Θέσεις γραμμένες από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ
Ένας μεγάλος αριθμός συντρόφων από διάφορα μέρη της Γερμανίας, υιοθέτησαν τις ακόλουθες θέσεις που αποτελούν μια εφαρμογή του προγράμματος της Ερφούρτης στα σύγχρονα προβλήματα του διεθνούς σοσιαλισμού:
1. Ο παγκόσμιος πόλεμος εκμηδένισε το έργο 40 χρόνων ευρωπαϊκού σοσιαλισμού: Καταστρέφοντας το επαναστατικό προλεταριάτο σαν πολιτική δύναμη. Γκρεμίζοντας το ηθικό γόητρο του σοσιαλισμού. Αποσυνθέτοντας τη Διεθνή των εργατών. Ρίχνοντας τα τμήματα της το ένα ενάντια στο άλλο στην αδελφοκτόνα σφαγή. Και δένοντας, στις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, τους πόθους και τις ελπίδες των λαϊκών μαζών με τα πεπρωμένα του ιμπεριαλισμού.
2. Με την ψήφο τους υπέρ των πολεμικών πιστώσεων και με τη διακήρυξη τους για εθνική ενότητα οι επίσημοι ηγέτες των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην Γερμανία, Γαλλία και Αγγλία ( με την εξαίρεση του Ανεξάρτητου Εργατικού Κόμματος ) δυνάμωσαν τον ιμπεριαλισμό, καταδίκασαν τις λαϊκές μάζες να υποφέρουν παθητικά την αθλιότητα και τη φρίκη του πολέμου, συντελέσανε στην εξαπόλυση της ιμπεριαλιστικής παραφροσύνης, στην παράταση της σφαγής και την αύξηση του αριθμού των θυμάτων της, και δέχτηκαν το μερτικό τους στην ευθύνη για τον ίδιο τον πόλεμο και τις συνέπειές του.
3. Η ταχτική αυτή των επίσημων ηγεσιών των κομμάτων στις εμπόλεμες χώρες, και κατά πρώτο λόγο της γερμανικής που ως τα χτες ακόμα έπαιζε ηγετικό ρόλο στη Διεθνή, αποτελεί μια προδοσία των στοιχειωδών αρχών του διεθνούς σοσιαλισμού, των ζωτικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και όλων των δημοκρατικών συμφερόντων των λαών. Και μόνο μ΄αυτό η σοσιαλιστική πολιτική είναι καταδικασμένη σε αδυναμία ακόμα και στις χώρες όπου οι ηγέτες παραμείνανε πιστοί στις αρχές τους: στη Ρωσία, Σερβία, Ιταλία και - το πολύ με κάποια εξαίρεση - Βουλγαρία.
4. Και μόνο επειδή η επίσημη σοσιαλδημοκρατία στις κυριότερες χώρες αποκήρυξε τον ταξικό αγώνα σε καιρό πολέμου και τον ανάβαλε ως τη λήξη του, εγγυήθηκε μ΄ αυτό τον τρόπο στις άρχουσες τάξεις όλων των χωρών μια προθεσμία για να μπορέσουν να δυναμώσουν, σε βάρος του προλεταριάτου και με τερατώδη τρόπο, τις θέσεις τους στον οικονομικό, πολιτικό και ηθικό τομέα.
5. Ο παγκόσμιος πόλεμος δεν υπηρετεί ούτε την εθνική άμυνα ούτε τα οικονομικά ή πολιτικά συμφέροντα των λαϊκών μαζών, όποιες κι αν είναι αυτές. Ο πόλεμος δεν είναι παρά το προϊόν των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ανάμεσα στις καπιταλιστικές τάξεις των διαφόρων χωρών για την παγκόσμια ηγεμονία και για το μονοπώλιο στην εκμετάλλευση και καταπίεση περιοχών που δεν έπεσαν ακόμα κάτω από τον κεφαλαιοκρατικό ζυγό. Στην εποχή της εξαθλίωσης αυτού του ιμπεριαλισμού, εθνικοί πόλεμοι δεν είναι πια δυνατοί. Τα εθνικά συμφέροντα χρησιμεύουνε μόνο σαν το πρόσχημα για την καθυπόταξη των εργαζομένων μαζών του λαού από το θανάσιμο εχθρό, τον ιμπεριαλισμό.
6. Η πολιτική των ιμπεριαλιστικών κρατών και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν μπορούν να δώσουνε σε κανένα καταπιεζόμενο έθνος την ελευθερία και την ανεξαρτησία του. Τα μικρά έθνη, που οι άρχουσες τάξεις τους είναι συνένοχοι των συνεταίρων τους των μεγάλων κρατών, δεν είναι παρά τα πιόνια στην ιμπεριαλιστική σκακιέρα των μεγάλων δυνάμεων που τα χρησιμοποιούν, όπως ακριβώς και τις δικές τους εργαζόμενες τάξεις, σε καιρό πολέμου, σαν όργανα προορισμένα να θυσιαστούν χάρη των καπιταλιστικών τους συμφερόντων ύστερ΄ από τον πόλεμο.
7. Κάτω από τις συνθήκες αυτές ο σημερινός παγκόσμιος πόλεμος σημαίνει είτε στην περίπτωση "ήττας" είτε στην περίπτωση "νίκης" μια ήττα για τον σοσιαλισμό και για τη δημοκρατία. Όποια κι αν είναι η έκβασή του - εκτός από την επαναστατική έκβαση του διεθνούς προλεταριάτου - αυξαίνει και δυναμώνει τον μιλιταρισμό, τους εθνικούς ανταγωνισμούς και τις οικονομικές αντιθέσεις στην διεθνή αγορά. Οξύνει την καπιταλιστική εκμετάλλευση και αντίδραση στον τομέα της εσωτερικής πολιτικής. Μειώνει στο ελάχιστο την επίδραση της κοινής γνώμης και μεταβάλλει τα κοινοβούλια σε όργανα ολοένα πιο υποτακτικά στον ιμπεριαλισμό. Ο σημερινός πόλεμος φέρνει μέσα του τους σπόρους νέων συγκρούσεων.
8. Η παγκόσμια ειρήνη δεν μπορεί να εξασφαλιστεί με σχέδια ουτοπικά ή στο βάθος αντιδραστικά όπως είναι τα διαιτητικά δικαστήρια των καπιταλιστών διπλωματών, τα "σύμφωνα περί αφοπλισμού", η "ελευθερία των θαλασσών", "οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης", "η τελωνειακή ένωση για την Κεντρική Ευρώπη", τα κράτη - φραγμοί και άλλες αυταπάτες. Ιμπεριαλισμός, μιλιταρισμός και πόλεμος ποτέ δεν μπορούν να καταργηθούν ούτε να χαλαρώσουν όσο η καπιταλιστική τάξη ακεί απερίσπαστη την ταξική της ηγεμονία. Το μόνο μέσο για αποτελεσματική αντίσταση και η μόνη εγγύηση για την ειρήνη του κόσμου είναι η ικανότητα δράσης και η επαναστατική θέληση του διεθνούς προλεταριάτου να ρίξει όλο το βάρος του στην πλάστιγγα.
9. Ο ιμπεριαλισμός σαν τελευταία φάση της ζωής του καπιταλισμού αποτελεί το σπουδαιότερο σαν το σημείο επέκτασης της παγκόσμιας ηγεμονίας του κεφαλαίου είναι ο θανάσιμος εχθρός του προλεταριάτου όλων των χωρών. Αλλά κάτω από το ζυγό του, όπως και στις προηγούμενες φάσεις του καπιταλισμού οι δυνάμεις του θανάσιμου εχθρού του έχουν αυξηθεί ανάλογα με το ρυθμό της ανάπτυξής του. Ο ιμπεριαλισμός επιταχύνει τη συσσώρευση του κεφαλαίου, την απαθλίωση των μεσαίων τάξεων, την αριθμητική ενίσχυση του προλεταριάτου. Δυναμώνει ολοένα και περισσότερο την αντίσταση των μαζών και έτσι οδηγεί στην παραπέρα όξυνση των ταξικών ανταγωνισμών. Τόσο σε εποχές ειρήνης όσο και στον πόλεμο, ο αγώνας του προλεταριάτου σαν τάξης πρέπει να στρέφεται πρώτα-πρώτα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Για το διεθνές προλεταριάτο ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι ταυτόχρονα αγώνας για την εξουσία, για το αποφασιστικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών ανάμεσα στο σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό. Ο τελικός σκοπός του σοσιαλισμού, θα πραγματοποιηθεί από το διεθνές προλεταριάτο μόνο αν αυτό αντιταχθεί ολομέτωπα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και αν κάνει το σύνθημα "πόλεμος ενάντια στον πόλεμο" κατευθυντήρια γραμμή της πρακτικής του πολιτικής και με την προϋπόθεση πως θα αναπτύξει όλες του τις δυνάμεις και θα δεχτεί έτοιμο και τολμηρό για κάθε θυσία που θ΄απαιτήσει αυτός ο αγώνας.
10. Μέσα σ΄αυτό το περίγραμμα η κυριότερη σήμερα αποστολή του σοσιαλισμού είναι να συγκροτήσει το προλεταριάτο όλων των χωρών σε μια ζωντανή επαναστατική δύναμη. Να το κάμει, διαμέσου μιας ισχυρής διεθνούς οργάνωσης που νάχει μια ενιαία αντίληψη για τα καθήκοντα του και τα συμφέροντα του και μια ενιαία τακτική κατάλληλη για πολιτική δράση και σε ειρήνη και σε πόλεμο, τον αποφασιστικό παράγοντα στην πολιτική ζωή - έτσι που να μπορεί να ολοκληρώσει την ιστορική του αποστολή.
11. Ο πόλεμος συνέτριψε τη 2η Διεθνή. Η ανεπάρκεια της είχε αποδειχτεί από την ανικανότητά της να ορθώσει ένα αποτελεσματικό εμπόδιο στο κομμάτιασμα των δυνάμεων της πίσω από τα εθνικά σύνορα σε καιρό πολέμου και να θέσει σ΄εφαρμογή μια κοινή ταχτική και δράση από το προλεταριάτο όλων των χωρών.
12. Μπροστά στην προδοσία των πόθων και συμφερόντων της εργατικής τάξης από τους επίσημους αντιπροσώπους των σοσιαλιστικών κομμάτων στις κυριότερες χώρες, μπροστά στο πέρασμά τους από το στρατόπεδο της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας, είναι ζήτημα επιταχτικό για το σοσιαλισμό να συγκροτήσει μια νέα εργατική Διεθνή που να πάρει στα χέρια της την ηγεσία και το συντονισμό του επαναστατικού ταξικού αγώνα ενάντια στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό.
Στην εκπλήρωση της ιστορικής της αποστολής η νέα Διεθνής πρέπει να καθοδηγείται από τις ακόλουθες αρχές:
1) Ο ταξικός αγώνας ενάντια στις άρχουσες τάξεις μέσα στα σύνορα των αστικών κρατών και η διεθνής αλληλεγγύη των εργατών όλων των χωρών είναι οι δύο κανόνες ζωής αξεχώριστοι από τη μαχόμενη εργατική τάξη, με παγκόσμια σημασία για την απελευθέρωση. Δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός δίχως διεθνή προλεταριακή αλληλεγγύη και δίχως ταξικό αγώνα. Η εγκατάλειψη από το σοσιαλιστικό προλεταριάτο σε καιρό ειρήνης ή σε καιρό πολέμου του ταξικού αγώνα και της διεθνούς αλληλεγγύης ισοδυναμεί με την αυτοκτονία του.
2) Σε περίοδο ειρήνης καιθώς και σε περίοδο πολέμου η δράση του προλεταριάτου όλων των χωρών, σαν τάξης, πρέπει να σφιχτοδένεται με τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο σαν την τελική του κατάληξη. Η κοινοβουλευτική δράση, η συνδικαλιστική δράση, όπως και όλη η δραστηριότητα του εργατικού κινήματος, πρέπει να υποτάσσονται σ΄αυτό το σκοπό, έτσι που το προλεταριάτο σε κάθε χώρα να αντιτάσσεται με τον οξύτερο τρόπο στην εθνική μπουρζουαζία, ο πολιτικός και πνευματικός ανταγωνισμός να μπαίνει στο πρώτο πλάνο σε κάθε στιγμή και ταυτόχρονα να υπογραμμίζεται και να πραγματοποιείται η διεθνής αλληλεγγύη των προλεταρίων όλων των χωρών.
3) Το κέντρο βαρύτητας της ταξικής οργάνωσης του προλεταριάτου είναι η Διεθνής. Η Διεθνής αποφασίζει σε ειρηνική περίοδο για την ταχτική που θα ακολουθήσουν τα εθνικά τμήματα στα προβλήματα του μιλιταρισμού, της αποικιακής πολιτικής, της εμπορικής πολιτικής, του γιορτασμού της Πρωτομαγιάς, και έπειτα για την καθολική τακτική που θ΄ακολουθήσουν σε περίπτωση πολέμου.
4) Η υποχρέωση εφαρμογής των αποφάσεων της Διεθνούς είναι πάνω από όλα. Εθνικά τμήματα που δεν εκπληρώνουν αυτή την υποχρέωση, θέτουν τον εαυτό τους έξω από την Διεθνή.
5) Η κινητοποίηση των συμπαγών μαζών του προλεταριάτου όλων των χωρών είναι η μόνη αποφασιστική στη διάρκεια των αγώνων ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στον πόλεμο. Η ουσιαστική τακτική των εθνικών τμημάτων σκοπό έχει να κάνει τις μάζες ικανές για πολιτική δράση και για αποφασιστική πρωτοβουλία, να εξασφαλίσει τη διεθνή συνοχή της δράσης των μαζών, να οικοδομήσει τις πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις έτσι που, δια μέσου τους, να εξασφαλίζεται η γοργή και αποτελεσματική συνεργασία όλων των τμημάτων και η θέληση της Διεθνούς να γίνεται έτσι δράση των πλατύτερων εργατικών μαζών σε όλες τις χώρες.
6) Η άμεση αποστολή του σοσιαλισμού είναι η πνευματική απελευθέρωση του προλεταριάτου από την αστική κηδεμονία που εξωτερικεύεται με την επιρροή της εθνικιστικής ιδεολογίας. Τα εθνικά τμήματα πρέπει να αναπτύσουνε τη δράση τους στη Βουλή και στον Τύπο καταγγέλλοντας τη φρασεολογία που χρησιμοποιεί ο εθνικισμός σαν όργανο της αστικής κυριαρχίας. Η μόνη υπεράσπιση κάθε πραγματικής εθνικής ελευθερίας είναι σήμερα η πάλη της επαναστατικής τάξης ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Η πατρίδα του προλετάριου στην υπεράσπιση της οποίας πρέπει να υποτάσσεται κάθε τι, είναι η σοσιαλιστική Διεθνής.
1 Γενάρη 1916
Ένας μεγάλος αριθμός συντρόφων από διάφορα μέρη της Γερμανίας, υιοθέτησαν τις ακόλουθες θέσεις που αποτελούν μια εφαρμογή του προγράμματος της Ερφούρτης στα σύγχρονα προβλήματα του διεθνούς σοσιαλισμού:
1. Ο παγκόσμιος πόλεμος εκμηδένισε το έργο 40 χρόνων ευρωπαϊκού σοσιαλισμού: Καταστρέφοντας το επαναστατικό προλεταριάτο σαν πολιτική δύναμη. Γκρεμίζοντας το ηθικό γόητρο του σοσιαλισμού. Αποσυνθέτοντας τη Διεθνή των εργατών. Ρίχνοντας τα τμήματα της το ένα ενάντια στο άλλο στην αδελφοκτόνα σφαγή. Και δένοντας, στις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, τους πόθους και τις ελπίδες των λαϊκών μαζών με τα πεπρωμένα του ιμπεριαλισμού.
2. Με την ψήφο τους υπέρ των πολεμικών πιστώσεων και με τη διακήρυξη τους για εθνική ενότητα οι επίσημοι ηγέτες των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην Γερμανία, Γαλλία και Αγγλία ( με την εξαίρεση του Ανεξάρτητου Εργατικού Κόμματος ) δυνάμωσαν τον ιμπεριαλισμό, καταδίκασαν τις λαϊκές μάζες να υποφέρουν παθητικά την αθλιότητα και τη φρίκη του πολέμου, συντελέσανε στην εξαπόλυση της ιμπεριαλιστικής παραφροσύνης, στην παράταση της σφαγής και την αύξηση του αριθμού των θυμάτων της, και δέχτηκαν το μερτικό τους στην ευθύνη για τον ίδιο τον πόλεμο και τις συνέπειές του.
3. Η ταχτική αυτή των επίσημων ηγεσιών των κομμάτων στις εμπόλεμες χώρες, και κατά πρώτο λόγο της γερμανικής που ως τα χτες ακόμα έπαιζε ηγετικό ρόλο στη Διεθνή, αποτελεί μια προδοσία των στοιχειωδών αρχών του διεθνούς σοσιαλισμού, των ζωτικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και όλων των δημοκρατικών συμφερόντων των λαών. Και μόνο μ΄αυτό η σοσιαλιστική πολιτική είναι καταδικασμένη σε αδυναμία ακόμα και στις χώρες όπου οι ηγέτες παραμείνανε πιστοί στις αρχές τους: στη Ρωσία, Σερβία, Ιταλία και - το πολύ με κάποια εξαίρεση - Βουλγαρία.
4. Και μόνο επειδή η επίσημη σοσιαλδημοκρατία στις κυριότερες χώρες αποκήρυξε τον ταξικό αγώνα σε καιρό πολέμου και τον ανάβαλε ως τη λήξη του, εγγυήθηκε μ΄ αυτό τον τρόπο στις άρχουσες τάξεις όλων των χωρών μια προθεσμία για να μπορέσουν να δυναμώσουν, σε βάρος του προλεταριάτου και με τερατώδη τρόπο, τις θέσεις τους στον οικονομικό, πολιτικό και ηθικό τομέα.
5. Ο παγκόσμιος πόλεμος δεν υπηρετεί ούτε την εθνική άμυνα ούτε τα οικονομικά ή πολιτικά συμφέροντα των λαϊκών μαζών, όποιες κι αν είναι αυτές. Ο πόλεμος δεν είναι παρά το προϊόν των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ανάμεσα στις καπιταλιστικές τάξεις των διαφόρων χωρών για την παγκόσμια ηγεμονία και για το μονοπώλιο στην εκμετάλλευση και καταπίεση περιοχών που δεν έπεσαν ακόμα κάτω από τον κεφαλαιοκρατικό ζυγό. Στην εποχή της εξαθλίωσης αυτού του ιμπεριαλισμού, εθνικοί πόλεμοι δεν είναι πια δυνατοί. Τα εθνικά συμφέροντα χρησιμεύουνε μόνο σαν το πρόσχημα για την καθυπόταξη των εργαζομένων μαζών του λαού από το θανάσιμο εχθρό, τον ιμπεριαλισμό.
6. Η πολιτική των ιμπεριαλιστικών κρατών και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν μπορούν να δώσουνε σε κανένα καταπιεζόμενο έθνος την ελευθερία και την ανεξαρτησία του. Τα μικρά έθνη, που οι άρχουσες τάξεις τους είναι συνένοχοι των συνεταίρων τους των μεγάλων κρατών, δεν είναι παρά τα πιόνια στην ιμπεριαλιστική σκακιέρα των μεγάλων δυνάμεων που τα χρησιμοποιούν, όπως ακριβώς και τις δικές τους εργαζόμενες τάξεις, σε καιρό πολέμου, σαν όργανα προορισμένα να θυσιαστούν χάρη των καπιταλιστικών τους συμφερόντων ύστερ΄ από τον πόλεμο.
7. Κάτω από τις συνθήκες αυτές ο σημερινός παγκόσμιος πόλεμος σημαίνει είτε στην περίπτωση "ήττας" είτε στην περίπτωση "νίκης" μια ήττα για τον σοσιαλισμό και για τη δημοκρατία. Όποια κι αν είναι η έκβασή του - εκτός από την επαναστατική έκβαση του διεθνούς προλεταριάτου - αυξαίνει και δυναμώνει τον μιλιταρισμό, τους εθνικούς ανταγωνισμούς και τις οικονομικές αντιθέσεις στην διεθνή αγορά. Οξύνει την καπιταλιστική εκμετάλλευση και αντίδραση στον τομέα της εσωτερικής πολιτικής. Μειώνει στο ελάχιστο την επίδραση της κοινής γνώμης και μεταβάλλει τα κοινοβούλια σε όργανα ολοένα πιο υποτακτικά στον ιμπεριαλισμό. Ο σημερινός πόλεμος φέρνει μέσα του τους σπόρους νέων συγκρούσεων.
8. Η παγκόσμια ειρήνη δεν μπορεί να εξασφαλιστεί με σχέδια ουτοπικά ή στο βάθος αντιδραστικά όπως είναι τα διαιτητικά δικαστήρια των καπιταλιστών διπλωματών, τα "σύμφωνα περί αφοπλισμού", η "ελευθερία των θαλασσών", "οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης", "η τελωνειακή ένωση για την Κεντρική Ευρώπη", τα κράτη - φραγμοί και άλλες αυταπάτες. Ιμπεριαλισμός, μιλιταρισμός και πόλεμος ποτέ δεν μπορούν να καταργηθούν ούτε να χαλαρώσουν όσο η καπιταλιστική τάξη ακεί απερίσπαστη την ταξική της ηγεμονία. Το μόνο μέσο για αποτελεσματική αντίσταση και η μόνη εγγύηση για την ειρήνη του κόσμου είναι η ικανότητα δράσης και η επαναστατική θέληση του διεθνούς προλεταριάτου να ρίξει όλο το βάρος του στην πλάστιγγα.
9. Ο ιμπεριαλισμός σαν τελευταία φάση της ζωής του καπιταλισμού αποτελεί το σπουδαιότερο σαν το σημείο επέκτασης της παγκόσμιας ηγεμονίας του κεφαλαίου είναι ο θανάσιμος εχθρός του προλεταριάτου όλων των χωρών. Αλλά κάτω από το ζυγό του, όπως και στις προηγούμενες φάσεις του καπιταλισμού οι δυνάμεις του θανάσιμου εχθρού του έχουν αυξηθεί ανάλογα με το ρυθμό της ανάπτυξής του. Ο ιμπεριαλισμός επιταχύνει τη συσσώρευση του κεφαλαίου, την απαθλίωση των μεσαίων τάξεων, την αριθμητική ενίσχυση του προλεταριάτου. Δυναμώνει ολοένα και περισσότερο την αντίσταση των μαζών και έτσι οδηγεί στην παραπέρα όξυνση των ταξικών ανταγωνισμών. Τόσο σε εποχές ειρήνης όσο και στον πόλεμο, ο αγώνας του προλεταριάτου σαν τάξης πρέπει να στρέφεται πρώτα-πρώτα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Για το διεθνές προλεταριάτο ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι ταυτόχρονα αγώνας για την εξουσία, για το αποφασιστικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών ανάμεσα στο σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό. Ο τελικός σκοπός του σοσιαλισμού, θα πραγματοποιηθεί από το διεθνές προλεταριάτο μόνο αν αυτό αντιταχθεί ολομέτωπα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και αν κάνει το σύνθημα "πόλεμος ενάντια στον πόλεμο" κατευθυντήρια γραμμή της πρακτικής του πολιτικής και με την προϋπόθεση πως θα αναπτύξει όλες του τις δυνάμεις και θα δεχτεί έτοιμο και τολμηρό για κάθε θυσία που θ΄απαιτήσει αυτός ο αγώνας.
10. Μέσα σ΄αυτό το περίγραμμα η κυριότερη σήμερα αποστολή του σοσιαλισμού είναι να συγκροτήσει το προλεταριάτο όλων των χωρών σε μια ζωντανή επαναστατική δύναμη. Να το κάμει, διαμέσου μιας ισχυρής διεθνούς οργάνωσης που νάχει μια ενιαία αντίληψη για τα καθήκοντα του και τα συμφέροντα του και μια ενιαία τακτική κατάλληλη για πολιτική δράση και σε ειρήνη και σε πόλεμο, τον αποφασιστικό παράγοντα στην πολιτική ζωή - έτσι που να μπορεί να ολοκληρώσει την ιστορική του αποστολή.
11. Ο πόλεμος συνέτριψε τη 2η Διεθνή. Η ανεπάρκεια της είχε αποδειχτεί από την ανικανότητά της να ορθώσει ένα αποτελεσματικό εμπόδιο στο κομμάτιασμα των δυνάμεων της πίσω από τα εθνικά σύνορα σε καιρό πολέμου και να θέσει σ΄εφαρμογή μια κοινή ταχτική και δράση από το προλεταριάτο όλων των χωρών.
12. Μπροστά στην προδοσία των πόθων και συμφερόντων της εργατικής τάξης από τους επίσημους αντιπροσώπους των σοσιαλιστικών κομμάτων στις κυριότερες χώρες, μπροστά στο πέρασμά τους από το στρατόπεδο της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας, είναι ζήτημα επιταχτικό για το σοσιαλισμό να συγκροτήσει μια νέα εργατική Διεθνή που να πάρει στα χέρια της την ηγεσία και το συντονισμό του επαναστατικού ταξικού αγώνα ενάντια στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό.
Στην εκπλήρωση της ιστορικής της αποστολής η νέα Διεθνής πρέπει να καθοδηγείται από τις ακόλουθες αρχές:
1) Ο ταξικός αγώνας ενάντια στις άρχουσες τάξεις μέσα στα σύνορα των αστικών κρατών και η διεθνής αλληλεγγύη των εργατών όλων των χωρών είναι οι δύο κανόνες ζωής αξεχώριστοι από τη μαχόμενη εργατική τάξη, με παγκόσμια σημασία για την απελευθέρωση. Δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός δίχως διεθνή προλεταριακή αλληλεγγύη και δίχως ταξικό αγώνα. Η εγκατάλειψη από το σοσιαλιστικό προλεταριάτο σε καιρό ειρήνης ή σε καιρό πολέμου του ταξικού αγώνα και της διεθνούς αλληλεγγύης ισοδυναμεί με την αυτοκτονία του.
2) Σε περίοδο ειρήνης καιθώς και σε περίοδο πολέμου η δράση του προλεταριάτου όλων των χωρών, σαν τάξης, πρέπει να σφιχτοδένεται με τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο σαν την τελική του κατάληξη. Η κοινοβουλευτική δράση, η συνδικαλιστική δράση, όπως και όλη η δραστηριότητα του εργατικού κινήματος, πρέπει να υποτάσσονται σ΄αυτό το σκοπό, έτσι που το προλεταριάτο σε κάθε χώρα να αντιτάσσεται με τον οξύτερο τρόπο στην εθνική μπουρζουαζία, ο πολιτικός και πνευματικός ανταγωνισμός να μπαίνει στο πρώτο πλάνο σε κάθε στιγμή και ταυτόχρονα να υπογραμμίζεται και να πραγματοποιείται η διεθνής αλληλεγγύη των προλεταρίων όλων των χωρών.
3) Το κέντρο βαρύτητας της ταξικής οργάνωσης του προλεταριάτου είναι η Διεθνής. Η Διεθνής αποφασίζει σε ειρηνική περίοδο για την ταχτική που θα ακολουθήσουν τα εθνικά τμήματα στα προβλήματα του μιλιταρισμού, της αποικιακής πολιτικής, της εμπορικής πολιτικής, του γιορτασμού της Πρωτομαγιάς, και έπειτα για την καθολική τακτική που θ΄ακολουθήσουν σε περίπτωση πολέμου.
4) Η υποχρέωση εφαρμογής των αποφάσεων της Διεθνούς είναι πάνω από όλα. Εθνικά τμήματα που δεν εκπληρώνουν αυτή την υποχρέωση, θέτουν τον εαυτό τους έξω από την Διεθνή.
5) Η κινητοποίηση των συμπαγών μαζών του προλεταριάτου όλων των χωρών είναι η μόνη αποφασιστική στη διάρκεια των αγώνων ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στον πόλεμο. Η ουσιαστική τακτική των εθνικών τμημάτων σκοπό έχει να κάνει τις μάζες ικανές για πολιτική δράση και για αποφασιστική πρωτοβουλία, να εξασφαλίσει τη διεθνή συνοχή της δράσης των μαζών, να οικοδομήσει τις πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις έτσι που, δια μέσου τους, να εξασφαλίζεται η γοργή και αποτελεσματική συνεργασία όλων των τμημάτων και η θέληση της Διεθνούς να γίνεται έτσι δράση των πλατύτερων εργατικών μαζών σε όλες τις χώρες.
6) Η άμεση αποστολή του σοσιαλισμού είναι η πνευματική απελευθέρωση του προλεταριάτου από την αστική κηδεμονία που εξωτερικεύεται με την επιρροή της εθνικιστικής ιδεολογίας. Τα εθνικά τμήματα πρέπει να αναπτύσουνε τη δράση τους στη Βουλή και στον Τύπο καταγγέλλοντας τη φρασεολογία που χρησιμοποιεί ο εθνικισμός σαν όργανο της αστικής κυριαρχίας. Η μόνη υπεράσπιση κάθε πραγματικής εθνικής ελευθερίας είναι σήμερα η πάλη της επαναστατικής τάξης ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Η πατρίδα του προλετάριου στην υπεράσπιση της οποίας πρέπει να υποτάσσεται κάθε τι, είναι η σοσιαλιστική Διεθνής.
1 Γενάρη 1916
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου