Προλεγόμενα για την τοπική πολιτική χρεωκοπία, ενάντια στον καιροσκοπικό θεωρητικό εγκλωβισμό και τη λογοκρισία.

Όσοι καταχραστικά ευαγγελιζόμαστε την κομμουνιστική θεωρία - καταχραστικά γιατί κομμουνιστής παλεύεις μια ζωή για να γίνεις και ίσως ποτέ να μη γίνεσαι... - οφείλουμε μια κοπιαστική και εμπεριστατωμένη ανάλυση γύρω από τις κυρίαρχες πολιτικές και θεωρητικές κατευθύνσεις τόσο του δημοσίου λόγου ( αριστερά και δεξιά ) όσο και της παρελθούσης, παρούσας και μέλλουσας πολιτικής διαχείρισης του ζητήματος της κυπριακής οικονομίας ενόψει της υπογραφής του μνημονίου όσο και της λεγόμενης επίλυσης του κυπριακού προβλήματος.

Τόσο το μνημόνιο όσο και το αδιέξοδο στην επίλυση του κυπριακού, δεν αποτελούν καταλήξεις άνευ προϋποθέσεων. Προϋποθέσεις ήταν οι  συγκεκριμένες πολιτικο-οικονομικές πράξεις - δηλαδή πραγματοποιημένες πολιτικές αποφάσεις και κατευθύνσεις -  τόσο εκ μέρους της αριστεράς όσο και εκ μέρους της δεξιάς του τόπου εδώ και αρκετό καιρό, ώστε το μνημόνιο και το επαναλαμβανόμενο αδιέξοδο στην επίλυση του κυπριακού να καταστούν ως τα μόνα δυνατά και μη αναστρέψιμα ( τουλάχιστον το μνημόνιο ) πολιτικά συμβάντα.

Το μνημόνιο δεν εμφανίστηκε μια μέρα από το πουθενά, ούτε επίσης οι επιλογές υπογραφής ή μη υπογραφής του μνημονίου. 

Εξαιρώ την περίοδο 2008-2010, ως περίοδο κατά την οποία το βάρος τόσο της διακυβέρνησης Χριστόφια όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης ( ΔΗΣΥ ) διάνυε τον μήνα του μέλιτος της συναίνεσης προς χάριν της πολυπόθητης λύσης όταν το ζήτημα "οικονομία" σχεδόν ήταν ανύπαρκτο από τη δημόσια σφαίρα.

Το ζήτημα της οικονομίας κάνει την εμφάνιση του το 2010 - καταρχήν λόγω του ελληνικού μνημονίου και κατά δεύτερο ως πλαίσιο επαναφοράς του ζητήματος της συμμετοχής μας στην ευρώπη ευρύτερα. Είναι η περίοδος όπου ο μήνας του μέλιτος λήγει και αρχίζει να διαμορφώνεται το σκηνικό που βλέπουμε σήμερα  "τελειωμένο" μπροστά μας.

Όταν αναφέρομαι σε σκηνικό εννοώ τόσο τις κυρίαρχες θεωρητικές προσεγγίσεις όσο και τις κυρίαρχες ασκούμενες πολιτικές εκ μέρους της αριστεράς και της δεξιάς του τόπου.

Ταυτόχρονα, κατά την περίοδο μετά το 2010, αρχίζει να διαμορφώνεται και το ρήγμα μέσα στην αριστερά, τόσο την θεσμική όσο και την εξωκοινοβουλευτική για τις διαφορετικές προσεγγίσεις αναφορικά με την κρίση και τις εξελίξεις στην ευρωζώνη και την ευρώπη.

Αρκετές φορές αυτές οι διαφορές εκφράστηκαν μέσα από το ένα εισαγώμενο δίπολο ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ τόσο εντός των λεγόμενων ακελικών όσο και στο εξωκοινοβούλιο και δεν ανέβηκαν στην επιφάνεια του δημοσίου λόγου ως πιθανές διαφορές καθαρής κυπριακής προέλευσης.

 Μάλλον για λόγους δημόσιας "αυτοπροστασίας" ένθεν και ένθεν ή ίσως για λόγους μη ετοιμότητας για μια καθαρά κυπριακή και εντός των τειχών αντιπαράθεση...πάντα γι άλλους μιλούσαμε...προφανώς η λεγόμενη κουλτούρα της συναίνεσης είχε αδρανήσει και τα κύτταρα μιας υγιούς ανοιχτής αντιπαράθεσης εντός της αριστεράς ως μη συνετής και επιθυμητής πράξης. Με λίγα λόγια - μιλούσαμε για άλλους γιατί δειλιάζαμε να μιλήσουμε για τους εαυτούς μας. Δεν ξέρω αν αποφεύγαμε και την υποχρέωση να έχουμε "εαυτούς" πέραν από την αναπαραγωγή της υφιστάμενης και βολικής εικόνας. Το ρήμα Έχω ( αυτοεικόνα) αντικατέστησε μάλλον το ρήμα Είμαι. Εμμονικά θέλαμε να είμαστε αυτό που ήδη είχαμε. Και είχαμε μονολιθικότητα και συναίνεση.

Κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων χρόνων, έχουν σχηματοποιηθεί οι εξής δύο κυρίαρχες τάσεις κρίσης/αξιολόγησης/πολιτικής βούλησης στην τοπική πολιτική σκηνή.

1. Η Δεξιά τάση - που αφορά τόσο την λεγόμενη κεντροδεξιά όσο και την ακροδεξιά.

Ο Ρεαλισμός της συντηρητικής παράδοσης προς όφελος της οικονομικής ολιγαρχίας. Είναι η τάση που εδώ και δύο χρόνια, ερμηνεύει την κρίση του συστήματος (καπιταλιστικού) ως καθαρά κυπριακό φαινόμενο(πόσο πρωτότυπο αλήθεια!), λόγω της βολικής συγκυρίας διακυβέρνησης της αριστεράς ( μια τέλεια ευκαιρία δαιμονοποίησης της αριστεράς εφ΄όλης) και η οποία εφαρμόζει τις πάγιες οικονομικές της θέσεις - για υπερμεγέθες δημόσιο, για κακοδιαχείριση του κράτους που είναι βαρίδι ως αποτυχημένος και ανεπιθύμητος επιχειρηματίας, για κατασπατάληση δημοσίου χρήματος, για ελίτ εργαζόμενους, για την απόλυτη αναρχία της ελεύθερης αγοράς μέσω του ξηλώματος του κράτους και των ιδιωτικοποιήσεων, για την νομιμοποίηση της αναίρεσης εργασιακών και κοινωνικών κεκτημένων, για την ποινικοποίηση αυτών των κεκτημένων ( μέσω της ποινικοποίησης του δικαιώματος της διεκδίκησης των όρων εργασίας - οι αριστεροί το λέμε και "απεργία" ) κοκ.

[ κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων ετών, δεν έλειψαν και οι φορές που έπρεπε να παλέψουμε και εντός της αριστεράς για τη μη δαιμονοποίηση των απεργιών, οι οποίες σύμφωνα με μερίδα του ακελ θεωρούνταν χυδαία ως "αναταραχές" ]

2. Η Αριστερή τάση - που αφορά την κυρίαρχη μέχρι στιγμής και με βεβαιότητα και στο μέλλον πολιτική του ακελ και μέρους του εξωκοινοβουλίου.

Ο Ρεαλισμός του συμβιβασμού συνοδευόμενος από την αναπαραγωγή του δόγματος της ισχύς του Κράτους. Η κρίση δεν οφείλεται στον καπιταλισμό αυτόν καθαυτόν, οφείλεται στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στην χρηματοπιστωτικής μορφής απληστία, που δεν είναι κυπριακό φαινόμενο, είναι πανευρωπαϊκό, ονομάζεται συνήθως ή νεοφιλελευθερισμός ή  καζινοκαπιταλισμός.

Για την κυπριακή περίπτωση, η κρίση σχεδόν ταυτίζεται με την φούσκα του χρηματιστηρίου του 2000 και οι λύσεις αναζητούνται στις διαρθρωτικές αλλαγές του τραπεζικού συστήματος, στις επιτροπές λογιστικών ελέγχων, στον καθορισμό αμοιβαία αποδεκτού ύψους του κυπριακού χρέους, στην απόδοση ευθυνών σε αξιωματούχους και στη διατήρηση της ισχύος της εθνικής αστικής τάξης ειδωμένη ως Κρατική Ισχύς εντός των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Η κρίση είναι συστημική όχι εξαιτίας των απόλυτων αδιεξόδων του μονοπωλιακού-ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά είναι ενδογενώς συστημική λόγω καθαρά του τραπεζιτικού συστήματος. 

Σύμφωνα με αυτή την θεώρηση, όταν μιλάμε για σύστημα εννοούμε το τραπεζιτικό σύστημα αυστηρά. Εφόσον ο Καπιταλισμός έχει ήδη ταυτιστεί απόλυτα με το τραπεζιτικό σύστημα, ώστε να φαίνεται πως εν τέλει η αναδιάρθωση και η εξυγίανση του τραπεζιτικού συστήματος σημαίνει και την εκ των έσω "ανατροπή", αυτό στην πορεία μπορεί να θεωρηθεί επαρκώς "μαρξιστική - λενινιστική" ανάλυση, ώστε να καλυφθούν συναισθηματικά και τα "κομμουνιστικά απομεινάρια" εντός αυτής της αριστεράς. Γιατί νοητικά δεν θα καλυφθούν...

Βέβαια η πιο πάνω τάση, όχι μόνο δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τον μαρξισμό-λενινισμό, αλλά τίθεται και ως μοναδική επιλογή άξια να τον αντικαταστήσει. Τίθεται και ως η μοναδική υπάρχουσα οπτική εντός του ακελ, κάτι που απέχει πάρα πολύ από την πραγματικότητα, χωρίς όμως να έχει πια αυτό καμιά ουσιαστική σημασία....Το παιχνίδι έχει λήξει και οι νικητές ήδη βάζουν τους ηττημένους στη θέση τους.  Αν είμαστε κομμουνιστές ( έστω και καταχραστικά ) οφείλουμε μιαν αποκατάσταση της αλήθειας λοιπόν, γιατί η κυρίαρχη αριστερή τάση όπως έχει διαμορφωθεί και στην οποία οφείλεται το πολιτικό αδιέξοδο της υπογραφής του μνημονίου ( όχι πως θα αναλάβει και την ευθύνη ), όχι μόνο δεν είναι μαρξιστική-λενινιστική αλλά είναι τουναντίον αντι-μαρξιστική και αντι-λενινιστική. Και αυτό είναι μια απαιτητική και σοβαρή δουλειά...

Πριν ολοκληρώσω τα "Προλεγόμενα για την τοπική πολιτική χρεωκοπία, ενάντια στον καιροσκοπικό θεωρητικό εγκλωβισμό και τη λογοκρισία", θεωρώντας ως χρέος και στόχο - ως το τέλος της διακυβέρνησης Χριστόφια -  την λεπτομερή καταγραφή μέσα από τον εγχώριο τύπο και τα μέσα μαζικής δικτύωσης της αριστεράς των τελευταίων δύο ετών, που μας οδήγησαν στην υποχρεωτική υπογραφή του μνημονίου ως αναπόφευκτης αλλά ίσως για κάποιους και "ηρωικής - αντιστασιακής" κατάκτησης, θα δώσω ένα μικρό δείγμα από το ξέφωτο του μαρξισμού - λενινισμού, όπως καταγράφεται στο βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου "Είναι ο Καπιταλισμός, Ηλίθιε":
"Οι εκπρόσωποι του καπιταλιστικού κόσμου θέλουν να αποδίδουν τη διεθνή οικονομική κρίση στην κακή διαχείριση του καπιταλιστικού συστήµατος και όχι στο ίδιο το σύστηµα, στις ανίατες αντιθέσεις και αξεπέραστες αντιφάσεις του. Όσο, δε, βαθαίνει η κρίση, τόσο περισσότερο φροντίζουν να «αποφεύγονται» οι συζητήσεις για τις αιτίες της. Αρχικά µάλιστα δεν αναγνώριζαν καν την ύπαρξη της κρίσης. Έκαναν λόγο για πρόσκαιρη ύφεση.

Στη συνέχεια επιχείρησαν να εστιάσουν την κρίση ειδικά στο χρηµατοπιστωτικό τοµέα και αποκλειστικά στον αµερικανικό. Όταν πια οι βαριές συνέπειες της κρίσης έγιναν ολοφάνερες και εκδηλώθηκαν παγκόσµια, έριξαν όλο το βάρος τους στη συσκότιση του πραγµατικού χαρακτήρα της. Άλλοι ισχυριζόµενοι ότι οφείλεται στα ανεπαρκή µέτρα διαφάνειας και ελέγχου στη διακίνηση και δράση των κεφαλαίων. Άλλοι εξαντλώντας την «κριτική» τους στις µεγάλες αµοιβές και στην ασυδοσία των λεγόµενων golden boys και των υψηλόβαθµων στελεχών των τραπεζών, άλλοι προσθέτοντας στα παραπάνω τα µεγάλα δηµόσια χρέη και ελλείµµατα, όπως και τα φαινόµενα σκανδάλων και διασπάθισης του δηµόσιου χρήµατος.

Υπάρχουν, τέλος, κι εκείνοι της εστέτ αντικοµφορµιστικής διανόησης που ερµηνεύουν την κρίση ως «κρίση χρέους» ή «διευρύνουν» τα όρια της «κριτικής» τους υποδεικνύοντας ως ένοχο το λεγόµενο «καζινοκαπιταλισµό», θεωρώντας ως βασική αιτία της κρίσης την απληστία του «σύγχρονου καπιταλισµού» και τα εντεινόµενα φαινόµενα παρασιτισµού και σήψης του συστήµατος."

 
υ.γ: Κάποιοι από μας, δεν θα παραιτηθούν.