Ομιλία αλληλεγγύης στους Χαλυβουργούς - Νικόλας Δευτεράς

Το πιο κάτω κείμενο, αποτελεί την πρόταση/ομιλία του σ.Νικόλα Δευτερά στην εκδήλωση που διοργανώθηκε προς τιμήν των εργατικών αγώνων σε Ελλάδα και Ισπανία ,στη Λεμεσό στις 31 Ιουλίου 2012.

Το κείμενο μου έχει σταλεί με αγωνιστικούς χαιρετισμούς και την επιθυμία του συγγραφέα να δημοσιευθεί στο μπλογκ μου.

Είναι κάτι μέρες τωρά που τα ΜΜΕ εβάλτηκαν να διασκορπίσουν τον φόβο για τα ευρήματα της έρευνας όπως τζιαι για μέτρα που εννα προτείνουν σε βάση αυτής, οι εκπρόσωποι της Τρόικας τζιαι τον δαμέ εκπροσώπων τζιαι ομοϊδεατών τους. Τζιαι απορώ: αν εν  όπως λαλούμεν αντεργατικός ο κυρίαρχος λόγος στα ΜΜΕ, γιατί προσπαθούν να διασπείρουν τον φόβο για μέτρα που αλλοσπώς  -για τις τράπεζες, τουτέστιν μαστόρους τους -  εν καλά για την Κύπρο; Για ποιόν λόγον εν που προσπαθούν να φοητσιάσουν τον λαό ότι τα όποια λλία έχουσιν εννα τους τα πιάσουν  - ή εν θα τους τα δώκουν τζείνα που δικαιωματικά εν δικά τους (για τούτον βλέπε ΑΤΑ, 13^ος) – όταν τζείνον που προσπαθούν ενεν η αφύπνηση του κόσμου;  Ή ακόμα σιηρόττερα: γιατί ο κόσμος αποδέχεται μοιρολατρικά τζιαι κυνικά, με μια δόση μαζοχισμού τα όσα ανακοινώνονται ότι εννα τους επιβάλουν; Λακανικά ομιλούντες,  πόθθεν μιλούν, που ποιον ‘τόπο’ τζιαι έχοντας ποιόν ως κριτήν του λόγου τους;

Κατ’ αρχήν, μιας/ένας παρατηρητής πολλά εύλογα εννα επικαλεστεί τον φόβο ως πολιτικόν εργαλείο. Ενεν έτσι που η Αμερικάνικη κυβέρνηση του Μπούς  - Τραπεζών, εταιριών πετρελαίου τζιαι Οπλικής βιομηχανίας – που επείσαν τους Αμερικανούς ότι κάτι ανυπόλητοι που τα’ ανάθθεμα απειλούν την ασφάλειαν τους; Ενεν έτσι που οι Ευρωπαίοι εδεχτήκαν τρομονόμους τζιαι λοιπές καταργήσεις των όποιων κουτσουρεμένων τζιαι κάλπικων ελευθεριών τους; Για χάριν της ασφάλειας τους η οποία απειλείται που κάτι Αφρικανούς, Άραβες τζιαι ντόπιους νέους τζ’ εργάτες; Έτσι λοιπόν  - κάποιος/α μπορεί να πεί  - τα ΜΜΕ – ως όργανα του κεφαλαίου – προσπαθούν να εμπνεύσουν το δέος απέναντι σε κάτι μεν επιβλαβές για το λαό, πλήν όμως μέσα από ένα ωφελιμιστικό πρίσμα, καλό για τον ίδιο – ή, έστω τζιαν όι, τόσο πέραν των δυνατοτήτων τους που εν μπορούν να κάμουν τίποτε.

Τωρά η στάση της πλειονότητας των εκπροσώπων στη βουλή (βλ. ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και λοιποί) ως δοσίλογοι εκπροσώποι του τοπικού τζιαι διεθνούς κεφαλαίου εν λογικό να θέλουσιν τούτην κατακρεούργηση των κεκτημένων της εργατικής τάξης: εννα τους  ένει πιο φθηνή η εκμετάλλευση τους: το μόνο μέσον για να αυξήσουν την κερδοφορίαν τους τζιαι να σπάσουν τους εργαζομένους στα θκυο στη βάση ενός διαίρει τζιαι βασίλευε που του ταίζουν καθημερινά. Τζιαι οι δημοσιογράφοι δυνάμει γραφκιάδες; Ήνταλως μπορεί να εξηγηθεί η στάση τους; Η εργαθκιά που’ννα υποφέρει τζιαι τα κοπελλούθκια τους; Πόθθεν μπορεί να έρκεται μια τέθκοιαν αντίληψη για τις δυνατότητες του ανθρώπου;  Πως μια κοινωνία που είσιεν την βούληση – αν τζιαι μέσα που έναν εθνικιστικόν ιδεολόγημα – να τα βάλει με μιαν κατά τ’ άλλα άτρωτη Βρεττανικήν Αυτοκρατορία, τωρά εκατέληξεν μοιρολατρική, έτοιμη να υποταχτεί στις βουλήσεις άλλων, στηριζόμενη σε μιαν άρνηση της διάστασης τζείνης της υποκειμενικότητας που θέλει τον άνθρωπο δυναμικό αρκετά ούτως ώστε να ενατενίζει τζιαι να προσπαθεί για ένα καλλύττερον αύριο;

Σε μιαν συζήτηση που είχα με ένα ακαδημαϊκό πριν κάτι χρόνια στα πλαίσια ενός διδακτορικού που εγκατέλειψα, ο εν λόγω ακαδημαϊκός επέλεξε για να αρχίσει την διάλεξη να μας δείξει μιαν εικόνα που εκοσμούσεν το εξώφυλλον μιας ιστορίας – δευτέρας ή τρίτης λυκείου αν δεν κάμνω λάθος . Όντας ρεαλιστικός πίνακας, τζείνον που απεικονίζονταν «μπροστά» - εμείς εθωρούσαμεν τες ράσιες τους – ήταν τρείς-τέσσερεις αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 με θκυό τουφέκκια ταμπουρωμένοι πίσω που ένα βράχο. Μπροστά τους – στο φόντο της εικόνας για μας – ήταν ένα μπουλούκκιν Οθωμανοί στρατιώτες που εκρατούσαν  όπλα τζιαι σπαθκιά. Σαν μας έδειξεν την εικόνα ερώτησεν μας: νάμπου θωρείτε δαμέ; Οι πέντε έξι που εσηκώσαν το σιέρι τους – μαζίν τζιαι εγώ –αρκέψαν να διούν απαντήσεις. Η μια «Εθνικισμός» - ο άλλος – «βλέπουμε πως ηρωοποιείται ο εθνικισμός» κτλ. Εγώ, απάντησα «βλέπουμε την αυτοθυσία κάποιων λλίων επαναστατών που αντιστέκουνται σε μιαν πάνοπλη αυτοκρατορία».  Ο καθηγητής;: «Ενεν τούτο που εν το θέμαν μας».

Γιατί θεωρώ σημαντική τούτην την ιστορία; Γιατί προφανώς νομίζω ότι λαλεί πολλά. Πόθθεν να ξεκινήσει κανένας; Που το ίδιον μας το σύνταγμα όπου θεσμοθετείται ότι εμείς εν μπορούμεν να κουμαντάρουμεν το μέλλον μας; Μπορεί τζια ναι. Εν ευρέως αποδεκτή η ερμηνεία του συντάγματος μας ως εμποτισμένο με την αποικιοκρατική λογική τζιαι την αριθμητική των εθνικοτήτων. Βάση τούτης, δαμέσα δα, τα εθνικά μίση εν τόσον αρχέγονα που εν αδύνατον να  ξεπεραστούν οπότε καλόν ένει να εγγυηθούν (βλ. Ελλάδα, Αγγλία, Τουρκία) ότι οι πελλοί εν θα τα κάμουν μαντάρα . 

Το κατεσταλμένο τούτης της θεώρησης; Μια συμφωνία Κυρίων που απαγόρευε την δραστηριοποίηση του μοναδικού κινήματος που έβαλλε ούλλην την πίστην του στον άνθρωπο τζιαι συγκεκριμενα στην ιδιότητα της τζείνη που θέλει την άνθρωπο δυνάμει δημιουργό της δικής της ιστορίας -  μιας ιστορία που ο ένας πραγματώνεται ως τέθκοιος μόνο μέσα που την κοινωνική συλλογικότητα. Ενός κινήματος που μέσα στην αντίληψη της πραγματικότητας τα έθνη ήταν απότοκα της αστικής ιδεολογίας.

Μια Μαρία Τοντόροβα με τον όρο «Βαλκανισμός» ορίζει την αντίληψη τζείνην των Δυτικών που θέλει τις εθνικές ταυτότητες τζιαι τις συναφείς με τούτες εθνικιστικές ιστορίες να δομούν  - με ένα ανυπέρβλητον τρόπο – τις συνειδήσεις των κατοίκων της Γιουγκοσλαβίας. Ο πόλεμος του 90 τζια οι σφαγές, εγίναν – κατά τούτην την αφήγηση της ιστορίας – λόγω του ότι 400 τόσων χρονών ιστορία ακόμα κρατά δέσμια τα μυαλά τζιαι τις καρκιές του κόσμου. Το κατεσταλμένο τουντης φαντασιακής αφήγησης; Εν κατά την κατάρρευση του Γιουγκοσλάβικου Σοσιαλισμού – τζιαι την συναφή αποδόμηση του κράτους που δοσίλογους  - ως προς τον καπιταλισμό – κλέφτες όπως τζιαι την επιβολή που το ΔΝΤ προγραμμάτων δομικών μεταρρυθμίσεων της οικονομίας που οι κοινωνικές αντιφάσεις εδημιουργήσαν το έδαφος τζείνον - εύφορον για εθνικιστές ιδεολόγους του καπιταλισμού. 

Οι Ευρωπαίοι επιάν το γράμμα τους που την ανάποδη: οι Γιουγκοσλάβοι «ήθελαν» να γίνουν όπως τους ιδίους: εθνικιστές μικροαστοί με δοσίλογους Ευρωλάγνους ηγέτες: Ευρωπαίοι με τα ούλλα τους.

Αλλα η Τοντόροβα στο βιβλίον της, κάμνει τζιαι κριτική στον προσφιλή – προς ορισμένους φιλελεύθερους αντεθνικιστικούς ιδεολόγους -  Κουστούριτσα. Στο Αντεργκράουντ νάμπου κάμνει ο τελευταίος, κατά την Τοντόροβα; Αναπαράγει το ρατσιστικό στερεότυπο του Βαλκάνιου τυφλωμένου που τα πάθη – ένα στερεότυπο που καταστέλλει τις αντικειμενικές υλικές αντιφάσεις των οποίων ο εθνικισμός εν απότοκο  - που εν μπορεί να υπερβεί των δεσμών του.

Πίσω στη Κύπρο. Έσιει που τα τέλη του 90 στη Κύπρο – τζιαι που τις αρχές του στις Δυτικές χώρες του ΝΑΤΟ – που έγινεν πλέον βιομηχανία η παραγωγή βιβλίων κατά του ρατσισμού, του εθνικισμού τζιαι λοιπών κατά τα’ αλλα ιδεολογημάτων. 

Βάση των ακαδημαϊκών που εκάμαν τζιαι κάμνουν καριέρα πάνω σε τούτα τα θέματα, Ρατσισμός τζιαι εθνικισμός έν έναν ανεξάρτητο που τις απορρέουσες που την οικονομία αντιφάσεις ιδεολόγημα που – παρά του γεγονότος ότι εν ιδεολογία – μπορεί να εν έναν αναλυτικό εργαλείο. Ο εθνικισμός τζι’ ο ρατσισμός δηλαδή μελετάται σαν ιδεολογία – πλην όμως σε ένα ερμηνευτικό πλαίσιο όπου η αντικειμενικότητα εν υπάρχει – τζιαι η καταπολέμηση του εν συναφή με την αποδοχή της  ετερότητας που φέρει ο Άλλος, της διαφορετικότητας του, της ψεύτικης, εθνικιστικά εμποτισμένης κυρίαρχης ιστορίας.  

Η Κυπραία τζιαι ο Κυπραίος – η πραγματικότητα τους- εν δομημένη που εθνικιστικές αντιλήψεις απορρέουσες ως είναι που μιαν εθνικιστική αφήγηση της ιστορίας. Η λύση; Να τους πούμεν την ιστορίαν αλλιώς – όχι όμως σε σχέση με την αντικειμενική ταξικά εμπόλεμη πραγματικότητα – αλλά με το γεγονός ότι τζιαι οι θκυό εκάμαμεν κακά. Τζιαι ότι μαζίν μπορούμε να ενατενίσουμεν το μέλλον. 

Προσέξετε δαμέ. Ο κόσμος εν θα μάθει πως οι υλικές αντιφάσεις εφέραν που αστούς τον εθνικισμό ως διασπαστήν της εργατικής τάξης, όχι! Εννα μάθουμε πως τζιαι οι θκυό μερκές φταίσιν. Οι οποίες ένει; Οι αστοί, τζείνοι που επέβαλαν στο λαό μαζί με τους αποικιοκράτες τούντες ιδεολογίες όξα οι αγρότες τζι’ οι εργάτριες που εδρώνναν τζιαι φτύνναν γιαίμα ούλλοι μαζί; Γιατί η κόλλα χαρτί καρφωμένη πας τον καφενέ των Λευκάρων το 1836 απειλόντας με βία τοκογλύφους και προύχοντες να εν το ίδιον με τις απειλές για τζιαι τις δολοφονίες συνειδητοποιημένων εργατών τζιαι εργατριών που αντιδραστικούς; Γιατί να πρέπει οι αγρότες, οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία, καφέ, τράπεζες να σταθούν δίπλα τζιαι να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους τζιαι τους εκμεταλλευτές τους υπο μιαν σημαίαν; Γιατί πράξεις όπως τούτων των Λευκαρίτων να εν γραφικές τζιαι η αποδοχή της οικονομικής μας καταστροφής ούτως ώστε μεγαλοεπιχειρηματίες, τραπεζίτες τζιαι οι εκπροσώποι τους να πλουτίζουν στη ράσιην μας, να εν η μόνη οδός;

Πως τούτον όμως σχετίζεται  - εννα ρωτήσεις κάποια/ος με τις αντιδράσεις ΜΜΕ τζιαι λαού στις επιταγές της Τρόικας, ΚΕΒΕ, ΟΕΒ εγχώριων τραπεζικών και οίκων αξιολόγησης; Πως εν πολλοίς, εννα φύουμεν που δαμέ τζιαι τζείνο που ννα μας μείνει ενναν ότι κάποιοι άλλοι εν που αποφασίζουν τζιαι ότι εμείς είμαστε απλώς πιόνια της ιστορίας, ανήμποροι ΟΎΤΕ ΚΑΝ να φανταστούμε τζείν την άλλη κοινωνική οργάνωση που μας θέλει εμάς να οργανώνουμεν την ζωή μας;  Συνοπτικά: Επειδή ούτε καν μπορούμε! Επειδή ούτε καν εμπιστευκούμαστεν τον άνθρωπο που εν τωρά δίπλα μας - γιατί ούτε καν πιστεύκουμεν στον εαυτόν μας ότι μπορούμε.

Τζι’ όμως το θέμαν τούτον εν σημαντικό. Γιατί τούτον εν έναν μάθημα ιδεολογικό που  μας επιβάλλεται  που παντού τζιαι που τον τζιαιρό που εμείς δαμέ, ζούμε. Η δεξιά απάντηση για την αποτυχία της μοναδικής φοράς που οι εργάτες εδοκιμάσαν να ασκήσουν την εξουσία; «Είδατε; Ο κομμουνισμός εν καλός σαν ιδέα (τούτον κατ’ αρχή) αλλά ο άνθρωπος εν εγωιστής». Ή «Είδατε; Απέτυχεν! Γιατί ο άνθρωπος αγαπά την ελευθερίαν του» - προσθήκη χωρίς τα ιδεολογικά γυαλιά: την ελευθερία του να αγχώνεται για το αν θα φάει για αν θα έσιει σπίτι να μείνει τζείνος/τζείνη τζιαι τα κοπελλούθκια του.  Η… σύγχρονη «αριστερή» απάντηση: « Είδατε; Απέτυχεν! Γιατί ;Γιατί  ο Λένιν, ο Στάλιν, η ελευθερία…γιατί είμαι προοδευτικός άνθρωπος εγώ. Γιατί είμαι σοσιαλιστής, φεμινιστής, αντι-ρατσιστής, πολυπολιτισμικός, περιβαλλοντιστής, ζωόφιλος, ευρωπαϊστής, είμαι σωστός, δίκαιος, φιλελεύθερος,  σοβαρός, γιατί είμαι υπέρ της πολυφωνίας, είμαι ετοιμόλογος, είμαι αισιόδοξος,  είμαι υπέρ τον πάρτυ-δρόμου, της μαριχουάνας, γιατί είμαι αγανακτισμένος, αφυπνισμένος …κτλ κτλ κτλ» 

Ε, το λοιπόν, σαν η κυρίαρχη μορφή της ούτω καλούμενης αριστεράς, τούτον το πολυπολιτισμικό, υπερταξικό, σχετικιστικόν αφήγημα (δαμέ βλ. Ντεριντιανές απορίες τζιαι προλοκληρωτισμούς α λα Λακλάου, Σταυρακάκης,) εκατάφερεν εν πολλοίς να έσιει καταστεί η ιδεολογία απόλυτα συνιφασμένη με τον καπιταλισμό. Γιατί; Γιατί ακόμα τζιαι κάποιοι που ως πρόσφατα εδηλώναν Λενινιστές, πιστοί στην δυνατότητα των εργατών/τριων να ασκούν την εξουσία, τωρά γυρεύκουν ρητορικά τζιαι μόνον την εργατική τάξη. Η εργατική τάξη, το άλλοτε επαναστατικό υποκείμενο επέθανε.  Μαζίν όμως πεθανίσκει τζιαι το υποκείμενο… τζείνον που η προϋπόθεση για την χαρά την δικής του εν η χαρά των άλλων. Ξέρω κάτι Καλαμαράες που λυώννουν σίερα, κάτι Ρουμάνους που πλυννίσκουν πιάτα, κάτι Βούλγαρους που σηκώννουν τούφλα με τα κιλά, κάτι Φιλιππινέζες που σπάζουν μέση να σκουπήσουν, κάτι Κυπραίους με σιέρκα σαν τα μυστριά, με κομμένα δάκτυλα, κάτι Κυπραίες με με πόθκια σίερα που το ορθοστασίδι…θέλω τούντους όλους τους ωραίους ν’ άρτουν να τους τα πούν ομπρός τους, κατάμματα όμως….ΕΝ ΥΠΆΡΧΕΤΕ!

Ε το λοιπόν, ήβραμε τζιαι τη ρίζα του λόγου τζιαι των εκροσώπων των ΜΜΕ όπως τζιαι των εκ των πραγμάτων αναγνωστών τους. Γιατί γράφουν σχεδόν χαιρέκακα για την μιζέρκα τους που ννα την μεγαλώσουν οι Τρόικα τζιαι οι λογής ψευτοπατριώτες; Γιατί αντιλαμβάνονται τις βουλές τους ως ραγιάδες αποικιουκρατούμενοι που εδεκτήκαν τον εικόνα των αποικοκρατών για τους ίδιους/ες. Εδεκτήκαν πως δαμέ ζούσιν κάτι μαννοί ιθαγενείς, ανίκανοι να σκεφτούν, τυφλωμένοι που τα πάθη τους τζιαι κοντόφθαλμοι να γυρέφκουν μόνο την πρόσκαιρη καλοπέραση….παντές τζιαι τούτον γίνεται…

Πόσον όμως αλήθκειαν έσιει ο λόγος τους; Πόσον χαρακτηριστικός ένει πολλών που τους μικροαστούς τζιαι εργάτες; Η γνώμη μου, πολλά. Όι όμως γιατί περνούν καλά, επειδή εν τους τρώει το άγχος, επειδή εν κάμνουν την περηφάνια τους πατσιαούρι ομπρός του μάστρου τζι’ όταν εν μπορούν να πουν στα μμάθκια των κοπελλουθκιών τους για την αξιοπρέπεια. ..τζι’ οι επειδή εν τους ενδιαφέρει να το σκεφτούν αλλά γιατί εμεγαλώσασιν τζιαι ζουν όπως τους λαλούσιν: ανήμποροι, μίζεροι τζιαι φοητσιασμένοι.

Τζιαι ερκούμαστεν στο θέμα μας για σήμερα. Οι εργατικοί αγώνες που την Χαλυβουργική στον Ασπρόπυργο, στους μεταλλωρύχους της Αστούρια . Έσιει που τον τζιαιρό που αρχίσαν οι πρώτοι (272τόσες μέρες) που τα ΜΜΕ αν δεν εσυνεχίσαν να τους θάφκουν, τωρά πρωτοστατούν στην κατασυκοφάντηση τους χαρακτηρίζοντας τους τόσο δομικά όσο τζιαι επι τους ουσίας τους άτοπους, ουτοπικούς, παράνομους, αναχρονιστικούς. Η καθεστωτική αριστερά της χώρας τους, για εν εμιλούσεν για επροτιμούσεν να θωρεί το μέλλον που τα παναήρκα φεμινιστών, αντι-ρατσιστών, πολυπολιτισμικών, περιβαλλοντιστών, ζωόφιλων, ευρωπαιστών, σωστών, δίκαιων, φιλελεύθερων,  σοβαρων, πολυφωνικών, ετοιμόλογων, αισιόδοξων,  είμαι υπέρ τον πάρτυ-δρόμου, της μαριχουάνας, αγανικτισμένων τζιαι αφυπνισμένων πολιτών. Ούλλα που για ούλλους τούτους που ζουν που το γιαίμαν σας, εν αποδεκτά. Πλην, νάμπουν ανάθθεμα για τούτους ούλλους; Τζείνον το μοναδικό στοιχείο που εν τη ίδιαν ώρα αναγκαίο τζιαι αρκετό για την αναζωοδότηση τζείνης της διάστασης της υποκειμενικότητας που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο: την ταξική συνείδηση.

Οπότε την επόμενη φορά που ννα σκεφτείτε να ξεστομίσετε τζείνη την άθλιαν την ερώτηση «Ε, ίνταμπου ννα κάμω; Αφού εν έτσι που’ χουν τα πράματα», σκεφτείτε για λλιον τζείνους πο εστάθηκαν μες τα’ αγιάζι, με ασπίδα της αξιοπρέπειας τους τις φωνές, τα κορμιά τζιαι την αξιοπρέπεια των άλλων. Τζιαι καταλάβετε το: τούτοι εν για μας οι ήρωες της τάξης μας τζι’ η τάξη μας εν η μόνη που κάμνει τον κόσμο να γυρίζει. Τούτοι που οι άλλοι, οι εχθροί μας επειδή φοούνται κάμνουν τα πάντα για να τους ξεφτυλίσουσιν. Αλλα, πιστεύκω ότι υπολογίσαν λάθος: γιατί εμας το δίκαιον μας όπως τζιαι το μερτικόν μας εννα το κερδίσουμε με το δρώμα τζιαι το γαίμα μας. 

Ζήτω οι Χαλυβουργοί τζιαι Μεταλλωρύχοι. Ζήτω η Εργατική Τάξη.

Νικόλας Δευτεράς

Λεμεσός, Κύπρος