Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

31.3.14

Βρείτε τις διαφορές.

Βρείτε τις διαφορές στις δύο φωτογραφίες.

Παράδειγμα:

1.  Στη δεύτερη φωτογραφία είναι μεγαλύτερα τα γένια
2. Στη δεύτερη φωτογραφία καρταμοθωρεί* ενώ στην πρώτη ποζάρει.
3. Στην πρώτη επικρατεί "ο κόκκινος δαίμονας" και στη δεύτερη ο "μπλε".
4. Στην πρώτη υπάρχει "κάδρο" ενώ στην δεύτερη "ανοιχτός ορίζοντας κόντα σε θαλάσσια οικόπεδα".

Συνεχίστε τον κατάλογο μέχρι να βρείτε τουλάχιστον δέκα βασικές διαφορές.

* καρταμοθωρεί ( από το κάρδαμο και το βλέπω/θωρώ -  σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις η υπερκατανάλωση κάδραμου θολώνει την κρίση )







28.3.14

Κοινή Πρωτομαγιά ξανά μετά το 1958


 ΚΟΙΝΗ ΤΑΞΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ - ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΦΑΣΙΣΜΟΥ - ΣΤΗΡΙΞΗ ΛΥΣΗΣ ΣΤΗΝ ΒΑΣΗ ΑΡΧΩΝ. ΤΑ ΤΑΞΙΚΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ..
Κοινή Ανακοίνωση Τύπου
ORTAK BASIN AÇIKLAMASI
27.3.2014

Με πρωτοβουλία της ΠΕΟ και της DEV-İŞ συναντήθηκαν σήμερα στα κεντρικά γραφεία της DEV-İŞ οι ε/κ και τ/κ συντεχνίες - ΠEO, DEV-İŞ, KTAMS, KTÖS, KTOEÖS και BES- που είναι μέλη της ΠΣΟ.

Στην συνάντηση συζητήθηκαν η εκδήλωση για την 1η Μαΐου 2014, διεθνή μέρα αγώνα και αλληλεγγύης των εργατών, η νέα διαδικασία στο Κυπριακό αλλά και για τις συνέπειες των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που επιβάλλονται στους εργαζόμενους και στις δυο πλευρές της Κύπρου.

Εξετάστηκε η ανάγκη της εντατικοποίησης των αγώνων των εργαζομένων ενάντια στις οικονομικές επιβολές που γίνονται στο Νότο από την Τρόικα και στο Βορρά από την Τουρκία με στόχο την εξαφάνιση πολλών κατακτήσεων που απόκτησαν οι εργαζόμενοι με μεγάλους αγώνες και συζητήθηκε επίσης η ανάγκη της ενίσχυσης της διεθνούς αλληλεγγύης

Συζητήθηκε η κατάσταση που διαμορφώνεται στο Κυπριακό σε σχέση με νέα διαδικασία που ξεκίνησε και ο ρόλος των συνδικαλιστικών οργανώσεων σε αυτό το πλαίσιο. Οι οργανώσεις μας συνεχίζουν να είναι σταθερά δεσμευμένες στην προσπάθεια για την λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας στην οποία θα υπάρχει μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια, μια διεθνή ταυτότητα και πολιτική ισότητα των δυο κοινοτήτων όπως περιγράφεται στις σχετικές αποφάσεις των ΗΕ.

Ο ρατσισμός και ο σοβινισμός είναι αρρώστιες και το αντίδοτο ενάντια σε αυτά είναι η αγάπη για τον άνθρωπο και η ειρήνη.

Φαίνεται ξεκάθαρα ότι τα συμφέροντα των εργαζομένων και ευρέων λαϊκών μαζών είναι σε μια λύση στην χώρα μας που θα επιτευχτεί σε αυτό το πλαίσιο. Όμως από την άλλη, επίσης φαίνεται ότι οι μικρές διασπαστικές ομάδες με σοβινιστικά αισθήματα οι οποίες τροφοδοτούνται από την συνέχιση του στάτους κβο δεν παραμένουν αδρανείς και ενοχλημένες από την φάση που έχουν εισέρθει τα πράγματα, ξεκίνησαν τις προβοκάτσιες τους.

Καταδικάζουμε με πιο έντονο τρόπο την επίθεση που έκανε η ρατσιστική οργάνωση ΕΛΑΜ σε μια φιλειρηνική εκδήλωση στην Λεμεσό στην οποία ήταν ομιλητής και ο κ. Μεχμέτ Αλί Ταλάτ και απαιτούμε να τιμωρηθούν οπωσδήποτε εκείνοι που προκάλεσαν ένταση με την συμμέτοχη τους σε εκείνη την διαδήλωση.

Ο ρατσισμός και ο σοβινισμός είναι αρρώστιες και γνωρίζοντας ότι ο σοβινισμός τροφοδοτεί πάλι τον σοβινισμό, καλούμε όλους σε σωφροσύνη. Το αντίδοτο ενάντια στο ρατσισμό και στο σοβινισμό είναι η αγάπη για τον άνθρωπο, είναι η ειρήνη. Με αυτή την συνείδηση και χωρίς δισταγμό πρέπει να αναβαθμίσουμε την απαίτηση μας για την ειρήνη και να αυξήσουμε τις δικοινοτικές μας εκδηλώσεις.

Μια κοινή συγκέντρωση Ελληνοκύπριων-Τουρκοκύπριων στην Λευκωσία στην 1η Μαΐου 2014

Οι συντεχνίες μας υπογραμμίζουν ότι σε αυτά τα πλαίσια έχουν αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη σημασία οι εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν στην Λευκωσία για τη Εργατική Πρωτομαγιά που πλησιάζει, και συναποφάσισαν να ξεκινήσουν την προεργασία, με την πρωτοπορία της ΠΕΟ και της DEV-İŞ για να γιορταστεί φέτος διαφορετικά από τις άλλες χρονιές η 1η Μαΐου.

Αντί με δυο χωριστές εκδηλώσεις στην Πρωτεύουσα να πραγματοποιηθεί Μια και Μόνη Κοινή Συγκέντρωση για την 1 Μαΐου 2014. Για την υλοποίηση αυτής της απόφασης, αποφασίστηκε η σύσταση οργανωτικής Επιτροπής στην οποία συμμετέχουν ΠΕΟ, DEV-İŞ, KTAMS, KTÖS, KTOEÖS και BES και αρχίζει τις εργασίες της από αύριο.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια θα συζητήσουμε και με άλλες οργανώσεις και θα ξεκινήσουμε την προσπάθεια για να γίνει η Συγκέντρωση της 1ης Μαΐου 2014 στο γήπεδο Τσετίνκαγια στην νεκρή ζώνη στην Λευκωσία. Περισσότερες λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν στις επόμενες μέρες.


Εκ μέρος των οργανώσεων
Πάμπης Κυρίτσης
Γενικός Γραμματέας της ΠΕΟ 
Μεχμέτ Σεϊς
Πρόεδρος της DEV-İŞ

πηγη: ΠΕΟ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΜΟ" ΤΩΝ ΑΠΟ ΚΑΤΩ




Ο Μακιαβέλλι στην «Φλωρεντινή Ιστορία» έχοντας εμπεδώσει τα μαθήματα από τον Τίτο Λίβιο και τον Θουκυδίδη, είναι ο πρώτος, ο οποίος αποκρυσταλλώνει την θέση ότι η Δημοκρατία είναι αποτέλεσμα της πάλης των φτωχών εναντίον των πλουσίων. Από τα πρώτα ιστορικά τεκμήρια αυτής της θέσης είναι η πάλη των πληβείων εναντίον των πατρικίων (5ος αιώνας πΧ) και η εξ αυτής θέσπιση του Δωδεκάδελτου (451 πΧ), ο οποίος κατοχύρωνε δημοκρατικούς συλλογικούς θεσμούς με κορυφαίο αυτό των Δημάρχων (Τribuni). Στην μακιαβελική σκέψη η Δημοκρατία δεν νοείται ως διαδικασία αντιπροσώπευσης και εκπροσώπησης κοινωνικών υποκειμένων μέσω της εκλογικής διαδικασίας, αλλά συνιστά την πραγματική συμμετοχή των υποκειμένων μέσω θεσμικών μηχανισμών και κύρια μέσω της δυναμικής που μπορεί να αναπτύξει το σύστημα εξουσίας, σε αυτό το ίδιο το σύστημα εξουσίας και κοινωνικής διεύθυνσης.

Για να καταλάβουμε τη μακιαβελική σύλληψη, ας φέρουμε το αγαπημένο στον ίδιο τον Μακιαβέλι παράδειγμα του στρατιώτη-πολίτη:

Μέσα από το περιθώριο της θουκιδίδειας αφήγησης του Πελοποννησιακού Πολέμου και μέσα από τα ιστοριογραφικά έργα του Τίτου Λίβιου, σφυρηλατείται η φιγούρα του στρατιώτη, ο οποίος εξεγείρεται εναντίον της στρατιωτικής ελίτ σε συγκυρίες, κατά τις οποίες λόγω κρίσεως έχει διακοπεί η μισθοδοσία των στρατιωτών ή υπάρχει πρόβλημα επισιτισμού εντός του στρατεύματος. Το στερεοτυπικό νομιμοποιητικό ερώτημα της εξέγερσης των απλών στρατιωτών απέναντι στους αξιωματικούς είναι το «Γιατί πολεμήσαμε;»: -Γιατί πολεμήσαμε για μία εξουσία που δεν μας θεωρεί κοινωνούς της, δεν μας δέχεται ως ισότιμα μέλη με αυτούς που δεν θυσιάσθηκαν; Με βάση αυτό ο Μακιαβέλι σκιαγραφεί μια εικόνα μιας αποτελεσματικής εξουσίας, η οποία αυξάνει την αποτελεσματικότητά της στο μέτρο που καταφέρνει να εντάξει στις λειτουργίες της τους πληβείους. Ο αποκλεισμός των πληβείων από την πολιτική κοινωνία είναι η βασική αιτία, σύμφωνα με τον Μακιαβέλι, της παρακμής της Κοινότητας της Φλωρεντίας και η αιτία της στρατιωτικής της αποτυχίας στον 16ο αιώνα, καθ’ όσον αναγκάσθηκε να βασίζεται σε μισθοφορικούς στρατούς και όχι στην φιγούρα του στρατιώτη-πολίτη – μία φιγούρα, η οποία έφερε εντός της πέρα από το πολιτικό και πολιτειακό ζήτημα, αλλά και το κοινωνικό και γι’ αυτό και εσώκλειε μεγαλύτερη δυναμική. Όντως η σύγχρονη ιστοριογραφική έρευνα αναφορικά με τις εξεγέρσεις και τις συγκρούσεις του 14ουαιώνα στον ευρωπαϊκό αστικό χώρο (κύρια σε αυτοδιοικούμενες πόλεις της Β. Ιταλίας και Φλάνδρα), ήλθε να δικαιώσει αυτήν την ερμηνεία του Μακιαβέλλι και να καταδείξει ότι το βασικό αίτημα των από κάτω πέρα από την οικονομική τους βελτίωση ήταν η είσοδό τους στην πολιτική κοινωνία.

Αυτός ο μακιαβελικός δημοκρατισμός δεν έχει την οντολογία της αστικής δημοκρατίας και του φιλελευθερισμού του 17ου-19ου αιώνα, η οποία βασίζεται στην αντιπροσώπευση και στην διάκριση πολιτικής και ιδιωτικής κοινωνίας. Είναι ένας δημοκρατισμός, ο οποίος ταιριάζει πιο πολύ στους από κάτω, με τον ίδιο τρόπο που ταιριάζει πιο πολύ στους από κάτω ο δημοκρατισμός του Σπινόζα.

Αυτού του είδους ο δημοκρατισμός θα αναδειχθεί με εμφατικό τρόπο μέσα στο καμίνι και τον επαναστατικό πειραματισμό των Αγγλικών Εμφυλίων Πολέμων του 17ου αιώνα μέσα από τις τάξεις του New Model Army, με βασικό φορέα την παράταξη των απλών στρατιωτών, τους Levellers, με κορυφαίο σκηνικό τα λεγόμενα PutneyDebates. Οι άγγλοι φτωχοί επαναστάτες θα προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα αποσυνδέοντας κατά τη διάρκεια τωνPutney Debates στην αντιπαράθεσή τους με τους αξιωματικούς, το ζήτημα του εκλογικού δικαιώματος από την κατοχή ιδιοκτησίας, προαναγγέλλοντας σχεδόν με αυτόν τον τρόπο το αίτημα, το οποίο θα θέσει με άφταστη ενάργεια ο Μαρξ στο «Εβραϊκό Ζήτημα».   

Έκτοτε θα κυλήσει πολύ νερό, ή καλύτερα πολύ αίμα στο μύλο της ιστορικής κίνησης, ούτως ώστε να φτάσουμε στην Κομμούνα του Παρισιού και στον Οκτώβρη του ’17. Ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι θεωρητικοποιώντας την ιστορική εμπειρία της Κομμούνας υπό το πρίσμα της σοβιετικής επαναστατικής εξουσίας θα σφυρηλατήσουν έναν ιστορικό δημοκρατισμό νέου τύπου-έναν εργατικό επαναστατικό δημοκρατισμό, του οποίου τα πολιτικοθεσμικά του θεμέλια βασίζονται στη συγχώνευση της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας και στη συγκρότηση ενός ενιαίου εργαζόμενου σώματος και στις αρχές της λογοδοσίας, της αιρετότητας και της ανακλητότητας. Ο αμιγώς όμως επαναστατικός χαρακτήρας αυτού του προλεταριακού δημοκρατισμού έγκειται στη δυναμική της απονέκρωσής του, την οποία εμπεριέχει οντολογικά, στην κατεύθυνση της εμπέδωσης τηςαυτοδιεύθυνσης των άμεσων παραγωγών, την οποία εξήγειλλε ο Μαρξ στην «Κριτική στο Πρόγραμμα της Γκότα».

 

26.3.14

Λάκης Παππάς ( 1938 - 2014 )




Το τραγούδι της σημαίας




Έκτορας και Ανδρομάχη




Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι




Μανούλα μου




Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Δίσκος: Παραμύθι χωρίς όνομα ( 1959 - 1965 )



Τώρα νυφούλα μου χρυσή





Ήταν καμάρι της αυγής




Νανούρισμα





Μουσική : Μάνος Χατζιδάκις
Στίχοι : Federico Garcia Lorca / μτφρ Νίκος Γκάτσος
Δίσκος : Ματωμένος Γάμος 1965















25.3.14

Ο ρόλος των μεγάλων δυνάμεων στην επανάσταση του 21


Ο Ρόλος των Μεγάλων Δυνάμεων στη θετική έκβαση της ελληνικής Επανάστασης του 1821 και στη διαμόρφωση της οικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.

Εισαγωγή.

Η ελληνική Επανάσταση και τα χρόνια που ακολούθησαν της απελευθέρωσης αποτελούν καθοριστικά γεγονότα για την μορφή που έχει σήμερα το Ελληνικό Κράτος. Μεγάλο ρόλο στα γεγονότα αυτά, εκτός από τους ίδιους τους έλληνες, έπαιξαν και οι μεγάλες Δυνάμεις της εποχής και κυρίως η Αγγλία η Γαλλία η Ρωσία και η Βαυαρία.
Παρακάτω θα προσπαθήσω να αναφερθώ στα γεγονότα ακολουθώντας περίπου τη χρονική σειρά με την οποία συνέβησαν, για το σκοπό αυτό η εργασία θα χωριστεί σε 4 μέρη. Στο πρώτο και το δεύτερο μέρος θα αναφερθώ στην σημασία που είχαν οι μεγάλες Δυνάμεις για την επιτυχία της επανάστασης και τους τρόπους με τους οποίους οι έλληνες κατάφεραν να κερδίσουν την υποστήριξη τους και να μετατρέψουν το ελληνικό ζήτημα σε ευρωπαϊκό. Στο τρίτο μέρος με σημείο εκκίνησης την απελευθέρωση της χώρας θα γίνει αναφορά στην πρώτη περίοδο πολιτικής διακυβέρνησης, αυτή του Καποδίστρια, στο πολιτικό κλίμα εκείνης της περιόδου, καθώς επίσης και στα όσα ακολούθησαν τη δολοφονία του κυβερνήτη. Στο τέταρτο μέρος θα μας απασχολήσει η περίοδος της Βαυαροκρατίας και η σχέση του στέμματος με τα κόμματα και τις Δυνάμεις(Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία). Παράλληλα  θα αναφερθούμε στι
ς οικονομικές συνθήκες και στα μεγάλα πολιτικά ζητήματα εκείνης της περιόδου.

Μέρος πρώτο: Η σημασία της υποστήριξης από τις μεγάλες δυνάμεις.

Μπορεί να ειπωθεί με ασφάλεια ότι από τη στιγμή που η ιδέα της επανάστασης έβρισκε τον επίσημο εκφραστή της με την ίδρυση της Φιλική Εταιρίας(1814), είχε ξεκινήσει και η διαδικασία αναζήτησης στήριξης σε κάποια από τις μεγάλες δυνάμεις τις εποχής. Οι συνωμότες(φιλικοί) είχαν καταλάβει ότι αν οι Έλληνες  πίστευαν ότι είχαν από πίσω τους κάποιο ισχυρό προστάτη, τότε πιο εύκολα θα συσπειρωνόταν γύρω από τους στόχους της Εταιρίας. Από την άλλη, ήταν υποχρεωμένοι να εξασφαλίσουν έστω την συμπάθεια, αν όχι την ενεργό συμπαράσταση των μεγάλων δυνάμεων, γιατί υπήρχε πάντα ο κίνδυνος να στραφεί εναντίον τους η Ιερά Συμμαχία, κάτι που θα έβαζε τέλος σε όλα τους τα σχέδια. Αυτό φυσικά δεν ήταν κάτι που μπορούσε να εξασφαλιστεί από τη μια στιγμή στην άλλη, χρειαζόταν μεθοδικότητα, πονηριά, επιμονή, ακόμα και τύχη προκειμένου να επιτευχθεί. Πριν δοθούν οι μάχες με τα όπλα έπρεπε να δοθούν μάχες στον ιδεολογικό, τον διπλωματικό, και τον προπαγανδιστικό στίβο.
Η Φιλική Εταιρία προσπάθησε από την αρχή να δώσει την εντύπωση πως είχε την ενεργή στήριξη του Τσάρου, κάτι που βέβαια δεν ίσχυε. Αυτό δεν εμπόδισε τους φιλικούς να διαδώσουν τις ανάλογες φήμες, φήμες που ο ίδιος ο Τσάρος δεν διέψευδε αφού επιβεβαίωναν την εικόνα που ήθελε για τον εαυτό του, αυτή του προστάτη της ορθοδοξίας. Η τσαρική αυλή βέβαια δεν ήταν πλήρως αδιάφορη για τις εξελίξεις στην Ελλάδα, πόσο μάλλον τη στιγμή που οι τριγμοί στην Οθωμανική αυτοκρατορία γινόταν όλο και πιο ισχυροί ενώ υπήρχαν και φυγόκεντρες τάσεις(π.χ. Αλή Πασάς). Αυτός είναι και ο λόγος που ανταποκρίθηκε στις εκκλήσεις των φιλικών και επέτρεψε στον Αλέξανδρο Υψηλάντη, στρατηγό και υπασπιστή του τσάρου, να αναλάβει την αρχηγία της Εταιρίας(αρχικά οι φιλικοί είχαν ζητήσει από τον Καποδίστρια, υπουργό του Τσάρου, να αναλάβει την αρχηγία όμως αυτός αρνήθηκε). Αν και ο Τσάρος δεν έδωσε καμιά υπόσχεση ή έμπρακτη υποστήριξη(οικονομική ή στρατιωτική), με την κίνηση του αυτή έδειξε ενδιαφέρον, και σίγουρα βοήθησε τους φιλικούς στην προσπάθεια τους να προσελκύσουν τους έλληνες γύρω από την υπόθεση της επανάστασης, αφού κατά κάποιο τρόπο επιβεβαίωνε τις φήμες που διέδιδαν οι φιλικοί. Επίσης, η ανάληψη της αρχηγίας από τον Υψηλάντη, έναν υψηλόβαθμο στρατιωτικό, έδειχνε ότι η επανάσταση είχε αρχίσει να παίρνει το δρόμο του ένοπλου αγώνα.[1]

Δημήτριος Υψηλάντης

Μέρος δεύτερο: Η υπόθεση του φιλελληνισμού και το διπλωματικό παιχνίδι

Αν οι έλληνες ήθελαν να κερδίσουν την υποστήριξη των μεγάλων δυνάμεων, έπρεπε όχι απλά να τραβήξουν την προσοχή τους, αλλά και να κερδίσουν την συμπάθεια τους, για να επιτευχθεί αυτό έπρεπε να δυναμώσει το κίνημα του φιλελληνισμού. Κάτι που σίγουρα βοηθούσε ήταν η πλούσια, αγαπητή και αναγνωρισμένη στην Ευρώπη, ιστορική κληρονομιά του τόπου. Σημαντικό ήταν επίσης το ζήτημα της θρησκείας, οι έλληνες ήταν Χριστιανοί ενώ οι Οθωμανοί μουσουλμάνοι(αν και αυτό σε είχε να κάνει περισσότερο με την ορθόδοξη Ρωσία, μιας και όπως θα δούμε παρακάτω το σχίσμα μεταξύ ανατολικής και δυτικής εκκλησίας δεν είχε πάψει να επηρεάζει την σχέση των δύο εκκλησιών). Όμως ούτε η θρησκεία ούτε η ιστορία δεν ήταν από μόνες τους αρκετές. Αν οι έλληνες ήθελαν την αποδοχή των Άγγλων και των Γάλλων επιφανών πολιτών(ανθρώπους σαν τον Λόρδο Μπάιρον) έπρεπε πρώτα να αποδείξουν ότι είναι “πολιτισμένοι” όπως και εκείνοι, ή πιο σωστά ότι η όποια “καθυστέρηση”, οφειλόταν στον κατακτητή και ότι υπήρχε όλη η καλή διάθεση, όταν θα απαλλασσόταν από αυτόν, να ακολουθήσουν μια πορεία συμβατή με το πνεύμα του διαφωτισμού που όλο και δυνάμωνε στην Ευρώπη. Δεν πρέπει  βέβαια να ξεχνάμε και την Ιερά Συμμαχία, η οποία κάθε άλλο παρά κατεχόταν από τα ιδεώδη του διαφωτισμού και των επαναστατικών κινημάτων, όμως αυτή όσο και αν δέσμευε τις κυβερνήσεις, δεν μπορούσε να δεσμεύσει τους ίδιους τους λαούς(και κυρίως τους επιφανείς φιλελεύθερους) που ασκούσαν πιέσεις εναντίον της.[2]
Τα πράγματα στην Ελλάδα βέβαια δεν ήταν ούτε τόσο ξεκάθαρα ούτε τόσο απλά. Μεταξύ των ελλήνων υπήρχαν οι εξευρωπαϊσμένοι, και όλοι όσοι επιθυμούσαν τον εξευρωπαϊσμό και τον εκδημοκρατισμό, αλλά υπήρχαν και όλοι εκείνοι που δεν ήθελαν να δουν τις οικονομοκοινωνικές δομές να αλλάζουν, αφού είχαν συμφέροντα, και στην καλύτερη, επιθυμούσαν να γίνουν οι ίδιοι αφεντικά στη θέση των τούρκων. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει μεταξύ των ελλήνων ταυτόχρονα μια ισχυρή τάση για πρόοδο, αγάπη για τους προοδευτικούς θεσμούς και τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, αλλά και συντηρητισμός και ξενοφοβία στο άλλο άκρο.[3]

Τελικά, επειδή το ισχυρότερο και με μεγαλύτερη επιρροή τμήμα της ελληνικής κοινωνίας εμπνεύστηκε από τον διαφωτισμό(άνθρωποι όπως ο Κοραής), μπόρεσε να μεταλαμπαδεύσει στο μεγαλύτερο μέρος των ελλήνων τα προοδευτικά ιδεώδη κάτι που τους έκανε να δουν με συμπάθεια τους ευρωπαίους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο συντηρητισμός και η ξενοφοβία εξαφανίστηκαν. Αιτία πάντως για την υποχώρηση του συντηρητισμού αποτέλεσε και η υπονόμευση του μεγαλύτερου του εκφραστή στα μάτια των ελλήνων, της επίσημης εκκλησίας, που καταδίκασε την Γαλλική επανάσταση και αναγνώρισε την οθωμανική αυτοκρατορία  ως προστάτη της ορθοδοξίας απέναντι στην αιρετική Δύση. Αξίζει να σημειωθεί ότι το προοδευτικό Φανάρι διαχώρισε τη θέση του και συνέχισε να στηρίζει τις φιλελεύθερες ιδέες.[4]
φιλέλληνες υπήρχαν από την αρχή της επανάστασης, ήταν άνθρωποι καλλιεργημένοι, πίστευαν στα ιδεώδη του Διαφωτισμού, αγαπούσαν την Ελλάδα για την ιστορία της και ήθελαν να αγωνιστούν για την απελευθέρωση της. Κάποιοι από αυτούς συμμετείχαν ενεργά στις πολεμικές επιχειρήσεις, κάποιοι, στις πόλεις τους, οργανώνονταν σε φιλελληνικές επιτροπές(Παρίσι, Γένοβα, Μόναχο) έκαναν προπαγάνδα και ασκούσαν πιέσεις στις κυβερνήσεις των κρατών τους για στήριξη της επανάστασης(πολιτική-οικονομική-στρατιωτικήή).[5] Συχνά, τραγικά περιστατικά(όπως η καταστροφή της Χίου) ή δείγματα ανδρείας και ηρωισμού των ελλήνων αγωνιστών, εντυπωσίαζαν και συγκινούσαν τους λαούς της Ευρώπης με αποτέλεσμα να ενισχύεται το φιλελληνικό κλίμα.[6]
Την τελευταία δεκαετία πριν το ξέσπασμα της επανάστασης, κανείς δεν υποστήριζε την ισχύουσα τάξη πραγμάτων, όλοι ήθελαν να καταλυθεί η τουρκική εξουσία, το ζήτημα ήταν να βρεθεί ο τρόπος που θα γίνει αυτό, και εννοείται ότι έμενε αναπάντητο ακόμα ένα ερώτημα, μετά την ενδεχόμενη απελευθέρωση τί;[7] Το παραπάνω ερώτημα, που σχετιζόταν άμεσα με το ανατολικό ζήτημα, απασχολούσε έντονα όχι μόνο τους Έλληνες αλλά και τις μεγάλες δυνάμεις, καμιά δεν ήθελε να μείνει απέξω όταν θα επερχόταν το νέο σημείο ισορροπίας(με την υποχώρηση ή διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας) και καμιά δεν ήθελε να δει την άλλη να παίρνει την μερίδα του λέοντος. Αυτό ήταν κάτι που οι έλληνες όφειλαν να εκμεταλλευθούν, όπως και έκαναν.
Αρχικά, οι μεγάλες Δυνάμεις δεν φάνηκαν πρόθυμοι να στηρίξουν τους Έλληνες, φοβόταν ότι αν η Οθωμανική αυτοκρατορία κατέρρεε τότε θα ενισχυόταν υπερβολικά η Ρωσία, που αποτελούσε τον παραδοσιακό της εχθρό(αν και ούτε ο Τσάρος Αλέξανδρος είχε δείξει δείγματα ότι ενδιαφερόταν να στηρίξει ενεργά τους Έλληνες). Όταν όμως άρχισε να διαφαίνεται ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν γίγαντας με πήλινα πόδια και ήρθαν οι πρώτες επιτυχίες της επανάστασης, τα πράγματα άλλαξαν, αν δεν έπαιρναν θέση υπήρχε πάντα ο κίνδυνος να βρεθούν προ τετελεσμένων γεγονότων.[8] Από την πλευρά τους οι έλληνες προσπαθούσαν να δείξουν “καλή διαγωγή”, συνέτασσαν συντάγματα, προσπαθούσαν να ο πόλεμος για την ανεξαρτησία ήταν πόλεμος όλου του χριστιανικού κόσμου ενάντια στους βάρβαρους κ.α. Συχνά χρησιμοποιούσαν και τεχνάσματα, όπως αυτό του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου που διέδιδε τη φήμη ότι η Αγγλία θα μπορούσε να γίνει ο ευεργέτης της Ελλάδας, για να κάνει την Ρωσία να καταλάβει ότι αν συνέχιζε να αδιαφορεί θα έχανε το προνόμιο της ορθόδοξης προστάτιδος.[9] Τα πρώτα ουσιαστικά καλά νέα έφτασαν από την Αγγλία όταν ύστερα και από πιέσεις φιλελλήνων ενέκρινε δάνειο προς την Ελλάδα ύψους 800.000 λιρών το 1824(από τις οποίες έφτασαν μόλις οι 315.000). Η σημασία της κίνησης αυτής ήταν διπλή, διότι εκτός από την οικονομική στήριξη έδινε και νομιμοποίηση στον αγώνα της ανεξαρτησίας. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι τα χρήματα αυτά, και άλλα που δόθηκαν αργότερα, έγιναν αιτία διαξιφισμών μεταξύ των ελλήνων για το ποιοί και πως θα τα χρησιμοποιήσουν.[10]
Με πρωτοβουλία πάλι της Αγγλίας και ύστερα από τις πιέσεις του υπουργού εξωτερικών της George Canning, μαζί με την Ρωσία υπεγράφη το πρωτόκολλο της Πετρούπολης(4 Απριλίου 1826), ενώ αργότερα προσχώρησε σε αυτό και η Γαλλία(και το πρωτόκολλο μετονομάστηκε σε συμφωνία του Λονδίνου). Το πρωτόκολλο αυτό πρόσφερε την μεσολάβηση της Αγγλίας, ανάμεσα στους έλληνες και τον Σουλτάνο, και είχε ως βάση την ελληνική αυτονομία κάτω από Οθωμανική κυριαρχία. Ο Canning το έκανε αυτό, όχι εξαιτίας της Αγάπης του για την Ελλάδα, αλλά επειδή διέβλεπε ότι με αυτόν τον τρόπο εξυπηρετούσε τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα της χώρας του. Η Αγγλία από τη μια ενδιαφερόταν για τα εμπορικά περάσματα και από την άλλη δεν ήθελε να χαρίσει στην Ρωσία την “κηδεμονία” της Ελλάδας που ήθελε να την χωρίσει σε ζώνες της επιρροής της. Παράλληλα με αυτόν τον τρόπο ερχόταν σε ευθεία αντιπαράθεση με τους περιορισμούς της Ιεράς Συμμαχίας. Μπορεί αυτή η συμφωνία να μην προέβλεπε την πλήρη ανεξαρτησία της χώρας και να μην ικανοποιούσε τους έλληνες, αδιαμφισβήτητα όμως μετέτρεπε το ελληνικό ζήτημα σε ευρωπαϊκό.[11]

George Canning

Μέρος τρίτο: Απελευθέρωση και περίοδος διακυβέρνησης του Καποδίστρια.

Το καθοριστικό χτύπημα για τους Οθωμανούς δόθηκε σε μια εποχή που οι επαναστατημένοι έλληνες είχαν αρχίσει να ηττούνται στρατιωτικά, ειδικά μετά την πτώση του Μεσολογγίου τον Απρίλιο του 1826. Συγκεκριμένα, τον Αύγουστο του 1927 οι τρείς δυνάμεις μεσολάβησαν με τους στόλους τους, έχοντας ως αρχικό στόχο να επιβάλουν ανακωχή. Τελικά, και με πρωτοβουλία του φιλέλληνα ναύαρχου Edward Cordington που ήταν αρχαιότερος από τους τρεις ναυάρχους και είχε το μεγαλύτερο στόλο, τα πλοία των τριών Δυνάμεων καταδίωξαν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο και τον τσάκισαν στον κόλπο του Ναβαρίνου(20 Οκτώβρη 1827).[12]
Τώρα πια οι μεγάλες δυνάμεις δεν μπορούσαν να κάνουν πίσω, το ελληνικό ζήτημα είχε γίνει και δική τους υπόθεση(οι Γάλλοι μάλιστα εκτός από στόλο διατηρούσαν και στρατό στη χώρα), έτσι και αλλιώς οι Οθωμανοί μετά το Ναβαρίνο είχαν κηρύξει ιερό πόλεμο εναντίον τους. Τελικά, το 1839 η Διάσκεψη του Λονδίνου αναγνώρισε το Ελληνικό Κράτος με την εγγύηση τριών χωρών, οι έλληνες δεν είχαν καμία συμμετοχή στον διάλογο και τις διαβουλεύσεις της διάσκεψης, χαρακτηριστικό του πόσο πολύ εξαρτημένη και αδύναμη ήταν η χώρα και πόσο αφερέγγυα την θεωρούσαν οι Δυνάμεις. Για την προστασία των συμφερόντων τους οι Δυνάμεις έστειλαν πρέσβεις, ενώ σημαντικό ρόλο εκείνη την περίοδο έπαιζαν και οι ναύαρχοι των στόλων τους.[13]
Αναπαράσταση της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου
Εκτιμώντας ότι η κατάσταση είχε αλλάξει, ο Καποδίστριας θεώρησε ότι τώρα μπορούσε να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Έφτασε στο Ναύπλιο στις 7 Ιανουαρίου του 1828 συνοδευόμενος από πολεμικά πλοία των δυνάμεων, δίνοντας έτσι την εντύπωση του απεσταλμένου τους. Η άφιξη του έκανε μεγάλη αίσθηση με αποτέλεσμα να διακοπούν οι εμφύλιες διαμάχες που είχαν ξεσπάσει στην πόλη.[14]Ο Καποδίστριας δεν είχε κατάφερε να έχει και αργότερα την ίδια επιτυχία, παρότι προσπάθησε να σταματήσει τις εμφύλιες διαμάχες, να επιβληθεί στα τοπικά συμφέροντα, να δώσει γη στους άκληρους να δημιουργήσει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος με κεντρική διοίκηση, νομική και εκτελεστική εξουσία. Τελικά η αντίδραση και η δυσαρέσκεια απέναντι στην πολιτική του ήταν μεγάλη, δεν κατάφερε να συμβιβάσει τις διάφορες αντιμαχόμενες περιοχές και πλευρές, στην προσπάθεια του μάλιστα φέρθηκε αυταρχικά σε πολλές περιπτώσεις, με αποτέλεσμα να δολοφονηθεί το 1831 από δύο μέλη της οικογένειας Μαυρομιχάλη. Ο Καποδίστριας είχε καταφέρει μέχρι τότε να χτυπήσει την πειρατεία, να οργανώσει κάπως το στρατό και το στόλο και μεσολάβησε στο να εκδιωχθεί ο Ιμπραήμ από την Πελοπόννησο. [15]
Μετά τη δολοφονία του, η χώρα παραδόθηκε ξανά σε αιματηρές εμφύλιες διαμάχες με αποτέλεσμα να υπάρχει κενό διακυβέρνησης και να επικρατήσει πλήρης αναρχία. Η Ελλάδα, αν και απελευθερωμένη από τον οθωμανικό ζυγό, βρισκόταν ξανά σε αδιέξοδο. Αξίζει να σημειωθεί, ότι οι εμφύλιες διαμάχες αυτές δεν οφείλονταν μόνο σε τοπικά συμφέροντα, αλλά και σε διεθνή, που διαπλέκονταν με τα τοπικά έχοντας χωρίσει τον πληθυσμό σε υποστηρικτές των Ρώσων, των Γάλλων, των Άγγλων. Πάνω σε αυτή τη βάση, είχαν σταθεροποιηθεί τα πρώτα ελληνικά κόμματα.[16]

Η δολοφονία του κυβερνήτη Καποδίστρια

Μέρος Τέταρτο: Η περίοδος της Βαυαροκρατίας και ο δανεισμός.

Από τη στιγμή που η χώρα ελευθερώθηκε προέκυψαν διάφορα ζητήματα που είχαν να κάνουν με το πολιτικό της μέλλον και το σύστημα διακυβέρνησης, μερικά από αυτά ήταν.
- Το ζήτημα του συντάγματος και το ζήτημα της διακυβέρνησης.
- Ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες.
- Ο διαχωρισμός των εξουσιών και πώς θα δομηθεί ένα είδος κεντρικής εξουσίας που θα καταστείλει τις τοπικές έριδες.[17]
Οι συνεχείς εμφύλιες διαμάχες έδειχναν ότι η χώρα δεν ήταν ικανή να κυβερνηθεί χωρίς κάποιου είδους κηδεμονία, οι δημοκρατικοί θεσμοί δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν εφόσον υπήρχε τόση ένταση και παρόλο έγιναν προσπάθειες, δεν κατάφερε να καθιερωθεί κάποιο από τα συντάγματα που αποφασίστηκαν στις πρώτες εθνοσυνελεύσεις. Τα οικονομικά από την άλλη, εξαιτίας των εμφυλίων, της κακής διαχείρισης και του πολέμου με τους τουρκοαιγύπτιους βρισκόταν σε δεινή κατάσταση, όλα συνηγορούσαν ότι η χώρα δεν μπορούσε να σταθεί με τίποτα στα πόδια της από μόνη της.   Έχοντας αποτύχει ο Καποδίστριας, το επόμενο βήμα ήταν η επιλογή κάποιου μονάρχη, η απόφαση για το ποιός ήταν κατάλληλος πάρθηκε από τις μεγάλες Δυνάμεις.[18]
Για τις Δυνάμεις, ο Βασιλιάς αποτελούσε κάποιο είδος εγγυητή, όχι μόνο από τους Έλληνες προς αυτούς, αλλά που θα μπορούσε να δημιουργήσει πιο “ασφαλή” ατμόσφαιρα για να προωθήσουν τα συμφέροντα τους επί ελληνικού εδάφους, αφού ο εμφύλιος προκαλούσε τέτοια αστάθεια που ήταν αδύνατον να “οικοδομηθεί” οτιδήποτε. Από την πλευρά τους οι έλληνες, έχοντας και αυτοί υποφέρει από τα δεινά του εμφυλίου, ειδικά μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, ήλπιζαν σε μια κάποιου είδους αποδεκτή και με ειρηνικό τρόπο επίλυση των διαφορών τους και σε μια γενική διέξοδο για τη χώρα, πολιτική και οικονομική. Ο Όθωνας, γιός του βασιλιά της Βαυαρίας, επιλέχθηκε και έγινε αποδεκτός και από τις τρείς δυνάμεις επειδή η Βαυαρία θεωρήθηκε ουδέτερη.[19]
Την 7η Μάιου 1832 οι τρείς δυνάμεις έδωσαν την τελική νομική υπόσταση στο ελληνικό κράτος, στις διαβουλεύσεις δεν συμμετείχε ούτε ελληνική ούτε βαυαρική αντιπροσωπία. Οι αποφάσεις που πάρθηκαν μπορούν να χωριστούν σε 4 κατηγορίες.
- Ορισμός του Όθωνα ως κληρονομικού μονάρχη με τον τίτλο του βασιλιά.
- Ο βασιλιάς Λουδοβίκος(πατέρας του Όθωνα) θα όριζε τριμερή αντιβασιλεία μέχρι να γίνει ο Όθωνας 20 ετών.
- Σχηματισμός τακτικού στρατιωτικού σώματος 3.500 ανδρών το οποίο θα αντικαθιστούσε τα γαλλικά στρατεύματα που παρέμεναν στην χώρα. Τον στρατό αυτόν θα τον διοικούσαν και Βαυαροί αξιωματικοί.
- Εγγύηση των Δυνάμεων για εξωτερικά δάνεια ύψους 60.000.000 φράγκων. [20]
Μεταξύ άλλων δεν δινόταν στους έλληνες καμία δυνατότητα αυτοκαθορισμού της μορφής του κράτους, για οτιδήποτε χρειαζόταν οι έγκριση των 4 δυνάμεων(Αγγλία, Γαλλία, Βαυαρία, Ρωσία). Ισχυρό μοχλό πίεσης συνιστούσαν και τα δάνεια, αφού δέσμευαν τα έσοδα του κράτους, ενώ αποτελούσαν αφορμή παρέμβασης σε οποιαδήποτε απόφαση θα έθετε σε κίνδυνο την αποπληρωμή τους. Τα δάνεια αυτά δόθηκαν σε δόσεις, με κάθε δόση να συνοδεύεται και από καινούριες απαιτήσεις των δανειστών.[21]
Πριν προχωρήσουμε πρέπει να αναφερθούμε επιγραμματικά στα τρία κόμματα(Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό) για να μπορούμε να επεκταθούμε αργότερα στη σχέση τους με το στέμμα. Τα κόμματα, αν και όφειλαν μεγάλο μέρος της ύπαρξης τους στον τρόπο λειτουργίας της Φιλικής Εταιρίας, είχαν με τον καιρό αποκτήσει στενές σχέσεις(που στην ουσία τα καθόριζαν) με τις μεγάλες δυνάμεις. Οι έλληνες, μέσω των κομμάτων προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν πολιτική στήριξη από τις Δυνάμεις για να επιδιώξουν τους σκοπούς τους, ενώ από την πλευρά τους οι Δυνάμεις χρησιμοποιούσαν τα κόμματα ως μοχλό πίεσης για τα δικά τους διαπλεκόμενα συμφέροντα μέσα στη χώρα. Το αποτέλεσμα ήταν να χωριστεί η χώρα σε ρωσόφιλους, σε αγγλόφιλους και σε γαλλόφιλους, με την κάθε πλευρά να προωθεί τις δικές της απόψεις που συνήθως ήταν συγκρουσιακές με τις απόψεις των άλλων “παρατάξεων”. Τα κόμματα αυτά συσπειρωνόταν γύρω από τις ξένες διπλωματικές αποστολές(αρχικά οι τρεις ναύαρχοι θεωρούνταν προστάτες των κομμάτων), ενώ οι αρχικές τους διαφοροποιήσεις είχαν να κάνουν με το ποια από τις τρείς δυνάμεις θα προωθήσει καλύτερα τα συμφέροντα της χώρας στο εξωτερικό και θα οικοδομήσει/οργανώσει/αναπτύξει πιο αποτελεσματικά το εσωτερικό.
Τα κόμματα αυτά είναι λάθος να τα φανταζόμαστε σαν τα σημερινά, δεν είχαν ούτε τόσο υψηλό επίπεδο οργάνωσης, ούτε τέτοια συνοχή, ούτε ανάλογο ιδεολογικό υπόβαθρο και καταστατικό. Αποτελούνταν στην ουσία από τοπικές φατρίες οι οποίες ενωνόταν γύρω από κοινά συμφέροντα, οι φατρίες αυτές, αν δεν έβλεπαν τα τοπικά τους συμφέροντα να ικανοποιούνται, συχνά αποχωρούσαν από τον εκάστοτε κομματικό σχηματισμό.[22] Γενικά πάντως, τα κόμματα έτειναν να αντιπροσωπεύουν διαφορετικούς τρόπους ζωής και αντικρουόμενα συστήματα αξιών που υπήρχαν στην ελληνική κοινωνία.[23] Τόσο η περίοδος του Καποδίστρια αλλά και του Όθωνα, συσπείρωσαν τα τρία κόμματα, κάτι αναγκαίο αν ήθελαν αν αντεπεξέλθουν στον απολυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης. Απέναντι στην κεντρική εξουσία υπήρχαν περιπτώσεις στις οποίες τα κόμματα αν όχι συνεργάστηκαν, σίγουρα “συνέπλευσαν”, ένα τέτοιο ζήτημα είναι η απαίτηση συντάγματος που θα περιόριζε την ισχύ του βασιλιά.[24] Εκτός από τον συνταγματισμό, άλλες επιδιώξεις των κομμάτων που αποτελούσαν και τεράστια πολιτικά ζητήματα μετά την απελευθέρωση ήταν.
- Η υιοθέτηση της μεγάλης ιδέας, που τέθηκε ως ζήτημα από τον αρχηγό του Γαλλικού Κόμματος, Ιωάννη Κωλλέτη και αφορούσε την απελευθέρωση περιοχών με ελληνικό πληθυσμό που παρέμεναν κάτω από την κυριαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
- Η αποδοχή μιας εκκλησίας αυτοκέφαλης απέναντι στο πατριαρχείο.
- Η σχέση εκκλησίας και κράτους.
- Το ζήτημα των ετεροχθόνων.
- Το αν η εξουσία εναπόκειτο στον βασιλιά ή στο έθνος, αν έπρεπε η εκλογή του Όθωνα να επικυρωθεί από κάποιο επίσημο όργανο του ελληνικού έθνους.
- Η εξάρτηση από τις Δυνάμεις και το επίπεδο της παρέμβασης στο εσωτερικό, σε σχέση πάντα με τα οφειλόμενα δάνεια.
- Το θρήσκευμα του βασιλιά κ.α.[25]
Η αντιβασιλεία και ο Όθωνας προσπάθησαν να διαλύσουν τα κόμματα ή τουλάχιστον να τα αποδυναμώσουν, αυτός είναι και ο λόγος που τα απέκλεισαν από τη διακυβέρνηση. Ο Όθωνας είχε στα χέρια του τον κρατικό μηχανισμό και τον στρατό, όμως και τα κόμματα είχαν σε τοπικό επίπεδο μεγάλη εξουσία, ενώ οι σχέσεις τους με τις μεγάλες Δυνάμεις και οι διπλωματικές αποστολές εντός της χώρας δυσκόλευαν το έργο του βασιλιά ο οποίος δεσμευόταν εξαιτίας και των δανείων.[26] Τελικά τα κόμματα όχι μόνο δεν διαλύθηκαν, αλλά κατάφεραν με τις πιέσεις που ασκούσαν, να αναγκάσουν το στέμμα να παραχωρήσει σύνταγμα το 1844, που αποτέλεσε και το πρώτο κατοχυρωμένο σύνταγμα του ελληνικού κράτους, και να μετατρέψουν το πολίτευμα από απόλυτη μοναρχία που είχε κρατήσει 11 χρόνια, σε συνταγματική μοναρχία.

Όθων

Συμπεράσματα.

Έχοντας δει με ποιό τρόπο καθόρισε η παρέμβαση των μεγάλων Δυνάμεων τόσο τον αγώνα της ανεξαρτησίας, όσο και τον καθορισμό του ελληνικού κράτους μπορούμε να βγάλουμε κάποια ασφαλή συμπεράσματα. Πρώτο και κυριότερο συμπέρασμα είναι ότι παρόλο που οι Δυνάμεις υποστήριξαν τον αγώνα των ελλήνων, το έκαναν όταν έκριναν ότι ήταν ασφαλές και ότι υπήρχε συμφέρον, στα πρώτα χρόνια της επανάστασης οι έλληνες αγωνίστηκαν χωρίς αυτές. Οι έλληνες από την πλευρά τους έκαναν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να τους πείσουν, χρησιμοποίησαν ως θέλγητρο την ιστορία τους και τη θρησκεία, ενώ εκμεταλλεύθηκαν τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, τη διεθνή διπλωματία, την προπαγάνδα κ.α. Μεταξύ άλλων, οι έλληνες έπρεπε να πείσουν του ευρωπαίους ότι τους διέτρεχαν τα ίδια ιδανικά, στην προσπάθεια τους αυτή βρήκαν εμπόδιο τον τοπικό συντηρητισμό που πήγαζε από τα τοπικά συμφέροντα και από την ξενοφοβία.
Κατά τη διάρκεια του αγώνα και μετά από την απελευθέρωση φάνηκε ότι υπήρχαν μεγάλες αντιθέσεις μέσα στην χώρα, τις αντιθέσεις αυτές ενίσχυσαν και εκμεταλλεύθηκαν προς όφελος τους και οι μεγάλες δυνάμεις. Εξαιτίας αυτών των αντιθέσεων η διακυβέρνηση της χώρας αποτελούσε μια δύσκολη υπόθεση. Σαν να μην έφτανε αυτό, τα άσχημα οικονομικά της χώρας και η δέσμευση της στους δανειστές, καθώς επίσης και η συνήθεια που είχαν αποκτήσει οι έλληνες να στρέφονται στις μεγάλες δυνάμεις, μετέτρεψαν τη χώρα σε προτεκτοράτο. Στο “προτεκτοράτο” Ελλάδα, συγκρούονταν ντόπια και ξένα συμφέροντα, με τις ξένες δυνάμεις να έχουν το πάνω χέρι. Επειδή η χώρα είχε μετατραπεί σε “αρένα” πολλών αντικρουόμενων δυνάμεων και συμφερόντων, ήταν απαραίτητο να επιτευχθεί κάποιου είδους ισορροπία και να υπάρξει μια αρχή που θα έπαιζε το ρόλο του διαιτητή, έγιναν πολλές προσπάθειες σε αυτήν την κατεύθυνση οι οποίες είχαν μερική ή και καθόλου επιτυχία.
Έχοντας υπόψη τα παραπάνω, μπορούμε να πούμε ότι αν και η Ελλάδα απαλλάχθηκε μεν από τον τουρκικό ζυγό πέρασε σε μια περίοδο άλλου τύπου εξάρτησης, η οποία της απαγόρευε για μεγάλο διάστημα να αυτοκαθορίζεται έστω και τυπικά, ενώ όσον αφορά τον ουσιαστικό μας αυτοκαθορισμό αποτελεί ζητούμενο ακόμα και σήμερα.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος

Βιβλιογραφία:

- Ελληνική Ιστορία, τόμος γ, Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 1999.
- [1] John A. Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση κράτους στο ελληνικό βασίλειο(1833-1843) Α’ – Β’, εκδ. ΜΥΕΤ, Β’ έκδοση, Αθήνα 1997

[1]  Γ. Μαργαρίτης, “Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου ελληνισμού”, στο  Ελληνική Ιστορία, τόμος γ, Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 1999, σελ. 41-65. σελ. 58-59.
[2] Για όσους αντιτίθονταν στην κυριαρχία της Ιεράς συμμαχίας(αστούς φιλελεύθερους), η οποία στην ουσία εκπροσωπούσε έναν κόσμο που έχανε έδαφος, η ελληνική επανάσταση αποτελούσε ένα πρώτης τάξεως στίβο μάχης που θα αναμετρούσαν τις δυνάμεις τους με όσους την στήριζαν.
[3] John A. Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση κράτους στο ελληνικό βασίλειο(1833-1843) Α’ – Β’, εκδ. ΜΥΕΤ, Β’ έκδοση, Αθήνα 1997, σελ. 47-48.
[4] Στο ίδιο, σελ. 49-50.
[5] Γ. Μαργαρίτης, “Φιλέλληνες και διπλωματία. Η μετατροπή της Ελληνικής Επανάστασης σε υπόθεση της Ευρώπης”, στο  Ελληνική Ιστορία, τόμος γ, Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 1999, σελ. 107-121. σελ. 111-112.
[6] Γ. Μαργαρίτης, “Η διακήρυξη της ανεξαρτησίας και ο επαναστατικός πόλεμος(1822-1825)”, στο  Ελληνική Ιστορία, τόμος γ, Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 1999, σελ. 91-106. σελ. 82. Και Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση, σελ. 55.
[7] Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση, σελ. 50.
[8] Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση, σελ. 54.
[9] Στο ίδιο, σελ. 54.
[10] Γ. Μαργαρίτης, “Φιλέλληνες και διπλωματία”, σελ. 113.
[11] Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση, σελ. 56 και Γ. Μαργαρίτης, “Φιλέλληνες και διπλωματία”, σελ. 116.
[12] Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση, σελ. 57.
[13] Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση, σελ. 58.
[14] Γ. Μαργαρίτης, “Από το Μεσολόγγι στο Ναυαρίνο(1825-1827)” στο  Ελληνική Ιστορία, τόμος γ, Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 1999, σελ. 123-137. σελ. 133-134
[15] Στο ίδιο, σελ. 141-144.
[16] Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση, σελ. 58.
[17] Στο ίδιο, σελ. 62.
[18] Στο ίδιο, σελ. 61-62.
[19] Στο ίδιο, σελ. 62-64.
[20] Στο ίδιο, σελ. 174-175.
[21] Στο ίδιο, σελ. 175-177.
[22] Σ. Μαρκέτος, “Από τον Καποδίστρια στον Βενιζέλο: Πολιτική ιστορία”, στο  Ελληνική Ιστορία, τόμος γ, Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 1999, σελ. 139-169, σελ. 146-147.
[23] Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση, σελ. 631.
[24] Στο ίδιο, σελ. 127, 162, 626, 629.
[25] Στο ίδιο, σελ. 177, 631-632.
[26] Στο ίδιο, σελ. 177, 625, 631, 635-636.

πηγη: Redfly Planet

24.3.14

The Ukraine Crisis and Vladimir Putin: A New Financial System Free from Wall Street and the City of London?


The Ukrainian crisis? It is basically the opposite of what the media and politicians keep repeating both in the US and Europe. They say that the so-called International community have isolated Russia and Vladimir Putin.
In fact it is the real sponsors of the coup d’état and the violence in Ukraine who are isolated not only morally but also strategically.
And it is Putin, the first leader who resisted and defeated the strategy of world domination, who is enjoying the enthusiastic support of his people and the growing admiration of the world. The well financed media and politicians do not want to hear this, but this is the reality. Without exaggeration, one can compare this resistance to that against Napoleon and Hitler…
Only few know precisely how dangerous the situation has been. How close to a real war.
The incompetent representatives of the ‘international community’ lost any sense of reality and deployed the weapons of social destabilization, armed insurrection, assassination by snipers, a fascist March on Kiev reminiscent of Mussolini’s March on Rome, targeting of the Russian population.
They intended to give Russia the Libya treatment, and they did not make a secret of it.
After the assurances given by George H W Bush to Mikhail Gorbachev that NATO couldn’t be used for a push toward East, successive US governments did exactly that. Their objective is to surround Russia. With the smiling hypocrisy of hyenas, they made clear that there was no alternative but to surrender to the military power and propaganda capabilities of NATO.
No compromise, no negotiations. Or better when negotiations took place like on Feb 21, the neo-Nazi gangs in Kiev were incited to escalate the armed violence and take over the Parliament and Government buildings, beating and intimidating whoever did not agree.
The Western “diplomats” immediately recognized the neo-Nazi coup d’état as the legitimate government. Yatsenyuk, the candidate of Victoria Nuland, declared himself Prime Minister while members of the parliament were brutally beaten in the street, their houses invaded and violated, their families terrorized… to ensure their support for the democratic process…
These criminal politicians even pushed the situation close to a real nuclear war. Putin made clear that Russia — which had lost a large percentage of its population in the war against Nazism and accepted to see Moscow in flames in order to defeat the superior forces of Napoleon — was not going to surrender. That moment was more dangerous than the 1962 Cuban missile crisis. Putin called their bluff…  Then, while the Crimean (and not only Crimean) population asked for protection against the NATO-supported armed gangs, the propaganda machine went into full speed in the West, but it was too late. In this sense Putin not only saved Russia, but gave a chance to the whole of Europe… like in WWII
 The fascist armed insurrection and the Kiev coup were not simply a war against Russia, they were also a war against Europe. Not the EU bureaucracy in Brussels, whose loyalty lies with the big financial institutions, but the Europe of the various countries reduced to misery and despair by austerity measures and the economic looting of Wall Street and the city of London.
Ukraine has been destabilized in order to make sure that Europe would be in a perennial war with Russia.
In fact, both, the interests of Europe and that of Russia, lie in a common economic plan for the development of the whole area. This is what was proposed by Putin and by several leaders such as former German chancellors Helmut Kohl and Gerhard Schroeder. This is exactly what had to be prevented with the Victoria Nuland $5 billion ‘to help democracy.’ And now, despite all the noises and rhetoric, this is the most obvious direction to go.
The most important point to understand is that this war and looting policy is not in the interest of the Europeans or even of the Americans.
This is the big secret that now cannot be covered anymore. The governments of the US and the European countries are NOT independent entities, they are not sovereign. They do not have the will or even the ability to act on behalf of their people. They are controlled by powerful banking interests. They have been taken over by two financial centers that do not care for the real economy. They pursue only speculation and looting.
In response on March 4th the economic adviser to Putin, Sergey Glazyev declared openly that if the financial vultures persisted, Russia would create on the spot an independent financial system which is separate from that of the US Dollar.
Glazyev explained to the vampires:
‘We have wonderful economic and trade relations with our Southern and Eastern partners. We will find a way not just to eliminate our dependence on the US but also profit from these sanctions….If sanctions are applied against Russia’s state structures we will have to move into other currencies and create our own settlement system. We will be forced to recognize the impossibility of repayment of the loans that the US banks gave to Russian state structures. Indeed, sanctions are a double-edged weapon, and if the US chooses to freeze our assets, then our equities and liabilities in dollars will also be frozen…’
This strategy is known as the Financial Nuclear Option. It could lead to the end of the predatory looting system of Wall Street.
The ‘Southern and Eastern partners’ Glazyev is talking about are clearly the members of the BRICS, Brazil, Russia, India, China, South Africa, the sane part of the world economy, the future.
And it is  exactly  what the official spokesman of the Kremlin, Dmitry Peskov indicated in an interview to the BBC:
“Sanctions against Russia could be the final trigger that will force many countries to create a new independent financial system based on the real economy. The world is changing rapidly. How many civilizations grew and died in the course of history? Who will be able to resist the pressure of dying systems and indicate to the people the road toward the future?”
 The possibility of a new financial system independent from the collapsing dollar empire, as consequence of anti Russia sanctions was also emphasized by an authoritative the Russian media including  RT. (See:http://rt.com/op-edge/russia-switches-to-brics-sanctions-357/)
…Western sanctions might push Russia to deepen cooperation with BRICS states, in particular, to strengthen its ties with China, which will possibly turn out to be a big catastrophe for the US and the EU some time later.
On March 18, the spokesperson for the Kremlin, Dmitry Peskov, stated that Russia would switch to new partners in case of economic sanctions being imposed by the European Union and the United States. He highlighted that the modern world isn’t unipolar and Russia has strong ties with other states as well, though Russia wants to remain in good relations with its Western partners, especially with the EU due to the volume of trade and joint projects.
Those “new partners” are not really new since Russia has been closely interconnected with them for almost 13 years. This is all about the so-called BRICS organization, consisting of Brazil, Russia, India, China and South Africa. BRICS represents 42 percent of the world’s population and about a quarter of the world’s economy, which means that this bloc of states is an important global actor.
The BRICS countries are like-minded in regard to supporting the principles of international law, the central role of the UN Security Council and the principles of the non-use of force in international relations; this is why they are so actively performing in the sphere of settling regional conflicts. However, the cooperation between Brazil, Russia, India, China and South Africa goes beyond political aspects and is also demonstrated by dynamic trade and multiple projects in different areas.
Today, in total, there are more than 20 formats of cooperation within the BRICS which are being developing. For example, in February the member-states came to an agreement about 11 possible projects of scientific and technical cooperation, from aeronautics to bio- and nanotechnology.
In order to modernize the global economic system, at the center of which stand the US and the EU, the leaders of Brazil, Russia, India, China and South Africa have created the BRICS Stock Alliance and are creating their own development bank to finance large infrastructure projects. On the whole, despite fierce criticism of BRICS as an organization with no future, it is developing and increasing cooperation with its members and, in fact, BRICS is showing pretty good results.
With the suspension of Russia’s participation in G8 and the strengthening of economic sanctions against Russia, specific industries may be targeted, including limits on imported commodities.
While the West seeks to hit Russia hard, it is important to notice that Russia is ready to switch to other markets, including BRICS, with a view to expanding its trade.
The following are excerpts from a March 19  2014 interview with Umberto Pascali, Macedonian TV program, “The People’s Voice” directed by Slobodan Tomic.
πηγή: Global Research