Αφορμή, για αυτές τις σκέψεις, αποτελούν τρία "άσχετα" μεταξύ τους γεγονότα: Ο θάνατος του Τσάβες, που πυροδότησε μια συζήτηση για τον "αριστερό πατριωτισμό" - "εθνικισμό", ο εσωκομματικός διάλογος στο ΑΚΕΛ για την πορεία του κόμματος από τη θέση της αντιπολίτευσης και ο προσυνεδριακός διάλογος στο ΚΚΕ.
Θα ήθελα να σχολιάσω το ζήτημα της στάσης και της αντίληψης των κυπρίων αριστερών και των ελλήνων κομμουνιστών για το σχέδιο ΑΝΑΝ και το κατά πόσο η απόρριψη του σχεδίου αποτελούσε μια πατριωτική αντι-ιμπεριαλιστική επιλογή.
Με ρώτησε ένας σύντροφος, ίσως επικριτικά, γιατί να έχω δύο μέτρα και δύο σταθμά στην κρίση μου για τον αριστερό πατριωτισμό και γιατί να βλέπω στην κυπριακή πατριωτική αριστερά ψήγματα εθνικισμού.
Αφορμή επίσης, γι αυτές τις σκέψεις είναι ένα κείμενο στον ιστότοπο του φίλου Νίκου Τριμικλινιώτη. Εκεί παρατίθενται τρία άρθρα σχετικά με το ΑΚΕΛ και την Κύπρο, το ένα εκ των οποίων, εντάσσεται στον προσυνεδριακό διάλογο του ΚΚΕ. Προβληματισμοί σε δυο ζητήματα Γιάννης Κωνσταντίνου Γραμματέας ΚΟΒ Κεντροδυτικών συνοικιών Ηρακλείου [Ριζοσπάστης, Προσυνεδριακός Διάλογος Σάββατο 2 Μάρτη 2013 http://rizospastis.gr/story.do?id=7322777&publDate=2/3/2013 ]
Σε αντίθεση με τον Νίκο, ο οποίος κρίνει το κείμενο αυτό ως εξής: "Το τρίτο άρθρο είναι από τον Προσυνεδριακό Διάλογο του ΚΚΕ Γιάννη Κωνσταντίνου,(Γραμματέας ΚΟΒ Κεντροδυτικών συνοικιών Ηρακλείου, Ριζοσπάστης, 2.3.2013). Είναι προφανές ότι λίγα γνωρίζει ο σύντροφος για τα Κυπριακά δεδομένα. Παρά το ότι πρόκειται για ένα κείμενο ισοπεδωτικό και αφοριστικό που υποφέρει από την γνωστή κατά τον Λένιν ως «παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», αξίζει να συζητηθεί. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα ισχυρίζεται σε επαναλαμβανόμενες κριτικές που δέχεται το ΑΚΕΛ από διάφορες μεριές τόσο από όσους είναι φιλικά προσκείμενοι προς το ΚΚΕ, όσο και προς το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από διάφορους αναρχοσυνδικαλιστές", εγώ βρίσκω αυτό το κείμενο πολύ κοντά στις δικές μου απόψεις και εκτιμήσεις για το κόμμα.
Δεν έχω σκοπό να σχολιάσω σήμερα εκτενώς το κείμενο. Θα σταθώ μόνο στο ζήτημα του σχεδίου ΑΝΑΝ γιατί κρίνω πως χρειάζεται μια ιδιαίτερη αξιολόγηση του "Οχι στο ΑΝΑΝ" όπως το κατέθεσε το ΚΚΕ και στο Όχι εκ μέρους του ΑΚΕΛ.
Φρονώ πως πρόκειται για δύο διαφορετικά "Όχι" τα οποία πηγάζουν από δύο εντελώς διαφορετικές οπτικές του Κυπριακού ζητήματος. Πολλές φορές, σύντροφοι ακελικοί, ξεπετούν πολύ εύκολα την πολιτική του ΚΚΕ, προφασιζόμενοι "εθνικισμό" στους έλληνες κομμουνιστές σε σχέση με το Κυπριακό ζήτημα, ή μη επαρκή γνώση του Κυπριακού, ενώ ταυτόχρονα πιθανόν να καταλογίζουν "αισθήματα πατριωτισμού και ευθύνης" στο ΑΚΕΛικό Όχι. Είναι γνωστό πως οι ακελικοί έχουν ως πρώτο επιχείρημα για την καταψήφιση του ΑΝΑΝ την αντίθεσή τους στον ιμπεριαλιστικό του σχεδιασμό.
Η πραγματικότητα είναι, κατά τη δική μου εκτίμηση, η απολύτως αντίστροφη.
Πατριωτικό, θεωρώ το Όχι στο ΑΝΑΝ που είπε το ΚΚΕ και εθνικιστικό θεωρώ το ακελικό ΌΧΙ.
Θα ήταν εντελώς ανορθόδοξο, ένα κόμμα, το οποίο δεν έχει αποκηρύξει την έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου, που αποδέχεται την αναπόφευκτη βίαιη ανατροπή του συστήματος, που θέτει μακροχρόνιους και τελικούς σκοπούς στην αντικαπιταλιστική και αντιμπεριαλιστική του πολιτική την λαϊκη δημοκρατία, να έλεγε για "διεθνιστικούς" λόγους ή για λόγους "σωστής αντίληψης" τάχα, Ναι σε εκείνο το σχέδιο.
Αντίθετα, απόδειξη της καλής γνώσης εκ μέρους του ΚΚΕ της Κυπριακής πραγματικότητας καθώς και του διεθνισμού του, είναι πως πέραν από τις θέσεις αρχών που επέβαλαν την απόρριψη του σχεδίου, τήρησε υποστηρικτική στάση τόσο στο ΑΚΕΛ όσο και στη διακυβέρνηση Δ.Χριστόφια, με πολλές επίσημες ανακοινώσεις και δράσεις, ξεκαθαρίζοντας πως τάσσεται υπέρ των προσπαθειών της αριστεράς της Κύπρου για εξεύρεση βιώσιμης και δίκαιης λύσης του Κυπριακού. Και γνωρίζουμε όλοι προς ποιά κατεύθυνση ήταν αυτές οι προσπάθειες.
Ανορθόδοξο είναι, να επικαλείται το ΑΚΕΛ πατριωτισμό και αντι-ιμπεριαλιστική στάση για το Όχι που επέλεξε. Θυμόμαστε όλοι πολύ καλά πως το Όχι - σε περίοδο όπου το ΑΚΕΛ συγκυβερνούσε με τον Τάσσο Παπαδόπουλο - δεν βασίστηκε μόνο στην απόρριψη σημείων από το σχέδιο ( που κυρίως αφορούσαν την ασφάλεια ) αλλά βασίστηκε σε ένα γενικότερο σχεδιασμό από την κυβέρνηση Παπαδόπουλου για την εξωτερική πολιτική της Κύπρου.( με βασικό στέλεχος στην κυβέρνηση του τον Γιώργο Λιλλήκα )
Εν ολίγοις, εκείνο το Όχι, διεκδίκησε την επανεκκίνηση του Κυπριακού προβλήματος από ένα άλλο σημείο. Αυτό το σημείο λέγεται ΑΟΖ και συμμαχικές σχέσεις με το Ισραήλ.
Ανορθόδοξο είναι, να βαφτίζεις το Όχι με ένα τέτοιο στρατηγικό σχεδιασμό " ως "αντι-ιμπεριαλιστικό".
Δεν υπάρχει, λοιπόν, μόνο ποιοτική διαφορά στην εκτίμηση του σχεδίου, εκ μέρους των δύο κομμάτων, αλλά υπάρχει και μια ποιοτική διαφορά ανάμεσα στο κυπριακό ΝΑΙ και στο ΟΧΙ για εκείνο το σχέδιο.
Το ΝΑΙ δεν συμπεριελάμβανε το ενδεχόμενο να καταστεί η Κύπρος οικόπεδο του Ισραήλ ( γεγονός που περιπλέκει πολύ περισσότερο το κυπριακό ζήτημα εν μέσω των ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων, πράγμα το οποίο κατά την εκτίμηση μου, θα διαπιστώσουμε λίαν συντόμως ) και στην καλύτερη, εγώ θα έλεγα, πως το Ναι και το Όχι, έχουν ακριβώς την ίδια απόσταση από τον "Ιμπεριαλισμό".
Αιχμή του δόρατος για την διαχρονική πολιτική του ΑΚΕΛ και βασική του διαφορά από το ΚΚΕ, δεν είναι το γεγονός πως το ΑΚΕΛ αποδέχτηκε τις συμμαχίες με τα αστικά κόμματα. Αιχμή του δόρατος είναι, πως το ΑΚΕΛ διαχρονικά υπέταξε ακόμη και το δόγμα της "εργατικής ειρήνης" στο δόγμα της Εθνικής Συναίνεσης.
Οι συμμαχίες με τα αστικά κόμματα, γνωρίζουμε, πως κατά το παρελθόν, δεν απέτρεψαν τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, με συγκρουσιακά μέσα και έχουμε ως παράδειγμα ( τις ακριβοθώρητες ) απεργίες του 48.
Από το 50 και μετά τα πράγματα άλλαζουν. Και δεν άλλαζουν λόγω της εργασιακής συναίνεσης, άλλαζουν λόγω αλλαγής στρατηγικών στόχων, με περιόδους επιστροφής στην αρχή της Ανεξαρτησίας και κατά καιρούς ασταθείς συμμάχους για το εθνικό ζήτημα, όπως για παράδειγμα ήταν στην ουσία ο Μακάριος ή όπως ήταν οι συνεργασίες με το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ.
Αν το ΑΚΕΛ κρατά μια καυτή πατάτα, αυτή δεν είναι η οικονομική κρίση και το ζητούμενο της ριζοσπαστικοποίησης του κόμματος. Αυτή είναι το εθνικό ζήτημα.
Εικάζω, με όλο το σεβασμό στις εσωκομματικές διαδικασίες του κόμματος, πως το κόμμα δεν θα απαλλαγεί από τη θερμοκρασία αυτής της πατάτας, καθότι αυτό θα απαιτούσε επαναξιολόγηση της πολιτικής Δ.Χριστόφια κατά την τελευταία πενταετία.
Ίσως, η στροφή του ΑΚΕΛ προς το "εθνικιστικό" κέντρο να είναι μια αναπόφευκτη στο τέλος επιλογή. Και το ονομάζω εθνικιστικό και όχι πατριωτικό για τους λόγους που προανέφερα. Και γιατί δεν μπορώ να συλλάβω με το μυαλό μου τον Νετανιάχου ως "αντι-ιμπεριαλιστή".
Θα ήθελα να σχολιάσω το ζήτημα της στάσης και της αντίληψης των κυπρίων αριστερών και των ελλήνων κομμουνιστών για το σχέδιο ΑΝΑΝ και το κατά πόσο η απόρριψη του σχεδίου αποτελούσε μια πατριωτική αντι-ιμπεριαλιστική επιλογή.
Με ρώτησε ένας σύντροφος, ίσως επικριτικά, γιατί να έχω δύο μέτρα και δύο σταθμά στην κρίση μου για τον αριστερό πατριωτισμό και γιατί να βλέπω στην κυπριακή πατριωτική αριστερά ψήγματα εθνικισμού.
Αφορμή επίσης, γι αυτές τις σκέψεις είναι ένα κείμενο στον ιστότοπο του φίλου Νίκου Τριμικλινιώτη. Εκεί παρατίθενται τρία άρθρα σχετικά με το ΑΚΕΛ και την Κύπρο, το ένα εκ των οποίων, εντάσσεται στον προσυνεδριακό διάλογο του ΚΚΕ. Προβληματισμοί σε δυο ζητήματα Γιάννης Κωνσταντίνου Γραμματέας ΚΟΒ Κεντροδυτικών συνοικιών Ηρακλείου [Ριζοσπάστης, Προσυνεδριακός Διάλογος Σάββατο 2 Μάρτη 2013 http://rizospastis.gr/story.do?id=7322777&publDate=2/3/2013 ]
Σε αντίθεση με τον Νίκο, ο οποίος κρίνει το κείμενο αυτό ως εξής: "Το τρίτο άρθρο είναι από τον Προσυνεδριακό Διάλογο του ΚΚΕ Γιάννη Κωνσταντίνου,(Γραμματέας ΚΟΒ Κεντροδυτικών συνοικιών Ηρακλείου, Ριζοσπάστης, 2.3.2013). Είναι προφανές ότι λίγα γνωρίζει ο σύντροφος για τα Κυπριακά δεδομένα. Παρά το ότι πρόκειται για ένα κείμενο ισοπεδωτικό και αφοριστικό που υποφέρει από την γνωστή κατά τον Λένιν ως «παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», αξίζει να συζητηθεί. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα ισχυρίζεται σε επαναλαμβανόμενες κριτικές που δέχεται το ΑΚΕΛ από διάφορες μεριές τόσο από όσους είναι φιλικά προσκείμενοι προς το ΚΚΕ, όσο και προς το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από διάφορους αναρχοσυνδικαλιστές", εγώ βρίσκω αυτό το κείμενο πολύ κοντά στις δικές μου απόψεις και εκτιμήσεις για το κόμμα.
Δεν έχω σκοπό να σχολιάσω σήμερα εκτενώς το κείμενο. Θα σταθώ μόνο στο ζήτημα του σχεδίου ΑΝΑΝ γιατί κρίνω πως χρειάζεται μια ιδιαίτερη αξιολόγηση του "Οχι στο ΑΝΑΝ" όπως το κατέθεσε το ΚΚΕ και στο Όχι εκ μέρους του ΑΚΕΛ.
Φρονώ πως πρόκειται για δύο διαφορετικά "Όχι" τα οποία πηγάζουν από δύο εντελώς διαφορετικές οπτικές του Κυπριακού ζητήματος. Πολλές φορές, σύντροφοι ακελικοί, ξεπετούν πολύ εύκολα την πολιτική του ΚΚΕ, προφασιζόμενοι "εθνικισμό" στους έλληνες κομμουνιστές σε σχέση με το Κυπριακό ζήτημα, ή μη επαρκή γνώση του Κυπριακού, ενώ ταυτόχρονα πιθανόν να καταλογίζουν "αισθήματα πατριωτισμού και ευθύνης" στο ΑΚΕΛικό Όχι. Είναι γνωστό πως οι ακελικοί έχουν ως πρώτο επιχείρημα για την καταψήφιση του ΑΝΑΝ την αντίθεσή τους στον ιμπεριαλιστικό του σχεδιασμό.
Η πραγματικότητα είναι, κατά τη δική μου εκτίμηση, η απολύτως αντίστροφη.
Πατριωτικό, θεωρώ το Όχι στο ΑΝΑΝ που είπε το ΚΚΕ και εθνικιστικό θεωρώ το ακελικό ΌΧΙ.
Θα ήταν εντελώς ανορθόδοξο, ένα κόμμα, το οποίο δεν έχει αποκηρύξει την έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου, που αποδέχεται την αναπόφευκτη βίαιη ανατροπή του συστήματος, που θέτει μακροχρόνιους και τελικούς σκοπούς στην αντικαπιταλιστική και αντιμπεριαλιστική του πολιτική την λαϊκη δημοκρατία, να έλεγε για "διεθνιστικούς" λόγους ή για λόγους "σωστής αντίληψης" τάχα, Ναι σε εκείνο το σχέδιο.
Αντίθετα, απόδειξη της καλής γνώσης εκ μέρους του ΚΚΕ της Κυπριακής πραγματικότητας καθώς και του διεθνισμού του, είναι πως πέραν από τις θέσεις αρχών που επέβαλαν την απόρριψη του σχεδίου, τήρησε υποστηρικτική στάση τόσο στο ΑΚΕΛ όσο και στη διακυβέρνηση Δ.Χριστόφια, με πολλές επίσημες ανακοινώσεις και δράσεις, ξεκαθαρίζοντας πως τάσσεται υπέρ των προσπαθειών της αριστεράς της Κύπρου για εξεύρεση βιώσιμης και δίκαιης λύσης του Κυπριακού. Και γνωρίζουμε όλοι προς ποιά κατεύθυνση ήταν αυτές οι προσπάθειες.
Ανορθόδοξο είναι, να επικαλείται το ΑΚΕΛ πατριωτισμό και αντι-ιμπεριαλιστική στάση για το Όχι που επέλεξε. Θυμόμαστε όλοι πολύ καλά πως το Όχι - σε περίοδο όπου το ΑΚΕΛ συγκυβερνούσε με τον Τάσσο Παπαδόπουλο - δεν βασίστηκε μόνο στην απόρριψη σημείων από το σχέδιο ( που κυρίως αφορούσαν την ασφάλεια ) αλλά βασίστηκε σε ένα γενικότερο σχεδιασμό από την κυβέρνηση Παπαδόπουλου για την εξωτερική πολιτική της Κύπρου.( με βασικό στέλεχος στην κυβέρνηση του τον Γιώργο Λιλλήκα )
Εν ολίγοις, εκείνο το Όχι, διεκδίκησε την επανεκκίνηση του Κυπριακού προβλήματος από ένα άλλο σημείο. Αυτό το σημείο λέγεται ΑΟΖ και συμμαχικές σχέσεις με το Ισραήλ.
Ανορθόδοξο είναι, να βαφτίζεις το Όχι με ένα τέτοιο στρατηγικό σχεδιασμό " ως "αντι-ιμπεριαλιστικό".
Δεν υπάρχει, λοιπόν, μόνο ποιοτική διαφορά στην εκτίμηση του σχεδίου, εκ μέρους των δύο κομμάτων, αλλά υπάρχει και μια ποιοτική διαφορά ανάμεσα στο κυπριακό ΝΑΙ και στο ΟΧΙ για εκείνο το σχέδιο.
Το ΝΑΙ δεν συμπεριελάμβανε το ενδεχόμενο να καταστεί η Κύπρος οικόπεδο του Ισραήλ ( γεγονός που περιπλέκει πολύ περισσότερο το κυπριακό ζήτημα εν μέσω των ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων, πράγμα το οποίο κατά την εκτίμηση μου, θα διαπιστώσουμε λίαν συντόμως ) και στην καλύτερη, εγώ θα έλεγα, πως το Ναι και το Όχι, έχουν ακριβώς την ίδια απόσταση από τον "Ιμπεριαλισμό".
Αιχμή του δόρατος για την διαχρονική πολιτική του ΑΚΕΛ και βασική του διαφορά από το ΚΚΕ, δεν είναι το γεγονός πως το ΑΚΕΛ αποδέχτηκε τις συμμαχίες με τα αστικά κόμματα. Αιχμή του δόρατος είναι, πως το ΑΚΕΛ διαχρονικά υπέταξε ακόμη και το δόγμα της "εργατικής ειρήνης" στο δόγμα της Εθνικής Συναίνεσης.
Οι συμμαχίες με τα αστικά κόμματα, γνωρίζουμε, πως κατά το παρελθόν, δεν απέτρεψαν τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, με συγκρουσιακά μέσα και έχουμε ως παράδειγμα ( τις ακριβοθώρητες ) απεργίες του 48.
Από το 50 και μετά τα πράγματα άλλαζουν. Και δεν άλλαζουν λόγω της εργασιακής συναίνεσης, άλλαζουν λόγω αλλαγής στρατηγικών στόχων, με περιόδους επιστροφής στην αρχή της Ανεξαρτησίας και κατά καιρούς ασταθείς συμμάχους για το εθνικό ζήτημα, όπως για παράδειγμα ήταν στην ουσία ο Μακάριος ή όπως ήταν οι συνεργασίες με το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ.
Αν το ΑΚΕΛ κρατά μια καυτή πατάτα, αυτή δεν είναι η οικονομική κρίση και το ζητούμενο της ριζοσπαστικοποίησης του κόμματος. Αυτή είναι το εθνικό ζήτημα.
Εικάζω, με όλο το σεβασμό στις εσωκομματικές διαδικασίες του κόμματος, πως το κόμμα δεν θα απαλλαγεί από τη θερμοκρασία αυτής της πατάτας, καθότι αυτό θα απαιτούσε επαναξιολόγηση της πολιτικής Δ.Χριστόφια κατά την τελευταία πενταετία.
Ίσως, η στροφή του ΑΚΕΛ προς το "εθνικιστικό" κέντρο να είναι μια αναπόφευκτη στο τέλος επιλογή. Και το ονομάζω εθνικιστικό και όχι πατριωτικό για τους λόγους που προανέφερα. Και γιατί δεν μπορώ να συλλάβω με το μυαλό μου τον Νετανιάχου ως "αντι-ιμπεριαλιστή".
Καυτή πατάτα είναι επίσης το Κυπριακό στα χέρια του Συριζα. Το οποίο κατά μεγάλη πλειοψηφία, και εφόσον δεν μπορεί να νοηθεί παρά ως ένα σύνολο ετερόκλιτων και αλλοπρόσπαλων μεταξύ τους τάσεων και πολιτικών, δεν θέτει καν στο τραπέζι το ζήτημα της συμμετοχής της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, κατι το οποιο καθορίζει αφ εαυτού την πολιτική του συριζα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και για το Κυπριακό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλοπρόσπαλη ειναι επίσης η αριστερή πτέρυγα του σύριζα που βλέπει τον σοσιαλισμό να έρχεται στα Ιμπεριαλιστικά κέντρα της Ευρωπης...κάπου στην τρίτη παρουσία...
Καυτή πατάτα είναι το Κυπριακό και για το ΚΚΕ. Πιθανολογώ πως η Κύπρος και οι σχέσεις ΚΚΕ-ΑΚΕΛ θα είναι ένα από τα δυσκολότερα ζητήματα του επικείμενου συνεδρίου.
Η "λύση" του κυπριακού, ειδικά που τη "δύση" ΔΕΝ θα ανατρέψει τον καπιταλισμόν. Η "λύση" του κυπριακού ΔΕΝ θα είναι "λύση" αλλά μια μετεξέλιξη του καπιταλιστικού όλεθρου, παράγωγον του οποίου είναι το ίδιον το πρόβλημαν. Πως μπορεί να υπάρξει λύση ενός προβλήματος παραγώγου που το ίδιον το σύστημαν που το προκαλεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆρα η επιλογή εν απλή. Δουλεύκουμεν ενάντια σε οποιανδήποτε "καπιταλιστικήν" λύση του προβλήματος, ευελπιστώντας σε ανατροπήν του καπιταλισμού πρώτα, ώστε η "λύση" να φκει που τα εισαγωγικά.
Φυσικά πρέπει να αγνοήσουμεν φωνές που λαλούν ότι ο χρόνος είναι μια όχι επουσιώδης παράμετρος της ανθρώπινης ζωής, η οποία εξ όσων γνωρίζουμεν μια είναι, εκτός τζιαι αν είσαι θειστής. Πρέπει επίσης να αγνοήσουμεν το ενδεχόμενον όσοι πραγματικά θα επωφελούνταν άμεσα που ενδεχόμενην λύσην (εντός ή εκτός εισαγωγικών) πιθανότατα θα είναι εκλιπόντες ώσπου να επιτευχθεί ανατροπή του καπιταλισμού. Γιατί στο κάτω κάτω που χωρά συμβιβασμός σε τούτην την πραγματικότηταν που ζούμεν; Ή ούλλα ή τίποτε!
Φυσικά τζιαι όσοι απορρίπτουν την ΔΔΟ περίπου τα ίδια ευαγγελίζουνται. Απλά τζιαίνοι αντί ανατροπήν του συστήματος έχουν άλλες προσδοκίες, όπως η τριχοτόμηση της Τουρκίας.
Go figure...
Ούτε η λύση απο την "ανατολή" δεν ανατρέπει τον καπιταλισμό. Αλλά η έξοδος από τη λύση με τους όρους της δύσης, είναι και η μονη περιπτωση επιβιωσης της κυπριακής κοινωνίας - τόσο σε εθνικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Είναι η μόνη διέξοδος για να κτίσει η Κύπρος μελλοντικές σοσιαλιστικές συμμαχίες, με χώρες της περιοχής της Μεσογείου, αλλα και με χώρες που βρίσκονται επίσης σε δρόμο διεκδικησης της Ανεξαρτησίας τους.
Διαγραφήο Θεός να μας φωτίσει...
Επιφύλαξη διατηρώ όσον αφορά το ζήτημα του Κυπριακού - με όλο το σεβασμό - στην Λιάνα Κανέλη αλλά και στον σύντροφο Νίκο Μπογιόπουλο ( εξαιρώντας τις σπουδαίες αναλύσεις του για την οικονομία ) και στην καθημερινή παρουσία άρθρων του στην Ισκρα, η οποία έχει επιλέξει εναν καθαρό εθνικιστικό προσανατολισμό για το ζήτημα της Κύπρου. Ο κύπριος Βασίλης Φουσκας, μόνιμος αναλυτής στην εφημερίδα - μας έχει βγάλει τα μάτια με τις αναλύσεις του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω, η παρουσία αυτών των άρθρων να μην γίνεται με τη σύμφωνη γνώμη του ιδίου του Ν.Μπογιόπουλου. Γιατί δεν ξέρω, τους τελικούς σκοπούς του Αριστερού Ρεύματος - και αν είναι τυχαία η επιλογή προβολής του συγκεκριμένου συντρόφου και όχι κάποιου άλλου από το ΚΚΕ.
Μου προκαλεί εως και απέχθεια η τάση λιγουρέματος της Κύπρου από Έλληνες συντρόφους στην Ίσκρα και αλλού, εξαιτίας του Φυσικού Αερίου. Και όλο αυτό το ξαφνικό "γλείψιμο" για τον Ελληνικό κυπριακό λαό και τη κοινή μοίρα των Ελλήνων - Ελλάδας και Κύπρου.
σπόντα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν οι ακελικοί, ταυτίζουν τις εθνικοποιήσεις που έκανε ο Τσάβες με την πολιτική Χριστόφια και την NOBLE και την TOTAL, είναι αναμενόμενο πως θα την λένε και στο Κ.Κ.Βενεζουέλας που αναγνώρισε την προσφορά του Τσάβες αλλιώς θα έμενε εκτεθειμένο. Σώπα ρε...γελάσαμε και σήμερα....γιατι δεν στείλατε και στον Ούγκο κανένα συμβόλαιο να αναπτύξει περαιτέρω τις μεταρρυθμίσεις...
κύριε ελέησον...κύριε ελέησον...εν ήξερα ότι η αυτοϋπνωση παράγει τζαι έπαρση.