Ο λόγος βέβαια για το Κυπριακό και τη Λύση του. Αν και έχω αναφερθεί στο συγκεκριμένο ζήτημα επανειλημμένα (βλ. εδώ, εδώ και εδώ), φαίνεται ότι θα χρειαστεί να επαναλάβω τον εαυτό μου. Η αναφορά γίνεται για την επιμονή και εμμονή κάποιων να θέλουν αλλαγή στη βάση Λύσης (Ομοσπονδία) διατεινόμενοι ότι θα θέσουν το πρόβλημα στην σωστή του βάση (εισβολής και κατοχής), υποθέτοντας δηλαδή ότι μέχρι τώρα αυτό δεν ίσχυε. Το τί όμως συνεπάγεται αυτό το προτεινόμενο tabula rasa – το οποίο καταχειροκροτείται από τους οπαδούς των εν λόγω «στρατηγιστών» – δεν έγινε ποτέ ξεκάθαρο ενώ στηρίζεται με επιχειρήματα που και ο τελευταίος νηφάλια σκεπτόμενος πολίτης θα έβρισκε γελοία. Παρά μόνο, συνοδεύεται από άγονες εξάρσεις άκρατου συναισθηματισμού, προσδοκίας και ρομαντισμού. Το τελευταίο γίνεται από τους οπαδούς, διότι όσον αφορά τους προτείνοντες, πρόκειται για λαϊκιστική και ευκαιριακή κοροϊδία.
Η Αδαής Στρατηγική και η «Αλλαγή Στρατηγικής»
Ποια είναι λοιπόν αυτή η περίφημη στρατηγική; Κατ’ αρχήν ας σημειώσουμε το βασικό: είναι η στρατηγική της «αλλαγής στρατηγικής». Δεν θες και τίποτε άλλο. Σε μια περίοδο όπου όλοι είναι απογοητευμένοι με όλα, όπου ο λαός (νομίζει) ότι έχει χορτάσει ψέματα, βγαίνεις και λες ότι όλα είναι σε μετάβαση, όλα και όλοι έχουν αποτύχει, άρα πρέπει να αλλάξουμε για να προσαρμοστούμε. Απλό. Ή απλοϊκό;
Σε αυτό το πνεύμα, ο κ. Λιλλήκας, υποψήφιος για την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ), είπε πριν μερικές μέρες ότι όλος ο κόσμος έχει αλλάξει, τα σύνορα έχουν αλλάξει, η Σοβιετική Ένωση έχει καταρρεύσει, κοκ., ενώ το μόνο που έχει μείνει αμετάβλητο είναι το αίτημα της ΚΔ για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ). Αυτό, σύμφωνα με τον κ. Λιλλήκα είναι ανεπίτρεπτο, διότι πρέπει να προσαρμοστούμε στις διεθνείς δυναμικές. Η αρχική ερώτηση που τίθεται λοιπόν είναι: από πότε αλλάζουμε επειδή αλλάζουν οι γύρω μας; Διότι πέραν αυτού, το επιχείρημα για τις συστημικές αλλαγές του διεθνούς περιβάλλοντος δεν έχει κάποια άλλη αξία όσον αφορά την βάση λύσης – έχει βέβαια σημασία στο σχηματισμό εξωτερικής πολιτικής και στη σχέση του με το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Δεν αντιφάσκω, εξηγώ παρακάτω. Διότι έχει σημασία τί διαπραγματεύεσαι, ή ακόμα αν θα έχεις καν τη δυνατότητα να διαπραγματεύεσαι.
Η αδαής στρατηγική – ή διαφορετικά, η προτεινόμενη βάση λύσης – δεν είναι άλλη από το γνωστό και απλοϊκό. Έξω ο τουρκικός στρατός, όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους, όλοι οι έποικοι στη χώρα τους, όλα τα εδάφη πίσω σε μας, και πλήρης τήρηση των ανθρωπίνων μας δικαιωμάτων (συμπεριλαμβανομένων των ελευθεριών, κτλ.) με βάση το Διεθνές Δίκαιο και το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο, σαν ισότιμο κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) που είμαστε. Και το κερασάκι στην τούρτα: για τους (συμπατριώτες) μας τους Τουρκοκύπριους, δεν υπάρχει πρόβλημα, θα δώσουμε θρησκευτικά, γλωσσικά, πολιτισμικά και άλλα (μειονοτικά) δικαιώματα. Η γνωστή δηλαδή λύση, τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας πάλι δικά μας – ή καλύτερα και πιο σωστά, τα δικά σας λιγότερα, και υπό των δικών μας. Αυτό θα πει «αναπολούντες το 60’». Το 60’ βέβαια είναι αυτό που μας έφερε στο σήμερα και σε περίπτωση που κάποιοι το ξέχασαν η ουσία είναι να αποφευχθεί ένα νέο 60’ (μιλάμε για τη δεκαετία). Ας μην κάνουμε πάλιιστορικούς κύκλους. Και είναι ειρωνικό το γεγονός ότι παρόλο που σε κάποιους αρέσει να υποβιβάζουν το Κυπριακό σε πρόβλημα εισβολής-κατοχής μόνο, οι ίδιοι διατηρούνε παράλληλα μια στάση η οποία μολύνει τις δικοινοτικές σχέσεις και σίγουρα θα τις μόλυνε στο μέλλον σε οποιουδήποτε είδους Λύση. Το Κυπριακό δεν υπήρχε. Το Κυπριακόδημιουργήθηκε. Γι’ αυτό φταίνε Οθωμανοί, η Εκκλησία της Κύπρου, η Ελλάδα, (κυρίως) οι Άγγλοι, οι κυπριακές ιδεολογικοπολιτικές παρατάξεις, και η Τουρκία (δλδ., όλοι). Και αυτά, μέχρι το 60’. Το 60’ – το 1960 – Κυπριακό υπήρχε. Η εισβολή και η κατοχή επήλθε το 1974 ως απότοκο ενός και πλέον αιώνα προβληματικών ενδοκυπριακών σχέσεων. Όποιος επιλέγει να παραβλέπει αυτή την πραγματικότητα είναι επικίνδυνος για το μέλλον της Κύπρου. Το Κυπριακό έχει δύο επίπεδα, και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Όσον αφορά τη Λύση, κανείς δεν θέλει να δεχτεί ότι πρέπει να υπάρξουν υποχωρήσεις και παραχωρήσεις. Άλλωστε αυτό είναι εν γένει άδικο – και αυτό κεφαλαιοποιεί η παραπάνω «αλλαγή στρατηγικής». Η πραγματικότητα όμως είναι πως οι πολιτικοί της ΚΔ γνώριζαν ότι δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στα προ-’74 δεδομένα από τη δεκαετία του 70’. Τα ψέματα που πούλησαν στον Κυπριακό λαό, τον οδήγησαν να πιστεύει σχεδόν 40 χρόνια μετά ότι μπορούν να επιστρέψουν όλα στο κανονικό σε μια νύχτα. Και έχουν ακόμα κάποιοι το θράσος να βγαίνουν δημοσίως και να παίζουν με τις προσδοκίες, τα όνειρα, τον πόνο, και τη νοσταλγία του Κυπριακού λαού και των προσφύγων.
Κανείς δεν λέει ότι η Ομοσπονδία είναι το τέλειο σύστημα, διότι δεν είναι. Έχουν όμως οι παραπάνω ταυτίσει την Ομοσπονδία με το «ΑΝΝΑΝ» και παρακολουθούμε μια δαιμονοποίηση άνευ προηγουμένου. Το «ΑΝΝΑΝ» λοιπόν είναι στηριγμένο στην Ομοσπονδία και όχι το αντίστροφο. Τώρα αν κάποιοι τα συμφώνησαν πίσω από κλειστές πόρτες, πριν από το «ΑΝΝΑΝ» αλλά και μετά, αυτό είναι άλλη υπόθεση. Εξάλλου δεν είναι λίγα τα έγγραφα που έχουν διαρρεύσει πού θέλουν και το ΑΚΕΛ και τον ΔΗΣΥ, με πρωταθλητή τον κ. Αναστασιάδη, να επαναφέρουν το «ΑΝΝΑΝ» με διακοσμητικές αλλαγές για να το «πουλήσουν καλύτερα στο λαό». Μπορεί βέβαια να μην λέγεται «ΑΝΝΑΝ» και να λέγεται «ΜΟΥΝ» (από το ΜΠΑΝ ΚΙ ΜΟΥΝ), ή κάτι πιο πιασάρικο, αλλά σημασία έχει ότι ουσία δεν αλλάζει. Και για να ακριβολογούμε, επειδή θέλουμε λύση, και επειδή αυτή η Λύση καλό θα ήταν να είναι Ομοσπονδιακή – δεδομένων των πραγματικοτήτων – αυτό δεν σημαίνει ότι θα πιούμε παλιό κρασί σε νέο μπουκάλι. Ο κ. Αναστασιάδης συγκεκριμένα το’ χει κλείσει. Ξεπουλάμε. Το ΑΚΕΛ μπορεί να καθυστερήσει λίγο διότι υπάρχουν εσωτερικές διαμάχες. Αλλά, ξεπουλάμε. Ο κ. Λιλλήκας (με τους φίλους του ΕΔΕΚ, (μισό) ΔΗΚΟ και (τώρα) ΕΥΡΩΚΟ) δεν ξεπουλάει, καταστρέφει.
Αφού λοιπόν αγγίξαμε και τους υπόλοιπους – οι οποίοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών - επιστρέφουμε στην καταστροφική και αδαή στρατηγική του τελευταίου. Και αυτό, διότι παραμένει ένα ερώτημα: πώς θα εφαρμοστεί αυτή η «στρατηγική»; Μην πτοείστε, υπάρχει σχέδιο (όπως σε κάθε στρατηγική άλλωστε). Ο Κύριος Λιλλήκας και το «καταξιωμένο επιτελείο» του έχουν σκεφτεί ότι η Τουρκία μπορεί να μην δεχτεί τους όρους της «αλλαγής στρατηγικής» του. Βεβαίως. Και η λύση σε αυτό το πρόβλημα που έχουν σκεφτεί είναι λες και έχει βγει κατ’ ευθείαν από το 1999 και τα μετέπειτα χρόνια μέχρι και το 2004: Ευρωπαϊκή Ένωση (ο σωτήρας μας).
Η Σκακιέρα με τον ένα Παίκτη
Με ύφος και παρρησία διακηρύττουν οι υποστηρίζοντες την αδαή στρατηγική ότι, σε περίπτωση που η Τουρκία αποφασίσει να μην ακολουθήσει την «αλλαγή στρατηγικής» εμείς είμαστε διατεθειμένοι όχι μόνο να καθυστερήσουμε και να παρεμποδίσουμε την τουρκική ευρωπαϊκή ένταξη αλλά και να την διακόψουμε πλήρως, σαν μοχλός πίεσης! Ωιμέ! Το λένε και είναι λες και ακούς τον «χορό» κάποιας αρχαίας ελληνικής τραγωδίας να σταματά τα πάντα και να τραγουδά «αλί και τρις αλί, κακιά Τουρκία, τώρα θα δεις τι έχεις να πάθεις». Σάμπως να’ χουνε εφεύρει τον τροχό. Ε λοιπόν, σας έχω νέα. Η Τουρκία είναι ξάπλα και χασμουριέται. Αυτά όμως τα’ χω ξαναπεί. Στου κουφού όμως την πόρτα… παίρνεις την πόρτα και φεύγεις.
Αυτοί οι ευφυέστατοι «στρατηγιστές» έχουν κάνει ένα βασικό λάθος, το οποίο όμως είναι εγγενές στην κυπριακή σκέψη, και όχι μόνο. Νομίζουν ότι η γη (καθώς και το σύμπαν) περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό τους ενώ θεωρούν πως επειδή το Διεθνές Δίκαιο λέει πως έχουν δίκαιο (κατά το μεγαλύτερο μέρος τουλάχιστον – και ξεχνώντας τις περιπλοκότητες που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία 40 χρόνια) δημιουργούν στρατηγικές σε κενό. Τι θα πει αυτό; Θα πει απλά ότι έχουν την εντύπωση ότι παίζουν σκάκι χωρίς να έχουν αντίπαλο ή – εναλλακτικά – ότι ο αντίπαλος είναι κάποιος νοητικά καθυστερημένος 5χρονος. Και εκτός αυτού, για τον νοητικά καθυστερημένο 5χρονο (ή απλά για τον μη υπάρχον αντίπαλο) δεν γνωρίζουν στην πραγματικότητα τίποτα. Άρα μια βασική αρχή της στρατηγικής η οποία λέει να γνωρίζεις τον αντίπαλο σου, έχει ήδη εξανεμιστεί εφόσον ούτε καν τον λαμβάνεις υπόψη ή τον υποτιμάς. Καλύτερα είναι πάντα να τον υπερτιμάς, χωρίς να έχεις μεν συμπλέγματα κατωτερότητας αλλά με ρεαλισμό.
Και αφού παίζουμε σκάκι, ας δούμε τί κινήσεις θα έκανε η Τουρκία σε περίπτωση που οι αδαείς Ελληνοκύπριοι αποφάσιζαν σε «αλλαγή στρατηγικής» (αυτά τα’ χω πει πολλές φορές, αλλά θα τα ξαναπώ). Εάν λοιπόν εγώ ήμουνα Τουρκία και οι αδαείς Ελληνοκύπριοι αποφάσιζαν σε μια νύκτα να αλλάξουν τη βάση Λύσης από Ομοσπονδία σε «τα θέλω όλα, επειδή τα δικαιούμαι», τότε δεν θα καθόμουνα σε μια γωνιά να κλαίω διότι αν έφερα ένσταση οι Ελληνοκύπριοι θα σταματούσαν την ενταξιακή μου πορεία προς την ΕΕ. Ούτως η άλλως σαν Τουρκία ξέρω πολύ καλά από το 2006 και μετά (πόσο μάλλον σήμερα) ότι προοπτική για ένταξη δεν υπάρχει στο εγγύς μέλλον. Και επίσης ξέρω ότι ακόμα και αν οι αδαείς Ελληνοκύπριοι προσπαθούσαν κάτι τέτοιο, έχω τόσο μεγάλη σημασία για τις ΗΠΑ και τα μισά κράτη της ΕΕ που η (γεω)πολιτική και η (γεω)οικονομία θα νικήσει και πάλι οποιεσδήποτε νομικίστικες προσεγγίσεις. Αυτά όμως, είναι δευτερεύοντα. Οι αδαείς Ελληνοκύπριοι (άπειροι σκακιστές), μόλις μου έχουν δώσει την μεγαλύτερη ευκαιρία των τελευταίων χρόνων (για να μην πω δεκαετιών). Με την κίνησή τους μου έχουν επιτρέψει να κάνω μια εξαιρετικά καλή (διπλωματική) κίνηση «ρουα» (ή «σαχ») ή οποία θα μπορούσε κάλλιστα μέσο/μάρκο-πρόθεσμα να οδηγήσει σε «ρουα ματ» (νίκη).
Αφήνοντας έξω την ΕΕ, μεθερμηνεύω (και πουλάω προς την διεθνή κοινότητα) την κίνηση των Ελληνοκυπρίων ως κίνηση αδιαλλαξίας, εθνικισμού και μαξιμαλισμού, και λέω ότι εγώ είχα προειδοποιήσει. Εγώ είχα δεσμευτεί, όπως είχε δεσμευτεί και η ΚΔ, ενώπιον της διεθνούς κοινότητας. Συνεπώς, η αλλαγή ηγεσίας στην ΚΔ και η παράλληλη «αλλαγή στρατηγικής» αποτελεί πολιτική μεταβολή συμφωνημένων διαχρονικών θέσεων (δεκαετιών) και αποτελεί ασυνέπεια αλλά και απειλή προς την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Βεβαίως, δεν έχει σημασία τί από αυτά είναι αληθές ή δίκαιο αλλά τι «αγοράζεται» ως τέτοιο, μέσα από μια πολιτική επικοινωνία η οποία ευνοείται από την κοινωνικοπολιτική και οικονομική συγκυρία.
Και αφού έχω κάνει brand την αδαή ελληνοκυπριακή κίνηση όπως πιο πάνω, προχωρώ σε «δικαιολογημένες» πλέον πολιτικές και διπλωματικές κινήσεις. Ξεκάθαρο στόχο βέβαια θα έχουν την αναγνώριση του ψευδοκράτους. Και εφόσον μετά από 10 χρόνια δραστήριας εξωτερικής πολιτικής έχω πλέον την εύνοια τουλάχιστον των Μουσουλμανικών και Αραβικών χωρών, δεδομένου και του Παλαιστινιακού προηγούμενου, μπορώ να πάω στον Οργανισμό Ισλαμικής Διασκέψεως καθώς και στον Αραβικό Σύνδεσμο (για αρχή) και να ζητήσω επίσημη αναγνώριση του ψευδοκράτους. Οποιαδήποτε αναγνώριση σε αυτό το στάδιο θα ήταν επιτυχία.
Αν κάτι τέτοιο συμβεί τότε όλες οι κινδυνολογίες και καταστροφολογίες των «στρατηγιστών» μας θα γίνουν πραγματικότητα, με μόνη διαφορά ότι αυτή τη φορά θα φταίνε οι ίδιοι και κανείς άλλος. Αυτά όμως συμβαίνουν όταν νομίζεις πως παίζεις σκάκι μονάχος ή όταν οι υπολογιζόμενες κινήσεις του αντιπάλου είναι μόνο αυτές που θα’ θελες και όχι αυτές που δεν μπορούσες να σκεφτείς.
«‘Η ταν ή επί τας»;
Σε αυτή τη φάση μπορεί να ρωτήσει κάποιος γιατί είναι καλύτερο να ξεπουλήσουμε αντί να ρισκάρουμε να καταστραφούμε. Λοιπόν, δεν είναι. Να πούμε κατ’ αρχήν ότι η καταστροφή είναι σίγουρη και όχι ρίσκο. Και αυτό διότι πολύ απλά δεν είναι βασισμένη σε ορθολογική στρατηγική αλλά σε συναισθηματισμούς και καιροσκοπικούς λαϊκισμούς. Πριν την κάλπη όλα είναι ωραία. Κατόπιν εορτής τα πάντα είναι αδύνατα, φταίνε οι προηγούμενοι, οι διεθνείς συγκυρίες, έρχονται εσωτερικές και εξωτερικές κρίσεις και είναι εκεί που ο «στρατηγιστής» πρέπει να αναπροσαρμόσει τις τακτικές και τα μέσα για να φτάσει στο σκοπό. Όταν όμως η στρατηγική είναι αδαής τότε τίποτα δεν γίνεται.
Ούτε ξεπούλημα. Ναι στην Ομοσπονδία, όχι όμως σε αλλότρια συμφέροντα. Και κάπου εδώ είναι που διαφαίνεται το αδιέξοδο. Και διαφαίνεται διότι υπάρχει. Όποιος λέει ότι δεν υπάρχει, ή ότι ξέρει την έξοδο από αυτό, ψεύδεται. Για να λέμε αλήθειες και να είμαστε ειλικρινείς – πράμα ανύπαρκτο στην πολιτική ζωή της Κύπρου, και όχι μόνο – εναλλακτική προσπάθεια για επίλυση του Προβλήματος απέναντι στην Τουρκία είναι ο ένοπλος αγώνας ενωμένων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων – προϋπόθεση επίσης ανύπαρκτη. Όποιος θέλει πόλεμο (με όλα τα ρίσκα και τα κόστη που συνεπάγεται) ας μιλήσει τώρα ή ας σωπάσει για πάντα, διότι η υποκρισία έχει περισσέψει – εγώ σωπαίνω.
Και τι κάνουμε; Τί ερώτηση είναι αυτή; Εμείς πότε κάναμε κάτι; Εμείς πάμε μέσα-μέσα ρίχνουμε την ψήφο μας (την οποία μετά μετανιώνουμε) και η ζωή συνεχίζεται. Ναι, η Κύπρος έχει όντως αποκτήσει αξία ιδιαίτερα τελευταίως με την ανακάλυψη των υδρογονανθράκων. Την ίδια στιγμή όμως βρίσκεται σε επικίνδυνη θέση λόγω της Τρόικα και των οικονομικών εξελίξεων. Αν η επόμενη κυβέρνηση δεν συμπεριφερθεί σαν υπόδουλη ξένων συμφερόντων και μαριονέτα τόσο στο Κυπριακό όσο και στην οικονομία (όπως αναμένεται), τότε με ένα σωστό εσωτερικό και εξωτερικό σχεδιασμό, μακριά από αδαείς ονειροπολήσεις, τότε μπορούμε να αυξήσουμε την αποδοτικότητα σε διάφορους τομείς. Ποτέ όμως (και συνεπώς, μάλλον ούτε και στο μέλλον) δεν υπήρξε πολιτική βούληση η οποία να ξεπερνά μικροκομματισμούς, δογματισμούς και παραταξιακές ενδοκρατικές συγκρούσεις.
Η παρούσα προσέγγιση δεν είναι μηδενιστική, ούτε απαισιόδοξη όπως κάποιοι μπορεί να νομίσουν. Είναι ρεαλιστική – όπως άλλωστε έχω επαναλάβει πολλάκις. Αυτό που σίγουρα δεν είναι, είναι ρομαντική και ιδεαλιστική. Ο ρεαλισμός όμως κρύβει και έναν ρομαντισμό, διότι στην προσπάθειά του να δει τα πράγματα όπως είναι (χωρίς αυτό να’ ναι πάντοτε αλήθεια) στην πραγματικότητα προσπαθεί να τα αλλάξει.
Για τέλος, να σημειώσω πως, ενόψει εκλογών, όποιος προσπαθήσει να βάλει κομματική ή παραταξιακή ταμπέλα σ’ αυτό το κείμενο δεν θα τα καταφέρει. Ιδέες και απόψεις υπάρχουν και έξω από τα χρωματιστά κλουβιά της αμαρτωλής ιστορίας, του άτιμου παρόντος, και του πουλημένου μέλλοντος.
30/11/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου