Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

29.4.14

Σχετικά με την ελληνική κατάσταση

( όταν τα λέει το ΚΚΕ - το ΚΚΕ ταυτίζει τη ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όταν τα λέει ο Μπαντιού για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ τα δημοσιεύει. Άβυσσος το πολιτικό μυαλό του "αριστερού Αριστερού" - νέος δημοσιογραφικός όρος )



Συνέντευξη του Αλαίν Μπαντιού στη Μαρία Κακογιάννη, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του τόμου «Το ελληνικό σύμπτωμα».


Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις νήσος, στα ελληνικά, ο τόμος Το ελληνικό σύμπτωμα, σε επιμέλεια Μαρίας Κακογιάννη. Τα κείμενα του τόμου, με θεματικούς άξονες την κρίση, το χρέος, τα κινήματα και η Αριστερά έχουν γράψει οι: Κ. Δουζίνας, Δ. Κουσουρής, Ε. Μπαλιμπάρ, Α. Μπαντιού, Τ. Νέγκρι, Ε. Παπαγεωργίου, Ζ. Ρανσιέρ-Μ. Κακογιάννη, Γ. Σταυρακάκης, Μ. Τερέ, Δ. Χριστόπουλος. Με την ευκαιρία αυτή, η Μαρία Κακογιάννη, συζητάει με τον Αλαίν Μπαντιού.
****
 Έχετε υποστηρίξει η έννοια της «Αριστεράς» είναι, κατά κάποιον τρόπο, ένα είδος «δομικής απάτης «(imposture)». Γιατί;
 Η «Αριστερά» είναι μια εντελώς εσωτερική έννοια του κράτους, που ορίζεται με αφετηρία το κράτος, και όχι την πολιτική, την πολιτική υποκειμενικότητα. Περιγράφει τις δυνάμεις οι οποίες, έχοντας συνάψει σιωπηρά μια συμφωνία με την κυρίαρχη ολιγαρχία, θέλουν να διαχειριστούν το κράτος, σε εναλλαγή με τους συνήθεις αφέντες, τους άμεσους αντιπροσώπους αυτής της κυρίαρχης ολιγαρχίας που ονομάζουμε «Δεξιά». Από το τέλος του 19ου αιώνα, η έννοια αυτή παγιώθηκε και σημαίνει πιο συγκεκριμένα, μέσα στο κοινοβουλευτικό πλαίσιο, τα κόμματα που πρεσβεύουν ότι αποτελούν μια «εναλλακτική» εκλογική πρόταση στην κυριαρχία της «Δεξιάς». Ωστόσο, μέσα σε ενάμιση αιώνα, καμία απολύτως ιστορική εμπειρία δεν έχει επιβεβαιώσει αυτό τον ισχυρισμό της Αριστεράς. Έχουμε, αντίθετα, πολλά παραδείγματα όπου η άνοδος της Αριστεράς στην εξουσία επέτρεψε να γίνουν αποδεκτές από τον λαό νεοφιλελεύθερες «μεταρυθμίσεις» που η Δεξιά αδυνατούσε να περάσει ή ακόμα και η δέσμευση της χώρας σε αποικιακούς πολέμους ή οικτρές αυτοκτατορικές αποστολές. Η τάση αυτή έχει επιδεινωθεί σημαντικά τα τριάντα τελευταία χρόνια, σε βαθμό που έχει γίνει αδύνατο να διακρίνουμε την Αριστερά και τη Δεξιά, ακόμα και σε δευτερεύοντα σημεία της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης.
 Μπορούμε να το καταλάβουμε αν με αυτό τον τρόπο βάζετε στο στόχαστρο την ψευδο-αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας. Θα μπουρούσε όμως κανείς να σας αντιτάξει ότι αυτή δεν είναι η αληθινή Αριστερά, η «αριστερή Αριστερά». Τι σας εμπνέει λοιπόν αυτή η αληθινή Αριστερά στην εξουσία;
Από την κατάρρευση των –δεσποτικών και γραφειοκρατικών– σοσιαλιστικών κρατών, η παγκόσμια κατάσταση κυριαρχείται πλήρως από την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Στο πλαίσιο αυτό, η παραδοσιακή Αριστερά έχει ενσωματώσει τόσο την κοινοβουλευτική συναίνεση με την κυρίαρχη ολιγαρχία που δεν καταφέρνει πια να συσπειρώσει γύρω της τις πλατιές λαϊκές μάζες, εντάσσσοντάς τις στη συναίνεση αυτή. Το ΠΑΣΟΚ και το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι, εμφανέστατα, οι υπάκουοι μαθητές του νεοφιλελευθερισμού, θεμελιώδους δόγματος της κυρίαρχης ολιγαρχίας από τις αρχές του 21ου αιώνα. Υπάρχει επομένως ένας καινούριος χώρος για καινούριους σχηματισμούς της «Αριστεράς», όπως επίσης και για καινούριους φασιστικούς σχηματισμούς. Οδεύουμε προς μια δόμηση του κοινοβουλευτικού και κρατικού πεδίου γύρω από τέσσερις δυνάμεις: τα δύο παραδοσιακά κόμματα, τα λεγόμενα «κυβερνητικά», της Δεξιάς και της Αριστεράς, και δύο κόμματα στα άκρα, η άκρα Αριστερά και η άκρα Δεξιά.
Ωστόσο, σήμερα, η νέα αυτή Αριστερά αντικαθιστά απλώς την παλαιά, στον βαθμό που έχει όλα τα αρνητικά της χαρακτηριστικά. Καταρχάς, έχει εγκαταλείψει την κομμουνιστική ιδέα, δηλαδή τη δημόσια διακηρυγμένη, κεντρική αντίληψη ότι είναι απαραίτητη μια ριζική αλλαγή της κοινωνικής οργάνωσης και –για να θέσουμε το κοινό αγαθό στην κεντρική θέση– η καταστροφή της ίδιας της βάσης της ολιγαρχικής εξουσίας, δηλαδή της ιδιωτικής ιδιοκτησίας του συνόλου των μεγάλων μέσων παραγωγής, ανταλλαγής και πίστωσης. Ύστερα, συντηρεί τον μύθο που οδηγεί στην αποστράτευση, σύμφωνα με τον οποίο η εκλογική διαδικασία, που συνιστά τον τρόπο διακυβέρνησης σε όλες τις προχωρημένες καπιταλιστικές χώρες, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για «επαναστατικούς» σκοπούς, κάτι που έχει αποδειχθεί πολιτική παγίδα εδώ και δύο σχεδόν αιώνες. Τέλος, ισχυρίζεται ότι μια εθνική αναδίπλωση μπορεί να παράσχει ένα καταφύγιο ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, ενώ ήδη από τον Μαρξ ξέρουμε ότι οι προλετάριοι πρέπει να διακηρύσσουν ότι δεν έχουν πατρίδα κι ότι μπορούμε να βγούμε από τις κρίσεις μόνο με τον πιο αδιάλλακτο διεθνισμό. Και είναι ακόμα πιο αληθινό σήμερα, που σημαντικό μέρος του προλεταριάτου, σε όλες τις χώρες, έρχεται από την Αφρική, τις εγκαταλελειμμένες χώρες της Ανατολής, τα βάθη της Ασίας… Το σύγχρονο προλεταριάτο είναι πρωτίστως νομαδικό και αποτελεί πραγματικά αντιδραστική θέση να του προτείνουμε έναν εθνικό μύθο σαν καταφύγιο.
Κατά συνέπεια, από τους σχηματισμούς που τοποθετούνται στα αριστερά της Αριστεράς δεν μπορούμε να περιμένουμε παρά μόνο αποχρώσεις, λεπτομέρειες, μια ελάχιστη επιπλέον αναδιανομή, αλλά καμία θεμελιώδη αλλαγή της κυρίαρχης καπιταλιστικής λογικής.
 Έχετε αναφερθεί συχνά στο σύνθημα του γαλλικού Μάη «Εκλογές = παγίδα για μαλάκες». Ωστόσο, η κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα, με όλες αυτές τις διαδοχικές κυβερνήσεις υποτελείς στη νεοαποικιακή Ευρώπη, δεν είναι ίδια με αυτήν της Γαλλίας του ’68. Τι νομίζετε; Και πώς αντιλαμβάνεστε τη σχέση και τη μη σχέση ανάμεσα στα κινήματα και την εκλογική στιγμή;
Εξηγήθηκα ως προς αυτό μόλις λίγο παραπάνω. Ένα σύγχρονο πολιτικό κίνημα, πραγματικά συνδεδεμένο με τις λαϊκές μάζες, ικανό να δημιουργήσει παντού πλήρως ανεξάρτητες οργανώσεις, που να διαπνέεται από μια Ιδέα του κοινού αγαθού, φορέας μιας πλήρως κοινωνικοποιημένης αντίληψης της οικονομίας, δεν πρόκειται να πετύχει τους σκοπούς του μέσω της εκλογικής διαδικασίας, όπως αυτή λειτουργεί στην Ευρώπη. Έχει μεγάλη σημασία η δημόσια και ριζική κριτική της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» που είναι, στη Δύση, το όνομα του κράτους στην υπηρεσία της ολιγαρχίας.
 Θα μπορούσατε να κατηγορηθείτε για πολιτική απαισιοδοξία. Αν και είστε ένας ακούραστος πολιτικός αγωνιστής, μιλάτε ταυτόχρονα για μια σύγχρονη «αδυναμία».[1] Απαισιοδοξία στη θεωρία και αισιοδοξία στην πράξη είναι μια ρήση που σας ταιριάζει;
Δεν είμαι καθόλου απαισιόδοξος. Είμαι πεπεισμένος ότι η παρούσα καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση εγκαθιστά ένα σύστημα συλλογικής ζωής καθ’ όλα παθολογικό και ότι αργότερα θα μιλάνε γι’ αυτή την περίοδο — κυρίως από τη δεκαετία του 1980 μέχρι σήμερα– σαν μια εποχή αντίδρασης και παραλογισμού, που δεν μπορούσε να εγκαταστήσει κανέναν βιώσιμο κόσμο. Αυτό που υποστηρίζω είναι ότι πρέπει, ειδικά εμείς, οι «Δυτικοί», να διαχωριστούμε ριζικά από όλη τη σύγχρονη παθολογία, στην ιδεολογία, τη μαζική δράση και τις οργανωτικές διαδικασίες. Ο ελληνικός λαός, που υφίσταται έντονα τις συνέπειες της καπιταλιστικής ασθένειας, δεν πρέπει να κάνει τον υπόλοιπο κόσμο να νομίζει ότι μπορούμε να γλιτώσουμε μέσω εκλογών και «μεταρυθμίσεων». Θα ήταν κρίμα πραγματικά, με δεδομένο το κουράγιο και τη μακρά επαναστατική ιστορία αυτού του λαού.
Λέγατε πρόσφατα σε μια εκπομπή στη Γαλλία ότι δεν απεχθάνεστε να έχετε εχθρούς. Νομίζω όμως ότι υπάρχουν δύο ειδών εχθροί: ο μακρινός εχθρός που βρίσκεται απέναντι (ο νεοφιλελεύθερος, ο φασίστας κλπ.) και ο εχθρός που μας μοιάζει, σε σημείο που μερικές φορές δεν διακρίνεται από εμάς. Ποιοι είναι λοιπόν οι εχθροί που δεν απεχθάνεστε να έχετε;
Υπάρχουν, πράγματι, τόσο προφανείς εχθροί, που δεν μπορούν να μου προσφέρουν τίποτα. Τι μπορώ να μάθω από τον Σαρκοζί, τον Ολάντ, την Τρόικα, που δεν το γνωρίζω ήδη; Οι πραγματικά χρήσιμοι για μένα «εχθροί» είναι εκείνοι που, όπως ο σύντροφος Δουζίνας, έχουν πραγματικούς δεσμούς με τα κινήματα χειραφέτησης, δίνουν όμως μια ωραιοποιημένη και περιορισμένη εικόνα της σημερινής κατάστασης, αντί να αντιληφθούν ότι πρέπει σχεδόν να ξεκινήσουμε από την αρχή, όπως το έκαναν οι επαναστάτες τη δεκαετία του 1840: ιδεολογία, πολιτική κριτική, μορφές μαζικής δράσης, οργάνωση… Πρέπει να τα ξανασκεφτούμε όλα και να πειραματιστούμε. Χαίρομαι πάντα όταν έχω την ευκαιρία να απαντήσω σε όσους μου επιτίθενται ως «απαισιόδοξο», «αφηρημένο» κτλ.: «Αγαπητοί μου φίλοι, αγαπητοί μου σύντροφοι, οι προτάσεις σας όσον αφορά την τακτική δεν είναι “ρεαλιστικές”, όπως το νομίζετε, ούτε το στρατηγικό σας όραμα ότι με λίγο κλασικό μαζικό κίνημα και λίγο εκλογικό κοινοβουλευτισμό μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά. Θα πρέπει να αποδεχτείτε ότι κάτι τέτοιο δεν μοιάζει σήμερα περισσότερο αληθινό απ’ ό,τι το 1848, όταν οι επαναστάσεις σε όλη την Ευρώπη και η καθολική ψηφοφορία οδήγησαν παντού στον θρίαμβο της αντίδρασης. Δείτε προσεκτικά, εδώ, την καταστροφική κατάσταση των επαναστατών στην Αίγυπτο: η δυναμική, ενθουσιώδης και από πολλές πλευρές αξιοθαύμαστη δράση τους, εγκλεισμένη μέσα στην ιδεολογική σύγχυση και την οργανωτική αναρχία, τελικά οδήγησε απλώς στην επιστροφή των στρατιωτικών».
 Και λίγα λόγια κλείνοντας…
Κάθε πολιτική εμπειρία, κάθε λαϊκό κίνημα, ακόμα και κάθε αποτυχία, είναι εν τέλει χρήσιμα. Αλλά είναι άχρηστο να δεσμευόμαστε σε μια εμπειρία, η αχρηστία της οποίας αποδεικνύεται εδώ και καιρό. Δείτε τη Γαλλία της Αριστεράς του Ολάντ, την Αίγυπτο, την Τουρκία, τη Βραζιλία, την Αργεντινή και στοχαστείτε πάνω σ’ αυτά. Είναι αναγκαίο, απόλυτα αναγκαίο, να απομακρυνθούμε για μια μεγάλη περίοδο από κάθε συγκατάβαση στην εξουσία του κράτους όπως και κάθε θριαμβολογία που συνδέεται με τη λατρεία του κινήματος. Αυτό που μετράει είναι να εργαστούμε για να πλέξουμε, συνθήκη με συνθήκη, την οργανωμένη συνάντηση ανάμεσα στις λαϊκές μάζες όπως αυτές είναι σήμερα και την κομμουνιστική Ιδέα, όπως θα την έχουν αναδιατυπώσει οι οργανικοί διανοούμενοι.

[1]Αναφορά στον τίτλο της ομιλίας του Aλαίν Μπαντιού στο συνέδριο «Το ελληνικό σύμπτωμα» (Παρίσι, Γενάρης 2013)και του κειμένου του στον ομώνυμο τόμο.
- See more at: http://left.gr/news/shetika-me-tin-elliniki-katastasi#sthash.pc7HPC6B.dpuf

28.4.14

Διακήρυξη για την Πρωτομαγιά


Ολοκληρώθηκε πριν λίγο η δημοσιογραφική διάσκεψη της ΠΕΟ και των Τ/κυπριακών Συνδικάτων. Ακολουθεί η κοινή διακήρυξη την οποία στηρίζουν και προσυπογράφουν 54 κόμματα και οργανώσεις των δύο κοινοτήτων!!
Διακήρυξη για την Πρωτομαγιά
Μαζί με την εργατική τάξη σ’ ολόκληρο τον κόσμο τιμούμε την παγκόσμια μέρα του αγώνα και της αλληλεγγύης των εργαζομένων και οι κύπριοι εργαζόμενοι.
Τιμούμε την κόκκινη Εργατική Πρωτομαγιά αποδίδοντας φόρο τιμής στους πρωτοπόρους εργάτες, ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους οι οποίοι μέσα από τους κοινούς σκληρούς ταξικούς αγώνες τις δεκαετίας του 1940 πέτυχαν θεμελιακές κατακτήσεις για την εργατική τάξη της Κύπρου όπως η κοινωνική ασφάλιση, το οκτάωρο, το δικαίωμα της οργάνωσης.
Μετά από 56 χρόνια από τις φασιστικές επιθέσεις που έγιναν κατά των πρωτοπόρων εργατών την 1η Μαΐου 1958, τιμούμε οι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι εργαζόμενοι την Ημέρα της Ενότητας, του Αγώνα και της Αλληλεγγύης των εργαζομένων, διοργανώνοντας μαζί στην Λευκωσία την 1η Μαΐου 204, ΚΟΙΝΗ εκδήλωση.
Η Πρωτομαγιά του 2014 βρίσκει τους εργαζόμενους στον τόπο μας αντιμέτωπους με σημαντικά γεγονότα.
Στον κοινωνικοοικονομικό τομέα τόσο οι ελληνοκύπριοι όσο και οι τουρκοκύπριοι εργαζόμενοι βιώνουν τα αποτελέσματα των σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Στο νότο οι εργαζόμενοι και η κοινωνία ευρύτερα βιώνουν τα αποτελέσματα του μνημονίου που συμφώνησε η κυβέρνηση Αναστασιάδη με την Τρόικα. Ύφεση, δραματική αύξηση της ανεργίας, αύξηση της φτώχειας, περικοπές στην παιδεία, την υγεία, το κοινωνικό κράτος, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, απορρύθμιση της εργασίας με δραματικές βίαιες αλλαγές σε μισθούς και ωφελήματα είναι το αποτέλεσμα των πολιτικών που ακολουθούνται.
Στο βορρά παρόμοια κατάσταση βιώνουν οι εργαζόμενοι ως αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας που επιβάλλονται από την Τουρκία.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση και οι συνέπειες της αναδεικνύουν ακόμα πιο έντονα τα κοινά ταξικά συμφέροντα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων εργαζομένων και την ανάγκη εντατικοποίησης των αγώνων τους ενάντια στις πολιτικές της λιτότητας και της κατάργησης των κατακτήσεων των εργαζομένων. Αναδεικνύουν την ανάγκη κοινού αγώνα και αλληλεγγύης των εργαζομένων.
Η φετινή Πρωτομαγιά χαρακτηρίζεται και από την επανέναρξη της διαδικασίας των διακοινοτικών συνομιλιών για επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Οι Οργανώσεις μας θεωρούν θετική εξέλιξη την επανέναρξη των συνομιλιών. Είναι ξεκάθαρο ότι ο δρόμος των συνομιλιών είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να μας οδηγήσει σε ειρηνική και συμφωνημένη λύση.
Παραμένουμε σταθερά δεσμευμένοι στην προσπάθεια για λύση δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας, με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια, μια διεθνή προσωπικότητα και με πολιτική ισότητα των δυο κοινοτήτων όπως αυτή έχει περιγραφεί στις σχετικές αποφάσεις των Η.Ε. Μια αμοιβαία αποδεκτή συμφωνημένη λύση που να εκφράζει τα συμφέροντα των Κυπρίων, είναι ο κοινός στόχος των ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων εργαζομένων.
Η επανέναρξη των συνομιλιών για επίλυση του κυπριακού θέτει μπροστά μας το καθήκον της εντατικοποίησης και ενίσχυσης των κοινών δράσεων μεταξύ των ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων εργαζομένων και ταυτόχρονα της εντατικοποίησης του αγώνα ενάντια στον εθνικισμό, ρατσισμό, σωβινισμό ενάντια στην διαίρεση.
Καλούμε τους εργαζόμενους της Κύπρου ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους να συσπειρωθούν γύρω από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα του τόπου μας.
Να αγωνιστούμε ενωμένοι.
- Ενάντια στις πολιτικές της λιτότητας της απορρύθμισης της εργασίας, της αποδόμησης του κοινωνικού κράτους
- Να προστατέψουμε τις εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις που μας παρέδωσαν οι πρωτοπόροι τουρκοκύπριοι και ελληνοκύπριοι συνδικαλιστές.
- Ενάντια στα μνημόνια της Τρόικας και της Τουρκίας
Να αγωνιστούμε ενωμένοι για λύση του κυπριακού, για επανένωση του τόπου και του λαού μας. Για να τερματιστούν οι πόλεμοι και οι σφαγές ανθρώπων που προκαλεί ο ιμπεριαλισμός στην περιοχή μας και στον κόσμο για τα δικά του συμφέροντα.
Ο φετινός κοινός Πρωτομαγιάτικος Γιορτασμός που διοργανώνουμε οι οργανώσεις ΠΕΟ, DEV-IS, KTOS, KTOEOS, BES και KTAMS την 1η του Μάη η ώρα 7.00 μ.μ. στο γήπεδο της Τσετίν Καγιά, στέλλει από την μια άκρη της Κύπρου ως την άλλη, το δυνατό μήνυμα ενότητας και αντίστασης των εργαζόμενων της Κύπρου.
Ενωμένοι για τα δίκαια των εργαζομένων, ενωμένοι για το δίκαιο της Κύπρου.
29/04/2014
Κόμματα και Οργανώσεις που στηρίζουν την εκδηλώση και προσυπογράφουν την διακήρυξη 
PEO, DEV-İŞ, KTOS, KTOEÖS, KTAMS, BES, AKEL, Republican Turkish Party – CTP, BKP, YKP, DKB, TDP,KSP, EDON, POGO, EKA, ERAS, KOOP-SEN, ÇAĞ-SEN, BASIN-SEN, GÜÇ-SEN, DAÜSEN, DAÜ-BİR-SEN, TIPİŞ, Devrimci Genel-İş , Emek-İş, Petrol-İş, Mağusa Türk Genel-İş, Proodeftiki Primary School Teachers movement, Proodeftiki Secondary School Teachers movement, Limassol Civil Initiative ‘Solution-Reunification-Peace”, United Turkish Cypriot and Greek Cypriot Teachers Platform, New Cyprus Association, Bi-Communal Peace Initiative, Left Wing, NEDA, Workers Democracy, KISA, Cyprus peace council, Citizens movement against privatizations and austerity, Mezopotamya Kültür Derneği, Üretim merkezi Kültür Derneği, Baraka Kültür Merkezi, Boran Kültür Merkezi, Kıbrıs Pir Sultan Abdal Kültür Derneği, Alevi Kültür Merkezi, Association of Historical Dialogue and Research, IKME, Socialist initiative, Cypriot voice, Cyprus Writers’ Union, “Together We Can” Bi-communal Initiative of Relatives of Missing Persons, Satyriko theatre, Enorasis Cultural club.
ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ
PEO, DEV-İŞ, KTÖS, KTAMS, KTOEÖS, BES

26.4.14

Friede und Versöhnung (ή «η Αποκλιμάκωση», νέο διδακτικό δράμα)


«Осторожно русскіє: Місце окупанта у клітці!»: Προσοχή Ρώσοι! Κλείστε τον κατακτητή στο κλουβί!
«Осторожно русскіє: Місце окупанта у клітці!»:Προσοχή Ρώσοι! Κλείστε τον κατακτητή στο κλουβί! (Κίεβο,23/4)
Τέχνη και κουλτούρα της νέας ουκρανικής εθνοφασιστικής «ιντελιγκέντσιας»: Στις 23 Απριλίου στο κέντρο σύγχρονης τέχνης «M17» παρουσιάστηκε ένα «εικαστικό δρώμενο» όπου απεικονίζονταν οι ρωσόφωνοι κάτοικοι τής νοτιοανατολικής Ουκρανίας. Τα «ζωντανά εκθέματα» ήταν κλεισμένα σε κλουβιά στα οποία είχαν αναρτηθεί πινακίδες που ανέγραφαν: «Απαγορεύεται να ταΐζετε τους ρώσους» και «Προσοχή ρώσοι». Τα δρώμενα αυτού τού είδους είναι αντάξια τού απάρτχαϊντ ή τής ναζιστικής προπαγάνδας. Θα έλεγε ακόμη κανείς ότι παραπέμπουν συνειδητά στις πρακτικές τής Κου Κλουξ Κλαν. — Άλλη μια πρωτοβουλία (ή «προβοκάτσια», όπως αποκαλείται από τους ίδιους τους διοργανωτές τού «δρώμενου») από τις πολλές που έχει να επιδείξει το «μέτωπο» τής χούντας, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο το στίγμα των προθέσεών του. Όσο περισσότερο αποκαλύπτεται η έκταση τής ρωσοφοβίας που επικρατεί στα δυτικά τής χώρας, τόσο περισσότερο κατανοεί κανείς τη δήλωση τού προέδρου τού «Ρωσικού Συλλόγου Ντονμπάς»,[*] η οποία δημοσιεύθηκε σε προηγούμενη ανάρτηση και στην οποία μας εξηγεί ότι οι ρωσόφωνοι αισθάνονται όπως οι εβραίοι υπό τον Χίτλερ… Και όλα αυτά με τις ευλογίες των ΗΠΑ και, κατά συνέπεια, και τής λαμπρής σφουγγοκωλάριας κυβέρνησής μας [Ολάντ].
[*] Μάλλον πρόκειται για φιλολογικό σύλλογο.
«УКРАЇНСЬКИЙ КУЛЬТУРНИЙ ФРОНТ»: Ουκρανικό Πολιτισμικό Μέτωπο

Αντι-Δρώμενο ΙΙ: «Τι θέλει ο πισινούλης σας!»

24.4.14

Μια φορά και έναν καιρό, ένας σοφός άνθρωπος δεν είπε τίποτα.

Το κείμενο που αναδημοσιεύω μπορεί να χαρακτηριστεί και ως λάιτ. Το αναδημοσιεύω όμως γιατί με αντιπροσωπεύει και με εκφράζει. Το αναδημοσιεύω επίσης για να πω, πως κατά την άποψη μου, μετά τα τελευταία  γεγονότα στο ματς ΑΠΟΕΛ-ΑΕΛ όπου ένας οπαδός έχασε το μάτι του, πρέπει να σταματήσει η χρηματοδότηση του ποδοσφαίρου ή έστω πρέπει να μειωθεί στο ελάχιστο και πρέπει να δωθούν χρήματα στον πολιτισμό και στη παιδεία. Αντί της χρηματοδότησης στα σωματεία και στο σωματείο ΑΕΛ ( αφού είμαι Λεμεσιανή ) εγώ προτιμώ να σωθεί η βιβλιοθήκη της Λεμεσού που καταρρέει. Έστω κι αν οι βιβλιοθήκες δεν σπρώχνουν τους νέους στην οπαδοποίηση και στην τυφλότητα και δεν εξυπηρετούν τη συσσώρευση ψήφων και ψηφοφόρων. Εξυπηρετούν όμως το λαό. Με την αληθινή σημασία της έννοιας "λαός" και όχι με την έννοια που της αποδίδουν κάθε φορά τα κάθε λογής επιχειρηματικά ποδοσφαιρικά σωματεία.


11 λόγοι για να ερωτευτείς έναν βιβλιόφιλο ( αντί ένα ποδοσφαιρόφιλο )




Πώς αναγνωρίζεις έναν άνθρωπο που διαβάζει; Ας ξεχάσουμε επιτέλους τα στερεότυπα.
Ο βιβλιόφιλος δεν είναι απαραίτητα αυτός που κουβαλάει ένα βιβλίο πάντα μαζί του στην τσάντα ή αυτός που διαβάζει όρθιος στο μετρό μέσα στο στριμωγμένο πλήθος που δεν μπορεί να πάρει ανάσα, ακουμπώντας τον σελιδοδείκτη στο μάτι της απελπισμένης διπλανής κυρίας. Μπορεί να είναι, μπορεί και να μην είναι.

Δεν είναι απαραίτητα αυτός που συχνάζει στις βιβλιοθήκες. Θα τον πετύχεις σίγουρα, όμως, να κοιτάζει τις βιτρίνες ενός βιβλιοπωλείου με την ίδια λάμψη στα μάτια που έχει ένα παιδί κοιτάζοντας παιχνίδια ή γλυκά. Είναι αυτός που θα μπει στο βιβλιοπωλείο για να ρίξει μια ματιά, ακόμα κι αν δεν έχει λεφτά να αγοράσει τίποτα. Θα μπει γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. 

bibliofilos2Δεν είναι απαραίτητα αυτός που ξοδεύει όλα του τα λεφτά σε βιβλία και ποτέ σε ρούχα, όπως συνηθίζουν να λένε. Δε θα δεις στον δρόμο έναν με βρώμικα σκισμένα ρούχα και θα πεις «Α! Να ένας βιβλιόφιλος»! Δε χρειάζεται το όνομά του να είναι σπάνιο, κακόηχο και διανοουμενίστικο. Μπορεί να λέγεται Νίκος ή Μαρία.

Δεν είναι απαραίτητο να έχει διαβάσει όλα τα κλασικά αριστουργήματα. Ο Mark Twain έλεγε πως «κλασικό λέμε το βιβλίο που όλοι επαινούν αλλά κανείς δεν διαβάζει». Ο πραγματικός βιβλιόφιλος διαβάζει τα πάντα. Και, ναι, μπορεί να μην έχει τελειώσει ποτέ τον «Οδυσσέα» του James Joyce και το «Καθώς ψυχορραγώ» του William Faulkner.

Ο αληθινός βιβλιόφιλος είναι, συνήθως, συλλέκτης. Το δωμάτιό του συχνά είναι γεμάτο βιβλία και οι στοίβες χρησιμεύουν ως τραπεζάκια, σκαμπό, κρεμάστρες. Από τα βιβλία που έχει μπορεί να έχει διαβάσει μόλις τα μισά. Δεν σταματάει να αγοράζει και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να το κάνει- γιατί κάθε βιβλίο είναι και θέμα timing. Κάποια από αυτά θα τα διαβάζει πάντα στη ζωή του, γιατί ξέρει πως κάθε φορά θα είναι ένας άλλος άνθρωπος και θα ανακαλύψει κάτι καινούριο.

Τον αληθινό βιβλιόφιλο θα τον αναγνωρίσεις στην κουβέντα- και θα είναι αυτός που στην παρέα μιλάει λιγότερο, γιατί δεν έχει ανάγκη να «φανεί διαβασμένος», γιατί οι πιο σιωπηλοί άνθρωποι έχουν το πιο θορυβώδες μυαλό. Αυτούς που μιλάνε αδιάκοπα και έχουν γνώμη επί παντός επιστητού να τους φοβάσαι. Μια φορά και έναν καιρό, ένας σοφός άνθρωπος δεν είπε τίποτα.

Και γιατί διαβάζουμε τελικά;
Διαβάζουμε για να νιώσουμε λιγότερο μόνοι. Δε θεωρώ πως το κάνουμε για να δραπετεύσουμε από την πραγματικότητα. Προσωπικά, διαβάζω για να επιβεβαιώσω πως μια πραγματικότητα που πιστεύω πως υπάρχει, υπάρχει στ’ αλήθεια- απλώς εγώ δεν την έχω ζήσει ακόμα. Διαβάζω γιατί με βοηθάει να ελπίζω.
Διαβάζω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Γιατί θέλω να καταλάβω πράγματα στα οποία δεν έχω εκτεθεί ποτέ και δεν έχω προσωπική εμπειρία. Διαβάζω όταν είμαι ήρεμη και όταν είμαι θυμωμένη με όλο τον κόσμο, όταν έχω απογοητευτεί από τους ανθρώπους. Διαβάζω γιατί με βοηθάει να ελπίζω.

Διαβάζω γιατί είμαστε φτιαγμένοι από σάρκα και οστά αλλά και από σκέψεις, από συναισθήματα, από απωθημένα, από σοκολάτα, από όνειρα, από λέξεις. Ο Oscar Wilde έλεγε πως «αυτό που διαβάζεις όταν δεν είσαι αναγκασμένος να το κάνεις, είναι αυτό που καθορίζει τι θα γίνεις όταν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς». Δεν είναι απαραίτητο να θυμάσαι όλα τα βιβλία που έχεις διαβάσει, όπως δεν είναι απαραίτητο να θυμάσαι και όλα τα φαγητά που έχεις φάει. Ακόμα και αν δεν τα θυμάσαι, όμως, είναι αυτά που σε έκαναν αυτό που είσαι.


11 λόγοι να ερωτευτείς κάποιον που διαβάζει

1. Γιατί δεν του αρέσει να παίζει παιχνίδια.
Γιατί δεν νιώθει την ανάγκη να υποδυθεί κανέναν χαρακτήρα- τους έχει όλους στα βιβλία του. Γιατί πιστεύει τον Oscar Wilde όταν λέει «Να είσαι ο εαυτός σου. Όλες οι άλλες θέσεις είναι πιασμένες». Θα σου μιλήσει ευθέως και θα σου πει την αλήθεια κατάμουτρα. Και όποιος αντέξει.

2. Γιατί πιστεύει στις δεύτερες ευκαιρίες.
Ο βιβλιόφιλος ξέρει πως όλα έχουν αρχή και τέλος και πως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Πιστεύει, όμως, στα sequels και στις δεύτερες ευκαιρίες. Ακόμα και αν μια ιστορία τελειώσει, μπορεί να ξεκινήσει μια καινούρια με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Ξέρει πως κανένας ήρωας δεν είναι τέλειος και οι ατέλειές του είναι αυτές που τον κάνουν μοναδικό. Μαζί του μπορείς να κάνεις λάθη και να βρεις τη συγχώρεση που ψάχνεις.

3. Γιατί μαζί του μπορείς να είσαι ο εαυτός σου.
Ο βιβλιόφιλος ξέρει πως ο άνθρωπος εξελίσσεται όσο περνάει ο καιρός και δεν τον ενοχλεί αν δεν είσαι ακόμα όσα ονειρευόσουν να γίνεις. Ξέρει να περιμένει και σε προκαλεί να τολμήσεις όσα φοβάσαι για να γίνεις ο ήρωας που ονειρεύεσαι.

4. Γιατί μαζί του μαθαίνεις καινούρια πράγματα..
Πάντα θα έχει να σου πει μια ιστορία που δεν έχεις ξανακούσει, μια ιστορία που διάβασε, μια ιστορία που αγάπησε ή που μίσησε. Πάντα θα ακούσεις κάτι καινούριο και ποτέ δε θα σε αφήσει να βαρεθείς. Πιστεύει πως το σύμπαν δεν είναι φτιαγμένο από άτομα αλλά από πολλές πολλές μικρές ιστορίες. Πίστεψέ το και συ.

5. Γιατί ξέρει να ονειρεύεται.
Προσπαθεί να κάνει τη ζωή του να μοιάζει κάθε μέρα και λίγο περισσότερο με το αγαπημένο του βιβλίο. Ας ελπίσουμε μόνο πως αυτό δεν είναι δράμα και πως έχει happy ending. Αλλιώς το δράμα θα το ζήσετε παρέα.

bibiofilos3

6. Γιατί ξέρεις πώς να τον κάνεις ευτυχισμένο.
Έχει γενέθλια, γιορτή, περνάει δύσκολα; Είναι εύκολο να τον ευχαριστήσεις. Ένα βιβλίο πάντα θα του φτιάξει το κέφι και θα νιώσει πως τον καταλαβαίνεις περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Γι’αυτόν τα λόγια είναι αγάπη. Έτσι απλά.

7. Γιατί μαζί του μπορείς να συζητήσεις. 
Όχι, δεν ζητάμε όλοι από το ταίρι μας τα ίδια πράγματα-ευτυχώς. Κάποιοι από μας, όμως, θέλουμε να μπορούμε να συζητάμε με τον άλλο και αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ερωτικό από μια καλή συζήτηση. Ποτέ μην υποτιμάς τη σαγηνευτική δύναμη ενός καλού λεξιλογίου- μπορεί να κάνει τον άλλο να βγει από τα ρούχα του, με την καλή έννοια.

8. Γιατί είναι ο μόνος που θα προσπαθήσει να σε «διαβάσει».
Είναι τόσα πολλά αυτά που θες να πεις αλλά δεν τα λες, είναι τόση μεγάλη η διαφορά ανάμεσα στο σκληρό και ανθεκτικό χαρακτήρα που θες να παρουσιάζεις από το ευάλωτο μικρό παιδί που έχεις μέσα σου. Ο βιβλιόφιλος είναι αυτός που θα θελήσει να ψάξει πέρα από την επιφάνεια, είναι αυτός που θα θελήσει να σε «διαβάσει» και να λύσει το μυστήριο. Του αρέσουν τα δύσκολα και δε φοβάται να σε γνωρίσει πραγματικά ούτε να σε αφήσει να γνωρίσεις εκείνον. Είναι αυτός που θα βουτήξει στα πιο σκοτεινά μέρη της ψυχής σου και θα βάλει τους δαίμονές σας να παίξουν παρεούλα.

9. Γιατί είναι αξιολάτρευτος.
Γιατί είναι αυτός που θα συγκλονιστεί από τη χαρά του όταν βρει το βιβλίο που έψαχνε για τόσο καιρό ή όταν ανακαλύψει ένα άγνωστο βιβλίο κάποιου αγαπημένου του συγγραφέα. Και θα κάνει σαν μικρό παιδί (δε λέω «με την καλή έννοια», γιατί για μένα μόνο αυτή υπάρχει).

10. Γιατί δεν θα αγκιστρωθεί πάνω σου.
Του αρέσει να έχει χρόνο για τον εαυτό του, αγαπάει τη μοναξιά. Δε θα αγκιστρωθεί πάνω σου, δε θα σε κάνει να νιώσεις πως πνίγεσαι, θα σου αφήσει το χώρο που χρειάζεσαι για να αναπνεύσεις. Μπορεί να μην είσαι το κέντρο του σύμπαντός του αλλά- πίστεψέ με- θα είναι για καλό.

11. Γιατί δεν είναι του φαίνεσθαι.
Όταν διαβάζεις, δεν ερωτεύεσαι τον ήρωα για την εξωτερική του εμφάνιση αλλά για τις σκέψεις του και τα λόγια του. Ο βιβλιόφιλος έχει συνηθίσει έτσι και δεν κοιτάει τους ανθρώπους επιφανειακά.

Ερωτεύσου έναν άνθρωπο που διαβάζει. Ή, ακόμα καλύτερα, ερωτεύσου έναν άνθρωπο που γράφει. Πήγαινε κοντά σε εκείνον που ξέρει να εξερευνά αυτό που φοβάται περισσότερο.

Πώς συμβαίνει στα μπαρ που πλησιάζεις έναν άνθρωπο για να μιλήσετε και να γνωριστείτε και τον κερνάς ένα ποτό; Γιατί δεν μπορεί να συμβεί αυτό και στα βιβλιοπωλεία; Πλησίασε κάποιον, μίλα του και κέρνα τον ένα βιβλίο που αγαπάς. Αν είναι αυτός/αυτή που ψάχνεις, θα το εκτιμήσει πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Εγώ θα τρελαινόμουν απ’ τη χαρά μου.

Όχι, το να διαβάζει κάποιος δεν τον κάνει απαραίτητα καλύτερο άνθρωπο για σχέση. Και κανείς δεν έχει πει ποτέ «Μου αρέσεις πολύ αλλά δεν έχεις διαβάσει το Πόλεμος και Ειρήνη, γι’αυτό δεν νομίζω πως θα τα βρούμε». Δεν έχω σκοπό να εξιδανικεύσω κανέναν τύπο ανθρώπου, μόνο και μόνο γιατί δεν πιστεύω σε «τύπους». Είναι, όμως, και μερικά χαρακτηριστικά στα οποία δεν μπορείς να αντισταθείς. Σε άλλους αρέσουν τα γυμνασμένα μπράτσα, σε άλλους αρέσουν τα γυμνασμένα πόδια. Εμένα μου αρέσουν τα διαβασμένα αγόρια. Α! Ναι! Και τα μούσια. Αλλά αυτό δεν ταιριάζει στο θέμα μας.

Λουκία Μητσάκου



πηγή: Thessaloniki Arts and Culture