περιοδικό Sarajevo
τεύχος 64, Ιούλιος 2012
(πρώτο μέρος)
Δεν θα έπρεπε να είναι καν δικιά μας δουλειά να μεταφέρουμε απόψεις αφεντικών, και μάλιστα για το μέλλον της ευρωζώνης και της ενωμένης ευρώπης. Από την άλλη δεν έχουμε κανένα κόμπλεξ, ειδικά όταν πρόκειται για υλικό που επιτρέπει την καλύτερη κατανόηση καταστάσεων που μας αφορούν, σαν εργάτες, άμεσα ή έμμεσα.
Η συνέντευξη του υπ.οικ. της γερμανίας Wolfgang Schauble που ακολουθεί, ( δόθηκε στο καθεστωτικό περιοδικό Spiegel και αναρτήθηκε στο site της αγγλικής έκδοσης στις 25/6 ) δεν λέει μεν φοβερά πράγματα, περιγράφει όμως την τακτική του Βερολίνου στη διαχείριση της τωρινής φάσης της κρίσης. Όσοι και όσες θεωρούν εαυτούς/εαυτές σαν εχθρούς του κράτους και του καπιταλισμού, είναι καλό να ξέρουν τι πραγματικά συμβαίνει, αντί να βουλιάζουν στα αγαπημένα τους φαντάσματα.
Ερώτηση: Υπουργέ Schauble η ευρωπαϊκή ένωση βουλιάζει στη χειρότερη κρίση της ιστορίας, με το ευρώ να απειλείται με διάλυση. Τί είναι αυτό που διακινδυνεύουμε;
Απάντηση: Την ευημερία μας. Ο κόσμος, με την παγκοσμιοποιημένη οικονομία του, αλλάζει πολύ γρήγορα. Όσοι θέλουν να παρακολουθήσουν αυτές τις αλλαγές δεν μπορούν να προχωρήσουν μόνοι τους. Μπορούμε μόνο σε συνεργασία με άλλες ευρωπαϊκές χώρες και με ένα ευρωπαϊκό νόμισμα. Διαφορετικά θα μείνουμε πολύ πίσω, και αυτό θα οδηγήσει σε σημαντική απώλεια της ευημερίας και της κοινωνικής ασφάλειας.
Ερώτηση: Θα επιζήσει η Ε.Ε εάν υπάρξει διάλυση της οικονομικής ένωσης;
Απάντηση: Υπάρχει ο κίνδυνος ότι, στην περίπτωση διάλυσης του ευρώ - η οποία, επί τη ευκαιρία, θεωρώ ότι δεν θα συμβεί - πολλά απ΄αυτά που έχουμε πετύχει και μας αρέσουν θα τεθούν υπό αίρεση, απ΄την κοινή εσωτερική αγορά ως την ελευθερία μετακίνησης στην Ευρώπη. Αλλά η διάλυση της Ε.Ε θα ήταν παράλογη. Ο κόσμος συγκλίνει κι εμείς συζητάμε για την πιθανότητα κάθε ευρωπαϊκό κράτος να συνεχίσει μόνο του: Αυτό δεν μπορεί, δεν πρέπει και δεν θα γίνει!
Ερώτηση: Ήταν λάθος η καθιέρωση του ευρώ;
Απάντηση: Όχι. Η νομισματική ένωση ήταν η λογική συνέπεια της αυξανόμενης οικονομικής διασύνδεσης της Ευρώπης.
Ερώτηση: Παρ΄όλα αυτά το ευρώ είναι αποτυχία. Η πολιτική ένωση που ήταν απαραίτητη δεν έγινε.
Απάντηση: Το να χαρακτηρίζεται το ευρώ αποτυχία είναι ανόητο. Όμως ήταν ξεκάθαρο ότι χρειαζόμασταν μια πολιτική ένωση την στιγμή της υιοθέτησης του κοινού νομίσματος, πράγμα που όμως δεν ήταν εφικτό. Η Γερμανία θα έπρεπε να έχει προετοιμαστεί να μεταφέρει εθνικές εξουσίες στις Βρυξέλες, γιατί μόνο μέσω της Ευρώπης θα μπορούσαμε να πετύχουμε τις σημαντικότερες αλλαγές μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο άλλες χώρες είχαν προβλήματα με μια τέτοια εξέλιξη, είτε εξαιτίας ιδιαίτερων παραδόσεων, είτε επειδή μόλις είχαν ξανακερδίσει την εθνική τους ανεξαρτησία μετά την πτώση του Παραπετάσματος. Κατά συνέπεια βρεθήκαμε μπροστά σε μια θεμελιώδη ερώτηση: να θέσουμε σε εφαρμογή το ευρώ χωρίς να έχουμε την απαραίτητη πολιτική ένωση δεχόμενοι ότι το ευρώ θα μας φέρει πιο κοντά, ή να εγκαταλείψουμε την ιδέα;
Ερώτηση: Και σ΄εκείνη τη φάση προτιμήσατε να πάρετε το ρίσκο.
Απάντηση: Εαν πάντα λέγαμε ότι θα κάνουμε μόνο εκείνα τα βήματα ολοκλήρωσης για τα οποία είμαστε σίγουροι ότι θα δουλέψουν 100%, τότε δεν θα είχαμε προχωρήσει ούτε ένα μέτρο. Γι΄αυτό θέλαμε να εισαχθεί το ευρώ και έπειτα γρήγορα να πάρουμε τις αποφάσεις που χρειάζονταν για την πολιτική ένωση. Ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Jean Claude Junker είχε δίκιο όταν είπε, τότε, ότι το ευρώ θα αποδεικνυόταν ο πατέρας των μελλοντικών ευρωπαϊκών βημάτων.
Ερώτηση: Όμως φαίνεται ότι το κοινό νόμισμα περιείχε, πάνω από όλα δυνάμεις διάλυσης.
Απάντηση: Τώρα αυτό που λέτε είναι υπερβολικό. Η Ευρώπη δούλευε πάντα στη βάση δύο αρχών: ό,τι είναι αδύνατο να γίνει αρχικά θα γίνει εν καιρώ, και ό,τι δε δουλεύει τώρα θα διορθωθεί στη συνέχεια. Αυτός είναι ο λόγος που οι τέλειες λύσεις χρειάζονται πολύ καιρό στην Ευρώπη. Και γι αυτό βρισκόμαστε στο σημείο να βελτιώσουμε την αρχιτεκτονική της νομισματικής ένωσης.
Ερώτηση: Ακούγεται σαν να ευχόσασταν αυτήν την κρίση, για να γίνει εφικτό να διορθωθούν τα εκ γενετής προβλήματα του ευρώ.
Απάντηση: Εντάξει δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα, κι εγώ δεν έχω καμιά τάση προς την απελπισία ή έστω την παραίτηση. Αλλά όσο όσοι περισσότεροι καταλαβαίνουν ποιά είναι η διακύβευση, τόσο περισσότεροι θα θέλουν να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα.
Ερώτηση: Και ποιά είναι τα συμπεράσματα που πρέπει τώρα να βγάλει η Ευρώπη;
Απάντηση: Ότι χρειαζόμαστε περισσότερη και όχι λιγότερη Ευρώπη.
Ερώτηση: Είστε ξεκάθαρα οπαδός της θεωρίας του ποδηλάτου: όποιος δεν κινείται πέφτει.
Απάντηση: Ναι, φυσικά.
Ερώτηση: Έχετε υποστηρίξει όμως από την άλλη ότι ο σχεδιασμός είναι ασταθής.
Απάντηση: Συγνώμη, αλλά η επιθυμία για βελτίωση είναι βασικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ερώτηση: Πάντως η έκκληση για περισσότερη Ευρώπη έχει αρχίσει να γίνεται κοινότοπη.
Απάντηση: Ίσως, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι λανθασμένη. Δυστυχώς η Ευρώπη είναι αρκετά πολύπλοκη, και οι δομές της είναι τέτοιες που εμπνέουν περιορισμένη εμπιστοσύνη στους πολίτες αλλά και στις αγορές χρήματος.
Ερώτηση: Και πώς σκοπεύεται να διορθώσετε αυτή την αδυναμία;
Απάντηση: Ως τώρα τα κράτη μέλη έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο στην Ευρώπη. Αυτό δεν γίνεται να συνεχιστεί. Σε κεντρικούς πολιτικούς τομείς, πρέπει να μεταφέρουμε περισσότερες αρμοδιότητες και εξουσία στις Βρυξέλες, έτσι ώστε κανένα εθνικό κράτος να μην μπορεί να μπλοκάρει τις αποφάσεις.
Ερώτηση: Θέλετε κάτι που δεν είναι λιγότερο από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.
Απάντηση: Είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται τακτικά, αλλά δεν βοηθάει. Όχι, η Ευρώπη του μέλλοντος δεν θα είναι ένα ομοσπονδιακό κράτος βασισμένο στο μοντέλο των ΗΠΑ ή της Γερμανικής Ομοσπονδίας. Θα είναι ένα εξαιρετικά συναρπαστικό εγχείρημα.
Ερώτηση: Ακούγεται περισσότερο σαν ένα καινούριο πείραμα, περίπου σαν την καθιέρωση του ευρώ. Και παρ΄όλα αυτά θέλετε να μεταφερθεί όση περισσότερη εξουσία γίνεται σε ευρωπαϊκούς θεσμούς;
Απάντηση: Ακούστε, δεν μπορούμε και ποτέ δεν θα γίνει να λαμβάνονται αποφάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο που θα ταιριάζουν με ενιαίο τρόπο σε όλους. Η ευρωπαϊκή δύναμη είναι η ποικιλία. Αλλά υπάρχουν πράγματα σε μια νομισματική ένωση που μπορούν να γίνουν πολύ αποτελεσματικότερα σε ευρωπαϊκή κλίμακα.
Ερώτηση: Όπως για παράδειγμα;
Απάντηση: Το πιο σημαντικό είναι να δημιουργήσουμε μια δημοσιονομική ένωση, μια ένωση στην οποία τα έθνη κράτη θα εκχωρήσουν τις αρμοδιότητες τους στη δημοσιονομική πολιτική. Επιπλέον, τα προβλήματα των ισπανικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων δείχνουν, για άλλη μια φορά, ότι η Ευρώπη θα είναι σε καλύτερη κατάσταση με μια τραπεζική ένωση. Χρειαζόμαστε έναν θεσμό επίβλεψης σε Ευρωπαϊκή κλίμακα, τουλάχιστον για τις μεγαλύτερες τράπεζες, που να μπορεί να επηρεάζει άμεσα αυτές τις τράπεζες. Τότε θα μπορούμε να τις διασώσουμε μέσω κοινών ταμείων.
Ερώτηση: Επί μήνες η Γερμανία πιεζόταν να συμφωνήσει στην κοινή έκδοση κρατικών ομολόγων, των λεγόμενων ευρω- ομολόγων, θα εκλαμβανόταν σαν ένα μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης εάν συμφωνούσατε με τις επιθυμίες των άλλων ευρωπαϊκών κρατών;
Απάντηση: Για όσο καιρό δεν έχουμε δημοσιονομική ένωση, δεν μπορούμε να έχουμε κοινή ευθύνη για τα χρέη.
Ερώτηση: Γιατί είστε τόσο αδιάλακτος σ΄αυτό το θέμα;
Απάντηση: Επειδή δεν είναι δυνατόν να διαχωριστεί η ευθύνη για τις αποφάσεις απ΄την αξιοπιστία. Αυτό ισχύει σχεδόν παντού, αλλά ισχύει ειδικά σε ότι έχει να κάνει με το χρήμα. Όποιος μπορεί να χαλάσει λεφτά με έξοδα κάποιου άλλου θα το κάνει. Και εσείς θα το κάνετε και εγώ θα το έκανα. Οι αγορές το ξέρουν αυτό. Και αυτός είναι ο λόγος που ούτε τα ευρωομόλογα θα τα βρουν αξιόπιστα στο τέλος.
Ερώτηση: Πώς θα έπρεπε να είναι η δημοσιονομική ένωση ώστε η Γερμανία να αποδεχθεί την έκδοση ευρωομολόγου;
Απάντηση: Στην καλύτερη εκδοχή θα έπρεπε να υπάρχει ένα ευρωπαϊκό υπουργείο οικονομικών, με έναν υπουργό, που θα είχε βέτο σε σχέση με τους εθνικούς προϋπολογισμούς, και θα ενέκρινε τα επίπεδα νέου δανεισμού. Από εκεί και πέρα θα ήταν θέμα των επιμέρους κρατών το να αποφασίσουν που θα ξοδέψουν τα νέα δανεικά κεφάλαια, σα να λέμε να απαντήσουν σε ερωτήσεις του είδους: θα ξοδέψουμε περισσότερο για τις κοινωνικές υπηρεσίες ή για την κατασκευή δρόμων;
Ερώτηση: Και πιστεύεται στα σοβαρά ότι κάτι τέτοιο θα δουλέψει;
Απάντηση: Δούλεψε για πολύ καιρό σε οτι αφορά την πολιτική ανταγωνισμού. Όταν ο τωρινός ιταλός πρωθυπουργός, ο Mario Monti, ήταν επίτροπος της Ε.Ε για τον ανταγωνισμό, αναμετρήθηκε με επιτυχία με μεγάλες πολυεθνικές, όπως η Microsoft. Ένας Ευρωπαίος υπουργός οικονομικών θα μπορούσε, θα έπρεπε αν ήταν αναγκαίο, να ασχοληθεί ειδικά με την Ιταλία για παράδειγμα.
Ερώτηση: Ή με τη Γερμανία. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο υπουργός οικονομικών των Βρυξελών απορρίπτει τον προϋπολογισμό σας. Ο κόσμος θα γίνει έξαλλος.
Απάντηση: Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν εθνικές αντιδράσεις, κι αυτός είναι ο λόγος που τέτοιες αποφάσεις χρειάζονται εξονυχιστική συζήτηση. Αλλά επίσης είναι καθαρό ένα πράγμα: όποιοι θέλουν μια δυνατή Ευρώπη πρέπει επίσης να είναι διατεθειμένοι να παραχωρήσουν αποφασιστικές αρμοδιότητες στις Βρυξέλες. Φυσικά οι αρμοδιότητες των κοινοβουλίων θα είναι απαραίτητες και τότε.
Ερώτηση: Πέρα από την δημοσιονομική πολιτική, υπάρχουν άλλες περιοχές όπου θα έπρεπε να μεταφερθούν αρμοδιότητες σε Ευρωπαϊκό επίπεδο;
Απάντηση: Σε καιρούς παγκοσμιοποίησης, είναι επιτακτικό ότι η οικονομική πολιτική θα ειναι μέρος της. Πέρα απ΄αυτά, υπάρχουν ακόμα πολλές εθνικές αρμοδιότητες στην εξωτερική πολιτική και στην πολιτική ασφάλειας. Η Ευρώπη θα έπρεπε να μιλάει πιο αποτελεσματικά και καθαρά με μια φωνή, στον κόσμο.
τεύχος 64, Ιούλιος 2012
(πρώτο μέρος)
Δεν θα έπρεπε να είναι καν δικιά μας δουλειά να μεταφέρουμε απόψεις αφεντικών, και μάλιστα για το μέλλον της ευρωζώνης και της ενωμένης ευρώπης. Από την άλλη δεν έχουμε κανένα κόμπλεξ, ειδικά όταν πρόκειται για υλικό που επιτρέπει την καλύτερη κατανόηση καταστάσεων που μας αφορούν, σαν εργάτες, άμεσα ή έμμεσα.
Η συνέντευξη του υπ.οικ. της γερμανίας Wolfgang Schauble που ακολουθεί, ( δόθηκε στο καθεστωτικό περιοδικό Spiegel και αναρτήθηκε στο site της αγγλικής έκδοσης στις 25/6 ) δεν λέει μεν φοβερά πράγματα, περιγράφει όμως την τακτική του Βερολίνου στη διαχείριση της τωρινής φάσης της κρίσης. Όσοι και όσες θεωρούν εαυτούς/εαυτές σαν εχθρούς του κράτους και του καπιταλισμού, είναι καλό να ξέρουν τι πραγματικά συμβαίνει, αντί να βουλιάζουν στα αγαπημένα τους φαντάσματα.
Ερώτηση: Υπουργέ Schauble η ευρωπαϊκή ένωση βουλιάζει στη χειρότερη κρίση της ιστορίας, με το ευρώ να απειλείται με διάλυση. Τί είναι αυτό που διακινδυνεύουμε;
Απάντηση: Την ευημερία μας. Ο κόσμος, με την παγκοσμιοποιημένη οικονομία του, αλλάζει πολύ γρήγορα. Όσοι θέλουν να παρακολουθήσουν αυτές τις αλλαγές δεν μπορούν να προχωρήσουν μόνοι τους. Μπορούμε μόνο σε συνεργασία με άλλες ευρωπαϊκές χώρες και με ένα ευρωπαϊκό νόμισμα. Διαφορετικά θα μείνουμε πολύ πίσω, και αυτό θα οδηγήσει σε σημαντική απώλεια της ευημερίας και της κοινωνικής ασφάλειας.
Ερώτηση: Θα επιζήσει η Ε.Ε εάν υπάρξει διάλυση της οικονομικής ένωσης;
Απάντηση: Υπάρχει ο κίνδυνος ότι, στην περίπτωση διάλυσης του ευρώ - η οποία, επί τη ευκαιρία, θεωρώ ότι δεν θα συμβεί - πολλά απ΄αυτά που έχουμε πετύχει και μας αρέσουν θα τεθούν υπό αίρεση, απ΄την κοινή εσωτερική αγορά ως την ελευθερία μετακίνησης στην Ευρώπη. Αλλά η διάλυση της Ε.Ε θα ήταν παράλογη. Ο κόσμος συγκλίνει κι εμείς συζητάμε για την πιθανότητα κάθε ευρωπαϊκό κράτος να συνεχίσει μόνο του: Αυτό δεν μπορεί, δεν πρέπει και δεν θα γίνει!
Ερώτηση: Ήταν λάθος η καθιέρωση του ευρώ;
Απάντηση: Όχι. Η νομισματική ένωση ήταν η λογική συνέπεια της αυξανόμενης οικονομικής διασύνδεσης της Ευρώπης.
Ερώτηση: Παρ΄όλα αυτά το ευρώ είναι αποτυχία. Η πολιτική ένωση που ήταν απαραίτητη δεν έγινε.
Απάντηση: Το να χαρακτηρίζεται το ευρώ αποτυχία είναι ανόητο. Όμως ήταν ξεκάθαρο ότι χρειαζόμασταν μια πολιτική ένωση την στιγμή της υιοθέτησης του κοινού νομίσματος, πράγμα που όμως δεν ήταν εφικτό. Η Γερμανία θα έπρεπε να έχει προετοιμαστεί να μεταφέρει εθνικές εξουσίες στις Βρυξέλες, γιατί μόνο μέσω της Ευρώπης θα μπορούσαμε να πετύχουμε τις σημαντικότερες αλλαγές μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο άλλες χώρες είχαν προβλήματα με μια τέτοια εξέλιξη, είτε εξαιτίας ιδιαίτερων παραδόσεων, είτε επειδή μόλις είχαν ξανακερδίσει την εθνική τους ανεξαρτησία μετά την πτώση του Παραπετάσματος. Κατά συνέπεια βρεθήκαμε μπροστά σε μια θεμελιώδη ερώτηση: να θέσουμε σε εφαρμογή το ευρώ χωρίς να έχουμε την απαραίτητη πολιτική ένωση δεχόμενοι ότι το ευρώ θα μας φέρει πιο κοντά, ή να εγκαταλείψουμε την ιδέα;
Ερώτηση: Και σ΄εκείνη τη φάση προτιμήσατε να πάρετε το ρίσκο.
Απάντηση: Εαν πάντα λέγαμε ότι θα κάνουμε μόνο εκείνα τα βήματα ολοκλήρωσης για τα οποία είμαστε σίγουροι ότι θα δουλέψουν 100%, τότε δεν θα είχαμε προχωρήσει ούτε ένα μέτρο. Γι΄αυτό θέλαμε να εισαχθεί το ευρώ και έπειτα γρήγορα να πάρουμε τις αποφάσεις που χρειάζονταν για την πολιτική ένωση. Ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Jean Claude Junker είχε δίκιο όταν είπε, τότε, ότι το ευρώ θα αποδεικνυόταν ο πατέρας των μελλοντικών ευρωπαϊκών βημάτων.
Ερώτηση: Όμως φαίνεται ότι το κοινό νόμισμα περιείχε, πάνω από όλα δυνάμεις διάλυσης.
Απάντηση: Τώρα αυτό που λέτε είναι υπερβολικό. Η Ευρώπη δούλευε πάντα στη βάση δύο αρχών: ό,τι είναι αδύνατο να γίνει αρχικά θα γίνει εν καιρώ, και ό,τι δε δουλεύει τώρα θα διορθωθεί στη συνέχεια. Αυτός είναι ο λόγος που οι τέλειες λύσεις χρειάζονται πολύ καιρό στην Ευρώπη. Και γι αυτό βρισκόμαστε στο σημείο να βελτιώσουμε την αρχιτεκτονική της νομισματικής ένωσης.
Ερώτηση: Ακούγεται σαν να ευχόσασταν αυτήν την κρίση, για να γίνει εφικτό να διορθωθούν τα εκ γενετής προβλήματα του ευρώ.
Απάντηση: Εντάξει δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα, κι εγώ δεν έχω καμιά τάση προς την απελπισία ή έστω την παραίτηση. Αλλά όσο όσοι περισσότεροι καταλαβαίνουν ποιά είναι η διακύβευση, τόσο περισσότεροι θα θέλουν να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα.
Ερώτηση: Και ποιά είναι τα συμπεράσματα που πρέπει τώρα να βγάλει η Ευρώπη;
Απάντηση: Ότι χρειαζόμαστε περισσότερη και όχι λιγότερη Ευρώπη.
Ερώτηση: Είστε ξεκάθαρα οπαδός της θεωρίας του ποδηλάτου: όποιος δεν κινείται πέφτει.
Απάντηση: Ναι, φυσικά.
Ερώτηση: Έχετε υποστηρίξει όμως από την άλλη ότι ο σχεδιασμός είναι ασταθής.
Απάντηση: Συγνώμη, αλλά η επιθυμία για βελτίωση είναι βασικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ερώτηση: Πάντως η έκκληση για περισσότερη Ευρώπη έχει αρχίσει να γίνεται κοινότοπη.
Απάντηση: Ίσως, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι λανθασμένη. Δυστυχώς η Ευρώπη είναι αρκετά πολύπλοκη, και οι δομές της είναι τέτοιες που εμπνέουν περιορισμένη εμπιστοσύνη στους πολίτες αλλά και στις αγορές χρήματος.
Ερώτηση: Και πώς σκοπεύεται να διορθώσετε αυτή την αδυναμία;
Απάντηση: Ως τώρα τα κράτη μέλη έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο στην Ευρώπη. Αυτό δεν γίνεται να συνεχιστεί. Σε κεντρικούς πολιτικούς τομείς, πρέπει να μεταφέρουμε περισσότερες αρμοδιότητες και εξουσία στις Βρυξέλες, έτσι ώστε κανένα εθνικό κράτος να μην μπορεί να μπλοκάρει τις αποφάσεις.
Ερώτηση: Θέλετε κάτι που δεν είναι λιγότερο από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.
Απάντηση: Είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται τακτικά, αλλά δεν βοηθάει. Όχι, η Ευρώπη του μέλλοντος δεν θα είναι ένα ομοσπονδιακό κράτος βασισμένο στο μοντέλο των ΗΠΑ ή της Γερμανικής Ομοσπονδίας. Θα είναι ένα εξαιρετικά συναρπαστικό εγχείρημα.
Ερώτηση: Ακούγεται περισσότερο σαν ένα καινούριο πείραμα, περίπου σαν την καθιέρωση του ευρώ. Και παρ΄όλα αυτά θέλετε να μεταφερθεί όση περισσότερη εξουσία γίνεται σε ευρωπαϊκούς θεσμούς;
Απάντηση: Ακούστε, δεν μπορούμε και ποτέ δεν θα γίνει να λαμβάνονται αποφάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο που θα ταιριάζουν με ενιαίο τρόπο σε όλους. Η ευρωπαϊκή δύναμη είναι η ποικιλία. Αλλά υπάρχουν πράγματα σε μια νομισματική ένωση που μπορούν να γίνουν πολύ αποτελεσματικότερα σε ευρωπαϊκή κλίμακα.
Ερώτηση: Όπως για παράδειγμα;
Απάντηση: Το πιο σημαντικό είναι να δημιουργήσουμε μια δημοσιονομική ένωση, μια ένωση στην οποία τα έθνη κράτη θα εκχωρήσουν τις αρμοδιότητες τους στη δημοσιονομική πολιτική. Επιπλέον, τα προβλήματα των ισπανικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων δείχνουν, για άλλη μια φορά, ότι η Ευρώπη θα είναι σε καλύτερη κατάσταση με μια τραπεζική ένωση. Χρειαζόμαστε έναν θεσμό επίβλεψης σε Ευρωπαϊκή κλίμακα, τουλάχιστον για τις μεγαλύτερες τράπεζες, που να μπορεί να επηρεάζει άμεσα αυτές τις τράπεζες. Τότε θα μπορούμε να τις διασώσουμε μέσω κοινών ταμείων.
Ερώτηση: Επί μήνες η Γερμανία πιεζόταν να συμφωνήσει στην κοινή έκδοση κρατικών ομολόγων, των λεγόμενων ευρω- ομολόγων, θα εκλαμβανόταν σαν ένα μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης εάν συμφωνούσατε με τις επιθυμίες των άλλων ευρωπαϊκών κρατών;
Απάντηση: Για όσο καιρό δεν έχουμε δημοσιονομική ένωση, δεν μπορούμε να έχουμε κοινή ευθύνη για τα χρέη.
Ερώτηση: Γιατί είστε τόσο αδιάλακτος σ΄αυτό το θέμα;
Απάντηση: Επειδή δεν είναι δυνατόν να διαχωριστεί η ευθύνη για τις αποφάσεις απ΄την αξιοπιστία. Αυτό ισχύει σχεδόν παντού, αλλά ισχύει ειδικά σε ότι έχει να κάνει με το χρήμα. Όποιος μπορεί να χαλάσει λεφτά με έξοδα κάποιου άλλου θα το κάνει. Και εσείς θα το κάνετε και εγώ θα το έκανα. Οι αγορές το ξέρουν αυτό. Και αυτός είναι ο λόγος που ούτε τα ευρωομόλογα θα τα βρουν αξιόπιστα στο τέλος.
Ερώτηση: Πώς θα έπρεπε να είναι η δημοσιονομική ένωση ώστε η Γερμανία να αποδεχθεί την έκδοση ευρωομολόγου;
Απάντηση: Στην καλύτερη εκδοχή θα έπρεπε να υπάρχει ένα ευρωπαϊκό υπουργείο οικονομικών, με έναν υπουργό, που θα είχε βέτο σε σχέση με τους εθνικούς προϋπολογισμούς, και θα ενέκρινε τα επίπεδα νέου δανεισμού. Από εκεί και πέρα θα ήταν θέμα των επιμέρους κρατών το να αποφασίσουν που θα ξοδέψουν τα νέα δανεικά κεφάλαια, σα να λέμε να απαντήσουν σε ερωτήσεις του είδους: θα ξοδέψουμε περισσότερο για τις κοινωνικές υπηρεσίες ή για την κατασκευή δρόμων;
Ερώτηση: Και πιστεύεται στα σοβαρά ότι κάτι τέτοιο θα δουλέψει;
Απάντηση: Δούλεψε για πολύ καιρό σε οτι αφορά την πολιτική ανταγωνισμού. Όταν ο τωρινός ιταλός πρωθυπουργός, ο Mario Monti, ήταν επίτροπος της Ε.Ε για τον ανταγωνισμό, αναμετρήθηκε με επιτυχία με μεγάλες πολυεθνικές, όπως η Microsoft. Ένας Ευρωπαίος υπουργός οικονομικών θα μπορούσε, θα έπρεπε αν ήταν αναγκαίο, να ασχοληθεί ειδικά με την Ιταλία για παράδειγμα.
Ερώτηση: Ή με τη Γερμανία. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο υπουργός οικονομικών των Βρυξελών απορρίπτει τον προϋπολογισμό σας. Ο κόσμος θα γίνει έξαλλος.
Απάντηση: Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν εθνικές αντιδράσεις, κι αυτός είναι ο λόγος που τέτοιες αποφάσεις χρειάζονται εξονυχιστική συζήτηση. Αλλά επίσης είναι καθαρό ένα πράγμα: όποιοι θέλουν μια δυνατή Ευρώπη πρέπει επίσης να είναι διατεθειμένοι να παραχωρήσουν αποφασιστικές αρμοδιότητες στις Βρυξέλες. Φυσικά οι αρμοδιότητες των κοινοβουλίων θα είναι απαραίτητες και τότε.
Ερώτηση: Πέρα από την δημοσιονομική πολιτική, υπάρχουν άλλες περιοχές όπου θα έπρεπε να μεταφερθούν αρμοδιότητες σε Ευρωπαϊκό επίπεδο;
Απάντηση: Σε καιρούς παγκοσμιοποίησης, είναι επιτακτικό ότι η οικονομική πολιτική θα ειναι μέρος της. Πέρα απ΄αυτά, υπάρχουν ακόμα πολλές εθνικές αρμοδιότητες στην εξωτερική πολιτική και στην πολιτική ασφάλειας. Η Ευρώπη θα έπρεπε να μιλάει πιο αποτελεσματικά και καθαρά με μια φωνή, στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου