Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

14.4.13

Το προνόμιο του Φτωχού

Νέο μπλογκ στη γειτονιά μας: "Το προνόμιο του Φτωχού"

Επέλεξα ένα κείμενο για να το παρουσιάσω.



Πέντε πράγματα που έμαθα από τον Μαρξ


Ενας φίλος που σπουδάζει λογιστική πάντα μου θυμίζει την πρώτη του διάλεξη,
- παιδιά ποιός ο σκοπός μιας εταιρείας?
- να κάνει κέρδη κύριε.
- ΟΧΙ! Να μεγιστοποιήση τα κέρδη της.
Για πολλά χρόνια πήγαινα σε ένα καφενείο. Μια μέρα άνοιξε και δεύτερο
κατάστημα και σήμερα έγινε αλυσίδα με τζίρο δεκάδες εκατομύρια.
Δηλαδή δεν φτάνει στο μαγαζάκι να βγάζεις ένα μισθό εσύ και ένα η γυναίκα
σου, αλλά πρέπει να το μεγαλώνεις, να επεκτείνεσαι για να φάεις όλη την
πίττα και να μην αφήσεις τίποτα στον άλλο – τον ανταγωνιστή που λένε,
γιατί ως γνωστό θα σε φάει αυτός αν δεν τον φας εσύ. Βέβαια.
Αλλά τα κέρδη που έκανες μείον τα χαβιάρια τις σαμπάνιες και τα κοψίδια
που θα φάς, τι θα τα κάνεις? Δεν μπορείς να κολυμπάς μέσα όπως ο Σκρουτζ
γιατί ως γνωστόν το παρκαρισμένο κεφάλαιο λιώνει σαν βούτυρο στον ήλιο,
πρέπει να τα επενδύσεις. Και όχι όπου και όπου έτσι? Μόνο εκεί που θα σου
αποφέρουν μέγιστο κέρδος. Μην τα επενδύσεις σε πρωτοποριακές αντλίες για
την Αφρική αλλά σε κάτι μούρλια στριγκάκια με στρας. Και τι θα γίνει όταν
τα κέρδη στερέψουν, όταν τα κεφάλαια που περιμένουν να επενδυθούν γίνουν
τόσα πολλά που δεν παράγουν κέρδος πλέον? Ε τότε θα πρέπει κάποια να
καταστραφούν για να ξεκινήσει ξανά το παιγνίδι. Μόνο που κανένας λογικός
καπιταλιστής δεν θα βρεθεί για να καταστρέψει τα κεφάλαια του εθελοντικά,
αυτά τα πράγματα ρυθμίζονται με τον νόμο της ζούγκλας, δηλαδή με πόλεμο
όπως έγραψε πριν 2,3 μέρες ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ.
Προς το παρόν το Κεφάλαιο εξασφαλίζει τα κέρδη του με την συμπίεση του
εργατικού κόστους. Σύμμαχος του το Κράτος (και ΕΕ (1)) που μείωσε μισθούς,
απεμπόλησε συλλογικές συμβάσεις που δίνουν διαπραγματευτική δύναμη στον
Εργαζόμενο μα και αυξάνοντας σκόπιμα την Ανεργία (με διάφορες “αθώες”
πολιτικές) για να αυξήσει την προσφορά εργασίας άρα και αυτόματα μείωση
μισθών. Αλλά αυτή η λύση έχει ημερομηνία λήξης.
Τέτοια πράγματα δεν τα καταλαβαίναμε πολλοί (ούτε και το τί σήμαινε
Μάαστριχτ) μέχρι που μας άνοιξε τα μάτια αυτή η κρίση και αρχίσαμε να
διαβάζουμε την θεωρία του Μαρξ. Οπως έκαναν πριν από εμάς και ο Πέτρος και ο Γιόχαν και ο Φραντς (2).
Εκεί έμαθα ότι η ταξική πάλη είναι μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια στην
κοινωνία, από την οποία πηγάζει κάθε αλλαγή. Στο μυαλό μου την βλέπω σαν
ένα mexican stand-off (3) όπου κάθε τάξη περιμένει ένα μικρό λάθος από τις άλλες, ένα παραπάτημα, ένα κλείσιμο των ματιών ώστε να κερδίσει ένα πόντο σε αυτή την πάλη.
mexican stand-off
Ο μη-ταξικά συνειδητοποιημένος εργαζόμενος αυτό το αγνοεί. Οταν
νιώθει τα δόντια του καπιταλιστή (που δεν τον φτάνει το κέρδος μα θέλει την
μεγιστοποίηση του κέρδους) στα καπούλια του, το αποδίδει σε 1,002 άλλους
λόγους (διαφθορά, ανίκανοι υπουργοί, πλεονέκτες τραπεζίτες, μετανάστες,
επιδόματα και συντάξεις) εκτός από την νομοτέλεια της ταξικής πάλης.
Κάποτε μάλιστα νιώθει και ένοχος, “τεμπέλιαζα τον τελευταίο καιρό”, “πήρα
πολλά επιδόματα”, κτλ. Ενώ ούτε του περνά από το μυαλό η σκέψη να
αντιδράσει γιατί ο εν λόγω καπιταλιστής προστατεύεται και νομιμοποιείται
από το κράτος, όπως διάβασα σε αυτή την γλαφυρή διάλεξη του Λένιν:
Στο ζήτημα αυτό πριν απ’ όλα πρέπει να προσέξουμε ότι κράτος δεν υπήρξε
πάντα. Υπήρξε καιρός που δεν υπήρχε κράτος. Αυτό εμφανίζεται εκεί και
τότε, όπου και όταν εμφανίζεται ο χωρισμός της κοινωνίας σε τάξεις, όταν
εμφανίζονται εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι.
Και ενώ οι καπιταλιστές είναι ταξικά συνειδητοποιημένοι 100 τα 100, δεν θα
παραξενευόμουνα αν η τάξη με τους λιγότερους συνειδητοποιημένους να είναι
η Εργατική. Και τώρα το πληρώνει.
Εμαθα επίσης ότι η καλοπέραση του Α αποτελείται από την
καλοπέραση του καπιταλιστή Β συν την εξαθλίωση του εργαζόμενου Γ. Καλά το
λέει ο Τσε Γκεβάρα σε αυτή την συνέντευξη:
Όταν όμως μιλάτε για τον αμερικανικό τρόπο ζωής, και αυτόν του ελεύθερου
κόσμου, πρέπει να λάβετε υπ’ όψη τα 200 εκατομμύρια ανθρώπων στη Λατινική
Αμερική που πεθαίνουν της πείνας, που πεθαίνουν απο αρρώστιες, που η ζωή
τους δεν περνάει τα 18 χρόνια, που πεθαίνουν σε παιδική ηλικία. Όλοι αυτοί
οι άνθρωποι συμβάλλουν στο οικονομικό μεγαλείο των Ηνωμένων Πολιτειών οι
οποίες τους εκμεταλλεύονται με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Το ίδιο συμβαίνει
στην Αφρική και συνέβη επίσης στην Ασία. Ο μαρξισμός δίνει ένα τέλος σε
όλα αυτά.
Τώρα κάθε φορά που βλέπω κάποιον να χαιδεύει το αιφόνο του βλέπω από πίσω ένα ροδαλό καπιταλιστή να μετρά τα λεφτά του γελώντας και ένα φτωχαδάκι να βγάζει τα μάτια του να το συναρμολογήσει σε κάποια Ειδική Οικονομική Ζώνη της Ασίας (σύντομα και στην Ελλάδα) για πενταροδεκάρες και 12ωρο.
Τέλος έμαθα ότι είναι ανώφελο να περιμένουμε από κάποιον να εξημερώσει τον
καπιταλισμό, ή να τον θέσει στην υπηρεσία των εργαζομένων (σχήμα οξύμωρο
έτσι και αλλιώς αφού ο καπιταλισμός βασίζεται στην εκμετάλλευση των
εργαζομένων) μου άρεσε αυτή η συνομιλία του Στάλιν με τον συγγραφέα Η.G.Wells:
Αλλά το βέβαιο είναι ότι δεν μπορείς να φθάσεις σταδιακά στον σοσιαλισμό,
με την αγγλοσαξονική έννοια του όρου, υπό συνθήκες καπιταλισμού. Τι είδους
σοσιαλισμός είναι αυτός; Στην καλύτερη περίπτωση θα βρεθεί μέσα στον
ασφυκτικό κλοιό των πιο σκληρών εκπροσώπων του καπιταλισμού, του
συστήματος της εκμετάλλευσης του ανθρώπου, ενώ αντίθετα προϋποθέτει την
εφαρμογή της αρχής του ελέγχου της οικονομίας σε όλα τα επίπεδα. Και
αμέσως μόλις ο Ρούζβελτ προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει μέσα που θα
μπορούσαν να κλονίσουν τα θεμέλια του καπιταλισμού θα υποστεί συντριπτική,
εξευτελιστική ήττα. Γιατί οι τράπεζες, η βιομηχανία, οι μεγάλες
επιχειρήσεις και οι αγροτικές εκμεταλλεύσεις δεν είναι στα χέρια του, δεν
θα μπορεί να τις ελέγξει. Οι σιδηρόδρομοι και ο εμπορικός στόλος, τα
πάντα, είναι ατομική ιδιοκτησία. Στρατιές ολόκληρες ειδικευμένων εργατών,
μηχανικών και τεχνοκρατών δουλεύουν για λογαριασμό ιδιωτικών επιχειρήσεων. Επιπλέον, στον καπιταλιστικό κόσμο το κράτος είναι ένας θεσμός
συνυφασμένος με την άμυνα της χώρας, τη διατήρηση της τάξης. Είναι δηλαδή
απλώς μια φοροεισπρακτική μηχανή. Υπό μιαν αυστηρή έννοια λοιπόν η
οικονομία δεν βρίσκεται στα χέρια του κράτους. Αντίθετα, το κράτος
βρίσκεται στα χέρια της καπιταλιστικής οικονομίας, τελεί υπό τον έλεγχό
της. Γι’ αυτόν τον λόγο πολύ φοβάμαι ότι ο Ρούζβελτ δεν θα καταφέρει να
κάνει αυτό που λέτε – αν βεβαίως υποθέσουμε ότι θα ήθελε.
Στο ίδιο κείμενο λέει ότι η ανεργία εξυπηρετεί ένα πολύ απλό σκοπό, την
ρύθμιση της προσφοράς στην αγορά εργασίας δηλαδή την χειραγώγηση των
μισθών από τους εργοδότες, άρα η υψηλή ανεργία είναι εν πολλοίς
προ-σχεδιασμένη και τονώνει τις επιχειρήσεις. Ελεμένταρυ Γουάτσον,
Ελεμένταρυ.
Εχουμε και λέμε, ταξική πάλη, ταξική συνειδητοποίηση ή διολίσθιση,
εκμετάλλευση ανθρώπων από ανθρώπους, μεγιστοποίηση κέρδους, επένδυση
κερδών, ο καπιταλισμός δεν εξημερώνεται, δεν διαχειρίζεται προς όφελος της
Εργατικής τάξης.
ΑΧΠ
——
  1. Τελικά η ΕΕ το άξιζε το Νόμπελ Ειρήνης. Με τις αντι-εργατικές ρήτρες του Μάαστριχτ που πίεσε τα κράτη μέλη να εφαρμόσουν τα τελευταία χρόνια συμπίεσε το εργατικό κόστος και έδωσε λίγα χρόνια ακόμα κερδοφορίας του Κεφαλαίου. Η καταστροφή του συσσωρευμένου Κεφαλαίου με κάποιο πόλεμο θα αργήσει 5,6 χρόνια ακόμα.
  2. Μεταξύ μαθημάτων μπαλέτου ή Μαρξιστικό Φροντιστήριο, θα διάλεγα το δεύτερο για το παιδί μου.
  3. Το mexican stand-off της ταξικής πάλης το συνέλαβε, κατά την γνώμη μου, και ο Σέρτζιο Λεόνε στην ταινία του, Ο Καλός, ο Κακός και ο Ασχημος. Οπου βέβαια, ο Καλός και ο Ασχημος συμμαχούν εναντίον του Κακού για να μοιραστούν το παραδάκι.

Ο καλός, ο κακός και ο Ασχημος.



16 σχόλια:

  1. Ποιος εν ο καλός, ποιος ο κακός τζιαι ποιος ο άσιημος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ε ποιός είναι ο κακός είναι ξεκάθαρο: η εργατική τάξη.

      το ποιός είναι ο καλός και ο ασιημος που συμμαχουν εναντιον του Κακου, διαλέγεις και παίρνεις: τα κόμματα και το συστημα / η σοσιαλδημοκρατία και ο νεοφιλελευθερισμός / οι συντεχνίες και οι εργοδότες / το κράτος και το μονοπωλιακό κεφάλαιο...και πάει λέγοντας. Έχεις απειρους συνδιασμους :)

      Διαγραφή
  2. Και όπως όλοι γνωρίζουμε
    (σ' αυτό μη παίρνεις κι όρκο!!)
    από τέτοιους συνδιασμούς δεν έχουμε κανένα παράπονο.

    Ας ελπίσουμε όμως οι "αριστεροί" της Κύπρου
    (εκ του ΑΚΕΛ εκπορευόμενοι ρεφορμιστές
    κι άλλου τύπου οπορτουνιστές)
    να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις εντός πάντα ΕΕ να αποδεσμεύσουν τον κυπριακό
    λαό από το αυτούσιο μνημόνιο και να συνεχίσουμε την πορεία σε μια σταθερή Ευρωζώνη ανεξάρτητοι και ελεύθεροι.
    Ας έχουμε πίστη στην οπορτουνιστική "αριστερά", που διαβάζει τις απαιτήσεις της εποχής, και στο ΑΚΕΛ που τις εξιστορεί,
    ανοιχτή σε κάθε λύση και σε κάθε συμμαχία υπέρ της αστικής τάξης αλλά και της εγρατικής ταυτόχρονα, μην ξεχνιόμαστε.
    Όταν είσαι οπορτουνιστής το βλέπεις κι αυτό, έχεις μάτια δεκατέσσερα. Έτσι με αυτό τον τρόπο υπερασπίζεσαι όλων τα συμφέροντα
    αφού αυτό είναι και το πιο δίκαιο, το πλέον δημοκρατικό και "αριστερό", ε;
    Έχε πίστη προς την αλλού για αλλού κυπριακή "αριστερά" και κλείσε τ' αφτία στους τάχα όποιους κομμουνιστάς που υπερασπίζονται μόνο τα της εργατικής τάξης - τς τς τς, μόνο ρε παιδιά, μόνο των κακών τα συμφέροντα;

    Η εργατική τάξη ως ο κακός πρέπει να νικηθεί με κάτι τέτοιους συνδιασμούς
    έτσι για να εξαλειφθεί το κακό και να εξυπηρετούνται όλων τα συμφέροντα... απλά πράματα, δημοκρατικά και δίκαια!!!

    ---

    "Έχεις απειρους συνδιασμους" - Είναι πραγματικά άπειροι οι συνδιασμοί.
    Η απειρότητα των συνδιασμών είναι αυτό που προσδιορίζει τελικά την δύναμη της άρχουσας αστικής τάξης και του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Μια δύναμη που επαναλαμβάνεται ως μια απατηλή αλλαγή απειρότητας συνδιασμών. Ακριβώς σε αυτό το σημείο επανάληψης (άρα μη αλλαγής) ο οπορτουνιστής και ο ρεφορμιστής βρίσκουν έδαφος να αναπνεύσουν. Το δικαίωμα του οπορτουνιστή - ρεφορμιστή είναι η χαρά της απειρότητας αυτής, από την μια να ισχυρίζεται ότι εντός αυτής της απειρότητας θα υπάρξει τελικά αλλαγή (πόσο έξω πέφτει της κομμουνιστικής πραγματικότητας πόσο μέσα μιας αστικής πραγματικότητας που του δίνει τη ψευδή δυνατότητα επιλογών εντός της επαναλαμβανόμενης απειρότητας της) και από την άλλη να πιστεύει ότι με αυτήν την δήθεν απειρότητα επιλογών - συνδιασμών να μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα που ο ίδιος τρέφεται και τρέφει.



    γελάσαμε πάλι!!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φυσικά εν καθαρά υποκειμενικόν αλλά εννά διαφωνήσω στην αντιστοίχησην. Την εν λόγω ταινίαν αγαπώ την τζιαι έχω την δει αμέτρητες φορές τζιαι ευχαρίστως θα την εξαναθώρουν. Εν που τα πρώτα γουέστερν που ουσιαστικά ΔΕΝ έχουν ήρωαν αλλά μόνον αντιήρωες.
    Ο "καλός" έννεν πάντα καλός (αντίθετα μάλιστα εν ένας στυγνός τυχοδιώκτης), ο "άshιμος" εν ένας λέρης φιλόσοφος (there two kinds of people in the world my friend.... - κορυφαία διανόηση) ο οποίος όμως κλαίει όταν δέρνει τον παπάν αρφόν του τζιαι ο "κακός" αν εν κάπου πιο καός που τους άλλους εν στο πόσον αδίστακτος ένει.
    Αν θα έκαμνα την αντιστοίχησην εγώ θα έβαλλα τη σχέση εκμεταλλευτή/ εκμεταλλευόμενου (ούλλοι όσοι ανέφερες έναντι της "εργατικής τάξης") ανάμεσα στον "καλόν" τζιαι τον "αshιμον" τζιαι είναι ουσιαστικά αμοιβαία (απλά ο "καλός" εν νάκκον πιο κοψονούρης τζιαι εκμεταλλεύκεται τον άλλον πιο πολλά αλλά ενίοτε κόφκει μέσα). Ο "κακός" εν απλά ο μπαμπούλας που χρησιμοποιούν ο καθένας για να κρατήσει τον άλλον που το να τον μαshαιρώσει πισώπλατα. Ουσιαστικά εν τέλει τζιαι οι τρεις εν κατ' εμέναν τελικά ο ίδιος ο homo sapiens στους ρόλους που αλλάσσει συνέχεια μέσα στον πολιτισμόν που έκτισεν (ουάου μα που τα σκέφτουμαι ο ********).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γουφη υπαρχει και ο συγγραφεας του αρθρου που μπορει να μας πει τί εννοουσεν...:)

      εγω απλα εκαμα μιαν προχειρη σκεψη. τιποτε αλλο.

      Διαγραφή
    2. αλλα μια χαρα εν η σκεψη πωςο κακος-μπαμπουλας ειναι σαν την εργατική ταξη που ολοι την μαχαιρωνουν πισωπλατα. νομίζω...

      Διαγραφή
  4. Αγαπητή Δισδαίμονα όσο αφορά τον κακό τζιαι τον άσιημο, που συμμαχούν εναντίον του Καλού, να μου επιτρέψεις να ΔΙΑΦΩΝΉΣΩ. Εγώ θα λεγα πιθανοί συνδυασμοί είναι οι εξής:Χριστόφιας/Μιλτής ή Στραυράκης/Βγενόπουλος ή Καταστρόφιας/Βγενόπουλος ή ακόμα άνεφ ορίων/Νέος Ελληνοκύπριος.Γούφη διαλέγεις και παίρνεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. :) μολις εκαμνα την σκεψη ξερεις....καποιοι ανθρωποι ( όχι απαραιτητα αυτοι που αναφερεις) εν απλα σοσιαλδημοκρατες. Αυτο πιστευουν, αυτο θελουν αυτο αγαπουν στο ακελ, αυτο τους εδωσε μια θεση στο ακελ. Δεν θα το αποποιηθούν. Γι αυτους ειναι πολύ φυσιολογικό, να στηρίζουν το κόμμα και εκ των υστερων να μας λεν πως φταιει ο καπιταλισμός τζαι παπαλα, νομιζουν εξεκαθαρισαν.

      Δεν λεν, όμως πως φταιει και η δικη τους σταση απεναντι στην πραγματικοτητα μερος της οποιας ειναι και το ακελ. Ειναι σαν να παιζουν ζαρια σε συνεχειες. Πρωτα στηριζουν μια λαθος πολιτική, μετα διαγραφουν οποιον διαφωνει ή τον λογοκρινουν καλύτερα ή τον ονομαζουν εχθρο, και μετα επανερχονται να μας πουν πως φταίει το συστημα και ίσως θα επρεπε να είχαν κανει αλλες επιλογες.
      ( στην καλυτερη δηλαδη θα το πουν)

      Και δεν κατανοουν πως ήδη εχουν κριθει ως ακαταλληλοι διοτι εχουν κριθει στην πραξη ως ακαταλληλοι. Μοιραζουν ετοιμα συγχωροχαρτια στους εαυτους τους και κρυβονται πισω απο το "λαϊκο κινημα".

      Υπαρχουν και οι αλλοι που ηξεραν, αλλα σιωπησαν. Γιατι ηξεραν πως ηταν σε καραντινα η αληθεια.
      Αυτοι δεν ξερω πως αισθανονται σημερα. Ειλικρινα δεν ξερω.

      Διαγραφή
    2. Και για να ολοκληρωσω την σκεψη μου και την απαντηση μου:

      Η δεξια του τοπου ειναι λοβοτομημένη. Εντελως. Δεν εμεινε ουτε ενας νουσιμος δεξιος σε αυτο τον τοπο. Η κυβερνηση του Αναστασιαδη αποτελειται από ημιάγριους επιχειρηματιες που πλουτισαν ειτε μεσω του τζογου, ειτε μεσω εκμεταλλευσης εργατων, ειτε μεσω γλειψιματος στην εξουσια.

      Η αριστερα ευθυνεται κατ εμενα, οσον αφορα την κυβερνηση Χριστοφια και τους βουλευτες καθως και τους ευρωβουλευτες. Δεν τραβα η βαρκα. Αλλα επειδη σε αυτη την κυβερνηση και στη βουλη εχουν χρησιμοποιηθει ατομα που ειναι και ο κορμος του ιδιου του κομματος, ειναι αδυνατον αυτα τα ατομα να αυτο-καταργηθούν.

      Αναγκαστικα θα παρουν το κομμα μαζι τους στην κατρακυλα. Υπαρχουν και ατομα που το αντιλαμβανονται καλα αυτο, και ετσι προσπαθουν να μας πεισουν, πως ΔΕΝ ΦΕΡΕΙ ΚΑΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ Η ΠΡΩΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ! Μα καμία!!!

      Όλοι αυτοί ειναι αναξιόπιστοι. Πολύ περισσότερο απο τα ατομα που ανεφερες που απλά ειναι μεταβιβαστες ετοιμων λύσεων και κινουνται μαλλον απο μια συνηθεια πως αν στηριζουν παντα το κομμα θα βγουν στο τελος ασπροπροσωποι. Μαλλον αυτη την φορα δεν θα τα καταφερουν νομιζω.

      Διαγραφή
  5. "το γελιο είναι μεταδοτικό και χρειάζεται...:)" ευτυχώς που υπάρχει και αυτό να λέμε :)

    "ΔΕΝ ΦΕΡΕΙ ΚΑΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ Η ΠΡΩΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ! Μα καμία!!!" Πάντως είναι γεγονός ότι αυτό μπορεί κάποιος να το εντοπίσει με ευκολία σε κάθε εμφάνιση Ακελικού παράγοντα ή Ακελικού άγοντα.

    "Δεν εμεινε ουτε ενας νουσιμος δεξιος σε αυτο τον τοπο." γιατί είχε ποτέ νούσιμους η δεξιά και ειδικά σε αυτό τον τόπο; :) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν με τη δεξιά εννοουμε το δησυ, να κάποτε υπήρχαν ατομα με καλύτερο ενστικτο για την πολιτική εκπροσώπηση μιας μεγάλης μερίδας μικροαστών της δεξιάς, εφόσον το δησυ, όπως δηλαδη και το ακελ, κατάφερε να γίνει ενα "πολυσυλλεκτικό κόμμα" τόσο ιδεολογικά όσο και ταξικά.

      Σήμερα έχασε αυτό τον ρόλο. Δεν αντιπροσωπευει πια τα συμφεροντα των μικρομεσαίων όπως άλλοτε - αν δεις και την συνθεση της κυβερνησης το καταλαβαινεις καλυτερα. Με μαθηματική ακριβεια το δησυ θα αναγκαστεί να σκληρίνει κι αλλο τη ρητορική του προς την ακροδεξια, προκειμενου να συγκρατησει δυνάμεις που πιθανόν να διαρρέουν σήμερα προς την κίνηση του Λιλλήκα.

      Γενικα, από τη φαση του Μαρί και μετα, το δησυ μπηκε σε μια αυτοκαταστροφική πορεία, με προσκαιρο κερδος μια εκλογική νίκη αλλά χωρίς μακροχρόνια κερδη, κατα την εκτίμησή μου.

      Διαγραφή
  6. "Σήμερα έχασε αυτό τον ρόλο. Δεν αντιπροσωπευει πια τα συμφεροντα των μικρομεσαίων όπως άλλοτε..." αυτό είναι αλήθεια.

    Ναι, με το Μαρί ως αφορμή και την κρίση ως αιτία ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ακολουθούν μια παράλληλη πορεία αυτοκαταστροφής. Αυτό είναι στοιχείο αστικού κόμματος. Αυτή η καταστροφική πορεία των δύο μεγάλων κομμάτων γέννησε τον Λιλλήκα και δεν ήταν καθόλου έκπληξη τα ποσοστά που πήρε. Δεν θα είναι επίσης έκπληξη, κατά την δική μου εκτίμηση έτσι όπως πορεύεται, στη δημιουργία τελικά ενός κομματικού τέρατος με σταυρούς και σβάστιγκες. Χωρίς αντίσταση ενός ΚΚ αυτά τα τέρατα είναι στη γωνιά και γελάνε.

    Σ' όλα ανεξαιρέτως τα κυπριακά αστικά κόμματα (δηλαδή σε όλα) ο εθνικισμός, φυσικά σε άλλα λιγότερο και σε άλλα περισσότερο, έχει γλώσσα και γλύφει και επειδή γλύφει κι αρέσει και δεν μιλάει κακό που μας βρήκε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το 1966 που έκαμε την ταινία ο Σ.Λεόνε, στην Ιταλία πρωθυπουργός ήταν ο Αλντο Μόρο χριστιανοδημοκράτης με όραμα τον Ιστορικό Συμβιβασμό. Μα εκτός από το όραμα είχε και τον τρόπο, έτσι πρώτα συνεργάστηκε με τους Σοσιαλιστές και μετά 10 χρόνια με τους "κομμουνιστές" (1976) - που στάθηκε και μοιραία για την ζωή του.

    Ο κακός φαίνεται είναι πάντα μόνος του. Μάλιστα χλευάζει και την συνεργασία του καλού με τον άσχημο όταν λέει στην μη-μου-άπτου κυρία "πάντα υπάρχει ένας φύλακας άγγελος για τέτοιους τύπους" - αναφέρεται φυσικά στην κομπίνα του καλού και του άσχημου με τις "επιδοτημένες" εκτελέσεις.

    Αν ο κακός είναι η εργατική τάξη τότε ο καλός, ως και ο ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής - ευθύβολης καραμπίνας μα και ο κάτοχος της τέχνης - σκοποβολής, πρέπει να είναι η άρχουσα τάξη που συνεργάζεται με τον λούμπεν και πολλές φορές φασίζοντα άσχημο για να την "κάτσουν" του κακού. Μεσαία τάξη δεν υπάρχει εκτός από τους περιφερειακούς παπάδες, την "ζουμερή πόρνη" και τον λοχαγό στην γέφυρα.

    Και το "κακός" υποκειμενικό είναι αφού τον κρίνουμε μέσα από μικροαστικά κριτήρια - π.χ. πώς δεν κάνει το καθήκον του στον εμφύλιο αλλά τσακρά τα κόκκαλα των αιχμαλώτων και τους κλέβει. Κακός και άσχημος δεν πολυδιαφέρουν, εκτός ότι μάθαμε τα οικογειακά του ενός.

    Είναι γενικό φαινόμενο πάντως το ότι η ταινία βλέπεται άπειρες φορές όπως βασικά και η ταξική πάλη που κάνει την ιστορία.

    Και αν είπαμε τόσα για το σπαγέττι του Λεόνε τι να πούμε για το "El Topo" του Jodorowsky;

    ΑΧΠ (http://topronomiotouftwxou.wordpress.com)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ευχαριστούμε πάρα πολύ για το σχόλιο, διότι αν περιμένετε από μενα να αναλύσω ταινίες γουέστερν μαλλον θα περιμένετε για πολύ, αφού δεν τις βλέπω ή αλλάσω κανάλι ή τζοιμουμαι στα πρωτα δεκαπέντε λεπτά...σόρυ....:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ντις, θενκς που έβαλες το άρθρο στο σάιτ σου. Θα το έχω υπόψη να κάνω μια πιό γιούνισεξ επιλογή την άλλη φορά πάντως...:)

    ΑΧΠ

    ΑπάντησηΔιαγραφή