Λογικές απορίες κύριε Λεμονάρη

Έχω πάρει σήμερα στο μέιλ, το άρθρο του κ. Αιμίλιου Λεμονάρη «Αλλαγή φυσιογνωμίας και αγκύλωση στην Εξουσία» το οποίο θα παραθέσω πιο κάτω, με κάποιες παρατηρήσεις και κάποια ερωτήματα.

Τον κύριο Λεμονάρη δεν τον γνωρίζω. Είναι πολύ πιθανόν, ο κ.Λεμονάρης να είναι ένας ευγενέστατος και καλών προθέσεων κύριος. Καλών προθέσεων εννοώ ως προς την αριστερά. Είναι εμφανές στο κείμενό του, το οποίο θα διαβάσετε στη συνέχεια, πως εξαίρει τη δράση τόσο των ιδρυτών του ΚΚΚ-ΑΚΕΛ όσο και του πατέρα, όπως ορθά αναφέρεται στο κείμενο, του κυπριακού συνδικαλισμού Αντρέα Ζιαρτίδη. Είναι επίσης εμφανές ότι ο κ.Λεμονάρης έχει μια εντελώς αρνητική αντίληψη για τη δράση του ΑΚΕΛ ή οποία αν δεν λανθάνομαι οφείλεται στις εξής τρείς εκτιμήσεις:

1.       Την ιδεολογική διάσταση του σημερινού ΑΚΕΛ από τους ιδρυτές του τόσο του Κ.Κ.Κ όσο και του ΑΚΕΛ του 1941.

2.       Την απόφαση του ΑΚΕΛ να υποστηρίξει την ένωση με επακόλουθο την διαγραφή κορυφαίων στελεχών του κόμματος αλλά και την αλλαγή πλεύσης στο εθνικό θέμα καθώς  και τη μετέπειτα πολιτική σύμπραξη Μακαρίου – ΑΚΕΛ.

3.       Τη σημερινή στάση του ΑΚΕΛ στο κυπριακό, η οποία, όπως εκτιμά ο συγγραφέας του άρθρου οδηγεί την Κύπρο στη διχοτόμηση.

Θα έλεγε κανείς μη γνωρίζοντας τον κ.Λεμονάρη και αρα μη γνωρίζοντας τις όποιες πολιτικές του δραστηριότητες, πως πρόκειται για κάποιον βέρο και καθαρόαιμο κομμουνιστή αλλά και γνήσιο επαναπροσεγγιστή, κυπριοκεντρικό και πατριώτη.

Θα έλεγε δηλαδή κανείς πως ο κ.Λεμονάρης αποτελεί την περίπτωση ενός ανθρώπου ο οποίος βρίσκεται τραγικά απομονωμένος τόσο από τις τάξεις του ΑΚΕΛ όσο και από τις τάξεις του οποιουδήποτε άλλου σχηματισμού, αφού όπως γνωρίζουμε, δεν υπάρχει κανένας καθαρόαιμος κομμουνιστικός πολιτικός σχηματισμός στον τόπο.

Οπωσδήποτε δεν θα υπέθετε κάποιος, πως με ένα απλό σερτς στο γκουγκλ θα έβρισκε το όνομα του κ. Λεμονάρη να συμμετέχει σε ομάδες του Δημοκρατικού Συναγερμού με την οποιαδήποτε έννοια της «συμμετοχής».

Ακόμα κι αν η «συμμετοχή» αποτελεί μέρος της περιόδου «επαναπροσέγγισης» αριστεράς και δεξιάς προς όφελος της διεξαγωγής του άλλοτε κοινού αγώνα για την επίλυση του Κυπριακού.

Και λέω άλλοτε, γιατί σίγουρα θα ήταν αφέλεια να μην γνωρίζουμε όσοι είχαμε συμμετοχή σ΄αυτή την προσπάθεια πως εκείνη η «επαναπροσέγγιση» εδώ και ένα τουλάχιστον χρόνο νοσεί και ψάχνει ή έψαχνε μέχρι και την προ Μαρί περίοδο τα κοινά της συμφραζόμενα.

Μου δημιουργείται λοιπόν η απορία, πως γίνεται κάποιος, ο οποίος με τόσο έκδηλη ειλικρίνια τιμά το όνομα του Αντρέα Ζιαρτίδη, να δημοσιεύει ένα άρθρο για την μετεξέλιξη του ΑΚΕΛ και να παραβλέπει να σημειώσει ή γιατί όχι να δημοσιεύσει αντ΄αυτού ένα άρθρο για τις μεταλλάξεις του Δημοκρατικού Συναγερμού μέσω του οποίου μετείχε ως αριστερός υποθέτω στις επανενωτικές προσπάθειες.

Μου δημιουργείται επίσης η απορία, πως γίνεται κάποιος που γνωρίζει επακριβώς τι σημαίνει «πατέρας του συνδικαλισμού» δεν επιλέγει να μιλήσει για την οικονομική κρίση και με ποιό ακριβώς τρόπο, η όποια μετάλλαξη του ΑΚΕΛ, μπορεί να δικαιολογήσει τη συστέγαση ενός αριστερού με το πλέον αντεργατικό κόμμα της κύπρου.

Τέλος μου δημιουργείται η εξής απορία: αν ο κ.Λεμονάρης κατά τύχη ακούει τα κόκκαλα του Αντρέα Ζιαρτίδη, που προφανώς τρίζουν από τις επιλογές κάποιων αριστερών να ξεχνούν την δική τους αριστεροσύνη βάζοντας ως αίτιο γι αυτή τη λησμονιά το έργο άμεμπτα αφοσιωμένων στους αγώνες της εργατικής τάξης ανθρώπων.

Τελικά ποιός είναι ο μεγαλύτερος προδότης των πατέρων της εργατιάς; Να ένα ζήτημα που είτε αρέσει σε κάποιους είτε δεν αρέσει νομοτελειακά θα ανοίξει, προτού ανοίξουμε άλλες ανεπανόρθωτες πληγές στο σώμα της ιστορίας της εργατικής τάξης αυτού του τόπου.

 Αλλαγή φυσιογνωμίας και αγκύλωση στην Εξουσία

Του Αιμίλιου Λεμονάρη

Δημοσιεύτηκε στην Εφημ. ΠΟΛΙΤΗΣ στις 5.11.2011

Το ΑΚΕΛ όπως το ξέρουμε σήμερα δεν έχει καμιά ομοιότητα με το κόμμα που οραματίστηκαν οι ιδρυτές του. Οι περισσότεροι από τους τριάντα έξι ανθρώπους που μαζεύτηκαν στη Σκαρίνου τη 14η Απριλίου του έτους 1941 ήταν διανοούμενοι αστοί. Μεταξύ εκείνων που συμμετείχαν στη Συνέλευση από την οποία γεννήθηκε το Ανορθωτικό Κόμμα του Εργαζόμενου Λαού ξεχωρίζουν οι φυσιογνωμίες του Γεώργιου Βασιλειάδη, του ζεύγους Βάσου Βασιλείου, του Λεύκιου Ζήνων, του Ζήνωνα Ρωσσίδη, του Φειδία Κυριακίδη του Αδάμ Αδάμαντος, του Τεύκρου Ανθία και του Γεώργιου Λαδά.

Εμπνευστής της κίνησης ήταν ο Φειδίας Κυριακίδης και οργανωτής ο Γεώργιος Βασιλειάδης. Στη Συνέλευση πήρε μέρος και ο Πλουτής Σέρβας, ο οποίος από το έτος 1935 ήταν επικεφαλής του Κομουνιστικού Κόμματος Κύπρου. Σκοπός των ιδρυτών ήταν η δημιουργία κόμματος αρχών. Από την ίδρυση του το κόμμα έθεσε στόχο της ύπαρξης του τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων. Οι εργάτες, οι αγρότες, οι μεταλλωρύχοι, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και οι διάφοροι τεχνίτες μπορούσαν στο εξής να στηρίζονται στο κόμμα. Διακρίσεις στη βάση εθνικότητας δεν υπήρχαν. Όλοι οι εργαζόμενοι (Έλληνες, Τούρκοι, Αρμένιοι και Μαρωνίτες) μπορούσαν να γίνουν μέλη του κόμματος. Σχεδόν αμέσως μετά από την ίδρυση του το κόμμα πέρασε στα χέρια των κομουνιστών. Οι αστοί διανοούμενοι σιγά-σιγά αποχώρησαν. Λίγους μήνες μετά από την ίδρυση του το κόμμα προέβη στη σημαντικότερη πράξη της ιστορίας του. Τον Νοέμβριο του 1941 προχώρησε στην ίδρυση της Παγκύπριας Συντεχνιακής Επιτροπής (ΠΣΕ). Με την ίδρυση της ΠΣΕ οι μέχρι τότε σκόρπιες συντεχνίες μπήκαν κάτω από ενιαία καθοδήγηση. Λίγα χρόνια αργότερα η ΠΣΕ μετονομάστηκε σε Παγκύπρια Εργατική Ομοσπονδία (ΠΕΟ). Πρώτος γενικός γραμματέας εκλέχθηκε ο Ανδρέας Ζιαρτίδης. Ο Ανδρέας Ζιαρτίδης, τον οποίο στο ΑΚΕΛ σήμερα τον έχουν προγραμμένο, υπηρέτησε στη θέση του γενικού γραμματέα της ΠΕΟ μέχρι το έτος 1990. Αναγνωρίζεται από όλους ως ο πατέρας του κυπριακού συνδικαλισμού. Στις συντεχνίες εντάχθηκαν κατά χιλιάδες και οι Τουρκοκύπριοι εργαζόμενοι. Η ΠΣΕ και αργότερα η ΠΕΟ εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των Τουρκοκύπριων εργαζομένων. Στο εθνικό ζήτημα το κόμμα διαφοροποίησε τη θέση του από την Εκκλησία και υιοθέτησε τη γραμμή αυτοκυβέρνηση-αυτοδιάθεση. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα το κόμμα καταξιώθηκε στην κυπριακή κοινωνία. Στις δημαρχιακές εκλογές του 1943 ανέδειξε δημάρχους στη Λεμεσό και στην Αμμόχωστο. Στη Λεμεσό εκλέχθηκε ο Πλουτής Σέρβας και στην Αμμόχωστο ο Αδάμ Αδάμαντος. Σήμερα και οι δύο είναι ξεχασμένοι από το κόμμα.

Δυστυχώς με την πάροδο του χρόνου η φυσιογνωμία του κόμματος άλλαξε. Εκτός από τη φυσιογνωμία άλλαξαν και οι προσανατολισμοί του κόμματος. Οι πρώτες σημαντικές αλλαγές σημειώθηκαν στο τέλος της δεκαετίας του 1940. Μετά από το ναυάγιο της Διασκεπτικής, το κόμμα αποφάσισε να συμπορευτεί στο εθνικό θέμα με την εκκλησία. Αυτή η αλλαγή είχε ως αποτέλεσμα τη φυγή των Τουρκοκύπριων εργατών από τις συντεχνίες και από το κόμμα. Ο Πλουτής Σέρβας και ο Αδάμ Αδάμαντος εκδιώχθηκαν. Υιοθετήθηκε η γραμμή αυτοδιάθεση-ένωση. Το κόμμα εγκατέλειψε τον πρωτοποριακό του ρόλο και μετατράπηκε σε ουραγό της δεξιάς. Στη δεκαετία του 1950 η δράση του επισκιάστηκε από την προσωπικότητα του Μακαρίου. Η ήττα στις προεδρικές εκλογές του 1959 το ανάγκασε να συμβιβαστεί με πέντε έδρες στη Βουλή και να αναζητήσει πολιτική ασφάλεια στα ράσα του Αρχιεπισκόπου.

Από τότε οι συνδιαλλαγές με στόχο την εξουσία ή τη νομή της εξουσίας αποτελούν τον άξονα της πολιτικής του. Το κόμμα αρνήθηκε την ιδεολογία του και συμβίβασε τις αρχές του.

Η φιλοσοφία της συνδιαλλαγής με στόχο την εξουσία οδήγησε το κόμμα στη διάπραξη μοιραίων λαθών, τα οποία υπάρχει κίνδυνος τελικά να καταλήξουν στη διχοτόμηση. Το πρώτο μοιραίο λάθος διαπράχθηκε το 1977 με την εκλογή του Σπύρου Κυπριανού στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Το δεύτερο, που και πάλιν οφείλεται στη συνδιαλλαγή με στόχο τη νομή της εξουσίας, έγινε το 2003 με την εκλογή του Τάσσου Παπαδόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Το τρίτο, που οφείλεται στον ίδιο λόγο, συντελέστηκε το 2008 με τη σύμπραξη του κόμματος με το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ, που είχε ως αποτέλεσμα την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην Προεδρία της Δημοκρατίας.

Η εκλογή Προέδρου από τις τάξεις του κόμματος αρχικά δημιούργησε ελπίδες για λύση, οι οποίες σιγά-σιγά εξανεμίστηκαν. Η θητεία του Προέδρου κοντεύει να εξαντληθεί, αλλά οι συνομιλίες για λύση δεν οδηγούν πουθενά. Ο κίνδυνος της διχοτόμησης άρχισε να γίνεται ορατός. Η φυσιογνωμία του κόμματος δεν είναι η ίδια με εκείνην που οραματίστηκαν οι ιδρυτές του. Οι προσανατολισμοί άλλαξαν ριζικά. Από κόμμα αρχών μετατράπηκε σε κυνηγό της εξουσίας. Όλες οι προσπάθειες του κόμματος στοχεύουν στη διατήρηση της εξουσίας. Η αλλαγή φυσιογνωμίας και η αγκύλωση στην εξουσία δεν αφήνουν τον Πρόεδρο και το κόμμα να προχωρήσουν σε λύση.