Η αριστερά πήγε θύμα του εαυτού της. Αν ανακαλέσω στη μνήμη μου, συζητήσεις του τελευταίου έτους με ανθρώπους που εντάσσουν μετά παρρησίας τον εαυτό τους στην αριστερά, θα βρω παντού και πάντοτε "κάτω από το μαξιλάρι" την εξής σύγχιση: Ο Χίτλερ και ο Στάλιν ήταν και οι δύο κάποιου είδους φασίστες.
Αυτή η μεγάλη μαύρη τρύπα στα αριστερά και κομμουνιστικά κινήματα που άρχισε δειλά δειλά να εμφανίζεται προ 40ετίας μέχρι που αποκρυσταλλώθηκε "σε μια άλλη αριστερά" και που γαλούχησε σημερινούς 60χρονους και σημερινούς 30χρονους, θα μας βρει ζαλισμένους ξανά στις αρχές του 21ου αιώνα.
Η τελευταία χρονιά, με τις εξελίξεις στην ελλάδα και την φανερή προτίμηση των συντρόφων μου στο "αντι-σταλινικό" σύριζα ήταν απείρως αποκαλυπτική. Ναι ήταν καταθλιπτικό να διαπιστώνεις, πως το κόμμα έπασχε στη βάση του από αυτή την ιστορική αδυναμία κριτικής ανάλυσης και πως αυτή η ιστορική αδυναμία μπουρδούκλωσε στα πόδια της συμφωνούντες και διαφωνούντες με την επίσημη τάχα γραμμή, τα τελευταία 20 ολόκληρα χρόνια.
Εάν μπορώ να βρω ένα κοινό σημείο στους ακελικούς, στους εξω-ακελικούς και στους πρωην ακελικούς, μάλλον θα είναι αυτό.
Γράφω αυτές τις σκέψεις γιατί διερωτούμαι κατά πόσον είναι πια αρκετό να ανακαλούμε την μνήμη και τη λογική για το τί ήταν ο Φασισμός και το τί ήταν εντέλει η Σοβιετία.
Έχω πειστεί πως δεν είναι αρκετή η μνήμη και η λογική. Γιατί ενώ όλοι θυμούνται και κάνουν ειδικά αφιερώματα σε ότι θυμίζει ή σχετίζεται με το μαύρο πρόσωπο του συστήματος, αυτή η ανάμνηση ή αυτή η γνώση δεν επαρκεί για να δομήσει ένα διαφορετικό πολιτικό λόγο στο σήμερα.
Εικάζω πως μια μέρα, είτε θα καθαρίσουμε με την Ιστορία είτε αυτή θα μας καθαρίσει πρώτη.
Πιθανόν, να πρέπει μετά βίας να ξυπνήσει ξανά το πολιτικό ένστικτο κατά του φασισμού και της δεξιάς. Εκείνο το ένστικτο που δεν λαθεύει, και δεν οδηγεί στους σύριζες του Πέρες, στο ακελ της δημαρο-συριζο-αριστεράς, ή στη δεξιά με τα ίδια και τα αυτά ανανεωτικά αιτήματα στην τελική.
αφιερωμένο στη λύπη μας...
17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1944
«Το μπλόκο της Κοκκινιάς»
Ετσι το γράφει στην ιστορία. Σαν ένα από τα πιο μαρτυρικά γεγονότα στη διάρκεια της απελευθερωτικής πάλης του λαού μας από τη φασιστική - ναζιστική κατοχή,«Μπλόκο της Κοκκινιάς». Ας δούμε σε συντομία τα τραγικά εκείνα γεγονότα, που επίσης αποκαλύπτουν την αγαστή συνεργασία του ντόπιου καθεστώτος και των δολοφονικών οργάνων του με τους γερμανούς κατακτητές.
Πενήντα οχτώ χρόνια πριν, σαν σήμερα, το αίμα 315 πατριωτών πότισε τη «Μάντρα της Κοκκινιάς». Ηταν χαράματα Παρασκευής. Πριν ακόμα φέξει το πρώτο φως του ήλιου, η προσφυγούπολη, εργατομάνα Κοκκινιά βρέθηκε κυκλωμένη απ' όλες τις μεριές. Γερμανοί και γερμανοτσολιάδες ρίχνονται με λύσσα να εκδικηθούν το λαό της που στάθηκε πρωτοπόρος στον αγώνα για τη ματαίωση της επιστράτευσης.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα τρόμου που επιτείνονταν από τους αναρίθμητους πυροβολισμούς και τις εκρήξεις χειροβομβίδων και την απειλή της «επιτόπου επέλασης» μάζεψαν όλους τους άνδρες δεκατεσσάρων έως εξήντα ετών. Σύνολο 20 χιλιάδες περίπου στην Πλατεία Οσίας Ξένης. Κι ύστερα άρχισαν τα ομαδικά βασανιστήρια, οι ταπεινώσεις και οι εκτελέσεις. Από τους συγκεντρωμένους στην Πλατεία οι μασκοφόροι διάλεξαν πολλές δεκάδες παλικάρια, που εκτελέστηκαν από τους ταγματασφαλίτες στη ματωμένη μάντρα, μπροστά στα μάτια των δικών τους.
Με ξυλοδαρμούς, κλοτσιές, χτυπήματα με τους υποκόπανους των όπλων, με πρωταγωνιστή τον διαβόητο Πλυτζανόπουλο, οδηγήθηκαν 76 πατριώτες, μαζί και η ηρωίδα Διαμάντω, και εκτελέστηκαν στη «Μάντρα», 50 άλλοι εκτελέστηκαν σε μια άλλη «μάντρα» στα Αρμένικα, 40 κάηκαν στο «Σχιστό» και άλλοι δολοφονήθηκαν στους δρόμους και στα σπίτια τους.
Οκτώ χιλιάδες έκλεισαν στο Χαϊδάρι και απ' αυτούς 1.000 σύρθηκαν στα κάτεργα της Γερμανίας όμηροι, απ' όπου πολλοί δε γύρισαν ποτέ. Συνολικά 315 ήταν τα θύματα θηριωδίας του Μπλόκου της Κοκκινιάς.
Ομως, οι ηρωικοί νεκροί της Κοκκινιάς έμελλε να σταθούν για άλλη μια φορά μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, όταν το Μάρτη του 1947 το Γ` Δικαστήριο δοσιλόγων αθώωσε τους προδότες εγκληματίες Πλυτζανόπουλο και Σγούρο (πρωταγωνιστές της σφαγής)! Ο Πλυτζανόπουλος έγινε υποστράτηγος του κυβερνητικού στρατού και ο ανεψιός του έγινε δήμαρχος Κοκκινιάς απ' τη χούντα.
Στην απολογία του στο Β` Δικαστήριο δοσιλόγων ο Ν. Μπουραντάς είπε κυνικά: «Εγώ τρώγω ένα ξεροκόμματο βουτηγμένο στο αίμα! Αλλά ρέει στις φλέβες μου άφθονο ελληνικό αίμα». Αναφερόμενος στο Μπλόκο της Κοκκινιάς ο ίδιος είπε ότι πήγε με το μηχανοκίνητο και την ξεκαθάρισε και «διευκόλυνε το έργο της Ειδικής και των Ταγμάτων που πήγαν την άλλη μέρα»...
πηγη: Ριζοσπαστης
Αυτή η μεγάλη μαύρη τρύπα στα αριστερά και κομμουνιστικά κινήματα που άρχισε δειλά δειλά να εμφανίζεται προ 40ετίας μέχρι που αποκρυσταλλώθηκε "σε μια άλλη αριστερά" και που γαλούχησε σημερινούς 60χρονους και σημερινούς 30χρονους, θα μας βρει ζαλισμένους ξανά στις αρχές του 21ου αιώνα.
Η τελευταία χρονιά, με τις εξελίξεις στην ελλάδα και την φανερή προτίμηση των συντρόφων μου στο "αντι-σταλινικό" σύριζα ήταν απείρως αποκαλυπτική. Ναι ήταν καταθλιπτικό να διαπιστώνεις, πως το κόμμα έπασχε στη βάση του από αυτή την ιστορική αδυναμία κριτικής ανάλυσης και πως αυτή η ιστορική αδυναμία μπουρδούκλωσε στα πόδια της συμφωνούντες και διαφωνούντες με την επίσημη τάχα γραμμή, τα τελευταία 20 ολόκληρα χρόνια.
Εάν μπορώ να βρω ένα κοινό σημείο στους ακελικούς, στους εξω-ακελικούς και στους πρωην ακελικούς, μάλλον θα είναι αυτό.
Γράφω αυτές τις σκέψεις γιατί διερωτούμαι κατά πόσον είναι πια αρκετό να ανακαλούμε την μνήμη και τη λογική για το τί ήταν ο Φασισμός και το τί ήταν εντέλει η Σοβιετία.
Έχω πειστεί πως δεν είναι αρκετή η μνήμη και η λογική. Γιατί ενώ όλοι θυμούνται και κάνουν ειδικά αφιερώματα σε ότι θυμίζει ή σχετίζεται με το μαύρο πρόσωπο του συστήματος, αυτή η ανάμνηση ή αυτή η γνώση δεν επαρκεί για να δομήσει ένα διαφορετικό πολιτικό λόγο στο σήμερα.
Εικάζω πως μια μέρα, είτε θα καθαρίσουμε με την Ιστορία είτε αυτή θα μας καθαρίσει πρώτη.
Πιθανόν, να πρέπει μετά βίας να ξυπνήσει ξανά το πολιτικό ένστικτο κατά του φασισμού και της δεξιάς. Εκείνο το ένστικτο που δεν λαθεύει, και δεν οδηγεί στους σύριζες του Πέρες, στο ακελ της δημαρο-συριζο-αριστεράς, ή στη δεξιά με τα ίδια και τα αυτά ανανεωτικά αιτήματα στην τελική.
αφιερωμένο στη λύπη μας...
17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1944
«Το μπλόκο της Κοκκινιάς»
Ετσι το γράφει στην ιστορία. Σαν ένα από τα πιο μαρτυρικά γεγονότα στη διάρκεια της απελευθερωτικής πάλης του λαού μας από τη φασιστική - ναζιστική κατοχή,«Μπλόκο της Κοκκινιάς». Ας δούμε σε συντομία τα τραγικά εκείνα γεγονότα, που επίσης αποκαλύπτουν την αγαστή συνεργασία του ντόπιου καθεστώτος και των δολοφονικών οργάνων του με τους γερμανούς κατακτητές.
Πενήντα οχτώ χρόνια πριν, σαν σήμερα, το αίμα 315 πατριωτών πότισε τη «Μάντρα της Κοκκινιάς». Ηταν χαράματα Παρασκευής. Πριν ακόμα φέξει το πρώτο φως του ήλιου, η προσφυγούπολη, εργατομάνα Κοκκινιά βρέθηκε κυκλωμένη απ' όλες τις μεριές. Γερμανοί και γερμανοτσολιάδες ρίχνονται με λύσσα να εκδικηθούν το λαό της που στάθηκε πρωτοπόρος στον αγώνα για τη ματαίωση της επιστράτευσης.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα τρόμου που επιτείνονταν από τους αναρίθμητους πυροβολισμούς και τις εκρήξεις χειροβομβίδων και την απειλή της «επιτόπου επέλασης» μάζεψαν όλους τους άνδρες δεκατεσσάρων έως εξήντα ετών. Σύνολο 20 χιλιάδες περίπου στην Πλατεία Οσίας Ξένης. Κι ύστερα άρχισαν τα ομαδικά βασανιστήρια, οι ταπεινώσεις και οι εκτελέσεις. Από τους συγκεντρωμένους στην Πλατεία οι μασκοφόροι διάλεξαν πολλές δεκάδες παλικάρια, που εκτελέστηκαν από τους ταγματασφαλίτες στη ματωμένη μάντρα, μπροστά στα μάτια των δικών τους.
Με ξυλοδαρμούς, κλοτσιές, χτυπήματα με τους υποκόπανους των όπλων, με πρωταγωνιστή τον διαβόητο Πλυτζανόπουλο, οδηγήθηκαν 76 πατριώτες, μαζί και η ηρωίδα Διαμάντω, και εκτελέστηκαν στη «Μάντρα», 50 άλλοι εκτελέστηκαν σε μια άλλη «μάντρα» στα Αρμένικα, 40 κάηκαν στο «Σχιστό» και άλλοι δολοφονήθηκαν στους δρόμους και στα σπίτια τους.
Οκτώ χιλιάδες έκλεισαν στο Χαϊδάρι και απ' αυτούς 1.000 σύρθηκαν στα κάτεργα της Γερμανίας όμηροι, απ' όπου πολλοί δε γύρισαν ποτέ. Συνολικά 315 ήταν τα θύματα θηριωδίας του Μπλόκου της Κοκκινιάς.
Ομως, οι ηρωικοί νεκροί της Κοκκινιάς έμελλε να σταθούν για άλλη μια φορά μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, όταν το Μάρτη του 1947 το Γ` Δικαστήριο δοσιλόγων αθώωσε τους προδότες εγκληματίες Πλυτζανόπουλο και Σγούρο (πρωταγωνιστές της σφαγής)! Ο Πλυτζανόπουλος έγινε υποστράτηγος του κυβερνητικού στρατού και ο ανεψιός του έγινε δήμαρχος Κοκκινιάς απ' τη χούντα.
Στην απολογία του στο Β` Δικαστήριο δοσιλόγων ο Ν. Μπουραντάς είπε κυνικά: «Εγώ τρώγω ένα ξεροκόμματο βουτηγμένο στο αίμα! Αλλά ρέει στις φλέβες μου άφθονο ελληνικό αίμα». Αναφερόμενος στο Μπλόκο της Κοκκινιάς ο ίδιος είπε ότι πήγε με το μηχανοκίνητο και την ξεκαθάρισε και «διευκόλυνε το έργο της Ειδικής και των Ταγμάτων που πήγαν την άλλη μέρα»...
πηγη: Ριζοσπαστης
Καποιοι λένε πως το ακελ είναι Σταλινικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκατά σταλινικό είναι το ακελ. Ο Στάλιν δεν θα έβαζε ποτέ τον Πόλυ Πολυβίου μονομελή επιτροπή να ρίξει τον Στάλιν!! Ουτε θα αφηνε ένα σωρό φίδια κολοβά ως συμβούλους της μίας και μοναδικης αριστερής κυβέρνησης στην ιστορία.
Άντε λοιπόν, αν είναι να γίνει Σταλινικό το ακελ, αντι να παρακολουθεί αναρχόπουλα και διαμαρτυρόμενους αριστερούς, ας προσέξει τα φίδια που έχει στον κόρφο του!
Αλλιως ο Ιωσήφ θα σηκωθεί και δικαίως θα διεκδικήσει την τιμή του ονόματός του!!
DIS,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ’ όλο τον σεβασμό, αλλά άσχετο το σχόλιο ΣΟΥ με το πνεύμα της [εξαιρετικής] ανάρτησης ΣΟΥ και του [έξοχου] τραγουδιού!
η ψυχουλα μου το ξερεις συντροφε Ανευ, ποσο ασχετο ειναι...ούτε ξέρω πόσες φορές φέτος με επήραν και με εφέραν διάφοροι, ούτε ξέρω πότε θα τελειώσει το ανεκδοτο που έχουμε καταντήσει την πολιτική μας μνημη, την εντιμότητα και πανω απο ολα την χρησιμότητα!
Διαγραφήαλλα, σαν ιστορική υλιστρια ξέρω, πως η ιστορια καθαρίζει, με ενα τραυματικό ισως τρόπο αλλα καθαρίζει...καποια στιγμή θα καθαρίσει και το κουβάρι που λέγεται κυπριακή αριστερα.
ευχαριστώ παντως που σου αρεσε η αναρτηση.