Έσπειρα δράκους και θέρισα ψύλλους

αναδημοσίευση από Praxis

V.I Lenin-Ποιό πρέπει να είναι το όνομα του κόμματος

Ποια πρέπει να είναι η ονομασία του κόμματός μας για να είναι επιστημονικά σωστή και να βοηθάει πολιτικά το ξεκαθάρισμα της συνείδησης του προλεταριάτου;

Περνώ στο τελευταίο ζήτημα - στην ονομασία του Κόμματός μας. Πρέπει να ονομαστούμε Κομμουνιστικό κόμμα, όπως ονόμαζαν τον εαυτό τους ο Μαρξ και ο Ενγκελς.

Πρέπει να επαναλάβουμε ότι είμαστε μαρξιστές και παίρνουμε για βάση το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο", που η σοσιαλδημοκρατία το πρόδοσε και το διαστρέβλωσε σε δύο βασικά σημεία: 1) οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα: η "υπεράσπιση της πατρίδας" στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι προδοσία του σοσιαλισμού, 2) η διδασκαλία του μαρξισμού για το κράτος διαστρεβλώθηκε από τη ΙΙ Διεθνή. 

Η ονομασία "σοσιαλδημοκρατία" επιστημονικά δεν είναι σωστή, όπως το έχει αποδείξει πολλές φορές ο Μαρξ, ανάμεσα στα άλλα και στην "Κριτική του προγράμματος της Γκότα" το 1875, και όπως το επανέλαβε πιο εκλαϊκευμένα ο Ενγκελς το 1894. Από τον καπιταλισμό η ανθρωπότητα μπορεί να περάσει άμεσα μονάχα στο σοσιαλισμό, δηλαδή στην κοινή κατοχή των μέσων παραγωγής και στη διανομή των προϊόντων ανάλογα με τη δουλιά του καθενός. Το Κόμμα μας βλέπει πιο μακρυά: Ο σοσιαλισμός πρέπει αναπόφευκτα να εξελιχθεί βαθμιαία στον κομμουνισμό, που στη σημαία του είναι γραμμένο: "Ο καθένας σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του".

Αυτό είναι το πρώτο επιχείρημά μου.

Το δεύτερο: Δεν είναι επιστημονικά σωστό και το δεύτερο μέρος της ονομασίας του Κόμματός μας (σοσιαλ- δημοκράτες).

Η δημοκρατία είναι μια μορφή κράτους . Εμείς, όμως, οι μαρξιστές, είμαστε αντίπαλοι κάθε κράτους.

Οι ηγέτες της ΙΙ Διεθνούς (1889-1914), οι κ.κ. Πλεχάνοφ, Κάουτσκι και οι όμοιοί τους, εκχυδάϊσαν και διαστρέβλωσαν το μαρξισμό.

Ο μαρξισμός διαφέρει από τον αναρχισμό στο ότι αναγνωρίζει την αναγκαιότητα του κράτους για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, - αλλά (κι εδώ βρίσκεται η διαφορά από τον Κάουτσκι και Σια) όχι ενός τέτιου κράτους, όπως η συνηθισμένη κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία, μα ενός κράτους σαν την Κομμούνα του Παρισιού του 1871, σαν το Σοβιέτ των εργατών βουλευτών του 1905 και του 1917.

Το τρίτο επιχείρημά μου: η ζωή δημιούργησε, η επανάσταση στη χώρα μας δημιούργησε ήδη στην πράξη, αν και σε αδύνατη, εμβρυακή μορφή, αυτό ακριβώς το νέο "κράτος" που δεν είναι κράτος στην κυριολεξία.

Αυτό είναι πια ζήτημα της πρακτικής των μαζών και όχι μόνο θεωρία των ηγετών.

Στην κυριολεξία το κράτος είναι η εξουσία που ασκείται πάνω στις μάζες από τμήματα ένοπλων ανθρώπων, χωρισμένων από το λαό.

Το νέο κράτος μας που γεννιέται είναι επίσης κράτος, γιατί μας χρειάζονται τμήματα ένοπλων ανθρώπων, μας χρειάζεται η πιο αυστηρή τάξη, μας χρειάζεται η αμείλικτη κατάπνιξη με τη βία κάθε απόπειρας της αντεπανάστασης τόσο της τσαρικής, όσο και της αστικής των Γκουτσκόφ.

Με το νέο κράτος μας που γεννιέται δεν είναι πια κράτος στην κυριολεξία, γιατί σε μια σειρά μέρη της Ρωσίας τα τμήματα αυτά των ένοπλων ανθρώπων είναι η ίδια η μάζα, όλος ο λαός και όχι κάποιος που στέκεται από πάνω του, χωρισμένος απ' αυτόν, προνομιούχος και μη ανακλητός στην πράξη.

Δεν πρέπει να κοιτάμε πίσω, μα μπροστά, όχι προς τη δημοκρατία του συνηθισμένου αστικού τύπου, που στερέωνε την κυριαρχία της αστικής τάξης με τη βοήθεια των παλιών, μοναρχικών οργάνων διακυβέρνησης, της αστυνομίας, του στρατού, της υπαλληλίας.

Πρέπει να κοιτάμε μπροστά, προς τη νέα δημοκρατία που γεννιέται, που παύει να είναι δημοκρατία, γιατί δημοκρατία σημαίνει κυριαρχία του λαού, και ο ένοπλος λαός δεν μπορεί να κυριαρχεί ο ίδιος πάνω στον εαυτό του.

Η λέξη δημοκρατία εφαρμοσμένη στο Κομμουνιστικό κόμμα δεν είναι μόνο επιστημονικά λαθεμένη. Τώρα, μετά το Μάρτη του 1917, είναι παρωπίδες που βάζουν στα μάτια του επαναστατημένου λαού και τον εμποδίζουν να χτίζει ελεύθερα, τολμηρά και πρωτόβουλα το καινούργιο: Τα Σοβιέτ των εργατών, των αγροτών και όλων των άλλων βουλευτών, σαν τη μοναδική εξουσία στο "κράτος", σαν προάγγελο της "απονέκρωσης" κάθε κράτους.

Το τέταρτο επιχείρημά μου: Πρέπει να παίρνουμε υπόψη μας, την αντικειμενική κατάσταση του σοσιαλισμού σε όλο τον κόσμο.

Η κατάσταση αυτή δεν είναι η ίδια με την κατάσταση του 1871-1914, τότε που ο Μαρξ και ο Ενγκελς δέχονταν συνειδητά το λαθεμένο οπορτουνιστικό όρο: "σοσιαλδημοκρατία". Γιατί τότε, ύστερα από την ήττα της Κομμούνας του Παρισιού, η ιστορία έβαλε στην ημερήσια διάταξη το καθήκον: αργή οργανωτική-διαφωτιστική δουλιά. Αλλο δεν χωρούσε. Οι αναρχικοί είχαν (και εξακολουθούν να έχουν) ριζικά άδικο όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και οικονομικά και πολιτικά. Οι αναρχικοί εκτίμησαν λαθεμένα τη στιγμή, γιατί δεν κατάλαβαν την παγκόσμια κατάσταση: Ο άγγλος εργάτης είχε διαφθαρεί από τα ιμπεριαλιστικά κέρδη, η Κομμούνα του Παρισιού είχε συντριβεί, το αστικο-εθνικό κίνημα στη Γερμανία μόλις είχε νικήσει (1871), η μισοδουλοπάροικη Ρωσία ήταν βυθισμένη σε ένα προαιώνιο ύπνο.

Ο Μαρξ και ο Ενγκελς εκτίμησαν σωστά τη στιγμή, κατάλαβαν τη διεθνή κατάσταση, κατάλαβαν τα καθήκοντα της αργής πορείας προς την έναρξη της κοινωνικής επανάστασης.

Ας κατανοήσουμε λοιπόν κι' εμείς τα καθήκοντα και τις ιδιομορφίες της νέας εποχής. Ας μη μιμηθούμε τους θλιβερούς εκείνους μαρξιστές, για τους οποίους ο Μαρξ έλεγε: "Εσπειρα δράκους και θέρισα ψύλλους".

Ο καπιταλισμός που έχει μετεξελιχθεί σε ιμπεριαλισμό γέννησε με αντικειμενική αναγκαιότητα τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ο πόλεμος αδήγησε όλη την ανθρωπότητα στο χείλος της αβύσσου, της καταστροφής όλου του πολιτισμού, της απαγρίωσης και του χαμού εκατομμυρίων και εκατομμυρίων ανθρώπων.

Και σε μια τέτoια στιγμή, τώρα που η επανάσταση αυτή αρχίζει, τώρα που κάνει τα πρώτα της δειλά, ασταθή, μη συνειδητά, παρά πολύ ευκολόπιστα βήματα προς την αστική τάξη - σε μια τέτια στιγμή η πλειοψηφία (αυτό είναι αλήθεια, είναι γεγονός) των "σοσιαλδημοκρατών" ηγετών, των "σοσιαλδημοκρατών" βουλευτών, των "σοσιαλδημοκρατικών" εφημερίδων - και αυτά ακριβώς είναι τα όργανα επηρεασμού των μαζών - η πλειοψηφία τους απαρνήθηκε το σοσιαλισμό, πρόδοσε το σοσιαλισμό, πέρασε με το μέρος της "δικής τους" εθνικής αστικής τάξης.

Οι ηγέτες αυτοί έχουν προκαλέσει σύγχυση στις μάζες, τις έχουν αποπροσανατολίσει, τις έχουν εξαπατήσει.

Κι' εμείς θα ενθαρρύνουμε αυτή την απάτη, θα τη διευκολύνουμε, αν διατηρήσουμε την παλιά και απαρχαιωμένη ονομασία, που σάπισε το ίδιο, όπως σάπισε και η ΙΙ Διεθνής!

"Πολλοί" εργάτες μπορεί να καταλαβαίνουν τη λέξη σοσιαλδημοκρατία τίμια. Είναι καιρός όμως να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το υποκειμενικό από το αντικειμενικό.

Υποκειμενικά αυτοί οι σοσιαλδημοκράτες εργάτες είναι οι πιο πιστοί ηγέτες των προλεταριακών μαζών.

Μα αντικειμενικά η παγκόσμια κατάσταση είναι τέτια, που η παλιά ονομασία του κόμματός μας διευκολύνει την εξαπάτηση των μαζών, φρενάρει την κίνηση προς τα μπρος, γιατί σε κάθε βήμα, σε κάθε εφημερίδα, σε κάθε κοινοβουλευτική ομάδα η μάζα βλέπει ηγέτες, δηλαδή ανθρώπους που τα λόγια τους ακούγονται πιο δυνατά και τα έργα τους φαίνονται πιο μακριά - και όλοι τους είναι "επίσης-σοσιαλδημοκράτες", όλοι τους είναι "υπέρ της ενότητας" με τους προδότες του σοσιαλισμού, τους σοσιαλσωβινιστές, όλοι τους παρουσιάζουν για εξόφληση τα παλιά γραμμάτια, που έχει εκδόσει η "σοσιαλδημοκρατία"...

Και τα επιχειρήματα που μας αντιτάσσουν; "... θα μας μπερδέψουν με τους αναρχοκομμουνιστές...".

Γιατί δεν φοβόμαστε ότι θα μας μπερδέψουν με τους σοσιαλεθνικιστές και τους σοσιαλφιλελεύθερους, με τους ριζοσπάστες-σοσιαλιστές, το πιο πρωτοπόρο και το πιο επιτήδειο στην αστική εξαπάτηση των μαζών αστικό κόμμα της γαλλικής δημοκρατίας; "... οι μάζες έχουν συνηθίσει, οι εργάτες "έχουν αγαπήσει" το σοσιαλδημοκρατικό τους κόμμα...".

Να ποιό είναι το μοναδικό επιχείρημα, επιχείρημα όμως που απορίπτει και την επιστήμη του μαρξισμού, και τα αυριανά καθήκοντα της επανάστασης, και την αντικειμενική κατάσταση του παγκόσμιου σοσιαλισμού, και την επαίσχυντη χρεοκοπία της ΙΙ Διεθνούς, και τη ζημιά που κάνουν στην πρακτική δράση τα σμήνη των "επίσης-σοσιαλδημοκρατών", που περιστοιχίζουν τους προλετάριους.

Αυτό είναι επιχείρημα της ρουτίνας, επιχείρημα του λήθαργου, επιχείρημα της αδράνειας.

Εμείς, όμως, θέλουμε να μεταμορφώσουμε τον κόσμο. Θέλουμε να βάλουμε τέρμα στον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στον οποίο σύρθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι, όπου μπλέχτηκαν τα συμφέροντα εκατοντάδων και εκατοντάδων δισεκατομμυρίων κεφαλαίων, πόλεμο που δεν μπορούμε να τον τελειώσουμε με μια αληθινά δημοκρατική ειρήνη, χωρίς την πιο μεγάλη στην ιστορία της ανθρωπότητας επανάσταση, την προλεταριακή επανάσταση.

Και φοβόμαστε τον ίδιο τον εαυτό μας. Θέλουμε να κρατήσουμε το "συνηθισμένο", το "προσφιλές", το βρώμικο πουκάμισο...

Καιρός πια να πετάξουμε το βρώμικο πουκάμισο, καιρός πια να φορέσουμε καθαρά ασπρόρουχα.


* Β.Ι.ΛΕΝΙΝ: Απαντα, τόμ. 31, σελ. 179-183.