Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

30.7.12

1918: ΟΤΑΝ Η ΝΕΑΡΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΚΥΡΩΝΕ ΤΑ ΛΗΣΤΡΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!






ΜΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

 Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΡΓΕΙΤΗ

Tο τελευταίο διάστημα κάποιοι από τους «έγκυρους» και «εμβριθείς» αναλυτές, που έχουν αναλάβει εργολαβικά και για λογαριασμό των τραπεζιτών να μας πείσουν πως πρέπει σαν καλά και υπάκουα παιδιά να πληρώσουμε το χρέος, το γύρισαν και στην ιστορία προσπαθώντας να αντλήσουν επιχειρήματα υπέρ των απόψεών τους. Ένας μάλιστα από αυτούς έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει την άποψη πως «τι να κάνουμε εκεί που φτάσαμε με το χρέος, εδώ και ο Λένιν μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση πλήρωσε κανονικά τα χρέη της τσαρικής Ρωσίας όπως πρέπει να κάνει κάθε τζέντλεμαν και αξιοπρεπής συναλλασσόμενος». Πέρα από τη γελοιότητα του επιχειρήματος υπάρχει και το ψέμα. Και μάλιστα καραμπινάτο αν και για τον συγκεκριμένο «αναλυτή» και «βαθύ γνώστη» της ιστορίας η αλήθεια δεν είναι τίποτα άλλο από «ψιλά γράμματα». Παρ’ όλα αυτά τέτοιου είδους φαιδρές και ανιστόρητες κουβέντες μας δίνουν την ευκαιρία να γυρίσουμε στην Ιστορία , τα γεγονότα και τις εμπειρίες του παρελθόντος που ίσως μας βοηθήσουν να κρίνουμε καλύτερα το παρόν και να προετοιμάσουμε το μέλλον. Μια διδακτική ιστορία , από την άποψη του εργατικού κινήματος είναι κι αυτή της άρνησης της νεαρής σοβιετικής εξουσίας όχι μόνο να αρνηθεί να πληρώσει τα χρέη των τσαρικών κυβερνήσεων αλλά και να χαρίσει τα χρέη άλλων λαών, και του ελληνικού , προς το προεπαναστατικό καθεστώς της Ρωσίας. Και γι’ αυτό δέχθηκαν την άγρια επίθεση των βιομηχάνων , των δανειστών, των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων

Ο ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

 Άς ξεκινήσουμε όμως από τον Μαρξ και αυτά που έγραφε από τα μέσα κιόλας του 19ου αιώνα για χρεωμένες χώρες όπως η Ελλάδα. Τα ληστρικά δάνεια και οι πολεμικές αποζημιώσεις που καλούνταν να πληρώσουν οι ηττημένοι των κατακτητικών πολέμων μετέτρεπαν χώρες και λαούς, σε απόλυτα εξαρτήματα των ισχυρών και των νικητών. Να τι έγραφε στις 26 Ιουλίου 1855 o 37χρονος τότε Μαρξ στο «Neue Oder Zeitung» για τα δάνεια και τα χρέη χωρών της νότιας Ευρώπης, όπως η Ελλάδα και η Ισπανία, αλλά και της Οθωμανικής Τουρκίας : «Τώρα οι δυτικές δυνάμεις αρχίζουν να βάζουν χέρι στα οικονομικά της Τουρκίας. Για πρώτη φορά το κράτος των Οσμανιδών επιβαρύνεται με χρέος χωρίς να παίρνει πίστωση. Έτσι πέφτει στην κατάσταση του χτηματία, που βάζοντας υποθήκη τη γης του όχι μόνο δεν παίρνει πίστωση , αλλά ακόμα και υποχρεώνεται να παραχωρήσει στον κάτοχο της υποθήκης το δικαίωμα να διαθέτει τα χρήματα που του δόθηκαν σαν πίστωση. Το μοναδικό βήμα , που του μένει να κάνει , είναι να παραχωρήσει στον κάτοχο της υποθήκης το χτήμα του. Με παρόμοια συστήματα ο Πάλμερστον ( σ.σ. πρωθυπουργός της Αγγλίας εκείνη την εποχή) αποσύνθεσε την Ελλάδα και παράλυσε την Ισπανία…» ( Ορφέα Οικονομίδη ( Πετρανού) « Μαρξ, Ένγκελς,Λένιν για την Ελλάδα- Ένα πρωτότυπο κείμενο», εκδόσεις «Ορφέας», Αθήνα 1986 ).

 ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ

 Δεκαέξι χρόνια μετά, η Παρισινή Κομμούνα , η πρώτη εργατική εξουσία στον κόσμο σε μια από τις πρώτες διακηρύξεις της ξεκαθάρισε ότι αρνείται να πληρώσει το χρέος των πέντε δισεκατομμυρίων που είχαν συμφωνήσει να πληρώσουν στους πρώσους οι γάλλοι βοναπαρτιστές και κεφαλαιοκράτες , ως αποζημίωση μετά την ήττα τους στον τυχοδιωκτικό πόλεμο του 1870. «… Ο αστός είχε επιβαρύνει το 1848 το μικρό κλήρο του χωρικού με τον πρόσθετο φόρο των 45 εκατοστών του φράγκου για κάθε φράγκο φόρο που πλήρωνε , μα το είχε κάνει αυτό στο όνομα της επανάστασης. Τώρα είχε ανάψει έναν εμφύλιο πόλεμο ενάντια στην επανάσταση για να φορτώσει στους αγρότες το κύριο βάρος των πέντε δισεκατομμυρίων της αποζημίωσης που συγκατατέθηκε να πληρώσει στους πρώσους. Αντίθετα, η Κομμούνα σε μια από τις πρώτες της διακηρύξεις δήλωσε , ότι τα έξοδα του πολέμου θα έπρεπε να τα πληρώσουν οι πραγματικοί του αίτιοι…» ( Καρλ Μαρξ, «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία», Διακήρυξη του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργατών για τον Εμφύλιο Πόλεμο στη Γαλλία το 1871, σελ. 78, «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2009).

ΤΑ ΣΟΒΙΕΤ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ

 Ας έρθουμε τώρα στις πρώτες μέρες της σοβιετικής εξουσίας και στο Δεύτερο Συνέδριο των Σοβιέτ (26 Οκτωβρίου/8 Νοεμβρίου 1917) που ενέκρινε τα ιστορικά διατάγματα για την ειρήνη και τη γη με βάση τις εισηγήσεις του Λένιν. Με το διάταγμα για την ειρήνη ( το πρώτο της νέας εξουσίας) η σοβιετική κυβέρνηση πρότεινε σε όλους τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους ,που είχαν εμπλακεί στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο να αρχίσουν αμέσως διαπραγματεύσεις για να επιτευχθεί μια δίκαιη ειρήνη χωρίς προσαρτήσεις και πολεμικές αποζημιώσεις. Τονιζόταν ακόμη πως η σοβιετική κυβέρνηση δεν θεωρούσε τους όρους της τελεσιγραφικούς και πως ήταν έτοιμη να συζητήσει τους όρους που θα πρότειναν τα άλλα κράτη. Το διάταγμα για την ειρήνη προέβλεπε ακόμη τη δημοσίευση όλων των μυστικών συμφωνιών που είχαν υπογράψει ή επικυρώσει οι αστικές κυβερνήσεις μετά την Επανάσταση του Φεβρουαρίου 1917 και τονιζόταν ότι όλες αυτές οι συμφωνίες κηρύσσονταν χωρίς όρους και αμέσως άκυρες. ( Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ , «Παγκόσμια Ιστορία» τόμος VIII, σελ. 52,86 , «Μέλισσα», Αθήνα 1962). Ακολούθησε τον Ιανουάριο του 1918 η ακύρωση όλων των εξωτερικών και εσωτερικών δανείων που είχαν συνάψει η τσαρική και η Προσωρινή (αστική) κυβέρνηση (Ριζοσπάστης , 9/1/1918). Έτσι και σε συνδυασμό με την εθνικοποίηση των ιδιωτικών τραπεζών των μεταφορών και του εξωτερικού εμπορίου απελευθερώθηκε η Ρωσία από την δημοσιονομική υποτέλεια.

ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΕΘΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΈΛΕΓΧΟ

Με τη δημοσίευση αυτών των μυστικών συμφωνιών (« μυστικά σύμφωνα με το γνωστό ληστρικό περιεχόμενο» για το μοίρασμα της Περσίας, για την καταλήστευση της Κίνας , για την καταλήστευση της Τουρκίας,για το μοίρασμα της Αυστρίας, για την απόσπαση των της Ανατολικής Πρωσίας, για την απόσπαση των γερμανικών αποικών κλπ , όπως σημείωνε ο Λένιν στις γνωστές «Θέσεις του Απρίλη») αποκαλύπτονταν πως ο πόλεμος εκείνος, πέρα από τις «πατριωτικές αρχές και αξίες» ήταν απλά μια σύγκρουση ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, με την κάθε μια να επιζητεί καλύτερη θέση στο τραπέζι της διανομής του κόσμου. Και όλα αυτά προκαθορισμένα μέσα από ένα πλέγμα μυστικών συμφωνιών της Βρετανίας, της Ρωσίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Ιαπωνίας που είχαν υπογραφεί μακρυά από κάθε δημοσιότητα και εν αγνοία των λαών που σφάζονταν στα πεδία των μαχών ( για τη σημασία αυτής της αποκάλυψης βλέπε και στα Ιστορικά της Ελευθεροτυπίας του Οκτωβρίου του 2011 «Οκτωβριανή Επανάσταση – Οι ρίζες , οι πρωταγωνιστές, ένας απολογισμός» στο σημείωμα του Γιώργου Μαργαρίτη « Ο εμφύλιος πόλεμος και οι εξωτερικές εισβολές» σελ.51-84). Και αναφερόμαστε μόνο στις μυστικές συμφωνίες και πρωτόκολλα μεταξύ των μελών του ενός στρατοπέδου γιατί ανάλογες συμφωνίες υπήρχαν και μεταξύ της Γερμανίας και των συμμάχων της. Tην ακύρωση των εσωτερικών και εξωτερικών δανείων που είχαν συνάψει η τσαρική και η Προσωρινή Κυβέρνηση συνόδευσαν μια σειρά οικονομικών μέτρων στον εξωτερικό τομέα ιδιαίτερα σημαντικά και επωφελή και για την χώρα μας και μάλιστα σε κρίσιμες στιγμές. Η σοβιετική κυβέρνηση παραιτήθηκε από τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο που είχαν επιβάλει στην Ελλάδα οι μεγάλες Δυνάμεις μετά την ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Η νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία «απάλλαξε την Ελλάδα από το χρέος που όφειλε στη Ρωσία και ανερχόταν τότε σε 100 εκατομμύρια χρυσά γαλλικά φράγκα». Ακόμη «παραιτήθηκε από τα δικαιώματά της στο Άγιον Όρος καθώς και από τις ιδιοκτησίες του τσαρικού κράτους σε διάφορα ευαγή ιδρύματα στην Ελλάδα (ρωσικό νοσοκομείο Πειραιά , το σημερινό Τζάνειο) κλπ.» ( Κώστα Αυγητίδη «Η στρατιωτική επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία και η Ελλάδα (1918-1920)», σελ. 66-71, «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1999).

ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΚΕΪΝΣ

Η άρνηση των μπολσεβίκων να αναγνωρίσουν τα χρέη των κυβερνήσεων της προεπαναστατικής Ρωσίας στους διεθνείς τοκογλύφους προκάλεσε την έντονη αντίδραση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Όμως ακόμη και αστοί οικονομολόγοι όπως ο βρετανός Κέινς ( στο βιβλίο του «Οι οικονομικές συνέπειες της Ειρήνης», 1919) εκτιμούσαν ότι εξαιτίας των χρεών ο καπιταλισμός , μετά την συμφωνία ειρήνης των Βερσαλιών οδηγούνταν στη χρεοκοπία. Γι αυτό ζητούσε να μην αποπληρωθούν και καλούσε τα καπιταλιστικά κράτη να ακυρώσουν και να διαγράψουν τα δημόσια χρέη που είχαν εκτιναχθεί στα ύψη λόγω του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Το γεγονός δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Λένιν ο οποίος απευθυνόμενος στο Δεύτερου Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς κάλεσε περιπαικτικά τους αντιπροσώπους να στείλουν … ευχαριστήριο τηλεγράφημα στους αστούς οικονομολόγους «προπαγανδιστές του μπολσεβικισμού»: « Ο Κέινς κατέληξε στο συμπέρασμα πως η Ευρώπη και όλος ο κόσμος με την ειρήνη των Βερσαλιών τραβούν στη χρεοκοπία. Ο Κέινς παραιτήθηκε, πέταξε στα μούτρα της κυβέρνησης (σ.σ. της βρετανικής της οποίας ήταν μέλος της αντιπροσωπείας στις Βερσαλίες ) το βιβλίο του και είπε: αυτό που κάνετε είναι καθαρή τρέλα (…) Μια αμερικανική αστική πηγή, που την ανάφερε ένας κομμουνιστής, ο σύντροφος Μπράουν, στο βιβλίο του «Ποιος πρέπει να πληρώσει τα πολεμικά χρέη;» (Λειψία, 1920) καθορίζει ως εξής τη σχέση των χρεών και της εθνικής περιουσίας: στις νικήτριες χώρες, την Αγγλία και τη Γαλλία, τα χρέη αποτελούν τα 50% και πλέον όλης της εθνικής περιουσίας. Όσον αφορά την Ιταλία το ποσοστό αυτό αποτελεί τα 60-70%, όσον αφορά τη Ρωσία τα 90%, εμάς , όμως όπως ξέρετε αυτά τα χρέη δεν μας ανησυχούν, γιατί εμείς λιγάκι νωρίτερα από την εμφάνιση του βιβλίου του Κέινς , ακολουθήσαμε τη θαυμάσια συμβουλή του: ακυρώσαμε όλα τα χρέη (… )Νομίζω πως θα έπρεπε εξ’ ονόματος του συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς να στείλουμε ένα ευχαριστήριο σ’ αυτούς τους οικονομολόγους-προπαγανδιστές υπέρ του μπολσεβικισμού» (Λένιν , Εισήγηση για τη διεθνή κατάσταση και τα βασικά καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στο Δεύτερο Συνέδριο της ΚΔ στις 19 Ιουλίου του 1920, Άπαντα, τ.41, σελ. 219-225, «Σύγχρονη Εποχή»). Αξίζει να προσθέσουμε ότι και νωρίτερα , πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση ο Λένιν έγραφε ότι η εργατική εξουσία δεν πρόκειται να αναγνωρίσει χρέη που δημιούργησαν οι αστικές κυβερνήσεις. Στο τετράδιο στο οποίο καταχωρούσε από τον Ιανουάριο έως τον Φεβρουάριο του 1917 προπαρασκευαστικά υλικά και σημειώσεις για το βιβλίο «Κράτος και Επανάσταση» σημείωνε: « ‘Δημόσια χρέη’ ! Η εργατική τάξη ξέρει ότι τα χρέη αυτά δεν είναι δικά της και όταν πάρει την εξουσία θα αναθέσει την εξόφλησή τους σε εκείνους που τα έκαναν» ( Λένιν, ο.π. ,τ.33, σελ.203).

ΜΕΓΑΛΟΪΔΕΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΑ

Οι αποφάσεις της σοβιετικής εξουσίας για την ακύρωση των χρεών ελήφθησαν σε μια στιγμή που η Ελλάδα ήταν κατεστραμμένη οικονομικά όχι μόνο από τα ληστρικά δάνεια αλλά και από τη συμμετοχή της σε πολέμους που κρατούσαν από το 1912. Για να ανταποκριθεί στις δαπάνες των βαλκανικών πολέμων αλλά και την εξασφάλιση των περιοχών που κατελήφθησαν η ελληνική κυβέρνηση κατέφυγε και πάλι στον εξωτερικό δανεισμό. Η καταφυγή στα ληστρικά δάνεια συνεχίστηκε και την περίοδο 1914-1918 όταν η Ελλάδα ενεπλάκη στην τραγωδία του ιμπεριαλιστικού πολέμου. «Δάνειο 500 εκατομμυρίων φράγκων εξασφαλίστηκε κυρίως στο Παρίσι και το Λονδίνο και με ευνοϊκούς όρους. Το πρώτο μισό του δανείου καλύφθηκε με αρκετή επιτυχία. Αλλά το δεύτερο μισό δεν πραγματοποιήθηκε , γιατί μεσολάβησε η έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τελικά, τα ποσά που χορηγήθηκαν το 1912 και 1913 παγιοποιήθηκαν με νέο δάνειο το 1918 (…) Το συνολικό ποσό των δανείων την ίδια περίοδο (1914-1918) , τα οποία κάλυψαν σχεδόν αποκλειστικά πολεμικές δαπάνες , ανήλθε σε 1.115.000.000 δρχ., από τις οποίες μόνο 110.000.000 δρχ. ήταν βραχυπρόθεσμα δάνεια. Οι συνολικές δαπάνες, που είχαν σχέση με τον πόλεμο, ανήλθαν σε 1.982.896.650 δρχ. (ή 79.315.866 στερλίνες). Αλλά και αυτό το ποσό αντιπροσωπεύει μέρος μόνο του πραγματικού κόστους» ( «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» , τ.ΙΕ, σελ. 84, Εκδοτική Αθηνών). Στα παραπάνω προσθέστε και τις τεράστιες καταστροφές που υπέστη η χώρα λόγω της εμπλοκής σ αυτόν τον πόλεμο. Και γι αυτές τις καταστροφές η Ελλάδα έλαβε μια ασήμαντη αποζημίωση την οποία οι σύμμαχοι δεν ανέλαβαν οι ίδιοι αλλά την «φόρτωσαν» στους ηττημένους του πολέμου. « … Στις πολεμικές ζημίες , όπως οι ζημίες της Ανατολικής Μακεδονίας, θα πρέπει να προστεθούν και οι ζημίες που προκλήθηκαν από τους Συμμάχους , πριν από την έξοδο της Ελλάδας στον πόλεμο. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της κυβερνήσεως , οι ζημίες που προκάλεσαν τα Συμμαχικά στρατεύματα Στην Ελλάδα ανέρχονταν σε 1.126.500.000 δρχ. Το ποσό αυτό συμπεριλάμβανε και τους τόκους για την περίοδο που το ποσό των ζημιών παρέμεινε απλήρωτο. Στο τέλος οι Σύμμαχοι δέχθηκαν να καταβάλουν ένα μικρό μόνο ποσοστό των ζημιών και τελικά κατέβαλαν ένα ακόμη μικρότερο, ασήμαντο ποσό. Οι ζημίες που προκλήθηκαν από τα συμμαχικά στρατεύματα συμπεριλήφθηκαν από τους συμμάχους στις αποζημιώσεις που ζήτησαν από τα ηττημένα κράτη. Οι συνολικές αποζημιώσεις που ζήτησε η Ελλάδα ανέρχονταν σε 4.922.788.736 χρυσά φράγκα. Και καθώς συνέβη με τους υπολογισμούς των αποζημιώσεων των Συμμάχων , το ποσό που ζήτησε η Ελλάδα ήταν υπερβολικό. Σύμφωνα με τις αποφάσεις της Επιτροπής Αποζημιώσεων, το μερίδιο της Ελλάδος από τις αποζημιώσεις αντιπροσώπευε 0,40% των συνολικών αποζημιώσεων που ήταν υποχρεωμένη να καταβάλει η Γερμανία και 12,7% η Βουλγαρία, δηλαδή 528.000.000 χρυσά μάρκα για τη Γερμανία και 292.000.000 χρυσά φράγκα για τη Βουλγαρία και την Αυστρο-Ουγγαρία. Η Ελλάδα όμως δεν είχε προτεραιότητα στις αποζημιώσεις για τις κατεστραμμένες περιοχές της. Στο τέλος έλαβε μόνο ένα ασήμαντο ποσοστό των αποζημιώσεων, από το μερίδιο δηλαδή που είχε ορίσει η Επιτροπή Αποζημιώσεων («Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» , ο.π. , σελ. 84).

 ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ «ΗΘΙΚΗ»

Με βάση όλα τα παραπάνω συγκρίνετε την ηθική του Λένιν και των μπολσεβίκων και την ηθική των ιμπεριαλιστών «συμμάχων» και «εταίρων» τότε (που παραμένουν και τώρα βεβαίως) απέναντι σε μια χώρα που βγήκε από τον πόλεμο το 1918 καταχρεωμένη , με ένα νόμισμα που βρισκόταν στο χείλος της καταστροφής, μια οικονομία με τεράστια προβλήματα, μια διοίκηση απηρχαιωμένη του ρουσφετιού και της κομματοκρατίας και ένα φορολογικό σύστημα που έριχνε μονίμως τα βάρη στους αδύνατους επιτρέποντας παράλληλα στο μεγάλο κεφάλαιο να θησαυρίζει χωρίς να πληρώνει δραχμή. Μια χώρα που είχε υποστεί μεγάλες καταστροφές από τους πολέμους και επιπροσθέτως τη βάραινε το σοβαρότατο προσφυγικό πρόβλημα . Στο πολιτικό πεδίο κυριαρχούσε η πόλωση (Διχασμός) μεταξύ των κυριότερων μερίδων της αστικής τάξης που ήλπιζε να ικανοποιήσει τις εδαφικές της διεκδικήσεις παίρνοντας κάποια ψίχουλα από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων των μεγάλων Δυνάμεων, εκεί που μοίραζαν τον κόσμο «με το μαχαίρι». Η πολιτική της «Μεγάλης Ιδέας» που οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή και στο ξεσπίτωμα περίπου 2.000.000 ανθρώπων (1.500.000 χριστιανοί από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη και περισσότεροι από 550.000 μουσουλμάνοι από την Ελλάδα).

 Ο «ΜΟΧΛΟΣ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ»

 Στο σημείο ο αυτό αξίζει να θυμίσουμε ότι καθοριστικό ρόλο στην υπερχρέωση της Ελλάδας από την πρώτη κιόλας στιγμή της Ανεξαρτησίας της έπαιξαν ο εθνικισμός, η «Μεγάλη Ιδέα» και η εμπλοκή της σε πολεμικές περιπέτειες και ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ο καθηγητής Γ.Β. Δερτιλής , ένας επιστήμονας κάθε άλλο παρά μαρξιστής, σημειώνει: «Εκτός από το φόρο αίματος που επέβαλαν (σ.σ. οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις του ελληνικού αστισμού) στους Έλληνες , οι στρατιωτικές δαπάνες είχαν ένα τεράστιο οικονομικό κόστος. Από το 1830 έως το 1939, αντιπροσώπευαν ένα πολύ μεγάλο μέρος των δημοσίων δαπανών. Ακόμη και το 2002 , ήταν από τις υψηλότερες στον κόσμο σε σχέση με το ακαθάριστο εγχώριο προιόν της χώρας. Σε όλο αυτό το διάστημα των 170 ετών, οι εκάστοτε κυβερνήσεις τις κάλυπταν με έσοδα από την φορολογία και από το συνεχώς αυξανόμενο δημόσιο χρέος, βάρη που επωμίζονταν κυρίως τα φτωχότερα αστικά στρώματα (…) Η υπερχρέωση εξαρτούσε επιπλέον την χώρα από τους ξένους δανειστές της και από τις Μεγάλες Δυνάμεις και μείωνε δραστικά τις δυνατότητες των εκάστοτε κυβερνήσεων να χειριστούν ορθολογικά την εξωτερική πολιτική. Οι Δυνάμεις και ιδίως η Μεγάλη Βρετανία χρησιμοποίησαν συστηματικά τον «μοχλό των δανείων» για να ελέγχουν την ελληνική εξωτερική πολιτική έως το 1940» (Γ. Β. Δερτιλή «Ιστορία του Ελληνικού Κράτους 1830-1920», τ. Α’, σελ. 71, «Εστία», Αθήνα 2010).

Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Πώς αντέδρασε η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου στην απόφαση των Σοβιέτ να απαλλάξουν την Ελλάδα από το βραχνά του χρέους στην τσαρική Ρωσία; Με τη συμμετοχή της με στρατό και στόλο στην ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση των αγγλογάλλων, αμερικανών ακόμη και ιαπώνων για να καταπνίξουν την επανάσταση. Σαν έτοιμος από καιρό ο Βενιζέλος έσπευσε να ανταποκριθεί στον αντιμπολσεβικισμό του γάλλου πρωθυπουργού Κλεμανσώ και να δηλώσει πως θα στείλει ένα σώμα στρατού και τον πολεμικό στόλο στην Ουκρανία. Σε αντάλλαγμα οι γάλλοι υποσχέθηκαν να υποστηρίξουν τις ελληνικές αξιώσεις στη Θράκη και τη Σμύρνη. Έτσι , στις 21 Ιανουαρίου 1919, ένα χρόνο μετά την απόφαση της σοβιετικής εξουσίας να χαρίσει τα χρέη της Ελλάδας, οι πρώτοι έλληνες στρατιώτες (34ο Σύνταγμα Πεζικού) αποβιβάστηκαν στην Οδησσό και τέθηκαν υπό γαλλική διοίκηση. Η ελληνική εκστρατεία στην Ουκρανία είχε οικτρό τέλος. Κράτησε μόνο δυό μήνες και αν δεν υπήρχε ο γαλλικός στόλος όλοι οι γάλλοι και έλληνες στρατιώτες θα αιχμαλωτίζονταν. Και να ήταν μόνο αυτή η ελληνική συμβολή στην προσπάθεια ανατροπής της νεαρής σοβιετικής εξουσίας; Η ελληνική κυβέρνηση έστειλε πράκτορες στη Γεωργία , όπου ζούσαν πολλοί έλληνες , με σκοπό την υπονόμευση της Σοσιαλιστικής Πολιτείας που κάτω από τεράστιες δυσκολίες προσπαθούσε να στηριχθεί εκεί. Το 1919-1920 ο Βενιζέλος έστειλε τον Νίκο Καζαντζάκη και τον συνταγματάρχη Ηρακλή Πολεμαρχάκη μαζί με κρητικούς από το στενό περιβάλλον του για να τραβήξουν τους έλληνες της περιοχής από την επιρροή των μπολσεβίκων. Ο Καζαντζάκης κινήθηκε δραστήρια αλλά χωρίς αποτέλεσμα αν και έμεινε καιρό στην περιοχή. Μέσα από αφάνταστες δυσκολίες έγινε τελικά Σοβιετική Δημοκρατία. Ανάλογες προσπάθειες καταβλήθηκαν και στην περιοχή του Πόντου, εκεί όπου το Λονδίνο και το Παρίσι σχεδίαζαν να φτιάξουν «ανεξάρτητο ελληνοαρμενικό κράτος. Ο Βενιζέλος και ο αρχηγός των αρμενίων εθνικιστών που Νουμπάρ Πασάς που έδρευε στο Παρίσι εκτελώντας εντολές του Κλεμανσώ και του βρετανού ομολόγου του Λόυδ Τζώρτζ έστειλαν στον Πόντο συμμορίες από κρητικούς, μανιάτες και αρμενίους που βγήκαν στο Νοβοροσίσκ τον Αύγουστο του 1919. Όμως και αυτοί δεν κατάφεραν να μείνουν πολύ καιρό γιατί τα σχέδια για την «Ελληνοαρμενική Δημοκρατία του Πόντου» απέτυχαν ( Γιάνη Κορδάτου « Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας» τ. Χ ΙΙΙ, 1920-1924 , σελ.520-524, εκδόσεις «20ος Αιώνας», Αθήνα 1958, « Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», ο.π. ,σελ.112,113).

 ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΣ ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Την Άνοιξη του 1921, όταν ήδη είχε γίνει εμφανές το αδιέξοδο της Μικρασιατικής Εκστρατείας και ήταν ορατή η καταστροφή που επήλθε μετά από ένα χρόνο η σοβιετική κυβέρνηση επεδίωξε να έρθει σε επαφή με την κυβέρνηση των Αθηνών προσφέροντας τη μεσολάβησή της για την επίτευξη μιάς δίκαιης ειρήνης με την κεμαλική Τουρκία. Στην Αθήνα έφτασε ένας ρώσος απεσταλμένος της Κομμουνιστικής Διεθνούς και του σοβιετικού υπουργείου Εξωτερικών. Ήταν εφοδιασμένος με σουηδικό διαβατήριο, και είχε εντολή να έρθει σε επαφή με τον γραμματέα του Σοσιαλεργατικού (Κομμουνιστικού Κόμματος). Γραμματέας τότε ήταν ο νεαρός Γιάνης Κορδάτος , ο γνωστός ιστορικός. Ο Κορδάτος είχε τρεις συναντήσεις με τον σοβιετικό απεσταλμένο στους Αέρηδες στην Πλάκα, στην Ακρόπολη και στην Κηφισιά. Για την ιστορία αυτή ο Κορδάτος μίλησε για πρώτη φορά σε διάλεξή του στον Ελληνοσοβιετικό Σύνδεσμο το 1945. Ο σοβιετικός απεσταλμένος αφού επέδειξε στον Κορδάτο τα διαπιστευτήρια του Ζηνόβιεφ του Τρότσκι και του Τσιτσέριν (σ.σ. λαικός επίτροπος Εξωτερικών) ανακοίνωσε στον Κορδάτο: « Η Σοβιετική Ένωση είναι πρόθυμη να βοηθήσει την Ελλάδα να βγει από το αδιέξοδο της μικρασιατικής εκστρατείας. Πρώτα θα παύσει να ενισχύει υλικώς και ηθικώς τον Κεμάλ και δεύτερο θα σκήσει την επιρροή να αυτονομηθεί μια παραλιακή ζώνη της Μικρασίας , όπου κατοικούν πολλοί χριστιανοί. Για να εξασφαλιστεί η αυτονομία της περιοχής αυτής θα σταλθεί διεθνής στρατός από Ελβετούς, Σουηδούς και Νορβηγούς, από χώρες δηλαδή που δεν πήραν μέρος στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Για να υποστηρίξει την άποψη αυτή η ΕΣΣΔ ζητεί σαν αντάλλαγμα την αναγνώρισή της , έστω και ντε φάκτο» (σ.σ. Ντε φάκτο είχε αναγνωρίσει τότε τη σοβιετική εξουσία και η Αγγλία , ενώ ντε φάκτο βρισκόταν στο Λονδίνο και ο πρώτος σοβιετικός διπλωματικός αντιπρόσωπος). Όταν ο έκπληκτος Κορδάτος ρώτησε ποιά ήταν η αιτία γι αυτή τη σοβιετική στροφή ο απεσταλμένος του είπε: « Το κίνημα του Κεμάλ είναι απελευθερωτικό και σαν τέτοιο το υποστηρίξαμε όσο μπορούσαμε. Δεν έχουμε όμως καμιά εγγύηση αν ύστερα από την ολοκληρωτική επικράτησή του , οι παλιές αντιδραστικές δυνάμεις στην Τουρκία (μπέηδες και πασάδες) δεν πάρουν αυτοί τα ηνία της εξουσίας (…) Ο Κεμάλ έχει γόητρο για την ώρα , αλλά οι στρατηγοί και πολιτικοί που τον υποστηρίζουν –έξω από λίγες εξαιρέσεις- είναι αντιδραστικοί. Ήδη έχουμε όχι ενδείξεις , αλλά αποδείξεις, ότι έχουν μυστικές επαφές με τους Γάλλους κεφαλαιοκράτες και ιμπεριαλιστές και αύριο μεθαύριο , αν νικήσουν και διώξουν τους Έλληνες από τη Μικρασία και Θράκη, η Τουρκία με τον Κεμάλ ή χωρίς τον Κεμάλ θα προσανατολιστεί προς τη Δύση. Η αστική τάξη της Τουρκίας είναι αδύναμη να συνεχίσει μόνη της την αναδιοργάνωση της χώρας της. Θα κάνει μεταρρυθμίσεις , αλλά δεν θα μπορεί να σταθεί στα πόδια της , αν δεν πάρει δάνεια από τη Γαλλία ή Αγγλία, και, όπως ξέρετε, τα δάνεια υποδουλώνουν τις χώρες που τα παίρνουν. Γι αυτό θέλουμε να μείνουνε οι Έλληνες στη Μικρασία, όχι από κούφιο αισθηματισμό , αλλά από ρεαλιστική αντίληψη για το αύριο και μεθαύριο. Οι μειονότητες στην Τουρκία στάθηκαν από τη μια μεριά η τροχοπέδη στον ολοκληρωτικό εξισλαμισμό της Βαλκανικής και Ανατολής και από την άλλη έγιναν η πηγή που τροφοδότησε τα εθνικά απελευθερωτικά κινήματα των λαών της Βαλκανικής από το 1770 ως τα χτες».

«ΠΑΛΙΟΠΑΙΔΟ ΑΙΝΤΕ ΝΑ ΧΑΘΕΙΣ»

 Ο Κορδάτος εξήγησε στο σοβιετικό απεσταλμένο πως το Σοσιαλεργατικό Κόμμα είναι μικρό , δεν παίζει ενεργητικό ρόλο στην πολιτκή ζωή και κατά συνέπεια ο γραμματέας του δεν έχει το ανάλογο κύρος για να μεταφέρει και να διαπραγματευθεί ένα τόσο σημαντικό θέμα. Ο σοβιετικός απεσταλμένος επέμενε και αποφασίστηκε να αρχίσει η επαφή με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης Νικόλαο Στράτο (σ.σ. ένα χρόνο μετά ήταν ένας από τους έξι που καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν στο Γουδί για τη Μικρασιατική Καταστροφή). Ο Στράτος δέχτηκε τον Κορδάτο , τον άκουσε με προσοχή τον δήλωσε κατ’ αρχήν σύμφωνος και του είπε ότι αναμένεται κυβερνητική μεταβολή (σ.σ. ανώτατοι στρατιωτικοί σε συνεννόησαη με το Στράτο ετοίμαζαν πραξικόπημα για να απαιτήσουν από τους συμμάχους άμεση λύση του μικρασιατικού προβλήματος με αυτονόμηση της Ιωνίας). «Αν σχηματίσω κυβέρνηση θα σας ειδοποιήσω, είπε στον Κορδάτο, αφού μελετήσω τους φακέλους του υπουργείου των Εξωτερικών και ιδώ ότι δεν υπάρχει ανυπέρβλητον εμπόδιον από τους Άγγλους και Γάλλους , θα σας ειδοποιήσω να με φέρετε εις επαφήν με τον Ρώσον απεσταλμένον». Πρόσθεσε όμως ότι καλό θα ήταν να βολιδοσκοπήσει ο Κορδάτος και τον συντοπίτη υπουργό Αντώνιο Καρτάλη για να δει και τις διαθέσεις της κυβέρνησης. Ο Κορδάτος πήγε στον Καρτάλη και μόλις άρχισε τις πρώτες νύξεις για την μεσολάβηση της Σοβιετικής Ρωσίας και χωρίς να του πει ότι βρίσκεται στην Αθήνα σοβιετικός απεσταλμένος ο συντοπίτης του υπουργός τον έβρισε και τον έδιωξε κακήν κακώς. Ο Κορδάτος περιγράφει την σκηνή : « Παλιόπαιδο, από πότε έγινες πολιτικός και αρχηγός ώστε να τολμάς να συζητάς για τόσο σπουδαία ζητήματα; Άιντε να χαθής! Αν δεν ήσουν παιδί του Κωστή (ο Κωστής ήταν ο πατέρας μου), που τον ξέρω πολύ καλά και έχω κοιμηθή το 1900 στο σπίτι σας στη Ζαγορά , θα σε παρέδιδα στο Γάσπαρη ( το διευθυντή της αστυνομίας) να σου βάλλη με το βούρδουλα μυαλό. Ακούς εκεί , να τολμάς να λες πως οι Μπολσεβίκοι, οι άθεοι, οι καταδρομείς και λυμεώνες της Μεγάλης Ρωσίας, μπορούν να μεσολαβήσουν και να μας βγάλουν από το αδιέξοδο της μικρασιατικής εκστρατείας! Αυτοί, βρε,είναι νηστικοί και πεινούν. Ήρθεν η ώρα τους, σε 5-6 μήνες θα τους λιντζάρη ο ρωσικός λαός!» (Γιάνη Κορδάτου , ο.π. , σελ. 566-568). Με αυτό τον άθλιο τρόπο απορρίφθηκε η σοβιετική πρόταση για μεσολάβηση και ο Κορδάτος σημείωνε αργότερα πως από τα λόγια του Καρτάλη μπορούσε να καταλάβει κανείς τη μούχλα που είχαν στο κεφάλι τους οι αστοί πολιτικοί που οδήγησαν τη χώρα και εκατομμύρια έλληνες στη Μικρασιατική Καταστροφή. Την ίδια αντιδραστική μούχλα και σαπίλα που κουβαλάνε και σήμερα οι εκπρόσωποι του αστικού κόσμου και των κομμάτων τους που οδηγούν τη χώρα και το λαό συνειδητά σε μια σύγχρονη Καταστροφή ανάλογη , αν όχι και μεγαλύτερη της Μικρασιατικής. Και βεβαίως την ίδια μούχλα κουβαλάνε και τα ανιστόρητα φερέφωνα τους…

Σάββατο 03 Μαρτίου 2012

πηγή: contramee

Της Μάγισσας και του Ζεπ

Άτε να χαλαρώσουμε...αν δεν το ξέρετε, η Μάγισσα [ μία είναι η Μάγισσα ] προσπαθεί να διαφθείρει το κομμουνιστικό κίνημα της κύπρου [ το ποιό; ] με εντελώς πλάγιους τρόπους...εγώ επειδή την ξέρω, πρέπει να αποκαλύψω το σχέδιο, διότι στα δίκτυα της έχουν πέσει και καλοί άνθρωποι, τίμιοι όπως ο Ζεπ...

Ας πούμε σήμερα η Μάγισσα έκαμε ποστ για τους Μάγια και απεφάνθει πως υπάρχει η προφητεία πως το 2012 θα καταστραφεί "κάτι", θα καταστραφεί "ο παλιός κόσμος" και στη θέση του θα αναδυθεί ένα καινούριος...

Ε καλά ρε Μάγισσα τζαι εγώ είπα ότι θα ππέσει το σύστημα αλλά όι τζαι ως τον Δεκέμβρη του 2012!!

Δηλαδή εσύ που την βλέπεις την πτώση και που βλέπεις την "πνευματική αναγέννηση"...καταρχήν βλέπεις οπουδήποτε κανένα "πνεύμα";...να μου το δείξεις...πριν μου το δείξεις μπορείς να μου πεις τα συστατικά αυτού του "πνεύματος"; Ή έστω να μου πεις ποιά είναι τα σημάδια; Π.χ σημάδια του πνεύματος είναι το κίνημα των ανώνυμους; δηλαδή εν πνευματικό να είσαι ανώνυμους; με ποιόν τρόπο;

Θέλω να πιστέψω γι αυτό ρωτώ. Αν είναι για να πέσει το σύστημα μέσα!!! Τί πρέπει να κάνω, θα με καθοδηγήσει κανένας;

Να απαλλαγώ από την αρνητική ενέργεια, πρώτο.

Να κόψω τις βλαβερές τροφές, δεύτερο.

Να ξυπνώ στις 5 το πρωί και να ατενίζω τον ήλιο - τρόπος του λέγειν να μεν τυφλωθούμε τζιόλας - και να ψάλλω τις πρώτες 3 βδομάδες ΟΜ μέχρι να παύσει η ενέργεια του νου και ο εσωτερικός διάλογος.

Να κάνω δεκαπέντε λεπτά διαλογισμό κάθε βράδυ. Θα σκέφτομαι πως μπαίνει ένα μαύρο φως από τα πόδια μου και διαπερνά όλη την σπονδυλική μου στήλη μέχρι το κεφάλι, όπου θα βγαίνει ως λευκό.

Να δημιουργήσω ένα χώρο στο σπίτι για διαλογισμό - μα εν θα κάμνω τίποτε άλλο τελικά; - όπου θα απαγορεύεται η είσοδος στον οποιοδηποτε άλλον.

Να πάρω τα άπαντα του Κρισναμούρτι, του Όσσο, της Esther και Jerry Hicks και να διαβάζω ανελλειπώς.

Να βρω ένα κουτί, διακοσμημένο όμορφα, όπου μέσα θα βάζω εικόνες που θα αναπαριστούν τις επιθυμίες μου. Π.χ αν θέλω να πάω στην Πορτογαλλία για διακοπές να βάζω φωτογραφίες της Πορτογαλλίας. Αν θέλω να αγοράσω ένα σετ σεντόνια το ίδιο. Αυτό το κουτί θα πρέπει να το έχω σε ένα καθαρό ενεργειακά χώρο μέχρι να δω όλες μου τις επιθυμίες να πραγματοποιούνται με μαγικό τρόπο. Π.χ θα μου τηλεφωνήσει η μάμμα μου ότι θα έρθει να με δει και θα μου φέρει το ίδιο σετ σεντόνια που ήθελα χωρίς εγώ να της το έχω αναφέρει.

Όταν θα τα κάνω όλα αυτά, θα είμαι έτοιμη να συντονίσω την ενέργεια μου με άλλους συμπολίτες μου. Αν ο σκοπός μου είναι να πέσει το σύστημα τότε θα συντονιστώ με συμπολίτες μου που έχουν τον ίδιο στόχο.

Π.χ την Μάγισσα και τον Ζεπ.

Έτσι σιγά σιγά θα φτιαχτεί ένα κίνημα - είναι εντελώς καινούρια ιδέα αυτή, όι να νομίσετε ότι εν καμμιά αμερικανιά του 70 - όπου θα πέφτουν και θα γίνονται στάχτη όλα τα κακά και ανεπιθύμητα.

π.χ

θα μαζευτούμε έξω από το υπουργείο οικονομικών όταν θα είναι μέσα η Τρόικα, θα λέμε ΟΜ και θα πάθει κράμπα σε όλο της το σώμα η Δρακουλέσκου με αποτέλεσμα να διακοπεί η συνεδρία.

θα μαζευτούμε έξω από το δημαρχείο Λευκωσίας, θα λέμε ΟΜ και θα δώσει παραίτηση ο Γιωρκάτζης δηλώνοντας ότι αποφάσισε να μονάσει στο άγιο όρος για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του παπά του.

θα πάμε στη Στράκκα, θα λέμε ΟΜ και ο Πρίγκιπας θα μας υποδεχτεί δηλώνοντας πως χαρίζει όλη την περιουσία που του άφησε ο Λεβέντης, η Φωτεινή και ο Τάσσος στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσίας.

θα διοργανώσουμε παγκόσμια μέρα ΟΜ όπου όλοι οι λαοί θα διαλογίζονται και με το πέρας του διαλογισμού θα αυτοδιαλυθεί το ΝΑΤΟ.

η μόνη απορία που έχω είναι αν θα μπορώ πριν το διαλογισμό ή έστω μετά να πίνω μοχίτος...τί έχει να πει η ενεργειακή θρησκοληψία περί τούτου;

η άλλη απορία που έχω είναι : γιατί δεν κατάλαβα λέξη από το φιλμάκι πιο κάτω; έχει κάτι η ενέργειά μου; ή να ψάξω το νοητικό μου σύστημα;






29.7.12

Οι αντιλαϊκές προτεραιότητες της Ευρωπαϊκής Ενωσης για το 2012 ( προεδρίας το ανάγνωσμα..)


Η καπιταλιστική κρίση στην Ευρωζώνη και την ΕΕ συνεχίζει να οξύνεται και στο β' εξάμηνο του 2012. Σημάδια ανάκαμψης, στην παρούσα φάση, δεν είναι ορατά «ούτε με κιάλια» για το άμεσο μέλλον, ενώ τα οικονομικά στοιχεία για μια σειρά μεγάλες καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρωζώνης αποτελούν πηγή εντεινόμενης ανησυχίας των αστών και του πολιτικού προσωπικού τους.
Η καπιταλιστική κρίση χτυπάει χώρες του πυρήνα της Ευρωζώνης, την Ισπανία, την Ιταλία, με αυξημένους κινδύνους για την Ολλανδία, τη Γαλλία, ακόμη και για τη Γερμανία και τη Βρετανία , οξύνοντας τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ενισχύοντας τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό της ΕΕ.
Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ συνδέονται άμεσα και με το διεθνή ανταγωνισμό ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα για τη διαμόρφωση συμμαχιών και αξόνων που αντιμάχονται με τη χρησιμοποίηση οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών μέσων, για τον έλεγχο των αγορών, αυξάνοντας τους κινδύνους γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης στη Συρία, το Ιράν, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τους λαούς της ευρύτερης περιοχής .
Η εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης

Εν αναμονή της έκθεσης της τρόικας για την αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας, σαφές στίγμα επιβολής νέων αντιλαϊκών μέτρων μέσα στο 2012 δίνει η έκθεση του ΔΝΤ (16/07/2012), μετά την αναθεώρηση του πρωτογενούς ελλείμματος για το 2012 ως ποσοστό του ΑΕΠ από το 1% στο 1,5%-2%, που σημαίνει επιπρόσθετη «μαύρη τρύπα» 2 δισ. ευρώ στον προϋπολογισμό του 2012. Το έλλειμμα θα εκτιναχθεί στο 7% και το χρέος στο 162,9% του ΑΕΠ για το 2012. Ετσι τα αντεργατικά μέτρα ύψους 14,6 δισ. ευρώ για το διάστημα 2012-2014 που επεξεργάζονται από κοινού η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ με την τρόικαεκτινάσσονται γι' αυτή την περίοδο στα 16,5 δισ. ευρώ. Το σενάριο για την επιμήκυνση του ελληνικού «προγράμματος προσαρμογής» κατά 2 χρόνια, μέχρι το 2016, θα χρειαστεί νέα κεφάλαια, νέα μνημόνια και επαχθείς όρους για τους εργαζόμενους που θα ξεπερνά τον ορίζοντα της νέας δανειακής σύμβασης για μετά το 2042....
Στην Ισπανία το δημοσιονομικό έλλειμμα για το 2012 προβλέπεται να κλείσει στο 6,3% του ΑΕΠ, αντί της πρόβλεψης - στόχου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για 5,3%, ενώ το δημόσιο χρέος της από 68% του ΑΕΠ το 2011 εκτινάσσεται στο 80,9% του ΑΕΠ το 2012 και προβλέπεται να φτάσει το 86% το 2013. Η δανειακή σύμβαση της Ισπανίας για τη χρηματοδότηση των τραπεζών της με 100 δισ. ευρώ, με αντεργατικά μέτρα ύψους επιπρόσθετων 65 δισ. ευρώ, όπως είχε αποφασιστεί κατά τη Σύνοδο της Ευρωζώνης στις 27 Ιουνίου 2012 θεωρείται πλέον ανεπαρκής μετά τις τελευταίες εξελίξεις.
Η ιταλική οικονομία βρίσκεται σε ύφεση από τα μέσα της προηγούμενης χρονιάς. Το ΔΝΤ διατήρησε τις προβλέψεις για συρρίκνωση της ιταλικής οικονομίας 1,9% φέτος, εκτιμώντας όμως ότι το χρέος θα είναι υψηλότερο, στο 125,8% του ΑΕΠ φέτος και στο 126,4% το 2013. Το δημόσιο χρέος της Ιταλίας εκτινάχθηκε στο 1,966 τρισ. ευρώ. Ο Ιταλός πρωθυπουργός, Μ. Μόντι, δεν αποκλείει την προσφυγή της χώρας του στους μηχανισμούς διάσωσης της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε η γαλλική στατιστική υπηρεσία (INSEE), η βιομηχανική παραγωγή στη Γαλλία υποχώρησε 1,9% το Μάη έναντι του Απρίλη, τη στιγμή που αναλυτές προέβλεπαν πτώση μόλις 0,9%. Η κεντρική τράπεζα της Γαλλίας εκτιμά ότι η γαλλική οικονομία συρρικνώθηκε 0,1% στο δεύτερο τρίμηνο, έπειτα από στασιμότητα του πρώτου τριμήνου. Η αυτοκινητοβιομηχανία «Peugeot - Citroen» ανακοίνωσε ότι κλείνει μια εργοστασιακή μονάδα της μέχρι το 2014, με αποτέλεσμα την απόλυση 8.000 εργατών. Στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής η σιωπή του Φ. Ολάντ εξαργυρώθηκε με τη διαβεβαίωση της Α. Μέρκελ για τη στήριξη των γαλλικών τραπεζών.
Η Βρετανία, η μεγαλύτερη καπιταλιστική οικονομία εκτός Ευρωζώνης, βρίσκεται σε ύφεση από το τέλος της προηγούμενης χρονιάς, ενώ η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από τις ειδήσεις για επιβράδυνση της οικονομίας των ΗΠΑ, της Κίνας κ.ά.
Ηδη είναι σε εξέλιξη οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Κύπρου και ΕΕ για την ένταξή της στο μηχανισμό στήριξης, ενώ στον προθάλαμο βρίσκεται η Σλοβενία, το Βέλγιο κ.ά.
Αυξημένες είναι οι ανησυχίες και για την Πορτογαλία ως προς την ικανότητά της να ανταποκριθεί στους δημοσιονομικούς στόχους της, παρά τα συνεχή σκληρά αντεργατικά μέτρα.
Η δραματική μείωση μισθών, συντάξεων, γενικότερα κοινωνικών παροχών και τα άγρια φορολογικά βάρη είναι το μεγάλο τίμημα που πληρώνει η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της Ιρλανδίας, η οποία παραμένει με σκαμπανεβάσματα στη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης.
Τα τελευταία στοιχεία σε ό,τι αφορά την εξέλιξη της οικονομίας της Γερμανίας, σύμφωνα με την εκτίμηση του ΔΝΤ, δείχνουν ότι θα παρουσιάσει αναιμική ανάπτυξη 1% το 2012, ο κατασκευαστικός κλάδος σημειώνει τη μεγαλύτερη πτώση της τελευταίας τριετίας και οι εξαγωγές της παρουσιάζουν κάμψη στην Ευρωζώνη και στην Κίνα, δημιουργώντας ανησυχία για την πορεία της ίδιας της οικονομίας της Γερμανίας, αλλά και της Ευρωζώνης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίες οι προτάσεις που παρουσίασε ο Βαν Ρομπάι, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής του Συμβουλίου 28-29 Ιουνίου σχετικά με «μια νέα αρχιτεκτονική για την ΟΝΕ και την Ευρωζώνη».
Η Μ. Βρετανία επιδιώκει νέες συμμαχίες, διεκδικώντας πρωταγωνιστικό ρόλο στις αλλαγές στην Ευρωζώνη και στο σύνολο της ΕΕ. Η Αρχή Χρηματοοικονομικών Υπηρεσιών της Βρετανίας αποκάλυψε ότι είχε δοθεί γραμμή στις βρετανικές τράπεζες να διερευνήσουν τρόπους αντιμετώπισης της πιθανής εξόδου χωρών της Ευρωζώνης όπως της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας της Ισπανίας και της Ιταλίας.
Το ενδεχόμενο είτε ελεγχόμενης, είτε ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και έξωσης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη επανέρχεται και προβάλλεται από επίσημες πηγές κυβερνητικών στελεχών των κρατών μελών της ΕΕ. Το ζήτημα είναι ότι η δεδηλωμένη στρατηγική του κεφαλαίου, της συγκυβέρνησης της ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ και των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» για «πάση θυσία παραμονή στην Ευρωζώνη και την ΕΕ» έχει ολέθριες συνέπειες για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και στη χώρα μας.
Στις συνθήκες αυτές οξύνεται η επίθεση των μονοπωλίων και της ΕΕ, για να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, να μειώσουν την τιμή της εργατικής δύναμης στο κατώτατο σημείο, εντείνονται οι προσπάθειες για ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου. Σ' αυτή την κατεύθυνση κινούνται όλες οι αποφάσεις της ΕΕ το τελευταίο διάστημα, μέσα από οξύτατους μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς και συγκρούσεις, που ακυρώνουν ουσιαστικά κάθε εύθραυστο συμβιβασμό ανάμεσα στις αστικές τάξεις των κρατών μελών, ιδιαίτερα των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών της ΕΕ, αναδιατάσσοντας συμμαχίες στο εσωτερικό της ΕΕ.
Στα πλαίσια και το έδαφος όλων των προηγούμενων αντιλαϊκών μέτρων (Ευρωπαϊκό Εξάμηνο, Σύμφωνο για το ευρώ+) προωθήθηκε η λεγόμενη «ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ»: Το πακέτο 6 νομοθετικών μέτρων που ρυθμίζουν τον οικονομικό και δημοσιονομικό έλεγχο της ΕΕ στις οικονομίες και τους προϋπολογισμούς των κρατών μελών, στα πλαίσια του Συμφώνου Σταθερότητας + 2 νέων Κανονισμώνπου ετοιμάζονται τους επόμενους μήνες. Επιβάλλει γενικευμένες περικοπές των «κοινωνικών δαπανών» στους εθνικούς προϋπολογισμούς, αλλά και στον προϋπολογισμό της ΕΕ.
Στις 11 Ιούλη 2011 υπογράφηκε η Συνθήκη για την ίδρυση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας / «European Stability Mechanism/ESM» (ΕΜΣ). Πρόκειται για ένα Μηχανισμό ελεγχόμενης χρεοκοπίας, για την ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου - ιδίως ζωντανού κεφαλαίου - εργασίας, ώστε να ξεκινάει νέος κύκλος καπιταλιστικής ανάπτυξης, που συνδυασμένο με τα «Μνημόνια διαρκείας» που επιβάλλει, συντρίβει τη ζωή και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων σε ολόκληρη την ΕΕ, οδηγεί στη μαζική χρεοκοπία των λαϊκών νοικοκυριών. Στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, ενισχυμένη πλειοψηφία ελέγχου των αποφάσεών του, διαμορφώνουν οι πέντε από τις 17 χώρες της Ευρωζώνης: Γερμανία (27,1464%), Γαλλία (20,3859%, Ιταλία (17,9137%), Ισπανία (11,9037%) και Ολλανδία (5,7170%), που συγκεντρώνουν συνολικά το 83,0667%!
Το «ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ» που υπογράφτηκε στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, στις 2 Μάρτη 2012, από όλα τα κράτη μέλη εκτός από τη Μ. Βρετανία και την Τσεχία.
Προορίζεται να γίνει η «σιδερένια φτέρνα» του ευρωενωσιακού μονοπωλιακού κεφαλαίου ώστε να ενισχυθούν τα μέτρα που φορτώνουν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στους λαούς. Αυτός ο αβέβαιος και ασταθής συμβιβασμός ανάμεσα στις αστικές τάξεις των κρατών μελών της ΕΕ, κοινό παρονομαστή έχει τη βάρβαρη επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα σε κάθε κράτος μέλος της ΕΕ. Μαζί με τις άλλες αντιδραστικές αποφάσεις της ΕΕ, το «Σύμφωνο για το ευρώ+» και την «ενισχυμένη οικονομική διακυβέρνηση», αποτελεί το ΔΙΑΡΚΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ για όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ.
Σύνοδοι Κορυφής της ΕΕ

Στο α' εξάμηνο του 2012 πραγματοποιήθηκαν 3 Σύνοδοι Κορυφής: Η Ατυπη Σύνοδος στις 30-1-2012. Η Σύνοδος της 1/2 Μάρτη και η Σύνοδος Κορυφής 28/29 Ιούνη 2012: Για τα αποτελέσματα της Συνόδου αυτής έχουμε τοποθετηθεί αναλυτικά. Σ' αυτό που έχει σημασία να αναφερθούμε είναι η επιβεβαίωση των εκτιμήσεων του ΚΚΕ από τις εξελίξεις τις ημέρες που ακολούθησαν, που ταυτόχρονα εκθέτουν ανεπανόρθωτα την προπαγάνδα των κυβερνητικών κομμάτων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ.
Χαρακτηριστικό στοιχείο είναι η κατάρριψη των μύθων του ΣΥΡΙΖΑ περί «διαπραγματευτικής επιτυχίας και δεινότητας» του Νότου (Ισπανία, Ιταλία). Στη συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ (9/10-7-2012) και του ΕΚΟΦΙΝ αποδείχτηκε ότι οι πανηγυρισμοί περί δανεισμού της Ισπανίας χωρίς «μνημόνιο» ήταν μία ακόμη απάτη σε βάρος των λαών. Σαν αποτέλεσμα της συμφωνίας ΕΕ - Ισπανίας για τη χρηματοδότηση της ανακεφαλαιοποίησης των ισπανικών τραπεζών, ο Ισπανός πρωθυπουργός Μ. Ραχόι ανακοίνωσε άγρια αντιλαϊκά μέτρα, ύψους 65 δισ. ευρώ. Το «ισπανικό μνημόνιο» υπογράφηκε στις 20 Ιούλη και μέχρι το τέλος του μήνα θα δοθεί η πρώτη δόση για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ύψους 30 δισ. ευρώ.
Ταυτόχρονα, ο ίδιος ο συμβιβασμός της Συνόδου μοιάζει να βρίσκεται ήδη στον αέρα. Αυστρία και Φινλανδία τον αμφισβητούν ευθέως. Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας καθυστερεί να εκδώσει την απόφασή του για τον ΕΜΣ, που αναμένεται στις 12 Σεπτέμβρη, με αποτέλεσμα να βρίσκεται κι αυτός στον αέρα, ενώ σύμφωνα με τη Συνθήκη ίδρυσής του έπρεπε να μπει σε λειτουργία από την 1η Ιούλη. Ο απευθείας δανεισμός των Τραπεζών από τον EFSF/ESM δεν έχει εξασφαλιστεί, αφού, σύμφωνα με την απόφαση των Γιούρογκρουπ - ΕΚΟΦΙΝ της 9 και 10 Ιούλη δεν μπορεί να εφαρμοστεί πριν να συσταθεί και να λειτουργήσει ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Εποπτείας των Τραπεζών.
Υπάρχουν σοβαρά ανοιχτά ζητήματα και έντονες αντιθέσεις στην Ευρωζώνη, αλλά και γενικότερα στην ΕΕ για το με ποια κριτήρια και σε ποιες τράπεζες θα παρεμβαίνει ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Εποπτείας των Τραπεζών, τι επιπτώσεις θα έχουν οι ομολογιούχοι και οι καταθέτες αυτών των τραπεζών κ.ά.
Καταιγίδα αντιλαϊκών μέτρων

Ολα δείχνουν ότι η αντιλαϊκή επίθεση μονοπωλίων - ΕΕ - αστικών κυβερνήσεων θα ενταθεί στο έπακρο το επόμενο διάστημα, καθώς η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και περιπλέκεται. Στο έδαφος αυτό οι ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων θα κορυφωθούν και δεν αποκλείεται να εκδηλωθούν και με ανοικτές συγκρούσεις, καθώς τα διάφορα μείγματα αστικής διαχείρισης της κρίσης δεν φαίνεται να φέρνουν ορατά αποτελέσματα. Οι αντιλαϊκές αποφάσεις του Συμβουλίου της ΕΕ και το νομοθετικό πρόγραμμα της Επιτροπής θα κινηθούν στους παρακάτω άξονες:

Ενιαία προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και της αντιλαϊκής πολιτικής. Εμβάθυνση της «Ενισχυμένης Οικονομικής Διακυβέρνησης»

1. Νομοθετική ολοκλήρωση του πακέτου των 2 συμπληρωματικών Κανονισμών της Ενισχυμένης Οικονομικής Διακυβέρνησης.
2. Σύσταση και Λειτουργία Μηχανισμού Ελέγχου και Εποπτείας των Τραπεζών σε επίπεδο ΕΕ. Η Επιτροπή έδωσε ήδη στη δημοσιότητα πρόταση Οδηγίας - COM(2012)280 τελικό.
Τα στοιχεία που παρουσιάζει η Επιτροπή είναι πραγματικά αποκαλυπτικά για το πώς ΕΕ και αστικές κυβερνήσεις τσακίζουν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα προκειμένου να διασώσουν την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων και να πετύχουν συντεταγμένη καταστροφή κεφαλαίου. Μέχρι σήμερα, ομολογεί η Επιτροπή, καθόλου ιδιωτικά κεφάλαια δεν πήγαν για τη χρηματοδότηση των τραπεζών. Οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου σε ολόκληρη την ΕΕ διέθεσαν αστρονομικά ποσά που επιδείνωσαν την υπερχρέωση των κρατών μελών, που καλούνται να ξεπληρώσουν οι λαοί. Μεταξύ Οκτώβρη 2008 και Οκτώβρη 2011, η Επιτροπή ενέκρινε 4,5 τρισεκατομμύρια ευρώ (ποσό που αντιστοιχεί στο 37% του ΑΕΠ της ΕΕ) σε μέτρα κρατικών ενισχύσεων προς τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, εκ των οποίων 1,6 τρισ. (ποσό που αντιστοιχεί στο 13% του ΑΕΠ της ΕΕ) χρησιμοποιήθηκε στο διάστημα 2008-2010. Οι εγγυήσεις και τα μέτρα ρευστότητας ανέρχονται σε 1,2 τρισ. ευρώ ή χονδρικά σε 9,8% του ΑΕΠ της ΕΕ. Τα υπόλοιπα διατέθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση και για μέτρα που αφορούν απομειωμένα περιουσιακά στοιχεία, ύψους 409 δισεκατομμυρίων ευρώ (3,3% του ΑΕΠ της ΕΕ). Κι όλα αυτά σε συνθήκες όπου η καπιταλιστική κρίση ώθησε σε συρρίκνωση το ΑΕΠ της ΕΕ κατά 4,2% ή 0,7 τρισεκατομμύρια ευρώ, μόνο το 2009.
Το σχήμα που προτείνει η Επιτροπή είναι ένας μηχανισμός «πρόληψης-ελέγχου» και παρέμβασης, που θα υπάγεται στην ΕΚΤ. Θα δημιουργηθεί έτσι ένα «πλαίσιο πρόληψης και εξυγίανσης» που θα διαθέτει διάφορα μέσα παρέμβασης. Πέρα από τις πολλές τεχνικές λεπτομέρειες η πολιτική ουσία είναι ότι η ΕΕ θα έχει άμεσο έλεγχο και παρέμβαση σε όλες τις τράπεζες που λειτουργούν στα κράτη μέλη και θα συντονίζει κεντρικά τις αποφάσεις και τις διαδικασίες για την πτώχευσή τους, τις εξαγορές και συγχωνεύσεις (την καταστροφή, συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου), γεγονός που συνεπάγεται παραχώρηση ακόμη περισσότερων κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών μελών στην ΕΕ.
3. Στις 22-6-2012 η Επιτροπή έδωσε στη δημοσιότητα την πρόταση Κανονισμού για τη «δημιουργία μηχανισμού παροχής οικονομικής στήριξης σε κράτη μέλη που δεν έχουν νόμισμα το ευρώ - COM(2012)336 τελικό». Ο Κανονισμός αυτός συμπληρώνει την ίδρυση του ΕΜΣ για τα κράτη μέλη εκτός Ευρωζώνης και ολοκληρώνει το μηχανισμό ελεγχόμενης χρεοκοπίας για το σύνολο της ΕΕ - 27.
Χρηματοδότηση των μονοπωλίων. Ανάπτυξη με ένταση της λιτότητας

Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο (ΠΔΠ) 2014-2020. Πρόκειται ουσιαστικά για τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό χρηματοδότησης των μονοπωλίων με τα χρήματα των εργαζομένων, μέσα από τους εθνικούς προϋπολογισμούς. Οι κατευθύνσεις που υπηρετεί έχουν ήδη τεθεί με το «Σύμφωνο για την Ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης» που συμφωνήθηκε και υπογράφηκε στη Σύνοδο Κορυφής της 28/29 Ιούνη και από την αντιδραστική στρατηγική της ΕΕ «Ευρώπη 2020». Αποτελεί βασική προτεραιότητα της Κυπριακής Προεδρίας.
Το συνολικό ανώτατο όριο πιστώσεων, αναλήψεων, υποχρεώσεων που προτείνονται από την Επιτροπή για την περίοδο 2014-2020 είναι 1,025 τρισ. ευρώ και διαμορφώνεται στο 1,10% του ΑΕΠ των κρατών μελών της ΕΕ για το 2014, μειούμενο σταδιακά για τα επόμενα χρόνια. Το Συμβούλιο - λόγω και των δυσκολιών διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης - επιδιώκει μία πιο στοχευμένη και συγκεντροποιημένη ενίσχυση του κεφαλαίου σε τομείς που «υπόσχονται» κερδοφόρες επενδύσεις («πράσινη ενέργεια», καινοτομία - «πράσινες τεχνολογίες», διά βίου μάθηση - κατάρτιση, «ψηφιακή ατζέντα»), προτείνοντας το συνολικό ποσό να διαμορφωθεί στο 0,99% του ΑΕΠ των κρατών μελών της ΕΕ.

Πακέτο Αναθεώρησης των Κανονισμών για τα Ταμεία Συνοχής. Συνδέεται άμεσα με το Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο και επιδιώκεται να κλείσει μαζί με αυτό μέχρι το τέλος του 2012. Η αναθεώρηση της Πολιτικής Συνοχής έχει σαν στόχο η χρηματοδότηση της ΕΕ να υπηρετεί πιο στοχευμένη, αποτελεσματική και συγκεντρωτική χρηματοδότηση έργων που υπόσχονται υψηλή κερδοφορία στα μονοπώλια. Φαίνεται ξεκάθαρα από τις προτεραιότητες που μπαίνουν από την Κυπριακή Προεδρία, Επιτροπή και Συμβούλιο:Διευρωπαϊκά Δίκτυα Μεταφορών (TEN-T), ιδίως διασυνοριακοί σιδηρόδρομοι, αυτοκινητόδρομοι. «Συνδέοντας την Ευρώπη» - δίκτυο διατροπικών μεταφορών και συνδέσεων (π.χ. λιμάνια - σιδηρόδρομοι/ αυτοκινητόδρομοι - λιμάνια, σιδηρόδρομοι). Διευρωπαϊκά Δίκτυα Ενέργειας. Ευρυζωνικά Δίκτυα.

Ολοκληρωμένη Θαλάσσια Πολιτική της ΕΕ. Αποτελεί μέρος των στρατηγικών προτεραιοτήτων της Κυπριακής Προεδρίας. Θα πραγματοποιηθεί Ατυπη Υπουργική Συνάντηση στη Λευκωσία και στη Λεμεσό στις 8 Οκτώβρη 2012 που στοχεύει στην «επανενεργοποίηση» της Ολοκληρωμένης Θαλάσσιας Πολιτικής της ΕΕ, με την υιοθέτηση πολιτικής Διακήρυξης («Διακήρυξη της Λεμεσού»).

Εμβάθυνση της ενιαίας καπιταλιστικής αγοράς της ΕΕ

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην ενιαία καπιταλιστική αγορά της ΕΕ συνδέονται με τις επιδιώξεις διεξόδου από την κρίση τμημάτων του κεφαλαίου με εξαγωγικό προσανατολισμό, με την εκμετάλλευση της εσωτερικής αγοράς της ΕΕ και την άρση κάθε εμποδίου στην ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, εργαζομένων. Προτεραιότητες εδώ είναι:
Η ολοκλήρωση της απελευθέρωσης των υπηρεσιών. Πλήρης και απρόσκοπτη εφαρμογή της Οδηγίας Μπολκεστάιν, για την πτώση στο κατώτατο δυνατό σημείο της τιμής της εργατικής δύναμης. Στην κατεύθυνση αυτή θα συμβάλει η συμπληρωματική Οδηγία για την απόσπαση εργαζομένων, ώστε να αρθεί κάθε φραγμός στην εκμετάλλευση μετακινούμενων εργαζομένων.
Ενίσχυση της πρόσδεσης της έρευνας και της καινοτομίας με τις ανάγκες των επιχειρήσεων με την προώθηση του χρηματοδοτικού προγράμματος για την έρευνα - καινοτομία «Ορίζων 2020» και του «Ευρωπαϊκού Χώρου Ερευνας».
Ολοκλήρωση της απελευθέρωσης της εσωτερικής αγοράς ενέργειας και ΑΠΕ. Της Ενιαίας Ψηφιακής Αγοράς στις τηλεπικοινωνίες.

Μεταρρύθμιση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής

Η μεταρρύθμιση της ΚΑΠ βρίσκεται στο προσκήνιο με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τις κυβερνήσεις των κρατών μελών της ΕΕ σε διαπραγματεύσεις. Θα φέρει σε ακόμα πιο τραγική θέση τον φτωχό αγρότη της οικογενειακής εκμετάλλευσης και του μικρού κλήρου.
Η μείωση των κοινοτικών κονδυλίων για αγροτικές δαπάνες θα επιταχύνει τις διαδικασίες απομάκρυνσης των μικρών και φτωχών καλλιεργητών από την παραγωγή, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στο χώρο της αγροτικής οικονομίας. Θα επιδεινώσει το βιοτικό επίπεδο της φτωχής αγροτιάς στην ύπαιθρο και γενικότερα του εργαζόμενου λαού. Οι απελευθερώσεις των αγορών θα δημιουργήσουν νέους κινδύνους για μεγάλες διακυμάνσεις τιμών παραγωγού που θα επιδεινώσουν τη θέση των μικρών παραγωγών, αλλά και των εργαζομένων καταναλωτών, που αντιμετωπίζουν την αυξανόμενη ακρίβεια, εξασφαλίζοντας υπερκέρδη στα μονοπώλια.
Η ιμπεριαλιστική δράση της ΕΕ
Στο επίκεντρο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών της ΕΕ θα συνεχίσουν να βρίσκονται η Συρία και το Ιράν. Το εμπάργκο πετρελαίου κατά του Ιράν ξεκίνησε ήδη από την 1ηΙούλη, ενώ αναμένεται ένταση των πιέσεων, των εκβιασμών και των ωμών επεμβάσεων στα εσωτερικά και των δύο αυτών χωρών, σε συνεργασία, αλλά και σε αντιπαράθεση με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που δραστηριοποιούνται στην περιοχή. Ως εργαλείο για την επέμβασή της η ΕΕ, στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και της Β. Αφρικής, θα αξιοποιήσει τόσο την ΕΥΕΔ, την αναθεωρημένη Ευρωπαϊκή Πολιτική Γειτονίας και τα χρηματοδοτικά μέσα που διαθέτει στα πλαίσια της ΚΕΠΑ (Χρηματοδοτικό Μέσο για την Προώθηση της Δημοκρατίας και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Προενταξιακό Χρηματοδοτικό Μέσο).
Ηδη, το Συμβούλιο αποφάσισε νέα αποστολή δυνάμεων της ΕΕ στο Νίγηρα, την EUCAPSAHEL Niger, για την αντιμετώπιση του «οργανωμένου εγκλήματος και της τρομοκρατίας» στην περιοχή του Σαχέλ (ιδίως Μάλι, Μαυριτανία, Νίγηρα και Αλγερία), νέα πολιτική αποστολή στη Σομαλία, την EUCAP Nestor, για την καταπολέμηση της πειρατείας και ακόμη μία στρατιωτική αποστολή στο Νότιο Σουδάν, την EUAVSEC .
Τέλος, να σημειωθεί η στρατιωτική άσκηση ελικοπτέρων που οργανώθηκε στις 4 Ιούλη στην Πορτογαλία, από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Αμυνας, γεγονός που δείχνει ότι παραμένει αμείωτη η προσπάθεια της ΕΕ για την εξέλιξη των στρατιωτικών μέσων και ικανοτήτων της, ώστε να διατηρεί τις στρατιωτικές δυνατότητές της για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις παντού.
Το κουτί της Πανδώρας είναι ανοικτό ...με έντονους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς με κέντρο τη ΝΑ Μεσόγειο, τη Συρία, το Ιράν και τα κράτη της ευρύτερης περιοχής.
Η συμμαχία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ δίνει «γην και ύδωρ» στην τρόικα για τη διάσωση των συμφερόντων των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, έχοντας υπόψη της ότι η κλεψύδρα μετρά αντίστροφα την ανατροπή της, μέσα από τους αμείλικτους νόμους της ταξικής πάλης.
Οι ψηφοθηρικές αντιμνημονιακές κορόνες του ΣΥΡΙΖΑ, η κατρακύλα από την καταγγελία στη διαπραγμάτευση όρων του Μνημονίου δεν μπορούν να συγκαλύψουν τους ισχυρούς δεσμούς που τον συνδέουν με τη σοσιαλδημοκρατία και τις στρατηγικής σημασίας ενοποιητικές συνθήκες, τους κανονισμούς, τις οδηγίες και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της διακρατικής ένωσης του κεφαλαίου της ΕΕ σε βάρος των λαών.
Το «Εθνικό Σχέδιο Ανόρθωσης» στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για δήθεν «κοινωνικά δίκαιη δημοσιονομική εξυγίανση», «αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση» και «πολιτικά ισότιμη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωζώνη και την ΕΕ» είναι καραμπινάτος καπιταλισμός και μάλιστα χωρίς την παραμικρή χαλάρωση της αντιλαϊκής επίθεσης.
Οι εφεδρείες του αστικού πολιτικού συστήματος με διαφορετικά χαρακτηριστικά όπως το κόμμα «Ανεξάρτητοι Ελληνες», η φασιστική «Χρυσή Αυγή» κ.ά., αξιοποιούνται σε διαφορετικούς ρόλους για τη χειραγώγηση του εργατικού κινήματος.

Το ΚΚΕ επιβεβαιώνεται από τις εξελίξεις.
Η γραμμή πάλης του ΚΚΕ για την ενδυνάμωση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, την ανασύνταξη και αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, αποτελεί ασπίδα και δόρυ στην ταξική πάλη με το κεφάλαιο. Η επίθεση της ΕΕ στους εργαζόμενους και τους λαούς συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και γίνεται σκληρότερη, όσο εξελίσσεται η καπιταλιστική κρίση. Χρέος για τη ζωή και το μέλλον της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε κάθε κράτος μέλος είναι η αντίσταση στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα της ΕΕ, η ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής της, η πάλη για αποδέσμευση και διάλυση της ένωσης αυτής των μονοπωλίων, με εργατική λαϊκή εξουσία που αποτελεί προϋπόθεση για τη λαϊκή ευημερία.


Ριζοσπάστης
Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ

27.7.12

Σημειώσεις 22 ( νεκατώματα )


Ακόμα θα δούμε εκείνα τα περίφημα μέτρα συνεισφοράς του συσσωρευμένου πλούτου (που να μην ξεχνούμε έθαψε ο Καζαμίας στο τρίτο πακέτο λιτότητας που επέβαλε στους μισθωτούς τον Δεκέμβρη του 2011 τάχα για να μην μπούμε στον μηχανισμό) στην αντιμετώπιση των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης. Αντί να ακούμε για 15% φορολόγηση των εκατομμυριούχων και 25% των δισεκατομμυριούχων της Κύπρου, για δήμευση μέρους των περιουσιών των μεγαλο-ιδιοκτητών με πρώτη την εκκλησία, για άμεση απόλυση χωρίς αποζημιώσεις όλων των ανώτατων τραπεζικών στελεχών, για προσαγωγή στην δικαιοσύνη του πρώην Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας, για αύξηση της φορολογίας των κερδών των μεγάλων εταιρειών ντόπιων και ξένων, για μόνιμες κρατικοποιήσεις των τραπεζών και δημόσιο έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ακούμε ακριβώς τα αντίθετα – μειώσεις μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα κερδοφόρων δημοσίων υπηρεσιών, μείωση του κατώτατου μισθού, χρησιμοποίηση του πληθωρισμού για να υπονομευτούν οι πραγματικοί μισθοί μέσα από την κατάργηση της ΑΤΑ και λοιπά.

Υπάρχουν ευθύνες και στο ΑΚΕΛ – αν μη τι άλλο να σταματήσει το κρυφτούλι. Ας ξεκινήσει επιτέλους έστω και τώρα την εκστρατεία να πληρώσει το κεφάλαιο την κρίση του και να καταθέσει νομοσχέδια για τη ουσιαστική συνεισφορά του πλούτου (και όχι απλά κάποια ελάχιστη φορολογία στην “πολυτέλεια” για τα μάτια του κόσμου) και ας μην τα καταφέρει λόγω της βουλής του πλούτου και του κεφαλαίου. Ώσπου η συνεισφορά της πλουτοκρατίας μένει ρητορικό εργαλείο για την Αριστερά και όχι πολιτική, δεν ξεχνούμε ότι το ΑΚΕΛ είναι όχι μόνο κυβέρνηση διαχείρισης των υποθέσεων των αστών αλλά και αναπόσπαστο κομμάτι της βουλής του πλούτου και του κεφαλαίου.

25.7.12

Wonderwall / Smells like Teen Spirit / I ΄ve Been Loving You Too Long












της αγάπης μου και της αγάπης του Στρόβ!



Πλήρης διάσταση απόψεων ΔΝΤ - Κύπρου

ΣΚΑΪ Player TV — ΣΚΑΪ (www.skai.gr)

«Καμία εμπλοκή, καμιά συμμετοχή, κανένας φαντάρος στη Μέση Ανατολή».





Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον κυπριακό λαό
Ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που εξυφαίνονται στη γειτονιά μας

Κύπρο ενιαία - ανεξάρτητη και αποστρατιωτικοποιημένη, απαίτησαν χτες οι διαδηλωτές που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη Θεσσαλονίκης (ΕΔΥΕΘ) και συμμετείχαν στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στον κυπριακό λαό, με αφορμή τη συμπλήρωση 38 χρόνων απ' το προδοτικό πραξικόπημα της χούντας των συνταγματαρχών τον Ιούλη του 1974 και την εισβολή του τουρκικού «Αττίλα» στη μαρτυρική Κύπρο.
Μέσα από τη συγκέντρωση εκφράστηκε η καταδίκη στις προωθούμενες λύσεις οριστικής διχοτόμησης της Κύπρου, αλλά και στα σχέδια των ιμπεριαλιστών να ανάψουν νέα φωτιά στην Ανατολική Μεσόγειο. Από το βήμα της συγκέντρωσης ο Θόδωρος Κυριακίδης, μέλος του Προεδρείου της ΕΔΥΕΘ, σημείωσε μεταξύ άλλων: «Είμαστε σταθερά αλληλέγγυοι στον κυπριακό λαό, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους και διεκδικούμε Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, διζωνική, δικοινοτική και ομόσπονδη, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς "εγγυητές και προστάτες"».
Πρόσθεσε πως ο αγώνας για τη λύση του Κυπριακού δεν μπορεί παρά να είναι ενταγμένος στον κοινό αγώνα των λαών της περιοχής ενάντια στα σχέδια της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης. Και κάλεσε σε δυνάμωμα της πάλης για να κλείσει και να μη χρησιμοποιηθεί η βάση της Σούδας και κάθε άλλη υποδομή της χώρας μας απ' τους ιμπεριαλιστές. Να μην υπάρξει καμία ελληνική συμμετοχή και καμία διευκόλυνση για τις επεμβάσεις στη Συρία και το Ιράν. Να κλείσει και να καταργηθεί το ΝΑΤΟικό Στρατηγείο της Θεσσαλονίκης. Να αποσυρθούν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις από τα κατοχικά μέτωπα όπου Γης. Η Ελλάδα να φύγει απ' το ΝΑΤΟ - το ΝΑΤΟ να διαλυθεί.
Ακολούθησε μαχητική πορεία στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, η οποία ολοκληρώθηκε έξω από το αμερικάνικο προξενείο, όπου οι αγωνιστές του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος ειρήνης πυρπόλησαν τις σημαίες των ΗΠΑ και της ΕΕ, φωνάζοντας ασταμάτητα συνθήματα: «Οι ιμπεριαλιστές τη Γη ξαναμοιράζουν με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν», «Τρομοκράτες δεν είναι οι λαοί, είναι η νέα τάξη και οι ΝΑΤΟικοί», «Καμία εμπλοκή, καμιά συμμετοχή, κανένας φαντάρος στη Μέση Ανατολή».


24.7.12

Κοσμοπολιτισμός και Διεθνισμός

[...]

Ο κοσμοπολιτισμός της αστικής τάξης προβάλλει σαν ιδιόμορφη λογική συνέχεια στον τομέα της ιδεολογίας και της πολιτικής ( συμπεριλαμβανομένης και της οικονομικής πολιτικής ), της συμπεριφοράς και των συμφερόντων του αστού επιχειρηματία στη διαδικασία της παραγωγής και της κυκλοφορίας του κεφαλαίου.

Το κεφάλαιο, σε διάκριση με τις άλλες ιστορικές μορφές πλουτισμού, δεν μονιμοποιείται αιώνια σε κάποιες υλικές αξίες. Αντίθετα, το κεφάλαιο δεν αποτελεί παρά μόνο ανταλλακτική αξία, αυτοφυόμενη αξία, που μόνο προς στιγμήν αποχτά και απορρίπτει κάποια εξωτερική μορφή υλικών αγαθών.

Είναι εντελώς αδιάφορο, τόσο στο ίδιο το κεφάλαιο, όσο και στον κάτοχο του, σε ποιά μορφή και στάδιο της κυκλοφορίας βρίσκεται η προκαταβληθείσα αξία: σε χρηματική, παραγωγική είτε εμπορευματική. Το βασικό είναι μόνο, σε τελευταία ανάλυση να αυξάνεται. Το κεφάλαιο αδιαφορεί για τις σφαίρες όπου τοποθετείται. Κι αυτό αποδείχνεται από παλιά με την διακίνηση του από κλάδο σε κλάδο. Τέλος, το κεφάλαιο αδιαφορεί για το πού ανήκει εθνικά το έδαφος όπου επενδύεται.
Γιατί το κύριο γι αυτό είναι να ανήκει το έδαφος αυτό σε τόπους που προσφέρουν κέρδος.

Στην αδιαφορία αυτή για την εθνικότητα του τόπου όπου τοποθετείται, εκδηλώνεται η απόσπαση του κεφαλαίου από οποιαδήποτε εθνική εργασία. Από το αν η δαπάνη εργασίας αποκτά κάποια υλοποιημένη - αντικειμενική ή πνευματική - ωφέλημη μορφή. Η απόσπαση αυτή είναι εύκολη για το κεφάλαιο γιατί δεν του στοιχίζει τίποτα.

Στη βάση του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου στην πολιτική, βρίσκεται η παρασιτική του κινητικότητα στην οικονομία. Αυτή η ολόπλευρη οικονομική κινητικότητα του κεφαλαίου αναπτύχθηκε ήδη στον ΧΙΧ αιώνα, όταν κυρίαρχη μορφή κεφαλαίου έγινε το βιομηχανικό κεφάλαιο.

Στον ΧΧ αιώνα, όταν σε κύρια μορφή κεφαλαίου, που υπόταξε όλες τις υπόλοιπες μορφές, μεταβλήθηκε το χρηματιστικό κεφάλαιο, η αδιαφορία για τις σφαίρες τοποθέτησής του, το άμορφό του, η ευλυγησία και η ευκινησία του, απόχτησαν πραγματικά κοσμοπολίτικο χαρακτήρα.

Ο κοσμοπολιτισμός, σαν ιδεολογία και  πολιτική, αντανακλά κατ΄αντιστοιχία, τον τελικό σκοπό της παγκόσμιας εξάπλωσης της διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας.

Αλλά μ αυτή την ιδιότητα του δεν μπορεί να γίνει κατανοητός ως το τέλος έξω από την σύνδεση του με την ιδεολογία του αστικού εθνικισμού.

Κατά την περίοδο της εμφάνισης και της διαμόρφωσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, η νεαρή αστική τάξη, κατά την υπεράσπιση των συμφερόντων της στην εσωτερική και την παγκόσμια αγορά, χρησιμοποίησε τα συνθήματα της εθνικής κυριαρχίας, της ισοτιμίας των εθνών κ.λ.π Με την άνοδο της αστικής τάξης στην εξουσία, ο εθνικισμός της, ιδιαίτερα στον τομέα της οικονομικής πολιτικής, άρχισε να αποχτά συντηρητικό και κάποτε και αντιδραστικό χαρακτήρα, πράγμα που εκδηλωνόταν με τα μέτρα διάκρισης για τον παραμερισμό των ξένων ανταγωνιστών από τις αγορές, με το υπερβολικό προστατευτικό σύστημα, με το μποϋκοτάρισμα των ξένων εμπορευμάτων, με τους νόμους για την μονιμοποίηση διαμονής των εργατών και την απαγόρευση μετανάστευσης κ.λ.π

Όταν όμως εμφανίστηκε η προοπτική της επικράτησης της αστικής τάξης σε παγκόσμια κλίμακα και άρχισε ο αγώνας των κύριων καπιταλιστικών κρατών για παγκόσμια ηγεμονία, ο αστικός εθνικισμός διακλαδίστηκε σε δύο ρεύματα - στο σωβινισμό και τον κοσμοπολιτισμό.

Εξωτερικά οι κατευθύνσεις αυτές είναι διαφορετικές, ακόμα και αντίθετες η μια προς την άλλη, όμως στην ουσία και οι δύο αποτελούν την ιδεολογική αντανάκλαση της πραχτικής του ιμπεριαλιστικού επεκτατισμού, του ιμπεριαλιστικού αποικισμού και του ηγεμονισμού τους στον κόσμο.

Ο σωβινισμός και ο κοσμοπολιτισμός αποτέλεσαν την ιδεολογική πλατφόρμα των ιμπεριαλιστικών συνασπισμών και συμμαχιών από την εποχή ακόμα της "Ιερής Συμμαχίας" το 1815. Και όσο κι αν διακήρυσσαν οι συμμαχίες αυτές με άρθρα και παραγράφους την εναρμόνιση των διακρατικών συμφερόντων, στην πραγματικότητα τάσσονταν μόνιμα εναντίον του διεθνούς εργατικού κινήματος.
Έτσι είπαν στην περίοδο της "Ιερής Συμμαχίας", και αυτό το επιβεβαιώνει πολύ πιο καθαρά η ύπαρξη των σύγχρονων ιμπεριαλιστικών και νεοαποικιστικών ενώσεων. Η αιχμή τους στρέφεται τόσο εναντίον της "εσωτερικής απειλής", δηλαδή του επαναστατικού κινήματος στις χώρες τους, όσο και πριν από όλα, εναντίον της σοσιαλιστικής κοινότητας των κρατών, του κύριου δημιουργήματος της διεθνούς εργατικής τάξης.

Ο αστικός εθνικισμός εμφανίστηκε και διατηρεί τη ζωτικότητα του, κυρίως, σαν ιδεολογία της μικροαστικής τάξης, ενώ ο κοσμοπολιτισμός είναι ιδεολογία της μεγάλης ιμπεριαλιστικής τάξης. Αλλά στην παγκόσμια πολιτική, ο εθνικισμός και ο κοσμοπολιτισμός δημιουργούν κάποτε τερατώδη συμπλέγματα. Παρόμοιο παράδειγμα αποτελεί ο σύγχρονος σιωνισμός.

Σε αντίθεση προς τον αστικό κοσμοπολιτισμό, ο προλεταριακός διεθνισμός, σαν πολιτική και ιδεολογία που εκφράζουν τα συμφέροντα των εργαζομένων, έχουν τις ρίζες τους στην ίδια τη διαδικασία της εργασίας, σαν διαδικασίας δημιουργικής αντικειμενικής κατανάλωσης ανθρώπινης φυσικής και πνευματικής ενέργειας ενσαρκωμένης σε αγαθά της ζωής. Ενώ από την άποψη της καπιταλιστικής οργάνωσης της μισθωτής εργασίας και του συστήματος της πληρωμής της, είναι αδιάφορο σε τί είδους εμπορεύματα θα είναι ενσαρκωμένη, μετουσιωμένη η κατανάλωση εργατικής δύναμης, η θέση της εργατικής τάξης, απέναντι στους καρπούς των δικών της εργατικών προσπαθειών, κάθε άλλο μπορεί παρά να είναι αδιάφορη.

[...]



Έρικ Πλετνιόφ
 "Ο Κοσμοπολιτισμός του Κεφαλαίου και ο Διεθνισμός του Προλεταριάτου"
σ. 30 - 35

πηγή: Fadomduck2

Σε βήτα ενικό


Όχι βρε φίλε. Δεν ήμουν εκεί. Ακόμα δεν είμαι εκεί. Δεν είναι ότι θέλω να είμαι εδώ. Ούτε και εδώ είμαι .Και με ρωτάς γιατί. Γιατί εκεί ήταν ο γείτονάς μου. Εκείνος που τυχαία, σε μια λαϊκή μου είπε " Μια χαρά είναι τα ΜΑΤ. Και μόνο που κάθε μέρα χτυπιούνται με τους αναρχικούς, πολλά κάνουν." Και ήταν εκεί και εκείνος ο νεαρός που δε θυμάμαι το όνομά του. Εκείνος που συναντάμε στο πάρκο, στη βόλτα με τα σκυλιά. Εκείνος που μόλις είδε τον Αιγύπτιο με το σκυλί του τον ρώτησε με τον εξυπνακίστικο τρόπο του "το μάζεψες να το παχύνεις για να το φας;" Και ξέρεις φίλε. Ο Αιγύπτιος είχε μαζέψει ένα αποστεωμένο, κακοποιημένο σκυλί από το δρόμο ενώ ο νεαρός έσκασε το μηνιάτικο στο πετ σοπ για τη ράτσα. Και ήταν εκεί και εκείνη η συνάδελφος. Εκείνη που σνομπάριζε κάθε απεργία, μη "χάσει το μεροκάματο"και την ισιωτική στον κομμωτή.Εκείνη που σήμερα μου έκανε κήρυγμα για τον καναπέ.Και ήταν εκεί και εκείνος που σε κάθε χτύπημα των μπάτσων μιλούσε για αυτοπροστασία από αλήτες, περιθωριακά στοιχεία και τρομοκράτες.Και ήταν ακόμα και εκείνος που στις επόμενες εκλογές θα αναζητήσει καταφύγιο σε μια καινούρια ή και ίδια κοινοβουλευτική λύση.Εκείνος που καταδικάζει τη βία απ'όπου και αν προέρχεται ακόμα και αν προέρχεται από τον κολασμένο. Εκείνος που είδε κοινωνικά απόβλητα στα χέρια των μεσήλικων που μάτωσαν το κεφάλι του Χατζηδάκη ή έσκισαν τη μπλούζα του Παναγόπουλου.

Δεν ήμουν εκεί για τον ίδιο λόγο που δεν ήμουν εκεί με το μαύρο μπλουζάκι τον Αύγουστο του 2007 να κλαίω για τα καμμένα την ίδια ακριβώς στιγμή που καίγονταν.

Όχι φίλε. Δεν είμαι ελιτίστρια. Δεν είναι που ξέρω πού βρίσκονταν οι παραπάνω ως σήμερα. Μπορώ να παραβλέψω τον περασμένο τους λήθαργο, μπορώ να ξεχάσω την αλαζονεία τους σε κάθε δακρυγόνο, σε κάθε γκλοπιά σε σύντροφο, σε φοιτητή, σε εργάτη, μπορώ να ξεχάσω το χλευαστικό τους ύφος σε κάθε άκουσμα προσαγωγής και σύλληψης. Μπορώ να κλείσω τα αφτιά στον οτινανισμό και να αφουκραστώ το ετερόκλητο πλήθος. Είναι που φοβάμαι το που θα είναι αυτοί αύριο. Είναι που φοβάμαι το άτακτο σκόρπισμα σε μια ανακοίνωση αύξησης μισθών και επιστροφής κρατήσεων. Βλέπεις ο φιλήσυχος πολίτης δε δίνει σημασία όταν βλέπει καθημερινά να λείπουν μερικά ψιλά από το πορτοφόλι του. Μπορεί να το ανέχεται για χρόνια αλλά αγανακτεί μόνο όταν του κλέψουν ολόκληρο το πορτοφόλι και ας έχει ήδη αδειάσει. Είναι που μπορεί να αντέξει κάθε χούντα αλλά αγανακτεί μπροστά στην οικονομική υποδούλωση. Είναι που μπορεί να ανεχθεί κάθε αφεντικό ίδιας "φυλετικής" προέλευσης αλλά εξοργίζεται μπροστά στον ξένο τύραννο.Είναι που μπορεί να κοιμάται μακάριος αλλά θίγεται το πατριωτικό του φιλότιμο μόλις τον κατηγορήσουν ότι κοιμάται. Είναι που μπορεί να αντέξει καρτερικά κάθε ιδεολογική μέγγενη, να αντέξει τις σφαίρες στα πόδια, το μπαρούτι στο μυαλό αλλά να ασφυκτιά μπροστά στην οικονομική στένωση.

Όχι, δε μπορούσα να με δω εκεί. Πώς θα μπορούσα να με φανταστώ μέσα στο πατριωτικό ντελίριο και τον ιστορικό συμπλεγματισμό; Μέσα στις politically correct εκκλήσεις και τις επικλήσεις στον αυτοσεβασμό;

Και  όταν θα'μαι εκεί θα είμαι παρέα με την ιδεολογία μου. Γιατί ξέρεις, η ιδεολογία δεν είναι αξεσουάρ που το αφήνεις σπίτι όταν δεν ταιριάζει στο ντρεςς κόουντ της εκδήλωσης. Και θα'μαι εκεί με την οργή μου, το στρεβλωμένο μου μυαλό και τη συγχωρεμένη μου αυτοσυγκράτηση.Και θα'μαι εκεί με τη μάσκα μου, με την πέτρα, το μπουκάλι, τη βαριοπούλα και όποιο διαθέσιμο μέσο βρεθεί. Όχι γιατί είμαι ατρόμητη ή γενναία αλλά ακριβώς γιατί φοβάμαι. Γιατί μετρώ το φόβο μου σε κάθε μου ρυτίδα έκφρασης σε κάθε πετάρισμα των βλεφάρων. Και αυτό το φόβο δε θέλω να τον συμμεριστούν. Θέλω να τον φοβηθούν. Ξέρεις, τα σκυλιά όταν φοβούνται ή το βάζουν στα πόδια ή ανοίγουν τα πόδια ή ορμάνε και δαγκώνουν. Και αν θα'μαι εκεί δε θα΄μαι για "να είμαι και εγώ εκεί" αλλά θα είναι για να μη φύγω. Όχι για να μη χάσω το ραντεβού με την ιστορία, όχι για μια αράδα στο βιογραφικό, όχι για να μη μετανοιώσω που έχασα το ιβέντ. Όχι για τη βάρδια πριν και μετά τη δουλειά αλλά ακριβώς για την ώρα της δουλειάς.

Μόνο μη μου μιλάς για επανάσταση. Μου θυμίζεις τον κυνηγό που βγαίνει για εκπαιδευτικό με το κουτάβι και τα κατευθυνόμενα θηράματα και καυχιέται για το κίλλερ λαγωνικό του. Μίλα μου για την ευκαιρία μιας γενικευμένης κοινωνικής απεύθυνσης , μίλα μου για το γκάζι για τη φωτιά. Μίλα μου για την αισιοδοξία να γίνει η ανοιχτή αμεσοδημοκρατική συνέλευση το βίωμα σε κάθε γειτονιά, σε κάθε τετράγωνο, σε κάθε σπίτι. Μίλα μου για ελπίδα αλλά μη γυρίζεις το βράδυ χαρούμενος. Δε θυμάμαι ποτέ να γυρίσαμε χαρούμενοι μετά από καμία πορεία, από καμία διαδήλωση. Μίλα μου για κάτι που ψυχανεμίζεσαι ότι μπορεί να αλλάξει στο μυαλό, μίλα μου για το κλείσιμο του ματιού από ένα θυμικό που επιτέλους συμφιλιώνεται με την εγγενή οργή του αλλά μη μου μιλάς για "πειθαναγκασμό μιας νέας, έτοιμης και δεκτικής μάζας" Γιατί αν δε σου φτάνει μια μικρή εστία πολέμου στο άλλο ημισφαίριο της γης για να βγεις και να ουρλιάξεις, αν δε σου φτάνει η καταστολή στη δίπλα ρούγα, αν δε σου φτάνει ένα "μεμονωμένο περιστατικό" στις πλάτες κάποιου αγνώστου με κουκούλα, αν δε σου φτάνει ο "εξοστρακισμός μιας σφαίρας" στο κορμί ενός παιδιού, αν δε σου φτάνει το σκοτάδι ενός κελιού κληροδότημα σε κάποιον πρώην ανώνυμο και νυν επώνυμο που τόλμησε να μιλήσει, αν δε φτάνει η ίδια η ζωή ή η απουσία αυτής για να πειστείς, δε θα σου φτάσει η κάθε ή ο κάθε "ερωτευμένος σχιζοφρενής" για να σε πείσει.

Θα είμαι εκεί. Στο δρόμο, στην πλατεία, στην ταράτσα και όπου χρειαστεί. Αλλά θα είμαι εκεί με τις δικές μου προσλαμβάνουσες στην ίδια όμως πραγματικότητα. Παρέα με τις δικές μου ιδεολογικές αγκυλώσεις και αυταπάτες.

Και ελπίζω αύριο να έρθεις να μου χτυπήσεις την πλάτη, με εκείνο το βλέμμα της δικαίωσης. Να με κατηγορήσεις για αρτηριοσκληρωτισμό και άκρατο σεχταρισμό και να σου πω ένοχα "είχες δίκιο". Αλλά μέχρι αύριο να ξέρεις ότι θα'μαι εκεί, με εκείνους που δεν περιμένουν να δουν τον εξανθρωπισμό της εξουσίας αλλά ποθούν να τη δουν δυο μέτρα κάτω από το φλοιό της γης.


7 Σε Παίρνει Αριστερά
26 Μαϊου 2011

23.7.12

πως τους ενώνει και τους δονεί το εθνικό πανί!

περί συμβόλων και φασισμού ο λόγος...ένα χρόνο πριν...στο Sarajevo


...Η ελληνική σημαία ανήκει πρώτα απ’ όλα στον Γλέζο, τον Σάντα και όσους έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτή. Την ελληνική σημαία δεν την ανεχόμαστε. Είναι ένα από τα σύμβολά μας. Συνυπάρχει με τις σημαίες των άλλων λαών. Αυτό το πνεύμα έχουν πετύχει σε μεγάλο βαθμό αγωνιστές του ΜΑΑ με τις παρεμβάσεις τους....(δέκα σκέψεις του μετώπου αλληλεγγύης και ανατροπής για το σύνταγμα, το “συντονιστικό όργανο” - 21/6/2011)


Oι αριστεροί γουστάρουν. Γουστάρουν ελληνική (εθνική) σημαία, και όλες τις παραδηλώσεις της· δεν γίνεται αλλιώς, ό,τι κωλοτούμπες και να κάνουν. Kι όχι μόνο οι σοσιαλεθνικιστές τύπου κοε, αλλά και οι νεοφώτιστοι (;) από συ.ριζ.α και αντ.αρ.συ.α. μεριά. Πουλάνε το εξής καταπληκτικό: η γαλανόλευκη (λέει) είναι η σημαία - του - ηρωϊκού - πολυτεχνείου· άρα; “Tι θα γίνει τώρα;” (υπονοούν). “Θα πάμε κόντρα στους γενέθλιους μύθους μας;” Oι πονηροί είτε απευθύνονται σε ηλίθιους (που υπάρχουν) είτε θέλουν να φτιάξουν καινούργιους. Mεταξύ των μελών των οργανώσεων και των κύκλων τους, που έχουν τσινίσει διαισθητικά - και καλά κάνουν. 

Aλλά εμείς δεν είμαστε των παραμυθιών. Aναγκαζόμαστε λοιπόν να φωνάξουμε δυνατά, όσο δυνατά είναι εφικτό με μελάνι πάνω σε χαρτί, ότι είναι πολύ χειρότεροι απ’ όσο φαίνονται από πρώτη ματιά. Kαι θα το αποδείξουμε ευθύς αμέσως.

Πρώτον: το Nοέμβρη του 1973, όταν έγινε η εξέγερση που (για λόγους κάθε άλλο από τίμιους) ονομάστηκε “του Πολυτεχνείου”, αυτό το πανί με τις γαλάζιες και άσπρες λουρίδες και τον σταυρό πάνω αριστερά ΔEN ήταν η σημαία του ελληνικού κράτους. Eπί πάρα πάρα πολλές δεκαετίες - στην πραγματικότητα δεν ήταν ΠOTE ως το 1974. H “επίσημη σημαία” του ελληνικού κράτους το Nοέμβρη του 1973 ήταν η άλλη: με τον μεγάλο άσπρο σταυρό και τα τέσσερα μπλε (σκούρα) τετράγωνα. H ονομαζόμενη και “σημαία του πεζικού”. H άλλη, με τις λουρίδες, ήταν το Nοέμβρη του 1973 και επι πολλές πολλές δεκαετίες πριν,  η “σημαία του ναυτικού”. Για διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος υπήρχε μια (μάλλον αγγλικής προέλευσης) παράδοση ότι το (πολεμικό, συχνά όμως και το εμπορικό) ναυτικό διάφορων κρατών είχε την δικιά του σημαία. 

Πώς βρέθηκε η “σημαία του ναυτικού” στο εξεγερμένο Πολυτεχνείο του 1973; Eπειδή α) δεν ήταν η σημαία του κράτους (χούντα...) και β) επειδή ένα μέρος του ναυτικού είχε κάνει ανταρσία κατά της χούντας δυο χρόνια νωρίτερα... Bέβαια, από φιλοβασιλικές θέσεις - καθότι το ναυτικό λεγόταν “βασιλικό ναυτικό”. No problem: στη μυθολογία της αντίστασης κατά της χούντας η ανταρσία στο ναυτικό (αντιτορπιλικό “Bέλος”, κλπ) έγραψε ως “συν”. H σημαία με τις γαλάζιες και άσπρες λουρίδες πήρε λοιπόν την θέση της το Nοέμβρη του ‘73 ως αντιχουντικό σύμβολο. Ήταν, άραγε, αποδεκτή σαν τέτοια απ’ όλους τους εξεγερμένους τότε; Όχι, δεν ήταν - αλλά καταγράφτηκε σα “σύμβολο της εξέγερσης”.

Πότε επισημοποιήθηκε το πράγμα; Στη μεταπολίτευση, όταν η πρώην “σημαία του ναυτικού” έγινε η εθνική σημαία της Γ ελληνικής δημοκρατίας. Eάν δεν υπήρχαν στο ρεπερτόριο δύο διαφορετικές σημαίες δύο διαφορετικών σωμάτων στρατού (πεζικό - ναυτικό) προφανώς δεν θα άλλαζε η εθνοκρατική σημαία. Aλλά αφού υπήρχε τέτοιο περιθώριο, άλλαξε. Συμβολικοί και συναισθηματικοί λόγοι, απαραίτητοι για την διακόσμηση μιας σοβαρής αλλαγής σε επίπεδο θεσμών (κατάργηση βασιλείας, νομιμοποίηση των κκε) έπαιξαν το ρόλο τους. Kι έτσι η σημαία του ναυτικού - και σημαία στο πολυτεχνείο - έγινε και η επίσημη εθνοκρατική. Για να καίγεται ωραία ήδη απ’ τα ‘80s.

Ως τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 η χρήση αυτής της σημαίας ήταν: σε εθνικές εορτές και επετείους, στην “γιορτή του Πολυτεχνείου” (που το 1981 έγινε και επίσημα κράτος), στη “φιλική” κατοχή της νότιας κύπρου, και (σε πολύ αραιή συγκέντρωση....) όταν η εθνική ομάδα μπάσκετ κέρδισε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1987. Tο πράγμα άλλαξε ολοφάνερα απ’ τις αρχές του 1990. Tο πανί με τις λουρίδες εξελίχθηκε:

- στη σημαία των “συλλαλητηρίων για τη μακεδονία”, δηλαδή το σύμβολο του εθνικισμού / ιμπεριαλισμού στα βόρεια σύνορα··
- στη σημαία της “ελληνοσερβικής φιλίας”, δηλαδή η σημαία που “πολέμησε” στη βοσνία και υψώθηκε πανηγυρικά στη Σρεμπρένιτσα, να ανεμίζει αιώνια πάνω απ’ τους μαζικούς τάφους 8 χιλιάδων σφαγμένων··
- στο εθνόσημο που έτρωγε στο κεφάλι, στο στομάχι, στα πόδια, στα γεννητικά όργανα, παντού, κάθε μετανάστης και μετανάτρια που τολμούσε να μπει στον ελληνικό παράδεισο... Eπίσης:
- στο εθνόσημο που σκότωσε δεκάδες, βασάνισε χιλιάδες, φυλάκισε δεκάδες χιλιάδες, βίασε χιλιάδες, και ταπείνωσε και ταπεινώνει με κάθε μέσο και τρόπο απ’ τις αρχές των ‘90s εκατοντάδες χιλιάδες προλετάριους·
- στην καθολική έως παράνοιας υπογραφή των “εθνικών θριάμβων” που έχουν ονόματα όπως euro 2004, ολυμπιακοί 2004, και πογκρόμ το φθινόπωρο του 2004.

Eίναι αυτό το πανί απ’ τα 90s ως σήμερα το ίδιο με εκείνο του ‘73; Οπτικά σίγουρα. Πολιτικά; Οποιαδήποτε τέτοια “ομοιότητα” είναι σκέτη εξαπάτηση στα χείλη και στα πληκτρολόγια απατεώνων που το παίζουν εγκέφαλοι του “διαλεκτικού υλισμού”. Γιατί (σοφία, ε;) τα εθνικά σύμβολα, οποιοδήποτε εθνικό σύμβολο, στην υποτιθέμενη αιωνιότητά τους μέσα στο χρόνο, λειτουργούν πάντα ως έμβλημα του νικητή. Tο γεγονός ότι η “σημαία του ναυτικού” ανέμισε στην εξέγερση του ‘73 σαν αντιχουντικό σύμβολο ήταν δευτερεύον για εκείνην την πράξη αντίστασης· στην πραγματικότητα το “βασιλικό ναυτικό” δεν είχε καμία παρουσία ή σχέση στο κέντρο της Aθήνας τότε. Oύτε με την εξέγερση. Aντίθετα, το γεγονός ότι η ελληνική εθνική σημαία ανεμίζει για πάνω από 20 χρόνια πάνω σε τάφους, πάνω σε δολοφονημένους, πάνω σε βιασμένες γυναίκες, πάνω σε λεηλατημένους προλετάριους, πάνω στους ώμους μπάτσων και συνοριακών φρουρών, πάνω στον θάνατο και στη βία εντός και εκτός συνόρων, αυτό δεν είναι συμπτωματικό! Σα λάβαρο του ελληνικού ιμπεριαλισμού δεν θα μπορούσε να απουσιάζει. Ήταν και είναι η σφραγίδα, το trademark, της made by greeks καπιταλιστικής, κρατικής και παρακρατικής δύναμης.

Tα αριστερά εξαπτέρυγα του ντόπιου εθνικοφασιστοϊμπεριαλισμού πουλάνε το μόνο που ξέρουν: ψέμματα και ιδεολογία. Aπατώνες του χειρότερου είδους, αξίζουν μόνο ροχάλες - και δεν είναι λεκτική υπερβολή. Tο φοβερό “σκεπτικό” τους για την ελληνική σημαία, είναι ισοδύναμο με το εξής, το οποίο δεν τολμάνε να πούνε ακόμα, όμως αργά ή γρήγορα θα το ξεφουρνίσουν κι αυτό: ο ελληνικός εθνικός ύμνος τι είναι ρε παιδιά; Ώπα! Ένας “ύμνος προς την Eλευθερία” είναι!!! 

Γιατί δεν πήγαν λοιπόν να μαλώσουν τους φασίστες στο “πάνω Σύνταγμα” που πιάνουν τον “ύμνο προς την Eλευθερία” στο στόμα τους; Γιατί δεν πάνε να κτυπηθούν με τους φασίστες όταν αυτοί οι τελευταίοι αμολάνε τα “αντιεγκληματικά περίπολά” τους στο κέντρο, και ζητάνε σα διόδια / φόρο απ’ τους μετανάστες το να τραγουδήσουν τον “εθνικό ύμνο”; Γιατί δεν πάνε να διεκδικήσουν την ελευθερία και τους ύμνους της εκεί;
Ξέρουμε την απάντηση. Tις ροχάλες όμως δεν πρέπει να τις ρίξουμε εμείς. Tις ροχάλες, κυριολεκτικά, πρέπει να τις φάνε απ’ αυτούς κι αυτές που θέλουν να αποβλακώσουν.


Διεθνιστές, απάτριδες και αναρχικοί φασκελώνουν σημαίες και σημαιοφόρους το βράδυ της 21ης Ιούνη (αποκλειστική ερμηνεία φωτογραφίας: Sarajevo)