Ένα χιονισμένο δάσος με οξιές

ΕΝΑ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΟ ΔΑΣΟΣ ΜΕ ΟΞΙΕΣ

Στο χιονισμένο δάσος με τις οξιές
νύχτα περπατώ.
Είμαι τόσο θλιμμένος, είμαι τόσο θλιμμένος,
Δώσ’ μου το χέρι σου, πού είναι το χέρι σου;

Είναι η πατρίδα μου, τ’ αστέρια
ή η νιότη μου πιο μακρυά;          
Ανάμεσα στις οξιές,
ένα παράθυρο, κίτρινο και ζεστό...

Αν κάποιος, καθώς προσπερνώ,
έλεγε, «θείε, έλα μέσα»,
θα έμπαινα να χαιρετίσω
τους ανθρώπους του σπιτιού.

Πίσω στην επτάλοφη πόλη μου
άφησα τον ροδανθό μου.
Δεν είναι ντροπή να φοβάμαι τον θάνατο,
ούτε και να τον σκέφτομαι.

Ναζίμ Χικμέτ