Σημειώσεις για το Κυπριακό #1

Μέρος πρώτο

1. Η θέση πως "το κοινό ανακοινωθέν θυμίζει... διχοτομικό σχέδιο Ανάν" είναι χρήσιμη μόνο για λαϊκή κατανάλωση. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Ως εκ τούτου, η πρώτη αντίδραση/ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας για τις εξελίξεις στο Κυπριακό, δεν μπορεί να θεωρηθεί παρά ως τουλάχιστον ανεπαρκής.

2. Δεν θεωρούμε, πως το οποιοδήποτε μη κυπριακό κομμουνιστικό κόμμα, στην Ελλάδα και διεθνώς, έχει την υποχρέωση να επεξεργαστεί στη θέση μας και για μας, τα δεδομένα του Κυπριακού προβλήματος από την οπτική που εμείς θα θεωρούσαμε ως ενδεδειγμένη δηλαδή από την οπτική των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Αυτό είναι μια καθαρά δική μας υποχρέωση και για την ώρα μια καθαρά δική μας αδυναμία. Όχι δική τους.

3. Επιπλέον, αναγνωρίζουμε ως σοβαρό εμπόδιο για τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα εκτός Κύπρου, στην διαδικασία ανάλυσης του Κυπριακού Προβλήματος, να επεξεργαστούν με ασφάλεια τα δεδομένα, λαμβανομένου υπόψιν του πολιτικού προσανατολισμού του εγχώριου "συνδέσμου" αυτών των κομμάτων, που δεν είναι άλλος από το ΑΚΕΛ. 

4. Το ΑΚΕΛ δεν είναι σε θέση να διαφωτίσει με επάρκεια τα "αδελφά" εργατικά και κομμουνιστικά κόμματα για το κυπριακό πρόβλημα υπό το πρίσμα των αναγκών και των προτεραιοτήτων της εργατικής τάξης, καθότι ούτε το ίδιο το ΑΚΕΛ διαθέτει επαρκή εργαλεία επεξεργασίας μιας ταξικής πολιτικής, ούτε φαίνεται να ενδιαφέρεται για την επεξεργασία της στο μέλλον. Επιπλέον το ΑΚΕΛ λειτουργεί εσχάτως και ως η σαρανταποδαρούσα της αριστεράς. Δεν υπάρχει ελληνικό κόμμα της αριστεράς με το οποίο το ΑΚΕΛ να μην διατηρεί στην τελική κάποιου είδους "αδελφικές σχέσεις" εκτός, ευτυχώς, από τη ΝΔ που ακόμη δεν ενδιαφέρθηκε για μια στροφή στη σοσιαλδημοκρατία!

5. Η επίκληση σε πολιτικές θέσεις που έχουν ως κέντρο βάρους τον "εθνισμό" είτε τον "εθνικισμό"  όπως στην περίπτωση της θέσης για "διχοτομικό" σχέδιο, δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές εφόσον είναι πολιτικά ανεπαρκείς. Πιθανόν το ίδιο ανεπαρκείς όπως ακριβώς και το ίδιο το αναφερόμενο σχέδιο.

6. Η εργατική τάξη της Κύπρου δεν έχει καμία υποχρέωση να αναγάγει σε Εθνικούς Ηγέτες και να δοξολογεί ως Αειμνήστους, τους Ηγέτες μεταξύ άλλων, του εγχώριου Τραπεζιτικού Κεφαλαίου και τους Ηγέτες της εγχώριας Αστικής Τάξης επειδή αυτό επέβαλε το κομματικό συμφέρον της κυπριακής αριστεράς ( ΑΚΕΛ ), είτε επειδή η κυπριακή αριστερά αυτό επέλεξε να εξάγει ως "πατριωτισμό" στα αδελφά κομμουνιστικά κόμματα, είτε ακόμα και να "επιβάλει" από μια θέση ισχύος λόγω των ψηλών ποσοστών του σε διεθνείς οργανώσεις και οργανισμούς.

7. Η εργατική τάξη της Κύπρου ως Αειμνήστους αναγνωρίζει μόνο, όσους άφησαν τον κόπο της εργασίας τους στα λατομεία και στα μεταλλεία για την πλουτοκρατία της αστικής τάξης και των ηγετών της - ως άνω -, όσους διώχθηκαν και φυλακίστηκαν για τις κομμουνιστικές τους ιδέες και όσους εργάστηκαν για αυτές τις ιδέες. Κανέναν άλλο!

Δεύτερο μέρος

1. "Οι Τούρκοι της Κύπρου δεν είναι εχθροί μας, είναι αδελφοί μας" - αυτή ήταν η πολιτική γραμμή μέσω της οποίας εμβολιάστηκε η ταξική πολιτική της αριστεράς. Το δικοινοτικό όραμα, η άρνηση κάθε  μορφής Ένωσης , είτε μονής είτε διπλής, και ο ταξικός προσανατολισμός του δικοινοτικού εργατικού κομμουνιστικού κινήματος. 

2. Η επίλυση του Κυπριακού και  η άρνηση της διχοτόμησης ως πολιτικές θέσεις, οφείλουν να έχουν ταξικά χαρακτηριστικά και όχι εθνοτικά χαρακτηριστικά. Δεν ενδιαφερόμαστε, ούτε ποτέ ενδιαφερθήκαμε ως κομμουνιστές για τα δικαιώματα της ελληνοκυπριακής κοινότητας εν γένει, ούτε για τα δικαιώματα της τουρκοκυπριακής κοινότητας εν γένει. Ενδιαφερόμαστε για μια λύση που θα μας διασφαλίζει ΠΟΛΙΤΙΚΆ και όχι ΕΘΝΟΤΙΚΑ δικαιώματα! Για μας συμπατριώτης μας είναι ο οποιοσδήποτε ζει στη χώρα μας και είναι εξαρτώμενος από την εργασία του για να ζήσει και θεωρούμε ως δικό μας αγώνα, τον αγώνα για την αναγνώριση των πολιτικών του δικαιωμάτων. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια ως συμπατριώτες μας αναγνωρίζουμε και τους μετανάστες, Μεταξύ άλλων, θεωρούμε πως οφείλουμε να αγωνιστούμε και για τα πολιτικά δικαιώματα των εποίκων που πιθανόν να τυχγάνουν εκμετάλλευσης από το τουρκοκυπριακό κεφάλαιο ( ναι, υπάρχει ήδη και τέτοιο )

3. Ως εκ τούτου, κάθε σχέδιο λύσης θα πρέπει να εξεταστεί ως προς τις πολιτικές του συνεπαγωγές και όχι ως προς τις εθνοτικές. 

4. Ως πολιτικές συνεπαγωγές δεν εννοούμε την αφηρημένη "ενοποίηση" ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων και γι αυτό απορρίπτουμε την εξίσου αφηρημένη πολιτική ορολογία περί "διχοτομικών" σχεδίων ως αστική. Ως πολιτική συνεπαγωγή εννοούμε την διασφάλιση του δικαιώματος της εργατικής τάξης της Κύπρου ανεξαρτήτως καταγωγής να συγκροτείται και να αντιπροσωπεύεται από ενιαίους συνδικαλιστικούς και πολιτικούς φορείς.

5. Κάθε σχέδιο λύσης που θα κατατεθεί, είτε για μια λύση ΔΔΟ, είτε για μια λύση χαλαρής συνομοσπονδίας, είτε για μια λύση όπως την επιθυμούν οι λεγόμενοι και ως απορριπτικοί, δηλαδή μια λύση Ενιαίου κράτους χωρίς ζώνες, εκ των προτέρων εξασφαλίζει τα δικαιώματα του Κεφαλαίου. Το Κεφάλαιο έχει apriori εξασφαλίσει το δικαίωμα του να οργανώνεται "δικοινοτικά" ανεξαρτήτως της όποιας λύσης, διχοτομικής ή μη. Κομβικό σημείο αποτελεί, το κατά πόσον θα έχει και η εργατική τάξη το ίδιο ακριβώς πολιτικό δικαίωμα. Ένα δικαίωμα το οποίο στερείται σήμερα λόγω του στάτους κβο και το οποίο λογικά θα πρέπει να επανακτήσει μετά τη λύση.

6. Το πολιτικό δικαίωμα της εργατικής τάξης να οργανώνεται θα απορρέει από το Σύνταγμα του Νέου Κυπριακού Κράτους και είναι άμεσα συνδεδεμένο τόσο με το ζήτημα  των εσωτερικών ξεχωριστών ιθαγενειών όσο και με το ζήτημα της κοινής εκλογής αντιπροσώπων για τα Ανώτερα Κρατικά Αξιώματα και Θεσμούς. Δύο ζητήματα τα οποία χρήζουν ανάλυσης και επεξεργασίας

Μέρος Τρίτο: Πού βρισκόμαστε σήμερα.

1. Βρισκόμαστε στο σημείο όπου τα δύο μεγάλα κόμματα ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ στηρίζουν ανοιχτά την επανέναρξη των συνομιλιών, με συνυποστηρικτή  το ΕΥΡΩΚΟ ( που φραστικά απορρίπτει το ανακοινωθέν ) αλλά πιθανόν και τους Οικολόγους στην πορεία.

2. Βρισκόμαστε επίσης στο σημείο όπου ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ προσπαθούν, σε μια κοινή επικοινωνιακή γραμμή,  να πείσουν την κοινή γνώμη πως το Κοινό Ανακοινωθέν δεν αποτελεί Απόφαση και δεν είναι Δεσμευτικό αλλά Πρόταση για διαπραγμάτευση. Πιθανότερο είναι πως ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ απλώς ψεύδονται για να μετριάσουν τις αντιδράσεις του απορριπτικού μετώπου.

3. Βρισκόμαστε επίσης στο σημείο όπου ο Νικόλας Παπαδόπουλος δυστυχώς δικαιώνεται τουλάχιστον για κάποια από τα σημεία τα οποία έθιξε στην Επιστολή του προς τον Πρόεδρο και τους Αρχηγούς των Κομμάτων, όπως το γιατί ένα Κοινό Ανακοινωθέν που αποτελεί δεσμευτική απόφαση δεν λέει λέξη για την αποστρατιωτικοποίηση της Κύπρου ούτε για το Εδαφικό.

4. Βρισκόμαστε στο παρά πέντε για διάσπαση της συγκυβέρνησης. Πιθανόν είναι πως ο Νικόλας Παπαδόπουλος θα βάλει στο τραπέζι και την πιθανότητα μη στήριξης στην εφαρμογή του μνημονίου, το οποίο σαφέστατα θα χρησιμοποιήσει, αν δεν το έχει κάνει ήδη, ως μοχλό πίεσης. Δεν είναι τυχαίες εξάλλου οι αναφορές του ΔΗΣΥ πως προσβλέπει στον πατριωτισμό του ΑΚΕΛ, ούτε οι αναφορές του Άντρου Κυπριανού για αμέριστη στήριξη στον Πρόεδρο αυτή την δύσκολη οικονομικά περίοδο, όπως φρόντισε να μας τονίσει.

5. Τέλος, βρισκόμαστε στο σημείο όπου η "κόκκινη γραμμή" του ΑΚΕΛ για απόσυρση της πρότασης του ΔΗΣΥ για ένταξη της Κύπρου στον ΣγΕ, ως προϋπόθεση για στήριξη του Προέδρου στις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού, έχει γίνει καπνός.