Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

30.12.11

Γειά σου Έντεκα

Αυτή είναι η ευχή μου από την καρδιά μου σε όλους.

Μια προστακτική που πάει εκεί που δεν έχει πάει ποτέ καμιά λέξη, να είναι η πρώτη αλήθεια μας, όπως ήταν πάντα.


29.12.11

Ράσα με Σπέρμα, Αίμα και Πολιτική - η μισή αλήθεια

Παραθέτω πιο κάτω άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη δημοσιευμένο στις 11 Απριλίου 2010 στο περιοδικό Επίκαιρα από το Κουτί της Πανδώρας.

Μια έρευνα που σπάει κόκκαλα αν δεν έλεγε τη "μισή αλήθεια". Η άλλη μισή βρίσκεται στο Βίο και την Πολιτεία του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Β΄ άλλως Τόμμυ Β΄για τους Κύπριους, τον οποίο η έρευνα επιεικώς "αθωώνει" και χωρίς την οποία αναγκαστικά "αθωώνεται" ο ρόλος και οι σχεδιασμοί εξουσίας και ηγεμόνευσης αυτής καθαυτής της Εκκλησίας της Κύπρου στο σύνολό της.


Έρευνα του Κώστα Βαξεβάνη για το περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ
ΡΑΣΑ ΜΕ ΣΠΕΡΜΑ, ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΟΡΑΣΕΙΣ ΕΩΣ ΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Αν o σκοπός αγιάζει τα μέσα, τότε ναι, στη Μονή Βατοπαιδίου στο Άγιο Όρος, τα τελευταία 20 χρόνια, υπάρχουν πολλοί «άγιοι». Το σκάνδαλο δεν είναι πως μερικοί μοναχοί μπέρδεψαν το προσευχητάρι με τα μπλοκ επιταγών. Είναι ακόμη πιο βαθύ. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, ένα παραθρησκευτικό σύστημα, γαντζωμένο πάνω σε αυτούς που ασκούν ή που θέλουν εξουσία, ονειρεύεται παντοκρατορίες, υπόσχεται με «προφητείες» και απειλεί όχι με την εικόνα του διαβόλου, αλλά με αυτή της δικής του μορφής και δύναμης. Ο αποκρυφισμός, οι συνωμοσίες, τα απλοϊκά κηρύγματα, οι ψυχολογικοί εκβιασμοί, ο υποκριτικός ευσεβισμός, συναντούν την κοσμικότητα, τις δημόσιες σχέσεις, τη λαϊκή ανασφάλεια και πάντα το χρήμα. Το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου, και πολύ περισσότερο η ιστορία των πρωταγωνιστών του, αποδεικνύει πως στην Ελλάδα μπορείς να κάνεις τα χειρότερα πράγματα, επικαλούμενος τα καλύτερα και αποσκοπώντας στα πάντα. Εν ολίγοις, όσο μεγαλύτερο είναι το ψέμα, τόσο περισσότεροι θα το πιστέψουν.
Όταν το Σεπτέμβριο του 2007, με τη δημοσιογραφική ομάδα της εκπομπής «Το Κουτί της Πανδώρας» αρχίσαμε να ερευνούμε κάποιες καταγγελίες για το Βατοπαίδι, ήμουνα σίγουρος πως βρισκόμουνα μπροστά σε μια απ ́ αυτές τις προκλητικές παραχωρήσεις υπέρ της Εκκλησίας, με αντάλλαγμα όχι τη βασιλεία των ουρανών, αλλά των ψήφων. Αρκετοί βουλευτές πηγαινοέρχονταν στο Άγιο Όρος, και φαινόταν πολύ λογικό, μεταξύ σταυρού και μετανοίας, κάποιος να φάνηκε χαλαρός απέναντι στην παροιμιώδη βυζαντινή πιεστικότητα.
Tον Ιανουάριο του 2008, τα στοιχεία που είχαν συγκεντρωθεί από την έρευνα ήταν συγκλονιστικά. Το κράτος είχε παραχωρήσει την έκταση της Βιστωνίδας στο Βατοπαίδι, παρότι εκκρεμούσε ευνοϊκή δικαστική απόφαση για το ίδιο. Στη συνέχεια, την παραχωρημένη έκταση της Βιστωνίδας την αντάλλαξε –με μια υπουργική απόφαση που δεν δημοσιεύτηκε ποτέ στο ΦΕΚ– με οικόπεδα «φιλέτα» σε όλη την Ελλάδα, μια και τα καλάμια της λίμνης τούς ήταν άχρηστα για μπίζνες. Τα «φιλέτα» αυτά τα πήραν εταιρείες που είχαν συσταθεί γι ́ αυτή ακριβώς τη δουλειά. Μέλη των διοικητικών συμβουλίων τους ήταν ταυτόχρονα και νομικοί ή οικονομικοί σύμβουλοι του Βατοπαιδίου. Το ίδιο το Βατοπαίδι, μέσω κυπριακών εταιρειών, συμμετείχε στις εταιρείες. Βέβαια στις ανταλλαγές η άχρηστη για δόμηση γη της Βιστωνίδας αποτιμήθηκε σε πολλαπλάσιες τιμές από τις πραγματικές, ενώ τα οικόπεδα δίπλα στη θάλασσα αποτιμήθηκαν σε μόλις 200 ευρώ το στρέμμα! Σε όλη τη διαδικασία υπήρχαν δεκάδες παρατυπίες που καλύφθηκαν με άκρα μυστικότητα. Καλόγεροι με οικοδομικές κορδέλες διάλεγαν επιτόπου τα οικόπεδα που θα πάρει η μονή και κρατικοί υπάλληλοι δρούσαν με πρωτοφανή τρόπο. Ένα από τα αστεία που λέγαμε την περίοδο της έρευνας στην εκπομπή ήταν πως, αντί να παρέμβει εισαγγελέας, έπρεπε να εντοπιστούν οι υπουργοί και οι υπάλληλοι που έστησαν την υπόθεση «Βατοπαίδι» με τέτοια ταχύτητα και αποτελεσματικότητα και, αντί να μπουν φυλακή, να τους ανατεθεί η δημιουργία ενός σύγχρονου αντιγραφειοκρατικού δημόσιου τομέα!
Την εποχή εκείνη που συγκεντρώσαμε τα στοιχεία για το σκάνδαλο, ξεκινήσαμε τις βιντεοσκοπήσεις στη Μακεδονία και συγκεκριμένα στη Χαλκιδική. Και τότε άρχισαν να συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Δεκάδες άνθρωποι, τους οποίους γνώριζα και ακόμη περισσότεροι που δεν γνώριζα, άρχισαν να μου τηλεφωνούν και να με συμβουλεύουν να αφήσω την έρευνα. Το πρώτο ερώτημα ήταν πού έμαθαν τόσο γρήγορα τι κάνουμε, αφού δεν είχαμε δημοσιοποιήσει τίποτα; Και το δεύτερο, γιατί τόσοι άνθρωποι, από κάθε χώρο και κομματική απόχρωση, ενδιαφέρονταν τόσο πολύ για το Βατοπαίδι;
Κάποιος δικηγόρος, τον οποίο δεν γνώριζα, με πήρε τηλέφωνο και, αφού φρόντισε να μου διευκρινίσει πως είναι φίλος του ιδιοκτήτη του καναλιού που δούλευα, σημείωσε με νόημα πως αν δεν σταματούσα δεν θα είχα καλά ξεμπερδέματα. Δημοσιογράφος από τη Θεσσαλονίκη, γνωστός για τις σχέσεις του με την Εκκλησία, προσπάθησε να με πείσει πως όλα είναι εντάξει και ο ηγούμενος Εφραίμ είναι δια τεθειμένος να με φιλοξενήσει στη μονή για να μου δώσει εξηγήσεις. Του απάντησα πως οι εξηγήσεις έπρεπε να δοθούν επίσημα στην κάμερα όταν τελείωνε η έρευνα. Ο Εφραίμ δεν δέχτηκε ποτέ τελικώς να με δει.
Προς τιμήν του, ο ιδιοκτήτης του καναλιού με ενθάρρυνε στην έρευνα, αν και απ’ ό,τι έμαθα αργότερα δέχτηκε κι αυτός πιέσεις για να σταματήσω. Δεν ενέδωσε.
Οι διαπλεκόμενοι με το Βατοπαίδι ήταν τα πιο γνωστά ονόματα της πολιτικής, επιχειρηματίες, μεγαλοδικηγόροι ακόμη και άνθρωποι του θεάματος. Και απ’ ό,τι ανακαλύψαμε, παρότι οι τοπικοί φορείς έγκαιρα είχαν διαμαρτυρηθεί για τις εξελίξεις στο Βατοπαίδι, κανένα μέσο ενημέρωσης, επί χρόνια, δεν συμμερίστηκε τις καταγγελίες.
Ο Κήπος της Παναγίας μύριζε άσχημα και δεν ήταν απλώς ένα σκάνδαλο στο Βατοπαίδι. Μύριζε καμαρίλα. Πέντε ρασοφόροι σε μία μονή έμοιαζαν να ξέρουν και να επηρεάζουν τους πιο ισχυρούς ανθρώπους στην Ελλάδα. Δεν ήταν θρησκευτικό συναίσθημα. Έμοιαζε με αποκρυφισμό και λειτουργία στοάς. Ακόμη κι όταν προβλήθηκε η εκπομπή, μετά από μήνες, καμία εφημερίδα δεν έγραψε το παραμικρό. Για καλή μου τύχη, διατάχθηκε εισαγγελική έρευνα. Αυτοί που τη διέταξαν ίσως ήθελαν να αποσιωπηθεί το θέμα, καταλογίζοντας ευθύνη σε κάποιους υπαλλήλους και μόνο. Ευτυχώς όμως δύο εισαγγελικοί λειτουργοί που ανέλαβαν τη δικαστική έρευνα πήγαν παρακάτω, μίλησαν για ευθύνη υπουργών και κατέθεσαν τις παραιτήσεις τους σε περίπτωση που το θέμα δεν πήγαινε στη Βουλή για την ευθύνη των υπουργών. Το θέμα σε μερικές μέρες έγινε πολιτικό και απασχόλησε πια εκ των πραγμάτων τα ΜΜΕ.
Όταν έφυγα από το κανάλι, κάποιος κύριος έστειλε e-mail στο οποίο, με ένα ύφος ανάμεσα σε απειλή και μεταφυσική γνώση, μου γνωστοποιούσε πως αυτό που έπαθα ήταν ένα από τα δεκάδες που θα πάθω γιατί τα έβαλα με το Βατοπαίδι. Το διάβασα, γέλασα, αλλά ταυτόχρονα ήξερα πια πως η κάστα του Βατοπαιδίου παραμένει ένας ισχυρός μηχανισμός, πατώντας στις πιο πρωτόγονες φοβίες των ανθρώπων και στο χρήμα. Και το εμπέδωσα, ψάχνοντας την ιστορία της.
Η προσπάθεια που γίνεται επί χρόνια να εμφανιστεί η σύγχρονη ιστορία του Βατοπαιδίου ως συνέχεια μιας ιστορίας αιώνων, με ταπεινούς πρωταγωνιστές και άγιες μορφές, δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Το σύγχρονο Βατοπαίδι, δηλαδή το Βατοπαίδι από το 1990 και μετά, είναι η ιστορία τριών ανθρώπων: του Εφραίμ (πραγματικό όνομα Βασίλης Κουτσού), του Αθανάσιου, νυν Μητροπολίτη Λεμεσού, και του Ιωσήφ, του πνευματικού πατέρα του νέου Βατοπαιδίου. Κύπριοι και οι τρεις. Στην ομάδα προστέθηκε αργότερα και ο Αρσένιος, ένα πρώην στέλεχος της ΚΝΕ, που κατέληξε δεύτερος τη τάξη στη μονή.
Η ιστορία, σαν κακό παραμύθι, ξεκινά το 1978. Στην Κύπρο φτάνει ο καλόγερος Ιωσήφ ο οποίος προέρχεται από το Άγιο Όρος. Υποστηρίζει πως είναι πνευματικό παιδί ενός άλλου Ιωσήφ, του Σπηλαιώτη, μιας γνωστής μορφής του Όρους. Ο Ιωσήφ εγκαθίσταται στην Πάφο και ζητάει από το Μητροπολίτη Πάφου Χρυσόστομο –τώρα είναι Αρχιεπίσκοπος Κύπρου–, να τον αφήσει να φτιάξει το εγκαταλελειμμένο μοναστήρι του Σταυρού στη Μίνθη. Ο Χρυσόστομος δέχεται και τον χρίζει ηγούμενο της μονής. Οι πνευματικοί πατέρες του Αγίου Όρους δεν συναινούν στην απόφαση αυτή. (Όπως είπαν αργότερα, ο Ιωσήφ είχε κώλυμα ιεροσύνης, γιατί στα 16 του χρόνια είχε βιάσει ένα δωδεκάχρονο κοριτσάκι και γι’ αυτό κατέφυγε σε μοναστήρι.)
Ο Ιωσήφ γίνεται ηγούμενος, έχοντας στο πλευρό του το θεολόγο Βασίλη Κουτσού (Εφραίμ του Βατοπαιδίου) και το διάκονο Αθανάσιο (Αθανάσιος Λεμεσού, πια). Λίγο αργότερα, ο Ιωσήφ πρωτοστατεί στη δημιουργία μιας γυναικείας μονής κοντά στο δικό του μοναστήρι. Αναλαμβάνει το πνευματικό έργο στη γυναικεία μονή και πολλές φορές μένει εκεί. Στην Κύπρο αποκτά φήμη ως Αγιορείτης μοναχός. Φροντίζει, μάλιστα, ο ίδιος να λέει πως δεν έγινε ηγούμενος στο Άγιο Όρος, γιατί θεωρούσε τον εαυτό του ανάξιο και ταπεινό. Η Κύπρος είναι σίγουρη πως ένας άγιος άνθρωπος, με ευλογία Θεού, είχε φτάσει στο νησί για να προσφέρει.
Ξαφνικά όμως, το 1981, ο Ιωσήφ με τον Αθανάσιο και τον Βασίλη Κουτσού (Εφραίμ) φεύγουν από την Κύπρο, φροντίζοντας μάλιστα να πάρουν την οικοσκευή και τα χρήματα της μονής. Υπεύθυνος για το διωγμό τους θεωρείται ο μέχρι τότε προστάτης του Μητροπολίτης Πάφου. Υπάρχουν φήμες για ηθικά παραπτώματα του Ιωσήφ αλλά τίποτα παραπάνω. Φεύγοντας, ο Ιωσήφ εξακοντίζει μια απειλή, την οποία ονομάζει προφητεία: «Θα επιστρέψουμε, θα εκθρονίσουμε τον Πάφου και θα πάρουμε την Εκκλησία της Κύπρου».

Μετά από χρόνια, το 1992, ο Αθανάσιος επιστρέφει πραγματικά στην Κύπρο, γίνεται μητροπολίτης για να διεκδικήσει το αρχιεπισκοπικό αξίωμα. Το 1999 ένας υπόγειος πόλεμος μαίνεται στην Εκκλησία της Κύπρου. Από τη μια πλευρά, ο Αθανάσιος με την υποστήριξη του Βατοπαιδίου και, από την άλλη, ο άνθρωπος που τους εκδίωξε από την Κύπρο, ο Χρυσόστομος. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το Βατοπαίδι θέλει να γκρεμίσει τον Χρυσόστομο και να εκπληρώσει την προφητεία του Ιωσήφ. Δημοσιεύματα σε εφημερίδες της Κύπρου που σχετίζονται με το Βατοπαίδι αφήνουν υπονοούμενα για σκάνδαλα του Χρυσόστομου. Ο Χρυσόστομος, ξέροντας την πηγή της επίθε-σης, απαντά φέρνοντας στην Ιερά Σύνοδο την υπόθεση του Ιωσήφ και της συνοδείας του. Οι μαρτυρίες στην Ιερά Σύνοδο περιγράφουν τον Ιωσήφ ως παιδεραστή και σεξουαλικά διεστραμμένο. Η ιστορία του 1981 μπορεί να μην βλέπει το φως της δημοσιότητας, αλλά είναι καταγεγραμμένη και συγκλονιστική.

Σύμφωνα με τα πρακτικά της Ιεράς Συνόδου της Κύπρου, κατά τη διάρκεια της παραμονής του Ιωσήφ στο νησί, οι μοναχές κατήγγειλαν στο Μητροπολίτη Πάφου Χρυσόστομο πως τις παρενοχλούσε σεξουαλικά. Απαιτούσε να κοιμάται μαζί τους, με το επιχείρημα πως πρέπει να εκπαιδευτούν να μην σκανδαλίζονται και να μην ντρέπονται όταν τους πιάνει το στήθος ή τα γεννητικά όργανα, γιατί είναι κομμάτι του σώματος που έδωσε ο Θεός, όπως το χέρι και το πόδι. Οι μοναχές, μάλιστα, είχαν πάθει μολύνσεις από τον Ιωσήφ και είχαν καταφύγει στο φαρμακοποιό που τους είχε δώσει φάρμακα.
Ανατριχιαστική είναι όμως η κατάθεση μιας καθηγήτριας 29 ετών, η οποία, σε ηλικία 12 ετών, είχε πέσει στα χέρια του Ιωσήφ. Οι γονείς της θεωρούσαν ασφαλές και αρκετά ιερό να την παραδώσουν σε έναν άγιο άνθρωπο όπως ο Ιωσήφ. Η συμπεριφορά του Ιωσήφ όμως, όπως περιγράφει η ίδια, δεν είχε στοιχεία ιερότητας αλλά παιδεραστίας. Την πήγαινε στην εκκλησία, την έβαζε πάνω στα πόδια και έβαζε το χέρι του στα γεννητικά της όργανα. Έβγαζε τα εσώρουχά της και την έβαζε να ξαπλώνει δίπλα του. Ανατριχιαστική είναι η διήγηση που περιγράφει πώς ο Ιωσήφ την ξάπλωσε στο κρεβάτι, άνοιξε στα πόδια της και έκοψε τρίχες από την παιδική ήβη για να τις κάνει φυλαχτό:
«Μου έλεγε “εγώ είμαι ο πατερούλης σου, είναι φυσικό και δεν υπάρχει τίποτα κακό. Είσαι το κοριτσάκι μου, είσαι η αγάπη μου”. Πολλές φορές που καθόμουν πάνω στα γόνατά του είχε το χέρι του στα γεννητικά μου όργανα, τραβούσε και τα μαλλιά και έλεγε θα τα κόψω να τα κάνω φυλαχτό. Με έστειλε και του έφερα ψαλιδάκι. Με έβαλε να ξαπλώσω στο κρεβάτι. Έβγαλέ μου το εσώρουχο. Μου ’πε να ανοίξω τα πόδια μου και έκοψε ο ίδιος τα μαλλιά. Δεν αντιδρούσα, γιατί όλα αυτά μου φαινότανε φυσικά. Άρχισα να πονηρεύομαι όταν σκεφτόμουνα αν ήμουν παρθένα…».
Στην Ιερά Σύνοδο κατατέθηκε και χειρόγραφη επιστολή που είχε στείλει ο Ιωσήφ στη μικρή Μαρία. Ένα απαύγασμα αηδιαστικής παιδοφιλίας, κρυμμένης πίσω από επικλήσεις στο Χριστό και στην Παναγία, σίγουρα, πάντως, όχι αγιοσύνης:
«Άφησέ με, αγάπη μου, να εκφρασθώ έστω και λίγο, όπως αισθάνομαι για σένα, τη γνήσιά μου μορφή για να δω, και σε λίγο τι σημαίνει αγάπη Χριστού και πνευματική πατρότης, και ειδικά να μάθεις έστω αμυδρώς πόσο σε αγαπά αυτός που αποκαλείς ΠΑΤΕΡΑ και διερωτάσαι γιατί σου κάνει πατρικούς υπαινιγμούς. Δεν αγαπώ την κορούλα μου για να την κολακεύσω ούτε να την ενθαρρύνω, αλλά την αγαπώ γιατί της αξίζει, δεν είναι ξένο πράγμα που προσάρτησα κοντά μου, αλλά ο ίδιος μου ο εαυτός. Πρόσεχε μη σου ξεφύγει το μυστικό και μάθει κάποιος άλλος εκτός από σένα αυτά που σου λέγω, γιατί θα τα χάσεις και θα κλαίεις σε όλη σου τη ζωή».
«Το μοναστήρι εξασφαλίζει ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και γίνεται σιγά σιγά πόλος έλξης… Στην κατοχή του το Βατοπαίδι έχει χιλιάδες βυζαντινά κειμήλια και τμήμα της Αγίας Ζώνης της Παναγίας»
Η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε πως οι καταγγελίες που έκανε ο Πάφου Χρυσόστομος είναι αληθείς και ο διωγμός του Ιωσήφ δικαιολογημένος. Δεν μπορεί όμως να τον τιμωρήσει, γιατί ανήκει στο Άγιο Όρος και τη Μονή Βατοπαιδίου. Η υπόθεση θα σταματήσει εκεί για να εκπληρωθεί όχι η προφητεία του Ιωσήφ, αλλά η δραματική πρόβλεψη που έκανε η καθηγήτρια-θύμα του Ιωσήφ τελειώνοντας την κατάθεσή της στην Ιερά Σύνοδο:
«Θέλω να ρωτήσω και εγώ κάτι. Αυτά τα πράγματα θα σκεπαστούν για να μην γίνουν σκάνδαλα;».
Το 2006, ο Χρυσόστομος Πάφου έγινε Αρχιεπίσκοπος Κύπρου παρά τις προφητείες. Οι Βατοπαιδινοί καλόγεροι κατέβηκαν στη Μεγαλόνησο για να εκλέξουν τον εκλεκτό τους Αθανάσιο Λεμεσού, αλλά δεν τα κατάφεραν.

τα κομποςκοινια και οι κομποΓιαννιτες

Η ομάδα του Ιωσήφ, το 1981, εγκαταστάθηκε στο Άγιο Όρος όπου ο Βασίλης Κουτσού γίνεται πια μοναχός Εφραίμ. Η διαμονή της τρόικας στο Άγιο Όρος αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Τους διώχνουν από παντού αλλά τη λύση δίνει ο διοικητής του Αγίου Όρους, αλευροβιομήχανος Λούλης, προσωπικός φίλος του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Κάνει πρόταση στο Οικουμενικό Πατριαρχείο να δοθεί στους Κύπριους μοναχούς η Μονή Βατοπαιδίου. Όχι μόνο το πετυχαίνει, αλλά η μονή από ιδιόρρυθμη (ο κάθε μοναχός ζει με το δικό του πρόγραμμα όπου επιλέξει) γίνεται κοινοβιακή. Ηγούμενος της μονής γίνεται ο Εφραίμ, πράγμα το οποίο δυσαρεστεί τον Αθανάσιο, ο οποίος τελικά φεύγει για την Κύπρο για να φτιαχτεί αργότερα ο άξονας Βατοπαιδίου-Κύπρου. Ένας άξονας θρησκοληψίας, ψευδοπροφητειών και χρήματος.
Το μοναστήρι εξασφαλίζει ευρωπαϊκέςεπιδοτήσεις και γίνεται σιγά σιγά πόλος
έλξης. Περνώντας ουσιαστικά στα χέρια αποκλειστικά Κύπριων, συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των Κύπριων προσκυνητών. Στην κατοχή του το Βατοπαίδι έχει χιλιάδες βυζαντινά κειμήλια και τμήμα της Αγίας Ζώνης της Παναγίας. Για τα μεν πρώτα, μοναχοί του Αγίου Όρους σε επιστολή τους προς Έλληνες βουλευτές μετά το σκάνδαλο Βατοπαιδίου υποστήριξαν πως πολλά πήγαν σε ιδιωτικές συλλογές πολιτικών. Η δε Αγία Ζώνη έγινε το επικοινωνιακό όπλο του Εφραίμ, ο πολιορκητικός κριός της νέας τάξης του Βατοπαιδίου. Αμέσως μόλις ανέλαβε ο Εφραίμ, η Αγία Ζώνη μεταφέρθηκε ως την Ουρανούπολη για να προσκυνήσει η τέως βασίλισσα Άννα Μαρία. Ήταν η πρώτη κίνηση της επιχείρησης εξαγωγών – εισαγωγών της αγίας βιομηχανίας. Το 1995, η Αγία Ζώνη φτάνει στην Αθήνα και περιφέρεται στις οικίες του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, βιομηχάνων, εκδοτών και πλήθους επωνύμων. Στη συνέχεια, εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα με το αζημίωτο. Χορηγός είναι η εταιρεία LADA Ελλάς, όπως δηλώνει ο εκπρόσωπός της. Μάλιστα, έτσι ακριβώς το είχε πει. Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας είναι συγγενής του Εφραίμ και αργότερα στην αντιπροσωπεία αυτοκινήτων θα διαμορφώσει μια ειδική αίθουσα για να κάνει κηρύγματα ο Εφραίμ.
Το 1995 λοιπόν, η Ελλάδα μαθαίνει τον Εφραίμ. Εμφανίζεται στις κάμερες και διαβεβαιώνει πως υπήρξαν πολλά θαύματα κατά την παραμονή της Αγίας Ζώνης στην Αθήνα. Η ουσία είναι πως η Αγία Ζώνη γίνεται ένα είδος prive φυλαχτού και ευλογίας για τη hi society της Αθήνας. Ο Εφραίμ κυκλοφορεί στα σαλόνια και δίνει επιλεκτικά τη δυνατότητα προσκυνήματος της Αγίας Ζώνης. Όποιος παίρνει την άδεια να προσκυνήσει αισθάνεται την ανάγκη να θεοποιήσει τον Εφραίμ. Απλή ψυχολογική υποχρέωση που παίρνει τη διάσταση συναλλαγής με τα άγια.
Το 1997, το πορτρέτο του Εφραίμ, το πορτρέτο ενός αγίου, φιγουράρει στο μεγαλύτερο κανάλι της χώρας. Ο δημοσιογράφος Θεόδωρος Ρουσόπουλος, σε εκπομπή του στο Mega, φιλοξενεί τον άγιο Εφραίμ. Λίγο αργότερα, ο εκλεκτός του Βατοπαιδίου γίνεται υπουργός. Τα επόμενα χρόνια, όταν ο κόσμος μιλά για Άγιο Όρος, εννοεί Βατοπαίδι.
Τα κομποσκοίνια πάνε κι έρχονται. Ένα λατρευτικό αντικείμενο γίνεται ξαφνικά holy fashion. «Από πού είναι το κομποσκοίνι σου; Α, το δικό μου είναι απ ́ το Βατοπαίδι». Το Βατοπαίδι είναι in και lifestyle. Είναι μάλλον τραγική η περίπτωση όπου γνωστό φωτομοντέλο έκανε φωτογράφιση με το βρακάκι και το κομποσκοίνι της…
Ο άγιος Εφραίμ είναι πίσω απ όλα. Υπόσχεται θαύματα και έχει ενοράσεις. Μια βιομηχανία εκμετάλλευσης της πίστης. Με τη συνδρομή της τηλεόρασης, των σαλονιών και της οικογένειας Ρουσόπουλου. Το 2006, ο Θόδωρος Ρουσόπουλος, υπουργός πια, είναι στο Βατοπαίδι, όταν η σύζυγός του Μάρα Ζαχαρέα, σε εκπομπή της στο Mega, έχει συνέντευξη και πάλι του Εφραίμ. Ο Εφραίμ, άγιος πάντα, μιλά για τη θεραπεία των πάντων, ακόμη και του καρκίνου με… λαδάκι:
«Έχουμε την Παναγία την Παντάνασσα, η οποία ιδιαίτερα βοηθάει τους καρκινοπαθείς. Είναι αυτή η εικόνα, τι να σας πω! Έχει τόσα θαύματα κάμει. Στέλνουμε λαδάκι από το καντήλι της. Σταυρώνονται, γίνονται καλά. Και ένα παιδί στη Ρωσία που μας είπαν ότι το πήραν στο νεκροτομείο, απέθανε δηλαδή, και πήγεν η μάνα του και το άλειψεν με το λάδι της Παναγιάς της Παντάνασσας και είχε κι ένα καρτ ποστάλ, μια χάρτινη εικόνα, και τον σταύρωσε επάνω κι αμέσως το παιδί άνοιξε τα μάτια του. Έχουμε πάρα πολλά τέτοια. Στην Αυστραλία, μας γράφουν, γίνονται θαύματα πολλά με καρκινοπαθείς».
Πρόσφατα, ο πρώην πρόεδρος της Βουλής, Απόστολος Κακλαμάνης, σε μια έκρηξή του κατά τη διάρκεια συνέντευξης είπε πως η Ελλάδα σύρθηκε στο σκάνδαλο του Βατοπαιδίου από ένα θρησκόληπτο υπουργό. Πραγματικά ο Εφραίμ κράτησε σε ομηρία την κυβέρνηση μέσω ενός συμβούλου του πρωθυπουργού, ο οποίος πάσχει από καρκίνο. Πείστηκε πως, αν δείξει πίστη και βοηθήσει το Βατοπαίδι, η Παναγία θα τον γιατρέψει. Τον τύλιξαν μάλιστα με την Αγία Ζώνη. Ο Εφραίμ έστειλε στα δίδυμα του Καραμανλή μόλις γεννήθηκαν εικόνα από το Βατοπαίδι και ο Καραμανλής ανταπέδωσε. Όταν επισκέφθηκε το Άγιο Όρος, διανυκτέρευσε στο Βατοπαίδι ενάντια στο εθιμοτυπικό που απαιτούσε να μείνει στην πρώτη μονή, δηλαδή της Μεγίστης Λαύρας. Έτσι ο Εφραίμ έδειξε στους πάντες (και κυρίως στην αντίπαλη μονή) ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο.

προφΗτειες, ενοραςεις, λιακοπουλος ςτο μπλεντερ

Σε λίγα χρόνια, το Βατοπαίδι έγινε ένας ισχυρός μηχανισμός. Ο Εφραίμ πηγαινοερχόταν με ελικόπτερα επιχειρηματιών. Υπολογιζόταν ως άγιος, μια και κανένας δεν έμπαινε στον κόπο ή δεν τολμούσε να αμφισβητήσει την αγιότητά του. Μοναχοί του Αγίου Όρους μίλαγαν για ζωή που δεν έχει σχέση με τη μοναστική παράδοση και γι ́ αποκρυφιστικά κηρύγματα, αλλά κανένας δεν έδινε σημασία. Τα φώτα της δημοσιότητας ήταν πολύ ισχυρά και αποκλειστικά πάνω στον Εφραίμ.
Ο Ιωσήφ έπαιζε το ρόλο πνευματικού του Βατοπαιδίου. Κανένας δεν γνώριζε το παρελθόν. Άρχισε να συγγράφει βιβλία που από τους Βατοπαιδινούς διαφημίζονταν ως το ίδιο το κήρυγμα του Θεού. Στην πραγματικότητα ήταν εσχατολογικές αντιλήψεις, χωρίς καμιά θρησκευτικότητα, και κηρύγματα βγαλμένα από το Μεσαίωνα. Δεν αντέχουν σε καμιά θεολογική κριτική. Ιδού ένα απόσπασμα από τα «θεόπνευστα» βιβλία, με τα οποία ο Ιωσήφ κηρύσσει την τυφλή υπακοή:
«Ένας γέροντας έστειλε τον υποτακτικό του στα βατράχια που φώναζαν. Του λέει: “Παιδί μου, πήγαινε στα βατράχια και πες είπε ο γέροντας να σταματήσετε, γιατί θέλουμε να διαβάσουμε την ακολουθία”. Ο υποτακτικός δεν είπε όχι, έδειξε, όπως έπρεπε, υπακοή. Πήγε λοιπόν και τους είπε: “Να σταματήσετε, είπε ο γέροντας”. Τότε μίλησε ένα βατράχι και λέει: ”Πες του γέροντα τώρα τελειώνουμε εμείς τη δοξολογία του Θεού και όταν πάμε να ξεκουραστούμε συνεχίστε εσείς”».
Σε μια άλλη θεόπνευστη συγγραφή, ο Ιωσήφ διηγείται πως ένας άλλος πήγε για ψάρεμα, ενώ το απαγόρευσε ο γέροντας, και βγήκε ένα θηρίο από τη θάλασσα, ο διάβολος και άρχισε να τον κυνηγά. Σκοταδισμός και συλλογιστική δημοτικού που βαφτίζονται θεόπνευστο μήνυμα. Κανένας δεν τα πρόσεχε. Όλοι κολυμπούσαν στα κύματα της αόριστης αγιότητας του Εφραίμ ίσως για να ξεφύγουν από το πέλαγος των αμαρτιών τους. Όσοι τον κριτικάρουν τους έχει βάλει ο διάβολος. Απλοί λογαριασμοί και προεξοφλημένοι.
Ο Ιωσήφ βαφτίστηκε ιερή και προφητική μορφή. Ήταν ενορατικός και άγιος. Έβλεπε οράματα και είχε το χάρισμα της προφητείας. Πολλά πνευματικά του τέκνα έπαιρναν γράμματα που περιείχαν προφητείες-στιχάκια. Η πιο γνωστή είναι αυτή που ο τηλεπωλητής Δημοσθένης Λιακόπουλος δημοσίευσε σε ένα βιβλίο που εξέδωσε, το Ο Καιρός γαρ Εγγύς. Ένα στιχούργημα που προβλέπει πως η Ελλάδα θα λάμψει, αφού η Ρωσία μπει στην Τουρκία, γίνει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, σφαχτεί το ένα τρίτο των Τούρκων και πνιγεί στο αίμα το σύμπαν. Όλα αυτά το 2024 και με τη νίκη των Ελλήνων πάντα. Ο Ιωσήφ διαψεύστηκε στην προφητεία του ότι θα εκθρονιστεί ο Χρυσόστομος Πάφου, αλλά για τον κόσμο είναι σίγουρος. Όπως και ο Λιακόπουλος.
Προφητείες και θαύματα σαν τα αντιβιοτικά. Κάθε έξι ώρες μετά το φαγητό. Ίσως την καλύτερη θεολογική κριτική για το σύστημα Βατοπαιδίου να την έχει εκφράσει ο Χρήστος Γιανναράς στην Καθημερινή χαρακτηρίζοντάς το «ατομοκεντρικό ευσεβισμό».
«Ο ατομοκεντρικός ευσεβισμός πηγαίνει πακέτο με τον ακτιβισμό και την εκκοσμίκευση. Οι ατομικές “πεποιθήσεις” ισχυροποιούνται σαν ψυχολογική αυθυποβολή, όταν επενδύονται σε μαχητική προπαγάνδα: κηρυγματική οιστρηλασία, εκδοτικό οργασμό, ηλεκτρονική τεχνολογία “επικοινωνίας”, άρτια μεθοδευμένη χειραγώγηση συνειδήσεων. Και η ατομική ηθική χρειάζεται τεκμήρια αξιομισθίας: αγαθοεργά ιδρύματα με υποβλητική κτιριακή υποδομή, χώρια τα οικοδομικά συγκροτήματα για να στεγάζεται το ιεραποστολικό έργο. Ο οργανωμένος ευσεβισμός έχει ανάγκη από χρήμα, πολύ χρήμα, για να εξασφαλίζει κύρος, επιβολή, τεκμαρτή αυτοδικαίωση.
»Το χρήμα, το κύρος, η χειραγώγηση συνειδήσεων είναι διαχείριση εξουσίας και η εξουσία πάντοτε μέθη, συνήθως ανεπίγνωστη. Το πρόσχημα για να εξωραϊστεί η υπέρτατα ηδονική μέθη της εξουσίας είναι ότι έτσι υπηρετείται η “δόξα του Θεού”. Είναι πεπεισμένος ο ευσεβιστής ότι με τη λογική του Αντιχρίστου υπηρετεί τον Χριστό».
Λίγο πριν αποκαλυφθεί το σκάνδαλο, ο Εφραίμ είχε δημιουργήσει την εντύπωση του συνομιλητή με τον Θεό. Συνάντησα δεκάδες ανθρώπους που υποστήριζαν πως ο Εφραίμ έχει το χάρισμα της ενορατικότητας. Μου έλεγαν μάλιστα πως, όταν τον συνάντησαν, τους έλεγε λεπτομέρειες από την προσωπική τους ζωή. Όλοι τους είχαν όμως ένα κοινό: Είχαν πριν εξομολογηθεί. Στην Κύπρο υπάρχουν περίπου 100 οικογένειες που τα παιδιά τους, επιστήμονες οι περισσότεροι, έγιναν μοναχοί στο Άγιο Όρος. Ήταν παιδιά θρησκευόμενων οικογενειών που οι γονείς τους σήμερα θεωρούν πως ο Εφραίμ τα πλησίασε με τον ίδιο τρόπο. Επισκέφθηκαν το Άγιο Όρος και πείστηκαν από τα θεϊκά του χαρίσματα. Το σύστημα του Εφραίμ έχει ένα δίκτυο από ιερείς σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. Οι ιερείς, αφού εξομολογήσουν τα παιδιά, τα στέλνουν στο Άγιο Όρος. Ενημερώνουν όμως τον Εφραίμ για λεπτομέρειες από τη ζωή του παιδιού που εξομολογήθηκε. Όταν ο Εφραίμ συναντήσει τον νεαρό, αρχίζει να του μιλά λέγοντας λεπτομέρειες από τη ζωή του. Ο νεαρός συγκλονίζεται και αποδίδει τα πάντα στις μαγικές ενορατικές ικανότητες του ηγουμένου. Στο δεύτερο στάδιο, το βράδυ αρχίζουν να σημαίνουν τα σήμαντρα και οι καλόγεροι φωνάζουν πως εμφανίστηκε η Παναγία. Ο Εφραίμ μεταφράζει την «εμφάνιση» της Παναγίας ως σημάδι. Η Παναγία θέλει τον εκλεκτό της στο Βατοπαίδι.
το ενα χερι νιβει τ’ αλλο και ολα ξεπλενουνε;
Το Βατοπαίδι έχει πρόσβαση σε δεκάδες πανεπιστήμια σε Αγγλία και Αμερική και μια εικόνα που θα ζήλευε ο πιο ικανός επικοινωνιολόγος. Ο βασιλιάς Κάρολος της Αγγλίας, ο Πούτιν, Έλληνες υπουργοί, τραπεζίτες, η αφρόκρεμα του κόσμου, όχι μόνο της Ελλάδας, περνάει από το Βατοπαίδι. Η φήμη του πολλαπλασιάζεται με δωρεές εκατομμυρίων σε εκκλησίες στην Ελλάδα και την Κύπρο. Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι η θρησκευτική αίγλη που έλκει. Μάλλον είναι ένας καλός συνδυασμός επίδειξης θρησκευτικότητας με άλλοθι και πεποίθησης πως προστατεύονται από κάποιον ισχυρό. Όχι απαραίτητα τον Θεό, αλλά αυτό το πλέγμα των ισχυρών.
«Οι διαπλεκόμενοι με το Βατοπαίδι ήταν τα πιο γνωστά ονόματα της πολιτικής, επιχειρηματίες, μεγαλοδικηγόροι ακόμη και άνθρωποι του θεάματος»
Όσοι σχετίζονται με το Βατοπαίδι μοιάζουν να αναγνωρίζουν μια αρχή ανάδρασης για τη σχέση τους. Όπως αυτή που διέπει το καζανάκι στην τουαλέτα. Όταν πατάς το κουμπί, αδειάζει, αλλά ταυτόχρονα αυτή είναι η κίνηση που το ξαναγεμίζει. Όποιος, λοιπόν, έμπλεκε με το Βατοπαίδι έπαιρνε από την αίγλη του αλλά αυτή ήταν και η κίνηση που τον έβαζε στη λογική πως πρέπει να το ξαναγεμίσει με τη δική του. Έτσι γέμιζε το καζανάκι με φήμες, διηγήσεις και προσφορές από υπουργούς, δημοσιογράφους, ηθοποιούς έως και ιδιοκτήτες κέντρων διασκέδασης.
Πριν από δύο χρόνια κυκλοφόρησε η φήμη πως ένας επιχειρηματίας ετοιμάζει το δικό του κόμμα με ανθρώπους απ ́ όλα τα κόμματα. Αυτοί που ξέρουν λένε πως ήταν ένα σχέδιο του Εφραίμ. Υπήρξε μάλιστα και σχετική συνάντηση πολιτικών στη Γλυφάδα. Ο Εφραίμ, απολυτοποιώντας τη δύναμή του, προσπαθούσε να φτιάξει ένα Ορθόδοξο Βατικανό. Πολλοί υποστηρίζουν πως σκοπός ήταν να μεταφερθεί στο Βατοπαίδι το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όταν τα προβλήματα με την Τουρκία δεν θα έχουν λύση. Πάντως, η δομή και οι κινήσεις του μηχανισμού Βατοπαιδίου μοιάζουν περισσότερο με τη συντηρητική και σκoταδιστική Opus Dei. Η επιλογή του Εφραίμ και των συμβούλων του όχι να πάρει τα λεφτά έστω από τα οικόπεδα, αλλά να κάνει επιχειρήσεις πίσω από τις οποίες θα κρυβόταν είναι αποκαλυπτική. Αν δεν έβγαινε στην επιφάνεια το σκάνδαλο, κανένας δεν θα ήξερε ποιανού είναι ο οικονομικός κολοσσός που έχει δημιουργηθεί. Στα σχέδια ήταν να γίνουν ΜΜΕ, ιδρύματα και οικονομικές δικτυώσεις που θα χρηματοδοτούν και θα αναδεικνύουν τους πολιτικούς που θέλουν.
Σε μεγάλο βαθμό αυτό γινόταν. Υπήρξαν καταγγελίες βουλευτή της ΝΔ πως κανένας δεν γινόταν βουλευτής στη Μακεδονία αν δεν έπαιρνε το χρίσμα του Βατοπαιδίου. Ακόμη και σήμερα ο Εφραίμ συνεχίζει τη σκοτεινή διπλωματία. Προσπαθεί να δημιουργήσει συσχετισμούς, αλλά και πιέσεις, πλησιάζοντας τη Μόσχα. Η Μόσχα βλέπει πολύ θετικά το να αποκτήσει συμμάχους στο Άγιο Όρος υπέρ του Πατριάρχη Ρωσίας που θέλει να γίνει Οικουμενικός. Ο Εφραίμ συνάντησε στη Μόσχα τον Μετβέντεφ. Το Άγιο Όρος διεκδικεί κομμάτι της Κόκκινης Πλατείας, ως παλιό μετόχι, και ο Εφραίμ είναι σε θέση να υποσχεθεί διαπραγμάτευση υπέρ των Ρώσων.
Ο παλιός βυζαντινός μυστικισμός και οι συνωμοσίες ωχριούν μπροστά σε όλα αυτά που έχει δημιουργήσει το σύγχρονο Βατοπαίδι. Κανένας δεν ξέρει ποια είναι η οικονομική διαπλοκή των αγίων πατέρων. Κανένας δεν ξέρει ποιος προσκύνησε εκτός από τις εικόνες τους και τα οικονομικά τους σχέδια. Και κυρίως πού έσπρωξαν ο φόβος και η θρησκοληψία του καθενός τις κινήσεις του. Λένε πως ακόμη και ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής έγινε αποδέκτης προφητείας του Εφραίμ πως θα κυβερνήσει την Ευρώπη.


28.12.11

Ποιοτικός χρόνος με την οικογένεια

Πως να περάσετε ευχάριστα και ποιοτικά το χρόνο με την οικογένεια και τα παιδιά σας, που θα λατρέψουν αυτό το παιδαγωγικό παιχνίδι εδώ

27.12.11

Ο Αντώνης Πολυδώρου επιβεβαιώνει τον κανόνα: ο καπιταλισμός βλάπτει σοβαρά τον εγκέφαλο

Χθες σε μια κυνική μου στιγμή, έλεγα σε φίλο πως αν είναι αναπόφευκτο ο καπιταλισμός να ξεπεράσει την συστημική κρίση, εν μέρει εκκαθαρίζοντας κομμάτι του πληθυσμού, ας κάνει εκκαθάριση στη βλακεία.

Εκεί έξω χιλιάδες μορφωμένοι, ταλαντούχοι και εξαίρετοι άνθρωποι είναι χωρίς δουλειές ή δουλεύουν κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί. Άνθρωποι χρήσιμοι όχι μόνο για την κοινωνία άλλα και για την παραγωγικότητα και την ανάπτυξη.

Ο φίλος με απογοήτευσε λέγοντας μου να μην κάνω όνειρα τρελλά γιατί ο καπιταλισμός μόνο τους χρήσιμους εξολοθρεύει.

Τι έχει παράξει αυτό το σύστημα; Το δρόμο στην προσωπική επιτυχία εάν και εφόσον είσαι αφόρητα χαμηλής νοητικής στάθμης πρώτα και κύρια. Η χαμηλή νοητική στάθμη δεν κρίνεται καταρχήν από τα σωστά ή λανθασμένα συμπεράσματα κάποιου. Κρίνεται από αυτή καθαυτή τη λειτουργική ικανότητα  του εγκεφάλου του να παράξει συλλογισμούς πριν φτάσει στα συμπεράσματα.

Βέβαια σε άρθρα όπως αυτό του Αντώνη Πολυδώρου υπάρχει μια υποτιθέμενη συλλογιστική. Η συλλογιστική του λειτουργικά αναλφάβητου που γράφει και "αναλύει".

Οι λειτουργίες του εγκεφάλου στον καπιταλισμό οφείλουν να διασφαλίζουν το δρόμο της προσωπικής επιτυχίας δηλαδή το δρόμο της ενσωμάτωσης στη α-νοησία που τυγχάνει αναγνώρισης με περικεφαλαία δημοσιότητας. Ακούς και μπράβο που είσαι λειτουργικά αναλφάβητος.

Είναι ζήτημα ιδεολογίας; Είναι ζήτημα καταρχήν του συστήματος. Μεγαλωμένος στο σύστημα φτάνεις τα 20 και το μυαλό σου είναι γεμάτο μπούρδες. Αν είσαι τυχερός και μαζί με τις μπούρδες έχεις κάποιο άλλο "προσωπικό χάρτη παραδείγματος αντίληψης" μπορεί και να τη γλυτώσεις.

Αν όχι θα διαπρέψεις ως καύσιμη ύλη της πλήρους εγκεφαλικής μαλάκυνσης. Δε μιλάμε για διαφορετικότητα στη διαμόρφωση αντιλήψεων. Μιλάμε για εγκεφαλική παράλυση.

Πως αντιδράς στην α-νοησία; Είναι μια άλλη ερώτηση. Κάθεσαι και αναλύεις λέξη προς λέξη το μπουδρολογείν; Το προσπερνάς; Χαμογελάς και βάζεις το σταυρό σου που τη γλύτωσες; Οργίζεσαι; Στέλνεις μια επιστολή στην Καθημερινή ρωτώντας γιατί ο συγκεκριμένος πληρώνεται για να λέει α-νοησίες; Απλή απορία.

Πόσο τραγικό θα ήταν αν οι άνθρωποι αυτοί είχαν για μια στιγμή την ευκαιρία να αντιληφθούν τη στάθμη της νοητικής τους αχρηστίας. Πρόκειται για αχρηστία. Δεν πρόκειται για στάδιο εξέλιξης της νόησης. Είναι η νόηση χωρίς νόηση, η αυτοαναίρεση της σκέψης, το αποκεφαλισμένο σώμα που δεν ξέρει πως έχασε το κεφάλι του. Πρόκειται για επαχθές θέαμα αλλά ένα θέαμα ανίκανο να προκαλέσει τρόμο, είναι το παράγωγο της αχρηστίας του ίδιου του συστήματος. Είναι το ανθρωπολογικό πρόβλημα του συστήματος και είναι κομμάτι μιας  ντόπιας πολιτισμικής ντροπής.

Κανείς αξιοπρεπής άνθρωπος δεν θα έπρεπε να σπαταλά στιγμή ιδιαίτερα σε καιρούς τόσο δύσκολους με τις ντροπές του τόπου. Είναι πολλοί οι μορφωμένοι, οι χαρισματικοί,οι ταλαντούχοι,  οι εργατικοί, οι ευαίσθητοι, οι χρήσιμοι άνθρωποι εκεί έξω που χρειάζονται το χρόνο, τη σημασία, τη συμπαράσταση, την αναγνώριση και την αγάπη μας.

Ο Αντώνης Πολυδώρου επιβεβαιώνει τον κανόνα

26.12.11

Ο βρώμικος πόλεμος εναντίον της ΠΔ και η αντίδραση στη συντεταγμένη λάσπη


Τις τελευταίες μέρες ενορχηστρώθηκε μια βρώμικη ιντερνετική επίθεση κατά του δικτύου ΠΔ και του Τάκη Φωτοπούλου προσωπικά, πρωτόγνωρη και για την ένταση και τη δυσωδία της, ακόμα και για τα Ελληνικά ιντερνετικά μέτρα.
Βρώμικη, γιατί κατά κανόνα διεξάγεται από ανώνυμους κουκουλοφόρους που εκμεταλλεύονται την ανωνυμία, η οποία ιστορικά προστάτευε τους επαναστάτες από την εξουσία και τους καταδιωκτικούς μηχανισμούς της, και σήμερα υποτίθεται προστατεύει τα δήθεν εναλλακτικά μέσα πληροφόρησης από τους ίδιους μηχανισμούς εξουσίας για τις αποκαλύψεις που κάνουν, τις κινητοποιήσεις που ανακοινώνουν όταν τα ΜΜΕ σιωπούν κ.λπ.
Είπαμε «κατά κανόνα» γατί δεν λείπουν βέβαια και οι άθλιες επώνυμες εξαιρέσεις όπως του Νίκου Μάλλιαρη, του «εγκέφαλου» της «Ομάδας για το Πρόταγμα της Αυτονομίας», που δεν δίστασε ν’ αποκαλεί τον Τ.Φ. «πράκτορα Του Φου» ενώ παράλληλα διαμαρτυρόταν για τη δήθεν πρακτορολογία της ΠΔ, η οποία όμως δεν ήταν ποτέ τέτοια, αλλά αφορούσε την αντικειμενική  λειτουργία κάποιων σαν συστημικών πρακτόρων και ήταν πάντα δευτερογενής. (βλ. σχετική ανακοίνωση μας). Η δεύτερη περίπτωση ήταν ενός τ. μέλους της ΠΔ, του Θωμά Λέκκα, που «ξεχνώντας» τι έγραφε για την ΠΔ και την Τ.Φ. πριν λίγα χρόνια, τώρα αποκαλεί την  Περιεκτική δημοκρατία «μια φαντασίωση ενός παρανοϊκού που λέγεται Τάκης Φωτόπουλος», και χαρακτηρίζει τα μέλη της ΠΔ «ζώα» (προφανώς επειδή δεν είχε βρει κανένα υποστηρικτή του ανάμεσα τους και τώρα έχει καταφύγει στον ...Νιτσεϊσμό!).
Όμως, στην περίπτωση αυτή ούτε η εξουσία και οι μηχανισμοί της είναι ο στόχος, ούτε βέβαια κινδύνευαν οι υβριστές ακόμα και από νομική δίωξη γιατί ξέρουν ότι οι υβριζόμενοι δεν θα κατέφευγαν ποτέ στην αστική δικαιοσύνη. Και αυτό, γιατί ο μεν στόχος ήταν γνωστοί αντισυστημικοί αγωνιστές, ενώ δεν υπήρχε περίπτωση δίωξης, διότι στη μεν περίπτωση που οι άθλιοι υβριστές ήταν απλώς οι δήθεν «αναρχικοί» (μεταμοντέρνοι, λάιφ στάιλ αναρχικοί, Καστοριαδικοί κ.λπ.), οι οποίοι έτσι καταλαβαίνουν την ελευθεριακή θεωρία και πράξη και έχουν οδηγήσει αυτό το ιστορικό κίνημα στην αποσύνθεση και τον εξευτελισμό του σαν αντισυστημικό κίνημα, τη στιγμή που έπρεπε να ηγεμονεύει την Αριστερά μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, για λόγους αρχής δεν θα χρησιμοποιούσαμε εναντίον τους την αστική δικαιοσύνη (εκτός βέβαια αν κινδυνεύει ακόμη και η σωματική μας ακεραιότητα, πράγμα που θα υποδήλωνε και κρυφή ανάμιξη παρακρατικών υπηρεσιών). Στη δε περίπτωση που οι υβριστές ανήκαν στις υπηρεσίες, δεν έχει βέβαια νόημα η προσφυγή στην αστική δικαιοσύνη, αφού τότε η αστική δικαιοσύνη δεν θα τηρούσε καν τα προσχήματα.
Ιντερνετική επίθεση, γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει από έντυπα (περιοδικά, εφημερίδες κ.λπ.) που τηρούν κάποιους δεοντολογικούς κανόνες, εφόσον εκδίδονται από ταυτοποιήσιμα πρόσωπα, των οποίων οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να πιστοποιηθεί η ταυτότητα τους και να έχουν τις ανάλογες πειθαρχικές συνέπειες σε περίπτωση που παραβαίνουν τους κανόνες αυτούς. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι στο Ιντιμίντια, ακριβώς επειδή είναι ιντερνετικό μέσο, η Συντακτική Ομάδα (ΣΟ) μπορεί και γράφει στα παλιά της τα παπούτσια ακόμα και τους ίδιους τους δεοντολογικούς κανόνες της, όταν όχι μόνο επιτρέπει σχόλια σαφώς συκοφαντικά, λασπολογικά, με χυδαίες ύβρεις , όπως κατά του Τ.Φ., αλλά και κρύβει σχόλια που τον υπερασπίζονται στις επιθέσεις αυτές, όπως δείξαμε αλλού (εδώ η πρώτη απάντηση στην επίθεση και εδώ η δεύτερη συνεχόμενη).
Σε παρόμοια γκεμπελική τακτική κατέφυγε μόλις χτες και το δήθεν «πολυσυλλεκτικό» μπλογκ «Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα», στο οποίο ανάρτησε αρχικά ποστ ο πιο άθλιος κουκουλοφόρος, ο black pantherπου αφού δημοσίευσε τον λασπολογικό οχετό του στα Ιντιμίντια, τον μετέφερε λίγο πριν το κρύψει η ΣΟ του Ιντιμίντια σε δικό του μπλογκ στους «Σχολιαστές», ξέροντας ότι ακόμα και το Ιντιμίντια θα αναγκαζόταν να κρύψει το λιβελογράφημα για να τηρεί κάποια προσχήματα, τα όποια το τρισάθλιο αυτό «συλλογικό» μπλογκ που προφανώς δεν δεσμεύεται από κανένα δεοντολογικό κανόνα, το δημοσίευσε χωρίς δισταγμό. Και όχι μόνο αυτό.
Στο ίδιο αυτό μπλογκ των «Σχολιαστών» επιβλήθηκε χτες απαγόρευση δημοσίευσης αναρτήσεων από φίλους και μέλη της ΠΔ που είχαν συμμετάσχει στον διάλογο που γινόταν με αφορμή τη λασπολογική ανάρτηση, ενώ την ίδια στιγμή επιτρεπόταν η άνετη και συνεχιζόμενη ανάρτηση σε ρυθμό «πολυβόλου», των άκρως λασπολογικών και διαστρεβλωτικών σχολίων από ιντερνετικούς φίλους του black panther, όπως του δήθεν «αντικειμενικού» "Omadeon", ενάντια στην ΠΔ και τον Τ.Φ. προσωπικάΦίλοι και μέλη της ΠΔ αποκλείστηκαν (προφανώς με ban) γκεμπελικά από το πρωί του Σαββάτου με «συνοπτικές διαδικασίες» από το «πολυσυλλεκτικό» μπλογκ αυτό και τους διαχειριστές του (που περιλαμβάνουν τον Black panther), οι οποίοι όπως φαίνεται αποφασίζουν κατά το δοκούν και χωρίς καμία δεοντολογία πίσω από «κλειστές πόρτες» τις μονομερείς και λασπολογικές «απόψεις» που θέλουν να περνούν, λογοκρίνοντας εκ των προτέρων τις πιθανές «ενοχλητικές» απαντήσεις και την αντίσταση σε λασπολογικές επιθέσεις, που αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα των λασπολογούμενων, είτε ατόμων είτε οργανώσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτά συμβαίνουν στο δήθεν «ανοιχτό» και «ελεύθερο» μπλογκ αυτό, όταν οι φίλοι του black panther κατηγορούσαν το Δίκτυο μας ότι δεν έχει ανοιχτό φόρουμ με σχόλια κτλ. (και ενώ απαντήσαμε ότι αυτό δεν γίνεται αυτή τη στιγμή λόγω τεχνικής δυσκολίας για να ελέγχονται τα σχόλια επί 24ώρου βάσης, αλλά και επειδή το site μας είναι πολιτικό μέσο προώθησης ενός προτάγματος και όχι ανώδυνο κλαμπ κατά βάση λάιφ-στάιλ συζητήσεων επί παντός επιστητού όπως οι «Σχολιαστές»). Από αυτό και μόνο γίνεται εμφανές ότι οι παρεμβάσεις των φίλων και μελών του δικτύου «ενοχλούσαν» ιδιαίτερα την γκεμπελική εκστρατεία συκοφάντησης τους ενάντια στον Τ.Φ. και την ΠΔ.
Όμως γιατί στοχοποιούνται, και με αυτόν τον χυδαίο τρόπο η ΠΔ και ο ΤΦ;
Τρεις είναι οι λόγοι που δόθηκαν από τους υβριστές μας:
Α) Για την κριτική μας στα Ιντιμίντια, όπου τεκμηριωμένα δείξαμε τι ρόλο παίζει πραγματικά το δήθεν εναλλακτικό αυτό μέσον ή, όπως το παρουσιάζει το θέμα ο Black panther«Ο Τάκης Φωτόπουλος, ο ψευτοδιανοούμενος της περιεκτικής δημοκρατίας “ξαναχτύπησε” στοχοποιώντας το Ιντιμίντια σαν προπαγανδιστικό μηχανισμό της Χούντας χαρακτηρίζοντας το τρισάθλιο και ύποπτο».
Μόνο από τις πρώτες γραμμές αυτού του άθλιου κειμένου, που είναι όλες ψέματα όπως μπορεί να διαπιστώσει ο αναγνώστης αν διαβάσει το λινκ μας για τα Ιντιμίντια, είναι φανερό τι επακολουθεί. Πρώτο ψέμα, η κριτική του Ιντιμίντια ήταν συλλογική του δικτύου και όχι ατομική του Τ.Φ.. Δεύτερο ψέμα, δεν γράψαμε πουθενά ότι είναι προπαγανδιστικός μηχανισμός της Χούντας. Αυτό που είπαμε είναι εντελώς διαφορετικό και μόνο ένας Γκεμπελίσκος η ένας κρετίνος δεν καταλαβαίνει:
«Το Αθηναϊκό Ιντιμίντια, από τη στιγμή που ιδρύθηκε, όπως κατήγγειλε από τότε ο Τάκης Φωτόπουλος, παρά τις συμπτωματικές χρησιμότητες στο κίνημα, (βλ.  Δεκέμβρης του ’08), ήταν ένα όργανο για να περνά η συστημική προπαγάνδα της ρεφορμιστικής ”Αριστεράς”»
Β) Για τη θέση μας σε σχέση με τα γεγονότα της 20 Οκτώβρη, όταν κουκουλοφόροι επιτέθηκαν με τσιμεντόπλακες και μολότοφ κατά αόπλων διαδηλωτών, γιατί όπως γράφει άλλος ιντερνετικός κουκουλοφόρος, ο Τ.Φ. «τάχτηκε και ταυτίστηκε με το ΚΚΕ και τους τραμπούκους του όταν αυτοί υπεράσπιζαν την βουλή στις 2Ο Οκτώβρη, αποκαλώντας τους διαδηλωτές που αντέδρασαν σε αυτή την περιφρούρηση κουκουλοφόρους».
Όμως ούτε ο Τ.Φ. (βλ. άρθρο εδώ), ούτε το Δίκτυο (βλ. ανακοίνωση δικτύου) έκαναν ποτέ κάτι τέτοιο. Απλώς υποστήριξαν την αυτονόητη θέση ότι σε τέτοια κρίση και στη μέση της μάχης δεν επιτίθεσαι κατά των συμμαχητών σου, όποιες διαφωνίες και αν έχεις με αυτούς, αλλά κατά των εκπρόσωπων της εξουσίας. Πράγμα που δεν έκαναν οι κουκουλοφόροι στις 20 Οκτώβρη, όπως υποστηρίζουν οι φίλοι τους ιντερνετικοί κουκουλοφόροι, οι οποίοι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ βέβαια λειτουργούν σαν όργανα του συστήματος, που όπως έκανε (το σύστημα) χθες στη Λιβύη, και σήμερα στη Συρία, διχάζει τους λαούς και τα λαϊκά κινήματα εναντίον του, ώστε να κάνει τη δουλειά του ανενόχλητο.
Γ) Για την κριτική μας, ιδιαίτερα της εκφυλισμένης Αριστεράς που υποστήριξε αναφανδόν τους «επαναστάτες» της Βεγγάζης, αλλά υποκριτικότατα διαχώριζε τη θέση της από τη Νατοϊκή επέμβαση, σαν να μην ήταν οι ίδιοι «εξεγερμένοι» και το Εθνικό Συμβούλιο τους που προσκάλεσε το ΝΑΤΟ, και ενώ δεν βγήκε ποτέ κανένας από αυτούς τους εξεγερμένους που έγραφε συνθήματα στους τοίχους της Βεγγάζης «Όχι σε κάθε ξένη επέμβαση στη Λιβύη» να καταγγείλει το Εθνικό Συμβούλιο, αλλά, αντίθετα, δεν έκαναν βήμα στις «μάχες τους» αν προηγουμένως δεν είχε ισοπεδώσει η φονική ΝΑΤΟϊκή αεροπορία οτιδήποτε στον διάβα τους!
Γραφεί ο λασπολόγος black panther «Ο Φωτόπουλος ανάμεσα σε άλλα αρνείται με κλασικό σταλινικό ύφος ότι ΚΑΙ στην Λιβύη ΚΑΙ βέβαια στην Συρία η σφαγή έχει συντελεστεί πριν οποιαδήποτε δύση ανακατευτεί…)»
Στην πραγματικότητα, και αυτό δείχνει το μέγεθος τους γκεμπελισμού τους, ούτε ακόμα και το δικαστήριο-καγκουρό της Χάγης που έχει στήσει η υπερεθνική ελίτ για να καταδικάζει τους ηγέτες μη πελατειακών κρατών που πέφτουν  στα χέρια της (και να τρομοκρατεί τους υπόλοιπους!) δεν υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Και φυσικά, τώρα ακόμα και τα συστημικά ΜΜΕ παραδέχονται ότι οι νεκροί απo τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς και τις συνακόλουθες σφαγές των επαναστατών που συνεχίζονται, κατά πολύ υπερτερούν από τα θύματα του καθεστώτος, τα οποία πάντα ήταν κατά κανόνα συνδεδεμένα με απόπειρες πραξικοπήματος εναντίον του, που υποστήριζαν μυστικές υπηρεσίες της υπερεθνικής ελίτ, όπως έχουν τεκμηριωθεί όλα αυτά από μεγάλο άρθρο του Τ.Φ. (στα αγγλικά μόνο προς το παρόν), που θα περιληφθεί και στο υπό έκδοση βιβλίο του στα αγγλικά, όπου αναλύονται οι πραγματικές αίτιες και συνέπειες της Νατοϊκής σφαγής:
THE 'REVOLUTIONIN LIBYA AND THE NEW NATO ATTACK  

-Ποιοι ήταν λοιπόν οι πραγματικοί λόγοι της βρώμικης επίθεσης κατά του Δικτύου ΠΔ και του Τ.Φ. προσωπικά;
Αρχικά θα πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ αυτών στον δήθεν «αναρχικό» χώρο που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς (και έκανε τον σημαντικότερο θεωρητικό αναρχικό του τέλους του 20ου αιώνα, τον Μάρεϊ Μπούκτσιν να απαρνηθεί τον αναρχισμό!) που καλοπροαίρετα (αλλά κάποτε με ψυχωτική μανία που υποδηλώνει άλλα προβλήματα) επιτίθενται με αυτή τη λύσσα εναντίον ενός αντισυστημικού προτάγματος, και αφετέρου κάποιων που «κινούν τα νήματα» από πίσω τους για τους δικούς τους λόγους που συνήθως εκφράζουν «επενδυμένα» συμφέροντα για τη στάση τους αυτή...
Οι πρώτοι, έχοντας «καλλιεργηθεί» σε ένα μεταμοντέρνο περιβάλλον, συνήθως μετά την κατάρρευση του κρατικοσοσιαλιστικού προτάγματος, δεν έχουν καμία σύνδεση με τους αντισυστημικούς αγώνες των προηγουμένων γενιών, και μάλιστα δηλώνουν και βλακωδώς περήφανοι γι' αυτό, καταδικάζοντας τον Τ.Φ. ότι έχει μείνει στη δεκαετία και τους αγώνες του ’60! Στην πραγματικότητα δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει αντισυστημικό πρόταγμα, σαν αυτό της ΠΔ, η αυτό του διαλεκτικού νατουραλισμού του Μπούκτσιν (όσον αφορά τον ελευθεριακό χώρο) ή, τέλος, το μαρξιστικό (όσον αφορά τον κρατικοσοσιαλιστικό χώρο). Και αντισυστημικό πρόταγμα σημαίνει την αξιωματική επιλογή μεταξύ των δυο ιστορικών παραδόσεων, της αυτονομίας/αμεσοδημοκρατίας, και της ετερονομίας. Με βάση την επιλογή αυτή συνάγονται οι παράμετροι (ή «νόμοι») για την ερμηνεία της Ιστορίας, η ανάλυση του παρόντος, η περιγραφή των βασικών θεμελίων μιας απελευθερωτικής κοινωνίας και, τέλος, η στρατηγική για τη μετάβαση από την παρούσα στη μελλοντική κοινωνία. Για όλους αυτούς, ελευθεριακό κίνημα σημαίνει κάποιες γενικές αρχές (αλληλεγγύη, αυτo-οργάνωση, αντι-ιεραρχία κ.λπ.) και η συνακόλουθη δραστηριότητα (συνήθως άμεση δράση) —βλ. κριτική μας). Όλα αυτά βέβαια δεν συνιστούν αντισυστημικό πρόταγμα, αλλά αντίθετα ανώδυνη και απόλυτα συμβατή με το σύστημα πνευματική και πρακτική δραστηριότητα. Γι' αυτό και το ίδιο την καλλιεργεί όπως τους διαφόρους θεσμούς κοινωνικής οικονομίας, ώστε να συγκαλύπτει την αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους, που μεθοδικά επιχειρεί το σύστημα, ενώ συγχρόνως εκτονώνει κάθε αντίσταση σε ανώδυνες γι' αυτό ενέργειες (όπως άλλωστε το ίδιο συνέβαινε και με το «αμεσοδημοκρατικό» κίνημα των πλατειών).
Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο πως  όλοι αυτοί οι οποίοι νομίζουν ότι μάχονται για μια άλλη απελευθερωτική κοινωνία, με παρόμοια θεωρητικά εργαλεία και πρακτική δραστηριότητα, «εξεγείρονται» όταν βλέπουν τη μοναδική ίσως απόπειρα σε διεθνές επίπεδο για τη διατύπωση ενός ελευθεριακού αντισυστημικού προτάγματος σήμερα, όπως η ΠΔ. Δηλαδή ενός προτάγματος που προσπαθεί να εξηγήσει την  Ιστορία όχι σε όρους ιστορικό-κοινωνικών η αντίστοιχων «φυσικών» νόμων αλλά σε όρους ιεραρχικών σχέσεων και δομών, σαν αποτέλεσμα της Κοινωνικής Πάλης, που έχει οδηγήσει στην ιστορική επικράτηση της ετερόνομης κοινωνίας και τη συγκέντρωση εξουσίας σε όλα τα επίπεδα, καθώς και τη συνακόλουθη ανάγκη για την επικράτηση ενός αντισυστημικού κινήματος για μια αυτόνομη κοινωνία. Ο βασικός εχθρός ενός παρόμοιου κινήματος και κοινωνίας δεν είναι βέβαια ο Άσσαντ η ο Αχμαντινετζάντ, όπως κάποιοι εσκεμμένα μέσα στο ελευθεριακό κίνημα αποπροσανατολίζουν το κίνημα, αλλά ο κύριος εκφραστής της συγκέντρωσης εξουσίας/δύναμης στη σημερινή διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς: η υπερεθνική ελίτ, όπως την έχουμε ορίσει αλλού.
Αυτό σημαίνει ότι στην Ελλάδα π.χ. μάχεσαι κατά της Τρόικας που την εκπροσωπεί, γιατί αν δεν απαλλαγούμε από αυτή και τις δεσμεύσεις μας στην ΕΕ κλπ. κανένας δρόμος δεν μπορεί να ανοίξει για μια απελευθερωτική κοινωνία σαν αυτή που ονειρευόμαστε. Αντίστοιχα, στη Συρία ή το Ιράν θα παλέψεις μαζί με το λαϊκό κίνημα που είναι ενάντια στην υπερεθνική ελίτ, ώστε να μην καταστρέψει τη χώρα σου και τον λαό σου (όπως στη Λιβύη, το Ιράκ κλπ.), και όταν εξασφαλίσεις την αυτοδυναμία σου σε σχέση με την υπερεθνική ελίτ θα στραφείς κατά της ντόπιας Ισλαμικής η άλλης ελίτ. Όλα αυτά ήταν αυτονόητες αρχές στο αναρχικό κίνημα ιστορικά (π.χ. ο Μπακούνιν υποστήριζε τους Πολωνούς εθνικιστές κατά της Ρώσικης ελίτ που τότε ήταν τμήμα της διεθνούς ελίτ και δεν έλεγε, όπως οι σημερινοί «αναρχικοί» ότι ο εχθρός είναι απλά η ντόπια ελίτ!).
Εδώ όμως ερχόμαστε στους δεύτερους. Αυτοί συχνά έχουν διάφορες διασυνδέσεις με συστημικά κέντρα, από τις ηπιότερες, (π.χ. ερευνητικά κονδύλια της ΕΕ αν είναι Πανεπιστημιακοί κλπ.) μέχρι κονδύλια μυστικών υπηρεσιών. Έχει τεκμηριωθεί π.χ. ότι η υπερεθνική και η Σιωνιστική ελίτ δαπανούν ετησίως δις. δολάρια για να περνά, άμεσα η έμμεσα η γραμμή της (και το ιντερνέτ είναι ένας από τους κύριους έμμεσους παράγοντες στη διαδικασία αυτή). Όλοι αυτοί έχουν ιδιαίτερο στόχο ένα αντισυστημικό ελευθεριακό πρόταγμα όπως η ΠΔ, ξέροντας πολύ καλά την απογοήτευση διεθνώς από το κρατικοσοσιαλιστικό πρόταγμα και επομένως την αδυναμία των κομουνιστογενών κινημάτων να απειλήσουν πραγματικά το σύστημα σήμερα, παρά το γεγονός ότι η συστημική κρίση καθημερινά γιγαντώνεται.
Είναι προφανές λοιπόν ότι οι πρώτοι και οι δεύτεροι έχουν σύμπτωση στόχων, φυσικά για διαφορετικούς λόγουςενάντια σε ένα αντισυστημικό ελευθεριακό πρόταγμα όπως η ΠΔ, το οποίο θέλουν να εξαφανίσουν από προσώπου γης. Γι' αυτό και η λύσσα τους εναντίον των υποστηρικτών του και του Τ.Φ.. Ιδιαίτερα όταν βλέπουν την αυξανόμενη απήχηση του προτάγματος αυτού σε διεθνές επίπεδο...

Το Δίκτυο ΠΔ και ο Τάκης Φωτόπουλος ευχαριστούν θερμά τους φίλους και συναγωνιστές για τη στήριξη τους, που ήδη εκφράζεται και από μεμονωμένους χρήστες  και μπλογκς στο διαδίκτυο, μπροστά σε αυτή την πρωτοφανή για την ένταση και τον συντονισμό της, βρώμικη επίθεση που δεχόμαστε. 




25 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2011
[ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ] 

 

 Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία: www.inclusivedemocracy.org/pd

Eπικοινωνία: peridimok@gmail.com

Ε.Σ.Σ.Δ

Εκτός απ΄τους εθνικιστές, τους αντεθνικιστές και τους διεθνιστές υπάρχει μια τέταρτη κατηγορία ανθρώπων.

Είναι αυτοί που έφυγαν από τη δύση για να ζήσουν στις πρώην ανατολικές χώρες, ιδιαίτερα  νομίζω όσοι από μας ζήσαμε στην Ε.Σ.Σ.Δ. ως δυτικοί κομμουνιστές.

Κάποιοι από μάς ζήσαμε στο "πουθενά" της δυτικής Ιστορίας γιατί στη Δύση η εμπειρία του σοσιαλισμού δεν ήταν ποτέ πραγματικά ανιχνεύσιμη. Φεύγαμε για μια χώρα "που δεν υπήρχε ως ιστορική εμπειρία" για τον τότε "Κόσμο" και ερχόμασταν σε μια χώρα , σε ένα "Κόσμο" που πια δεν ήταν ο δικός μας κόσμος.

Κάποιοι από μας εξακολουθούμε να μην είμαστε εθνικιστές, αντεθνικιστές ή διεθνιστές αλλά κάτοικοι μιας χώρας που πια δεν υπάρχει αλλά και πάλι αποτελεί "το Πουθενά".

Οι κάτοικοι του "Πουθενά" είναι ίσως ένα υπαρκτό κομμάτι μιας πιθανής Ουτοπίας, σε πείσμα των πολιτικών ηθών, λόγων και δράσεων όλων των υπολοίπων κατηγοριών πολιτικοποίησης μιας Δύσης που αποικιοκρατεί με εμμονή την πόρτα εξόδου και καθορίζει το σημερινό ανθρωπολογικό πρόβλημα που είναι μέρος αναπόσπαστο της καπιταλιστικής οικονομικής  της κρίσης.

25.12.11

The soul Keeper

Χωρίς κάποια κινηματογραφική αξία, περισσότερο πληροί τις απαιτήσεις μιας τηλεταινίας, παρόλα αυτά αξίζει να τη δει κανείς για ιστορικούς και βιογραφικούς λόγους...ψυχανάλυση και επανάσταση, μέσα από μια αληθινή ιστορία, για όσους ενδιαφέρονται για το αντικείμενο.




"Δύο άνθρωποι συναντιούνται σε μια βιβλιοθήκη της Μόσχας: ο Σκωτσέζος ιστορικός dr. Fraser (Craig Ferguson) και η μισή Γαλλίδα - μισή Ρωσίδα Mari (Caroline Ducey). Θα τους ενώσει η έρευνά τους για το παρελθόν της Sabina Spielrein. Πίσω στο 1905 μια κοπέλα μεταφέρεται από τη Ρωσία σε ψυχιατρική κλινική στην Ελβετία καθώς πάσχει από υστερία. Είναι η Sabina Spielrein. Την επιμέλειά της στην κλινική θα αναλάβει ένας νεαρός ψυχίατρος ο οποίος αποφασίζει για πρώτη φορά να εφαρμόσει την μέθοδο του καθηγητή του, Siegmund Freud. Είναι ο Carl Jung. Αφού η Sabina θεραπευτεί, ο έρωτας της με τον άνθρωπο που την έβγαλε από το σκοτάδι θα τους φέρει κοντά και στη συνέχεια θα τους απομακρύνει. Επιστρέφει στη Ρωσία, σπουδάζει ιατρική, γίνεται ψυχαναλύτρια και ιδρύει το περίφημο Λευκό Νηπιαγωγείο.
Ο Ιταλός σκηνοθέτης Roberto Faenza πραγματοποιεί ένα φιλόδοξο σχέδιο με πολλές απαιτήσεις, καθώς στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα για να διηγηθεί την ιστορία της Sabina Spielrein. Η ταινία διαθέτει κάποια ερασιτεχνικά στοιχεία, η φωτογραφία προσφέρει κάποιο επίπεδο ενώ βασικό ρόλο παίζει το μοντάζ καθώς η αφήγηση γίνεται σε δύο μέρη. Στο παρελθόν με την αληθινή ιστορία και στο παρόν με τους ερευνητές που βασίζονται στο χαμένο ημερολόγιο της Sabina Spielrein.Το cast αποτελείται από ευρωπαίους ηθοποιούς, με την Emilia Fox στον πρωταγωνιστικό ρόλο να δίνει την καλύτερη ερμηνεία, αλλά χωρίς να αποβάλλει κάποιες υπερβολές και καρτουνίστικα στοιχεία. Έχει ενδιαφέρον η ανάδειξη της προσωπικότητας μίας άγνωστης μέχρι το 1977 ιστορίας, για μια γυναίκα που έδωσε πολλά στο χώρο. Από την άλλη πλευρά όμως η ιστορία του μοντέρνου ζευγαριού που αναζητά τις χαμένες πτυχές, θα μπορούσε να μην υπάρχει καθόλου καθώς και οι άστοχοι παραλληλισμοί. Το Soul Keeper είναι απλά μια ιστορική βιογραφία εποχής και τα στοιχεία που θέλει να συνδυάσει είναι αρκετά και τελικά το αποτέλεσμα στην οθόνη δεν είναι τα επιθυμητό".



Οι κοινωνικές αρχές του Χριστιανισμού


«Οι κοινωνικές αρχές του Χριστιανισμού είχαν μέχρι τώρα 1800 χρόνια για να αναπτυχθούν και δεν χρειάζονται περαιτέρω διαμόρφωση από τους Πρώσους συμβούλους του Κονσιστορίου. Οι κοινωνικές αρχές του Χριστιανισμού δικαιολογούσαν τη σκλαβιά στην εποχή της αρχαιότητας, δοξάζουν τη δουλοπαροικία στο Μεσαίωνα, και είναι ικανές, σε περίπτωση ανάγκης, να υπερασπιστούν την εκμετάλλευση του προλεταριάτου με κάπως λυπημένους μορφασμούς. Οι κοινωνικές αρχές του Χριστιανισμού κηρύττουν την αναγκαιότητα μίας άρχουσας και μίας εκμεταλλευόμενης τάξης, για τη δεύτερη από τις οποίες το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι ο ευσεβής πόθος ότι η πρώτη τάξη θα είναι φιλεύσπλαχνη μαζί της.

Οι κοινωνικές αρχές του Χριστιανισμού προτάσσουν ότι επειδή κάποιος είναι σύμβουλος του Κονσιστορίου(1), όλες οι αχρειότητες του θα αντισταθμιστούν με μία θέση στον παράδεισο, και έτσι δικαιολογούν τη συνέχιση αυτών των επονείδιστων πράξεων στη γη. Οι κοινωνικές αρχές του Χριστιανισμού διακηρύττουν ότι όλες οι αποτροπιαστικές πράξεις των καταπιεστών πάνω στους καταπιεζόμενους είναι είτε μια δίκαιη τιμωρία του προπατορικού―και άλλων―αμαρτημάτων, είτε δοκιμασίες που ο Κύριος μέσα στην απέραντη σοφία επιτάσσει για την εξιλέωση. Οι κοινωνικές αρχές του Χριστιανισμού κηρύττουν τη δειλία, την έλλειψη αυτοεκτίμησης, τον εξευτελισμό, την υποταγή και την ταπεινότητα, με λίγα λόγια όλες τις αρετές του όχλου, και το προλεταριάτο, που δεν θα επιτρέψει να το μεταχειριστούν ως όχλο, χρειάζεται το κουράγιο του, την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, την περηφάνια του και την αίσθηση της
ανεξαρτησίας του πολύ περισσότερο από ότι χρειάζεται το ψωμί του. Οι κοινωνικές αρχές του Χριστιανισμού είναι ύπουλες και υποκριτικές, και το προλεταριάτο είναι επαναστατικό».

[Κ. Μαρξ, «Ο κομμουνισμός του Rheinischer Beobachter» ]


 Δημοσιεύτηκε στην Deutsche-Brusseler-Zeitung, αρ. 73, 12 Σεπτεμβρίου 1847. Ο Rheinischer Beobachter(Παρατηρητής του Ρήνου) ήταν μία γερμανική εφημερίδα χριστιανικού σοσιαλιστικού περιεχομένου.

1. Το Κονσιστόριο στην Καθολική Εκκλησία είναι το Ιερατικό Συμβούλιο των Καρδιναλίων είναι το διοικητικό σώμα του Κολλεγίου των Καρδιναλίων, που είναι το ανώτερο διοικητικό όργανο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

24.12.11

Β. Ι. Λένιν: ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗΣ»

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; 

«Ελευθερία κριτικής» είναι αναμφισβήτητα σήμερα το κατεξοχήν σύνθημα της μόδας, σύνθημα πού χρησιμοποιείται συχνότατα στις συζητήσεις ανάμεσα στους σοσιαλιστές και στους δημοκράτες όλων των χωρών. Είναι δύσκολο, από πρώτη ματιά, να φανταστεί κανείς κάτι πιο περίεργο από τις επίσημες αυτές επικλήσεις του ενός από τα αντιμαχόμενα μέρη στην ελευθερία κριτικής. Είναι τάχα δυνατό ν' ακούστηκαν μέσα από τα πρωτοπόρα κόμματα φωνές ενάντια στο συνταγματικό εκείνο νόμο της πλειοψηφίας των ευρωπαϊκών χωρών, πού εγγυάται την ελευθερία της επιστήμης και της επιστημονικής έρευνας; 

α) ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗΣ»;

(αποσπάσματα)


«Κάτι δεν πάει καλά εδώ!» - θα πει από μέσα του κάθε ουδέτερος παρατηρητής πού έχει ακούσει να επαναλαβαίνεται το σύνθημα αυτό της μόδας σ' όλα τα σταυροδρόμια, μα δε συνέλαβε ακόμα την ουσία της διαφωνίας ανάμεσα σ' αυτούς πού διαφωνούν. «Το σύνθημα αυτό είναι, προφανώς, ένα από τα συμβατικά εκείνα λογάκια, πού, όπως και τα παρατσούκλια, πολιτογραφούνται με τη χρήση και γίνονται σχεδόν ονόματα προσηγορικά».

Στην πραγματικότητα δεν είναι μυστικό για κανέναν, ότι μέσα στη σύγχρονη διεθνή σοσιαλδημοκρατία έχουν διαμορφωθεί δυο κατευθύνσεις, πού η πάλη ανάμεσα τους πότε φουντώνει και πετάει ζωηρές φλόγες, πότε καταλαγιάζει και σιγοκαίει κάτω από τη στάχτη επιβλητικών «αποφάσεων ανακωχής». Σε τι συνίσταται η «νέα» κατεύθυνση που βλέπει «κριτικά» τον «παλιό, δογματικό» μαρξισμό, αυτό μας το είπε αρκετά καθαρά ο Μπέρνσταϊν και μας το έδειξε ο Μιλλεράν.

Η σοσιαλδημοκρατία πρέπει από κόμμα κοινωνικής επανάστασης να μετατραπεί σε δημοκρατικό κόμμα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Το πολιτικό αυτό αίτημα ο Μπέρνσταϊν το περιέβαλε με ολόκληρη συστοιχία από αρκετά αρμονικά συνδυασμένα «νέα» επιχειρήματα και συλλογισμούς. Δεν παραδεχόταν, ότι μπορεί να θεμελιωθεί επιστημονικά ο σοσιαλισμός και ν' αποδειχτεί, από την άποψη της υλιστικής αντίληψης της ιστορίας, ότι είναι αναγκαίος κι αναπόφευχτος. Δεν παραδεχόταν το γεγονός της αυξανόμενης αθλιότητας, της προλεταριοποίησης και της όξυνσης των κεφαλαιοκρατικών αντιθέσεων. Διακήρυχνε πως είναι ανυπόστατη η ίδια η έννοια «τελικός σκοπός» και απέρριπτε ανεπιφύλαχτα την ιδέα της διχτατορίας του προλεταριάτου. Δεν παραδεχόταν ότι ανάμεσα στο φιλελευθερισμό και στο σοσιαλισμό υπάρχει ριζική αντίθεση. Απέρριπτε τη θεωρία της ταξικής πάλης σαν δήθεν ανεφάρμοστη σε μια αυστηρά δημοκρατική κοινωνία, που κυβερνιέται σύμφωνα με τη θέληση της πλειοψηφίας, κτλ.

Ετσι, το αίτημα μιας αποφασιστικής στροφής από την επαναστατική σοσιαλδημοκρατία προς τον αστικό σοσιαλρεφορμισμό συνοδευόταν από μια όχι λιγότερο αποφασιστική στροφή προς την αστική κριτική όλων των βασικών ιδεών του μαρξισμού. Κι επειδή η κριτική αυτή γινόταν ανέκαθεν ενάντια στο μαρξισμό και από το πολιτικό βήμα και από την πανεπιστημιακή έδρα, και μ' ένα σωρό μπροσούρες και με πολλές επιστημονικές πραγματείες, επειδή όλη η νέα γενεά των μορφωμένων τάξεων επί δεκαετίες διαπαιδαγωγούνταν συστηματικά με το πνεύμα της κριτικής αυτής, δεν είναι παράξενο, ότι η «νέα κριτική» κατεύθυνση μέσα στη σοσιαλδημοκρατία ξεπρόβαλε μονομιάς εντελώς ολοκληρωμένη, όπως ακριβώς ή Αθηνά από το κεφάλι του Δία. Η κατεύθυνση αυτή ως προς το περιεχόμενο της δεν είχε ανάγκη ν' αναπτυχθεί και να διαμορφωθεί: μεταφέρθηκε κατευθείαν από την αστική φιλολογία στη σοσιαλιστική.

Παρακάτω. Αν η θεωρητική κριτική που έκανε ο Μπέρνσταϊν και οι διακαείς πολιτικοί πόθοι του παραμένουν ακόμα για μερικούς ασαφείς, οι γάλλοι φρόντισαν να επιδείξουν κατά τρόπο χειροπιαστό τη «νέα μέθοδο». Η Γαλλία και τούτη τη φορά δικαίωσε την παλιά της φήμη, φήμη «χώρας, που στην ιστορία της περισσότερο από οπουδήποτε αλλού οι ταξικοί αγώνες έφταναν κάθε φορά ως το αποφασιστικό τέλος» (Ενγκελς, από τον πρόλογο στο Εργο του Μαρξ: «Der 18 Brumaire»). Οι γάλλοι σοσιαλιστές αντί να θεωρητικολογούν άρχισαν να δρουν άμεσα οι πιο αναπτυγμένες από δημοκρατική άποψη πολιτικές συνθήκες της Γαλλίας τους επέτρεψαν να περάσουν μονομιάς στον «πραχτικό μπερνσταϊνισμό» μ΄ όλες τις συνέπειες του. Ο Μιλλεράν πρόσφερε ένα θαυμάσιο δείγμα αυτού του πραχτικού μπερνσταϊνισμού - δικαιολογημένα λοιπόν και ο Μπέρνσταϊν και ο Φόλμαρ έσπευσαν με τόσο ζήλο να υπερασπίσουν και να εξυμνήσουν τον Μιλλεράν! Πραγματικά: αν η σοσιαλδημοκρατία στην ουσία είναι απλώς ένα κόμμα μεταρρυθμίσεων και πρέπει να έχει το θάρρος να το αναγνωρίσει αυτό ανοιχτά, τότε ο σοσιαλιστής όχι μόνο έχει το δικαίωμα να συμμετάσχει σε αστική κυβέρνηση, αλλά και οφείλει να το επιδιώκει διαρκώς. «Αν δημοκρατία σημαίνει στην ουσία εξάλειψη της ταξικής κυριαρχίας, τότε γιατί ένας σοσιαλιστής υπουργός να μη σαγηνεύει όλο τον αστικό κόσμο με λόγους για συνεργασία των τάξεων; Γιατί να μη μένει στην κυβέρνηση ακόμα και όταν οι δολοφονίες των εργατών από τους χωροφύλακες δείχνουν για εκατοστή και χιλιοστή φορά τον πραγματικό χαρακτήρα της δημοκρατικής συνεργασίας των τάξεων; Γιατί να μη συμμετέχει προσωπικά στην υποδοχή του τσάρου, που οι γάλλοι σοσιαλιστές δεν τον αποκαλούν σήμερα αλλιώς παρά ήρωα της κρεμάλας, του κνούτου και της εκτόπισης (knoteur, pendeur et deportateur); Και η αμοιβή για την έσχατη αυτή ταπείνωση και αυτοεξευτελισμό του σοσιαλισμού μπροστά σ' όλο τον κόσμο, για τη διαφθορά της σοσιαλιστικής συνείδησης των εργατικών μαζών - της μοναδικής αυτής βάσης που μπορεί να μας εξασφαλίσει τη νίκη - η αμοιβή για όλα αυτά είναι τα πομπώδη σχέδια για κάτι τιποτένιες μεταρρυθμίσεις, τόσο τιποτένιες ώστε ακόμα και αστικές κυβερνήσεις να έχουν κατορθώσει να αποσπάσουν περισσότερα πράγματα!

Οποιος δεν κλείνει σκόπιμα τα μάτια του, δεν μπορεί να μη δει, ότι η νέα «κριτική» κατεύθυνση μέσα στο σοσιαλισμό δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια νέα παραλλαγή του οπορτουνισμού. Κι αν κρίνουμε τους ανθρώπους όχι από τη φανταχτερή στολή που μόνοι τους φόρεσαν, όχι από την εντυπωσιακή επωνυμία που μόνοι τους πήραν, αλλά από τα έργα τους κι από όσα προπαγανδίζουν στην πραγματικότητα, θα δούμε καθαρά πως «ελευθερία κριτικής» σημαίνει ελευθερία οπορτουνιστικής κατεύθυνσης μέσα στη σοσιαλδημοκρατία, ελευθερία μετατροπής της σοσιαλδημοκρατίας σε δημοκρατικό κόμμα μεταρρυθμίσεων, ελευθερία για την εισαγωγή αστικών ιδεών και αστικών στοιχείων στο σοσιαλισμό.

Η λέξη ελευθερία είναι μεγάλη λέξη, κάτω όμως από τη σημαία της ελευθερίας της βιομηχανίας έγιναν οι πιο ληστρικοί πόλεμοι, κάτω από τη σημαία της ελευθερίας της εργασίας καταληστεύονταν οι εργαζόμενοι. Μια τέτοια ακριβώς εσωτερική απάτη κρύβεται κάτω από τη σημερινή χρήση των λέξεων «ελευθερία κριτικής». Οι άνθρωποι που έχουν πραγματικά πεισθεί, ότι προώθησαν την επιστήμη, θα ζητούσαν όχι ελευθερία συνύπαρξης των νέων αντιλήψεων με τις παλιές, αλλά την αντικατάσταση των παλιών αντιλήψεων από τις νέες. Και οι κραυγές «ζήτω η ελευθερία κριτικής!» που ακούγονται σήμερα, θυμίζουν πολύ το μύθο του άδειου βαρελιού.

Βαδίζουμε σαν συμπαγής ομάδα από έναν απόκρημνο και δύσκολο δρόμο, πιασμένοι γερά χέρι με χέρι. Είμαστε απ' όλες τις μεριές κυκλωμένοι από εχθρούς, και είμαστε σχεδόν πάντα αναγκασμένοι να βαδίζουμε κάτω από τα πυρά τους. Ενωθήκαμε ύστερα από ελεύθερα παρμένη απόφαση για να πολεμήσουμε τους εχθρούς κι όχι για να πέσουμε στο γειτονικό βάλτο, που οι κάτοικοι του από την αρχή μας κατέκριναν, γιατί ξεχωρίσαμε σε ιδιαίτερη ομάδα και διαλέξαμε το δρόμο του αγώνα αντί το δρόμο της συμφιλίωσης. Και τώρα μερικοί από μας αρχίζουν να φωνάζουν: πάμε σ' αυτό το βάλτο! Κι όταν αρχίζουμε να τους μαλώνουμε, απαντούν: τι καθυστερημένοι που είστε! Και πώς δεν ντρέπεστε να μας αρνιέστε την ελευθερία να σας καλούμε σε καλύτερο δρόμο! - Ω, ναι, κύριοι, είστε ελεύθεροι όχι μόνο να μας καλείτε, μα και να πάτε όπου θέλετε, ακόμα και στο βάλτο• έχουμε μάλιστα τη γνώμη, ότι η πραγματική θέση σας βρίσκεται ίσα-ίσα στο βάλτο και είμαστε έτοιμοι να σας προσφέρουμε κάθε βοήθεια για να κουβαληθείτε εκεί. Μόνο άστε τα χέρια μας τότε, μη πιάνεστε από μας και μη λερώνετε τη μεγάλη λέξη ελευθερία, γιατί και μεις είμαστε «ελεύθεροι» να πάμε όπου μας αρέσει, ελεύθεροι να πολεμήσουμε όχι μονάχα το βάλτο, αλλά και κείνους που τραβάνε για το βάλτο! ...

δ) Ο ΕΝΓΚΕΛΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ

«Δογματισμός, σχολαστικισμός», «αποστέωση του κόμματος - αναπόφευχτη τιμωρία που ακολουθεί το βίαιο στραγγαλισμό της σκέψης» - να οι εχθροί που εναντίον τους ξεσπαθώνουν ιπποτικά οι υπερασπιστές της «ελευθερίας κριτικής» στο «Ραμπότσεγε Ντιέλο». Χαιρόμαστε πολύ που μπήκε αυτό το θέμα στην ημερησία διάταξη• θα προτείναμε μόνο να συμπληρωθεί μ΄ ένα άλλο θέμα: 

Ποιοι είναι οι κριτές;...

Ετσι βλέπουμε πώς οι ηχηρές φράσεις ενάντια στην αποστέωση της σκέψης κτλ. συγκαλύπτουν την αδιαφορία και την ανικανότητα σ' ό,τι άφορα την ανάπτυξη της θεωρητικής σκέψης. Η περίπτωση των ρώσων σοσιαλδημοκρατών δείχνει πολύ παραστατικά το πανευρωπαϊκό φαινόμενο (που το έχουν σημειώσει από καιρό και οι γερμανοί μαρξιστές), ότι η πολυθρύλητη ελευθερία κριτικής δεν σημαίνει την αντικατάσταση μιας θεωρίας από μια άλλη, αλλά την ελευθερία απέναντι σε κάθε ολοκληρωμένη και βαθιά μελετημένη θεωρία, σημαίνει εκλεκτικισμό κι έλλειψη αρχών, «όποιος ξέρει κάπως την πραγματική κατάσταση του κινήματός μας, δεν μπορεί να μη βλέπει, ότι η πλατιά διάδοση του μαρξισμού συνοδεύτηκε από ορισμένη πτώση του θεωρητικού επιπέδου. Στο κίνημα, λόγω της πραχτικής του σημασίας και των πραχτικών επιτυχιών του, προσχώρησαν πολλοί άνθρωποι με πολύ μικρή ή χωρίς καμιά θεωρητική κατάρτιση. Απ' αυτό μπορούμε να κρίνουμε πόση έλλειψη τακτ δείχνει το «Ραμπότσεγε Ντιέλο», όταν με θριαμβευτικό ύφος παραθέτει το απόφθεγμα του Μαρξ: «κάθε βήμα πραγματικού κινήματος έχει περισσότερη αξία από μια δωδεκάδα προγράμματα». Το να επαναλαβαίνεις αυτές τις λέξεις σε περίοδο θεωρητικής σύγχυσης - είναι το ίδιο σαν να φωνάζεις βλέποντας μια κηδεία: «Πέντε πέντε την ήμερα κι εκατό την εβδομάδα!». Αλλωστε τα παραπάνω λόγια του Μαρξ είναι παρμένα από το γράμμα του για το πρόγραμμα της Γκότα, όπου επικρίνει αυστηρά τον εκλεκτικισμό στη διατύπωση των αρχών αν πρέπει να ενωθείτε, έγραφε ο Μαρξ στους ηγέτες του κόμματος, κλείστε συμφωνίες για να ικανοποιήσετε τους πραχτικούς σκοπούς του κινήματος, μην επιτρέψτε όμως παζαρέματα πάνω σε αρχές, μη κάνετε «παραχωρήσεις» σε ζητήματα θεωρίας. Αυτή ήταν η σκέψη του Μαρξ• κι όμως βρίσκονται ανάμεσα μας άνθρωποι που στο όνομά του προσπαθούν να μειώσουν τη σημασία της θεωρίας!
Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει και επαναστατικό κίνημα. Ο,τι κι αν πει κανείς γι' αυτή τη σκέψη δε θα ήταν αρκετό, σε μια εποχή που μαζί με το κήρυγμα του οπορτουνισμού, που έχει γίνει της μόδας, συμβαδίζει η έλξη προς τις πιο στενές μορφές πραχτικής δράσης. Για τη ρωσική σοσιαλδημοκρατία όμως η σημασία της θεωρίας μεγαλώνει ακόμα πιο πολύ από τρία περιστατικά που συχνά τα ξεχνούν, και συγκεκριμένα: πρώτο, από το γεγονός ότι το κόμμα μας τώρα μόλις διαμορφώνεται, τώρα μόλις διαμορφώνει τη φυσιογνωμία του και δεν έχει καθόλου ξεκαθαρίσει ακόμα τους λογαριασμούς του με τις άλλες κατευθύνσεις της επαναστατικής σκέψης, που απειλούν ν' αποτραβήξουν το κίνημα από το σωστό δρόμο. Απεναντίας, ίσα ίσα τον τελευταίο καιρό σημειώθηκε (όπως από καιρό προειδοποιούσε ο Αξελρόντ τους «οικονομιστές») μια αναζωογόνηση των μη σοσιαλδημοκρατικών επαναστατικών κατευθύνσεων. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες ένα λάθος, που από πρώτη ματιά φαίνεται «ασήμαντο», μπορεί να έχει τις πιο θλιβερές συνέπειες, και μόνο μύωπες μπορούν να θεωρούν άκαιρες ή περιττές τις συζητήσεις ανάμεσα στις ομάδες και τον αυστηρό διαχωρισμό των αποχρώσεων. Από την εδραίωση της μιας ή της άλλης «απόχρωσης» μπορεί να εξαρτηθεί το μέλλον της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας για πολλά, πάρα πολλά χρόνια.

Δεύτερο, το σοσιαλδημοκρατικό κίνημα είναι από την ίδια τη φύση του κίνημα διεθνές. Αυτό δε σημαίνει απλώς, ότι πρέπει να καταπολεμούμε τον εθνικό σωβινισμό. Αυτό σημαίνει επίσης, ότι ένα κίνημα που αρχίζει σε μια νεαρή χώρα μπορεί να έχει επιτυχία μόνο εφόσον θα αξιοποιεί την πείρα των άλλων χωρών. Και για μια τέτοια αξιοποίηση δεν αρκεί η απλή γνώση της πείρας αυτής ή η απλή αντιγραφή των τελευταίων αποφάσεων. Εκείνο που χρειάζεται είναι να μπορείς να βλέπεις την πείρα αυτή κριτικά και να την επαληθεύεις με αυτοτέλεια. Μόνο όποιος αντιλαμβάνεται σε πόσο γιγάντιες διαστάσεις αναπτύχθηκε και διακλαδώθηκε το σύγχρονο εργατικό κίνημα, μπορεί να καταλάβει τι απόθεμα θεωρητικών δυνάμεων και πολιτικής (καθώς κι επαναστατικής) πείρας χρειάζεται για να εκπληρωθεί αυτό το καθήκον. 

Τρίτο, τέτοια εθνικά καθήκοντα σαν κι αυτά που μπαίνουν τώρα στη ρωσική σοσιαλδημοκρατία δεν έχουν μπει ποτέ ως τώρα σε κανένα σοσιαλιστικό κόμμα του κόσμου, θα μας δοθεί παρακάτω η ευκαιρία να μιλήσουμε για τις πολιτικές και οργανωτικές υποχρεώσεις που μας επιβάλλει το καθήκον αυτό της απελευθέρωσης όλου του λαού από το ζυγό της απολυταρχίας. Τώρα θέλουμε απλώς να τονίσουμε, ότι το ρόλο του πρωτοπόρου αγωνιστή μπορεί να τον εκπληρώσει μόνο ένα κόμμα που καθοδηγείται από πρωτοπόρα θεωρία. Και για ν΄ αντιληφθεί ο αναγνώστης κάπως συγκεκριμένα τι σημαίνει αυτό, ας θυμηθεί μερικούς προδρόμους της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας σαν τον Χέρτσεν, το Μπελίνσκι, τον Τσερνισέβσκι και τη λαμπρή πλειάδα των επαναστατών της δεκαετίας 1870 - 1880. Ας σκεφτεί την παγκόσμια σημασία πού αποχτά σήμερα η ρωσική φιλολογία, ας... μα φτάνουν κι αυτά!...

ΤΟ ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

α) Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗΣ ΑΝΟΔΟΥ


Στο προηγούμενο κεφάλαιο σημειώσαμε πώς στα μέσα της δεκαετίας 1890-1900 η έλξη της μορφωμένης ρωσικής νεολαίας προς τη μαρξιστική θεωρία είχε γίνει καθολικό φαινόμενο. Παρόμοιο καθολικό χαρακτήρα πήραν στην ίδια περίπου περίοδο και οι εργατικές απεργίες που ξέσπασαν το 1896 μετά τον περίφημο βιομηχανικό πόλεμο της Πετρούπολης. Η επέκταση τους σ΄ όλη τη Ρωσία έδειχνε καθαρά πόσο βαθύ ήταν το λαϊκό κίνημα που ξανάρχισε ν΄ ανεβαίνει. Κι αν πρόκειται να μιλήσουμε για το «αυθόρμητο στοιχείο», τότε, φυσικά, ίσα ίσα αυτό το απεργιακό κίνημα πρέπει κατά πρώτο λόγο να θεωρηθεί αυθόρμητο. Ομως υπάρχει αυθόρμητο και αυθόρμητο. Απεργίες είχαν γίνει στη Ρωσία και στις δεκαετίες 1870-1880 και 1860-1870 (ακόμα και στην πρώτη πενηνταετία του XIX αιώνα), απεργίες που συνοδεύονταν από «αυθόρμητη» καταστροφή των μηχανών κτλ. Σε σύγκριση μ΄ αυτούς τους «ξεσηκωμούς», οι απεργίες της δεκαετίας 1890-1900 θα μπορούσαν μάλιστα να χαρακτηριστούν και «συνειδητές» - τόσο σημαντικό είναι το βήμα που έκανε το εργατικό κίνημα σ΄ αυτό το διάστημα. Αυτό μας δείχνει ότι το «αυθόρμητο στοιχείο» δεν αποτελεί στην ουσία τίποτε άλλο παρά εμβρυακή μορφή του συνειδητού. Ακόμα και οι πρωτόγονοι ξεσηκωμοί εκφράζανε ως ένα βαθμό το ξύπνημα της συνείδησης: οι εργάτες έχαναν την προαιώνια πίστη τους στο απαρασάλευτο του καθεστώτος που τους συνέθλιβε, άρχιζαν... δε θάλεγα να καταλαβαίνουν, μα να νιώθουν την ανάγκη της συλλογικής αντίστασης και να εγκαταλείπουν αποφασιστικά τη δουλική υποταγή στους προϊσταμένους τους. Ωστόσο όλα αυτά ήταν πολύ περισσότερο ξεσπάσματα απόγνωσης κι εκδίκησης παρά αγώνας. Οι απεργίες της δεκαετίας 1890-1900 δείχνουν πολύ μεγαλύτερες αναλαμπές συνείδησης: υποβάλλονται συγκεκριμένα αιτήματα, υπολογίζεται από τα πριν η καταλληλότερη στιγμή, συζητούνται ορισμένες περιπτώσεις και παραδείγματα από άλλα μέρη κτλ. Αν οι ξεσηκωμοί ήταν απλώς μια εξέγερση καταπιεζόμενων ανθρώπων, τότε οι συστηματικές απεργίες εκφράζανε ήδη τα έμβρυα της ταξικής πάλης, αλλά μόνο τα έμβρυα. Αυτές καθαυτές οι απεργίες εκείνες ήταν αγώνας τρεϊντ-γιουνιονιστικός, όχι όμως ακόμα σοσιαλδημοκρατικός. Σήμαιναν το ξύπνημα του ανταγωνισμού ανάμεσα στους εργάτες και στ' αφεντικά, μα οι εργάτες δεν είχαν και δεν μπορούσαν να έχουν συνείδηση της αγεφύρωτης αντίθεσης των συμφερόντων τους μ' όλο το σύγχρονο πολιτικό και κοινωνικό καθεστώς, δηλ. συνείδηση σοσιαλδημοκρατική. Μ' αυτή την έννοια οι απεργίες της δεκαετίας 1890-1900, παρά την τεράστια πρόοδο τους σε σύγκριση με τους «ξεσηκωμούς», εξακολουθούσαν να είναι ένα κίνημα καθαρά αυθόρμητο.

Είπαμε, ότι δεν μπορούσε να υπάρχει ακόμα σοσιαλδημοκρατική συνείδηση μέσα στους εργάτες. Η συνείδηση αυτή μπορούσε να έρθει σ' αυτούς μόνο απέξω. Η ιστορία όλων των χωρών δείχνει, ότι η εργατική τάξη αποκλειστικά με τις δικές της δυνάμεις δεν είναι σε θέση ν' αναπτύξει παρά μόνο μια τρεϊντ-γιουνιονιστική συνείδηση, δηλ. την πεποίθηση ότι είναι ανάγκη να ενωθεί σε σωματεία, να κάνει αγώνα ενάντια στ' αφεντικά, να παλαίβει για ν' αποσπάσει από την κυβέρνηση τον άλφα ή τον βήτα απαραίτητο νόμο για τους εργάτες κτλ.* . Η διδασκαλία όμως του σοσιαλισμού αναπτύχθηκε από τις φιλοσοφικές, ιστορικές και οικονομικές θεωρίες, που τις επεξεργάστηκαν οι μορφωμένοι εκπρόσωποι των ευπόρων τάξεων, η διανόηση. Οι θεμελιωτές του σύγχρονου επιστημονικού σοσιαλισμού, ο Μαρξ και ο Ενγκελς, ανήκαν και οι ίδιοι, ως προς την κοινωνική τους θέση, στην αστική διανόηση. Το ίδιο και στη Ρωσία η θεωρητική διδασκαλία της σοσιαλδημοκρατίας εμφανίστηκε εντελώς ανεξάρτητα από την αυθόρμητη ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, εμφανίστηκε σαν φυσικό και αναπόφευχτο επακόλουθο της ανάπτυξης της σκέψης μέσα στην επαναστατική-σοσιαλιστική διανόηση. Στην εποχή για την οποία μιλάμε, δηλ. στα μέσα της δεκαετίας 1890-1900, η διδασκαλία αυτή δεν ήταν μόνο ένα πρόγραμμα εντελώς διαμορφωμένο της ομάδας «Απελευθέρωση της δουλιάς», αλλά είχε κερδίσει κιόλας με το μέρος της την πλειονότητα της επαναστατικής νεολαίας της Ρωσίας.

Συνεπώς, υπήρχε και το αυθόρμητο ξύπνημα των εργατικών μαζών, το ξύπνημα στη συνειδητή ζωή και στο συνειδητό αγώνα, υπήρχε και μια εξοπλισμένη με τη σοσιαλδημοκρατική θεωρία «επαναστατική νεολαία πού φλεγόταν από τον πόθο να έρθει σε επαφή με τους εργάτες. Σχετικά μ' αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία ν' αναφέρουμε ένα γεγονός, που συχνά το ξεχνάνε (και σχετικά δεν είναι πολύ γνωστό), το γεγονός δηλ. ότι οι πρώτοι σοσιαλδημοκράτες εκείνης της περιόδου, που ασχολούνταν με ζήλο με την οικονομική ζύμωση - (και που υπολόγιζαν απόλυτα σ' αυτή τους τη δουλειά τις πραγματικά ωφέλιμες υποδείξεις της μπροσούρας «Για τη ζύμωση» που τότε ήταν ακόμα χειρόγραφη)- όχι μόνο δε θεωρούσαν τη ζύμωση αυτή σαν το μοναδικό καθήκον τους, μα, απεναντίας, από την πρώτη στιγμή προωθούσαν και τα πιο πλατιά ιστορικά καθήκοντα της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας γενικά, και το καθήκον της ανατροπής της απολυταρχίας ειδικά...

... Αυτό δείχνει - (πράγμα πού δεν μπορεί να το καταλάβει με κανένα τρόπο το «Ραμπότσεγε Ντιέλο») - ότι κάθε υπόκλιση μπρος στο αυθόρμητο του εργατικού κινήματος, κάθε μείωση του ρόλου του «συνειδητού στοιχείου», του ρόλου της σοσιαλδημοκρατίας, σημαίνει ταυτόχρονα - εντελώς ανεξάρτητα από το αν αυτός που μειώνει αυτό το ρόλο το θέλει είτε όχι - δυνάμωμα της επίδρασης της αστικής ιδεολογίας πάνω στους εργάτες. Ολοι όσοι μιλούν για «υπερεκτίμηση της ιδεολογίας»* , για μεγαλοποίηση του ρόλου του συνειδητού στοιχείου* * κτλ. φαντάζονται, ότι το καθαρά εργατικό κίνημα μπορεί αυτό καθαυτό να επεξεργαστεί και θα επεξεργαστεί μια ανεξάρτητη ιδεολογία, αρκεί μόνο οι εργάτες «ν' αποσπάσουν από τα χέρια των ηγετών την τύχη τους». Αυτό όμως είναι μεγάλο λάθος. 

Μια και δεν μπορεί να γίνει λόγος για ανεξάρτητη ιδεολογία, επεξεργασμένη από τις ίδιες τις εργατικές μάζες στην πορεία του κινήματος τους* * * , το ζήτημα μπαίνει μόνο έτσι είτε αστική είτε σοσιαλιστική ιδεολογία. Μέσος όρος δεν υπάρχει (γιατί η ανθρωπότητα δεν έχει επεξεργαστεί καμιά «τρίτη» ιδεολογία• και γενικά, σε μια κοινωνία που σπαράζεται από ταξικές αντιθέσεις, δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ εξωταξική ή υπερταξική ιδεολογία). Για το λόγο αυτό κάθε μείωση του ρόλου της σοσιαλιστικής ιδεολογίας, κάθε απομάκρυνση απ' αυτήν σημαίνει ταυτόχρονα και δυνάμωμα της αστικής ιδεολογίας. Γίνεται λόγος για το αυθόρμητο. Η αυθόρμητη όμως εξέλιξη του εργατικού κινήματος τραβάει ίσα ίσα στην υποταγή του στην αστική ιδεολογία... γιατί το αυθόρμητο εργατικό κίνημα είναι τρέιντ-γιουνιονισμός... και τρέιντ-γιουνιονισμός σημαίνει ακριβώς ιδεολογική υποδούλωση των εργατών στην αστική τάξη. Γι' αυτό το λόγο το καθήκον μας, το καθήκον της σοσιαλδημοκρατίας, είναι ν' αγωνιστούμε ενάντια στο αυθόρμητο, για ν� αποτραβήξουμε το εργατικό κίνημα απ' αυτή την αυθόρμητη τάση του τρέϊντ-γιουνιονισμού να μπει κάτω από τα φτερά της αστικής τάξης, και να το τραβήξουμε κάτω από τα φτερά της επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας. Γι� αυτό, ο ισχυρισμός των συνταχτών του «οικονομιστικού» γράμματος που δημοσιεύτηκε στο φύλλο 12 της «Ισκρα», ότι καμιά προσπάθεια και των πιο εμπνευσμένων θεωρητικών δεν μπορεί ν' αποτραβήξει το εργατικό κίνημα από το δρόμο που καθορίζεται από την αλληλεπίδραση των υλικών στοιχείων και του υλικού περιβάλλοντος, ισοδυναμεί απόλυτα με απάρνηση του σοσιαλισμού• κι αν οι συντάχτες του γράμματος αυτού ήταν σε θέση να σκεφτούν κατά βάθος χωρίς φόβο και με συνέπεια αυτά που λένε, όπως πρέπει να κάνει ο καθένας που μπαίνει στο στίβο της φιλολογικής και της δημόσιας δράσης, δε θα τους έμενε τίποτε άλλο παρά «να σταυρώσουν στο στήθος τα άχρηστα χέρια τους» και... και ν� αφήσουν το πεδίο δράσης στους «κ.κ. Στρούβε και Προκοπόβιτς, που τραβούν το εργατικό κίνημα «στη γραμμή της μικρότερης αντίστασης», δηλ. στη γραμμή του αστικού τρέιντ-γιουνιονισμού ή στους κ.κ. Ζουμπάτοφ που το τραβούν στη γραμμή της παπαδίστικης-χωροφυλακίστικης «ιδεολογίας».

Θυμηθείτε το παράδειγμα της Γερμανίας. Ποια ήταν η ιστορική υπηρεσία του Λασσάλ στο εργατικό κίνημα της Γερμανίας; Οτι αποτράβηξε το κίνημα αυτό από το δρόμο του προοδευτικού τρέιντ-γιουνιονισμού και κοοπερατιβισμού, όπου τραβούσε αυθόρμητα (με την καλόβουλη συμμετοχή των διαφόρων Σούλτσε-Ντέλιτς και των ομοίων τους). Για να εκπληρωθεί αυτό το καθήκον χρειάστηκε κάτι που δεν έμοιαζε καθόλου με τις συζητήσεις για υποτίμηση του αυθόρμητου στοιχείου, για ταχτική-προτσές, για την αλληλεπίδραση στοιχείων και περιβάλλοντος κτλ. Γι' αυτό το πράγμα χρειάστηκε απεγνωσμένος αγώνας ενάντια στο αυθόρμητο, και μόνο ύστερα από ένα τέτοιον αγώνα που κράτησε πολλά, πάρα πολλά χρόνια στάθηκε δυνατό λχ. ο εργατικός πληθυσμός του Βερολίνου από στήριγμα του προοδευτικού κόμματος να γίνει ένα από τα καλύτερα φρούρια της σοσιαλδημοκρατίας. Και ο αγώνας αυτός δεν τέλειωσε καθόλου ως τα σήμερα (όπως θα νόμιζαν όσοι μελετούν την ιστορία του γερμανικού κινήματος κατά τον Προκοπόβιτς και τη φιλοσοφία του κατά τον Στρούβε). Και σήμερα ακόμα η εργατική τάξη της Γερμανίας είναι, αν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι, χωρισμένη σε κάμποσες ιδεολογίες: ένα μέρος από τους εργάτες είναι οργανωμένο στα καθολικά και στα μοναρχικά συνδικάτα, ένα άλλο στα συνδικάτα Χιρς-Ντούνκερ που Ιδρύθηκαν από τους αστούς θιασώτες του αγγλικού τρέιντ-γιουνιονισμού, ένα τρίτο μέρος είναι οργανωμένο στα σοσιαλδημοκρατικά συνδικάτα. Η τελευταία αυτή μερίδα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη απ' όλες τις υπόλοιπες, μόνο όμως με την αδιάλλαχτη πάλη ενάντια σ' όλες τις άλλες ιδεολογίες η σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία μπόρεσε να καταχτήσει και θα μπορέσει να διατηρήσει αυτή την υπεροχή.

Γιατί όμως - θα ρωτήσει ο αναγνώστης - το αυθόρμητο κίνημα, το κίνημα που ακολουθεί τη γραμμή της μικρότερης αντίστασης, οδηγεί ίσα ίσα στην κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας; Για τον απλούστατο λόγο, ότι η αστική ιδεολογία είναι ως προς την προέλευση της πολύ πιο παλιά από τη σοσιαλιστική ιδεολογία• γιατί είναι πιο πολύπλευρα δουλεμένη και γιατί διαθέτει ασύγκριτα περισσότερα μέσα διάδοσης... 


γ) ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΚΑΙ Η «ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ»


Κατευθύνοντας ενάντια στην «Ισκρα» τη «θεωρία» του για το «ανέβασμα της δραστηριότητας της μάζας των εργατών», ο Μαρτίνοφ αποκάλυψε στην πραγματικότητα ότι επιδιώκει να μειώσει αυτή τη δραστηριότητα, γιατί διακήρυξε πως η ίδια η οικονομική πάλη που μπροστά της υποκλίνονταν όλοι οι «οικονομιστές», είναι το προτιμότερο, το σπουδαιότερο και το «πιο πλατιά χρησιμοποιήσιμο» μέσο αφύπνισης αυτής της δραστηριότητας και το πλατύτερο πεδίο αυτής της δραστηριότητας. Και το σφάλμα αυτό είναι χαρακτηριστικό, επειδή ακριβώς δεν ανήκει καθόλου μόνο στον Μαρτίνοφ. Στην πραγματικότητα το «ανέβασμα της δραστηριότητας της μάζας των εργατών» μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τον όρο, ότι δε θα περιοριζόμαστε στην «πολιτική ζύμωση σε οικονομικό έδαφος». Κι ένας από τους βασικούς όρους για την αναγκαία επέκταση της πολιτικής ζύμωσης είναι η οργάνωση ολόπλευρων πολιτικών αποκαλύψεων. Η πολιτική συνείδηση και η επαναστατική δραστηριότητα των μαζών δεν μπορούν να καλλιεργηθούν διαφορετικά, παρά μόνο με τις αποκαλύψεις αυτές. Συνεπώς, η τέτοιου είδους δράση αποτελεί μια από τις σπουδαιότερες λειτουργίες ολόκληρης της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, γιατί και η ύπαρξη πολιτικής ελευθερίας δεν εξαλείφει καθόλου, την ανάγκη των αποκαλύψεων, αλλά απλώς μετατοπίζει κάπως τη σφαίρα κατεύθυνσης τους. Λογουχάρη, το γερμανικό κόμμα δυναμώνει ιδιαίτερα τις θέσεις του και επεκτείνει την επιρροή του, ακριβώς χάρη στην αμείωτη δραστηριότητα με την οποία διεξάγει την εκστρατεία των πολιτικών αποκαλύψεων. Η συνείδηση της εργατικής τάξης δεν μπορεί να είναι αληθινά πολιτική συνείδηση, αν οι εργάτες δεν μάθουν ν' απαντούν σ' όλες χωρίς εξαίρεση τις περιπτώσεις αυθαιρεσίας και καταπίεσης, βίας και κατάχρησης, οποιεσδήποτε τάξεις κι αν αφορούν οι περιπτώσεις αυτές• και μάλιστα, ν' απαντούν από σοσιαλδημοκρατική κι όχι από οποιαδήποτε άλλη σκοπιά. Η συνείδηση της μάζας των εργατών δεν μπορεί να είναι αληθινά ταξική συνείδηση, αν οι εργάτες δε μάθουν σε συγκεκριμένα και κατά πρώτο λόγο σε φλέγοντα (επίκαιρα) πολιτικά γεγονότα και περιστατικά να παρατηρούν την κάθε άλλη κοινωνική τάξη σ' όλες τις εκδηλώσεις της πνευματικής, ηθικής και πολιτικής ζωής της• αν δε μάθουν να εφαρμόζουν στην πράξη την υλιστική ανάλυση και την υλιστική εκτίμηση όλων των πλευρών της ζωής και δράσης όλων των τάξεων, στρωμάτων και ομάδων του πληθυσμού. Οποιος συγκεντρώνει την προσοχή, την παρατηρητικότητα και τη συνείδηση της εργατικής τάξης αποκλειστικά, ή έστω και κυρίως, μόνο στον εαυτό της, αυτός δεν είναι σοσιαλδημοκράτης, γιατί η αυτεπίγνωση της εργατικής τάξης συνδέεται αδιάρρηχτα με την πλήρη σαφήνεια όχι μόνο των θεωρητικών... πιο σωστό μάλιστα θάταν να πούμε όχι τόσο των θεωρητικών αντιλήψεων, για τις αμοιβαίες σχέσεις μεταξύ όλων των τάξεων της σύγχρονης κοινωνίας, όσο των αντιλήψεων για τις σχέσεις αυτές, που έχουν αποχτηθεί με την πείρα της πολιτικής ζωής. Να γιατί είναι τόσο πολύ επιζήμια και τόσο βαθιά αντιδραστική ως προς την πραχτική της σημασία η ιδέα που κηρύχνουν οι «οικονομιστές» μας, ότι η οικονομική πάλη είναι το πιο πλατιά χρησιμοποιήσιμο μέσο για να τραβηχτούν οι μάζες στο πολιτικό κίνημα. Για να γίνει σοσιαλδημοκράτης ένας εργάτης, πρέπει να έχει σαφή εικόνα της οικονομικής φύσης και της κοινωνικοπολιτικής φυσιογνωμίας του τσιφλικά και του παπά, του ανώτερου αξιωματούχου και του αγρότη, του φοιτητή και του αλήτη, να ξέρει τις δυνατές και τις αδύνατες πλευρές τους, πρέπει να μπορεί να καταλαβαίνει τις συνηθισμένες φράσεις και τα κάθε λογής σοφίσματα, με τα οποία κάθε τάξη και κάθε στρώμα συγκαλύπτουν τις εγωιστικές επιδιώξεις τους και τον αληθινό «εσωτερικό» τους «κόσμο», να ξέρει να διακρίνει τι συμφέροντα αντανακλούν ορισμένοι θεσμοί και νόμοι και πώς ακριβώς τα αντανακλούν. Αυτή όμως τη «σαφή εικόνα» δεν μπορεί να την έχεις από κανένα βιβλίο: αυτή μπορούν να σου τη δώσουν μόνο οι ζωντανές εικόνες και οι αποκαλύψεις που γίνονται με βάση τα ζωντανά ακόμη ίχνη αυτού που συμβαίνει γύρω μας στη δοσμένη στιγμή, για το οποίο μιλάει ο καθένας με τον τρόπο του ή τουλάχιστο το ψιθυρίζει ο καθένας, πράγμα που εκφράζεται στα τάδε γεγονότα, στους τάδε αριθμούς, στις τάδε δικαστικές αποφάσεις κτλ. κτλ. κτλ. Οι ολόπλευρες αυτές πολιτικές αποκαλύψεις αποτελούν αναγκαίο και βασικό όρο για την καλλιέργεια της επαναστατικής δραστηριότητας των μαζών. 

Με την ευκαιρία σημειώνουμε ότι στην Ιστορία του νεότερου σοσιαλισμού αυτή είναι ίσως η μοναδική κι εξαιρετικά παρήγορη στο είδος της περίπτωση, που για πρώτη φορά ή σύγκρουση των διάφορων κατευθύνσεων μέσα στο σοσιαλισμό έχει μετατραπεί από εθνική σε διεθνή. Στο παρελθόν οι διαμάχες ανάμεσα στους λασσαλικούς καί στους αϊζεναχικούς, ανάμεσα στους γκεντιστές και στους ποσσιμπιλιστές, ανάμεσα στους φαβιανούς και στους σοσιαλδημοκράτες, ανάμεσα στους «ναροντοβόλτσι» και στους σοσιαλδημοκράτες παρέμεναν καθαρά εθνικές φιλονικίες, αντανακλούσαν καθαρώς εθνικά χαρακτηριστικά και γίνονταν, ας πούμε, σε διαφορετικά επίπεδα. Σήμερα (αυτό είναι τώρα πια ολοφάνερο) οι άγγλοι φαβιανοί, οι γάλλοι μινιστεριαλιστές, οι γερμανοί μπερνσταϊνικοί, οι ρώσοι κριτικοί όλοι τους αποτελούν μια οικογένεια, όλοι τους επαινούν ο ένας τον άλλο, διδάσκονται ο ένας από τον άλλο και όλοι μαζί ξεσπαθώνουν ενάντια στο «δογματικό» μαρξισμό. Ισως σ' αυτή την πρώτη, πραγματικά διεθνή, σύγκρουση με το σοσιαλιστικό οπορτουνισμό η διεθνής επαναστατική σοσιαλδημοκρατία να δυναμώσει αρκετά, ώστε να βάλει τέρμα στην πολιτική αντίδραση πού ήδη από καιρό βασιλεύει στην Ευρώπη.* Ο τρέιντ-γιουνιονισμός δεν αποκλείει καθόλου την «πολιτική», όπως νομίζουν καμιά φορά. Τα τρέιντ-γιούνιον έκαναν πάντα μια ορισμένη πολιτική ζύμωση και πάλη (όχι όμως σοσιαλδημοκρατική). Στο επόμενο κεφάλαιο θα μιλήσουμε για τη διαφορά ανάμεσα στην τρέιντ-γιουνιονιστική και στη σοσιαλδημοκρατική πολιτική.



πηγή: Παναγιώτης Βήχος