Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

14.4.13

Σταθερές αλήθειες για την αλήθεια



Ετσι, η πείνα διαπαιδαγωγεί στην κλεψιά, κι η Βίβλος διαπαιδαγωγεί στην πείνα. Οποιος έχει ανάγκη μια πατάτα σκύβει, γιατί έτσι θέλει το χώμα ή το αφεντικό. Να λοιπόν, διαπαιδαγώγηση να σκύβεις. Στις κακοκυβερνημένες χώρες, κάθε αρετή δείχνει και μια αθλιότητα. Οπου βλέπεις κάποιον να αψηφά τον κίνδυνο, σκέψου: μπορεί το μηχάνημα να είναι απροφύλαχτο.

Για την αλήθεια
1. Υπάρχει μία αλήθεια
Δηλαδή: Υπάρχει μόνο μία αλήθεια, όχι δύο ή περισσότερες, όσες είναι οι ομάδες των ενδιαφερόμενων.
2. Αυτή η αλήθεια δεν είναι μόνο μια ηθική κατηγορία
Δηλαδή: Δεν είναι μονάχα ζήτημα εσωτερικής διάθεσης (άρνηση δωροδοκίας, αγάπη για την αλήθεια, δικαιοσύνη κ.λπ.), αλλά είναι και ζήτημα δυνατότητας. Πρέπει να παραχθεί. Υπάρχουν, επομένως, τρόποι παραγωγής της αλήθειας.
3. Η ομολογία (και η εξεύρεση) της αλήθειας πρέπει να έχει ένα σκοπό.
Η αλήθεια είναι ο αντικατοπτρισμός στο νου των κινητήριων δυνάμεων της πραγματικότητας. Η εμφάνιση του ερωτήματος «ποια είναι η αλήθεια» πρέπει να θεωρείται απόδειξη του ότι έχει γίνει αναγκαία μια ενέργεια μέσα από πραγματικές καταστάσεις (αλλαγές της πραγματικότητας). Ακριβώς σε σχέση με την αναγκαία αυτή ενέργεια πρέπει να μπει το ερώτημα. Αντικείμενο της απάντησης πρέπει να είναι και να μείνουν όλες εκείνες οι καταστάσεις, που δημιούργησαν το ερώτημα.
4. Η αιτία που προκάλεσε το συλλογισμό και την ομολογία πρέπει να βρίσκει την τελείωσή της στην ομολογία και το συλλογισμό.
Για παράδειγμα: Οταν παρουσιάζεται το θέμα της ελευθερίας, πρέπει να διαπιστώνεται, ποια καταπιεστική κατάσταση δημιούργησε τον πόθο για ελευθερία, γιατί μια τέτοια διαπίστωση θα είναι καθοριστική για το είδος εκείνο ελευθερίας, που έγινε αναγκαίο. Και για ν' αλλάξει η κατάσταση, επομένως να κερδηθεί η ποθούμενη ελευθερία, πρέπει να χρησιμοποιηθούν ακριβώς εκείνες οι καταστάσεις, που δημιούργησαν την απαίτηση (ή τον πόθο) για ελευθερία.
5. Μια τέτοια μαρτυρία ή παρουσίαση της αλήθειας είναι τότε μονάχα αλήθεια, όταν επιτρέπει μια πρόβλεψη.
Σ' αυτήν όμως την πρόβλεψη πρέπει εκείνος που κάνει τη μαρτυρία να είναι και δρων πρόσωπο. Πρέπει να συμπεριφέρεται σαν κάποιος, που η συμβολή του είναι απόλυτα αναγκαία για την πραγμάτωση των όσων πρόβλεψε.

Καθήκον και προδοσία

Tι λογής άνθρωποι είναι αυτοί, σε τι λογής στρώματα ανήκουν, που στην καλύτερη περίπτωση λένε για αυτούς: δίκαιος, αν και δικαστής. Προσπαθεί να γιατρέψει, αν και γιατρός. Καλούτσικα χτίζει, αν κι εργολάβος.
Η οργάνωση που συνδέει τα πράγματα χωρίζει τους ανθρώπους. Από όλες τις μεταξύ τους σχέσεις απομένουν οι πιο φτωχές, οι «επαγγελματικές». Η ευθύνη, αντί να αποκτά πολλούς φορείς δεν έχει πια κανένα. Ανθρωποι που δουλεύουν σε διάφορα σημεία του ίδιου πράγματος μοιάζει να έχουν ολότελα διαφορετικά συμφέροντα. Προσπαθώντας να συντονίσουν τη δουλειά τους, πιστεύουν πως κάνουν το καθήκον τους. Ομως ο αρχιτέκτονας λέει: αν δεν πληρώσει αρκετά ο ιδιοκτήτης, δεν μπορώ να φτιάξω σπίτια της προκοπής. Κι ο γιατρός απαντά: χωρίς σπίτια της προκοπής, δεν μπορώ να γιατρέψω τους ανθρώπους. Κάνοντας λοιπόν όλοι το καθήκον τους και συντονίζοντας τη δουλειά τους, προδίδει καθένας τον εαυτό του, προδίδουν όλοι μαζί το σύνολο.
Είναι ανεύθυνο, να αθωώνει κανείς το δικαστή, λέγοντας πως «φταίει το σύστημα» κι όχι ο ίδιος σαν άτομο. Γιατί, αν ο δικαστής υποτάσσεται όχι στη συνείδησή του παρά στο σύστημα όταν αποφασίζει το άδικο, τότε τι λοιπόν κάνει ενάντια στο σύστημα;

Χρησιμότητα της αλήθειας

Σήμερα που το κεφάλαιο, στον απεγνωσμένο του αγώνα, χρησιμοποιεί όλα τα τεράστια μέσα που διαθέτει για να παρουσιάσει σαν «αλήθεια» κάθε χρήσιμο για αυτό ισχυρισμό, η αλήθεια έγινε σε τέτοιο πια βαθμό εμπόρευμα, έγινε πράγμα τόσο περίπλοκο κι αμφισβητούμενο, τόσο εξαρτημένο από αγοραστή και πωλητή (κι αυτούς εξαρτημένους από πολλά), που το ερώτημα «ποια είναι η αλήθεια» δεν μπορεί πια να απαντηθεί χωρίς το ερώτημα: «ποιον εξυπηρετεί αυτή η αλήθεια;» Η αλήθεια έγινε αληθινό εργαλείο: δεν «υπάρχει» (και μάλιστα, όχι ανεξάρτητα από τους ανθρώπους), μα δημιουργείται κάθε φορά. Μέσο παραγωγής, ναι, μα δημιουργημένο!
Μπρος στην τεράστια χρησιμότητά της για τη σημερινή τάξη (αταξία) πραγμάτων, τι να σκεφτούμε για τη μεταφυσική σκοπιά; Να πώς την περιγράφει ο Ενγκελς (εφημερίδα «Νόυε Τσάιτ» 8/357):
Η αιτία των οικονομικών κρίσεων πρέπει να ξεσκεπαστεί και τίποτε άλλο να μη μας υποχρέωνε να εγκαταλείψουμε τη μεταφυσική σκοπιά, θα έπρεπε οπωσδήποτε να το κάνουμε για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τούτη την αιτία, τούτη τη βαθύτερη, αγιάτρευτη συνολική κρίση. Ετσι κι αλλιώς, η κρίση αυτή απαιτεί μια δράση, όπως και η ίδια αποτελεί δράση.
Οδηγημένοι από την υποψία, πως οι απόψεις μας σε τούτον τον εμπορευματικό κόσμο έχουν από καιρό γίνει και οι ίδιες εμπορεύματα (δεν μπορούσαν να μείνουν απλά προϊόντα), πρόκειται τώρα να ερευνήσουμε τις απόψεις αυτές και μάλιστα τον εμπορευματικό τους χαρακτήρα. Πολύ καιρό τώρα μιλούσαμε για «καινούργια αίσθηση ζωής», «μεταπολεμική κοσμοαντίληψη», «κοσμοθεωρία μιας νέας γενιάς», θεωρούσαμε το «καινούργιο» σαν δεδομένο, και δεν το εξετάζαμε. Είναι καιρός, να αναλύσουμε τώρα αυτά τα «δεδομένα». Πρέπει λοιπόν να αγνοηθεί ο συγγραφέας ή αναγνώστης που αποζητά το «συναρπαστικό» και, με τη γυμνή αναγκαιότητα σαν μόνο οδηγό, να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι κριτικής τέτοιες, να οικοδομηθούν νέες απόψεις τέτοιες, που να καταξιώνονται από τη χρησιμότητά τους (το όπλο δεν χρειάζεται να είναι «συναρπαστικό» για εκείνον που το έχει ανάγκη). Μέτρο της χρησιμότητας αυτής πρέπει να είναι: η δύναμη μεταβολής του κοινωνικού κόσμου.



Μπ.Μπρεχτ

Επίδραση της αντεπανάστασης

2. Κάτω από την επίδραση της καταστροφής της 2ης Αυτοκρατορίας, ο Σορέλ χαρακτηρίζει «φάντασμα» τη Σοσιαλιστική ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης του Ζαν Ζωρές. Γι' αυτόν, η επανάσταση, ήταν πια κάτι ξεπερασμένο. Ολες οι έννοιές της έμοιαζαν παλιωμένες, σκονισμένες, άχρηστες. Θεσμοί σαν το γενικό εκλογικό δικαίωμα έμοιαζαν πια «παλιάς μόδας». Δεν χρειάζεται να θεωρήσουμε τον Χίτλερ σήμερα σαν εφαρμοστή των σοσιαλδημοκρατικών ιδανικών του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, για να παραδεχτούμε και εμείς, πως ορισμένα στοιχεία 

του πολιτικού μας λεξιλογίου είναι αφάνταστα ξεπερασμένα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου