Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

1.12.12

Προλεγόμενα για την τοπική πολιτική χρεωκοπία, ενάντια στον καιροσκοπικό θεωρητικό εγκλωβισμό και τη λογοκρισία.

Όσοι καταχραστικά ευαγγελιζόμαστε την κομμουνιστική θεωρία - καταχραστικά γιατί κομμουνιστής παλεύεις μια ζωή για να γίνεις και ίσως ποτέ να μη γίνεσαι... - οφείλουμε μια κοπιαστική και εμπεριστατωμένη ανάλυση γύρω από τις κυρίαρχες πολιτικές και θεωρητικές κατευθύνσεις τόσο του δημοσίου λόγου ( αριστερά και δεξιά ) όσο και της παρελθούσης, παρούσας και μέλλουσας πολιτικής διαχείρισης του ζητήματος της κυπριακής οικονομίας ενόψει της υπογραφής του μνημονίου όσο και της λεγόμενης επίλυσης του κυπριακού προβλήματος.

Τόσο το μνημόνιο όσο και το αδιέξοδο στην επίλυση του κυπριακού, δεν αποτελούν καταλήξεις άνευ προϋποθέσεων. Προϋποθέσεις ήταν οι  συγκεκριμένες πολιτικο-οικονομικές πράξεις - δηλαδή πραγματοποιημένες πολιτικές αποφάσεις και κατευθύνσεις -  τόσο εκ μέρους της αριστεράς όσο και εκ μέρους της δεξιάς του τόπου εδώ και αρκετό καιρό, ώστε το μνημόνιο και το επαναλαμβανόμενο αδιέξοδο στην επίλυση του κυπριακού να καταστούν ως τα μόνα δυνατά και μη αναστρέψιμα ( τουλάχιστον το μνημόνιο ) πολιτικά συμβάντα.

Το μνημόνιο δεν εμφανίστηκε μια μέρα από το πουθενά, ούτε επίσης οι επιλογές υπογραφής ή μη υπογραφής του μνημονίου. 

Εξαιρώ την περίοδο 2008-2010, ως περίοδο κατά την οποία το βάρος τόσο της διακυβέρνησης Χριστόφια όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης ( ΔΗΣΥ ) διάνυε τον μήνα του μέλιτος της συναίνεσης προς χάριν της πολυπόθητης λύσης όταν το ζήτημα "οικονομία" σχεδόν ήταν ανύπαρκτο από τη δημόσια σφαίρα.

Το ζήτημα της οικονομίας κάνει την εμφάνιση του το 2010 - καταρχήν λόγω του ελληνικού μνημονίου και κατά δεύτερο ως πλαίσιο επαναφοράς του ζητήματος της συμμετοχής μας στην ευρώπη ευρύτερα. Είναι η περίοδος όπου ο μήνας του μέλιτος λήγει και αρχίζει να διαμορφώνεται το σκηνικό που βλέπουμε σήμερα  "τελειωμένο" μπροστά μας.

Όταν αναφέρομαι σε σκηνικό εννοώ τόσο τις κυρίαρχες θεωρητικές προσεγγίσεις όσο και τις κυρίαρχες ασκούμενες πολιτικές εκ μέρους της αριστεράς και της δεξιάς του τόπου.

Ταυτόχρονα, κατά την περίοδο μετά το 2010, αρχίζει να διαμορφώνεται και το ρήγμα μέσα στην αριστερά, τόσο την θεσμική όσο και την εξωκοινοβουλευτική για τις διαφορετικές προσεγγίσεις αναφορικά με την κρίση και τις εξελίξεις στην ευρωζώνη και την ευρώπη.

Αρκετές φορές αυτές οι διαφορές εκφράστηκαν μέσα από το ένα εισαγώμενο δίπολο ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ τόσο εντός των λεγόμενων ακελικών όσο και στο εξωκοινοβούλιο και δεν ανέβηκαν στην επιφάνεια του δημοσίου λόγου ως πιθανές διαφορές καθαρής κυπριακής προέλευσης.

 Μάλλον για λόγους δημόσιας "αυτοπροστασίας" ένθεν και ένθεν ή ίσως για λόγους μη ετοιμότητας για μια καθαρά κυπριακή και εντός των τειχών αντιπαράθεση...πάντα γι άλλους μιλούσαμε...προφανώς η λεγόμενη κουλτούρα της συναίνεσης είχε αδρανήσει και τα κύτταρα μιας υγιούς ανοιχτής αντιπαράθεσης εντός της αριστεράς ως μη συνετής και επιθυμητής πράξης. Με λίγα λόγια - μιλούσαμε για άλλους γιατί δειλιάζαμε να μιλήσουμε για τους εαυτούς μας. Δεν ξέρω αν αποφεύγαμε και την υποχρέωση να έχουμε "εαυτούς" πέραν από την αναπαραγωγή της υφιστάμενης και βολικής εικόνας. Το ρήμα Έχω ( αυτοεικόνα) αντικατέστησε μάλλον το ρήμα Είμαι. Εμμονικά θέλαμε να είμαστε αυτό που ήδη είχαμε. Και είχαμε μονολιθικότητα και συναίνεση.

Κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων χρόνων, έχουν σχηματοποιηθεί οι εξής δύο κυρίαρχες τάσεις κρίσης/αξιολόγησης/πολιτικής βούλησης στην τοπική πολιτική σκηνή.

1. Η Δεξιά τάση - που αφορά τόσο την λεγόμενη κεντροδεξιά όσο και την ακροδεξιά.

Ο Ρεαλισμός της συντηρητικής παράδοσης προς όφελος της οικονομικής ολιγαρχίας. Είναι η τάση που εδώ και δύο χρόνια, ερμηνεύει την κρίση του συστήματος (καπιταλιστικού) ως καθαρά κυπριακό φαινόμενο(πόσο πρωτότυπο αλήθεια!), λόγω της βολικής συγκυρίας διακυβέρνησης της αριστεράς ( μια τέλεια ευκαιρία δαιμονοποίησης της αριστεράς εφ΄όλης) και η οποία εφαρμόζει τις πάγιες οικονομικές της θέσεις - για υπερμεγέθες δημόσιο, για κακοδιαχείριση του κράτους που είναι βαρίδι ως αποτυχημένος και ανεπιθύμητος επιχειρηματίας, για κατασπατάληση δημοσίου χρήματος, για ελίτ εργαζόμενους, για την απόλυτη αναρχία της ελεύθερης αγοράς μέσω του ξηλώματος του κράτους και των ιδιωτικοποιήσεων, για την νομιμοποίηση της αναίρεσης εργασιακών και κοινωνικών κεκτημένων, για την ποινικοποίηση αυτών των κεκτημένων ( μέσω της ποινικοποίησης του δικαιώματος της διεκδίκησης των όρων εργασίας - οι αριστεροί το λέμε και "απεργία" ) κοκ.

[ κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων ετών, δεν έλειψαν και οι φορές που έπρεπε να παλέψουμε και εντός της αριστεράς για τη μη δαιμονοποίηση των απεργιών, οι οποίες σύμφωνα με μερίδα του ακελ θεωρούνταν χυδαία ως "αναταραχές" ]

2. Η Αριστερή τάση - που αφορά την κυρίαρχη μέχρι στιγμής και με βεβαιότητα και στο μέλλον πολιτική του ακελ και μέρους του εξωκοινοβουλίου.

Ο Ρεαλισμός του συμβιβασμού συνοδευόμενος από την αναπαραγωγή του δόγματος της ισχύς του Κράτους. Η κρίση δεν οφείλεται στον καπιταλισμό αυτόν καθαυτόν, οφείλεται στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στην χρηματοπιστωτικής μορφής απληστία, που δεν είναι κυπριακό φαινόμενο, είναι πανευρωπαϊκό, ονομάζεται συνήθως ή νεοφιλελευθερισμός ή  καζινοκαπιταλισμός.

Για την κυπριακή περίπτωση, η κρίση σχεδόν ταυτίζεται με την φούσκα του χρηματιστηρίου του 2000 και οι λύσεις αναζητούνται στις διαρθρωτικές αλλαγές του τραπεζικού συστήματος, στις επιτροπές λογιστικών ελέγχων, στον καθορισμό αμοιβαία αποδεκτού ύψους του κυπριακού χρέους, στην απόδοση ευθυνών σε αξιωματούχους και στη διατήρηση της ισχύος της εθνικής αστικής τάξης ειδωμένη ως Κρατική Ισχύς εντός των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Η κρίση είναι συστημική όχι εξαιτίας των απόλυτων αδιεξόδων του μονοπωλιακού-ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά είναι ενδογενώς συστημική λόγω καθαρά του τραπεζιτικού συστήματος. 

Σύμφωνα με αυτή την θεώρηση, όταν μιλάμε για σύστημα εννοούμε το τραπεζιτικό σύστημα αυστηρά. Εφόσον ο Καπιταλισμός έχει ήδη ταυτιστεί απόλυτα με το τραπεζιτικό σύστημα, ώστε να φαίνεται πως εν τέλει η αναδιάρθωση και η εξυγίανση του τραπεζιτικού συστήματος σημαίνει και την εκ των έσω "ανατροπή", αυτό στην πορεία μπορεί να θεωρηθεί επαρκώς "μαρξιστική - λενινιστική" ανάλυση, ώστε να καλυφθούν συναισθηματικά και τα "κομμουνιστικά απομεινάρια" εντός αυτής της αριστεράς. Γιατί νοητικά δεν θα καλυφθούν...

Βέβαια η πιο πάνω τάση, όχι μόνο δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τον μαρξισμό-λενινισμό, αλλά τίθεται και ως μοναδική επιλογή άξια να τον αντικαταστήσει. Τίθεται και ως η μοναδική υπάρχουσα οπτική εντός του ακελ, κάτι που απέχει πάρα πολύ από την πραγματικότητα, χωρίς όμως να έχει πια αυτό καμιά ουσιαστική σημασία....Το παιχνίδι έχει λήξει και οι νικητές ήδη βάζουν τους ηττημένους στη θέση τους.  Αν είμαστε κομμουνιστές ( έστω και καταχραστικά ) οφείλουμε μιαν αποκατάσταση της αλήθειας λοιπόν, γιατί η κυρίαρχη αριστερή τάση όπως έχει διαμορφωθεί και στην οποία οφείλεται το πολιτικό αδιέξοδο της υπογραφής του μνημονίου ( όχι πως θα αναλάβει και την ευθύνη ), όχι μόνο δεν είναι μαρξιστική-λενινιστική αλλά είναι τουναντίον αντι-μαρξιστική και αντι-λενινιστική. Και αυτό είναι μια απαιτητική και σοβαρή δουλειά...

Πριν ολοκληρώσω τα "Προλεγόμενα για την τοπική πολιτική χρεωκοπία, ενάντια στον καιροσκοπικό θεωρητικό εγκλωβισμό και τη λογοκρισία", θεωρώντας ως χρέος και στόχο - ως το τέλος της διακυβέρνησης Χριστόφια -  την λεπτομερή καταγραφή μέσα από τον εγχώριο τύπο και τα μέσα μαζικής δικτύωσης της αριστεράς των τελευταίων δύο ετών, που μας οδήγησαν στην υποχρεωτική υπογραφή του μνημονίου ως αναπόφευκτης αλλά ίσως για κάποιους και "ηρωικής - αντιστασιακής" κατάκτησης, θα δώσω ένα μικρό δείγμα από το ξέφωτο του μαρξισμού - λενινισμού, όπως καταγράφεται στο βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου "Είναι ο Καπιταλισμός, Ηλίθιε":
"Οι εκπρόσωποι του καπιταλιστικού κόσμου θέλουν να αποδίδουν τη διεθνή οικονομική κρίση στην κακή διαχείριση του καπιταλιστικού συστήµατος και όχι στο ίδιο το σύστηµα, στις ανίατες αντιθέσεις και αξεπέραστες αντιφάσεις του. Όσο, δε, βαθαίνει η κρίση, τόσο περισσότερο φροντίζουν να «αποφεύγονται» οι συζητήσεις για τις αιτίες της. Αρχικά µάλιστα δεν αναγνώριζαν καν την ύπαρξη της κρίσης. Έκαναν λόγο για πρόσκαιρη ύφεση.



Στη συνέχεια επιχείρησαν να εστιάσουν την κρίση ειδικά στο χρηµατοπιστωτικό τοµέα και αποκλειστικά στον αµερικανικό. Όταν πια οι βαριές συνέπειες της κρίσης έγιναν ολοφάνερες και εκδηλώθηκαν παγκόσµια, έριξαν όλο το βάρος τους στη συσκότιση του πραγµατικού χαρακτήρα της. Άλλοι ισχυριζόµενοι ότι οφείλεται στα ανεπαρκή µέτρα διαφάνειας και ελέγχου στη διακίνηση και δράση των κεφαλαίων. Άλλοι εξαντλώντας την «κριτική» τους στις µεγάλες αµοιβές και στην ασυδοσία των λεγόµενων golden boys και των υψηλόβαθµων στελεχών των τραπεζών, άλλοι προσθέτοντας στα παραπάνω τα µεγάλα δηµόσια χρέη και ελλείµµατα, όπως και τα φαινόµενα σκανδάλων και διασπάθισης του δηµόσιου χρήµατος.


Υπάρχουν, τέλος, κι εκείνοι της εστέτ αντικοµφορµιστικής διανόησης που ερµηνεύουν την κρίση ως «κρίση χρέους» ή «διευρύνουν» τα όρια της «κριτικής» τους υποδεικνύοντας ως ένοχο το λεγόµενο «καζινοκαπιταλισµό», θεωρώντας ως βασική αιτία της κρίσης την απληστία του «σύγχρονου καπιταλισµού» και τα εντεινόµενα φαινόµενα παρασιτισµού και σήψης του συστήµατος."
 

υ.γ: Κάποιοι από μας, δεν θα παραιτηθούν.

27 σχόλια:

  1. DIS,

    Δεν θέλω να γίνομαι συγκρουσιακός ή να με θεωρούν “κακό”, όμως κάποια ζητήματα που απορρέουν από το κείμενο σου δεν μπορώ να μην τα σχολιάσω…

    Γράφεις λοιπόν… [Μέσα σε αγκύλες και με bold δικά μου σχόλια]…
    1. «Τόσο το μνημόνιο όσο και το αδιέξοδο στην επίλυση του κυπριακού, δεν αποτελούν καταλήξεις άνευ προϋποθέσεων. Προϋποθέσεις ήταν οι συγκεκριμένες πολιτικο-οικονομικές πράξεις - δηλαδή πραγματοποιημένες πολιτικές αποφάσεις και κατευθύνσεις - τόσο εκ μέρους της αριστεράς όσο και εκ μέρους της δεξιάς του τόπου εδώ και αρκετό καιρό, ώστε το μνημόνιο και το επαναλαμβανόμενο αδιέξοδο στην επίλυση του κυπριακού να καταστούν ως τα μόνα δυνατά και μη αναστρέψιμα (τουλάχιστον το μνημόνιο ) πολιτικά συμβάντα.» --- [Οι «προϋποθέσεις» δεν ήταν αποτέλεσμα και συγκεκριμένης υλικής πραγματικότητας; Ας πούμεν προώθησης, προστασίας και κατοχύρωσης συμφερόντων τοπικών και ξένων στην Κύπρο και στην περιοχή γενικότερα, αντιπαλοτήτων στην περιοχή, ισοζυγίου δυνάμεων εσωτερικά, περιφερειακά και ευρωπαϊκά; Ποιες θα μπορούσαν να ήταν εκείνες οι «πολιτικο-οικονομικές πράξεις […] ώστε το μνημόνιο και το επαναλαμβανόμενο αδιέξοδο στην επίλυση του κυπριακού να [ΜΗΝ] καταστούν ως τα μόνα δυνατά και μη αναστρέψιμα (τουλάχιστον το μνημόνιο ) πολιτικά συμβάντα»;]

    2. Το μνημόνιο δεν εμφανίστηκε μια μέρα από το πουθενά, ούτε επίσης οι επιλογές υπογραφής ή μη υπογραφής του μνημονίου. --- [Συμφωνώ απόλυτα μαζί ΣΟΥ και οι μαρξιστές(;) οικονομολόγοι του Κόμματος θα ‘πρεπε αν το είχαν προβλέψει - αν είχαν και την απαραίτητη πληροφόρηση για τις ανοίγματα των Τραπεζών στην Ελλάδα] ούτως ώστε να γίνονταν πιο νωρίς κινήσεις για συμμαχίες προς άλλες κατευθύνσεις. Όμως θα μπορούσαμε να αναπροσανατολίσουμε καπιταλιστικά μεν αλλά εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης την γενικότερη πολιτική μας ως χώρα χωρίς σοβαρές και ίσως και αστάθμητες αντιδράσεις τόσο εσωτερικά όσο και ευρωπαϊκά;]

    3. « Όταν αναφέρομαι σε σκηνικό εννοώ τόσο τις κυρίαρχες θεωρητικές προσεγγίσεις όσο και τις κυρίαρχες ασκούμενες πολιτικές εκ μέρους της αριστεράς και της δεξιάς του τόπου.» --- [Ποια θα μπορούσε να ήταν μια διαφορετική «ασκούμενη πολιτική εκ μέρους της αριστεράς»;]

    4. «Για την κυπριακή περίπτωση, η κρίση σχεδόν ταυτίζεται με την φούσκα του χρηματιστηρίου του 2000 και οι λύσεις αναζητούνται στις διαρθρωτικές αλλαγές του τραπεζικού συστήματος, στις επιτροπές λογιστικών ελέγχων, στον καθορισμό αμοιβαία αποδεκτού ύψους του κυπριακού χρέους, στην απόδοση ευθυνών σε αξιωματούχους και στη διατήρηση της ισχύος της εθνικής αστικής τάξης ειδωμένη ως Κρατική Ισχύς εντός των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Η κρίση είναι συστημική όχι εξαιτίας των απόλυτων αδιεξόδων του μονοπωλιακού-ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά είναι ενδογενώς συστημική λόγω καθαρά του τραπεζιτικού συστήματος.» --- [Για μένα «συστημική κρίση» σημαίνει κρίση «εξαιτίας των απόλυτων αδιεξόδων του μονοπωλιακού-ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλιστικού συστήματος» και της αδυναμία του κεφαλαίου να συνέχιση την αναπαραγωγή, κάτι το όποιο ανάφερε τις προάλλες σε κάποια συζήτηση και ο Πάμπης Κυρίτσης… Πέραν όμως από τις σωστές αναλύσεις μας για τα αιτία της κρίσης, ποια θα μπορούσε να ήταν μια διαφορετική «οπτική εντός του ακελ» που να έχει «σχέση με τον μαρξισμό-λενινισμό» και θα μας έβγαζε κι από τα τόσα αδιέξοδα σε κοντινό όμως, όχι σε μακρινό μέλλον;]
    Αυτά μόνο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανευ,

      καταρχήν δεν έχω πρόβλημα με την συγκρουσιακότητα. Αντίθετα. Εφόσον η πραγματικότητα είναι γεμάτη από συγκρουσιακές αντιφάσεις, είναι μια κατάκτηση για την αριστερά να διαφωτίσει και σε θεωρητικό ή διαλογικό επίπεδο αυτες τις αντιφάσεις.

      Οταν οι συγκρούσεις γίνονται με όρους - διαμορφώνουν και άλλα δεδομένα πράξεων...θεωρία και πράξη όπως λέμε...ας πούμε πως ένα ιστορικό αποτέλεσμα της τωρινής κρίσης είναι πως έχει λήξει αναγκαστικά η περίοδος, οπου το ακελ είχε αποκηρύξει τη θεωρία - τώρα δεν μπορεί να την αποκηρύσσει, και αυτό είναι κέρδος για όλους. Εστω και αν πολλοί ακόμα δεν εχουν αποδεκτεί την κουλτούρα της δημόσιας διαφωνίας και μας θεωρούν "εχθρούς" γιατί μιλούμε ανοιχτά.

      Οπως λέω στο κείμενο, αυτές οι σκέψεις είναι ένας χάρτης για το τί θέλω προσωπικά να διερευνήσω, σχετικά με τις εξελίξεις στην Κύπρο...

      Είχα το πάντα τουντο ελάττωμα - όταν μου ελέαν μια ιστορία, ήθελα να μου την λεν που την αρχή, οχι από τη μέση...

      Το κειμενο λοιπόν εν εισαγωγικό και λείπουν παρα πολλες διευκρινήσεις. Απαντώ ενδεικτικά στα ερωτήματα σου μεχρι να ολοκληρώσω το τελικό κειμενο, το οποιο απαιτεί παρα πολλην δουλεια....

      Πριν απαντήσουμε ( στα αγωνιώδη σου/μας ερωτήματα ) τί θα μπορούσε να κάμει το ακελ για να μην γίνει η υπογραφή του μνημονίου αναπόφευκτη, για να είμαστε σωστόί θα πρέπει να ερευνήσουμε πρώτα το τί έκανε.

      Μπαινουν πολλα ερωτήματα εδώ: αν η τακτική του ακελ αφησε αυτο το ενδεχομενο ανοιχτό - παρά την διαθεση του ακελ να μην υπογράψει ( εφοσον υποθέσουμε πως το ακελ δεν ηθελε να υπογραψει )

      Διαγραφή
  2. Είναι ξεκάθαρο και με γυμνό μάτι, πως το ακελ, την τελευταία διετία δεν είχε Μια πολιτική. Είναι γενική εκτίμηση πως το ακελ "μας εστελλε στο φρενοκομείο" μέρα παρά μέρα με τις διαφορετικές δηλώσεις, τις εντελως αντιφατικές δηλώσεις του....θέλω να διερευνήσω αυτή τη διαδικασία...υπηρχε εντονη διγλωσία στο κομμα,τοσο εντονη, που κανένας δεν μπορούσε να υπολογίσει τί πραγματικά συνέβαινε εσωτερικα...ενδεικτικό του γεγονότος, πως οι αποφάσεις που πάρθηκαν αναφορικά με το ζήτημα της οικονομίας - ήταν αποτέλεσμα μιας εσωτερικής συγκρουσης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η συγκρουση αυτή δεν αφορά την υπογραφή ή μη υπογραφή του μνημονιο - εκτός αν τρων κονναρα μες το κομμα, που ξερουμε πως δεν τρων κόνναρα - η συγκρουση αρχισε απο την εποχή...."που επονησεν το πόδι του ο Κικης ο Καζαμίας"....αν θυμασαι...

    Ασχετα πως προς τα έξω βγαίνει η εικόνα - του αθώου πολιτικού κόμματος που του την εστήσαν - το κομμα είχε επιγνωση και γνωση των επιλογών του. Ήξερε που θα οδηγήσει καθε του βήμα...γιατι επελεξε τα συγκεκριμενα βήματα στην οικονομία - πρεπει να διερευνηθεί;...

    Ναι παντα οι επιλογες αφορουν την υλική πραγματικότητα - δεν ειμαστε βολονταριστές και ρομαντικοί επαναστάτες - φυσικα παντα η κριτική μας πρεπει να αφορα την υλικη πραγματικότητα...

    Η υλική πραγματικότητα έχει όνομα - μονοπωλιακός καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο - δεν είναι μια οποιαδηποτε υλικη πραγματικοτητα ωστε να κολλησω πανω της το δογμα της "διαχειρισης"...δεν μπορω να θεραπευω τον καρκίνο με το πανατολ, παρολο οτι και το πανατολ ειναι φάρμακο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Απαντήσεις
    1. το δια ταυτα...ή θα ειμαστε σοβαροί ή θα ειμαστε ασόβαροι...δεν θα κάθομαι να πλάθω ιστορίες με το μυαλό μου - χρειαζεται αναλυση της καταστασης, γιατί όντως ζουμε ιστορικες στιγμες και πρεπει να καταγραφει αυτή η πορεία όσο το δυνατον λεπτομερεστερα...

      δεν μπορει ο καθενας να καμνει την ερμηνεια που τον βολεφκει...θα καμεις υπομονη...

      Διαγραφή
  5. 2. Οι λυσεις για το κοντινό μελλον ειναι παντα και ο προλογος των λυσεων για το μακρινο μελλον. Είναι λαθος να τα διαχωρίζεις. Δεν υπαρχουν λυσεις για τώρα και λυσεις για αυριο...είναι όλα μερη μιας διαδικασίας.

    Το μνημόνιο είναι λύση μελλοντος εστω κι αν παρουσιαζεται ως λυση κοντινου παρόντος απλα...οποταν; γιατί θετεις αυτο το ερωτημα;

    Θα μου δωσεις χρόνο να καμω την μελετη μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ο Κίκης ο Καζαμίας...θυμήθηκα τώρα πως είχε πονήσει το πόδι του - πς εξαφανίστηκε - πως βρέθηκε υποψήφιος για την προεδρία αλλα δεν αποδέκτηκε "συμφωνα με τα λεγόμενα του Δημήτρη" - πως ξαναεμφανίστηκε στο πρωτοσέλιδο της Χαραυγής...ένα απλό πολύ απλό παράδειγμα μεσα σε πολλα άλλα παρόμοια παραδείγματα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μεσα σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν θέλω να ερευνήσω στις εξής τρεις περιοχές:

    1. ΜΜΕ - Χαραυγή, Γνώμη, Μέσα μαζικής δικτύωσης, Δεφτερη ανάγνωση, Μπλογκς.

    2. Η πολιτική του κόμματος στην Ε.Ε και ιδιαίτερα η Προεδρία.

    3. Το ΙΝΕΚ και τα πορίσματα που κατευθύνουν την πολιτική της ΠΕΟ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. «ή θα ειμαστε σοβαροί ή θα ειμαστε ασόβαροι», [ΜΟΥ] λες αγαπητή DIS, και συνεχίζεις για να πεις ότι «δεν θα κάθεσαι να πλάθεις ιστορίες με το μυαλό σου»… Μού εισηγείσαι μάλιστα «να καμω υπομονη»… Αλήθεια πως ορίζεται το «σοβαρό» και το «ασόβαρο»; Εδώ έβαλες τίτλο στο κείμενο της ανάρτησης σου “Προλεγόμενα για την τοπική πολιτική χρεωκοπία…” [προφανώς και της Αριστεράς], δηλ. εκκαθάρισες τα τελικά συμπεράσματα σου και μου λες ότι «χρειαζεται αναλυση της καταστασης»; Είναι ηλίου φαεινότερο [από τα «προλεγόμενα» σου], ότι είσαι ήδη πεπεισμένη για την «πολιτική χρεωκοπία» και τον «καιροσκοπικό θεωρητικό εγκλωβισμό» κι απλώς θέλεις χρόνο για να το τεκμηριώσεις με συγκεκριμένες αναφορές από τα «ΜΜΕ - Χαραυγή, Γνώμη, Μέσα μαζικής δικτύωσης, Δεφτερη ανάγνωση, Μπλογκς»… Σ’ αυτό το πλαίσιο κινείσαι εδώ και καιρό αγαπητή DIS! Κι αν πρόσεξες ΕΓΩ βάζω συνεχώς το ερώτημα για τις πιθανές υπαλλακτικές/εναλλακτικές λύσεις αντί του Μνημονίου [γιατί ούτε κι εγώ είμαι happy με αυτό – έτσι ως διευκρίνιση!], αλλά απαντήσεις δεν παίρνω… Και δεν καταλαβαίνω γιατί να μη θέτω αυτό το ερώτημα… Όταν λες πως «Δεν υπαρχουν λυσεις για τώρα και λυσεις για αυριο... είναι όλα μερη μιας διαδικασίας», sorry, αλλά μιλάς πυθιακά!
    Εμένα δεν μου χρειάζεται ακόμα μια ανάλυση για τα αίτια της κρίσης στην Κύπρο, αλλά απαντήσεις στα ερωτήματα μου για το «τι [θα μπορούσαμε] να κάνουμε» για να αποφύγουμε το Μνημόνιο ή/και να ακολουθήσουμε μιαν αντιμνημονιακή πολιτική! [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2012/11/1532012-1_30.html]

    Ειλικρινά δεν ξέρω αν σήμερα υπάρχει
    «συγκρουση […] μες το κομμα»
    , όπως συχνά – πυκνά λες ή αφήνεις να νοηθεί – καλό όμως θα ήταν να τη συγκεκριμενοποιήσεις, όχι τόσο ονοματολογικά αλλά σε τι συνίσταται το περιεχόμενο της… Τα ζητήματα που έχουμε μπροστά μας δεν είναι απλώς δύσκολα και καυτά, είναι και πρωτόγνωρα – να είναι το ΑΚΕΛ στη διακυβέρνηση του τόπου σε περιόδους οξείας καπιταλιστικής κρίσης και να είναι αναγκασμένο να τη διαχειριστεί… Αυτό από μόνο του σίγουρα προκαλεί έντονους και διαφορετικούς προβληματισμούς για τον τρόπο χειρισμού της κρίσης, όμως εγώ προσωπικά ΔΕΝ βλέπω σύγκρουση! Δεν είδα να βγαίνουν προς τα έξω διαφορετικές τοποθετήσεις κάτι που θα δημιούργησε και τάσεις εσωστρέφειας…
    Πριν μερικές μέρες σε μια [φιλική] σύναξη επεσήμανα σε κάποιο σύντροφο ότι γίνεται «αντιφατικός»! Κι αυτός μου ανταπάντησε «τι σόι αριστεροί θα είμαστε αν δεν προβληματιζόμασταν, αν δεν αμφισβητούσαμε και κατ’ επέκταση να γινόμαστε κι αντιφατικοί»… Σε ατομικό επίπεδο ίσως αυτό να ισχύει, αλλά σε συλλογικό δεν νομίζω! Εκεί πρέπει διαλεκτικά να δούμε τις αντιθέσεις και να ελιχθούμε μέσα απ’ αυτές! Στη διαχρονική ιστορία του ΑΚΕΛ αυτό ονομαζόταν συναίνεση [και πολιτική και ταξική], όταν κρινόταν ότι ήταν αναγκαία… Και ίσως να είν’ αυτό που θα πρέπει να αναλυθεί και να μελετηθεί, λαμβάνοντας όμως και πάλι υπ’ όψη την «υλική πραγματικότητα» που δεν είναι μόνο ο «μονοπωλιακός καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο» [αυτός υπάρχει από τον καιρό του Λένιν], αλλά και το ισοζύγιο δυνάμεων και εντός [Κύπρου] και εκτός…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν θελω να πεισω κανενα οτι υπαρχει συγκρουση μεσα στο κομμα. Δεν με εξυπηρετει σε τιποτε, ουτε θα καμω δημοσιο κουτσομπολιο για το θεμα τουτο. Θα μπορουσα αλλα δεν θα καμω. Σαφεστατα η εικονα που βγαινει προς τα εξω ειναι μια ενιαια εικονα...αυτο πρεπει να γινεται υποτιθεται όχι λογω του δημοκρατικου συγκεντρωτισμου αλλα περισσοτερο λογω των εκλογων. Αν με ρωτας, το σεβομαι και το κατανοω. Περισσοτερα δεν θα πω για αυτο το θεμα.

      Φυσικα εχω φτασει σε πολλα συμπερασματα, και ο τιτλος δεν ειναι τυχαιος. Η σοβαροτητα εγκειται στην τεκμηριωση δηλαδη να μαζεψω το υλικο προς αυτο το σκοπο. Τα συμπερασματα μου αφορουν την ιστορικη καμπη του ακελ και την εφ ολης αλλαγή πορειας του κομματος.

      Λυπουμαι που ειναι αυτα τα συμπερασματα μου, εφοσον ομως φτασαμε στο τελος της διακυβερνησης και εφοσον τελειωνουμε με την υπογραφη του μνημονιου θα πρεπει να γινει μια αναλυση.

      Το ακελ δεν ειναι πλεον κομμα της εργατικης ταξης, ουτε κομμα αντι-ιμπεριαλιστικό. Ειναι κομμα το οποιο ετροχιοδρομησε την ένταξη της Κυπρου στην ιμπεριαλιστική αλυσιδα στη βαση της θεωρίας του για το ισχυρο κρατος. Δεν ειμαστε υπο κατοχη και σε ηττα οπως λεει ο Νεος...ειμαστε εν συνειδητα μερος των εξελιξεων και ειμαστε ενσυνειδητα βασικος συντελετης και κομματι του ιμπεριαλισμου. Το αφηγημα με το πατριωτικο προσφυγοπουλο εν παρπατα. Και θα πουμε τα πραματα ωμα και με το ονομα τους.

      Η υπογραφη του μνημονιου επισης δεν επεσεν απο τον ουρανο. Είναι ανάλογη της γενικοτερης πολιτικής που ακολουθησε το ακελ. Διότι οπως ξερεις πολιτκή και οικονομία συναντωνται.

      Σοβαρή ειμαι και θα καταθεσω εστω για την δικη μου συνειδηση και τα αποδεικτικα.

      Μακαρι το ακελ να ειχε αλλην πορεια. θα ημουν η πρωτη που θα το ηθελε με όλη την δυναμη της ψυχης μου.

      Διαγραφή
  9. Θα τελειωσω τουτον το διαλογο μας Ανευ με το εξης: κριτική στο ακελ τζαι τζεινη ελαφρια, εκαμα μονο απο το 2008 ως το 2010 τζαι τζεινο για το θεμα του κυπριακου γιατι ηταν πολλα "ομαλη" η εικονα τζαι με το δησυ τζαι υπηρχε τζαι περιθωριο να κουντισουμεν λλιον τα πραματα.

    Εκτοτε δεν εξανακαμα κριτική σοβαρη, εκτος απο μια δυο περιπτωσεις - με τον Κικη, τες ΚΑ τζαι την πασυδυ νομιζω.

    Ο λογος ειναι απλος: μονο μεσα στο ακελ υπαρχουν κομμουνιστες. εξω απο το ακελ δεν υπαρχουν, πολλα ελαχιστοι. εθεωρησα λοιπον πως αυτος ο χωρος αξιζε να κρατηθει, χωρις ποτε να με ενδιαφερει να ενταχθω ή να οικειοποιηθω αυτο το χωρο...απλα ειδα πως ενα υγιες κομματι πολιτικά, το μοναδικο υγιες κατα κυριο λογο ηταν στο ακελ.

    Τωρα δεν ξερω αν μπορει ενας κομμουνιστης να μεινει στο κομμα. Και χαιρομαι που αυτο δεν ειναι δικο μου πρακτικο διλημμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. DIS,
    Αφού αποφάσισες «να τελειωσεις τουτον το διαλογο μας» , δεν βλέπω να υπάρχει λόγος να τον συνεχίσω εγώ… Θα πω όμως συμπληρωματικά κάποιες κουβέντες στο Blog μου…
    Να σημειώσω μόνο ότι «κριτική στο ακελ» κάμνω τζι’ εγιώ, γιατί κι ΕΓΩ θεωρώ τον εαυτό μου «σοβαρο»! Όμως έναν σκουλούτζιην μέσα μου, εν μ’ αφήνει να σιωπώ όταν βλέπω τοποθετήσεις που παραπέμπουν σε εποχές και συνθήκες προ της Οκτωβριανής Επανάστασης…
    Πάντως είναι θετικό που αναγνωρίζεις, «σεβεσαι και κατανοεις» ότι «η εικονα [σημ.: του ΑΚΕΛ] που βγαινει προς τα εξω [πρέπει να] ειναι μια ενιαια εικονα... [και ότι] αυτο πρεπει να γινεται υποτιθεται […] περισσοτερο λογω των εκλογων»
    Και καλό θα ήταν [ίσως σε κάποια άλλη ανάρτηση σου μια και κλείσαμε εδώ] να ΜΑΣ αναλύσεις και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να ΜΑΣ συγκεκριμενοποιήσεις, ποια θα μπορούσε να ήταν η «αλλη πορεια […] ακελ» [ευρισκόμενο σ’ ένα λάκκο λεόντων] και πως το ΑΚΕΛ «ειναι [το] κομμα το οποιο ετροχιοδρομησε την ένταξη της Κυπρου στην ιμπεριαλιστική αλυσιδα στη βαση της θεωρίας του για το ισχυρο κρατος»
    Και δεν σου ζήτησα να κάμεις «κουτσομπολιο», αλλά να επεξηγήσεις ποιες τάσεις υπάρχουν μέσα στο ΑΚΕΛ…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πως θα εξηγησω εγω ποιες τασεις μεσα στο ακελ, οταν ατομα που ειναι μεσα στο ακελ - οπως εσυ, καμνουν οτι πρωτη φορα ακουουν πως μεσα στο ακελ υπαρχουν διαφορετικες εκτιμησεις για το ζητημα της κρισης και της διαχειρισης της - εγω εκτιμω πως υπαρχει τζαι μια πλευρα που δεν συμφωνει με την πολιτική που ακολουθηθηκε.

      Εννοειται πως αναγνωριζω την συγκυρια τζαι σεβουμαι την - εχουμε εκλογες....τί πρεπει να καμω; να γινω ιερομαρτυρας και να μην μιλω ως τες εκλογες; αυτο το καμνουν καποια μελη του κομματος, εγω δεν εχω τετοια δεσμευση.

      Στο κατω κατω εχω το δικαιωμα να εχω μια ανεξαρτητη αποψη για το ακελ, τζαι ας πεταχτει μαζι με ενα σωρο αλλα πραματα που δεν ειχαν ποτε κανενα νοημα εντελει. Δεν διεκδικω το θεσφατο, διεκδικω να εχω μιαν αποψη.

      Ειμαι ανοιχτη και καθαρή, δεν ομαδοποιω, δεν κατηγορώ προσωπα, καποιες φορες π.χ οπως εγινε με τον Αντρο απλα επρεπε να πω πως οι δηλωσεις ηταν δικες του...με ενδιαφερουν οι πολιτικές, εν στοχευω ατομα, απλα δεν εχω αλλη επιλογη εφοσον καποιοι εν δημοσια προσωπα και αντιπροσωποι της αριστερας. Μπορει και ο Αντρος να μεν εκφραζει προσωπικη αποψη αλλα αποψη καποιου σωματος, δεν ξερω.

      Ναι μετα τις εκλογες αναγκαστικα πρεπει να πουμε καποια πραματα. Το προβλημα μου δεν ειναι οι εκλογες ουτε χαιρεται κανενας με τις εξελιξεις και την κυβερνηση που προφανως θα προκυψει.

      Αλλα πλεον εν υπαρχει διαθεσιμος χρονος για να σιωπουμεν μετα τον Φεβραρη. Και ο καθενας θα κριθει στην πορεια.



      Διαγραφή
    2. ειπα να κλεισω τον διαλογο εννοωντας πως δεν εχω κατι αλλο να πω τωρα σε σχεση με την αναρτηση... το μονο που μπορω να προσθεσω ειναι πως συνειδητα θεωρώ πως πρεπει να υπαρχει ενα κομμουνιστικο κομμα στην κυπρο μετα την πενταετια του ακελ στην κυβερνηση μαζι με όλα τα συνεπακολουθα αποτελεσματα.

      αυτο πλεον το λεω ανοιχτα και ειναι μια παρα πολυ συνειδητη δηλωση, οχι μονο επιθυμια.

      Διαγραφή
    3. DIS,

      Ούτε κι εγώ έχω κάτι άλλο να προσθέσω. Σε μεγάλο βαθμό μ’ έχει καλύψει και το περιεχόμενο του σχολίου ΣΟΥ με ημερ. 2 Δεκεμβρίου 2012 9:34 μ.μ.
      Αναφορικά με την άποψη σου ότι «πρεπει να υπαρχει ενα κομμουνιστικο κομμα στην κυπρο», να πω ότι πεδίον δόξης λαμπρόν ανοίγεται μπροστά σας…
      [Έστειλα κι ένα σχόλιο – απάντηση στον Αντωνη]…

      Διαγραφή
    4. σύντοφε Ανευ, αν ειρωνευομαστε εμεις τα κομμουνιστικα κομματα, τότε μαλλον καλυτερα να πληρωσουμε την λυπητερη των τραπεζων και να παμεν σπιτι μας. δεν καταλαβαινω προς τί η συζητηση. αληθεια με λυπει παρα πολυ αυτη η διαθεση που δεν ξερω αν ειναι ειρωνική ή δηλωση μιας ηττοπαθειας και απογοητευσης.

      Διαγραφή
    5. Σπίτι τους θα πάνε πολλοί. Είτε το θέλουν, είτε όχι. Η αλαζονεία πληρώνεται.

      Διαγραφή
    6. εγώ θελω να ειμαι δικαιη..επειδή μιλώ σε καθημερινή βαση με ακελικους, οι οποίοι δεν επιθυμούν να μιλούν δημόσια και δεν εμφανιζονται πουθενα, μονο σε ιδιωτικες συζητήσεις, πως ουδεποτε μου ετυχε απο ακελικο με τον οποιο μίλησα να ειρωνευτει την σκεψη για την αναγκαιοτητα δημιουργιας ενος Κ.Κ στην Κύπρο.

      το αντιθετο.

      ο Ανευ μπορεί να μην έχει αναλογες εμπειριες και δεν ξερω γιατι.

      Διαγραφή
    7. DIS,
      Πού είδες την «ειρωνική διάθεση»; Αντίθετα ουκ ολίγες φορές με πάσα σοβαρότητα έχω πει σ’ όλους όσους μιλούν για την αναγκαιότητα της ύπαρξης ενός κομμουνιστικού κόμματος στην Κύπρο, να προχωρήσουν να το φτιάξουν… Η ύπαρξη μιας οργανωμένης και συγκροτημένης πολιτικής οντότητας και φωνής στα αριστερά του ΑΚΕΛ μπορεί να σπρώξει και το ίδιο αριστερότερα. Περάν τούτου πάντοτε έλεγα ότι την ενότητα της Αριστεράς δεν γίνεται πλέον να την ψάχνουμε μέσα από την συνύπαρξη διαφόρων αριστερών πολιτικών τάσεων κάτω από μια μόνο σημαία, αλλά αναγνωρίζοντας την πολυσυλλεκτικότητα του χώρου…

      Διαγραφή
  11. "δεν είναι μόνο ο «μονοπωλιακός καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο» [αυτός υπάρχει από τον καιρό του Λένιν], αλλά και το ισοζύγιο δυνάμεων και εντός [Κύπρου] και εκτός…"

    Μπορεί να εξηγήσει ο Άνευ σε τι διαφέρει "το ισοζύγιο δυνάμεων" από τον μονοπωλιακό καπιταλισμό στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο ΕΚΤΟΣ από το γεγονός ότι είναι μια αστική έκφραση που αντικαθιστά μία μαρξιστική για να περιγράψει τις συγκρούσεις κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων για κυριαρχία;

    Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αντωνη,
    Σε χαιρετώ!

    1. Κατ’ αρχάς να δηλώσω ότι δεν διεκδικώ δάφνες για τη σωστή χρήση μαρξιστικών όρων και εκφράσεων. Αντίθετα [κι επειδή δεν γράφουμε και επιστημονικό άρθρο, αλλά κουβέντα κάνουμε], θεωρώ ότι είναι πιο σωστό να μιλούμε όσο πιο εκλαϊκευμένα γίνεται, χρησιμοποιώντας ακόμα και βλάσφημες «αστικές εκφράσεις»

    2. Αναφορικά με το ερώτημα σου: Σίγουρα στην περιοχή μας κυοφορούνται «συγκρούσεις κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων για κυριαρχία» [με επίκεντρο τον τομέα της ενέργειας]… Και καθώς το «ισοζύγιο δυνάμεων» στην περιοχή, ένεκα του ότι στην εξουσία των πέριξ χωρών βρίσκονται πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που υπηρετούν «τον μονοπωλιακό καπιταλισμό [που βρίσκεται εδώ και 100 χρόνια] στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο», με απασχολεί έντονα το «τι [πρέπει] να κάνουμε», ΕΜΕΙΣ [ως Αριστερά] εδώ σ’ αυτόν τον ρότσο της ανατολικής Μεσογείου… Το ψάχνω εδώ και καιρό, αλλά έχω χαθεί τους προβληματισμούς μου. Υποβάλλω σχετικά ερωτήματα σε συντρόφια που είναι πιο ψαγμένοι από μένα και διαβασμένοι [όχι από παπά] και κατέχουν πιο πολύ το αντικείμενο του Μαρξισμού - Λενινισμού, αλλά απαντήσεις δεν παίρνω! Και ειλικρινά διερωτούμαι σε τι θα ωφελούσε αν το ΑΚΕΛ [και εν γένει η κυπριακή Αριστερά] αναλάμβαναν σταυροφορία [σ’ αυτόν τον λάκκο των ιμπεριαλιστικών λεόντων] για αφύπνιση της συνείδησης της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Δεν θα ήταν μια πράξη χαρακίρι; Αλήθεια σε τι σχετικές εισηγήσεις και συμπεράσματα κατέληξε η Συνάντηση των Εργατικών και Κομμουνιστικών Κομμάτων που έγινε πρόσφατα στον Λίβανο;

    3. Πάντως εσχάτως μια τρελή σκέψη μπαινοβγαίνει το μυαλό μου… Αν λέω, τότε που το ΚΚΕ ήταν η κύρια συνιστώσα της Αριστεράς στην Ελλάδα πρωτοστατούσε στη δημιουργία ενός Συνασπισμού των Αριστερών Δυνάμεων [όπου θα είχε και τον πρώτο λόγο] και θα κέρδιζε τις εκλογές, δεν θα ενίσχυε την πάλη εναντία στον « μονοπωλιακό καπιταλισμό» διαφοροποιώντας έστω και κατ’ ελάχιστον το «ισοζύγιο δυνάμεων» υπέρ της Αριστεράς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. 1. Το τι να κάνεις είναι πολύ απλό. Να μην παίζεις με τα ιμπεριαλιστικά παιχνιδάκια γιατί θα καείς. Όσο για τον μονοπωλιακό καπιταλισμό, φυσικά βρίσκεται εδώ και 100 χρόνια στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Γι αυτό έκανε δύο παγκόσμιους πολέμους και δημιουργεί διαρκώς πολεμικές εστίες. Το συνηθίζουν οι μηχανές που δεν σταματιούνται να συνεχίσουν να λειτουργούν.

    2. "Αν λέω, τότε που το ΚΚΕ ήταν η κύρια συνιστώσα της Αριστεράς στην Ελλάδα πρωτοστατούσε στη δημιουργία ενός Συνασπισμού των Αριστερών Δυνάμεων [όπου θα είχε και τον πρώτο λόγο] και θα κέρδιζε τις εκλογές, δεν θα ενίσχυε την πάλη εναντία στον « μονοπωλιακό καπιταλισμό» διαφοροποιώντας έστω και κατ’ ελάχιστον το «ισοζύγιο δυνάμεων» υπέρ της Αριστεράς;"

    Συγνώμη, μιλάς για ενσωμάτωση στον ΣΥΡΙΖΑ πριν τις 5 Μάη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αντωνη,
      Από πού συμπέρανες ότι μίλησα για «ενσωμάτωση [του ΚΚΕ] στον ΣΥΡΙΖΑ πριν τις 5 Μάη»;

      Και το «να μην παίζεις με τα ιμπεριαλιστικά παιχνιδάκια γιατί θα καείς» είναι μια πολύ γενική τοποθέτηση. Κάτι σαν σύνθημα! Τα ζητήματα και τα προβλήματα είναι συγκεκριμένα και το κάθε ένα πρέπει να τύχει χειρισμού, φυσικά μέσα στο γενικότερο ιμπεριαλιστικό πλαίσιο στο οποίο ζούμε… Και οι απαντήσεις και οι προτάσεις πρέπει να είναι συγκεκριμένες και να δίνουν διεξόδους…

      Διαγραφή
  14. Τα προβλήματα είναι συγκεκριμένα και οι απαντήσεις το ίδιο. Άρνηση υπογραφής μνημονίου, έξοδος από την ευρωζώνη άμεσα ήταν η απάντηση. Δεν δόθηκε. Τώρα θα δοθούν απαντήσεις από την ιστορική νομοτέλεια. Σε πάρα πολύ λίγο χρόνο. Θα εκπλαγείς σε πόσο λίγο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. «Άρνηση υπογραφής μνημονίου, έξοδος από την ευρωζώνη άμεσα ήταν η απάντηση» --- Τόσο απλά, gamoto! Με ποιες πολιτικές και οικονομικές συμμαχίες και με τι μέσα [οικονομικά και πολιτικά] πορευόμασταν; Μπορείς να μου το αναλύσεις αυτό, γιατί προφανώς κάτι δεν πιάνω;

      Διαγραφή
    2. Δεν κατάλαβα το "πορευόμασταν". Μήπως εννοείς "θα πορευόμασταν";

      Αν εννοείς το δεύτερο, η απάντηση είναι και πάλι απλή. Με καμία πλην των συμμαχιών με κομμουνιστικά κόμματα. Τι τις θέλετε τις άλλου είδους συμμαχίες, θα ξαναδείτε κυβέρνηση;

      Διαγραφή