Η «αριστερή κυβέρνηση» και η πάλη για την θεωρητική και πολιτική ανεξαρτησία του εργατικού κινήματος
Σε μια εποχή που η καπιταλιστική κρίση βυθίζει την Ευρώπη στην άβυσσο της κοινωνικής βαρβαρότητας έρχεται περισσότερο από ποτέ στο προσκήνιο η επικαιρότητα της υπεράσπισης του κόσμου της εργασίας, η πάλη για την εργατική εξουσία και την κομμουνιστική προοπτική. Όχι σαν συνθήματα αποκομμένα από την ζωή και την πάλη· πρώτα από όλα σαν κρίσιμη συμβολή στις σημερινές μάχες, στην ανατροπή των «μνημονίων χωρίς τέλος» και την προοπτική της μόνης πραγματικής διεξόδου για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, της δημιουργίας μιας άλλης οργάνωσης της παραγωγής και της κοινωνικής ζωής. Το ζητούμενο σήμερα είναι μια οργάνωση πέρα από τον κανιβαλικό καπιταλισμό της κρίσης και τους εθνικούς και διεθνικούς μηχανισμούς του, που θα αξιοποιεί και την πολύτιμη πείρα από τις απόπειρες σοσιαλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας του προηγούμενου αιώνα.
Στην Ελλάδα η επίθεση του κεφαλαίου έχει πάρει διαστάσεις κοινωνικής καταστροφής, με την σφαγή ακόμα και των στοιχειωδών αναγκών και δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας. Μέσα από την πείνα και την φτώχεια ξεπροβάλλει ο φασισμός που αναλαμβάνει την εξόντωση όποιου αντιστέκεται. Ταυτόχρονα, από την αρχή της κρίσης, προωθούνται μέσα από τα διάφορα κανάλια του συστήματος (ΜΜΕ, διαδίκτυο, εκδόσεις κλπ) εκείνες οι απόψεις που, αν και πολλές φορές εμφανίζονται με «αριστερό» η ακόμα και «Μαρξιστικό» προσωπείο, ωστόσο συσκοτίζουν την ερμηνεία της κοινωνικής πραγματικότητας, υπονομεύοντας την πάλη για την ανατροπή της.
Η κυριαρχία των απολογητικών θεωριών του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού (Ε.Ε), της ταξικής εκμετάλλευσης με «ανθρώπινο πρόσωπο», της διαστρέβλωσης της ιστορίας του Κομμουνιστικού κινήματος και της Μαρξιστικής θεωρίας, της επιστροφής του κάθε μικροαστικού και αστικού ιδεολογικού ρεύματος γίνεται, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης όπως η σημερινή, ισχυρό όπλο για την πολιτική χειραγώγηση του εργατικού κινήματος. Είναι λοιπόν ζωτική η ανάγκη για την επανεξόρμηση των κομμουνιστικών ιδεών, για έναν σύγχρονο Μαρξισμό στην υπηρεσία του κόσμου της εργασίας, ανεξάρτητο από τους κάθε λογής μηχανισμούς της αστικής «πληροφόρησης».
Η έκδοση της Μαρξιστικής επιθεώρησης Praxis στόχο έχει να είναι ελάχιστη συμβολή στα παραπάνω. Κοινή μας πεποίθηση είναι ότι χρειάζεται ο σταθερός προσανατολισμός στις δυνάμεις που πιστεύουμε ότι πρέπει να είναι ο πυρήνας αυτής της προσπάθειας, δηλαδή στις κομμουνιστικές δυνάμεις, για την δημιουργία ενός χώρου θεωρητικής και πολιτικής συσπείρωσης έξω από τα κατεστημένα πεδία της αστικής πολιτικής και των διάφορων διαχειριστών της. Αυτό είναι και το κριτήριο με το οποίο η έκδοση θέλει να συμβάλλει με θεωρητικά και πολιτικά άρθρα.
Σε αυτά τα πλαίσια η Μαρξιστική επιθεώρηση Praxis θα δώσει βήμα σε θεωρητικά κείμενα και εργασίες, πολιτικές παρεμβάσεις αλλά και προσπάθειες από το εργατικό κίνημα με ανταποκρίσεις, αναλύσεις, συνεντεύξεις. Ταυτόχρονα θα προχωρήσουμε σε μεταφράσεις και αναδημοσιεύσεις κειμένων που μπορούν σήμερα να συμβάλλουν στον ιδεολογικό εξοπλισμό του εργατικού κινήματος και την αντιπαράθεση με την αστική ιδεολογία.
Στην Ελλάδα, μετά και την ψήφιση του «Μνημονίου 3», η προοπτική μιας «αριστερής διακυβέρνησης» έρχεται όλο και πιο κοντά. Όπως και με τα δύο προηγούμενα μνημόνια οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί και η εγχώρια αστική τάξη είναι αναγκασμένοι, κάτω από την γρήγορη απονομιμοποιήση της πολιτικής τους, να αναζητήσουν άλλους διαχειριστές για να συνεχιστεί η ίδια –στην ουσία– πολιτική και να μην διακινδυνεύσουν τα αντεργατικά κεκτημένα όλης της προηγούμενης περιόδου.
Ό,τι όμως παρουσιάζεται σαν ερχομός του «σοσιαλισμού» δεν είναι τίποτα άλλο από την προβολή μιας εναλλακτικής αστικής στρατηγικής που είχε μείνει στα αζήτητα λόγω των μονόδρομων της μνημονιακής πολιτικής και την ταύτιση των αστικών κομμάτων με αυτήν. Είναι η «αριστερά» που αναλαμβάνει τώρα να αναστήσει αυτήν την στρατηγική και να την προβάλλει σαν αντίπαλο δέος απέναντι στο μνημόνιο.
Οι κοινωνικο-οικονομικές προϋποθέσεις του «αντιμνημονιακού κευνσιανισμού» δεν υφίστανται. Δεν μπορεί να υπάρξει «άλλος» καπιταλισμός εν μέσω κρίσης, πολύ περισσότερο μέσα στην Ε.Ε και στην Ελλάδα ιδιαίτερα. Η στρατηγική αυτή είναι προορισμένη να εκφυλιστεί σε ένα διαπραγματευτικό χαρτί για τους ρυθμούς και τους επιμέρους όρους των επόμενων μνημονίων, άσχετα αν θα έχουν αυτό το όνομα. Με αυτήν την έννοια αποτελεί εγχείρημα ενσωμάτωσης των λαϊκών αντιδράσεων, κατοχύρωσης των μέχρι τώρα αντεργατικών τομών και ενδεχόμενο διαπραγματευτικό χαρτί με διεθνή αναφορά στην όξυνση των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Το εργατικό κίνημα δεν έχει λοιπόν να περιμένει απολύτως τίποτα από μια τέτοια «αριστερή κυβέρνηση» στην οποία –πέρα από το αυτονόητο ζήτημα της μη συμμετοχής– δεν πρέπει να δώσει ούτε μια μέρα ανοχής. Σήμερα που πληθαίνουν, με κάθε τρόπο και όνομα, τα προσκλητήρια στην διαχείριση της φτώχειας και της κοινωνικής βαρβαρότητας της κρίσης στην Ελλάδα είναι κρίσιμη η πάλη για την ανεξαρτησία του εργατικού κινήματος και των κομμουνιστικών δυνάμεων που ο ρόλος τους είναι κρίσιμος στις εξελίξεις που έρχονται. Στόχος είναι να μπορούν να συμβάλλουν αποφασιστικά σε ένα νικηφόρο κίνημα ανατροπής των αντεργατικών μέτρων και δημιουργίας των προϋποθέσεων για την συνολική ανατροπή, την εργατική εξουσία, την μόνη διέξοδο σήμερα για τους εργαζόμενους.
Στο κείμενο «Οι μη-προσκυνημένοι Δημόσιοι Υπάλληλοι ως πρόβατα επί σφαγή στο βωμό της κυριαρχίας του αστικού κράτους επί των υποκειμένων του», ο Στάθης Λεοντίου περιγράφει την σφαγή των εργατικών δικαιωμάτων στον δημόσιο τομέα και την στοχοποιήση όσων δημοσίων υπαλλήλων αγωνίζονται απέναντι της. Στο κείμενο «Σημειώσεις για την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος», ο Χρήστος Κρεμαστάς αναλύει πλευρές της κατάστασης στο εργατικό κίνημα στην σημερινή Ελλάδα της κρίσης. Ο Γιώργος Σταμάτης στο κείμενο «Το Δημόσιο χρέος, σαν όψη και σύμπτωμα της καπιταλιστικής κρίσης» αντιμετωπίζει το ζήτημα του Δημοσίου Χρέους σε σχέση και με αντιλήψεις που κυριάρχησαν σε τμήματα της αριστεράς για το ζήτημα, όπως η πρόταση για την συγκρότηση επιτροπής λογιστικού ελέγχου (ΕΛΕ) .
Ο χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ιστορική της πορεία, ο ρόλος της στην σημερινή κρίση καθώς και ζητήματα της στάσης των πολιτικών ρευμάτων απέναντι της είναι οι κυριότερες πλευρές του κειμένου «Ο ταξικός χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η έξοδος από αυτή ως η μόνη ελπίδα για τον κόσμο της εργασίας» του Βαγγέλη Ζέρβα. Ο Αντώνης Μπαλασόπουλος στο κείμενο «Διανοούμενοι και Κράτος: Συμπαιγνίες, συγκρούσεις, ρήξεις» πραγματεύεται το κομβικό ζήτημα των θεωρητικών και πολιτικών προσεγγίσεων του Κράτους, από τις απαρχές της αστικής πολιτικής φιλοσοφίας και τον Μαρξισμό, μέχρι και τις «μεταμαρξιστικές» αντιλήψεις της εγκατάλειψης της ταξικής πολιτικής.
Ζητήματα οργάνωσης της ταξικής πάλης και πολιτικές θέσεις για αυτά είναι το θέμα του κειμένου «Για την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων: Ορισμένες απαντήσεις» του Χρήστου Κάτσικα. Ο Θεόδωρος Μαριόλης στο κείμενο «Το Υπόδειγμα του Κεντρικού Σχεδιασμού Feldman-Mahalanobis και η σημασία του για την περίπτωση της Ελληνικής οικονομίας» αναλύει το υπόδειγμα του ηλεκτρολόγου μηχανικού Grigorii Alexandrovich Fel’dman (1884-1958) εμπνέεται από τη μαρξική θεωρία της διευρυμένης αναπαραγωγής και συγκροτήθηκε στο πλαίσιο των διερευνήσεων γύρω από την κατάστρωση του 1ου Πενταετούς Σχεδίου Ανάπτυξης (1928-1932) της σοβιετικής οικονομίας.
Τα Σοσιαλδημοκρατικά ρεύματα όπως εκφράζονται πολιτικά τόσο στην κυρίαρχη εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ όσο και σε αυτήν των ΜΑΑ (Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής) και τμημάτων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το θέμα του κειμένου «Τα κατά συνθήκη ψεύδη της Αστικής Πολιτικής» του Χρήστου Μιάμη. Το κείμενο του Alain Badiou «Η Αριστερά: Προαγωγή της συνένοχης ανικανότητας στο επίπεδο της Ιδέας» αντιμετωπίζει τα αδιέξοδα της «αριστεράς» ως « Ιδέα που παρασιτεί σε βάρος της χειραφετικής Ιδέας». Η μετάφραση του κειμένου είναι του Δημοσθένη Κοσσυβάκη.
Στο κείμενο «το Υπόδειγμα Μισθών-Ανεργίας του Richard M. Goodwin» του Νικόλαου Ροδουσάκη εκτίθεται το υπόδειγμα μισθών-ανεργίας του Goodwin, όπως επίσης και η σχέση του, τόσο με τους κλασικούς οικονομολόγους και τον Marx όσο και με τις ύστερες μη νεοκλασικές αναλύσεις. Ο Αντώνης Μπαλασόπουλος στο «Χαλυβουργικό Μανιφέστο» επικεντρώνει στο ρήγμα του μεγάλου εργατικού αγώνα της Χαλυβουργίας στην αστική και μικροαστική ιδεολογία και πολιτική, όπως εκφράστηκε και με την αντιμετώπιση της απεργίας (και κάθε εργατικού αγώνα) από τα ΜΜΕ.
Στο κείμενο «Άνεργοι: Το "αόρατο" τμήμα της Εργατικής Τάξης» η Κατερίνα Μαργαρίτη αναδεικνύει το ζήτημα της ανεργίας σαν πλευρά της εργατικής τάξης και του κινήματός της. Στο «Υπερβαίνοντας το Σύστημα» των Sobei H. Oda και Mariko Yasugi παρουσιάζονται από τους συγγραφείς οι πρόσφατες προσομοιώσεις σε ηλεκτρονικό υπολογιστή και η μαθηματική μελέτη: υποδείγματα κυτταρικών-κυψελικών αυτομάτων (cellular automata) των μονοπωλιακών και ολιγοπωλιακών αγορών. Η συνθήκη του Μάαστριχτ, που ήταν βασική τομή στα αντεργατικά μέτρα τα οποία σήμερα ονομάστηκαν «μνημόνια», αναλύεται στο "Μάαστριχτ 1992: Ο «προάγγελος» της βαρβαρότητας" του Νικολάου Μόττα.
Ο Θεόδωρος Μαριόλης στο κείμενο «Αυτοματοποίηση της Παραγωγής και Θεωρία των Κεφαλαιοκρατικών Κρίσεων: Μια Κριτική στις Απόψεις των "Gruppe Krisis" και Anselm Jappe» επιχειρηματολογεί, ενάντια στις απόψεις των "Gruppe Krisis" και του Jappe, ότι η συνεχής κεφαλαιοκρατική εκμηχάνιση της παραγωγής, πρώτον, αποτελεί πηγή των υφέσεων-κρίσεων, λόγω της επακόλουθης τάσης μείωσης της μάζας των συνολικών κερδών ανά μονάδα παραγόμενου προϊόντος, και, δεύτερον, ενέχει, στο οριζόμενο από την πλήρη αυτοματοποίηση όριό της, την αυτοαναίρεση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής.
Στο κείμενο «Η κρατική διαχείριση της οικονομικής κρίσης», ο Γιώργος Σταμάτης αναλύει την ανύπαρκτη δυνατότητα άσκησης «κεϋνσιανής πολιτικής» αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης και τον ρόλο του καπιταλιστικού κράτους μέσα σε αυτήν, καθώς και τον ρόλο του αριστερού οικονομολόγου σε σχέση με τις διάφορες προτάσεις «λύσης» της κρίσης εντός του καπιταλιστικού μοντέλου οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας. Το κείμενο «Η Πολιτική Οικονομία του Slavoj Zizek: Καταστρέφοντας τα Τετράδια της Μαρξιστικής Θεωρίας» του Βαγγέλη Ζέρβα είναι συμβολή σε μια Μαρξιστική κριτική των απόψεων του S.Zizek, ενός από τους πιο χαρακτηριστικούς διανοούμενους του Σοσιαλδημοκρατικού χώρου, όπως εκφράστηκαν στο άρθρο του «Η εξέγερση της μισθωτής μπουρζουαζίας».
Ευχαριστούμε τους Έφη Αυγήτα, Αγγελίνα Γιαννοπούλου, Αντώνη Μπαλασόπουλο, Ειρήνη Φραγκούλη για την βοήθεια στην επιμέλεια της έκδοσης και τον σύντροφο Κώστα Ασβεστά για την βοήθεια του στην επεξεργασία του τεύχους. Εννοείται ότι για τυχόν λάθη η παραλείψεις ευθύνονται αποκλειστικά οι συγγραφείς των κειμένων.
Η Μαρξιστική επιθεώρηση Praxis στηρίζεται αποκλειστικά στην συνδρομή των μελών και αναγνωστών της. Δεν έχει ούτε πρόκειται να αποκτήσει χορηγούς, δεν συνεργάζεται με κανενός είδους Ευρωπαϊκά ιδρύματα, ΜΚΟ, η οποιονδήποτε άλλο παρόμοιο φορέα. Θεωρούμε την οικονομική ανεξαρτησία προϋπόθεση για την πολιτική ανεξαρτησία της έκδοσης και των στόχων που αυτή έχει θέσει. Αυτή η επιλογή καθιστά αναγκαία τη συμβολή των συναγωνιστών που αναγνωρίζουν την σημασία της παρέμβασης των Kομμουνιστικών ιδεών και της ανεξάρτητης Μαρξιστικής κριτικής. Για το σκοπό αυτό ανακοινώνουμε την δημιουργία δικτύου συνδρομητών, με ετήσια συνδρομή (δηλαδή για τρία τεύχη), στο οποίο μπορεί να συμμετέχει όποιος θέλει στέλνωντας ένα mail στο site του περιοδικού reviewpraxis@gmail.com, ώστε να μπορεί να γίνει η επικοινωνία για την αποστολή.
Η Συντακτική Επιτροπή
Το νέο τεύχος θα κυκλοφορήσει στις 5 Δεκέμβρη. Πέρα απο τον χώρο "Κόκκινη Κολεκτίβα" (Λ.Αλεξάνδρας 9) θα βρίσκεται στα παρακάτω σημεία διανομής. Για την αποστολή στα βιβλιοπωλεία θα χρειαστούν λίγες μέρες. Για αποστολή σε άλλες πόλεις επικοινωνήστε με την συντακτική επιτροπή μέσω του mail του περιοδικού.
Η ανακοίνωση της Συντακτικής Επιτροπής για την έκδοση του νέου τεύχους:http://wwwpraxisred.blogspot.gr/2012/11/5-praxis.html
Τα Βιβλιοπωλεία:
Αθήνα:
Έκδοσεις των Συναδέλφων
Πολιτεία
Πρωτοπορία
Θεμέλιο
Πατάκης
Λευκωσία:
Moufflon
Θεσσαλονίκη:
Κεντρί
Γιάννενα:
Αναγνώστης
Πρέβεζα:
Ατραπός
Αρτα:
Πολυθρόνα του Νίτσε
Τρίπολη:
Ώρα
Ρέθυμνο:
Κλαψινάκης
Κοινωνικοί Χώροι:
Αθήνα:
Αυτόνομο Στέκι
Παγκάκι
Συν άλλοις
Θεσσαλονίκη:
Μικρόπολις
Belleville Sin Patron
via Lenin Reloaded
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου