23 Αυγούστου, ημέρα αντικομμουνιστικής εκστρατείας της Ε.Ε

Η 23η Αυγούστου έχει θεσμοθετηθεί ως ημέρα εξίσωσης του ναζισμού με τον κομμουνισμό και ως ημέρα εορτασμού των θυμάτων τους από την Ευρωπαϊκη Ένωση.

Είναι η μέρα εορτασμού κατά των κομμουνιστών για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους...τί γυρεύουν οι Κομμουνιστές παρέα με τους φασίστες σε μια κοινή - οποιαδήποτε κοινή ημερομηνία μνήμης...

Θα δημοσιεύσω δύο άρθρα σχετικά με το θέμα αυτό.
#  Ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα, στην Καισαριανή στις 31 Αυγούστου 2009.
# Το άρθρο Η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» η θεωρία των «άκρων» και ο αντικομμουνισμός, 16   Ιουνίου 2012

Γνωρίζω πως είχε γίνει και μια κοινή δήλωση από 600  εργατικές και κομμουνιστικές οργανώσεις 25 διαφορετικών κρατών, μεταξύ των οποίων και το ΑΚΕΛ,  ενάντια στην θεσμοθέτηση αυτής της "γιορτής". Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν σκέψεις να επαναληφθεί και φέτος κάτι ανάλογο...

Καταδίκη στην αντικομμουνιστική εκστρατεία της ΕΕ, στην καθιέρωση της 23ης Αυγούστου ως ημέρας εξίσωσης του φασισμού και του κομμουνισμού.

31/08/09

Ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα. Συγκέντρωση στην Καισαριανή, Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009 Βρισκόμαστε εδώ στον χώρο θυσίας 200 διαλεκτών μελών και στελεχών του ΚΚΕ, για να  δηλώσουμε ότι δεν πρόκειται να μείνει αναπάντητη η σύγχρονη αντικομμουνιστική εκστρατεία με ηγετική δύναμη την ΕΕ, που επιδιώκει να ταυτίσει το σοσιαλισμό με το ναζισμό-φασισμό. Δεν πρόκειται να μείνει αναπάντητη η θεσμοθέτηση της 23ης Αυγούστου ως μέρας μνήμης των θυμάτων του φασισμού και του κομμουνισμού, ως ευρωπαϊκή μέρα εορτασμού της αντεπαναστατικής ανατροπής του σοσιαλισμού. Η απάντησή μας δεν είναι επετειακή, η απάντησή μας θα δίνεται καθημερινά, στους αγώνες, στην οργάνωση της ταξικής πάλης, στη συσπείρωση και συμμαχία των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, στην πάλη για τη λαϊκή εξουσία, στην πάλη για το σοσιαλισμό. Oι διακόσιοι κομμουνιστές μάρτυρες της Καισαριανής, και όχι γενικά πατριώτες που αποκαλούνται από τα άλλα κόμματα, δεν έχασαν τη ζωή τους γιατί οι γερμανοί φασίστες ήθελαν να τους τιμωρήσουν παραδειγματικά. Δολοφονήθηκαν δύο φορές, αν και η ζωή χάνεται μια φορά. Ως πρώτη δολοφονία θεωρούμε την παράδοσή τους στους κατακτητές από τους έλληνες συμμάχους τους. Παραδόθηκαν οι φυλακισμένοι κομμουνιστές της μεταξικής δικτατορίας που ήθελαν τη λευτεριά τους για να οργανώσουν την αντάρτικη αντίσταση. Για μας δεν είναι απλά ένα γεγονός που ανέδειξε απλά τον κομμουνιστικό ηρωισμό, αλλά ένα γεγονός που επιβεβαιώνει ότι ο αντιφασιστικός, ο αντιπολεμικός αγώνας είναι ταξικός, δεν μπορεί να διεξάγεται με όρους  της αποκαλούμενης εθνικής ομοψυχίας. Και στην πιο κρίσιμη ή επικίνδυνη στιγμή για τα συμφέροντα της αστικής τάξης στο εθνικό πεδίο, ο κίνδυνος είναι ένας, ο κομμουνιστικός ηρωισμός. Ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος βεβαίως ήταν αγώνας κατά της φασιστικής κατοχής, όμως η ταξική πάλη δεν σταμάτησε καθόλου, ούτε για μια μέρα. Το σύγχρονο αντικομμουνιστικό διακρατικό μνημόνιο είναι προπομπός  και όχι απλά προάγγελος νέων βίαιων, αντιδραστικών μέτρων σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων όλης της Ευρώπης και της Ελλάδας, είναι ένα ποιοτικό βήμα για νέους αντιδημοκρατικούς νόμους και μέτρα. Είναι ένα βήμα για μεγαλύτερη ιδεολογική, πολιτική βία σε βάρος των λαών που αργά ή γρήγορα θα αναλάβουν ιστορικές πρωτοβουλίες στις χώρες τους, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ας ξεκαθαρίσουμε ακόμα και ένα άλλο ζήτημα. Όταν μιλάμε για τον σύγχρονο αντικομμουνισμό έχουμε επίγνωση ότι ο πυρήνας της αντικομμουνιστικής επίθεσης και συκοφαντίας παραμένει ο ίδιος και αναλλοίωτος, όπως ήταν στα πρώτα του βήματα. Ο αντικομμουνισμός δεν είναι ένα φαινόμενο των ημερών μας.  Εμφανίσθηκε από τα πρώτα ακόμα βήματα του εργατικού κινήματος που σηματοδότησαν τον ιδεολογικό και πολιτικό διαχωρισμό του από την αστική τάξη. Ενισχύθηκε από την εποχή που ο μαρξισμός συνδέθηκε με το εργατικό κίνημα, από την πρώτη στιγμή που αναδείχθηκε σε επαναστατική του θεωρία. Ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο το 1848 κατήγγειλαν τη συστράτευση όλων των αντιδραστικών δυνάμεων της γηραιάς Ευρώπης σε ένα ιερό πόλεμο ενάντια στον κομμουνισμό. Ενενήντα ένα χρόνια το ΚΚΕ βιώνει όλες τις μορφές του αντικομμουνισμού, κάποτε συγκαλυμμένο, τον περισσότερο χρόνο ανοικτό, ωμό, βίαιο, άλλοτε με την μορφή συκοφαντικής ιδεολογικής εκστρατείας άλλοτε σε συνδυασμό με μέτρα βίας, καταστολής, διωγμούς, που υποχρέωσαν το Κόμμα να δρα σε συνθήκες παρανομίας, ή ημιπαρανομίας για πολλά χρόνια. Η αστική τάξη της χώρας μας  έχει κυριολεκτικά βάψει τα χέρια της με το αίμα και τα βασανιστήρια δεκάδων χιλιάδων κομμουνιστών, κατέχει περίοπτη θέση στην ιστορία των αντικομμουνιστικών διώξεων που συνέβησαν στην αυτοαποκαλούμενη πολιτισμένη Ευρώπη. Τα επιχειρήματα μπορεί να εκσυγχρονίζονται, ακόμα και τα μέσα επίθεσης, η ουσία όμως είναι μια: Η χρησιμοποίηση κάθε μέσου, και του πιο ακραίου, η προσφυγή στην πιο προκλητική συκοφαντία, το ψέμα, ο ανορθολογισμός, η απροκάλυπτη υπερβολή, ακόμα και η επιστράτευση του γελοίου, προκειμένου να εμποδισθεί ο λαός να συναντηθεί, να επικοινωνήσει, να επηρεαστεί από τις ιδέες μας, τις θέσεις μας, την πρακτική μας. Ο αντικομμουνισμός δεν χτυπά μόνο τους κομμουνιστές, είναι χτύπημα και όπλο κατά του λαού γενικότερα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το ελληνικό κράτος, οι ελληνικές αστικές κυβερνήσεις κατέχουν την τελευταία θέση στη δυτική Ευρώπη στην τυπική έστω αναγνώριση της εθνικής αντίστασης.  Δεν είναι τυχαίο ότι η αστική δημοκρατία στην Ελλάδα άργησε να κάνει και αυτά τα υποκριτικά βήματα που έκαναν αστικά κόμματα στην υπόλοιπη καπιταλιστική Ευρώπη. Όχι, η αγριότητα και η βία δεν είναι στο DNA της ελληνικής αστικής τάξης, οι καθυστερημένοι αστικοί εκσυγχρονισμοί δεν είναι ελληνική ιδιομορφία. Έχουν άμεση σχέση με όλη την ιστορία εμφάνισης, διαμόρφωσης του ελληνικού καπιταλισμού. Θέμα που δεν είναι της ώρας να αναπτύξουμε. Ωστόσο υπάρχει μια ελληνική ιδιομορφία που αξίζει να σταθούμε. Στην Ελλάδα το εργατικό κίνημα και η κομμουνιστική πρωτοπορία του εμφάνισε και εμφανίζει ως σήμερα, παρά τα ζιγκ-ζαγκ, παρά ορισμένες παλινδρομήσεις και αστοχίες σε κρίσιμες στιγμές, μεγαλύτερη ικανότητα αντίστασης στην ιμπεριαλιστική διάβρωση και χειραγώγηση, μεγαλύτερη ανθεκτικότητα στο δηλητήριο του ρεφορμισμού και οπορτουνισμού. Το ΚΚΕ ποτέ, και στις πιο άτυχες στην ιστορία στιγμές του, δε βγήκε από το δρόμο του προλεταριακού διεθνισμού, της συναίσθησης της ευθύνης να συμβάλλει στην εδραίωση της διεθνούς κομμουνιστικής συνεργασίας. Το Κόμμα μας κάθε φορά που προχωρούσε σε κριτική και αυτοκριτική εξέταση της δράσης του, των επιλογών, ποτέ δεν μετέθετε τις ευθύνες κάπου αλλού, χωρίς να βλέπει πριν απ' όλα τη δική του στάση, να εκτιμά τη δική του επιλογή, ακόμα και αν αυτή ήταν ενταγμένη αναπόφευκτα στη συλλογικότητα δράσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Ωστόσο υπάρχει και μια άλλη πλευρά που έχει πολύ μεγάλη σημασία να την υπολογίσουμε: Στην Ελλάδα, στην οποία δύο φορές είχαμε άμεση στρατιωτική ιμπεριαλιστική επέμβαση για το τσάκισμα του εργατικού, του επαναστατικού κινήματος, μια τον Δεκέμβρη του '44 και δεύτερη την περίοδο του ΔΣΕ, στην Ελλάδα του απριλιανού πραξικοπήματος στο όνομα του κομμουνιστικού κινδύνου, στην Ελλάδα της μακρόχρονης παρανομίας του ΚΚΕ, ο αντικομμουνισμός έχει λιγότερες ρίζες και επιρροή στο λαό. Ακόμα και σήμερα που ο αντικομμουνισμός φουντώνει σε όλη την Ευρώπη, ακόμα και σήμερα αντιΚΚΕ αστικές πολιτικές δυνάμεις αισθάνονται την ανάγκη να απολογούνται στην κριτική μας για τον αντικομμουνισμό, δεν έχουν ακόμα δείξει όλα τα δόντια τους, όπως θα ήθελαν. Με μια έννοια θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν πιο βολικά για τους αντικομμουνιστές στην Ελλάδα, ιδιαίτερα μετά το 1991. Πολύ περισσότερο που ο αντικομμουνισμός βρήκε μεγάλο στήριγμα και στη σοσιαλδημοκρατία και στους οπορτουνιστές που προκύψαν από την κρίση του 1968 και του 1991. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ευρωβουλευτές της ΝΔ, οι περισσότεροι τουλάχιστον προτίμησαν την αποχή από την ψηφοφορία για το σχετικό ψήφισμα στο ευρωκοινοβούλιο. Η ευρωομάδα του ΠΑΣΟΚ καταψήφισε το αντικομμουνιστικό ψήφισμα, βέβαια για λόγους όχι ουσίας αλλά δευτερεύοντες, και ο ΣΥΡΙΖΑ προτίμησε επίσης την απουσία.  Βεβαίως η απουσία δείχνει και το μέγεθος της υποκρισίας, από την άλλη όμως μεριά δείχνει και το σχετικό δισταγμό να ομολογήσουν τις πραγματικές τους θέσεις. Μια πτυχή της υποκρισίας είναι ότι «ο φόβος φυλάει τα έρημα», και όλα αυτά έχουν σχέση με το γεγονός ότι το κίνημα στην Ελλάδα και λόγω της δράσης και της επίδρασης του ΚΚΕ είχε περισσότερα αντισώματα σε σύγκριση με τη δυτική Ευρώπη και άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες στο δηλητήριο του αντικομμουνισμού. Δεν έχουμε αυταπάτες. Ο αντικομμουνισμός για τα αστικά πολιτικά κόμματα, φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά, είναι ένα αναντικατάστατο όπλο στον αγώνα πρόληψης της ανόδου της ταξικής πάλης και της αμφισβήτησης της ιδιοκτησίας και εξουσίας του κεφαλαίου. Ούτε τα κόμματα αυτά έχουν διάθεση να υποχωρήσουν, ούτε και εμείς. Επομένως για τον ελληνικό λαό πρέπει να είναι καθαρό, δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο την ανεργία και την ακρίβεια, τους μισθούς και τα μεροκάματα πείνας, την ακριβοπληρωμένη Παιδεία και Υγεία, τους τρομονόμους και την κρατική βία, δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τις συνέπειες της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. Θα βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπος με το φάντασμα του κομμουνιστικού κινδύνου, ενός κινδύνου που απειλεί μόνο το αστικό πολιτικό σύστημα και όχι βεβαίως το άμεσο και μακροπρόθεσμο λαϊκό συμφέρον. ο σύγχρονος αντικομμουνισμός εκδηλώθηκε με τη διάθεση να ξαναγραφτεί η ιστορία για να μην υπάρχουν μίση ανάμεσα στους λαούς!   Χειρότερη αγυρτεία δεν έχει εκδηλωθεί τα τελευταία χρόνια. Αυτοί που τάχα κόπτονται για να γεφυρώσουν το όποιο χάσμα ή απόσταση υπάρχει ανάμεσα σε λαούς για ιστορικούς λόγους, είναι αυτοί που πρωτοστατούν στην καλλιέργεια του μίσους ανάμεσα σε λαούς με εθνικιστικά παραληρήματα ή με πρόσχημα την στρατιωτική επέμβαση στο όνομα της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Είναι αυτοί που ματοκύλισαν τη Γιουγκοσλαβία με σημαία την αποκατάσταση των αδικιών της δήθεν εθνοκάθαρσης. Είναι αυτοί που ματοκύλισαν το Ιράκ για να αποκαταστήσουν τάχα τη δημοκρατία και να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους από τη δήθεν αποθήκευση πυρηνικών και χημικών όπλων. Είναι αυτοί που είτε προκαλούν είτε χαϊδεύουν διακρατικές διαφορές για τα σύνορα, προκειμένου να πουλάνε συμμαχία στη μια ή την άλλη αστική κυβέρνηση, στη μια ή την άλλη αστική τάξη, όπως συμβαίνει χρόνια τώρα με το σοβαρό πρόβλημα της αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας από την πλευρά της τουρκικής αστικής τάξης. Αυτοί που θέλουν να ξαναγράψουν την ιστορία, είναι αυτοί που τιμώρησαν το λαό του Αφγανιστάν, προκειμένου τάχα να αντιμετωπίσουν τα ναρκωτικά, την μπούργκα και βεβαίως τη λεγόμενη τρομοκρατία. Είναι αυτοί που ενδιαφέρονται να κερδίσουν υποκινώντας εθνικιστικές διαφορές και φιλονικίες ανάμεσα σε σλάβους και αλβανούς, είναι αυτοί που διαιρούν τους λαούς με βάση τη θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα, μόνο και μόνο για τη διασφάλιση νέων αγορών, για τον εκτοπισμό των ανταγωνιστών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το ξαναγράψιμο της ιστορίας με πρωταγωνιστές τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ, αλλά και τους νεοκαπιταλιστές των πρώην σοσιαλιστικών χωρών έχει ως αφετηρία την ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό. Φαινομενικά παίρνουν αποστάσεις και από το φασισμό, από το ναζιστικό παρελθόν, στην πραγματικότητα ενδιαφέρονται να μη μάθουν οι νεώτερες γενιές την αλήθεια, να βγάλουν λάδι το καπιταλιστικό σύστημα, να ξεχαστούν οι ενοχές και οι ιστορικές ευθύνες κομμάτων και αστών πολιτικών που προσκύνησαν το φασισμό, που συμβιβάσθηκαν με το φασισμό, που μπροστά στις φασιστικές θηριωδίες ένα πράγμα σκέπτονταν: Πως ο φασισμός θα δώσει τελειωτικό χτύπημα στο πρώτο σοσιαλιστικό κράτος, τη Σοβιετική Ένωση. Η αστική τάξη, ελληνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια, έχει κάθε λόγο να επιβάλλει λήθη, να εμφανίσει το μαύρο-άσπρο και ανάποδα, όσο αφορά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, πολύ περισσότερο από ότι ενδιαφέρεται να το κάνει για τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Οι αιτίες των δύο παγκοσμίων πολέμων έχουν την ίδια μήτρα, τις αντιιμπεριαλιστικές διαφορές και αντιθέσεις, όμως ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος σημαδεύτηκε ιστορικά από ένα πρωτόγνωρο στην εποχή του κοσμοϊστορικό γεγονός. Ότι στο πρώτο πλάνο δεν ήταν μόνο οι αντιιμπεριαλιστικές αντιθέσεις αλλά και η καθαρή ταξική αντίθεση με την ΕΣΣΔ, η αντίθεση με το σοσιαλισμό που είχε περάσει από την θεωρία στην πράξη. Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν κάθε λόγο να κρύβουν από τα μέλη και στελέχη τους που δεν ζούσαν τότε, τι συνέβη στο θέατρο του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να φορτώσουν τις ευθύνες στο Χίτλερ, να αποδώσουν τις ευθύνες στη φρενοβλάβεια ή την ψυχοπάθεια του Χίτλερ. Ακόμα και στην τηλεόραση της Βουλής, που υποτίθεται προβάλλει ιστορικά γεγονότα με κάποια αξίωση επιστημονικής μεθοδολογίας, αποδίδεται ο ναζισμός και ο πόλεμος ακόμα και σε σεξουαλικές ιδιαιτερότητες των πρωταγωνιστών, με γελοία μεταφυσικά, ανορθολογικά επιχειρήματα. Τα ιστορικά γεγονότα συμβαίνουν, έχουν αντικειμενικό χαρακτήρα, οι ερμηνείες βεβαίως δεν μπορεί να είναι ίδιες, εξαρτάται από ποια ταξική σκοπιά βλέπει κανείς τα ζητήματα. Υπάρχουν όμως συγκεκριμένα γεγονότα που δεν αλλάζουν ως τέτοια ακόμα και ως ερμηνεία με τίποτε. Όπως: Ότι οι αγγλογάλλοι ιμπεριαλιστές χάιδευαν τη ναζιστική Γερμανία ελπίζοντας αυτή να επιτεθεί πρώτα εναντίον της ΕΣΣΔ, να τη νικήσει, και μετά να λογαριαστούν μεταξύ τους για τα μερίδια της αγοράς και της κυριαρχίας. Στον αιώνα τον άπαντα, δεν πρόκειται να συγχωρήσουν στην ΕΣΣΔ της προπολεμικής περιόδου, στο Κόμμα των μπολσεβίκων, στον ίδιο τον Στάλιν, ότι τους χάλασαν αυτά τα σχέδια, όχι μόνο με το σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότωφ αλλά και με τη νίκη του Στάλινγκραντ. Ότι οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές απέστειλαν στρατιωτική βοήθεια όταν η πλάστιγγα του πολέμου είχε γείρει κατά της Γερμανίας, όταν δηλαδή είχαν γίνει ανυπολόγιστες θυσίες και καταστροφές στην Ευρώπη. Η απόβαση στη Νορμανδία ήταν ιδιοτελής, ένας ο στόχος, να προλάβουν την επέλαση του Κόκκινου Στρατού, να βάλουν πόδι στην Ευρώπη στρατιωτικά και στη συνέχεια πολιτικά και στρατιωτικά. Οι ευρωπαίοι και αμερικανοί ιμπεριαλιστές, οι πάσης φύσεως ιμπεριαλιστές δεν πρόκειται να ξεχάσουν ότι ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος παρά τις καταστροφές δεν ανέτρεψε το σοβιετικό καθεστώς, αλλά και ότι γεννήθηκαν 8 νέες σοσιαλιστικές δημοκρατίες. Τότε άρχισε η συστηματική προσπάθεια, όχι μόνο με πολεμικά μέσα αλλά και με την ιδεολογική πίεση και διάβρωση, με τον ιμπεριαλιστικό οικονομικό πόλεμο, να επιβάλλουν την καπιταλιστική παλινόρθωση από τα μέσα. Το κατάφεραν, όμως η λαϊκή δικαιοσύνη πρέπει να αποδώσει τις ευθύνες όχι μόνο στον ανοικτό ταξικό αντίπαλο αλλά και στο σύμμαχό του οπορτουνισμό. Ο φασισμός και ο συνοδοιπόρος του ωμός αντικομμουνισμός, η δικτατορική μορφή άσκησης της εξουσίας, η αναστολή λειτουργίας του αστικού κοινοβουλίου, είναι μέσα στις επιλογές και τη φύση της αστικής τάξης, του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Η δικτατορία της αστικής τάξης, είτε επισήμως ασκείται μέσα από το κοινοβούλιο είτε μέσα από την αναίρεση του κοινοβουλίου, είναι δικτατορία, αλλάζουν οι μορφές, η ουσία παραμένει η ίδια. Βεβαίως δεν είμαστε αδιάφοροι ούτε ισοπεδώνουμε τις όποιες διαφορές υπάρχουν ανάμεσα στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και την άλφα ή βήτα μορφή δικτατορίας. Το πεδίο των δημοκρατικών ελευθεριών, ατομικών και συλλογικών πολιτικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, ήταν, είναι και θα είναι στο στόχαστρό μας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται η αστική δημοκρατία να γίνει ο στόχος και ο σκοπός μας. Αφού ο πυρήνας της ατομικής και συλλογικής δημοκρατίας εξαρτάται από το ποια τάξη έχει την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, άρα και την πολιτική εξουσία. Η ελληνική ιστορία όπως και η διεθνής έχει αποδείξει ότι θαυμάσια, δυστυχώς, μπορεί να συνυπάρχει ο αστικός κοινοβουλευτισμός με τον αντικομμουνισμό, τον εθνικισμό και το ρατσισμό, με τη μιλιταριστική προπαγάνδα και τακτική, με την κρατική βία και τις βαριές διώξεις κατά κομμουνιστών, γενικότερα αγωνιστών. Να μερικά παραδείγματα. Το ΚΚΕ έμεινε στην παρανομία σε όλη την 10ετία του '50 και του '60, ακόμα και στην περίοδο που η Ένωση Κέντρου ανέλαβε τη διακυβέρνηση, όπως και ότι παρέμειναν στη φυλακή ως το 1966 στελέχη του ΚΚΕ, που αφέθηκαν στο μεγαλύτερο μέρος τους και όχι όλοι τότε, και αφού είχαν προηγηθεί τα γνωστά Ιουλιανά. Θυμίζουμε επίσης ότι το 1929 η αποκαλούμενη δημοκρατική κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου  ανακήρυξε τον κομμουνισμό ιδιώνυμο έγκλημα. Στο χρονικό διάστημα 1946-1949 που πραγματοποιήθηκε ο αναγκαστικός ένοπλος αγώνας του ΔΣΕ και ενώ βρίσκονταν στη διακυβέρνηση κεντρώες δυνάμεις, σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού απλώθηκε η μαύρη τρομοκρατία, γέμισε η Ελλάδα από τόπους εξορίας, ενώ τα στρατοδικεία, οι δολοφονίες, και τα βασανιστήρια ήταν στην ημερήσια διάταξη. Βεβαίως οι κλασσικές αστικές δυνάμεις, τα παραδοσιακά κόμματα της αστικής τάξης είναι ένοχα, σε πολλές χώρες, διώξεων και δολοφονιών σε βάρος κομμουνιστών ηγετών και απλών ακόμα μελών, ως και φίλων και οπαδών. Αλλά δεν έχουμε καμία διάθεση να χαριστούμε στη σοσιαλδημοκρατία. Οι οπαδοί της πρέπει να μάθουν, όσοι δεν ξέρουν, ότι  στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες, που τότε αντιπροσώπευαν τον οπορτουνισμό εκείνης της περιόδου, δεν δίστασαν να ενωθούν με αστικές δυνάμεις για να τσακίσουν τα επαναστατικά κινήματα που δέχθηκαν πρόσθετη ώθηση από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο Καρλ Λίμπκνεχτ, δολοφονήθηκαν από αυτές τις δυνάμεις. Σήμερα οι σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες  τους μνημονεύουν κατά τα συμφέροντα. Οι εγκέφαλοι της ΕΕ, και οι εξαγορασμένοι σε πολλές περιπτώσεις ιστορικοί επιστήμονες,  έχουν δώσει ένα είδος όρκου προκειμένου να διαγράψουν από την ιστορία του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου εκείνα τα γεγονότα και τα συμπεράσματα που διατηρούν απόλυτη αξία σήμερα. Ο αντικομμουνισμός, όπως και ο φασισμός, είναι το καταφύγιο της άρχουσας τάξης ή μερίδων της όταν δεν μπορούν με τα συνηθισμένα μέσα να πετύχουν την ενσωμάτωση, τη φίμωση του λαϊκού κινήματος, όταν θέλουν να προλάβουν την απότομη άνοδο της ταξικής πάλης. O αντικομμουνισμός αποτελεί σοβαρό κριτήριο για την προοδευτικότητα ή τον συντηρητισμό ενός πολιτικού κόμματος, πολιτικής τάσης ή ρεύματος. τι είναι ο αντικομμουνισμός Επαναλαμβάνουμε κάτι που πολλές φορές έχουμε υπογραμμίσει με την ευκαιρία της νέας έξαρσης του αντικομμουνισμού στην Ελλάδα. Δεν κατατάσσουμε στον αντικομουνισμό τον πόλεμο στην ιδεολογία και την πολιτική μας, όταν αυτή διεξάγεται με πολιτικά επιχειρήματα, όταν δεν συνοδεύεται από ειδικά μέτρα σε βάρος της πολιτικής δράσης του ΚΚΕ. Ξέρουμε καλά ότι ο ταξικός αντίπαλος θα μας πολεμήσει ακριβώς γιατί αντιπροσωπεύουμε και εκφράζουμε τα συμφέροντα της πιο εχθρικής τάξης για το κεφάλαιο, της εργατικής τάξης. Γιατί το ΚΚΕ ξέρει καλά να παλεύει για τα καθημερινά προβλήματα των εργαζομένων, να συμβάλλει - ανάλογα με τις συνθήκες και το συσχετισμό δύναμης - στην απόσπαση κατακτήσεων, χωρίς όμως να καλλιεργεί τον εφησυχασμό και την αυταπάτη ότι είναι δυνατόν να αποσπά σοβαρές κατακτήσεις στις συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων. Ότι είναι δυνατόν να βάλει μυαλό η αστική τάξη και τα κόμματά της και να αποκτήσουν κοινωνική ευαισθησία. Όμως ποτέ δεν πρόκειται να αντιμετωπισθεί το ΚΚΕ μόνο με ιδεολογικά και πολιτικά μέσα. Ο αντικομμουνισμός είναι κάτι παραπάνω από ιδεολογικός και πολιτικός πόλεμος, η διάδοσή του στηρίζεται αναπόφευκτα με το ψέμα, τη συκοφαντία, την αλλοίωση και διαστρέβλωση. Υπάρχουν χίλιες μύριες αποδείξεις που δείχνουν ότι όταν το ΚΚΕ γλίστραγε σε λάθη τακτικής και κυρίως στρατηγικής, τότε η άρχουσα τάξη επαινούσε και χάιδευε τα αυτιά μας. Όταν όμως διαπίστωνε ότι καταφέρναμε την τελευταία έστω στιγμή, με απώλειες έστω, να ξαναβρίσκουμε τον επαναστατικό μας χαρακτήρα, τότε δεν δίσταζαν να χρησιμοποιούν κάθε μέσο, το πιο ανήθικο, το πιο βάρβαρο. Όταν το αίμα των κομμουνιστών πλημμύριζε τον αγώνα κατά της δικτατορίας και της ξενικής κατοχής, τότε δεν δίσταζαν συντηρητικοί και κεντρώοι να μας αποκαλούν προδότες, πράκτορες, συνωμότες.  Αντίθετα μόνο γλυκά λόγια και επαίνους είχαν για εκείνα τα στελέχη του Κόμματος που για διάφορους λόγους, προσχωρούσαν σε ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές απόψεις, χρησιμοποιούσαν ακόμα και την αντιΚΚΕ μεθοδολογία για να εξηγήσουν είτε την  υποχώρηση και το συμβιβασμό τους, είτε για να καλύψουν την ιδεολογική υποχώρηση και μετάλλαξή τους. ο αντικομμουνισμός σήμερα αξιοποιεί την καπιταλιστική παλινόρθωση, τη νίκη της αντεπανάστασης Και στην Ελλάδα η αντικομμουνιστική προπαγάνδα καταφεύγει στα ίδια επιχειρήματα επεξεργασμένα στα επιτελεία των πιο ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών. Όπως: Ότι ο σοσιαλισμός είναι μια ουτοπία, μια χίμαιρα, ένα όνειρο απραγματοποίητο. Ότι ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει ανθρώπινος, και να βλέπει τον άνθρωπο πέρα και πάνω από τα κέρδη. Ότι ο σοσιαλισμός βασίζεται στην ισοπέδωση της ζωής προς τα κάτω, είναι ισοδύναμος της καθυστέρησης. Ότι ο σοσιαλισμός είναι ασυμβίβαστος με τη δημοκρατία. Βεβαίως είναι ασυμβίβαστος με την αστική δημοκρατία που για τα αστικά κόμματα και τους οπορτουνιστές είναι συμβατή με την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και στον πλούτο που παράγει ο εργαζόμενος άνθρωπος. Στις μέρες μας ξανά και ξανά μοιράζεται αφειδώς η καραμέλα των  σταλινικών εγκλημάτων. Ξέρουν τι λένε όταν καταδικάζουν τον σταλινισμό. Αυτό που τους ενοχλεί είναι η αναντικατάστατη πρώτη πείρα που σχηματίσθηκε, για το πώς διαμορφώνεται εξαρχής η οικονομική βάση του σοσιαλισμού που πέρα από ιδιομορφίες και ιδιαιτερότητες από χώρα σε χώρα επιβάλλει και επιτάσσει την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τη συνεταιριστικοποίηση εκεί που δεν υπάρχουν συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, δεν είναι αρχικά δυνατή η πλήρης κοινωνικοποίηση. Η κοινωνικοποίηση, η συνεταιριστικοποίηση, δεν είναι μια απλή νομοθετική πράξη όπως συμβαίνει με την κρατικοποίηση ή την αποκρατικοποίηση στον καπιταλισμό, που αφορά μόνο τη μορφή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και όχι την ουσία της. Κοινωνικοποίηση, συνεταιριστικοποίηση, δίχως αμείλικτη ταξική πάλη δεν γίνεται.  Γιατί η αστική τάξη ακόμα και όταν χάσει πολιτικά δεν παραδίδει εθελοντικά την οικονομική της εξουσία, την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Η περίοδος που συνέπεσε επικεφαλής του σοβιετικού κράτους και του κόμματος να είναι ο Στάλιν ενοχλεί γιατί ακριβώς αποτελεί πείρα για τις σκληρές συνθήκες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Γιατί αποδεικνύει ότι η εργατική τάξη μπορεί να πάρει όλη την εξουσία στα χέρια της και να την ασκεί και θεσμικά και ουσιαστικά. Γιατί αποδεικνύει ότι μια κοινωνία μπορεί να ζήσει δίχως καπιταλιστές με όσες θυσίες και αν απαιτεί αυτή η εξέλιξη, αλλά δεν μπορεί να ζήσει ούτε μια μέρα δίχως την εργατική τάξη, δίχως τον εργαζόμενο λαό. Η αστική τάξη μιλά για σταλινικά εγκλήματα όχι μόνο για να υπερασπισθεί τον εαυτό της, αλλά για να εξασφαλίσει σήμερα και αύριο συμμάχους στο δικό της έργο, ανάμεσα στα ενδιάμεσα και ταλαντευόμενα μικροαστικά στρώματα. Όταν μιλά για σταλινικά εγκλήματα δείχνει το ταξικό μίσος της στην κοινωνικοποίηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, σπέρνει το φόβο και την επιφύλαξη για τον παραγωγικό λαϊκό συνεταιρισμό, δείχνει το μίσος της για τον εργατικό, λαϊκό έλεγχο, για την εργατική εξουσία. Δεν θέλει να αναγνωρίσει ότι ποτέ η εργατική τάξη, ο λαός δεν επιλέγει με δική του πρωτοβουλία το δρόμο της ταξικής βίας παρά μόνο ως απάντηση στη βία της αστικής τάξης που γίνεται όλο και πιο βάρβαρη και επικίνδυνη στις παραμονές της λαϊκής εξέγερσης, όταν χάνει τα κλειδιά της οικονομικής εξουσίας, καθώς ξέρει ότι αυτή είναι που της διασφαλίζει και την πολιτική εξουσία. Δεν ισχυριζόμαστε ότι η πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού ήταν απαλλαγμένη από ελλείψεις, αστοχίες και στη συνέχεια και από σοβαρά λάθη. Αστοχίες και ελλείψεις, λάθη που έγιναν σε ένα άγνωστο πεδίο, καθώς ήταν αδύνατον να λυθεί προκαταβολικά θεωρητικά, σε όλες τις πτυχές και λεπτομέρειες τι και πώς έπρεπε να γίνει ώστε να ενισχύονται οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, παίρνοντας υπόψη ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι ένα αυτοτελές κοινωνικοοικονομικό σύστημα, αλλά ατελής φάση της οικοδόμησης της κομμουνιστικής κοινωνίας. Αυτά τα λάθη δεν τα συγκαλύπτουμε, δεν τα κρύβουμε ούτε από το λαό ούτε και από τον ταξικό αντίπαλο. Δεν τα εξωραΐζουμε, τα επικρίνουμε και εξηγούμε πώς η έλλειψη πρόβλεψης, η λαθεμένη θεωρητική εκτίμηση και επιλογή εξελίχθηκε σε παρέκκλιση αρχών. Ξεκαθαρίζουμε όμως: Άλλο επιστημονική κριτική της οικοδόμησης του σοσιαλισμού από θέση αρχών, και άλλο πράγμα η πολεμική του ταξικού αντίπαλου. Επισημαίνουμε ότι το σοσιαλιστικό σύστημα που γνωρίσαμε πολύ συγκεκριμένα τον 20ο αιώνα με όλα τα προβλήματα που είχε για μια σειρά εσωτερικούς λόγους και σε συνδυασμό με την ιμπεριαλιστική περικύκλωση, ανέδειξε τα ασύγκριτα πλεονεκτήματα του σοσιαλισμού. Επικρίνουμε και δεν μηδενίζουμε, κάνουμε όχι μόνο κριτική αλλά και αυτοκριτική γιατί ως κόμμα δεν μπορέσαμε και με δική μας ευθύνη να μελετήσουμε βαθύτερα ζητήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όσο μπορούσαμε βέβαια, παίρνοντας υπόψη ότι εμείς είχαμε να αντιμετωπίσουμε διαφορετικά προβλήματα στη χώρα μας. Η λαθολογία, ανεξάρτητα και από προθέσεις, οδηγεί στην εγκατάλειψη της επιστημονικής θεώρησης και αλήθειας. Το ίδιο ισχύει και για την κριτική αποτίμηση της δικής μας ιστορικής πορείας, που είναι αξεχώριστη από τον καθημερινό αγώνα για την κοινωνική λαϊκή ευημερία, κατά του πολέμου και της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Τα τελευταία χρόνια το Κόμμα μας αντιμετωπίζει πιο καθαρά και ολοκληρωμένα μια επίθεση που έχει ως κύριο στόχο να πλήξει το ηθικό κύρος του Κόμματος που είναι δυνατό ανάμεσα σε λαϊκές δυνάμεις που δεν μας ψηφίζουν, έχουν και διαφωνίες μαζί μας. Πρόκειται για την επίθεση στους οικονομικούς πόρους του Κόμματος. Διπλός είναι ο σκοπός αυτής της αστήριχτης, συκοφαντικής επίθεσης.  Από τη μια μεριά να αποδοθούν στο Κόμμα όλες οι ιδιότητες της διαφθοράς και των σκανδάλων, που χαρακτηρίζουν τα αστικά κόμματα και παρασύρουν και ένα σημαντικό αριθμό στελεχών τους. Και από την άλλη να κόψουν μια ειδική σχέση που υπάρχει ανάμεσα σε εργατικά, λαϊκά στρώματα που ενισχύουν το Κόμμα στις οικονομικές εξορμήσεις, είτε και σε άλλες περιόδους. Πρόκειται για μια ειδική πολιτική σχέση που το Κόμμα την επιδιώκει όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, που και αυτοί είναι σοβαροί, αλλά και για λόγους πολιτικούς και αγωνιστικούς.  Οι οικονομικές συνδρομές ή δωρεές στο Κόμμα, που στο μεγαλύτερο μέρος τους προέρχεται από το υστέρημα και όχι το περίσσευμα των εργαζομένων, είναι μια σοβαρή, πρακτικής σημασίας, ένδειξη ότι ένα μεγάλο μέρος του λαού, χωρίς να ταυτίζεται ιδεολογικά και πολιτικά μαζί μας, αναγνωρίζει το σημαντικό ρόλο μας στην υπεράσπιση των συμφερόντων τους. Αυτή η ειδική πολιτική σχέση που είναι καθαρά εθελοντική, δεν έχει καμιά σχέση με τον πολιτικό καταναγκασμό ή την ιδιοτέλεια, μας δίνει την δυνατότητα να διατηρούμε και να ελπίζουμε σε διεύρυνση όλων των μέσων της πολιτικής μας δράσης.  Πρόκειται για μια ειδική σχέση που την είχαμε, την κρατήσαμε και στις πιο μαύρες περιόδους  της ελληνικής ιστορίας, όταν μια δραχμή στο ΚΚΕ μπορούσε να οδηγήσει ένα εργαζόμενο στη φυλακή και την εξορία, ακόμα και στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αυτήν τη σχέση δεν πρόκειται ούτε να την καταργήσουμε ακόμα και αν μας υποσχεθούν κρατική επιχορήγηση χρυσάφι. Αυτήν τη σχέση δεν θα την προδώσουμε. Όσοι θέλουν ανοικτά και δημόσια να στηρίξουν τα οικονομικά του Κόμματος, τότε και εμείς δεν έχουμε καμία αντίρρηση να γίνονται γνωστά τα ονόματά τους μόνο από τις στήλες του κομματικού τύπου και όχι βεβαίως με απολογισμό στα διάφορα αστικά θεσμικά όργανα που ούτε θέλουν ούτε μπορούν να ελέγξουν τα αστικά κόμματα.  Δεν πρόκειται όμως εμείς με δική μας πρωτοβουλία να δώσουμε ονόματα ανθρώπων που θέλουν να μας ενισχύσουν, αλλά για δικούς τους εύλογους λόγους δεν επιθυμούν τη δημοσιότητα. Δεν πρόκειται να υποκύψουμε και να νομιμοποιήσουμε την κρατική βία, να ενισχύσουμε την υποκριτική προσπάθεια ελέγχου της εντιμότητας όλων υποτίθεται των κομμάτων. Δεν εμπιστευόμαστε την αστική δημοκρατία ακόμα και στις καλύτερες μέρες της. Πολύ περισσότερο που η περίοδος που διανύουμε έχει επαναφέρει δοκιμασμένες μεθόδους κρατικής βίας και τρομοκρατίας, ενώ έχει προσθέσει και πολλές νέες. Ο αντικομμουνισμός είναι μέσα στη στρατηγική της αστικής τάξης για την επιβίωση του σάπιου συστήματος, είναι μια επιλογή που θα την καταργήσει ο λαός όταν καταργηθεί η ίδια η αστική ιδιοκτησία. Βάλτε το καλά στο μυαλό σας, δεν πρόκειται να κάμψετε την ιδεολογική και πολιτική μας συνέπεια, δεν πρόκειται να μας αλλάξετε τη φυσιογνωμία, δεν θα γίνουμε κομμουνιστές του γλυκού νερού. Ξέρουμε καλά ότι ως τις εκλογές θα αντιμετωπίσουμε νέες συκοφαντικές αντικομμουνιστικές επιθέσεις. Καλούμε το λαό να βγάλει συμπεράσματα, να εκτιμήσει ποιοι είναι αυτοί που έχουν συμφέρον από τον αντικομμουνισμό και να τους τιμωρήσει εδώ και τώρα.

πηγη