Ξανά για την Ομόνοια - προβληματισμοί

Κάποια πράγματα φτηναίνουν και κάποια πράγματα ακριβαίνουν.

Όσα φτηναίνουν τα ξέρετε. Η αξία της διατροφής μας, η αξία της υγείας μας, της μόρφωσης, της στοιχειώδους διαβίωσης, της εργασίας, της ξεκούρασης, της δυνατότητας απόκτησης στέγης κ.λ.π

Υπάρχει και κάτι όμως, που φαίνεται πως όσο περνά ο καιρός ακριβαίνει. Αυτό, μαθαίνουμε τελευταία, είναι η τιμή της αυτοκριτικής.

2 εκατομμύρια στοιχίζει στην περίπτωση της Ομόνοιας.

Σε αντίθεση με την "αυτοκριτική" που ζητείτε από τις πολιτικές ηγεσίες για τους κοινούς θνητούς, που πρέπει να συλλογιστούν τις κοινωνικές τους ευθύνες και να σφίξουν τα ζωνάρια, υπάρχει και μια αυτοκριτική που για να γίνει, πρέπει να τα πάρει πρώτα και μάλιστα χοντρά.
( κάνουμε κι εμείς αυτοκριτική για την κακοδιαχείριση των οικονομικών μας με λιγότερα, αν θέλετε...)

Για να δούμε τί περιλαμβάνει αυτή η Αυτοκριτική.

1. τη μη Αυτοκριτική

...όπως και στην περίπτωση δηλαδή των εκλογών, όπου η αριστερά απευθύνθηκε στον κόσμο για "βοήθεια" ώστε να μπορέσει μετέπειτα να κάνει "αυτοκριτική" και αφού πήρε αυτή τη βοήθεια, σχεδόν αυτόματα, είπε στον κόσμο - "για να σπάσετε εχθροί και "φίλοι"

...κάπως έτσι και τώρα...έχει κανείς αμφιβολία τί θα λένε μερικοί αν μαζευτούν αυτά τα 2 εκατομμύρια;....

Η Αυτοκριτική είναι εδώ κάτι σαν τα χρεόγραφα της Τράπεζας Κύπρου. Με τη διαφορά πως ο υποψήφιος αγοραστής ξέρει εκ των προτέρων πως θα χάσει την "επένδυση" του. Στην περίπτωση που αρνείται να επενδύσει όμως, είναι η δική του νοημοσύνη και το δικό του ήθος ύποπτο και όχι των πωλητών...

2. την Διαφθορά

Η αυτοκριτική περιλαμβάνει τη συζήτηση για κάποιες κακές επιλογές της ομάδας. Οπωσδήποτε δεν περιλαμβάνει καμιά αυτοκριτική για το γεγονός πως το κόμμα και το Λαϊκό Κίνημα, εμπλέκεται ενεργά σε μια από τις βρωμερότερες και σιχαμερότερες καπιταλιστικές βιομηχανίες, που είναι η βιομηχανία του αθλητισμού.

Στο κόμμα και στο Λαϊκό Κίνημα, είναι αυτονόητη πια η συμμετοχή σε αυτό το είδος τζογαδόρικου υπερσυσσωρευτή κερδών. Πιθανώς η δικαιολογία είναι πως, η αριστερά δεν μπορεί να χαρίσει τους λάτρεις του ποδοσφαίρου στα δεξιά σωματεία, έτσι αναγκαστικά πρέπει να συμμετέχει στο "μεγάλο πρωτάθλημα" με τα "μεγάλα κόλπα", τις "μεγάλες απάτες" και τη "μεγάλη υπερσυσσώρευση" χρημάτων και οπαδών - ψηφοφόρων.

Είναι αυτονόητη λοιπόν η αποδοχή της διαφθοράς ως τρόπου κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης από την αριστερά του τόπου. Για διαφθορά θα μιλάμε μόνο όταν πλήττονται τα δικά μας συμφέροντα εναντίον άλλων διεφθαρμένων. Πάντως κανένα πλάνο για άλλου είδους αθλητισμό δεν βλέπουμε στον ορίζοντα. Ούτε και κανένα αγώνα...

3.  τον Λαό ως Εγγυητή και Οφειλέτη της διαφθοράς

Η αυτοκριτική περιλαμβάνει επίσης, την απαίτηση, πως ο λαός - εν καιρώ κρίσης μάλιστα - πρέπει να βρει το υπερμεγέθες ποσό των 2 εκατομμύριών, ώστε το κόμμα και το Λαϊκό Κίνημα να συνεχίσουν τον "ευγενή αγώνα για τον αθλητισμό". Ούτε καν πέρασε από κανενός το μυαλό να πει, πως αποτελεί επιπλέον εξευτελισμό για την αριστερά, όχι μόνο πως τα φάγανε, αλλά πως ζητάνε να πληρώσει ο κόσμος ένα τέτοιο μεγάλο ποσό για πληρωμές χρυσών συμβολαίων, μισθών, προπονητών κ.λ.π

Χίλιες φορές, να ζητούσατε αυτά τα λεφτά για αγορά τροφίμων για τις 200 χιλιάδες Κύπριους, που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

Αντίθετα - ύποπτος ως εχθρός του λαού, θεωρείται αυτός που αρνείται την συνέχιση αυτής της άθλιας παράδοσης στην αριστερά της Κύπρου.

Εμείς δεν θέλουμε αυτού του είδους την κοινωνικοποίηση και πολιτικοποίηση για το λαό. Μπορεί αυτό να μην αλλάζει δραστικά τον κόσμο, όμως αλλάζει δραστικά τους όρους και τους λόγους για τους οποίους η αριστερά έπιασε πάτο και εκφυλίστηκε και έχει το χάλι που έχει.


( σφυροδρέπανα μπορούμε πάντα να φτιάχνουμε σε μεγάλα γήπεδα. αυτά της πολιτικής και όχι του βρώμικου κέρδους )