Απαγορευμένες λέξεις/Ελεύθερες αγορές και ο εφιάλτης της Ιστορίας

[...]

Ο μάστρε Μιχάλης,ο παππούς μου, λίγο μετά το 1917 και την Οκτωβριανή Επανάσταση σε ηλικία  οκτώ χρονών μαζί με άλλους συνομήλικους του ταξιδεύει για την Αίγυπτο, αυτή που σήμερα καίγεται, κρατώντας αγκαλιά για αυτοπροστασία μόνο τον μπόγο του, εικόνα μαλλον καθόλου ρομαντική αφού, σημερα ξέρουμε πως αυτό αποτελεί απλά παρανομη εκμετάλλευση της παιδικής εργασίας και μαλιστα ενός παιδιου μεταναστάτη. Μάλλον η προηγούμενη μετενσάρκωση του Κουλία δεν θα ήταν στην Αίγυπτο. Αλλιώς είναι αμφίβολο αν εμείς θα υπήρχαμε σήμερα εδώ..

Δεν ήξερε τότε ο Μιχάλης κανένα Μαρξ, ούτε η οικογένεια του γνωριζε πως η εργασία δεν είναι ευκαιρία και αναφαίρετο δικαίωμα ζωής αλλά νομιμοποιητική πράξη επιβολής κοινωνικών, οικονομικών  και πολιτικών κατεστημένων. Δεν ήξερε επισης πως ήταν μέλος της τάξης για την οποία ο μεγαλυτερος θεωρητικος του 19^ου αιώνα απέδειξε πως δούλευε  όχι για το μεροκάματό του αλλά  για το μηχανοστάσιο της ιστορίας και πως χωρίς αυτόν  η μηχανή θα έμενε νεκρή και εκτός λειτουργίας.  Ουτε πως κάπου αλλού οι εργάτες δεν ήταν παραδουλικά άλλα ήταν νικητές επαναστατικών δημοκρατικών διαδικασιών. 

Στις αρχές του αιώνα  οι σπουδαιότερες επιστημονικές λέξεις και ο επιστημονικος λόγος συνταίριαζαν με τη μοίρα των αμόρφωτων και των αποκληρων. Αυτή ήταν η ισοτιμία της αλήθειας μεταξύ γνωσης και ανθρωπου. Άλλου είδους μαθηματικά,ανώτερα μαθηματικά, όχι τα μαθηματικά των οίκων αξιολόγησης, των τραπεζών και των ποσοστών κέρδους. Η ανώτερη γνώση διαπλέκεται μόνο με την μη κατοχή ιδιοκτησίας για τον αντιπρόσωπο και φορέα της. Η φιλοσοφία ανέρχεται στο αποκορύφωμα   της μαρξικής ανασύνθεσης του Χέγκελιανισμού με πρότυπο, δικαιουχο και ικανό  άνθρωπο για να την αντιληφθεί αλλά και για να την πραγματώσει αληθινά μόνο τον μη έχοντα. Σύνθεση θεωρίας και υποκειμένου η οποία ορίζει τόσο τη γνωση όσο και το ηθος της αριστεράς σε όλο το φάσμα των διακυμάνσεων, των σταδίων και των αλλαγών της από τις αρχές του αιώνα μέχρι και σήμερα. Όσο περισσότερο απομακρύνεται η αντιληπτική ικανότητα, η θεματολογία,και  ο αγώνας  από τον ορίζοντα του χωρίς ιδιοκτησία εργάτη τόσο χαμηλότερα συνταιρίαζει με το εύρος και το ύψος της γνωσης της. Αυτός είναι ο νόμος τόσο της ατομικής όσο και της συλλογικής μας συνείδησης καθε στιγμή της σύγχρονης ιστορίας.Της αριστεράς στην ολοτητά της. Της κοινωνίας στην ολοτητά της. Αναφαίρετα!

Σχολή Μαρξισμού του μάστρε-Μιχάλη

-Είμαστε με τον βασιλέα πρώτα ανήψια.

 -Μα γιατί είμαστε με το βασιλέα πρώτα ανήψια αφού πεντε σελινια βαστουμεν.

- Διότι ο βασιλέας εν η εγκράτεια.

- Γιατί ο βασιλέας εν η εγκράτεια; Αφου εν μας αρέσκουν οι παπάες εμας. 

-Όι τζεινη η εγκράτεια. Η εγκράτεια της περηφάνειας τζείνου που εσιει χωρίς να έσιει. 

-Τζαι ποιος εν τζεινος που εσιει χωρίς να εσιει; 

-Τζεινος που έσιει την πραγματική δύναμη. Τζείνος που δουλευκει το μηχανοστάσιο της ιστορίας τζαι του μυαλού, γιατί τουντα θκυο πασιν μαζίν, ειπεν το τζαι ο Μαρξ στο κομμουνιστικό μανιφεστο,  ο μόνος που μπορεί να γίνει κατοχος τζεινου που εν γινεται αντικειμενο ιδιοκτησιας  εν ο προλετάριος. 

-Καλα γιατί πρεπει να εσιεις πεντε σελινια τζαι όι πεντε εκατομμύρια για να είσαι βασιλιάς;

- Γιατί μονον ο ελευθερος εν κυβερνήτης. Όι ο σκλάβος της ύλης τζαι της οσιάς της. Ο ελεύθερος εν εσιει οσια. Ουτε ο προλετάριος εσιει.

 -Τζαι γιατί είμαστε τα ανήψια του βασιλιά τζαι όι ο βασιλιάς ο ίδιος; 

-Διότι  εν μπορεις να σηκώσεις ψηλά ενα θρόνο πάνω στον οποίο κάθεσαι. Ο θρόνος ανήκει  σε τζεινον που τον σωννει για να τον σηκώσει. Κάμε χώρο μεσα στη ψυχή σου που την ύλη αν θέλεις να γεμώσει το μυαλό σου γνωση σιδεροτζιέφαλη. Όπως δενότανε το ατσάλι.

 Κονιακκι τζαι τοματαν τζαι σιωπή. Κάμε χώρο. Για τους άλλους τζαι για τον εαυτό σου. Η πρώτη αρχή της δύναμης της σκέψης εν η ελευθερία. Η δική σου τζαι των άλλων. Μεν εξουσιαζεις κανένα τζαι μεν δεχεσαι να σε εξουσιάζουν. Μονο ο χώρος, ο δικός σου τζαι του άλλου, δυναμωνει την ελευθερία τζαι αχρηστεφκει την εξουσία. Αλλά για να καμεις χωρο πρεπει να τον φκερώσεις που τη δουλοπρεπεια της κατοχής των πραμάτων πρώτα. Ύστερα ερκεται ο χωρος για τους ανθρώπους τζαι ύστερα ο χωρος για τες ιδέες. Είμαστε με το βασιλέα πρωτα ανήψια. Εκτός που τα κρέβενεϊ. Τα κρέβενεϊ θελουμεν τα με την κούτα. Βασιλικά.

[...]

Η ανώτερη γνωση εχει χαθεί και αναζητείται.. δυσκολα συνανταται στην αριστερα  γιατί η αριστερά έχει χασει από τα ματια της εκείνο το υποκείμενο που άλλοτε γεννησε  το ανωτερο προτυπό της διαλεκτικής και μεταμορφωτικής της γνωσης. Τωρα η γνωση προτιμά την θολοκουλτουρα αντί την κριτικη της πολιτικής οικονομίας,γιατι η πολιτική οικονομία δεν είναι αρκουντως ρομαντική ούτε συνοδευεται από φιλότεχνη παρέα, προτιμά την λυρική ποίηση αντί τη σπαθα του Μπρεχτ, προτιμά τα κοστουμια αντί τα ρουχα των επαιτών,τα μαθηματικά των λογιστών αντί τα μαθηματικά του Μαρξ, την χλιαρή οικονομική συναινεση που ειναι πιο ευγενής, αντι τη χειραφετητική αληθεια που σπάει ποδάρια, προτιμά την εικόνα  του ανθρώπου αντί την αξία του. Προτιμά την απιστία στη ζωή αντί τη πίστη σ΄αυτήν. Γιατί; Γιατί λανθασμένα πίστεψε πως ο φτωχος, ο προλετάριος, ο μετανάστης, ο πεινασμένος και ο ανέστιος ,το ιστορικο εκεινο υποκείμενο που εξανάγκασε την ιστορία να σπασει τα θεωρητικά της όρια για να το κατανοήσει και να το εντάξει στο γιγνεσθαι, ήταν κατωτερό της. Ετσι η θεωρία εκδικήθηκε την αριστερα τα χρόνια που μας πέρασαν. Για την αφέλεια της να επαίρεται για την μόρφωση και τη θέση του εαυτού της και όχι για τη δύναμη της εργατικής ταξης που αντιπροσωπευε.

[...]

Η ιστορία δεν ειναι μια ευθυγραμμική ανοδική διαδικασία. Αν το πιστευαμε αυτο θα απορριπταμε ευθυς εξαρχής την έννοια της ταξικής πάλης και του αντιφατικού ρόλου των εργαζομένων μεσα στο καπιταλιστικο συστημα,γιατί ο εργάτης είναι αφενός μερος αυτού του συστήματος αφετέρου είναι εχθρός του, αυτος ο οποιος κινείται ως ιστορικό υποκείμενο για τον αφανισμο του καπιταλισμού. Ως εκ τουτου δεν μπορουμε σαν μαρξιστες να πιστευουμε πως μπορεί να υπάρξει αριστερό κομμα ή κινημα εντος του καπιταλισμού χωρίς αντιφάσεις. Πολύ περισσότερο δεν είναι δυνατόν να θεωρήσουμε τις διασπάσεις ή τις αποβολές στελεχων από τα αριστερά κόμματα σε όλο τον κόσμο ως λύσεις αντιφάσεων. 

Για την ακρίβεια, η ιστορική εμπειρία καταδεικνύει πως οι διασπάσεις αυτές αποτελούν μεταφορά των αντιφάσεων σε ένα καινούριο πλαίσιο. Ουτε τα κόμματα καθαρίζουν, ουτε οι διαγραφέντες ακολουθούν απαραιτήτως ενα καθαρότερο πολιτικό δρόμο από αυτόν που εγκατέλειψαν. Η ιστορία τουλάχιστον των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων μας δείχνει ειτε πως αυτα συρρικώνθηκαν και διαλύθηκαν μετα τις αποβολές, οπως το ΚΚΙ ή το ΚΚΕ, είτε πως οι αποβληθέντες καθε άλλο παρά κομμουνιστές παρέμειναν μετά την εξοδο τους από τα κόμματα όσο κι αν ανέμιζαν την παντιέρα του κομμουνισμού κατά την έξοδό τους.

Θα έλεγα μάλλον πως στην δική μας περίπτωση, αυτή της κύπρου, η μεταφορά των αντιφάσεων κατα τα έτη 1990-2007 μας υποδεικνύει κάποια κοινά μεταξύ των ένδο και έξω από το χώρο της θεσμικής αριστεράς.

1. τη αδυναμία υπέρβασης και συγκρότησης μιας κοινής πολιτικής.

Τόσο η επίσημη θεσμική αριστερά, δλδ το ακελ, όσο και οι εξωακελική αριστερά χαρακτηρίζονται αυτή τη περίοδο από την αντιφαση της προσδεσης τους σε ενα κομμάτι της αστικής τάξης στο οποίο προσκολλόνται εντονότερα παρά με το «άλλο αριστερό μέρος». Καποιες φορες μάλιστα διατείνονται πως οι προσδεσεις αυτες αφορουν συντροφικότερες των πρωην συντρόφων συμμαχίες. Χτυπούν τους πρώην συντρόφους τους δυνατότερα από ότι τους νυν συνεργάτες. Το μεν ακελ στο κομματι που λεγεται «δημοκρατικές δυνάμεις» η δε εξωακελική αριστερα είτε στο κομματι του ωμού νεοφιλελευθερισμού είτε σε σοσιαλδημοκρατικά μορφώματα μάλλον σκόρπια και συγκεχυσμένα.

2. οι παρόμοιες αντιφάσεις στο ζήτημα της επίλυσης του κυπριακού. Η θεσμική αριστερα΄προσκολλημένη στο μισο-απορριπτικό δηκο αυτοεγκλωβίζεται και μοιραία εγκλωβίζει τη διαδικασία επιλυσης. Και η εξωαξκελική  αριστερα προσκολλημενη στο μισο-απορριπτικό δησυ παλεύει με χίμαιρες χωρίς ευρύτερο αντικρυσμα και αποτέλεσμα σε ενα χώρο του βαθέως κράτους της σύχρονης κυπριακής ιστορίας.

3. οι κοινές ψευδαισθησεις για τον ρόλο της αστικής τάξης και του κεφαλαίου. Μολις εσφιξαν τα ζωνάρια κατα το 2011 ή λαϊκιστί όπως ελαλεν η γιαγιά μου μόλις εσφίξαν οι κωλοι, το μεν ακελ βρέθηκε μετα απο 70 χρόνια ιστορίας να λοιδωρείται από το κάθε νεοφασιστάκι έξω από το προεδρικό ως δολοφονικό  για την ιστορία του τόπου η δε εξωακελική αριστερα να συμπορεύται με τα συγγεκαλυμμένα συμφέροντα του χοντρου κεφαλαίου και των αντιπροσώπων των δικηγορικών τους γραφειων εντός της βουλής, μιλώντας υποκριτικά και αφηρημένα για εκδημοκρατικοποίηση του τόπου, ξεχνωντας την αλφαβητα όχι μόνο του μαρξισμου άλλα εστω της σοσιαλδημοκρατίας και υιοθετώντας καθαρα νεοαστικές φιλοσοφικές μανιέρες.

Το μεν ακελ πήρε και θα παίρνει απανωτά εκδικητικά  χαστούκια  από την αρχουσα αστική τάξη και τους πρωην συνεργατες της προς υπόδειξη για το ποιος αποτελει το πραγματικό κρατος σ΄αυτο το τόπο, η δεν εξωακελική αριστερα θα τηρει μαλλον σιγή ιχθύος για τον ωμό εκφασισμό της κοινωνίας, για τον ακρατο αντικομμουνισμο και για τα αντεργατικά προτεινόμενα μετρα της αντιπολιτευσης. Κατά τα λοιπά  οι μισοί θα  υμνούν τι ς παλιές καλες μέρες των άξιων κομμουνιστών της χώρας παρέα με τους νεοφιλελευθερους και οι άλλοι μισοί κυρίως θα κουντουν την ιστορία του λαϊκου κινήματος και των αποβληθέντων ως παρατζιει παρέα με τους πρωην δημοκρατες και αιφνης επίσης νεοφιλελευθερους του κέντρου.

[...]

Η ιστορία είναι εκείνη η οδός στην οποία αναπόφευκτα θα συναντήσεις μια μέρα τους αληθινούς σου φίλους και τους αληθινούς σου εχθρούς. Ειναι εκεινος ο εφιαλτικος δρομος όπου οι χθεσινοι σου φίλοι γίνονται οι σημερινοί σου εχθροί και οι χθεσινοι σου εχθροι μπορεί να γίνονται οι σημερινοί σου φίλοι.

Βρισκόμαστε σε εκεινο το ιστορικό σημείο όπου το παρελθόν είναι πιο κοντα μας παρά ποτέ.

[...] 

Πλησιάζει το δικαστήριο της Ιστορίας...

[...]