[...]
Ερώτηση: Προτείνεται την μεταφορά πολλών εθνικών αρμοδιοτήτων. Και τί θα γίνει με την δημοκρατική νομιμοποίηση;
Απάντηση: Μερικά πράγματα πρέπει να αλλάξουν, κι εδώ, επίσης, αφού σήμερα πολλοί έχουν λόγο: η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Συμβούλιο Υπουργών, που αποτελείται από εθνικούς αντιπροσώπους, και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Μπλέξιμο...Κατ΄αρχήν η Επιτροπή πρέπει να γίνει κανονική κυβέρνηση. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να εκλέγεται απευθείας, είτε από το κοινοβούλιο ή μέσω της απευθείας εκλογής ενός πρόεδρου της Επιτροπής. Προτιμώ την δεύτερη εκδοχή.
Ερώτηση: Και τί είναι που σας κάνει να ελπίζεται ότι ένας άμεσα εκλεγμένος πρόεδρος θα ενώσει και δεν θα διαιρέσει την Ευρώπη;
Απάντηση: Η απευθείας εκλογή θα γίνεται μέσω μιας διαδικασίας πολύ μεγάλης κλίμακας, που θα κινητοποιεί όλους τους πολίτες, απ΄την Πορτογαλία ως την Φινλανδία.
Ερώτηση: Ένας άμεσα εκλελεγμένος πρόεδρος μπορεί να είναι ισχυρός, αλλά θα εκλέγεται από ένα αδύναμο κοινοβούλιο.
Απάντηση: Όχι, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα πρέπει να δυναμώσει επίσης. Να γιατί θα πρέπει να έχει την εξουσία να εγκρίνει προϋπολογισμούς. Είναι αναχρονισμός ότι μόνο η Επιτροπή παίζει αυτόν τον ρόλο τώρα.
Ερώτηση: Με άλλα λόγια, θα πρέπει να υπάρχει ένας άμεσα εκλελεγμένος πρόεδρος, με την κυβέρνηση του και ένα κοινοβούλιο. Τί θα γίνει με τα κράτη μέλη, που τώρα σχηματίζουν το Συμβούλιο των Υπουργών και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο;
Απάντηση: Η καλύτερη εκδοχή θα ήταν να υπάρχει έαν σώμα όπου οι χώρες θα αντιπροσωπεύονται, στο μοντέλο της Γερμανικής Κάτω Βουλής ή της Γερουσίας των ΗΠΑ, όπου κάθε χώρα θα εκλέγει έναν συγκεκριμένο αριθμό αντιπροσώπων σ΄αυτό το σώμα. Φυσικά, όλοι οι νόμοι, θα απαιτούν την έγκριση της πλειοψηφίας τόσο σ΄αυτό το σώμα όσο και στο κοινοβούλιο.
Ερώτηση: Αυτό θα είναι μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων. Απ΄την μια μεριά θα έχουμε την Ε.Ε, με 27 μέλη, και από την άλλη τα 17 κράτη του ευρώ. Γιατί πρέπει να υπάρχει αυτός ο δυϊσμός;
Απάντηση: Θα έπρεπε να φροντίσουμε να πετύχουμε όλα αυτά για το σύνολο της Ε.Ε. Η Γερμανία ήταν πάντα υπέρ της Ε.Ε των 27 κρατών. Αλλά υπό το φως της συνεχιζόμενης αντίστασης της Βρετανίας σε επιπλέον βήματα ολοκλήρωσης, βλέπουμε με το δημοσιονομικό σύμφωνο, υπάρχουν όρια στην αισιοδοξία μου σ΄αυτό το ζήτημα. Είναι αρκετά πιθανό ότι θα έπρεπε να δημιουργήσουμε τους καινούριους θεσμούς πρώτα για την ευρωζώνη. Αλλά μου είναι ξεκάθαρο ότι αυτό θα πρέπει να είναι ένα ανοικτό κλαμπ. Κάθε κράτος μέλος της Ε.Ε θα είναι περισσότερο από καλοδεχούμενο στο να συμμετάσχει. Σίγουρα δεν θέλουμε να διαιρέσουμε την Ευρώπη.
Ερώτηση: Με όλο τον σεβασμό στην άποψή σας, υπάρχει στ΄αλήθεια περισσότερη προθυμία σήμερα μεταξύ των κρατών μελών της ε.ε στο να εκχωρήσουν κυριαρχικά δικαιώματά τους, απ΄όση υπήρχε στη δεκαετία του ΄90;
Απάντηση: Η αναγνώριση ότι αυτό είναι απαραίτητο, και η επιθυμία να γίνει έτσι, έχει σίγουρα μεγαλώσει εξαιτίας της κρίσης, και όχι μόνο στη Γερμανία. Θα προτιμούσα να μην έχουμε τόσες πολλές κρίσεις, και οπωσδήποτε όχι τόσο σοβαρές. Αλλά κάθε κρίση περικλείει και τη δυνατότητα να αναγνωρίσει κανείς τι είναι απαραίτητο να γίνει. Αυτό ήταν που οδήγησε στο δημοσιονομικό σύμφωνο, με το οποίο 25 κράτη μέλη της ε.ε συμφώνησαν να βελτιώσουν την δημοσιονομική πειθαρχία τους. Και έτσι μπορεί να γεννηθεί η Νέα Ευρώπη.
Ερώτηση: Μέσα στην ευφορία σας παραβλέπεται το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στη Νότια Ευρώπη έχουν την τάση να βλέπουν τις Βρυξέλες σαν απειλή.
Απάντηση: Θα ήμουν πιο προσεκτικός σε δηλώσεις τέτοιου είδους. Στις πρόσφατες εκλογές στην Ελλάδα, περισσότεροι πολίτες ψήφισαν κόμματα που υποστηρίζουν τις συμφωνίες που έχουν γίνει με την Ευρώπη, σε σχέση με τις αμέσως προηγούμενες.
Ερώτηση: Αλλά μεγάλωσε και η αποχή.
Απάντηση: Ίσως. Φυσικά, πολύς κόσμος στην Ευρώπη ανησυχεί για το μέλλον. Αλλά απ΄όσο μπορώ να καταλάβω, η μεγάλη πλειοψηφία των γερμανών και των λαών άλλων χωρών είναι φιλο-Ευρωπαίοι. Πέρα από κάποια σχετικά μικρά κινήματα, δεν υπάρχουν εθνικιστικές τάσεις.
Ερώτηση: Στη Γερμανία το Συνταγματικό Δικαστήριο έχει επιβάλει αυστηρούς περιορισμούς στην περαιτέρω εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Με δεδομένο το Γερμανικό σύνταγμα, πόση παραπάνω ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι πιθανή;
Απάντηση: Εαν αυτά που σας έχω πει ήταν πραγματικά εφαρμόσιμα και καταλήγαμε στο συμπέρασμα ότι έχουν αγγίξει τα όρια του συντάγματος, το σωστό που θα έπρεπε να κάνει το Συνταγματικό Δικαστήριο θα ήταν να πει: Δεν υπάρχει πρόβλημα στο να μεταφερθούν περισσότερα δικαιώματα στις Βρυξέλες, αλλά θα πρέπει ο γερμανικός λαός να πάρει μια τέτοια απόφαση.
Ερώτηση: Λέτε δηλαδή, ότι σύντομα θα έχουμε ένα δημοψήφισμα στη Γερμανία; ( σ.σ.: στη γερμανία οι συνταγματικές τροποποιήσεις πρέπει να εγκριθούν και μέσω δημοψηφίσματος )
Απάντηση: Δεν ξέρω πότε μπορεί να γίνει, και νομίζω ότι κανείς δεν ξέρει. Αλλά εκτιμάω ότι θα γίνει νωρίτερα απ΄ότι θα το σκεφτόμουν πριν λίγους μήνες. Στη σύνοδ της Ε.Ε στο τέλος αυτής της βδομάδας, οι επικεφαλείς τεσσάρων ευρωπαϊκών οργανισμών σχεδιάζουν να παρουσιάσουν συγκεκριμένες προτάσεις για μεγαλύτερη ενοποίηση. Θα δούμε τι θα γίνει στη συνέχεια.
Ερώτηση: Πιστεύετε ότι οι Γερμανοί θα κληθούν να ψηφίσουν για καινούριο σύνταγμα με΄σα στα επόμενα πέντε χρόνια;
Απάντηση: Πριν λίγους μήνες θα απαντούσα.:Τί; Σε πέντε χρόνια; Αποκλείεται! Αλλά τώρα δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Να σας πω γιατί;
Ερώτηση: Ναι, παρακαλούμε.
Απάντηση: Πολλοί στη Γερμανία είπαν ότι ο (πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ) Ronald Reagan ήταν τρελός όταν στάθηκε απέναντι απ΄την πύλη του Βραδεμβούργου το 1987 και είπε: " Κύριε Gorbachev, γκρεμίστε αυτό το τείχος!". Κι όμως, αυτό έγινε μετά από δύο χρόνια. Εκείνη την εποχή δεν πίστευα ότι η διαίρεση της Γερμανίας θα τελείωνε κάποτε. Την άνοιξη του 1989 μόλις είχα γίνει υπουργός εσωτερικών στη Βόννη. Ήρθε ο νέος πρεσβευτής των ΗΠΑ για να διαπιστευτεί, και προέβλεψε ότι το τείχος θα πέσει μέσα στα επόμενα τρία χρόνια. Του απάντησα: "θα αμφέβαλλα για κάτι τέτοιο πριν λίγους μήνες, αλλά τώρα θα μπορούσα να πω ότι με λίγη τύχη, αυτό, μπορεί να γίνει στα επόμενα δέκα χρόνια". Και πόσο χρειάστηκε; Λιγότερο από 6 μήνες.
Σημείωση:
Το "δημοσιονομικό ΄σύμφωνο" ( που θα μπορούσε επίσης να ονομαστεί: γενικός έλεγχος της κοινωνικής αναπαραγωγής/μείωση του εργατικού κόστους σε ευρωπαϊκή κλίμακα ) είναι μια συμφωνία μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών για αυστηρότερη τήρηση των περιβόητων "κριτηρίων του Μάαστριχτ" σε ότι αφορά το κρατικό χρέος και το ετήσιο έλλειμα του προϋπολογισμού καθενός χωριστά. Έχει υπογραφτεί ήδη απ΄τις 25 κυβερνήσεις της ε.ε ( πλην αγγλικής και τσέχικης ) αλλά για να θεωρηθεί ενεργή θα πρέπει ως το τέλος του 2012 να έχει εγκριθεί απ΄τα κοινοβούλια τουλάχιστον 12 απ΄τα 25 κρατών μελών. Η εφαρμογή της θα αρχίσει από την 1/12013, και σύμφωνα με την συνθήκη κάθε κράτος θα έχει ένα έτος από εκείνη τη στιγμή να τακτοποιήσει το χρέος του ( ανώτερο σημείο το 60% του αεπ ) και το έλλειμα του ( το πρωτογενές έλλειμα θα πρέπει να είναι 0,5% του αεπ, αλλά αν το χρέος είναι αισθητά κάτω από 60% και υπάρχουν έκτακτοι λόγοι, θα μπορεί προσωρινά να φτάνει το 1% )
Η διάφορά, σε σχέση με προηγούμενες παρόμοιες αποφάσεις, είναι στους μηχανισμούς ελέγχου. Η ευρωπαϊκή επιτροπή και το ευρωπαϊκό δικαστήριο (!!!) θα παρακολουθούν τα στοιχεία κάθε κράτους, και θα βάζουν πρόστιμα σε όποιο παρεκτρέπεται, με ποσά εως το 0,1% του αεπ του...Επιπλέον, μόνο κράτη που πληρούν τις προδιαγραφές της συνθήκης θα μπορούν, απ΄την 1 Μάρτη του 2013, να ζητάνε τη βοήθεια ( δηλαδή δανεικά ) απ΄το ESM ( european stability mechanism ). Τέλος, όταν το έλλειμα ενός κράτους πλησιάζει στο όριο του 3%, η επιτροπή θα προτείνει αντίμετρα, ανάλογα με την περίπτωση.
Είναι φανερό ότι η εφαρμογή αυτής της συμφωνίας στηρίζεται στην παροχή σε όργανα και θεσμούς της κλίμακας της ευρωπαϊκής ένωσης όλων των στοιχείων απ΄τους εθνο/κρατικούς προϋπολογισμούς και την εκτέλεσή τους. Επειδή στο παρελθόν αυτά τα στοιχεία ήταν ένας απ΄τους αδύνατοςυ κρίκους ( τα στοιχεία ήταν ψεύτικα ) των συμφωνίων, θα πρέπει να αναλάβουν δουλειά "ουδέτεροι ελεγκτές", που θα μαζεύουν τα στοιχεία, θα ελέγχουν την ακρίβειά τους , και θα τα παραδίδουν στις Βρυξέλες. Το "δημοσιονομικό σύμφωνο" είναι λοιπόν, μεταφορά εθνοκρατικών εξουσιών στις Βρυξέλες. Κι αυτό θα προκαλέσει οπωσδήποτε και τριβές, και ενστάσεις.
Απ΄την άλλη μεριά οι στόχοι του συμφώνου δεν είναι εφικτοί μέσα στα χρονοδιαγράμματα, κι αυτό δεν αφορά βέβαια το ελλαδιστάν ( το οποίο είναι ξεγραμμένο ), αλλά κράτη/μέλη πρώτης γραμμής, όπως το ιταλικό.
Εικάζουμε ότι θα υπάρξουν και καθυστερήσεις και αναβολές στην εφαρμογή, ακόμα και μόνο για λόγους ρεαλισμού. Κι όλα αυτά μέσα στις συνθήκες μια κρίσης δομικής, σαν αυτή που τρέχει...
Sarajevo
# 64
ιούλιος 2012
Ερώτηση: Προτείνεται την μεταφορά πολλών εθνικών αρμοδιοτήτων. Και τί θα γίνει με την δημοκρατική νομιμοποίηση;
Απάντηση: Μερικά πράγματα πρέπει να αλλάξουν, κι εδώ, επίσης, αφού σήμερα πολλοί έχουν λόγο: η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Συμβούλιο Υπουργών, που αποτελείται από εθνικούς αντιπροσώπους, και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Μπλέξιμο...Κατ΄αρχήν η Επιτροπή πρέπει να γίνει κανονική κυβέρνηση. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να εκλέγεται απευθείας, είτε από το κοινοβούλιο ή μέσω της απευθείας εκλογής ενός πρόεδρου της Επιτροπής. Προτιμώ την δεύτερη εκδοχή.
Ερώτηση: Και τί είναι που σας κάνει να ελπίζεται ότι ένας άμεσα εκλεγμένος πρόεδρος θα ενώσει και δεν θα διαιρέσει την Ευρώπη;
Απάντηση: Η απευθείας εκλογή θα γίνεται μέσω μιας διαδικασίας πολύ μεγάλης κλίμακας, που θα κινητοποιεί όλους τους πολίτες, απ΄την Πορτογαλία ως την Φινλανδία.
Ερώτηση: Ένας άμεσα εκλελεγμένος πρόεδρος μπορεί να είναι ισχυρός, αλλά θα εκλέγεται από ένα αδύναμο κοινοβούλιο.
Απάντηση: Όχι, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα πρέπει να δυναμώσει επίσης. Να γιατί θα πρέπει να έχει την εξουσία να εγκρίνει προϋπολογισμούς. Είναι αναχρονισμός ότι μόνο η Επιτροπή παίζει αυτόν τον ρόλο τώρα.
Ερώτηση: Με άλλα λόγια, θα πρέπει να υπάρχει ένας άμεσα εκλελεγμένος πρόεδρος, με την κυβέρνηση του και ένα κοινοβούλιο. Τί θα γίνει με τα κράτη μέλη, που τώρα σχηματίζουν το Συμβούλιο των Υπουργών και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο;
Απάντηση: Η καλύτερη εκδοχή θα ήταν να υπάρχει έαν σώμα όπου οι χώρες θα αντιπροσωπεύονται, στο μοντέλο της Γερμανικής Κάτω Βουλής ή της Γερουσίας των ΗΠΑ, όπου κάθε χώρα θα εκλέγει έναν συγκεκριμένο αριθμό αντιπροσώπων σ΄αυτό το σώμα. Φυσικά, όλοι οι νόμοι, θα απαιτούν την έγκριση της πλειοψηφίας τόσο σ΄αυτό το σώμα όσο και στο κοινοβούλιο.
Ερώτηση: Αυτό θα είναι μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων. Απ΄την μια μεριά θα έχουμε την Ε.Ε, με 27 μέλη, και από την άλλη τα 17 κράτη του ευρώ. Γιατί πρέπει να υπάρχει αυτός ο δυϊσμός;
Απάντηση: Θα έπρεπε να φροντίσουμε να πετύχουμε όλα αυτά για το σύνολο της Ε.Ε. Η Γερμανία ήταν πάντα υπέρ της Ε.Ε των 27 κρατών. Αλλά υπό το φως της συνεχιζόμενης αντίστασης της Βρετανίας σε επιπλέον βήματα ολοκλήρωσης, βλέπουμε με το δημοσιονομικό σύμφωνο, υπάρχουν όρια στην αισιοδοξία μου σ΄αυτό το ζήτημα. Είναι αρκετά πιθανό ότι θα έπρεπε να δημιουργήσουμε τους καινούριους θεσμούς πρώτα για την ευρωζώνη. Αλλά μου είναι ξεκάθαρο ότι αυτό θα πρέπει να είναι ένα ανοικτό κλαμπ. Κάθε κράτος μέλος της Ε.Ε θα είναι περισσότερο από καλοδεχούμενο στο να συμμετάσχει. Σίγουρα δεν θέλουμε να διαιρέσουμε την Ευρώπη.
Ερώτηση: Με όλο τον σεβασμό στην άποψή σας, υπάρχει στ΄αλήθεια περισσότερη προθυμία σήμερα μεταξύ των κρατών μελών της ε.ε στο να εκχωρήσουν κυριαρχικά δικαιώματά τους, απ΄όση υπήρχε στη δεκαετία του ΄90;
Απάντηση: Η αναγνώριση ότι αυτό είναι απαραίτητο, και η επιθυμία να γίνει έτσι, έχει σίγουρα μεγαλώσει εξαιτίας της κρίσης, και όχι μόνο στη Γερμανία. Θα προτιμούσα να μην έχουμε τόσες πολλές κρίσεις, και οπωσδήποτε όχι τόσο σοβαρές. Αλλά κάθε κρίση περικλείει και τη δυνατότητα να αναγνωρίσει κανείς τι είναι απαραίτητο να γίνει. Αυτό ήταν που οδήγησε στο δημοσιονομικό σύμφωνο, με το οποίο 25 κράτη μέλη της ε.ε συμφώνησαν να βελτιώσουν την δημοσιονομική πειθαρχία τους. Και έτσι μπορεί να γεννηθεί η Νέα Ευρώπη.
Ερώτηση: Μέσα στην ευφορία σας παραβλέπεται το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στη Νότια Ευρώπη έχουν την τάση να βλέπουν τις Βρυξέλες σαν απειλή.
Απάντηση: Θα ήμουν πιο προσεκτικός σε δηλώσεις τέτοιου είδους. Στις πρόσφατες εκλογές στην Ελλάδα, περισσότεροι πολίτες ψήφισαν κόμματα που υποστηρίζουν τις συμφωνίες που έχουν γίνει με την Ευρώπη, σε σχέση με τις αμέσως προηγούμενες.
Ερώτηση: Αλλά μεγάλωσε και η αποχή.
Απάντηση: Ίσως. Φυσικά, πολύς κόσμος στην Ευρώπη ανησυχεί για το μέλλον. Αλλά απ΄όσο μπορώ να καταλάβω, η μεγάλη πλειοψηφία των γερμανών και των λαών άλλων χωρών είναι φιλο-Ευρωπαίοι. Πέρα από κάποια σχετικά μικρά κινήματα, δεν υπάρχουν εθνικιστικές τάσεις.
Ερώτηση: Στη Γερμανία το Συνταγματικό Δικαστήριο έχει επιβάλει αυστηρούς περιορισμούς στην περαιτέρω εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Με δεδομένο το Γερμανικό σύνταγμα, πόση παραπάνω ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι πιθανή;
Απάντηση: Εαν αυτά που σας έχω πει ήταν πραγματικά εφαρμόσιμα και καταλήγαμε στο συμπέρασμα ότι έχουν αγγίξει τα όρια του συντάγματος, το σωστό που θα έπρεπε να κάνει το Συνταγματικό Δικαστήριο θα ήταν να πει: Δεν υπάρχει πρόβλημα στο να μεταφερθούν περισσότερα δικαιώματα στις Βρυξέλες, αλλά θα πρέπει ο γερμανικός λαός να πάρει μια τέτοια απόφαση.
Ερώτηση: Λέτε δηλαδή, ότι σύντομα θα έχουμε ένα δημοψήφισμα στη Γερμανία; ( σ.σ.: στη γερμανία οι συνταγματικές τροποποιήσεις πρέπει να εγκριθούν και μέσω δημοψηφίσματος )
Απάντηση: Δεν ξέρω πότε μπορεί να γίνει, και νομίζω ότι κανείς δεν ξέρει. Αλλά εκτιμάω ότι θα γίνει νωρίτερα απ΄ότι θα το σκεφτόμουν πριν λίγους μήνες. Στη σύνοδ της Ε.Ε στο τέλος αυτής της βδομάδας, οι επικεφαλείς τεσσάρων ευρωπαϊκών οργανισμών σχεδιάζουν να παρουσιάσουν συγκεκριμένες προτάσεις για μεγαλύτερη ενοποίηση. Θα δούμε τι θα γίνει στη συνέχεια.
Ερώτηση: Πιστεύετε ότι οι Γερμανοί θα κληθούν να ψηφίσουν για καινούριο σύνταγμα με΄σα στα επόμενα πέντε χρόνια;
Απάντηση: Πριν λίγους μήνες θα απαντούσα.:Τί; Σε πέντε χρόνια; Αποκλείεται! Αλλά τώρα δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Να σας πω γιατί;
Ερώτηση: Ναι, παρακαλούμε.
Απάντηση: Πολλοί στη Γερμανία είπαν ότι ο (πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ) Ronald Reagan ήταν τρελός όταν στάθηκε απέναντι απ΄την πύλη του Βραδεμβούργου το 1987 και είπε: " Κύριε Gorbachev, γκρεμίστε αυτό το τείχος!". Κι όμως, αυτό έγινε μετά από δύο χρόνια. Εκείνη την εποχή δεν πίστευα ότι η διαίρεση της Γερμανίας θα τελείωνε κάποτε. Την άνοιξη του 1989 μόλις είχα γίνει υπουργός εσωτερικών στη Βόννη. Ήρθε ο νέος πρεσβευτής των ΗΠΑ για να διαπιστευτεί, και προέβλεψε ότι το τείχος θα πέσει μέσα στα επόμενα τρία χρόνια. Του απάντησα: "θα αμφέβαλλα για κάτι τέτοιο πριν λίγους μήνες, αλλά τώρα θα μπορούσα να πω ότι με λίγη τύχη, αυτό, μπορεί να γίνει στα επόμενα δέκα χρόνια". Και πόσο χρειάστηκε; Λιγότερο από 6 μήνες.
Σημείωση:
Το "δημοσιονομικό ΄σύμφωνο" ( που θα μπορούσε επίσης να ονομαστεί: γενικός έλεγχος της κοινωνικής αναπαραγωγής/μείωση του εργατικού κόστους σε ευρωπαϊκή κλίμακα ) είναι μια συμφωνία μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών για αυστηρότερη τήρηση των περιβόητων "κριτηρίων του Μάαστριχτ" σε ότι αφορά το κρατικό χρέος και το ετήσιο έλλειμα του προϋπολογισμού καθενός χωριστά. Έχει υπογραφτεί ήδη απ΄τις 25 κυβερνήσεις της ε.ε ( πλην αγγλικής και τσέχικης ) αλλά για να θεωρηθεί ενεργή θα πρέπει ως το τέλος του 2012 να έχει εγκριθεί απ΄τα κοινοβούλια τουλάχιστον 12 απ΄τα 25 κρατών μελών. Η εφαρμογή της θα αρχίσει από την 1/12013, και σύμφωνα με την συνθήκη κάθε κράτος θα έχει ένα έτος από εκείνη τη στιγμή να τακτοποιήσει το χρέος του ( ανώτερο σημείο το 60% του αεπ ) και το έλλειμα του ( το πρωτογενές έλλειμα θα πρέπει να είναι 0,5% του αεπ, αλλά αν το χρέος είναι αισθητά κάτω από 60% και υπάρχουν έκτακτοι λόγοι, θα μπορεί προσωρινά να φτάνει το 1% )
Η διάφορά, σε σχέση με προηγούμενες παρόμοιες αποφάσεις, είναι στους μηχανισμούς ελέγχου. Η ευρωπαϊκή επιτροπή και το ευρωπαϊκό δικαστήριο (!!!) θα παρακολουθούν τα στοιχεία κάθε κράτους, και θα βάζουν πρόστιμα σε όποιο παρεκτρέπεται, με ποσά εως το 0,1% του αεπ του...Επιπλέον, μόνο κράτη που πληρούν τις προδιαγραφές της συνθήκης θα μπορούν, απ΄την 1 Μάρτη του 2013, να ζητάνε τη βοήθεια ( δηλαδή δανεικά ) απ΄το ESM ( european stability mechanism ). Τέλος, όταν το έλλειμα ενός κράτους πλησιάζει στο όριο του 3%, η επιτροπή θα προτείνει αντίμετρα, ανάλογα με την περίπτωση.
Είναι φανερό ότι η εφαρμογή αυτής της συμφωνίας στηρίζεται στην παροχή σε όργανα και θεσμούς της κλίμακας της ευρωπαϊκής ένωσης όλων των στοιχείων απ΄τους εθνο/κρατικούς προϋπολογισμούς και την εκτέλεσή τους. Επειδή στο παρελθόν αυτά τα στοιχεία ήταν ένας απ΄τους αδύνατοςυ κρίκους ( τα στοιχεία ήταν ψεύτικα ) των συμφωνίων, θα πρέπει να αναλάβουν δουλειά "ουδέτεροι ελεγκτές", που θα μαζεύουν τα στοιχεία, θα ελέγχουν την ακρίβειά τους , και θα τα παραδίδουν στις Βρυξέλες. Το "δημοσιονομικό σύμφωνο" είναι λοιπόν, μεταφορά εθνοκρατικών εξουσιών στις Βρυξέλες. Κι αυτό θα προκαλέσει οπωσδήποτε και τριβές, και ενστάσεις.
Απ΄την άλλη μεριά οι στόχοι του συμφώνου δεν είναι εφικτοί μέσα στα χρονοδιαγράμματα, κι αυτό δεν αφορά βέβαια το ελλαδιστάν ( το οποίο είναι ξεγραμμένο ), αλλά κράτη/μέλη πρώτης γραμμής, όπως το ιταλικό.
Εικάζουμε ότι θα υπάρξουν και καθυστερήσεις και αναβολές στην εφαρμογή, ακόμα και μόνο για λόγους ρεαλισμού. Κι όλα αυτά μέσα στις συνθήκες μια κρίσης δομικής, σαν αυτή που τρέχει...
Sarajevo
# 64
ιούλιος 2012
Την ανησυχία του για την «ψυχολογική διάλυση» της Ευρώπης εκφράζει ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel.
ΑπάντησηΔιαγραφή«Οι εντάσεις που μας συνοδεύουν τα τελευταία χρόνια φέρουν ήδη μία ψυχολογική προδιάθεση διάλυσης της Ευρώπης» δηλώνει ο κ. Μόντι και προειδοποιεί: «Εάν το ευρώ αρχίσει να προκαλεί αποξένωση μεταξύ των Ευρωπαίων, τότε θα καταστραφούν και τα θεμέλια της ευρωπαϊκής ενοποίησης».
Ο Ιταλός πρωθυπουργός παροτρύνει, χωρίς να κατονομάζει κανέναν, τους Ευρωπαίους ηγέτες, να διατηρήσουν μία ελευθερία κινήσεων απέναντι στα κοινοβούλιά τους. «Αν οι κυβερνήσεις δεσμεύονται απολύτως από τις αποφάσεις των κοινοβουλίων, χωρίς να έχουν φροντίσει να κρατήσουν για τον εαυτό τους ένα περιθώριο διαπραγμάτευσης, τότε η διάλυση της Ευρώπης θα αποτελεί πιο πιθανή εξέλιξη από την περαιτέρω ενοποίησή της» επισημαίνει ο Ιταλός πρωθυπουργός. Υποστηρίζει μάλιστα ότι οι κυβερνήσεις αν και πρέπει να ακολουθούν τις αποφάσεις της Βουλής, έχουν όμως και το καθήκον να «διαπαιδαγωγούν» το κοινοβούλιο.
Στην ερώτηση αν μπορεί να αποφευχθεί η διάλυση της Ευρώπης, ο κ. Μόντι απαντά: «Ναι, είναι δυνατόν, αλλά δεν θα πέσει από τον ουρανό» δηλώνει χαρακτηριστικά ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός της Ιταλίας.
tvxs
7/8/2012