδοτικό σύστημα δεν ξεπερντούσαν τις 387 χιλιάδες άτομα, ενώ σήμερα είναι 1.916.618, με μια σύνταξη που ισοδυναμεί με τον κατώτατο μισθό, κάτι αδιανόητο πριν την επανάσταση. Παρόμοια, οι πιστώσεις σε μικροεπιχειρηματίες και λαϊκούς τομείς της οικονομίας έχουν λάβει μεγάλη ώθηση. Το 2011 η δημόσια τράπεζα αύξησε κατά 50% τα κεφάλαια των δανείων, φθάνοντας από 40,2 δις σε 60,3 δις Μπολίβαρ [εθνικό νόμισμα της Βενεζουέλας με ισοτιμία 4,3 Μπολίβαρ = 1 δολάρια ΗΠΑ].
Στην υγεία, το 2011 πραγματοποιήθηκαν 113 νέα έργα υποδομής, τέσσερα νοσοκομεία, εννέα μαιευτήρια και αυξήθηκε κατά 21,1% ο αριθμός κλινών. Από την άλλη πλευρά, η «Επιχείρηση Θαύμα» (Misión Milagro), πρόγραμμα κουβανοβενεζουελανής συνεργασίας με σύνθημα «μια αλληλέγγυα θέαση του κόσμου», από το 2004 κάνει οφθαλμολογικές επεμβάσεις στα λιγότερο προνομιούχα στρώματα του πληθυσμού και έχει χαρίσει την όραση σε 1.413.708 άτομα από σχεδόν όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Σήμερα η Βενεζουέλα έχει ένα υγιές εξωτερικό χρέος και τα συσσωρευμένα συναλλαγματικά της αποθέματα έχουν διπλασιαστεί σε 10 χρόνια, φθάνοντας τα 30 δις δολάρια. Αλλά τα επιτεύγματά της εξατμίζονται μέσω μιας αήθους προπαγάνδας που αποκρύπτει την πραγματικότητα και παρουσιάζει μια χώρα γεμάτη βία, χάος και καταπίεση.
Ο έλεγχος [αυτής της προπαγάνδας] πάνω στα μέσα ενημέρωσης είναι συντριπτικός. Από τους 111 τηλεοπτικούς σταθμούς, 61 είναι ιδιωτικοί, 13 δημόσιοι και 37 κοινοτικοί περιορισμένης εμβέλειας. Στη ραδιοφωνική συχνότητα των ΑΜ, 87% των σταθμών ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα, 3% είναι κοινοτικοί και 10% δημόσιοι. Στα FM, 57% των σταθμών είναι ιδιωτικοί, 31% κοινοτικοί και το υπόλοιπο 12% δημόσιοι. Όσο αφορά δε στον τύπο, το 80% των εφημερίδων βρίσκεται στα χέρια της αντιπολίτευσης. Ωστόσο η εικόνα που βγαίνει προς τα έξω είναι ακριβώς αντίθετη.
Η δεξιά της Βενεζουέλας αναγνωρίζει το Σύνταγμα με βαριά καρδιά, ζητά δημοψήφισμα και αυτοπροσδιορίζεται ως μετριοπαθής. Ο υποψήφιός της, Ενρίκε Καπρίλες, παρουσιάζεται με την ετικέτα του «προοδευτικού» και του «κεντρώου», παρόλη την πολεμική δράση του στο πραξικόπημα του 2002, όταν επιτέθηκε στην πρεσβεία της Κούβας, για να μην πάμε πιο μακριά. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Καπρίλες εκπροσωπεί ένα συνονθύλευμα οργανώσεων, πάνω από δώδεκα, όπου πλειοψηφούν άνθρωποι με σκοπό να επανακτήσουν, στο όνομα των κυρίαρχων παραδοσιακών τάξεων και του πολυεθνικού κεφαλαίου, την εξουσία που τώρα βρίσκεται στα χέρια του λαού της Βενεζουέλας. Εν κατακλείδι, σ’ αυτές τις εκλογές διακυβεύονται δύο επιλογές: Η συνέχεια στο δρόμο του δημοκρατικού σχεδίου ή η επιστροφή στο νεοφιλελεύθερο παρελθόν.
Απομένει λιγότερο από ένας μήνας και όλα δείχνουν ότι ο θρίαμβος του Ούγκο Τσάβες δεν αμφισβητείται. Πέραν του πολέμου των δημοσκοπήσεων, όλα τα χαρτιά έχουν ανοιχτεί. Παρόλα αυτά, αξίζει τον κόπο να ανακεφαλαιώσουμε. Πάντα υπάρχει πιθανότητα απρόοπτων. Σ’ αυτές τις εκλογές, διακυβεύεται αν η Βενεζουέλα θα συνεχίσει στο λαϊκό, πατριωτικό, αντιϊμπεριαλιστικό και δημοκρατικό δρόμο που πρωτομπήκε το 1998. Αλλά επιπλέον τίθεται η πρόκληση να κάνει ένα γιγάντιο βήμα στην οικοδόμηση ενός περιφερειακού σχεδίου του οποίου το οργανόγραμμα δεν περιλαμβάνει τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν κερδίσει ο υποψήφιος της δεξιάς, η επιστροφή στο προηγούμενο καθεστώς είναι σίγουρη. Η βενεζουελανή αντιπολίτευση, σήμερα συστρατευμένη γύρω από τον Ενρίκε Καπρίλες, δε βλέπει την ώρα να απαλλαγεί από όλα όσα έχουν τη σφραγίδα του Τσάβες και της μπολιβαριανής διαδικασίας.
[…] Οι πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί στη Βενεζουέλα είναι λαϊκές, δεν είναι ούτε λαϊκιστικές, ούτε για να κλείσουν στόματα ούτε για να εξαγοράσουν ψήφους. Συνιστούν μια στοχευμένη δράση για να εξαλειφθεί η φτώχεια, να επιστραφεί η αξιοπρέπεια στο λαό και να γίνει αυτός ο λαός ρυθμιστής της τύχης του. Αυτά δείχνουν τα οικονομικά στοιχεία στη διάρκεια δέκα χρόνων δημοκρατικών αλλαγών.
[…] Οι πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί στη Βενεζουέλα είναι λαϊκές, δεν είναι ούτε λαϊκιστικές, ούτε για να κλείσουν στόματα ούτε για να εξαγοράσουν ψήφους. Συνιστούν μια στοχευμένη δράση για να εξαλειφθεί η φτώχεια, να επιστραφεί η αξιοπρέπεια στο λαό και να γίνει αυτός ο λαός ρυθμιστής της τύχης του. Αυτά δείχνουν τα οικονομικά στοιχεία στη διάρκεια δέκα χρόνων δημοκρατικών αλλαγών.
Η μάχη κατά της ανισότητας, της φτώχειας και της κοινωνικής περιθωριοποίησης αποδίδουν καρπούς. Κατά την περίοδο 1999 – 2010, οι συνολικές κοινωνικές δαπάνες ήταν της τάξης των 330 δις δολαρίων (20% του ΑΕΠ), ενώ κατά την περίοδο 1988 έφταναν μόλις το 8%. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, η φτώχεια μειώθηκε από 70% το 1996 σε 23,9% το 2009 και αντίστοιχα η ακραία φτώχεια περιορίστηκε από 40% σε μόλις 5,9%. Ο δείκτης Gini, που μετρά την κοινωνική ανισότητα, μειώθηκε κατά μία μονάδα, φθάνοντας το 0,4068, ο χαμηλότερος σ’ όλη τη Λατινική Αμερική. Ο δείκτης ανεργίας δεν ξεπερνά το 6,2% και ο βασικός μισθός από 185 δολάρια το 1998 έφθασε τα 462 το 2010. Το 1998 οι λήπτες παροχών από το συνταξιοδοτικό σύστημα δεν ξεπερντούσαν τις 387 χιλιάδες άτομα, ενώ σήμερα είναι 1.916.618, με μια σύνταξη που ισοδυναμεί με τον κατώτατο μισθό, κάτι αδιανόητο πριν την επανάσταση. Παρόμοια, οι πιστώσεις σε μικροεπιχειρηματίες και λαϊκούς τομείς της οικονομίας έχουν λάβει μεγάλη ώθηση. Το 2011 η δημόσια τράπεζα αύξησε κατά 50% τα κεφάλαια των δανείων, φθάνοντας από 40,2 δις σε 60,3 δις Μπολίβαρ [εθνικό νόμισμα της Βενεζουέλας με ισοτιμία 4,3 Μπολίβαρ = 1 δολάρια ΗΠΑ].
Στην υγεία, το 2011 πραγματοποιήθηκαν 113 νέα έργα υποδομής, τέσσερα νοσοκομεία, εννέα μαιευτήρια και αυξήθηκε κατά 21,1% ο αριθμός κλινών. Από την άλλη πλευρά, η «Επιχείρηση Θαύμα» (Misión Milagro), πρόγραμμα κουβανοβενεζουελανής συνεργασίας με σύνθημα «μια αλληλέγγυα θέαση του κόσμου», από το 2004 κάνει οφθαλμολογικές επεμβάσεις στα λιγότερο προνομιούχα στρώματα του πληθυσμού και έχει χαρίσει την όραση σε 1.413.708 άτομα από σχεδόν όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Σήμερα η Βενεζουέλα έχει ένα υγιές εξωτερικό χρέος και τα συσσωρευμένα συναλλαγματικά της αποθέματα έχουν διπλασιαστεί σε 10 χρόνια, φθάνοντας τα 30 δις δολάρια. Αλλά τα επιτεύγματά της εξατμίζονται μέσω μιας αήθους προπαγάνδας που αποκρύπτει την πραγματικότητα και παρουσιάζει μια χώρα γεμάτη βία, χάος και καταπίεση.
Ο έλεγχος [αυτής της προπαγάνδας] πάνω στα μέσα ενημέρωσης είναι συντριπτικός. Από τους 111 τηλεοπτικούς σταθμούς, 61 είναι ιδιωτικοί, 13 δημόσιοι και 37 κοινοτικοί περιορισμένης εμβέλειας. Στη ραδιοφωνική συχνότητα των ΑΜ, 87% των σταθμών ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα, 3% είναι κοινοτικοί και 10% δημόσιοι. Στα FM, 57% των σταθμών είναι ιδιωτικοί, 31% κοινοτικοί και το υπόλοιπο 12% δημόσιοι. Όσο αφορά δε στον τύπο, το 80% των εφημερίδων βρίσκεται στα χέρια της αντιπολίτευσης. Ωστόσο η εικόνα που βγαίνει προς τα έξω είναι ακριβώς αντίθετη.
Η δεξιά της Βενεζουέλας αναγνωρίζει το Σύνταγμα με βαριά καρδιά, ζητά δημοψήφισμα και αυτοπροσδιορίζεται ως μετριοπαθής. Ο υποψήφιός της, Ενρίκε Καπρίλες, παρουσιάζεται με την ετικέτα του «προοδευτικού» και του «κεντρώου», παρόλη την πολεμική δράση του στο πραξικόπημα του 2002, όταν επιτέθηκε στην πρεσβεία της Κούβας, για να μην πάμε πιο μακριά. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Καπρίλες εκπροσωπεί ένα συνονθύλευμα οργανώσεων, πάνω από δώδεκα, όπου πλειοψηφούν άνθρωποι με σκοπό να επανακτήσουν, στο όνομα των κυρίαρχων παραδοσιακών τάξεων και του πολυεθνικού κεφαλαίου, την εξουσία που τώρα βρίσκεται στα χέρια του λαού της Βενεζουέλας. Εν κατακλείδι, σ’ αυτές τις εκλογές διακυβεύονται δύο επιλογές: Η συνέχεια στο δρόμο του δημοκρατικού σχεδίου ή η επιστροφή στο νεοφιλελεύθερο παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου