Η δική μου Ευρώπη είναι αυτή που περιμένει να πάρει εκδίκηση για τη δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ.
Αυτή την εκδίκηση θα την πάρει, όταν γκρεμίσει την λυκοσυμμαχία της Ε.Ε, το νομισματικό της υποζύγιο και το θεσμικό και πολιτικό της πλαίσιο.
Αυτή την εκδίκηση θα την πάρει, όταν υψώσει στο ευρωκοινοβούλιο τη σημαία του διεθνισμού των λαών και όταν νικήσει όσους εργάζονται για τη δικαίωση των δολοφόνων και όχι για τη δικαίωση των θυμάτων - ηγετών του παγκόσμιου προλεταριάτου.
Σύντροφοι μου είναι όσοι υπηρετούν αυτό το καθήκον.
Στη χώρα μου, οι σύντροφοι μου δεν έχουν πολιτική στέγη. Όλα τα πολιτικά σπίτια ( κακόφημα και μη ) βρίσκονται υπό την σκεπή των Βρυξελλών και παρέχουν κοινοβουλευτική προστασία στους δολοφόνους, μοιράζοντας μαζί τους τα πολιτικά λάφυρα εναλλάξ.
Όσοι υπηρετούν αυτό το καθήκον, δεν νοιάζονται για την τύχη της αστικής τάξης της χώρας τους και αδιαφορούν για την επιβίωση των πολιτικών εκφραστών της.
Προτιμούν να εργάζονται για την εργατική τάξη και να στηρίζουν κόμματα και κινήματα που έχουν τα ίδια με αυτούς καθήκοντα και στόχους.
Πλησιέστερα στη δική μου χώρα, τέτοια διεθνιστικά κόμματα είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας. Δυστυχώς δεν διαβάζω τούρκικα και για αυτό δεν υπάρχει αναφορά και διάδοση των ιδεών και της ιστορίας του ΚΚΤ στο δικό μου χώρο.
Άνθρωποι που σκέφτονται σαν εμένα, που θεωρούν δηλαδή πως έχουν κερδίσει το λαχείο από τη μέρα που άνοιξαν τον προσωπικό τους διάλογο με τον μαρξισμό-λενινισμό και έχουν ταχθεί στην υπηρεσία της μόνης επαναστατικής τάξης που είναι σήμερα η εργατική τάξη, δυσκολεύονται πολύ να αντιληφθούν, πως γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι δεν εξαργυρώνουν ένα τέτοιο λαχείο και προτιμούν να παίξουν τόμπολα για να κερδίσουν ένα διήμερο σε πανσιόν.
Πως γίνεται, για ένα μαρξιστή - λενινιστή δηλαδή, να σημαίνει οτιδήποτε ο αγώνας για την
πατρίδα και την εθνική αστική τάξη με τα κόμματά της μαζί.
Όπως είπα, στη χώρα μου, το διεθνές εργατικό κίνημα δεν αντιπροσωπεύεται πολιτικά.
Αυτό δεν αναιρεί όμως τα καθήκοντα κάθε μαρξιστή - λενινιστή, που δεν είναι άλλα παρά να υπηρετεί τους σκοπούς, για τους οποίους μας μίλησε αναλυτικά και η Ρόζα, και να μην ξεχνά πως "Η υποχρέωση εφαρμογής των αποφάσεων της Διεθνούς είναι πάνω από όλα. Εθνικά τμήματα που δεν εκπληρώνουν αυτή την υποχρέωση, θέτουν τον εαυτό τους έξω από την Διεθνή.Η άμεση αποστολή του σοσιαλισμού είναι η πνευματική απελευθέρωση του προλεταριάτου από την αστική κηδεμονία που εξωτερικεύεται με την επιρροή της εθνικιστικής ιδεολογίας. . . Η μόνη υπεράσπιση κάθε πραγματικής εθνικής ελευθερίας είναι σήμερα η πάλη της επαναστατικής τάξης ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Η πατρίδα του προλετάριου στην υπεράσπιση της οποίας πρέπει να υποτάσσεται κάθε τι, είναι η σοσιαλιστική Διεθνής".
Αυτή την εκδίκηση θα την πάρει, όταν γκρεμίσει την λυκοσυμμαχία της Ε.Ε, το νομισματικό της υποζύγιο και το θεσμικό και πολιτικό της πλαίσιο.
Αυτή την εκδίκηση θα την πάρει, όταν υψώσει στο ευρωκοινοβούλιο τη σημαία του διεθνισμού των λαών και όταν νικήσει όσους εργάζονται για τη δικαίωση των δολοφόνων και όχι για τη δικαίωση των θυμάτων - ηγετών του παγκόσμιου προλεταριάτου.
Σύντροφοι μου είναι όσοι υπηρετούν αυτό το καθήκον.
Στη χώρα μου, οι σύντροφοι μου δεν έχουν πολιτική στέγη. Όλα τα πολιτικά σπίτια ( κακόφημα και μη ) βρίσκονται υπό την σκεπή των Βρυξελλών και παρέχουν κοινοβουλευτική προστασία στους δολοφόνους, μοιράζοντας μαζί τους τα πολιτικά λάφυρα εναλλάξ.
Όσοι υπηρετούν αυτό το καθήκον, δεν νοιάζονται για την τύχη της αστικής τάξης της χώρας τους και αδιαφορούν για την επιβίωση των πολιτικών εκφραστών της.
Προτιμούν να εργάζονται για την εργατική τάξη και να στηρίζουν κόμματα και κινήματα που έχουν τα ίδια με αυτούς καθήκοντα και στόχους.
Πλησιέστερα στη δική μου χώρα, τέτοια διεθνιστικά κόμματα είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας. Δυστυχώς δεν διαβάζω τούρκικα και για αυτό δεν υπάρχει αναφορά και διάδοση των ιδεών και της ιστορίας του ΚΚΤ στο δικό μου χώρο.
Άνθρωποι που σκέφτονται σαν εμένα, που θεωρούν δηλαδή πως έχουν κερδίσει το λαχείο από τη μέρα που άνοιξαν τον προσωπικό τους διάλογο με τον μαρξισμό-λενινισμό και έχουν ταχθεί στην υπηρεσία της μόνης επαναστατικής τάξης που είναι σήμερα η εργατική τάξη, δυσκολεύονται πολύ να αντιληφθούν, πως γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι δεν εξαργυρώνουν ένα τέτοιο λαχείο και προτιμούν να παίξουν τόμπολα για να κερδίσουν ένα διήμερο σε πανσιόν.
Πως γίνεται, για ένα μαρξιστή - λενινιστή δηλαδή, να σημαίνει οτιδήποτε ο αγώνας για την
πατρίδα και την εθνική αστική τάξη με τα κόμματά της μαζί.
Όπως είπα, στη χώρα μου, το διεθνές εργατικό κίνημα δεν αντιπροσωπεύεται πολιτικά.
Αυτό δεν αναιρεί όμως τα καθήκοντα κάθε μαρξιστή - λενινιστή, που δεν είναι άλλα παρά να υπηρετεί τους σκοπούς, για τους οποίους μας μίλησε αναλυτικά και η Ρόζα, και να μην ξεχνά πως "Η υποχρέωση εφαρμογής των αποφάσεων της Διεθνούς είναι πάνω από όλα. Εθνικά τμήματα που δεν εκπληρώνουν αυτή την υποχρέωση, θέτουν τον εαυτό τους έξω από την Διεθνή.Η άμεση αποστολή του σοσιαλισμού είναι η πνευματική απελευθέρωση του προλεταριάτου από την αστική κηδεμονία που εξωτερικεύεται με την επιρροή της εθνικιστικής ιδεολογίας. . . Η μόνη υπεράσπιση κάθε πραγματικής εθνικής ελευθερίας είναι σήμερα η πάλη της επαναστατικής τάξης ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Η πατρίδα του προλετάριου στην υπεράσπιση της οποίας πρέπει να υποτάσσεται κάθε τι, είναι η σοσιαλιστική Διεθνής".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου