Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

29.11.11

ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΚΑΙ Η ΑΠΑΡΧΗ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ


έλαβα το πιο κάτω και το δημοσιεύω

Μπορεί κάποιος να απολαύσει το ποδόσφαιρο στην Κύπρο; Είναι  γιορτή ή κατάρα; Η πρόσφατη εξοντωτική τιμωρία του προπονητή και του προέδρου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, αποδεικνύει ότι το ποδόσφαιρο εδώ είναι κάτι παραπάνω από ένα συνηθισμένο άθλημα. Η απόφαση της Δικαστικής Επιτροπής πυροδότησε αντιδράσεις, όχι μόνο για την ποινή ως τέτοια, αλλά και για το ότι είναι εξόφθαλμη  πλέον η μεροληψία τους και ο πόλεμός τους ενάντια στην ΟΜΟΝΟΙΑ. Εφαρμόζουν το γράμμα του νόμου και είναι αμείλικτοι όταν έχουν να κάνουν με την ΟΜΟΝΟΙΑ. Βαριές τιμωρίες, πρόστιμα. Ζημιά οικονομική, αγωνιστική, αλλά πρωτίστως ηθική.  Αντίθετα, όλοι οι θεσμοί του ποδοσφαίρου λειτουργούν σαν ασπίδα για άλλες ομάδες, κυρίως όμως για το ΑΠΟΕΛ. Μίνιμουμ τιμωρίες, πρόστιμα για τα μάτια του κόσμου, τεχνάσματα για να «πέσουν» σοβαρές υποθέσεις ενάντια στο ΑΠΟΕΛ, αδικήματα μέσα και έξω των γηπέδων  που δεν τα βλέπουν και αν κάποιοι τα δουν, πιέζονται να αναιρέσουν κλπ. Ως και εξαφάνιση δειγμάτων για τον έλεγχο του ντόμπινγκ  από το Χημείο που αφορούσαν παίκτες του ΑΠΟΕΛ είχαμε…!
Τα πράγματα θα ήταν μόνο  κωμικά και ανάξια λόγου αν το ποδόσφαιρο ήταν ένα περιθωριακό σπορ. Δεν είναι όμως. Το ποδόσφαιρο αξίζει καλύτερης τύχης. Ενώ στις προηγμένες χώρες θεσμοθέτησαν τις δομές του ποδοσφαίρου με ένα λογικό τρόπο ώστε να είναι κοινά αποδεκτός και να περιορίζει την πιθανότητα ευνοιοκρατίας και μεροληψίας, εδώ στην Κύπρο έκαναν ακριβώς το αντίθετο!
Ενώ η πολιτική ζωή στην Κύπρο έκανε βήματα μπρος, με τον εκδημοκρατισμό των θεσμών, όπως για παράδειγμα την υιοθέτηση του Αναλογικού αντί του Πλειοψηφικού, όπου έτσι εκπροσωπούνται όλες οι παρατάξεις αναλόγως της δύναμής τους , οι δομές του ποδοσφαίρου διατήρησαν τους μηχανισμούς εξουσίας τους πάνω σε αντιδημοκρατικές βάσεις. Παρ ’όλο που όλοι αναγνωρίζουν ότι καλώς ή κακώς ιδρύθηκαν σωματεία στη βάση της  πολιτικής επιλογής και ότι η μεγάλη πλειοψηφία τους είναι στη Δεξιά, έστω και αν είναι μικρά σε όγκο οπαδών (συχνά είναι σωματεία χωριών) και ότι τα υπόλοιπα λίγα είναι στην Αριστερά, αλλά εκπροσωπούν γύρω στο 50% του φίλαθλου κόσμου, επιμένουν αυτοί που εξουσιάζουν το ποδόσφαιρο, να έχει κάθε σωματείο μία ψήφο. Έτσι ανέκαθεν, είχαν πάντα την πλειοψηφία τα δεξιά σωματεία και πλειοψηφούσαν με δικούς τους ανθρώπους  στα διάφορα κρίσιμα πόστα εξουσίας. Για παράδειγμα, ο Εθνικός, ο Ολυμπιακός και η Πέγεια μπορούν πιο εύκολα να έχουν λόγο σε αυτά τα κέντρα απ’ ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ. Έστω και αν ο όγκος του καθενός από αυτά τα σωματεία δεν ξεπερνά τις 2000, ενώ της ΟΜΟΝΟΙΑΣ περίπου 100 φορές περισσότερο! Φυσικά, αυτή η πολιτική υφή του ποδοσφαίρου δεν είναι πάντα αντίστοιχη με την επίσημη πολιτική, όπως εκφράζεται από τα κόμματα. Γιατί όπως είδαμε, ενώ στο πολιτικό σύστημα είχαμε εξέλιξη και ένα σχετικό εκδημοκρατισμό, στο ποδόσφαιρο τα πράγματα έμειναν σχεδόν όπως ήταν πριν 50 χρόνια. Το ποδόσφαιρο ή καλύτερα οι μηχανισμοί εξουσίας του, λειτουργούν σαν ένα παρακράτος. Ενώ πρόσκεινται στη Δεξιά, δεν εκφράζουν κατ’ ανάγκη την επίσημη παράταξή της (έχουν όμως την προκλητική ανοχή της), αλλά την οπισθοδρομική της έκφραση, τη σκοτεινή, τη φανατισμένη, που σκέφτεται και δρα με μυαλά της δεκαετίας του ’50. Γι’ αυτούς όλους, η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι το αποπαίδι του ποδοσφαίρου. Ασχέτως αν η ίδια η ζωή και η εξέλιξη τούς φέρνει κοντά μέσω της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας με τον κόσμο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, εντούτοις επιμένουν σε ένα άδικο τρόπο διαχείρισης του ποδοσφαίρου, ο  οποίος  περιθωριοποιεί το μεγαλύτερο σε όγκο σωματείο.
Αυτό το κατεστημένο στο χώρο του ποδοσφαίρου δεν είναι άσχετο με το κατεστημένο της κοινωνίας, που εκφράζεται είτε μέσω διαφόρων οργανωμένων συνόλων, είτε του κρατικού μηχανισμού, είτε της οικονομικής ελίτ. Αν θέλουμε να προσδιορίσουμε τις ρίζες του κατεστημένου αυτού στην πολιτική και οικονομική ζωή του κράτους που συγκροτήθηκε το 1960 και στις δυνάμεις που κυριάρχησαν τότε, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι είναι κάτι που διαιωνίζεται, έχει εξουσία, έχει συμφέροντα. Δεν είναι όμως ισοδύναμες οι δυνάμεις που το αποτελούν.
Το ΑΠΟΕΛ, ως οργανισμός δρώντων ανθρώπων, είναι ο σύλλογος που, εκ των πραγμάτων, έχει τις πιο βαθιές ρίζες στην πολιτική και οικονομική ζωή και φυσιολογικά έχει το πιο μεγάλο βάρος απ’ όλα τα δεξιά σωματεία. Σχεδόν πάντα ελέγχει την ηγεσία της ΚΟΠ, την Επιτροπή Διαιτησίας, τη Δικαστική, τους παρατηρητές, τους διαιτητές. Το πλειοψηφικό σύστημα στην ΚΟΠ τού επιτρέπει να είναι πάντα στα κέντρα εξουσίας, σε αντίθεση με τη μεγάλη του αντίπαλο,  την ΟΜΟΝΟΙΑ. Ακόμη και αν αποτύχει, ως σύλλογος, να εκλέξει κάποιο δικό του άνθρωπο, το ΑΠΟΕΛ, έχει τα παραπούλια του παντού: στους διαιτητές, στους παρατηρητές, στις διάφορες επιτροπές.
Πρέπει να πούμε ότι το κατεστημένο στο χώρο του ποδοσφαίρου μεταβάλλεται ανάλογα με την κοινωνική εξέλιξη. Τις δεκαετίες ’60, ’70 και ’80 ακόμα, το ποδόσφαιρο ήταν καθαρά λαϊκό σπορ, με πιστούς οπαδούς στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα , χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον από την κοινωνική ελίτ. Δεν υπήρχαν λεφτά, δεν υπήρχε δημοσιότητα. Διοικούνταν ερασιτεχνικά, όπως ερασιτεχνικά έβλεπαν και το ρόλο τους οι ίδιοι οι άνθρωποί του στα κέντρα εξουσίας. Ήταν και τότε η ΟΜΟΝΟΙΑ(όπως και άλλες ομάδες) το αποπαίδι. Μόνο που δεν έμπαιναν στη διαδικασία να κινητοποιήσουν με τόση ένταση παρασκηνιακά τους μηχανισμούς, είτε της Ομοσπονδίας, είτε της Δικαστικής, είτε των διαιτητών , γιατί απλούστατα αδυνατούσαν μπροστά στη μαζικότητα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, αλλά και γιατί δεν υπήρχε το συμφέρον, πέραν φυσικά της ηθικής ικανοποίησης να την  εμποδίσουν  από την επιτυχία. Η ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν μπροστά από τις άλλες ομάδες σε οργάνωση και είχε μια αξεπέραστη λαϊκή υποστήριξη.  Ήταν η εποχή της φανέλας και το πάθος και μόνο μιας ομάδας, ήταν αρκετό για να φτάνει στην επιτυχία.
Το σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι πλέον σε όλα τα σπίτια, έγινε σπορ και του πλούσιου και του μικροαστού, φέρνει λεφτά, δόξα, κτίζει καριέρες. Τα σωματεία έχουν στόχο την επιτυχία για την κάλυψη των αναγκών τους, αλλά και για μεγάλωμα ίσως των κερδών τους. Μια σειρά ανθρώπων ζουν  από το ποδόσφαιρο: ποδοσφαιριστές, έμμισθοι των σωματείων, παράγοντες, διαιτητές, δημοσιογράφοι. Αλλά  και πολλοί άλλοι  το εκμεταλλεύονται  όπως μπορούν: επιχειρηματίες και πολιτικοί. Και αν στα περασμένα χρόνια το ποδοσφαιρικό κατεστημένο ήταν σχετικά χαλαρό, λόγω του ότι τα συμφέροντα ήταν περιορισμένα, τώρα αγρίεψε.
Και είναι λάθος μεγάλο να υποτιμούμε το ρόλο που παίζουν οι «εξωτερικές» δυνάμεις στην καθαρά ποδοσφαιρική διαδικασία. Πέραν των ποινών που επηρεάζουν άμεσα μια ομάδα, υπάρχουν και οι ποινές που πλήττουν το ηθικό της, την ψυχολογία της τα οικονομικά της. Διαφορετικά μπαίνει στο γήπεδο να αγωνιστεί μια ομάδα που νιώθει την ασφαλή κάλυψη των ιθυνόντων του ποδοσφαίρου και διαφορετικά μια άλλη που νιώθει τη δαμόκλειο σπάθη πάνω στο κεφάλι της. Και ειδικά όταν οι ομάδες αυτές είναι ισοδύναμες.
Γιατί όμως, ενώ όλοι σχεδόν στο χώρο του ποδοσφαίρου, αντιλαμβάνονται αυτήν τη στρέβλωση στους θεσμούς και το παράλογο πάμπολλων αποφάσεων από τους αρμόδιους, δεν κάνουν κάτι; Αφού και τα πλείστα δεξιά σωματεία ακόμα αναγνωρίζουν ότι την κύρια πίτα της εύνοιας την παίρνει το ΑΠΟΕΛ, γιατί δεν αντιδρούν; H απάντηση θα μπορούσε να αναλυθεί στους πιο κάτω λόγους:
(α) Η πολυδιάσπαση των οπαδών στις διάφορες ομάδες, τους εμποδίζει να συσπειρωθούν κάτω από μια στέγη. Έτσι συνήθως ο καθένας ασχολείται με την ομάδα του και δρα σπασμωδικά.
(β) Ενώ η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που ηγούνται των σωματείων αναγνωρίζουν αυτήν την πραγματικότητα, όταν έρχεται η κρίσιμη ώρα της δράσης, κάνουν πίσω, σκεφτόμενοι προφανώς το παραταξιακό «καλό».
(γ) Σπάνια θα βρεθούν μεταξύ αυτών που ηγούνται των σωματείων, άνθρωποι με πλατιά αντίληψη και οραματιστές. Αν δεν σκεφτούν το κομματικό συμφέρον, θα σκεφτούν κοντοπρόθεσμα και πονηρά, αναμένοντας και το δικό τους μερτικό από την πίτα της εύνοιας.
(δ) Λείπει η σύνθετη σκέψη. Συνήθως πολλοί στα σωματεία αδυνατούν να συνδέσουν το ποδοσφαιρικό κομμάτι με τον τρόπο άσκησης της εξουσίας των θεσμών του. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι μια άδικη εξουσία επιδρά συντριπτικά πάνω τους. Ποδοσφαιρικά, οικονομικά, ψυχολογικά.
(ε) Η δειλία και ο συντηρητισμός των παραγόντων εμποδίζει τη δράση ενάντια στα κακώς έχοντα του ποδοσφαίρου. Παράγοντες που τους πνίγει το δίκαιο, που ξέρουν τι παίζεται και όμως στο τέλος μετρούν τα κουκιά τους, αν τους συμφέρει δηλαδή να συγκρουστούν με το κατεστημένο. Σκέφτονται να μην πληγεί η εικόνα τους και τα οικονομικά συμφέροντά τους.
(ζ) Το κατεστημένο κατάφερε και παρασκηνιακά και φανερά να επιβληθεί. Είναι οργανωμένο και δρα με σχέδιο. Έχει την ανοχή του ΔΗΣΥ, προφανώς και την άμεση εμπλοκή στελεχών του  όπου χρειάζεται.
(η) Έχοντας το ΑΠΟΕΛ τις πιο βαθιές ρίζες στο χώρο του ποδοσφαιρικού κατεστημένου, επεκτείνεται αυτό στην πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου. Τα πλείστα Μ.Μ.Ε.(ραδιοσταθμοί, εφημερίδες, τηλεόραση) καλύπτουν  την ευνοιοκρατική αντιμετώπιση που έχει το ΑΠΟΕΛ και παράλληλα υποβαθμίζουν την άνιση μεταχείριση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.
Τον τελευταίο καιρό η Δικαστική Επιτροπή πήρε κάποιες αποφάσεις ενάντια στην ΟΜΟΝΟΙΑ, οι οποίες προκάλεσαν πρωτοφανείς κινητοποιήσεις από τους φίλους της ομάδας. Είναι ενδιαφέρον να δούμε το πώς λειτούργησαν αυτά τα δύο μέτωπα, αλλά και τη χρονική συγκυρία που συμβαίνουν όλα αυτά.
Η  Δ.Ε. εκμεταλλεύτηκε τα γεγονότα ενός αγώνα για να κτυπήσει την ΟΜΟΝΟΙΑ. Οι καιροί είναι δύσκολοι, τα λεφτά για τον πρωταθλητή πολλά και δεν σηκώνει ηθικούς ενδοιασμούς. Έκοψε, έραψε, χρησιμοποίησε την κάθε βολική μαρτυρία, απέρριψε ότι δεν βόλευε τους σκοπούς της και τελικά καταδίκασε χωρίς έλεος ανθρώπους της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και την ίδια την ομάδα. Δεν έδειξε την παραμικρή διάθεση για κατανόηση. Με κυνικότητα περισσή προσπάθησε να εξοντώσει την ομάδα με τον πιο πολύ κόσμο και τον κύριο χρηματοδότη του ποδοσφαίρου. Την ίδια στιγμή που αυτή η Επιτροπή έκλεινε τα μάτια σε παρόμοιες και πολύ χειρότερες περιπτώσεις. Ήθελαν, οι κύριοι αυτοί, να δώσουν ένα μήνυμα. Ότι αυτοί κάνουν κουμάντο, αυτοί είναι τα αφεντικά  του ποδοσφαίρου. Οι άλλοι, οι Ομονοιάτες, είναι παρείσακτοι και θα πρέπει να υποκύπτουν στις αποφάσεις τους. Μάλλον ήξεραν τις αντιδράσεις, αλλά δεν έκαναν πίσω. Πούλησαν τσαμπουκά και ψευδομαγκιά. Έχουν την ανοχή της πλειοψηφίας των σωματείων ενώ τα υπόλοιπα τα φίμωσαν. Το σκηνικό μίσους που στήθηκε το καλοκαίρι ενάντια στη Αριστερά, είναι και αυτό ένα επιπλέον κίνητρο γι’ αυτούς για να κτυπήσουν τη μεγάλη ομάδα της Αριστεράς και συγχρόνως να πάρουν και κανένα μπράβο από την Πινδάρου. Έρχονται εκλογές εξάλλου και το καθετί μετρά!    
Από τη άλλη, οι φίλοι της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, μπροστά στη πρόκληση, αντέδρασαν τόσο δυναμικά όσο ποτέ. Δύο μαζικές συγκεντρώσεις μέσα σε λίγες μέρες, προβληματισμοί, εισηγήσεις. Έρχονται σε διάλογο με το Δ.Σ. της ομάδας, ζητούν αλλαγή πολιτικής έναντι του κατεστημένου της ΚΟΠ. Άρθρα στα έντυπα και στο διαδίκτυο. Μια εισήγηση που χρονολογείται από παλιά, γίνεται πράξη από τον κόσμο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ: αποχή από τα εκτός έδρας παιχνίδια, κανένα ευρώ σε ξένα σωματεία. Σκέψεις ακόμα και για μποϋκοτάζ εταιρειών που χρηματοδοτούν αντιπάλους. Κάτι αλλάζει, είναι φανερό! Η πρόκληση των ανθρώπων της ΚΟΠ είναι μεγάλη, αλλά περισσότερο φαίνεται να κατανοούν οι φίλοι της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, ότι δεν μπορούν και δεν πρέπει να είναι πλέον τα κορόιδα σε ένα στημένο από άλλους σκηνικό. Οι φίλοι της ΟΜΟΝΟΙΑΣ δεν θέλουν την εύνοια κανενός, αλλά τη δίκαιη αντιμετώπιση της ομάδας τους. Βλέπουν ότι με παρακάλια δεν αλλάζει η κατάσταση. Οι άλλοι αποθρασύνθηκαν. Τα γεγονότα του καλοκαιριού είχαν επίδραση σε πολλούς Ομονοιάτες- αριστερούς. Τους θωράκισαν με αντιστάσεις που δεν είχαν πριν. Είναι τώρα πιο ψαγμένοι, λιγότερο αφελείς και ανεκτικοί. Επέλεξαν τον αγώνα στους δρόμους. Αμφισβητούν ξεκάθαρα τις δομές του ποδοσφαίρου και όσους τις συντηρούν.   Και βέβαια, άνοιξαν ένα παράθυρο ελπίδας για εκδημοκρατισμό του χώρου του αθλητισμού γενικά και , γιατί όχι, της κοινωνίας.

Μάριος Θρασυβούλου
29/11/2011

Έσπειρα δράκους και θέρισα ψύλλους


αναδημοσίευση από Praxis

V.I Lenin-Ποιό πρέπει να είναι το όνομα του κόμματος

Ποια πρέπει να είναι η ονομασία του κόμματός μας για να είναι επιστημονικά σωστή και να βοηθάει πολιτικά το ξεκαθάρισμα της συνείδησης του προλεταριάτου;

Περνώ στο τελευταίο ζήτημα - στην ονομασία του Κόμματός μας. Πρέπει να ονομαστούμε Κομμουνιστικό κόμμα, όπως ονόμαζαν τον εαυτό τους ο Μαρξ και ο Ενγκελς.

Πρέπει να επαναλάβουμε ότι είμαστε μαρξιστές και παίρνουμε για βάση το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο", που η σοσιαλδημοκρατία το πρόδοσε και το διαστρέβλωσε σε δύο βασικά σημεία: 1) οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα: η "υπεράσπιση της πατρίδας" στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι προδοσία του σοσιαλισμού, 2) η διδασκαλία του μαρξισμού για το κράτος διαστρεβλώθηκε από τη ΙΙ Διεθνή. 

Η ονομασία "σοσιαλδημοκρατία" επιστημονικά δεν είναι σωστή, όπως το έχει αποδείξει πολλές φορές ο Μαρξ, ανάμεσα στα άλλα και στην "Κριτική του προγράμματος της Γκότα" το 1875, και όπως το επανέλαβε πιο εκλαϊκευμένα ο Ενγκελς το 1894. Από τον καπιταλισμό η ανθρωπότητα μπορεί να περάσει άμεσα μονάχα στο σοσιαλισμό, δηλαδή στην κοινή κατοχή των μέσων παραγωγής και στη διανομή των προϊόντων ανάλογα με τη δουλιά του καθενός. Το Κόμμα μας βλέπει πιο μακρυά: Ο σοσιαλισμός πρέπει αναπόφευκτα να εξελιχθεί βαθμιαία στον κομμουνισμό, που στη σημαία του είναι γραμμένο: "Ο καθένας σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του".

Αυτό είναι το πρώτο επιχείρημά μου.

Το δεύτερο: Δεν είναι επιστημονικά σωστό και το δεύτερο μέρος της ονομασίας του Κόμματός μας (σοσιαλ- δημοκράτες).

Η δημοκρατία είναι μια μορφή κράτους . Εμείς, όμως, οι μαρξιστές, είμαστε αντίπαλοι κάθε κράτους.

Οι ηγέτες της ΙΙ Διεθνούς (1889-1914), οι κ.κ. Πλεχάνοφ, Κάουτσκι και οι όμοιοί τους, εκχυδάϊσαν και διαστρέβλωσαν το μαρξισμό.

Ο μαρξισμός διαφέρει από τον αναρχισμό στο ότι αναγνωρίζει την αναγκαιότητα του κράτους για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, - αλλά (κι εδώ βρίσκεται η διαφορά από τον Κάουτσκι και Σια) όχι ενός τέτιου κράτους, όπως η συνηθισμένη κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία, μα ενός κράτους σαν την Κομμούνα του Παρισιού του 1871, σαν το Σοβιέτ των εργατών βουλευτών του 1905 και του 1917.

Το τρίτο επιχείρημά μου: η ζωή δημιούργησε, η επανάσταση στη χώρα μας δημιούργησε ήδη στην πράξη, αν και σε αδύνατη, εμβρυακή μορφή, αυτό ακριβώς το νέο "κράτος" που δεν είναι κράτος στην κυριολεξία.

Αυτό είναι πια ζήτημα της πρακτικής των μαζών και όχι μόνο θεωρία των ηγετών.

Στην κυριολεξία το κράτος είναι η εξουσία που ασκείται πάνω στις μάζες από τμήματα ένοπλων ανθρώπων, χωρισμένων από το λαό.

Το νέο κράτος μας που γεννιέται είναι επίσης κράτος, γιατί μας χρειάζονται τμήματα ένοπλων ανθρώπων, μας χρειάζεται η πιο αυστηρή τάξη, μας χρειάζεται η αμείλικτη κατάπνιξη με τη βία κάθε απόπειρας της αντεπανάστασης τόσο της τσαρικής, όσο και της αστικής των Γκουτσκόφ.

Με το νέο κράτος μας που γεννιέται δεν είναι πια κράτος στην κυριολεξία, γιατί σε μια σειρά μέρη της Ρωσίας τα τμήματα αυτά των ένοπλων ανθρώπων είναι η ίδια η μάζα, όλος ο λαός και όχι κάποιος που στέκεται από πάνω του, χωρισμένος απ' αυτόν, προνομιούχος και μη ανακλητός στην πράξη.

Δεν πρέπει να κοιτάμε πίσω, μα μπροστά, όχι προς τη δημοκρατία του συνηθισμένου αστικού τύπου, που στερέωνε την κυριαρχία της αστικής τάξης με τη βοήθεια των παλιών, μοναρχικών οργάνων διακυβέρνησης, της αστυνομίας, του στρατού, της υπαλληλίας.

Πρέπει να κοιτάμε μπροστά, προς τη νέα δημοκρατία που γεννιέται, που παύει να είναι δημοκρατία, γιατί δημοκρατία σημαίνει κυριαρχία του λαού, και ο ένοπλος λαός δεν μπορεί να κυριαρχεί ο ίδιος πάνω στον εαυτό του.

Η λέξη δημοκρατία εφαρμοσμένη στο Κομμουνιστικό κόμμα δεν είναι μόνο επιστημονικά λαθεμένη. Τώρα, μετά το Μάρτη του 1917, είναι παρωπίδες που βάζουν στα μάτια του επαναστατημένου λαού και τον εμποδίζουν να χτίζει ελεύθερα, τολμηρά και πρωτόβουλα το καινούργιο: Τα Σοβιέτ των εργατών, των αγροτών και όλων των άλλων βουλευτών, σαν τη μοναδική εξουσία στο "κράτος", σαν προάγγελο της "απονέκρωσης" κάθε κράτους.

Το τέταρτο επιχείρημά μου: Πρέπει να παίρνουμε υπόψη μας, την αντικειμενική κατάσταση του σοσιαλισμού σε όλο τον κόσμο.

Η κατάσταση αυτή δεν είναι η ίδια με την κατάσταση του 1871-1914, τότε που ο Μαρξ και ο Ενγκελς δέχονταν συνειδητά το λαθεμένο οπορτουνιστικό όρο: "σοσιαλδημοκρατία". Γιατί τότε, ύστερα από την ήττα της Κομμούνας του Παρισιού, η ιστορία έβαλε στην ημερήσια διάταξη το καθήκον: αργή οργανωτική-διαφωτιστική δουλιά. Αλλο δεν χωρούσε. Οι αναρχικοί είχαν (και εξακολουθούν να έχουν) ριζικά άδικο όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και οικονομικά και πολιτικά. Οι αναρχικοί εκτίμησαν λαθεμένα τη στιγμή, γιατί δεν κατάλαβαν την παγκόσμια κατάσταση: Ο άγγλος εργάτης είχε διαφθαρεί από τα ιμπεριαλιστικά κέρδη, η Κομμούνα του Παρισιού είχε συντριβεί, το αστικο-εθνικό κίνημα στη Γερμανία μόλις είχε νικήσει (1871), η μισοδουλοπάροικη Ρωσία ήταν βυθισμένη σε ένα προαιώνιο ύπνο.

Ο Μαρξ και ο Ενγκελς εκτίμησαν σωστά τη στιγμή, κατάλαβαν τη διεθνή κατάσταση, κατάλαβαν τα καθήκοντα της αργής πορείας προς την έναρξη της κοινωνικής επανάστασης.

Ας κατανοήσουμε λοιπόν κι' εμείς τα καθήκοντα και τις ιδιομορφίες της νέας εποχής. Ας μη μιμηθούμε τους θλιβερούς εκείνους μαρξιστές, για τους οποίους ο Μαρξ έλεγε: "Εσπειρα δράκους και θέρισα ψύλλους".

Ο καπιταλισμός που έχει μετεξελιχθεί σε ιμπεριαλισμό γέννησε με αντικειμενική αναγκαιότητα τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ο πόλεμος αδήγησε όλη την ανθρωπότητα στο χείλος της αβύσσου, της καταστροφής όλου του πολιτισμού, της απαγρίωσης και του χαμού εκατομμυρίων και εκατομμυρίων ανθρώπων.

Και σε μια τέτoια στιγμή, τώρα που η επανάσταση αυτή αρχίζει, τώρα που κάνει τα πρώτα της δειλά, ασταθή, μη συνειδητά, παρά πολύ ευκολόπιστα βήματα προς την αστική τάξη - σε μια τέτια στιγμή η πλειοψηφία (αυτό είναι αλήθεια, είναι γεγονός) των "σοσιαλδημοκρατών" ηγετών, των "σοσιαλδημοκρατών" βουλευτών, των "σοσιαλδημοκρατικών" εφημερίδων - και αυτά ακριβώς είναι τα όργανα επηρεασμού των μαζών - η πλειοψηφία τους απαρνήθηκε το σοσιαλισμό, πρόδοσε το σοσιαλισμό, πέρασε με το μέρος της "δικής τους" εθνικής αστικής τάξης.

Οι ηγέτες αυτοί έχουν προκαλέσει σύγχυση στις μάζες, τις έχουν αποπροσανατολίσει, τις έχουν εξαπατήσει.

Κι' εμείς θα ενθαρρύνουμε αυτή την απάτη, θα τη διευκολύνουμε, αν διατηρήσουμε την παλιά και απαρχαιωμένη ονομασία, που σάπισε το ίδιο, όπως σάπισε και η ΙΙ Διεθνής!

"Πολλοί" εργάτες μπορεί να καταλαβαίνουν τη λέξη σοσιαλδημοκρατία τίμια. Είναι καιρός όμως να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το υποκειμενικό από το αντικειμενικό.

Υποκειμενικά αυτοί οι σοσιαλδημοκράτες εργάτες είναι οι πιο πιστοί ηγέτες των προλεταριακών μαζών.

Μα αντικειμενικά η παγκόσμια κατάσταση είναι τέτια, που η παλιά ονομασία του κόμματός μας διευκολύνει την εξαπάτηση των μαζών, φρενάρει την κίνηση προς τα μπρος, γιατί σε κάθε βήμα, σε κάθε εφημερίδα, σε κάθε κοινοβουλευτική ομάδα η μάζα βλέπει ηγέτες, δηλαδή ανθρώπους που τα λόγια τους ακούγονται πιο δυνατά και τα έργα τους φαίνονται πιο μακριά - και όλοι τους είναι "επίσης-σοσιαλδημοκράτες", όλοι τους είναι "υπέρ της ενότητας" με τους προδότες του σοσιαλισμού, τους σοσιαλσωβινιστές, όλοι τους παρουσιάζουν για εξόφληση τα παλιά γραμμάτια, που έχει εκδόσει η "σοσιαλδημοκρατία"...

Και τα επιχειρήματα που μας αντιτάσσουν; "... θα μας μπερδέψουν με τους αναρχοκομμουνιστές...".

Γιατί δεν φοβόμαστε ότι θα μας μπερδέψουν με τους σοσιαλεθνικιστές και τους σοσιαλφιλελεύθερους, με τους ριζοσπάστες-σοσιαλιστές, το πιο πρωτοπόρο και το πιο επιτήδειο στην αστική εξαπάτηση των μαζών αστικό κόμμα της γαλλικής δημοκρατίας; "... οι μάζες έχουν συνηθίσει, οι εργάτες "έχουν αγαπήσει" το σοσιαλδημοκρατικό τους κόμμα...".

Να ποιό είναι το μοναδικό επιχείρημα, επιχείρημα όμως που απορίπτει και την επιστήμη του μαρξισμού, και τα αυριανά καθήκοντα της επανάστασης, και την αντικειμενική κατάσταση του παγκόσμιου σοσιαλισμού, και την επαίσχυντη χρεοκοπία της ΙΙ Διεθνούς, και τη ζημιά που κάνουν στην πρακτική δράση τα σμήνη των "επίσης-σοσιαλδημοκρατών", που περιστοιχίζουν τους προλετάριους.

Αυτό είναι επιχείρημα της ρουτίνας, επιχείρημα του λήθαργου, επιχείρημα της αδράνειας.

Εμείς, όμως, θέλουμε να μεταμορφώσουμε τον κόσμο. Θέλουμε να βάλουμε τέρμα στον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στον οποίο σύρθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι, όπου μπλέχτηκαν τα συμφέροντα εκατοντάδων και εκατοντάδων δισεκατομμυρίων κεφαλαίων, πόλεμο που δεν μπορούμε να τον τελειώσουμε με μια αληθινά δημοκρατική ειρήνη, χωρίς την πιο μεγάλη στην ιστορία της ανθρωπότητας επανάσταση, την προλεταριακή επανάσταση.

Και φοβόμαστε τον ίδιο τον εαυτό μας. Θέλουμε να κρατήσουμε το "συνηθισμένο", το "προσφιλές", το βρώμικο πουκάμισο...

Καιρός πια να πετάξουμε το βρώμικο πουκάμισο, καιρός πια να φορέσουμε καθαρά ασπρόρουχα.


* Β.Ι.ΛΕΝΙΝ: Απαντα, τόμ. 31, σελ. 179-183.


27.11.11

Το ΕΛΑΜικό ΔΗΣΥ και η διχοτομημένη πρωτεύουσα





Ο Λεβέντης της Φωτεινής  Τάσσου Παπαδοπούλου και οι Λεβέντες του ΔΗΣΥ
ΜΑΖΙ για μια ΚΑΘΑΡΗ Λευκωσία από την "ΑΣΙΑ"

Η Φωτεινή βάζει τα εκατομμύρια και ο ΔΗΣΥ την αλητεία της ακροδεξιάς
στην κάλπη του υιού Κωνσταντίνου Γιωρκάτζη...

Γιατί το αίμα της ακροδεξιάς νερό δε γίνεται...

26.11.11

Όλα τα νούμερα κερδίζουν


Η φούσκα του ιδιωτικού τομέα






μέρος πρώτο:

γύρω στα τέλη Σεπτεμβρίου ήμουν στα πρόθυρα να δηλώσω παραίτηση. αιτία ένας έξαλλος καυγάς μεταξύ εμού και των συναδέλφων μου με αφορμή τα γεγονότα στο Μαρί και τους αφυπνισμένους. έξαλλος εννοώ μας άκουσε το τετράγωνο. έχω την πολυτέλεια να μην έχω ούτε ένα αριστερό συνάδελφο! ο πιο προοδευτικός είναι του Τάσσου και οι πλήστοι φαν του αρχιεπισκόπου. κάποιοι φιλοελαμίτες.
οι συνάδελφοι μου ανήκουν στη μικροαστική τάξη. έχουν από ένα σπίτι που ακόμα δεν ξόφλησαν, δύο αυτοκίνητα, παιδιά, κάποια παιδιά από προηγούμενους γάμους, πληρώνουν διατροφές, φροντιστήρια, διακοπές, τα γνωστά. πάνω από όλα αισθάνονται έλληνες. πιστεύουν πως οποιοσδήποτε θα ήταν καλύτερος από τον χριστόφια και πως αν είσαι έλληνας έχεις το κοκκαλάκι της αθανασίας και του άτρωτου στο χέρι σου. στην ουσία είναι λαϊκοί άνθρωποι χωρίς  καθόλου ιδιαίτερες ανάγκες πέρα από τις πιο πάνω που περιέγραψα.
ο καβγάς είχε ως θέμα την κρίση για την οποία επίσης φταίει ο χριστόφιας, οι δημόσιοι, η ομόνοια, ο στάλιν, ο δογματισμός, ο αθεϊσμός και όλο το κακό συναπάντημα που μας έχει απομακρύνει από τις καπιταλιστικο - ελληνικές μας ρίζες, που μας οδηγεί στον ανθελληνικό κομμουνισμό, γενικώς μια σαλάτα, όπως συνήθως με τα μυαλά των ελληνοφρόνων και αντικομμουνιστών της δεξιάς παράταξης.

μέρος δεύτερο:

χθές σε ιδιαίτερη συνομιλία με το αφεντικό, πληροφορήθηκα πως οι συναδέλφοι μου, όλοι ανεξαιρέτως, εννοώ μέχρι και την καθαρίστρια, περίπου 30 άνθρωποι, θα πάρουν σήμερα προειδοποίηση απόλυσης δύο εβδομάδων. με λίγα λόγια στα μέσα δεκεμβρίου, λίγο πριν τα χριστούγεννα θα είναι άνεργοι.
το αφεντικό αισθανόταν πολύ ντάουν που πρέπει να απολύσει  αυτούς τους ανθρώπους γιατί δουλεύουν γι αυτόν οι περισσότεροι για πάνω από μια δεκαετία.
τη θέση τους θα πάρουν έλληνες που δέχτηκαν να δουλέψουν με τα μισά χρήματα. εγώ που είμαι παλιοκομμούνι την γλύτωσα για τυχαίους λόγους, προφανώς γιατί ο δικηγόρος της εταιρίας που χειρίστηκε τις αιτήσεις και τις προσλήψεις των νέων ελλήνων συναδέλφων, έκρινε πως αποτελώ αρκετά συμφέρον πακέτο για να απολυθώ. αλλιώς θα είχα την ίδια τύχη.

το ντόμινο της κρίσης του καπιταλισμού, φανερώνει ενδιαφέροντες συσχετισμούς κυπρο-ελληνικής φιλίας, τι λέω, ποιάς φιλίας, μιλάμε για Ενιαίο Εργασιακό Δόγμα ισχυρότερο και από τους S300.

αμφιβάλλω αν ο Κέυνς θα είχε μια λύση για  τους συναδέλφους μου και το αναπότρεπτο της ανα-ανοικοδόμησης του καπιταλισμού, δεν ξέρω αν ο Πισσαρίδης σφύριξε τίποτα χρήσιμο στο αυτί του Αβέρωφ, να ρωτήσω τον Στροβ να με ενημερώσει, τώρα που η δεξιά κλείδωσε το πετσόκομμα των δημοσίων και κατοχύρωσε μ΄αυτό τον τρόπο τα συμφέροντα των ιδιωτικών υπαλλήλων.


25.11.11

η κληρονομιά

Καβγάδες για τον Μαρξ

Θυμάμαι πριν από ένα περίπου χρόνο ή και περισσότερο, όταν ήμουν ακόμα πιο αφελής από όσο είμαι σήμερα για το μπλοκκινγκ, για τους ανθρώπους, για τις ηγεμονικές φιγούρες του διαδικτύου, για τα απειλητικά μηνύματα, για το διασυρμό ανθρώπων - φωτο - βιογραφικό - εξευτελισμός - προς χάρην της επαναστατικής τακτικής αναρχοφασιζόντων, τότε, όταν νόμιζα πως η συζήτηση για την αριστερά και τον Μαρξισμό ήταν ένα θέμα που επιτρεπόταν, είχε στηθεί με αφορμή μια δική μου ανάρτηση, αφελή ανάρτηση, ένας μινι καβγάς εδώ για τους λόγους για τους οποίους πρέπει να μιλήσουμε για τη θεωρία. Δεν βάζω λινκ, γιατί δεν είναι αυτό το θέμα μου.


Πριν από ένα χρόνο και βάλε, ήταν πρωτάκουστο να μιλήσεις στο διαδίκτυο της κύπρου για θεωρητικά ζητήματα της αριστεράς. Η αντιμετώπιση ήταν περίπου "μα είσαι ιεχωβίνα;" "μα σε ποιό κόσμο ζεις;", "τι σχέση έχει η ανάλυση του μαρξισμού με την δική μας πραγματικότητα;", "ο καθένας αντιλαμβάνεται τον μαρξ όπως γουστάρει προς τι η συζήτηση εμας το κόμμα μας είναι δυνατό","το ακελ είναι ψευδοαριστερά και η αληθινή αριστερά λύνει τα προβλήματα της στη φανερωμένη με ζωντανές αυθόρμητες αλληλεπιδράσεις", "όποιος ασχολείται με τη θεωρία είναι θιασωτής της πατριαρχίας και επιθυμεί την εξουσία", "ο φαλλογοκεντρισμός του θεωρητικού γραπτού λόγου έναντι της ελευθεριακότητας του ακηδεμόνευτου προφορικού", πολλές και διάφορες τέτοιες ανώδυνες επαναστατικές μαλακιούλες.


Το λένε και στη Λέσχη με άλλο τρόπο σε σημερινή τους ανάρτηση. Κάτσε εσύ με το ακηδεμόνευτο...στο μεταξύ, μας τα λένε άλλοι!


Πυροβολώντας τον Κάρολο: Ο Μαρξισμός στα χέρια της Νέο-Φιλελεύθερης προπαγάνδας






Απαγορευμένες λέξεις/Ελεύθερες αγορές και ο εφιάλτης της Ιστορίας


[...]

Ο μάστρε Μιχάλης,ο παππούς μου, λίγο μετά το 1917 και την Οκτωβριανή Επανάσταση σε ηλικία  οκτώ χρονών μαζί με άλλους συνομήλικους του ταξιδεύει για την Αίγυπτο, αυτή που σήμερα καίγεται, κρατώντας αγκαλιά για αυτοπροστασία μόνο τον μπόγο του, εικόνα μαλλον καθόλου ρομαντική αφού, σημερα ξέρουμε πως αυτό αποτελεί απλά παρανομη εκμετάλλευση της παιδικής εργασίας και μαλιστα ενός παιδιου μεταναστάτη. Μάλλον η προηγούμενη μετενσάρκωση του Κουλία δεν θα ήταν στην Αίγυπτο. Αλλιώς είναι αμφίβολο αν εμείς θα υπήρχαμε σήμερα εδώ..
Δεν ήξερε τότε ο Μιχάλης κανένα Μαρξ, ούτε η οικογένεια του γνωριζε πως η εργασία δεν είναι ευκαιρία και αναφαίρετο δικαίωμα ζωής αλλά νομιμοποιητική πράξη επιβολής κοινωνικών, οικονομικών  και πολιτικών κατεστημένων. Δεν ήξερε επισης πως ήταν μέλος της τάξης για την οποία ο μεγαλυτερος θεωρητικος του 19ου αιώνα απέδειξε πως δούλευε  όχι για το μεροκάματό του αλλά  για το μηχανοστάσιο της ιστορίας και πως χωρίς αυτόν  η μηχανή θα έμενε νεκρή και εκτός λειτουργίας.  Ουτε πως κάπου αλλού οι εργάτες δεν ήταν παραδουλικά άλλα ήταν νικητές επαναστατικών δημοκρατικών διαδικασιών. 

Στις αρχές του αιώνα  οι σπουδαιότερες επιστημονικές λέξεις και ο επιστημονικος λόγος συνταίριαζαν με τη μοίρα των αμόρφωτων και των αποκληρων. Αυτή ήταν η ισοτιμία της αλήθειας μεταξύ γνωσης και ανθρωπου. Άλλου είδους μαθηματικά,ανώτερα μαθηματικά, όχι τα μαθηματικά των οίκων αξιολόγησης, των τραπεζών και των ποσοστών κέρδους. Η ανώτερη γνώση διαπλέκεται μόνο με την μη κατοχή ιδιοκτησίας για τον αντιπρόσωπο και φορέα της. Η φιλοσοφία ανέρχεται στο αποκορύφωμα   της μαρξικής ανασύνθεσης του Χέγκελιανισμού με πρότυπο, δικαιουχο και ικανό  άνθρωπο για να την αντιληφθεί αλλά και για να την πραγματώσει αληθινά μόνο τον μη έχοντα. Σύνθεση θεωρίας και υποκειμένου η οποία ορίζει τόσο τη γνωση όσο και το ηθος της αριστεράς σε όλο το φάσμα των διακυμάνσεων, των σταδίων και των αλλαγών της από τις αρχές του αιώνα μέχρι και σήμερα. Όσο περισσότερο απομακρύνεται η αντιληπτική ικανότητα, η θεματολογία,και  ο αγώνας  από τον ορίζοντα του χωρίς ιδιοκτησία εργάτη τόσο χαμηλότερα συνταιρίαζει με το εύρος και το ύψος της γνωσης της. Αυτός είναι ο νόμος τόσο της ατομικής όσο και της συλλογικής μας συνείδησης καθε στιγμή της σύγχρονης ιστορίας.Της αριστεράς στην ολοτητά της. Της κοινωνίας στην ολοτητά της. Αναφαίρετα!

Σχολή Μαρξισμού του μάστρε-Μιχάλη

-Είμαστε με τον βασιλέα πρώτα ανήψια.
 -Μα γιατί είμαστε με το βασιλέα πρώτα ανήψια αφού πεντε σελινια βαστουμεν.
- Διότι ο βασιλέας εν η εγκράτεια.
- Γιατί ο βασιλέας εν η εγκράτεια; Αφου εν μας αρέσκουν οι παπάες εμας. 
-Όι τζεινη η εγκράτεια. Η εγκράτεια της περηφάνειας τζείνου που εσιει χωρίς να έσιει. 
-Τζαι ποιος εν τζεινος που εσιει χωρίς να εσιει; 
-Τζεινος που έσιει την πραγματική δύναμη. Τζείνος που δουλευκει το μηχανοστάσιο της ιστορίας τζαι του μυαλού, γιατί τουντα θκυο πασιν μαζίν, ειπεν το τζαι ο Μαρξ στο κομμουνιστικό μανιφεστο,  ο μόνος που μπορεί να γίνει κατοχος τζεινου που εν γινεται αντικειμενο ιδιοκτησιας  εν ο προλετάριος. 
-Καλα γιατί πρεπει να εσιεις πεντε σελινια τζαι όι πεντε εκατομμύρια για να είσαι βασιλιάς;
- Γιατί μονον ο ελευθερος εν κυβερνήτης. Όι ο σκλάβος της ύλης τζαι της οσιάς της. Ο ελεύθερος εν εσιει οσια. Ουτε ο προλετάριος εσιει.
 -Τζαι γιατί είμαστε τα ανήψια του βασιλιά τζαι όι ο βασιλιάς ο ίδιος; 
-Διότι  εν μπορεις να σηκώσεις ψηλά ενα θρόνο πάνω στον οποίο κάθεσαι. Ο θρόνος ανήκει  σε τζεινον που τον σωννει για να τον σηκώσει. Κάμε χώρο μεσα στη ψυχή σου που την ύλη αν θέλεις να γεμώσει το μυαλό σου γνωση σιδεροτζιέφαλη. Όπως δενότανε το ατσάλι.

 Κονιακκι τζαι τοματαν τζαι σιωπή. Κάμε χώρο. Για τους άλλους τζαι για τον εαυτό σου. Η πρώτη αρχή της δύναμης της σκέψης εν η ελευθερία. Η δική σου τζαι των άλλων. Μεν εξουσιαζεις κανένα τζαι μεν δεχεσαι να σε εξουσιάζουν. Μονο ο χώρος, ο δικός σου τζαι του άλλου, δυναμωνει την ελευθερία τζαι αχρηστεφκει την εξουσία. Αλλά για να καμεις χωρο πρεπει να τον φκερώσεις που τη δουλοπρεπεια της κατοχής των πραμάτων πρώτα. Ύστερα ερκεται ο χωρος για τους ανθρώπους τζαι ύστερα ο χωρος για τες ιδέες. Είμαστε με το βασιλέα πρωτα ανήψια. Εκτός που τα κρέβενεϊ. Τα κρέβενεϊ θελουμεν τα με την κούτα. Βασιλικά.

[...]



Η ανώτερη γνωση εχει χαθεί και αναζητείται.. δυσκολα συνανταται στην αριστερα  γιατί η αριστερά έχει χασει από τα ματια της εκείνο το υποκείμενο που άλλοτε γεννησε  το ανωτερο προτυπό της διαλεκτικής και μεταμορφωτικής της γνωσης. Τωρα η γνωση προτιμά την θολοκουλτουρα αντί την κριτικη της πολιτικής οικονομίας,γιατι η πολιτική οικονομία δεν είναι αρκουντως ρομαντική ούτε συνοδευεται από φιλότεχνη παρέα, προτιμά την λυρική ποίηση αντί τη σπαθα του Μπρεχτ, προτιμά τα κοστουμια αντί τα ρουχα των επαιτών,τα μαθηματικά των λογιστών αντί τα μαθηματικά του Μαρξ, την χλιαρή οικονομική συναινεση που ειναι πιο ευγενής, αντι τη χειραφετητική αληθεια που σπάει ποδάρια, προτιμά την εικόνα  του ανθρώπου αντί την αξία του. Προτιμά την απιστία στη ζωή αντί τη πίστη σ΄αυτήν. Γιατί; Γιατί λανθασμένα πίστεψε πως ο φτωχος, ο προλετάριος, ο μετανάστης, ο πεινασμένος και ο ανέστιος ,το ιστορικο εκεινο υποκείμενο που εξανάγκασε την ιστορία να σπασει τα θεωρητικά της όρια για να το κατανοήσει και να το εντάξει στο γιγνεσθαι, ήταν κατωτερό της. Ετσι η θεωρία εκδικήθηκε την αριστερα τα χρόνια που μας πέρασαν. Για την αφέλεια της να επαίρεται για την μόρφωση και τη θέση του εαυτού της και όχι για τη δύναμη της εργατικής ταξης που αντιπροσωπευε.

[...]

Η ιστορία δεν ειναι μια ευθυγραμμική ανοδική διαδικασία. Αν το πιστευαμε αυτο θα απορριπταμε ευθυς εξαρχής την έννοια της ταξικής πάλης και του αντιφατικού ρόλου των εργαζομένων μεσα στο καπιταλιστικο συστημα,γιατί ο εργάτης είναι αφενός μερος αυτού του συστήματος αφετέρου είναι εχθρός του, αυτος ο οποιος κινείται ως ιστορικό υποκείμενο για τον αφανισμο του καπιταλισμού. Ως εκ τουτου δεν μπορουμε σαν μαρξιστες να πιστευουμε πως μπορεί να υπάρξει αριστερό κομμα ή κινημα εντος του καπιταλισμού χωρίς αντιφάσεις. Πολύ περισσότερο δεν είναι δυνατόν να θεωρήσουμε τις διασπάσεις ή τις αποβολές στελεχων από τα αριστερά κόμματα σε όλο τον κόσμο ως λύσεις αντιφάσεων. 



Για την ακρίβεια, η ιστορική εμπειρία καταδεικνύει πως οι διασπάσεις αυτές αποτελούν μεταφορά των αντιφάσεων σε ένα καινούριο πλαίσιο. Ουτε τα κόμματα καθαρίζουν, ουτε οι διαγραφέντες ακολουθούν απαραιτήτως ενα καθαρότερο πολιτικό δρόμο από αυτόν που εγκατέλειψαν. Η ιστορία τουλάχιστον των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων μας δείχνει ειτε πως αυτα συρρικώνθηκαν και διαλύθηκαν μετα τις αποβολές, οπως το ΚΚΙ ή το ΚΚΕ, είτε πως οι αποβληθέντες καθε άλλο παρά κομμουνιστές παρέμειναν μετά την εξοδο τους από τα κόμματα όσο κι αν ανέμιζαν την παντιέρα του κομμουνισμού κατά την έξοδό τους.

Θα έλεγα μάλλον πως στην δική μας περίπτωση, αυτή της κύπρου, η μεταφορά των αντιφάσεων κατα τα έτη 1990-2007 μας υποδεικνύει κάποια κοινά μεταξύ των ένδο και έξω από το χώρο της θεσμικής αριστεράς.

1. τη αδυναμία υπέρβασης και συγκρότησης μιας κοινής πολιτικής.
Τόσο η επίσημη θεσμική αριστερά, δλδ το ακελ, όσο και οι εξωακελική αριστερά χαρακτηρίζονται αυτή τη περίοδο από την αντιφαση της προσδεσης τους σε ενα κομμάτι της αστικής τάξης στο οποίο προσκολλόνται εντονότερα παρά με το «άλλο αριστερό μέρος». Καποιες φορες μάλιστα διατείνονται πως οι προσδεσεις αυτες αφορουν συντροφικότερες των πρωην συντρόφων συμμαχίες. Χτυπούν τους πρώην συντρόφους τους δυνατότερα από ότι τους νυν συνεργάτες. Το μεν ακελ στο κομματι που λεγεται «δημοκρατικές δυνάμεις» η δε εξωακελική αριστερα είτε στο κομματι του ωμού νεοφιλελευθερισμού είτε σε σοσιαλδημοκρατικά μορφώματα μάλλον σκόρπια και συγκεχυσμένα.
2. οι παρόμοιες αντιφάσεις στο ζήτημα της επίλυσης του κυπριακού. Η θεσμική αριστερα΄προσκολλημένη στο μισο-απορριπτικό δηκο αυτοεγκλωβίζεται και μοιραία εγκλωβίζει τη διαδικασία επιλυσης. Και η εξωαξκελική  αριστερα προσκολλημενη στο μισο-απορριπτικό δησυ παλεύει με χίμαιρες χωρίς ευρύτερο αντικρυσμα και αποτέλεσμα σε ενα χώρο του βαθέως κράτους της σύχρονης κυπριακής ιστορίας.
3. οι κοινές ψευδαισθησεις για τον ρόλο της αστικής τάξης και του κεφαλαίου. Μολις εσφιξαν τα ζωνάρια κατα το 2011 ή λαϊκιστί όπως ελαλεν η γιαγιά μου μόλις εσφίξαν οι κωλοι, το μεν ακελ βρέθηκε μετα απο 70 χρόνια ιστορίας να λοιδωρείται από το κάθε νεοφασιστάκι έξω από το προεδρικό ως δολοφονικό  για την ιστορία του τόπου η δε εξωακελική αριστερα να συμπορεύται με τα συγγεκαλυμμένα συμφέροντα του χοντρου κεφαλαίου και των αντιπροσώπων των δικηγορικών τους γραφειων εντός της βουλής, μιλώντας υποκριτικά και αφηρημένα για εκδημοκρατικοποίηση του τόπου, ξεχνωντας την αλφαβητα όχι μόνο του μαρξισμου άλλα εστω της σοσιαλδημοκρατίας και υιοθετώντας καθαρα νεοαστικές φιλοσοφικές μανιέρες.

Το μεν ακελ πήρε και θα παίρνει απανωτά εκδικητικά  χαστούκια  από την αρχουσα αστική τάξη και τους πρωην συνεργατες της προς υπόδειξη για το ποιος αποτελει το πραγματικό κρατος σ΄αυτο το τόπο, η δεν εξωακελική αριστερα θα τηρει μαλλον σιγή ιχθύος για τον ωμό εκφασισμό της κοινωνίας, για τον ακρατο αντικομμουνισμο και για τα αντεργατικά προτεινόμενα μετρα της αντιπολιτευσης. Κατά τα λοιπά  οι μισοί θα  υμνούν τι ς παλιές καλες μέρες των άξιων κομμουνιστών της χώρας παρέα με τους νεοφιλελευθερους και οι άλλοι μισοί κυρίως θα κουντουν την ιστορία του λαϊκου κινήματος και των αποβληθέντων ως παρατζιει παρέα με τους πρωην δημοκρατες και αιφνης επίσης νεοφιλελευθερους του κέντρου.

[...]

Η ιστορία είναι εκείνη η οδός στην οποία αναπόφευκτα θα συναντήσεις μια μέρα τους αληθινούς σου φίλους και τους αληθινούς σου εχθρούς. Ειναι εκεινος ο εφιαλτικος δρομος όπου οι χθεσινοι σου φίλοι γίνονται οι σημερινοί σου εχθροί και οι χθεσινοι σου εχθροι μπορεί να γίνονται οι σημερινοί σου φίλοι.

Βρισκόμαστε σε εκεινο το ιστορικό σημείο όπου το παρελθόν είναι πιο κοντα μας παρά ποτέ.

[...] 

Πλησιάζει το δικαστήριο της Ιστορίας...

[...]





24.11.11

Ο δίκαιος κλέφτης

Ο φτωχός, ο προλετάριος, ο μετανάστης, ο πεινασμένος και ο ανέστιος είναι ο καλός κλέφτης της νόησης που έμεινε άδεια όταν εξόρισε ετούτο τον αληθινό βασιλιά από τα πολυτελή και υπερπαραγωγικά  διαμερίσματά της.


Ψάξτε πιο βαθιά στα κατάστιχα των λογαρισμών σας να δείτε. Η εκδίκηση του προλετάριου δεν είναι το ψωμί που κλέβει ούτε το ψωμί που διεκδικεί. Είναι που σας άφησε χωρίς δικαίωμα στην ανώτερη γνώση. Η νόησή σας είναι η αληθινή εκδίκηση του προλετάριου.

23.11.11

Έτσι έκλαψε ο Χριστιανοδημοκράτης




cheers!



'Χαστούκι'' στη Γερμανία η αποτυχία σε δημοπρασία ομολόγων

Το Γερμανικό Δημόσιο μάζεψε λιγότερα και από τα 2/3 του ποσού που στόχευε. Έπεσε ακόμα και κάτω από το 1,34 η ισοτιμία του ευρώ έναντι του δολαρίου.Βουτιά στα διεθνή χρηματιστήρια.

Μόλις 3,9 δισεκατομμύρια ευρώ ήταν το ποσό που άντλησε το Γερμανικό Δημόσιο στη σημερινή δημοπρασία 10ετών γερμανικών ομολόγων ενώ αναζητούσαν 6 δις ευρώ.

Το επιτόκιο στη δημοπρασία ήταν της τάξης του 1,98%.

Η πρωτοφανής αυτή αποτυχία έχει κάνει ήδη τον γύρο του κόσμου, με τους αναλυτές να αναρωτιούνται πως έγινε κάτι τέτοιο την ημέρα μάλιστα που πέφτουν τα ευρωπαικά χρηματιστήρια και συνεπώς γίνεται ακόμα πιο ελκυστική η επένδυση στα πλέον ασφαλή, όπως χαρακτηρίζονται τα γερμανικά ομόλογα.

Σε ανακοίνωση της η γερμανική υπηρεσία διαχείρισης χρέους κάνει λόγο για ''απογοητευτική εξέλιξη'' και την αποδίδει στο ''περιβάλλον μεγάλης νευρικότητας που επικρατεί στις αγορές'', ενώ βιάζεται να καθησυχάσει πως δεν θα υπάρξει κανένα θέμα με την αναχρηματοδότηση του γερμανικού χρέους.

Βυθίζονται αγορές και ευρώ - Αναλυτές μιλούν για καταστροφή

Στην είδηση της ντροπιαστικής για τα γερμανικά δεδομένα δημοπρασίας το ευρώ βούτηξε σε χαμηλά σχεδόν 2 μηνών με την ισοτιμία του έναντι του δολαρίου να κατρακυλάει στο 1,33870.
Το γεγονός αυτό γύρισε σε πτώση από ελαφρά άνοδο που σημείωνε το Χρηματιστήριο της Φραγκφούρτης ενώ έριξε ακόμα περισσότερο τα ευρωπαικά Χρηματιστήρια.

''Είναι απόλυτη καταστροφή'' δηλώνουν διεθνείς αναλυτές και εξηγούν ''Εάν η Γερμανία δεν μπορεί να πετύχει κάλυψη που είναι leader της αγοράς φανταστείτε τι θα πρέπει να περιμένουν όλοι οι υπόλοιποι''.

Μεταξύ των αποτελεσμάτων της δημοπρασίας είναι πως αυξήθηκε η απόδοση των 10ετών γερμανικών ομολόγων κατά 0,04% πιάνοντας έτσι απόδοση 1,96% ενώ τα 30ετή ανέβηκαν στο 2,68%, που είναι υψηλό ρεκόρ 2 εβδομάδων.

πηγή: redfly planet

Όσο νάναι ένα σφίξιμο το αισθάνθηκε..


Συγγνώμη για τον ψεκασμό με σπρέι πιπεριού ζητά η Ελληνίδα πρύτανης του UC Davis

Συγγνώμη για το περιστατικό ψεκασμού με σπρέι πιπεριού από άνδρες της πανεπιστημιακής αστυνομίας κατά φοιτητών, οι οποίοι πραγματοποιούσαν ειρηνική καθιστική διαμαρτυρία ζητά η ελληνικής καταγωγής πρύτανης του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Ντέιβις, Λίντα Κατέχη, αλλά δεν προχωρά σε παραίτηση.

Η 57χρονη πανεπιστημιακός και επικεφαλής του τρίτου μεγαλύτερου από τα δέκα κάμπους του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας αντιμετωπίζει κατηγορίες για ασύμμετρες μεθόδους καταστολής κατά των φοιτητών, οι οποίοι καλούν σε μποϊκοτάζ του μαθήματός της στις 28 Νοεμβρίου, ζητώντας της να παραιτηθεί. Θεωρούν ότι εκείνη έδωσε την εντολή για την βίαιη επέμβαση της αστυνομίας. 

Μιλώντας σε εκατοντάδες φοιτητές τους ζήτησε συγγνώμη: «Αισθάνομαι πραγματικά απαίσια για όσα συνέβησαν την Παρασκευή. Αν εσείς αισθάνεστε ότι δεν θέλετε να είστε φοιτητές του πανεπιστημίου που είχαμε την Παρασκευή, τότε κι εγώ σας λέω ότι δεν θέλω να είμαι πρύτανης του πανεπιστημίου που είχαμε την Παρασκευή».

Έκανε μάλιστα και αναφορά στα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου του 1973 στην Αθήνα, όταν η χούντα έστειλε τα τανκ για να ρίξουν την πύλη του Πολυτεχνείου. «Ήμουν εκεί και δεν θέλω να το ξεχάσω» τόνισε στους φοιτητές του Ντέιβις. 

Η Κατέχη είπε ότι σκοπεύει να συναντηθεί με τους φοιτητές τις ερχόμενες ημέρες προκειμένου «να σας ακούσω και να κερδίσω την εμπιστοσύνη σας, να κάνουμε μαζί καλύτερο το πανεπιστήμιο».

Ωστόσο, φεύγοντας από την εξέδρα, οι φοιτητές της φώναζαν «Μην ξαναγυρίσεις!». 

Η Λίντα Κατέχη, ηλεκτρολόγος μηχανολόγος και μηχανικός υπολογιστών είναι επικεφαλής του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Ντέιβις από το 2009. Διοικητικά αντιμετωπίζει δυσκολίες αφού φέτος οι Αρχές μείωσαν τη συνολική χρηματοδότηση του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας κατά 650 εκατομμύρια δολάρια, προκαλώντας αύξηση των διδάκτρων. 

Εμπνευσμένοι από το κίνημα «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ!» οι φοιτητές του UC Ντέιβις αποφάσισαν να κατασκηνώσουν στον χώρο του πανεπιστημίου προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για το υψηλό κόστος των σπουδών.

Στις 18 Νοεμβρίου η Κατέχη είπε στους φοιτητές να απομακρύνουν τις σκηνές. Όταν εκείνοι αρνήθηκαν, έδωσε εντολή στην αστυνομία του πανεπιστημίου να προχωρήσει στην απομάκρυνσή τους. Μερικοί φοιτητές σχημάτισαν μία σειρά στο πεζοδρόμιο με σκοπό να εμποδίσουν τις αστυνομικές δυνάμεις και τότε ένας από τους αστυνομικούς ψέκασε απρόκλητα τους ειρηνικούς διαδηλωτές με σπρέι πιπεριού - οι σχετικές φωτογραφίες έκαναν το γύρο του κόσμου.

Παρότι οι υπεύθυνοι αξιωματικοί τέθηκαν σε διαθεσιμότητα και η πρύτανης διέταξε τη διενέργεια έρευνας για το βίαιο περιστατικό, οι φωνές που την καλούν να παραιτηθεί πληθαίνουν. 

πηγή: Τα Νέα


22.11.11

Νεκροπολιτική


Η Νεκροπολιτική παράγει πτώματα και καλεί εθελοντές Νεκροθάφτες με ικανότητα στις γρήγορες φτυαριές για αποφυγή της σκόνης και της ακαθαρσίας που πιθανόν να προκληθεί στις καινούριες χωματερές πτωμάτων και τους μαζικούς τάφους. Θα προτιμηθούν άτομα με έφεση στην καθαριότητα.

21.11.11

who owes what to whom - οι απαγορευμένες λέξεις

Ανοιχτή συζήτηση για την κρίση και τα μέτρα υποτέλειας


πηγές: Youth Against Nationalism και Μάγισσα

Η οικονομική κρίση που έχει χτυπήσει και την Κύπρο είναι παγκόσμια. Ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, το 2007 και έχει απλωθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη. Για την αντιμετώπισή της έχουν δοθεί στις τράπεζες και στις πολυεθνικές, μέχρι σήμερα, 20 τρις $ από τα χρήματα των φορολογούμενων. Για να καλυφθούν όμως τα ελλείμματα που έχει δημιουργήσει αυτή η ενέργειά τους, όλες οι κυβερνήσεις κάνουν τεράστιες περικοπές και μειώνουν το βιοτικό μας επίπεδο.
Αυτά τα μέτρα δεν έχουν σταματήσει την κρίση, αντίθετα μια σειρά χώρες οδηγούνται σε πιο βαθιά οικονομική ύφεση κι έρχονται πιο κοντά στη χρεοκοπία. Η Ελλάδα είναι στην πρώτη γραμμή, αλλά παρόμοια προβλήματα υπερχρέωσης έχει η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, και τώρα πια στο χορό μπαίνει η πιο υπερχρεωμένη χώρα της ΕΕ, η Ιταλία.
Οι πολιτικοί μας λένε συνέχεια ότι το ίδιο θα συμβεί κι εδώ αλλά την ίδια στιγμή θέλουν να πάρουν τα ίδια μέτρα που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα σε πιο βαθιά ύφεση! Θέλουν εμείς να πληρώσουμε για την κρίση τη στιγμή που δεν έχουμε καμία ευθύνη γι' αυτή την κρίση, για να μπορούν οι τραπεζίτες και το μεγάλο κεφάλαιο να διατηρούν τα κέρδη τους!
Μια ματιά να ρίξουμε στην υπόλοιπη Ευρώπη αυτό που βλέπουμε είναι ότι το μέλλον που μας ετοιμάζουν περιέχει μόνο ανεργία, ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές στην παιδεία και την υγεία, φτώχεια και ανέχεια! Αν η Ελλάδα με 17,6% ανεργία νομίζουμε πως αποτελεί την εξαίρεση και το κακό παράδειγμα της Ευρωζώνης, πώς εξηγείται η Ισπανία με 22% ανεργία;

Υπάρχει εναλλακτική;

Σε όλη την Ευρώπη ακόμη και την Αμερική οι εργαζόμενοι και η νεολαία βρίσκονται στους δρόμους διεκδικώντας τα δικαιώματά τους.

Ελάτε να συζητήσουμε!

Πώς μπορούμε να αντισταθούμε στα μέτρα που μας επιβάλλουν;
Πώς θα παλέψουμε για μια κοινωνία για τις ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας και όχι του μεγάλου κεφαλαίου, των πολυεθνικών και των τραπεζών

Παρασκευή, 25 Νοεμβρίου 2011
19:00 - 21:00 , στο Κτίριο Γαλαξίας (Διαμ. 407) Λευκωσία 

Αιώνας Εμπορίου

H προσφορά κι η ζήτηση ρυθμίζουνε την κοινωνία
έλεγε ο μεγάλος αδερφός μου Mαρξ. Ένα μικρό, ανήθικο
εμπόριο
κάθε χειρονομία, κάθε λέξη, κι η πιο κρυφή σου σκέψη ακόμα,
μεγάλα λόγια στις γωνιές των δρόμων, οι ρήτορες σαν τους
λαχειοπώλες
διαφημίζοντας όνειρα για μελλοντικές κληρώσεις
τα αισθήματα στο Xρηματιστήριο, στα λογιστικά βιβλία
δούναι και λαβείν, πίστωση, χρέωση,
ισολογισμοί, εκπρόθεσμες συναλλαγματικές, μετοχές,
χρεώγραφα
κι ας κλαίει αυτή η γυναίκα στο δρόμο, τί σημασία έχει;
«ζούμε σε μια μεγάλη εποχή», οι παπαγάλοι δεν κάνουν 
ποτέ απεργία
μικροί, ανάπηροι μισθοί αγορασμένοι με νεκρές 
περηφάνειες
γνώση αβέβαιη, πληρωμένη μ' όλη τη βέβαιη νειότη σου,
βρέχει νομίσματα, οι άνθρωποι τρέχουν σαν τρελλοί να τα 
μαζέψουν
νομίσματα όλων των εποχών, ελληνικά, ρωμαϊκά, της Bαβυλώνας,
δολλάρια ασημένια
η βροχή είναι πυκνή, ανελέητη, πολλοί σκοτώνονται
πλανόδιοι έμποροι αγοράζουνε τα πτώματα ― θα χρειαστούν
μεθαύριο
σαν ανεξόφλητες αποδείξεις της «μεγάλης μας εποχής»,
κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο
θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους αποσπάσω
απ' τη φιλάργυρη αιωνιότητα, σαν τοκογλύφοι οι μέρες μας
μάς κλέβουν τη ζωή, τί ζέστη, θε μου, κι όμως βρέχει,
τί καιρός, μα δε θα μου τη σκάσετε εμένα, κύριοι,
είμαι ιδιοφυία στο είδος σας, πίστωση, χρέωση,
ο Pοκφέλλερ άρχισε
πουλώντας καρφίτσες. Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο
προστατευτικό σπίτι
με τις πέτρες που μου ρίξατε
σ' όλη τη ζωή μου.

Τάσος Λειβαδίτης

Ποίηση 1950-1966 τόμος πρώτος

19.11.11

Παραδοσιακή μαγειρίτσα



κι ας κρεμάσουμε αυτό τον παπά με τα έντερα του τραπεζίτη του...

·         Ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος με συνέντευξή του στη StockWatch τηρεί μια ιδιαιτέρως προκλητική στάση σε μια σειρά ζητημάτων.
·         Υιοθετόντας τον στόμφο ενός επιχειρηματία, ο προκαθήμενος της εκκλησίας της Κύπρου ανέφερε ότι η εκκλησία της Κύπρου βρίσκεται σε επαφή με ισραηλινές εταιρείες για συμμετοχή της εκκλησίας σε ενεργειακά τους projects.

Για την Κύπρο μας, Κύριε, αγωνιούμε, πονούμε, Σε ικετεύουμε. Δες τους Άρχοντες των Εθνών, που
χωρίς τον φόβο Σου κινούνται και βυσοδομούν, δες πως «συνήχθησαν επί το αυτό» και σχεδιάζουν
το άδικο και πιέζουν με κάθε ευκαιρία, με κάθε πρόφαση, με κάθε αφορμή.

·         Η στροφή στην ενέργεια, σύμφωνα πάντα με τον αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο, είναι απαραίτητη διαφοροποίηση των οικονομικών δραστηριοτήτων της εκκλησίας λόγω της κρίσης που έχει πλήξει τις τράπεζες και τον τουρισμό, που αποτελούν βασική πηγή εισοδημάτων.

  Εμείς, ο λαός Σου, ανήμποροι παραγκωνισμένοι απλοί θεατές. Κανένας δε μας λογαριάζει.

·         Από τους δύο αυτούς τομείς η εκκλησία της Κύπρου, υποστηρίζει, χάνει τα τελευταία δύο χρόνια εισοδήματα ύψους €20 εκ. ετησίως. Όπως επεσήμανε ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου: «οι Ισραηλινοί θέλουν να κάνουν επενδύσεις στην Κύπρο, να κάνουν δηλαδή βιομηχανία παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος το οποίο θα πωλούν σε πολύ πιο χαμηλές τιμές από τις προσφερόμενες σήμερα από την ΑΗΚ τιμές, αφού θα υπάρχει ανταγωνισμός, κάτι το οποίο επιθυμεί και η ΕΕ».

  Το νησί μας αλυσόδετο σέρνεται στη σκληρή του «μοίρα», στο ατέλειωτο δραμα του. 

   «Εγενήθημεν όνειδος τοις γείτοσιν ημών, μυκτηρισμός και χλευασμός τοις κύκλω ημων».

·         Ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου ανέπτυξε επίσης και το...όραμά του για την Ελληνική Τράπεζα, υιοθετόντας και τον λόγο ενός τεχνοκράτη τραπεζίτη! Όπως επεσήμανε: «εδώ και αρκετό καιρό έβαλα ως στόχο να διευρύνω την κεφαλαιακή βάση της τράπεζας.

Ω Κύριε, ο Θεός των δυνάμεων «έως πότε οργίζη επί την προσευχήν των δούλων Σου»; 
Πέφτουμε στα γόνατα και Σε παρακαλούμε, μα Εσύ παραδόξως ..αυξάνεις τη δοκιμασία μας, 
μοιάζεις να δυναμώνεις την οργή Σου!

Είχα στα υπόψη μου να εκποιήσω μέρος της ακίνητης περιουσίας της εκκλησίας για να επενδυθούν στην τράπεζα με στόχο, όπως σας είπα, να επεκτείνει ο Όμιλος της δραστηριότητες του.

Μας ταΐζεις συνεχώς «άρτον δακρύων» και μας ποτίζεις «εν δάκρυσιν εν μέτρω».

 ·        Θα επιδιώξω να μιλήσω με φίλους και συνεργάτες για να επενδύσουν στον Όμιλο της Ελληνικής. Επίσης θα προσεγγίσω και ρώσους επενδυτές τους οποίους θα ενθαρρύνω προς αυτή την κατεύθυνση».

Ναι, αμαρτήσαμε σε πολλά. Μα και μετανοούμε και καταφεύγουμε στο Έλεός Σου.

·          Ο λόγος του προκαθήμενου της εκκλησίας της Κύπρου ξέφυγε, λοιπόν, για μια ακόμη φορά από τα καθαρά θρησκευτικά πλαίσια στα οποία θα έπρεπε να κινείται και ξεδίπλωσε και άλλες πτυχές της προσωπικότητας του αρχιεπισκόπου Κύπρου, του επενδυτή και τεχνοκράτη...! Για μια ακόμη φορά δεν απέφυγε ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος να προβεί σε ωμή παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα της Κύπρου. Όπως υποστήριξε: «πρέπει να τερματιστεί η κατηφόρα.

Ας έλθει μπροστά το θείο θρόνο Σου, δεόμεθα, έστω «ο στεναγμός των πεπεδημένων», ο ασίγητος λυγμός των εκπατρισμένων, καθώς και η εναγώνια ικετευτική κραυγή «του αίματος των δούλων Σου του εκκεχυμένου». 

·          Οι πολιτικοί μας έχουν γνώση και εμπειρίες και πρέπει να καταλήξουν σε ένα όραμα για να το υλοποιήσουν. Όραμα όλων πως θα σωθεί ο τόπος αυτός. Όταν θα έρθει η ώρα θα μιλήσω ξεκάθαρα.

Πόσοι το 1955-59, πόσοι το 1964, πόσοι το 1974 πότισαν με το άλικο αίμα τους αυτό το χώμα, άφησαν την τελευταία τους πνοή, σαν προσευχή καυτή.

·         Ας μου πουν ποια υποχώρηση έκανε η Τουρκία μέχρι σήμερα. Μόνο εμείς υποχωρούμε. Το σίγουρο είναι ότι η εκκλησία δεν πρόκειται να υποστηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση.

Κύριε, «επίστρεψον ημάς», γύρισέ μας πίσω στην αγκάλη Σου και την προστασία Σου, στη γαλήνη, την ευσέβεια, την ομόνοια, την αρετή, την προκοπή. Γύρισε τα παιδιά της Κύπρου, που έχουν σκορπίσει στους πέντε ανέμους, γύρισέ τα στον ευλογημένο τόπο τους. Ένωσέ τα ελεύθερα πια.

·          Δεν βρήκα συγκεκριμένο άτομο. Θα το βρω εγώ και θα τον ψηφίσει ο κυπριακός λαός. Θα υπάρξει ένας κατάλογος με υποψηφίους για να επιλεγεί ο καλύτερος εφόσον θα έχει εκλεξιμότητα».

«Επίφανον το Πρόσωπόν Σου». 
Δείξε μας την ευμένεια και την πατρική στοργή Σου, χάρισέ μας το Φως της δόξας Σου, 
συγχωρώντας 
όλα τα σφάλματά μας. «Και σωθησόμεθα». Θα δούμε την ποθητή μέρα της σωτηρίας.

·          Τα συμπεράσματα δικά σας...

Και θα Σε δοξάζουμε.