Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

15.5.11

H δική μου αριστερά

H δική μου αριστερά
του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

“Ήταν ένας νέος ωχρός, καθόταν στο πεζοδρόμιο,
χειμώνας, κρύωνε. “τι περιμένεις;” του λέω.” τον άλλο αιώνα” μου λέει.
Και χιόνιζε ήσυχα, ήσυχα, όπως πάνω από έναν τάφο”
Τάσος Λειβαδίτης

Η δική μου αριστερά, είναι η στρατιά των διπλά ηττημένων ευγενών ηρώων που για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα διαψευσμένο όνειρο, για μια ματαιωμένη ελπίδα έδωσαν τη ζωή τους.
Η δική μου αριστερά διακρινόταν πάντα για την ευγένεια της.
Η δική μου αριστερά ξεχώριζε πάντα για την επιμονή της στις ιδέες της.
Η δική μου αριστερά οριοθετήθηκε για την ανιδιοτελή της προσφορά.
Η δική μου αριστερά φημιζόταν για την ανεκτικότητα της στο διαφορετικό, δίχως αποκλεισμούς, δίχως χαρακτηρισμούς, δίχως «επαγρυπνητές» της ιδεολογικής καθαρότητας, δίχως «στρατόπεδα συγκέντρωσης» για τους «αντιφρονούντες».
Η δική μου αριστερά σταυρώθηκε στα Μακρονήσια της πατρίδας μου και τα μακρινά γκουλάγκ της Σιβηρίας. Βασανίστηκε στο Μπούλγκες, στην Μπουμπουλίνας και σε όλα τα κολαστήρια όπου γης.
Η δική μου αριστερά υμνήθηκε για την ουτοπική της προσμονή στα όρια της μεταφυσικής εσχατολογίας.
Η δική μου αριστερά τραγουδήθηκε για την ομορφιά των στίχων της.
Η δική μου αριστερά απεικόνισε το κάλλος του ήθους των απλών ανθρώπων που πίστεψαν σ’ αυτήν και θυσιάστηκαν για τα ευγενικά ιδανικά της.
Η δική μου αριστερά αγαπούσε τον τόπο μου και μοχθούσε γι’ αυτόν. Για ένα καλύτερο μέλλον.
Η δική μου αριστερά ήταν ρηξικέλευθη, ανατρεπτική, αιρετική, μα πάνω απ’ όλα δημιουργική, ακόμη κι όταν αστοχούσε.
Η δική μου αριστερά διαιωνίστηκε στην ιστορία για την ομορφιά των ίδιων των ανθρώπων της.
Η δική μου αριστερά ποτέ δεν πίστεψε σε δόγματα, ποτέ δεν αναγνώρισε ιερατεία, ποτέ δεν ενθάρρυνε την Ιερά Εξέταση της ιδεολογικής καθαρότητας.
Η δική μου αριστερά δεν είχε ποτέ σωτηριολογικό, εσχατολογικό, τελεολογικό χαρακτήρα.
Η δική μου αριστερά δεν δίστασε ποτέ να αυτό- αναιρεθεί. Να συγκρουστεί μετωπικά με τον εαυτό της, να υπονομεύσει την αλήθεια της και να αναζητήσει την αλήθεια του Άλλου, σε μια προσπάθεια υπονόμευσης και ανατροπής της αδικίας.
Η δική μου αριστερά δεν φορούσε ποτέ κουκούλες, δεν ήταν τρακαδόρικη, δεν ήταν λαϊκίστικη, δεν ήταν ολοκληρωτική, δηλαδή αντι-αισθητική, δεν ήταν τραμπούκικη.
Η δική μου αριστερά δεν ήταν προβοκατόρικη, δεν ήταν αρνητική, δεν ήταν εξ επαγγέλματος καταγγελτική.
Η δική μου αριστερά ποτέ δεν ήταν «μεταπράτης» του ανθρώπινου πόνου, «μεσάζοντας» των συνθημάτων και των στερεοτύπων, «αλληλέγγυα» της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης.
Η δική μου αριστερά δεν πέταξε ποτέ γιαούρτια, απεναντίας, έφαγε σφαίρες.
Η δική μου αριστερά δεν «χάιδεψε» ποτέ αυτιά τεμπέληδων, λουφαδόρων και βολεμένων.
Η δική μου αριστερά δεν θέλησε τις θέσεις και τα αξιώματα. Προτίμησε το είναι από το έχειν. Γι’ αυτό και είναι ταπεινά υπερήφανη για την ανιδιοτελή προσφορά της.
Η δική μου αριστερά διώχθηκε και από τους πολιτικούς της αντιπάλους και από τους «συντρόφους» της. Γι’ αυτό και είναι μια διπλά ηττημένη μα και διπλά δοξασμένη αριστερά.
Η δική μου αριστερά είναι αειφόρως αναστάσιμη γιατί γι’ αυτή το πρόσωπο είναι υπεράνω του όχλου. Η μοναδική, ανεπανάληπτη, αναντικατάστατη αυταξία του προσώπου είναι το καθοδηγητικό νήμα της πορείας της. Μιας πορείας που ξεκινάει από το ταπεινό σπήλαιο της γέννησης του ανθρώπου, συνεχίζει στον Κήπο της Γεσθημανής, αποκορυφώνεται στο Γολγοθά και ολοκληρώνεται στην Ανάσταση του κάθε ταπεινού και καταφρονημένου τούτης της Γης.
Η δική μου αριστερά, ίσως, να είναι ουτοπική. Μ’ αρέσει όμως η ουτοπία. Είναι σαν τον ορίζοντα, όσο τον πλησιάζεις τόσο απομακρύνεται. Σε κάνει, παρόλα αυτά, να προχωράς πάντα μπροστά.
Εν τέλει, η δική μου αριστερά είναι μια πολύ μοναχική υπόθεση.


πηγή: http://www.poiein.gr/archives/13633/index.html

25 σχόλια:

  1. Και η δική μου αριστερά είναι ακριβώς αυτή...
    Πολλά όμορφο κείμενο.
    Αλλά εν το δέχομαι πως εν ουτοπική, αντίθετα εν ο μόνος αληθινός δρόμος δημοκρατικής αντίστασης και ανθρωπισμού.

    Πάντως εν αξιοσημείωτο που πολλοί ελευθεριακοί γοητεύονται από τη ιστορία του Ιησού τζιαι βρίσκουν συνέχεια αναφορές τζιαι ταυτίσεις με τον σύγχρονο ειρηνιστικό κίνημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγώ πάντως δεν είμαι ελευθεριακή! :)

    Μόνο μ΄αυτή τη διόρθωση, ξέρω πως ξέρεις τι λέει το κείμενο και πως συμφωνούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μες τη δική μου τη συνείδηση,ο ελευθεριακός εν γενικά ο χώρος που στεγάζει όλους όσους τολμούν να ονειρεύονται την τελική απελευθέρωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο...
    Τούτη εν η ουτοπία που την ίδια ώρα είναι και δρόμος, είναι και φως που δίνει ζωή και λόγο ύπαρξης.
    Η πάλη πρέπει ναν ελεύθερη, αλλιώς θα είναι σαθρή και καταδικασμένη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εκαμες μια δική σου ερμηνεία της ελευθεριακότητας,δεκτόν! :)

    Ο ελευθεριακός χώρος όμως, είναι ένας χώρος ο οποίος ούτε ο ίδιος δεν ξέρει καλά καλά τι πρεσβεύει.
    Προσπαθεί να προσμίξει μιαν αντιμαρξική με μια μαρξική ανάγνωση της κοινωνίας, πατώντας κυρίως πάνω στους πατέρες του αναρχισμού.
    Ένας από τους λόγους της σύγχρονης εκφανσης αυτού του χώρου είναι η αδυναμία των αριστερών κομμάτων να πάψουν να είναι αντιδιαλεκτικά, τόσο σε θεωρητικό όσο και σε οργανωτικό επίπεδο. Με άλλα λόγια, η σταλινοποίηση του μαρξισμού, ήταν το άλλοθι της ανάπτυξης αυτού του χώρου.

    Εμενα δεν με εκφράζει. Όπως δεν με εκφράζει και η στροφή της αριστεράς στη σοσιαλδημοκρατία. Όπως δεν με εκφράζει το γεγονός πως κάμνουμε μεσάνυχτα για το τι είπε ο Μαρξ.

    Επιμένω γι αυτό στην άποψη μου, πως χωρίς τον Μαρξ, η ανθρωπότητα θα πάει κατά διαόλου.
    Ρίξε μια ματιά στους έλληνες συντρόφους. Παραγοητεύτηκαν από τη δύση και τους θεωρητικούς της...Ατε τωρά να σε σώσει από την κατάρρευση ο δυτικός αριστερός αντιμαρξισμός ή ο δυτικός αριστερός σταλινισμός. Αδιέξοδο.

    Επιστροφή στον Μαρξ και τα κεφάλια μέσα!
    Χωρίς ξεκάθαρη ταξική πολιτική το παιχνίδι είναι χαμένο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "H μόνη δυνατή απελευθέρωση (της Γερμανίας) στην πράξη είναι η απελευθέρωση της από την άποψη της θεωρίας που διακηρύσσει ότι ο άνθρωπος είναι το υπέρτατο ον για τον άνθρωπο.
    ...καμιά μορφή δουλείας δεν μπορεί να συντριβεί χωρίς να συντριβεί κάθε μορφη δουλείας.
    ...Χειραφετηση (του Γερμανού) σημαίνει χειραφέτηση του ανθρώπου. Η κεφαλή της χειραφέτησης αυτής είναι η φιλοσοφία, καρδιά της το προλεταριάτο. Η φιλοσοφία δεν μπορεί να πραγματωθεί χωρίς να εξαλείψει το προλεταριάτο, το προλεταριάτο δεν μπορεί να εξαλειφθεί χωρίς να πραγματώσει τη φιλοσοφία".

    αυτά για τη απελευθέρωση ανθρώπου από άνθρωπο,και την ελευθερία της πάλης.
    αλλά ο Μαρξ δεν ήταν ελευθεριακός. :)

    να ξέρουμε κι από που "κλέβουμε" :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ...όσο αφορά τον Μαρξισμό ως προϋπόθεση κινήματος, φυσικά εν θα διαφωνήσω. Ο αριστερός είναι μαρξιστής.

    Η σταλινοποίηση έδωσε χώρο και στον τροτσκισμό, την ανανεωτική τάση, την τέταρτη διεθνή, τον ευρωκομμουνισμό, που παρέμειναν μαρξιστικά δεχόμενα βολές πανταχόθεν, όπως περιγράφει και το κείμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η δική μου αριστερά, ίσως, να είναι ουτοπική. Μ’ αρέσει όμως η ουτοπία.!!! :)
    Στη δική σου αριστερά βάζω λίγο πράσινο(όχι αυτό τον σοσιαλιστών)για να την κάνω και δική μου αριστερά.
    Σας χαιρετώ, από τον διάλογο σας μαθαίνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εγώ θα χαλάσω κάπως τη σούπα.
    Λέει στο κείμενο του ο Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης: “Εν τέλει, η δική μου αριστερά είναι μια πολύ μοναχική υπόθεση” --- Μα μπορεί να μιλάμε για Αριστερά [και αγώνες] και να την θεωρούμε ως «μοναχική υπόθεση»; Κάτι ΔΕΝ πάει καλά εδώ! Με ανθρώπους έχουμε να κάμουμε κι όχι με αγίους!!!

    Anef_Oriwn

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Την έκανα πάλι κοπάνα και χαίρομαι που είμαιεδώ. Όμως δεν θα παρέμβω πολιτικά αλλά θα δηλώσω πολύ χαρούμενος που είδα παρέμβαση σε κυπριακή διάλεκτο! ως "ελλαδίτης" θέλω να σας πω πως αγαπώ απο μικρός ότι κυπριακό και έχω αποδείξει την αγάπη μου αυτή ήδη απο την εφηβεία όταν ο πρώτος μεγάλος καβγας μου ήταν με κάτι ανόητους συμμαθητές μου που μιλούσαν περιφρονητικά για τους κύπριους...το παράδοξο είναι βέβαια ότι ως νέος αριστερο-πατριώτης τότε υπερασπίστηκα την στρατιωτική αλληλεγγύη πρός το κυπριακό κράτος σε περίπτωση νέας τουρκικής επέμβασης--φυσικά διαχώριζα την στρ.αλληλεγγύη απο τη χουντική-ιωαννιδική--, αυτό όμως το παράδοξο με στοιχειώνει ακόμα, γιατί νομίζω πως πολλές απο τις υποτιθέμενες "διεθνιστικές" αστικές αντιλήψεις για την Κύπρο μάλλον κινούνται στο επίπεδο της αλητείας των τότε συμμαθητών μου..εν πάσει περιπτώσει, εύχομαι σήμερα που έχουμε όλοι ωριμάσει να συναδελφωθούν ελλ.κύπριοι και τουρκ.κύπριοι και η Κύπρος να συνεχίσει να είναι αυτό το γοητευτικό κομμάτι της μεσογείου που αγαπω...χαιρετισμούς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εμείς Eriugena εδώ (όλοι οι σχολιαστές δηλαδή) θεωρούμαστε από την τοπική δεξιά ως μπλοκκερς ανθέλληνες!

    Για να καταλάβεις που ζουμε, από χθες γίνεται της τρελής στα ΜΜΕ γιατί ο Γ.Γ του ΑΚΕΛ δήλωσε πως προτιμά ένα τ/κ αριστερό πρόεδρο απο ένα ε/κ δεξιό και οι αξιωματούχο των δεξιών κομμάτων σκίζουν τα εθνικιστικά ιμάτιά τους.
    Χλωμά τα πράγματα για συναδέλφωση. Ούτε εμείς μαθαίνουμε από τα λάθη μας.Κλασικοί έλληνες μάλλον...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πάντως εγώ θα συνεχίσω να αγαπώ την Κύπρο, γνωρίζοντας όλες τις πιέσεις που αισθάνονται οι κάτοικοί της απο την γεω-ιστορική συγκυρία--ας μου επιτραπεί ό όρος--..κάλο θα ήταν να μαθαίνανε οι δεξιάρες που αναφέρεις τι πιστεύουν οι αντίστοιχοι "ελλαδίτες" δεξιάρες για τους "αδελφούς" τους..η υπαρκτή δεξιά "λαικη συνείδηση" των ελλαδιτών είναι απίστευτη σε αυτό το θέμα..γι αυτό βλέπεις τόσο παράδοξές "συναισθηματικές" συμμαχίες στο ελλαδικό χώρο, θα έλεγα πως εδω υπάρχει μια σουρεάλ παραδοξότητα που χωρίζει τους "ενδιαφερόμενους" απο τα "τομάρια", πραγματικότητα που ανατινάσσει βέβαια την "φυσική έννοια του έθνους", αφού οι εν λόγω εθνικιστές δεν θα είχαν πρόβλημα να παραχωρήσουν την Κύπρο στους υποτιθέμενους εχθρούς τους, ενω ακραιφνείς διεθνιστές το πιο πιθανό να κατέβαιναν κάτω για λόγους διεθνιστικής αλληλεγγύης αλλά θα μπορούσαν να πολεμήσουν λ.χ εναντίον ενός νέου Αττίλα! αν αυτό δεν είναι σουρεάλ τότε τι είναι; το ζήτημα της Κύπρου είναι για μενα το οριακό κριτήριο του τι είναι ένας "συμπατριώτης" μου ελλαδίτης..το έχω ως ξόρκι, και μπορώ να σου πω πως τα έχω σπάσει επ'αφορμη αυτού με άτομα όλων των αποχρώσεων..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανευ,
    τι ακριβώς δεν πάει καλά; Μια χαρά πάει.
    Χρειάζεται να είσαι και λίγο άγιος. Οι άγιοι ως γνωστό είναι εγκρατείς. Ξερουν πότε να μιλάνε και πότε να σιωπάνε. Αλλά εσύ δεν θέλεις να με αφήσεις να αγιάσω! :)

    Επί της ουσίας, η κομματικοποίηση της πολιτικής (διότι εκεί το πας)δεν πρόκειται να βοηθήσει την αριστερά να ηγηθεί καμιάς επαναστατικής κοινωνικής παρεμβολής.Ο ρόλος της αριστεράς δεν εξαντλείται στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας. Υπάρχει για να την καταργήσει. Εφόσον όμως δεν είμαστε ιδεαλιστές αλλά είμαστε υλιστές πρέπει να αναγνωρίσουμε πως οφείλουμε να εντοπίζουμε τα σπέρματα του μέλλοντος στο παρόν μας. Αν φιμώνουμε ή περιορίζουμε το παρόν μας θα πάρουμε και τα ανάλογα αποτελέσματα.
    Μετεκλογικά, ας κάνουμε μια τέτοια συζήτηση, όχι τώρα.Διότι τώρα, ως αριστεροί αντιλαμβανόμαστε πως δεν πρόκειται, έστω στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, να πάμε σαν τ΄αρνιά στη σφαγή και να αφήσουμε τη δεξιά να σουλατσάρει ανενόχλητη.

    Και τέλος, ναι χρειάζεται πολύ μοναχικότητα για να είσαι αριστερός. Γιατί μόνο μέσα στη μοναχικότητα γίνεσαι σοβαρός και υπέυθυνος άνθρωπος.
    Αλλο μοναξιά άλλο μοναχικότητα.
    Το πρώτο αφορά την παραίτηση το δεύτερο τη μαχητικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Eriugena,

    σ ευχαριστώ για το δεύτερο σχόλιο. Είναι πολύ χρήσιμο να ακούμε από σας - οι εθνικιστές δικοί μας ελληνάρες δηλαδή - πόσο λίγο "έλληνες" τους θεωρείται.
    Οι ντόπιοι εθνικιστές αποφεύγουν συνήθως τις αντιπαραθέσεις μαζί σας. Προτιμούν να κρύβονται πίσω απ΄το δικό μας ανθελληνισμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μπέρδεψα βέβαια λίγο το "εμείς"-"εσείς"..ίσως δεν κατάλαβα καλά, αλλά΄ελπίζω να μην μου πιστώνεις τους "ελληνάρες" μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Όχι, ακριβώς το αντίθετο.
    Μάλλον εκφράστηκα πολύ κυπριακά και δε με κατάλαβες. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Είδες, η κατάσταση έχει κάτι το σουρεάλ..ένας φίλος μου μου λέει να μην "συκοφαντώ" τον σουρρεαλισμό με αυτή την έκφραση...ευχ.πάντως για την διευκρίνση, να σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Το σουρεάλ είναι αυτό στο οποίο θα καταφύγουμε για να μην τρελαθούμε τελείως μου φαίνεται, μ΄αυτά που βλέπουμε και ζούμε.
    Κι εσείς κι εμείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Σουρεάλ είπατε;


    ΟΥΤΟΠΟΣ

    Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ

    ΨΗΦΟΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αγαπητή Disdaimona,

    Εγώ πάντως ΔΕΝ πρόκειται ν’ αγιάσω! Πρώτον, γιατί δεν τα παω καλά με τα θεία και τες (μικρο)αστικές ηθικότητες [παρ’ όλο που η ζωή μου είναι σχετικά απλή] και δεύτερον γιατί είμαι ... πονηρός!

    Απ’ εκεί και πέρα, όταν έγραφα [χτες] το προηγούμενο σχόλιο μου δεν είχα κατα νουν την όποια «κομματικοποίηση της πολιτικής», αλλά το πως θα καταφέρουμε να κάμουμε τις [αριστερής χροιάς] εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις μας πιο μαζικές. Και τούτο προφανώς γιατί τα κύματα του δικού μου εγκέφαλου να μην μπορούν να πιάσουν τη διαφορετικότητα της «μοναξιάς» από τη «μοναχικότητα». Γιατί στο τέλος της ημέρας το κείμενο του Τριανταφυλλίδη «για τη δική του Αριστερά» βάζει τόσες [πολλές και ουτοπικές] προϋποθέσεις που στην ουσία καταργούν την πολιτική πάλη και το δικαίωμα του λάθους! Μ’ αυτόν τον τρόπο αυτοκαταργούμαστε κι ως πολιτικά ενεργοί [κι αριστεροί] πολίτες!

    Τέλος πάντων, όπως λες κι ΕΣΥ, άλλες [πρέπει να] είναι οι προτεραιότητες τώρα! Δεκτή λοιπόν η πρόταση ΣΟΥ για μετεκλογική συζήτηση. Άλλωστε έχουμε κι άλλες εκκρεμότητες [που προέκυψαν παλαιότερα] για να κουβεντιάσουμε. Τι θα ‘λεγες από βδομάδας [αν θα ‘ναι τζι’ ο Aceras κάτω – ξέρω ότι θα ‘ρθει για τες εκλογές, αλλά δεν ξέρω πόσες μέρες θα κάτσει], να υλοποιήσουμε εκείνη την παλιά σου σκέψη/προ(σ)κληση, για βρεθούμε [οι τρεις ΜΑΣ] και να λύσουμε τις διάφορες μας [για την Αριστερά], γύρω από ένα τραπέζι μετά άρτου, οίνου [τώρα άρχισε να πάει και το ούζο] και μεζέδων˙ έδωσες μάλιστα τότες, κι ένα χαρακτηρισμό για τους μεζέδες που προτιμάς, αλλά δεν τον θυμάμαι! Το γήρας ουκ έρχεται μόνο του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Δεκτή η πρόσκληση, ευχαριστώ!

    Είχα πει για "γυναικείους μεζέδες" τζαι αρχίσετε τες "παρερμηνείες"...:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αν δεν είναι σε «κλιστώ Κύκλο» η συνεύρεση σας πολύ θα το ήθελα να παραβρεθώ (είμαι σίγουρος πως έχω να ακούσω και να μάθω πολλά)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Πατίνιο, λάβε υπόψιν σου την πιθανότητα να μην ακούσεις και να μάθεις πολλά μετά το τρίτο ούζο.
    Το αβάντι πόπολο τρίφωνο ίσως! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Και πάλη ενδιαφέρον μου φαίνεται :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή